Europejskie ściganie karne Zagadnienia ustrojowe

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

Salon Cyfrowych Publikacji ePartnerzy.com

Europejskie

ściganie karne

Zagadnienia ustrojowe

Obszar europejskiego ścigania karnego-strtyt.indd 1

25.06.2010 09:16:24

Obszar europejskiego ścigania karnego-strtyt.indd 2

25.06.2010 09:16:24

Warszawa 2010

Europejskie

ściganie karne

Zagadnienia ustrojowe

Adam Górski

Obszar europejskiego ścigania karnego-strtyt.indd 3

25.06.2010 09:16:24

Powstanie niniejszej książki było możliwe dzięki stypendium Fundacji Alexandra von Humboldta w Bonn,
które autor odbywał w latach 2008–2009 w Instytucie Maxa Plancka Zagranicznego i Międzynarodowego
Prawa Karnego we Fryburgu Bryzgowijskim.

Recenzent:

Prof. zw. dr hab. Stanisław Biernat

Wydawca:

Magdalena Przek

Redaktor prowadzący:

Joanna Maź

Opracowanie redakcyjne:

Dagmara Wachna

Skład, łamanie:

Dorota Sieniarska

ISBN: 978-83-264-0422-1
ISSN: 1897-4392

Wydane przez:
Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o.

Redakcja Książek
01-231 Warszawa, ul. Płocka 5a
tel. (022) 535 80 00, (022) 535 82 00
31-156 Kraków, ul. Zacisze 7
tel. (012) 630 46 00
e-mail: ksiazki

wolterskluwer.pl

www.wolterskluwer.pl
Księgarnia internetowa www.profinfo.pl

Obszar europejskiego ścigania karnego-strtyt.indd 4

25.06.2010 09:16:24

Pragnę podziękować Panu prof. zw. dr. hab. Piotrowi Hofmańskiemu

za życzliwą atmosferę, dzięki której praca ta mogła powstać

Spis treści

Wykaz skrótów .................................................................................................. 11
Rozdział I

Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych ........................................ 15

1. Uwagi ogólne. Podstawy prawne, zasady podstawowe

i główne problemy międzynarodowego ścigania karnego .................... 16

2. Metody, środki prawne i instrumenty tworzenia prawa

(obszaru) europejskiego ścigania karnego ................................................ 30
2.1. Pojęcie ścigania karnego w Unii Europejskiej

(dlaczego „europejskie ściganie karne”?) ............................................ 30

2.2. Metody tworzenia prawa europejskiego ścigania karnego

i ich ustrojowe konsekwencje ............................................................... 36
2.2.1. Uwagi ogólne ................................................................................. 36
2.2.2. Funkcje zasady wzajemnego uznawania in abstracto ............ 51

2.3. Podstawowe instrumenty „wzajemnego uznawania”

funkcjonujące w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa
i sprawiedliwości ...................................................................................... 55
2.3.1. Europejski nakaz aresztowania (ENA) ..................................... 56
2.3.2. Instytucja zespołów dochodzeniowo-śledczych

i jej podstawy prawne .................................................................. 61

2.3.3. Istota europejskiego nakazu dowodowego .............................63
2.3.4. Konwencja z 2000 r. o pomocy prawnej w sprawach

karnych ........................................................................................... 67

2.3.5. Decyzja ramowa w sprawie zamrażania dowodów

i mienia ............................................................................................ 70

2.3.6. Wzajemne uznawanie kar o charakterze finansowym .........71
2.3.7. Wzajemne uznawanie nakazów konfiskaty ............................ 75
2.3.8. Uznawanie wyroków skazujących .......................................... 78

Spis treści

2.4. Decyzja ramowa między prawem konstytucyjnym a europejskim:

zmiana paradygmatu europejskiego ścigania karnego? .................. 79
2.4.1. Uwagi ogólne ................................................................................. 81
2.4.2. Problem ważności decyzji ramowej w sprawie ENA

– sprawa C-303/05, Advocaten voor de Wereld .......................... 109

2.4.3. Unia Europejska a prawo represyjne – orzeczenie

C-176/03, Komisja v. Rada ...........................................................114

2.5. Instrumenty współpracy w sprawach karnych w traktacie

konstytucyjnym oraz traktacie z Lizbony – różnice w stosunku
do stanu zastanego ................................................................................ 119

2.6. Multicentryczność systemu prawa a ściganie karne

w Unii Europejskiej ............................................................................... 131

Rozdział II

Usuwanie konstytucyjnych przeszkód współpracy w sprawach

karnych w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości .... 156

1. Zakaz wydawania obywateli własnych .................................................. 156

1.1. Wprowadzenie ....................................................................................... 156
1.2. Zakaz wydawania własnych obywateli w prawie karnym

międzynarodowym oraz w systemie europejskiego
ścigania karnego ..................................................................................... 158

2. Zasada podwójnej karalności ................................................................... 181
Rozdział III

Kluczowe problemy procesu europeizacji ścigania karnego ................. 203

1. Problem suwerenności ............................................................................... 203

1.1. Pojęcia ogólne. Definicja ....................................................................... 203
1.2. Suwerenność bodinowska i kelsenowska ......................................... 206
1.3. Suwerenność a prawo karne międzynarodowe .............................. 209
1.4. Suwerenność – podsumowanie .......................................................... 214

2. Ściganie karne w Unii Europejskiej a problem „demokratycznego

deficytu” ....................................................................................................... 219

3. Ściganie karne w Unii Europejskiej a zapewnianie skuteczności

prawu europejskiemu ................................................................................ 233

Rozdział IV

Ściganie karne w Unii Europejskiej w poszczególnych doktrynach

konstytucyjnych i orzecznictwie państw członkowskich ...................... 250

1. Uwagi wstępne ............................................................................................ 250

Spis treści

2. Ściganie karne w Unii Europejskiej w niemieckiej doktrynie

konstytucyjnej i orzecznictwie ................................................................. 253

3. Ściganie karne w Unii Europejskiej w polskiej doktrynie

konstytucyjnej i orzecznictwie ................................................................. 283
3.1. Suwerenność państwa a problem zgodnej wykładni

– uwagi na marginesie wyroku Trybunału Konstytucyjnego ....... 297

4. Ściganie karne w Unii Europejskiej w doktrynie konstytucyjnej

i orzecznictwie Republiki Czeskiej ........................................................... 312

5. Ściganie karne w Unii Europejskiej w doktrynie konstytucyjnej

i orzecznictwie Republiki Cypru .............................................................. 327

6. Ściganie karne w Unii Europejskiej w doktrynie konstytucyjnej

i orzecznictwie Republiki Finlandii .......................................................... 330

7. Ściganie karne w Unii Europejskiej w orzecznictwie i doktrynach

konstytucyjnych Republiki Węgierskiej .................................................. 334

8. Ściganie karne w Unii Europejskiej w praktyce konstytucyjnej

Republiki Francuskiej ................................................................................. 339

9. Ściganie karne w Unii Europejskiej w orzecznictwie i doktrynie

Republiki Włoch .......................................................................................... 342

10. Wspólne problemy konstytucyjne europejskiego

ścigania karnego i sposób ich rozwiązania ............................................. 346

Rozdział V

Wartość poznawcza i uniwersalność doktryn i stanowisk

konstytucyjnych dotyczących europejskiego ścigania karnego ............. 357
Rozdział VI

Wnioski wynikające z krajowych stanowisk konstytucyjnych

– pozorny czy rzeczywisty konflikt konstytucyjny

w obszarze europejskiego ścigania karnego? ........................................... 362
Rozdział VII

Identyfikacja podstawowych konfliktów konstytucyjnych

w przestrzeni europejskiego ścigania karnego

i możliwości ich rozwiązania ....................................................................... 388
Rozdział VIII

Rozróżnienie doktryn i stanowisk konstytucyjnych w odniesieniu

do prawa wspólnotowego oraz (unijnego) prawa europejskiego

ścigania karnego w poprzednim stanie traktatowym.

Wnioski w nowym stanie traktatowym ...................................................... 399

Spis treści

Rozdział IX

Zagadnienia ustrojowe europejskiego ścigania karnego

od Amsterdamu do Lizbony – podsumowanie ......................................... 410
Bibliografia ....................................................................................................... 447
Akty prawa europejskiego ............................................................................ 493

Wykaz skrótów

Akty prawne

EKPC –

Europejska Konwencja o Ochronie Praw Człowie-

ka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61,

poz. 284)

Konstytucja RP – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia

1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.)

k.p.k.

– ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowa-

nia karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555 z późn. zm.)

MPPOP –

Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycz-

nych (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167)

TFUE, –

Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja

traktat lizboński skonsolidowana, Dz. Urz. UE C 115 z 09.05.2008, s. 47)

traktat –

Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy (Dz. Urz.

konstytucyjny UE C 310 z 16.12.2004, s. 1)

TUE –

Traktat o Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90,

poz. 864/30 z późn. zm.)

TWE –

Traktat

ustanawiający Wspólnotę Europejską (Dz. U.

z 2004 r. Nr 90, poz. 864/3 z późn. zm.)

Czasopisma i wydawnictwa promulgacyjne

AJIL

– American Journal of International Law

BYIL

– British Yearbook of International Law

CLR

– Criminal Law Review

CMLR

– Common Market Law Review

Wykaz skrótów

CzPKiNP

– Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych

DAR –

Deutsches

Autorecht

DriZ –

Deutsche

Richterzeitung

ECLR

– European Constitutional Law Review

EJCCLCJ

– European Journal of Crime, Criminal Law and Crimi-

nal Justice

EJIL

– European Journal of International Law

EJLR

– European Journal of Law Reform

ELJ

– European Law Journal

ELR

– Economic and Law Review

EPL –

European

Public

Law

EPS –

Europejski

Przegląd Sądowy

EuConst

– European Journal of Constitutional Law

EuGRZ –

Europäische

Grundrechte-Zeitschrift

– Goldtdammers Archiv für Strafrecht

GLJ

– German Law Journal

– Paper House of Lords Paper

HRRS

– Höchstrichterliche Rechtsprechung im Strafrecht

ICLQ

– International and Comparative Law Quarterly

ICLR

– International Criminal Law Review

IL –

International

Law

ILR

– Israel Law Review

JA –

Juristische

Arbeitsblätter

JCMS

– Journal of Common Market Studies

JEPP

– Journal of European Public Policy

JEPP 2007

– Journal of European Public Policy Special Issue: Mutual

Recognition as a New Mode of Governance

JMWP

– Jean Monet Working Papers

JR –

Juristische

Rundschau

JURA –

Juristische

Ausbildung

JurBl –

Juristische

Blätter

KritV –

Kritische Vierteljahresschrift für Gesetzgebung und

Rechtswissenschaft

NJW

– Neue Juristische Wochenschrift

NP –

Nowe

Prawo

NStZ

– Neue Zeitschrift für Strafrecht

NVwZ

– Neue Zeitschrift für Verwaltungsrecht

NZV

– Neue Zeitschrift für Verkehrsrecht

Wykaz skrótów

ÖJZ –

Österreichische

Juristen-Zeitung

PiP –

Państwo i Prawo

PPE –

Przegląd Prawa Europejskiego

Prok. i Pr.

– Prokuratura i Prawo

Przegl. Pol.

– Przegląd Policyjny

PS –

Przegląd Sejmowy

PZ –

Przegląd Zachodni

RIDP

– Revue Internationale de Droit Penal

SE –

Studia

Europejskie

StV –

Strafverteidiger

ULR

– Utrecht Law Review

WISTRA

– Zeitschrift für Wirtschafts- und Steuerstrafrecht

ZEuS

– Zeitschrift für europarechtliche Studien

ZIS

– Zeitschrift für Internationale Strafrechtsdogmatik

ZSE

– Zeitschrift für Staats- und Europawissenschaften

ZRP

– Zeitschrift für Rechtspolitik

ZStW

– Zeitschrift für die gesamte Strafrechtswissenschaft

Organizacje i instytucje

BVerfGE –

Bundesverfassungsgericht

ENA

– europejski nakaz aresztowania

END

– europejski nakaz dowodowy

ETS –

Europejski

Trybunał Sprawiedliwości

EUI

– European University Institute

FTK –

Federalny

Trybunał Konstytucyjny (Niemcy)

PE –

Parlament

Europejski

RE –

Rada

Europy

TK –

Trybunał Konstytucyjny

UE –

Unia

Europejska

WE –

Wspólnoty

Europejskie

Wykaz skrótów

Inne

BGBL –

Bundesgesetzblatt

Dz. U.

– Dziennik Ustaw

Dz. Urz. UE

– Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

Dz. Urz. WE

– Dziennik Urzędowy Wspólnot Europejskich

Rozdział I

Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

Zagadnienia ustrojowe europejskiego ścigania karnego od dłuższego

czasu przyciągają uwagę nauki prawa oraz praktyki. Stanowią one splot

pytań z pogranicza różnych dyscyplin prawniczych, wymagających syste-

matycznego przedstawienia. Nie wydaje się, aby zagadnienie to rzeczywi-

ście doczekało się już takiej systematyzacji w piśmiennictwie krajowym.

O jej potrzebie świadczy bogactwo piśmiennictwa oraz praktyczny wymiar

pytań, które stawia ono w kontekście procesu tworzenia się europejskiego

ścigania karnego. Pytania te często koncentrują się wokół zasadniczych za-

równo dla prawa karnego, jak i dla ustrojów państwowych pojęć. Wyraża-

ją one podstawowe dylematy, które określić można jako napięcie między

potrzebą reakcji prawnokarnej, która nie ogranicza się do poszczególnych

państw, a potrzebą zapewnienia równie skutecznych gwarancji prawnych,

jakimi jednostki, których proces ten dotyczy, cieszyłyby się na poziomie

narodowym. Dylematy te w sposób nierozerwalny dotyczą zarówno środ-

ków legislacyjnych służących tworzeniu podstaw prawnych europejskie-

go ścigania karnego, jak i represyjnemu oraz gwarancyjnemu celowi tych

uregulowań. Kluczową rolę w rozwiązaniu tych dylematów i odpowiedzi

na stawiane pytania ma rozumienie konstytucyjnego procesu przekazywa-

nia uprawnień prawotwórczych. Jego analiza pozwala na precyzyjniejsze

określenie procesu prawnego, z jakim mamy obecnie do czynienia. Proces

tworzenia się prawa europejskiego ścigania karnego wydaje się na pierwszy

rzut oka znacznie różnić od podobnych procesów towarzyszących tworze-

niu się prawa karnego międzynarodowego. Skłania to do zadania podsta-

wowego, wielowątkowego pytania – czy państwa członkowskie, poprzez

delegowanie uprawnień prawotwórczych na Unię Europejską oraz obecne

i przyszłe instrumenty prawne (w znaczeniu formalnym), są w stanie stwo-

rzyć europejskie prawo karne tożsame lub w znacznej mierze zbliżone do

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

tego, które obowiązuje w systemie państwowym? Rozwiązaniu tej kwestii

służy w pierwszym rzędzie niniejsze opracowanie.

Prezentowana publikacja opiera się na dynamicznym badaniu dok-

tryn i stanowisk konstytucyjnych odnoszących się do europejskiego ściga-

nia karnego w kontekście przekazywania uprawnień państwowych poza

państwo. Ponieważ samo tworzenie się tego obszaru polega na postępu-

jących zmianach, w tym zwłaszcza zmianach traktatowych, należy moim

zdaniem tak ująć poniższe rozważania, aby dokładnie zanalizować w nich

dokonujące się „przejście prawne” (mowa tu o wejściu w życie traktatu liz-

bońskiego) oraz pokazać, jak nowy stan prawny wpłynie lub może wpłynąć

na kształt istniejących doktryn konstytucyjnych oraz oficjalnych stanowisk

konstytucyjnych. Należy oczywiście zaznaczyć, że zarówno stanowiska, jak

i doktryny odnoszące się do nowego stanu prawnego znajdują się in statu

nascendi. Uzasadnia to konstrukcję rozprawy, która wychodzi od istnieją-

cych już doktryn i oficjalnych stanowisk konstytucyjnych. Dość szerokie

potraktowanie stanu prawnego i stanowisk przedlizbońskich uzasadnione

jest nie tylko ładunkiem teoretycznym, który tkwi zarówno w orzecznictwie

zapadłym na podstawie poprzedniego stanu prawnego, jak i w niezwykle

obfitej literaturze, jest ono również uzasadnione tym, iż traktat lizboński

przewiduje dla instrumentów prawnych (dawnego) III filara maksymal-

nie pięcioletni okres przejściowy. Rozprawa stara się więc odpowiedzieć

na pytanie, w jaki sposób stanowiska i doktryny konstytucyjne zmieniają

się – lub mogą się zmienić – w nowym stanie prawnym. Rozważania odno-

szące się do traktatu lizbońskiego dotyczą w zasadniczej mierze postawio-

nego wyżej pytania o możliwość powstania europejskiego prawa karnego,

które będzie zbliżone do tego funkcjonującego w systemie państwowym

lub z nim tożsame.

1. Uwagi ogólne. Podstawy prawne,

zasady podstawowe i główne problemy

międzynarodowego ścigania karnego

Współpraca państw w zwalczaniu przestępczości zawsze opierała się na

zasadzie pełnej dobrowolności i swobodzie wyboru zakresu tej współpracy

oraz środków, jakie mają temu służyć. Państwa rzadko, o ile w ogóle, czu-

ły się zobowiązane do określania wspólnych interesów, których ochronie

prawnokarnej powinny służyć ich wysiłki prawne i instytucjonalne. Współ-

praca i pomoc w sprawach karnych stanowiła zawsze swojego rodzaju ul-

tima ratio. Społeczność międzynarodowa tylko w ostateczności sięgała więc

po tworzenie opartego na wspólnych zasadach prawa karnego materialne-

go. Państwa stały, w sposób domniemany lub wyraźny, na stanowisku, że

w zakresie zwalczania i przeciwdziałania przestępczości zapewniają sobie

pełną samowystarczalność w ramach funkcjonowania wyłącznie krajowych

instytucji oraz kodeksów karnych i kodeksów procedury karnej, wyrażając

tym samym mniemanie, że „wszystkie przestępstwa mają wymiar lokalny”

i podporządkowując tej zasadzie wybór metod i zakresu współpracy. Jakie-

kolwiek formalne decyzje powzięte w procesie zwalczania przestępczości

miały bezpośredni skutek wyłącznie na terytorium danego państwa, zaś

z punktu widzenia innych państw pozostawały właściwie zupełnie irre-

lewantne, nie mając żadnych skutków prawnych. Wynikało to z uznanej

i istotnej również dla prawa karnego międzynarodowego zasady par im pa-

rem non habet imperium, będącej istotą suwerennego państwa, które nie pod-

daje się niczyjej innej woli

. Właściwie nigdy też państwa – co do zasady

Zob. przede wszystkim implicite J. Kohler, Internationales Strafrecht, Stuttgart 1917, s. 15, który

jednak zauważa przy tym, że jurysdykcja miejsca popełnienia przestępstwa przeważa nad jurysdyk-

cją obywatelstwa sprawcy. Samo zaś użyte w tekście określenie pochodzi od A. Kapardisa, The Euro-

pean Arrest Warrant in Cyprus and Constitutional Concerns (w:) P. Hofmański, A. Górski (red.), The Euro-

pean Arrest Warrant and its Implementation in the Member States of the European Union, Warszawa 2008,

s. 22. Autor odnosi to stwierdzenie do państw common law, jednak w istocie w najszerszym sensie jest

ono prawdziwe w odniesieniu do wszystkich państw. To obrazowe stwierdzenie tłumaczy bowiem

z jednej strony najbardziej podstawową zasadę jurysdykcyjną, jaką jest zasada terytorialności, z dru-

giej zaś ekstradycyjną przeszkodę terytorialności. Prawo karne jest intuicyjnie, z definicji przypisa-

ne terytorium państwa (nie zaś organizacjom międzynarodowym). Zob. w kontekście krajów com-

mon law, G. Gilbert, Aspects of Extradition Law, Nijhoff–Dodrecht 1991, s. 39–43; M. Hirst, Jurisdiction

and the Ambit of Criminal Law, Oxford 2003, s. 3–6. Zob. też bardzo szeroko ogólnie w kontekście eks-

tradycji i przeszkód ekstradycyjnych H. Lammasch, Auslieferungspflicht und Asylrecht, Leipzig 1887,

s. 450–468, zwłaszcza s. 461–468; w kontekście zasad jurysdykcyjnych L. von Bar, Das Internationale Pri-

vat- und Strafrecht, Hannover 1862, zwłaszcza s. 509–510. F. von Martitz, Internationale Rechtshilfe in Straf-

sachen, Leipzig 1988, s. 50, podkreśla podporządkowanie prawa karnego państwowej terytorialności.

Odnośnie do pojęcia suwerennego państwa por. zwłaszcza W.G. Vitzthum, Begriff und Geltung

des Völkerrechts (w:) W.G. Vitzthum (Hrsg.), Völkerrecht, Berlin 2004, s. 25; I. Brownlie, Principles of Pub-

lic International Law, Oxford 2008, s. 289–299; J.L. Brierly, The Sovereign State Today (w:) The Basis of Ob-

ligation in International Law and Other Papers, Oxford 1958, s. 348–358. Odnośnie do kryzysu pojęcia

M. Koskonniemi, What is International Law for? (w:) M.D. Evans, International Law, Oxford 2003, s. 94–97,

zwłaszcza s. 97. Zob. także ogólnie T. Schweisfurth, Völkerrecht, Tybinga 2006, s. 14; F. von Liszt,

M. Fleischmann, Völkerrecht, Berlin 1925, s. 94; M. Soerensen, Manual of Public International Law, Lon-

don 1968, s. 13 i 253; A. Cassese, International Law, Oxford 2005, zwłaszcza s. 49–51; W.K. Geck, Ho-

heitsakte auf fremden Staatsgebiet (w:) K. Strupp, H.J. Schlochauer (Hrsg.), Wörterbuch des Völkerrechts,

Berlin 1960, s. 795, z wyczerpującym odniesieniem do orzecznictwa. W.K. Geck stwierdza ponadto,

że akty władcze na obcym terytorium mogą być dopuszczone na mocy zwyczajowego prawa mię-

1. Uwagi ogólne. Podstawy prawne, zasady podstawowe...

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

– nie próbowały ustalić ani metodami konwencyjnymi, ani jakimikolwiek

innymi zakresu własnych jurysdykcji karnych, co pozostawało wyłącznie

domeną suwerena

. Można próbować wyliczyć wiele powodów „powścią-

gliwości prawnej” państw przy ustalaniu wspólnych zasad walki z prze-

stępczością. Poczynając od niekwestionowanej dotąd doktryny prawnej,

według której wyłącznie państwom przysługuje ius puniendi (prawo ka-

rania)

, po niezwykle istotny obecnie, w kontekście rozwoju współpracy

dzynarodowego, nie odnosząc tego jednak do rozstrzygnięć sądów karnych. Stwierdzenie to daje

jednak asumpt do wstępnych rozważań, czy źródła prawa europejskiego sui generis (zwłaszcza de-

cyzje ramowe) mogą dopuszczać własną mocą akty władcze na terytorium państw członkowskich.

Z kolei W. Sauer stwierdza za G. Jellinkiem, że suwerenność nie jest istotną cechą państwa, istnieją

bowiem również państwa „półsuwerenne”, zob. System des Völkerrechts, Bonn 1952, s. 72.

Zob. jednak istotny wyjątek przewidziany w umowie NATO–SOFA, przywoływany przez

O. Lagodnego w ekspertyzie dla Ministerstwa Sprawiedliwości Republiki Federalnej Niemiec, Emp-

fielt es sich, eine europäische Kompetenz für Strafgewaltskonflikte vorzusehen?, http://www.uni-salzburg.

at/pls/portal/docs/1/460066.PDF, s. 88–97. Odnośnie do rodzajów, istoty i przypisywania jurysdykcji

karnej por. ogólnie: P. Capps, M. Evans, S. Konstadinidis (eds.), Asserting Jurisdiction. International and

European Legal Perspectives, Oxford–Portland–Oregon 2003, w szczególności rozważania F. Bermana,

s. 3–15. Ogólnie o pojęciu jurysdykcji C. Ryngaert, Jurisdiction in International Law, Oxford 2008, prze-

de wszystkim zawarte tam rozważania dotyczące zasady terytorialności w aspekcie historycznym

i geograficznym, s. 42–83, w szczególności dotyczące jurysdykcji karnej, s. 75–76. M. Hirst, Jurisdic-

tion…, s. 110–201, podejmował tę problematykę ze wskazaniem specyfiki przestępstw transgranicz-

nych. Jeśli chodzi o jurysdykcję państw w stosunku do przestępstw prawa międzynarodowego oraz

konkurencję jurysdykcji w tym zakresie, zob. serię: A. Eser, U. Sieber, H. Kreicker (eds.), National Pros-

ecution of International Crimes, Berlin 2005; H. Fischer, C. Kress, S. Rolf Leder (eds.), International and Na-

tional Prosecution of Crimes under International Law. Current Developments, Berlin 2004, w szczególności

s. 843–859 (odnośnie do jurysdykcji krajowej w stosunku do przestępstw prawa międzynarodowego).

W literaturze polskiej wyraźnie, również z powołaniem się na suwerenność państwa, A. Zoll,

Die Europäisierung des Strafrechts aus der polnischen Sicht, ZStW 2005, s. 749–750. A Zoll daje tam jed-

nak przede wszystkim wyraz przekonaniu, iż prawo karne związane jest z kulturą społeczeństwa,

a jego „szczególność” polega na określaniu granic i zasad ingerencji państwa w dobra jednostki.

W literaturze niemieckiej zob. zwłaszcza H. Jescheck, Die Internationale Rechtshilfe in Strafsachen in Eur-

opa, ZStW 1954, s. 520 (implicite w odniesieniu do współpracy w sprawach karnych). Por. również idem,

Die Strafgewalt übernationalen Gemeinschaften, ZStW 1953, s. 497, zauważając tendencję rezygnowania

z wyłączności ius puniendi państwa i wskazując jako przykład już Związek Żeglugi na Renie; przykła-

dy kompetencji europejskiej Komisji Żeglugi na Dunaju (Donaukomission) w zakresie prawa wykro-

czeń (Übertretungen) popełnianych przez policję tej żeglugi wskazuje już F. von Liszt, Völkerrecht…,

s. 222. Stanowczo za wyłącznością ius puniendi państwa opowiada się D. Oehler, Der Europäische Bin-

nenmarkt und sein wirtschaftsstrafrechtlicher Schutz (w:) G. Arzt (Hrsg.), Festschrift für Jürgen Baumann zum

70-ten Geburtstag, Bielefeld 1993, s. 561. Podobnie D. Oehler, Internationales Strafrecht, Bonn 1983, s. 128.

Kategorycznie też H. Jung, H.-J. Schroth, Das Strafrecht als Gegenstand der Rechtsangleichung, GA 1983,

s. 242–243; W. Held, Europäische Kriminalpolitik (w:) U. Sieber (Hrsg.), Europäische Einigung und Europä-

isches Strafrecht, Köln i in. 1993, s. 37, ograniczając tę tezę wyraźnie do prawa karnego materialnego.

T. Weigend, Strafrecht durch internationale Vereinbarungen, ZStW 1993, s. 785. U. Nellens, Europäisierung

des Strafverfahrens – Strafprozessrecht für Europa?, ZStW 1997, s. 727, określa prawo karne jako „bastion

państwowej suwerenności”. Pośrednio podkreśla tę tezę moim zdaniem również O. Lagodny, Aus-

lieferung und Überstellung deutscher Staatsangehöriger, ZRP 2000, s. 176, który z kolei z suwerenności

w sprawach karnych w Unii Europejskiej, wynikający zresztą z owej dok-

tryny prawnej pogląd, według którego tworzenie norm prawa i procesu

karnego winno należeć do suwerena, który wypowiada swoją wolę w tej

kwestii poprzez demokratycznego ustawodawcę (nullum crimen sine lege

parlamentaria)

, w pozostałym zaś zakresie tylko o tyle, o ile państwa zgo-

dzą się na przyjęcie zobowiązania w tym zakresie poprzez jakiś rodzaj do-

puszczenia czy zgody ich parlamentów krajowych lub innych organów

Zwalczanie przestępczości międzynarodowej podporządkowane było ra-

czej celom doraźnej racji politycznej i zawsze zdominowane przez koncep-

państwowej wywodzi wszystkie przeszkody współpracy w sprawach karnych; B. Hecker, Europäische

Strafrecht als Antwort auf transnationale Kriminalität? JA 2002, s. 729; S. Braum, Aufbruch oder Abbruch

europäischer Strafverteidigung?, StV 2003, s. 576, który stwierdza, że „prawo karne jest wyrazem pań-

stwowej suwerenności” i nazywa je „istotą państwowego monopolu władzy”. Zob. też odmienne

w konkluzji rozważania A. Cuerdy, Besitzt EU ein ius puniendi? (w:) B. Schünemann (Hrsg.), Bausteine

des europäischen Wirtschaftstrafrechts, Madrid Symposium für K. Tiedemann, Köln 1999, s. 377.

W kwestii problematyki demokratycznej legitymacji w zakresie tworzenia przestrzeni euro-

pejskiego ścigania karnego zob. przede wszystkim P. Hofmański, Konstytucyjne problemy europejskie-

go nakazu aresztowania (w:) P. Hofmański (red.), Europejski nakaz aresztowania w teorii i praktyce państw

członkowskich Unii Europejskiej, Warszawa 2008, s. 60–65, o jej braku szczególnie krytycznie B. Schü-

nemann: Europäischer Haftbefehl und EU Verfassungsentwurf auf Schiefer Ebene, ZRP 2003, s. 188–189;

Fortschritte und Fehltritte in der Europäisierung der Strafrechtspflege, GA 2004, s. 193–209, zwłaszcza

s. 200–202; Europeizacja prawa karnego zagrożeniem dla demokratycznego państwa prawnego?, Jurysta 2004,

nr 7–8, s. 5–11 i 8; Gefahren für den Rechtsstaat durch die Europäisierung der Strafrechtspflege? (w:) E.W. Pły-

waczewski (red.), Aktualne problemy prawa karnego i kryminologii, Białystok 1998, s. 367–370; Die par-

lamentarische Gesetzgebung als Lakai von Brussel? Zum Entwurf des Eurpäischen Heftbefehlgesetzes, StV

2003, s. 531–533, zwłaszcza s. 552; Implementacja europejskiego nakazu aresztowania w Polsce i Niemczech

w porównaniu – szkic krytyczny z niemieckiego punktu widzenia (w:) A.J. Szwarc, J.C. Joerden (red.),

Europeizacja prawa karnego w Polsce i Niemczech – podstawy konstytucyjnoprawne, Poznań 2007, s. 274;

idem, Die Implementation des Europäischen Haftbefehls in Polen und Deutschland im Vergleich. Eine kritische

Skizze aus deutscher Sicht (w:) A.J. Szwarc, J.C. Joerden (Hrsg.), Europäisierung des Strafrechts in Polen

und Deutschland. Rechtsstaatliche Grundlagen, Berlin 2007, s. 265–277. Właściwie aprobuje obecny stan

demokratyzacji J. Vogel, Licht und Schatten im Alternativ-Entwurf Europäische Strafverfolgung, ZStW

2004, s. 401. Krytycznie również P.A. Albrecht, Die vergessene Freiheit – Strafrechtsprinzipien in der eu-

ropäischen Sicherheitsdebate, KritV 2003, 125–133, zwłaszcza s. 129–131; Die vergessene Freiheit, Berlin

2003, s. 44–45, a także The Forgotten Freedom, Berlin 2003, s. 44; P.A. Albrecht, S. Braum, Deficiencies in

the Development of European Criminal Law, ELJ 1999, no. 3, s. 309; S. Braum w swojej obszernej pracy

Europäische Strafgesetzlichkeit, Frankfurt am Main 2003, s. 404, 431–432, oraz Europäisches Strafrecht im

administratives Rechtsstil, ZRP 2002, s. 508–514, zwłaszcza s. 510–512, gdzie podkreśla znaczenie za-

sady suwerenności narodu i właściwie zrównuje ją z zasadą: „nie ma kary bez ustawy parlamentar-

nej” (s. 512); K. Lüdderssen w klasycznej już publikacji Europäisierung des Strafrechts und gubernativ

Rechtssetzung, GA 2003, s. 71–84.

Stwierdzenie to jest bliskie zasadzie swobody umów, choć nie jest z nią tożsame, wydaje się,

że jest jej logicznym następstwem. O tej zasadzie w literaturze zagranicznej zob. Oppenheim’s Inter-

national Law (Lauterpacht), London 1952, s. 812–824; I. Browline, Principles…, s. 611; H. Kelsen, Prin-

ciples of International Law, New York i in. 1966, s. 490–494; D.P. O’Connel, International Law, London

1970, s. 220–228.

1. Uwagi ogólne. Podstawy prawne, zasady podstawowe...

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

cję, zgodnie z którą główną rolę w procesie kreowania polityki zwalczania

przestępczości o charakterze międzynarodowym odgrywała krajowa wła-

dza wykonawcza. Wszystko to sprawiało, że proces zwalczania przestęp-

czości w aspekcie międzynarodowym był żmudny i nieefektywny, a także

w dużej mierze po prostu nieprzewidywalny.

Większość zasad prawa międzynarodowego – takich jak np. suweren-

ność państw

, wzajemność i równość

– nie tylko miała zasadniczy wpływ

na kształt prawa karnego międzynarodowego, ale wręcz może być z tymi

zasadami utożsamiana. Na wstępie należy nadmienić, że z tych klasycznych

Na temat jej istoty w prawie międzynarodowym zob. jeszcze, obok cytowanych wyżej pozycji,

R. Kwiecień, Suwerenność państwa. Rekonstrukcja i znaczenie idei w prawie międzynarodowym, Warszawa

2004; Oppenheim’s International Law…, s. 254–262; H. Kelsen, Principles…, s. 190–194, 247–250; D. An-

zilotti, Lehrbuch des Völkerrechts, Berlin, Leipzig 1929, s. 116; por. też ogólnie H. Kelsen, Das Problem

der Souveränität und die Teorie des Völkerrechts, Tübingen 1960; H. Kruger, G. Erler, Zum Problem der

Souveränitat, Karlsruhe 1957; H.G. Koppensteiner, Die Europäische Integration und das Souveränitätspro-

blem, Baden-Baden 1963; N. MacCormick, Questioning Sovereignty. Law, State and Nation in the Euro-

pean Commonwealth, Oxford 1999; M. Perkowski, Podmiotowość prawa międzynarodowego współczesnego

uniwersalizmu w złożonym modelu klasyfikacyjnym, Białystok 2008, s. 211–227; U. Schliesky, Souveränität

und Legitimität von Herschgewalt, Tübingen 2004. Suwerenność pozostaje więc w centralnym punkcie

rozważań na temat europejskiego ścigania karnego. Na temat suwerenności w kontekście integracji

europejskiej zob. zwłaszcza H.G. Koppensteiner, Die Europäische Integration… W literaturze polskiej

zob. J. Helios, W. Jedlicka, Suwerenność w dobie procesów integracyjnych i globalizacyjnych, Wrocław 2004,

w kontekście integracji europejskiej s. 22–31. W tym kontekście zob. również prace J. Barcza, T. Steina,

A. Stent, J. Verhoevena, R. Arnolda, M. Wyrzykowskiego, M. Pechsteina, L. Garlickiego oraz B. Schlo-

ha zamieszczone w zbiorze Suwerenność i integracja europejska (pod red. W. Czaplińskiego, I. Lipo-

wicza, T. Skocznego, M. Wyrzykowskiego), Warszawa 1999; W.J. Wołpiuk (red.), Spór o suwerenność,

Warszawa 2001, w szczególności tamże: K. Wójtowicz, Suwerenność w kontekście integracji europejskiej,

s. 156–176. Zob. też A. Marszałek, Suwerenność a integracja europejska w perspektywie historycznej. Spór

o istotę suwerenności i integracji, Łódź 2000; J. Kranz (red.), Suwerenność i ponadnarodowość a integracja

europejska, Warszawa 2006; A. Mojsiej, Wpływ integracji z Unią Europejską na funkcjonowanie podstawo-

wych władz w Polsce, Ostrowiec Świętokrzyski 2001, s. 11–25; Z. Leszczyński, S. Sadowski (red.), Su-

werenność państwa we współczesnych stosunkach międzynarodowych, Warszawa 2005.

Zob. szerzej na temat istoty tej zasady: H. Kelsen, Principles…, s. 247–251; D.P. O’Connel, In-

ternational Law…, s. 320–324; I. Browline, Principles…, s. 291–299. Oppenheim’s Intenrnational Law…,

s. 238–248, zwraca uwagę na wyraźną korelację między zasadą par im parem non habet imperium (a więc

definiującą suwerenność) a zasadą równości państw (Oppenheim’s Intenrnational Law…, s. 239), pod-

kreślając, że wykonywanie jurysdykcji jednego państwa nad drugim może nastąpić wyłącznie za

zgodą tego państwa. I. Browline stwierdza też (co jest w prawie międzynarodowym powszechnym

zapatrywaniem), że pojęcie suwerenności wiąże się ściśle z przysługiwaniem państwu jurysdykcji

(także w sprawach karnych), traktując ją jako aspekt suwerenności, Principles…, s. 303. Podobnie im-

plicite S.D. Bedi, Extradition in International Law and Practice, Rotterdam 1966, s. 28. F. Berman stwier-

dza zaś krytycznie powszechność zapatrywania, według którego jurysdykcja jest immanentnym

atrybutem suwerenności, wskazując zarazem na ogólnikowość takiego sądu. Analizowane w tym

opracowaniu orzeczenia trybunałów konstytucyjnych nie wydają się jednak potwierdzać zupełnej

nieprzydatności czy hasłowości tego stwierdzenia, F. Berman, Jurisdiction: the State (w:) P. Capps,

M. Evans, S. Konstandinis, Asserting Jurisdiction…, s. 4.

zasad wynika zdecydowana większość reguł współpracy w sprawach kar-

nych (zob. rozdział II). W bezpośredniej korelacji z tymi zasadami pozostaje

fakt, że jedyną formą brania na siebie przez państwa obowiązku współpracy

była umowa międzynarodowa, w pozostałym zaś, pozatraktatowym zakre-

sie państwa współpracowały na zasadzie pełnej dobrowolności, o ile same

nie nakładały na siebie reguły współpracy w sprawach karnych, co działo

się tylko wtedy, kiedy wyraźnie przewidywała to umowa międzynarodo-

. Struktura tego obowiązku została teoretycznie przedstawiona przez

Ogólnie na temat źródeł obowiązku w prawie międzynarodowym zob. J.L. Brierly, The Basis

of Obligation in International Law (w:) The Basis…, s. 1–68. Odnośnie do źródła obowiązku ekstrady-

cyjnego por. L. Gardocki, Zarys prawa karnego międzynarodowego, Warszawa 1985, s. 163; M.Ch. Bas-

siouni, International Extradition and World Public Order, Leiden 1974, s. 7 (na podstawie orzeczni-

ctwa amerykańskiego, jednak konkluzja Bassiouniego ma walor powszechnego obowiązywania);

J. Kohler, Internationales…, s. 167, zwracając również uwagę na praktykowany niejednokrotnie zakaz

ekstradycji w braku traktatu. Implicite również A. La Forest, Extradition to and from Kanada, Toronto

1991, s. 13. Wyraźnie także, z powołaniem się na orzecznictwo, I.A. Schearer, Extradition in Interna-

tional Law, Manchester 1971, s. 23–27, zwłaszcza s. 25. Podobnie, na gruncie modelu europejskiego

ekstradycji, D. Poncet i P. Gully-Hart, Extradition. The European Model (w:) M.Ch. Bassiouni (ed.), In-

ternational Criminal Law. Procedure, New York 1986, s. 465, którzy podkreślają, że wydanie poza trak-

tatem jest wyrazem woli suwerennego państwa. Z ich wywodów wynika, że o ile ogólne zasady

prawa międzynarodowego mogą być źródłem prawa ekstradycyjnego, to tylko umowa międzyna-

rodowa może kreować obowiązek ekstradycji. Inaczej E. Clarke, który uważa, że wydanie jest „co

najmniej obowiązkiem publicznej moralności, nieograniczonym przez traktaty międzynarodowe”,

Upon Extradition, London 1888, s. 11. Omawiając te źródła prawa jako źródło prawa ekstradycyjne-

go, powtórzyć wypada za L. Ehrlichem, iż żadne państwo „nie ma w stosunku do innych państw

obowiązków prawnych, których samo nie przyjęło, nie podlega też w stosunku do innych podmio-

tów prawa międzynarodowego normom, którym samo się nie poddało. Przyjęcie tych obowiązków

może nastąpić wyraźnie lub w sposób domniemany, czyli wynikający z okoliczności”, Interpretacja

traktatów, Warszawa 1957, s. 6. Wydaje się, że w klasycznym prawie karnym międzynarodowym

państwa zaciągają zobowiązania wyraźnie przewidziane w umowie międzynarodowej, dotyczącej

ścigania karnego, w pozostałym zaś zakresie o tyle tylko, o ile tak stanowi prawnomiędzynarodo-

wy zwyczaj (to ostatnie nie dotyczy samego obowiązku wydania). Nie dotyczy to natomiast norm

ius cogens odnoszących się do praw człowieka, również, a może przede wszystkim, ich relacji do

współpracy w sprawach karnych. Wydają się one jednak obejmować wyłącznie zakaz tortur. Oczy-

wiście powyższe stwierdzenie L. Ehrlicha wymaga dodatkowej analizy, jeśli chodzi o przyjęcie przez

państwa obowiązku w zakresie ścigania karnego poprzez instrument decyzji ramowej, co zostanie

w niniejszym rozdziale uczynione. Jednak zasadnicza różnica pojawia się w wypadku traktatów

europejskich: z ich ogólnych postanowień wynikać mogą szczegółowe dyrektywy zawarte w od-

rębnych instrumentach prawnych, stanowionych na gruncie danego traktatu, a nieprzewidziane

w nim lub przewidziane w sposób bardzo ogólny. Ów „wtórny” obowiązek uczestnictwa w obszarze

europejskiego ścigania karnego wynika z zapisanego traktatach celu UE, jakim jest budowa obsza-

ru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, zob. np. J. Vogel (w:) Grützner, Pötz, IRG Kommentar,

3 Aufl., Heidelberg–Karlsruhe 2001, s. 44–45. Autor wyraźnie oddziela ów obowiązek od obowiązku

wynikającego z „klasycznego” prawa międzynarodowego, stwierdzając, że „z ogólnej regulacji ar-

tykułu VI TEU wynika obowiązek prawny świadczenia pomocy prawnej”. Zagadnienie to zostanie

rozwinięte w dalszym toku wywodu, ma ono bowiem zasadniczy wpływ na kształt europejskiego

ścigania karnego. Powstaje wówczas dwojaki problem. Po pierwsze, czy rzeczywiście państwo samo

1. Uwagi ogólne. Podstawy prawne, zasady podstawowe...

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

O. Lagodnego

. Nałożenie na państwa obowiązku jakiegokolwiek świad-

czenia w zakresie pomocy prawnej czy współpracy w sprawach karnych

następowało po żmudnych procesach negocjacyjnych w zakresie, w jakim

osiągnięto w tej kwestii konsens na forum międzynarodowym. Owa „trak-

tatowość” międzynarodowego ścigania karnego oznacza też, że wynegocjo-

wany zakres współpracy jest stosunkowo wąski, zaś, jak już wspomniano,

do jego akceptacji (wewnętrznej) konieczna jest zawsze wyraźna zgoda

państwowych parlamentów. Dodatkowo jedyną zasadą prawa międzyna-

rodowego, jaka ma służyć pełnej realizacji tych zobowiązań na płaszczyź-

nie międzynarodowej, jest zasada pacta sunt servanda

. Oznacza ona jed-

nak wyłącznie (konstytucyjne) zobowiązanie państwa do przestrzegania

umów międzynarodowych i nie przesądza prawnej skuteczności umowy

międzynarodowej na płaszczyźnie wewnętrznej.

Opisane tu pokrótce zasady współpracy kształtowały się przez wieki,

jednak zasadniczy wpływ na ich utrwalenie miał pokój westfalski, który

zapoczątkował zjawisko porządku westfalskiego

. Polegało ono na utwier-

dzeniu wynikającego z prawa międzynarodowego przekonania, że żaden

akt władczy jednego państwa nie powinien mieć jakiegokolwiek skutku

nałożyło na siebie niekwestionowany obowiązek prawny w sferze „prawa europejskiego ścigania

karnego”, po wtóre zaś pozostaje problem relacji tych unormowań do porządku krajowego. Oba te

problemy zostaną przedyskutowane niżej.

Zob. O. Lagodny, Die Rechtsstellung des Auszuliefernden in der Bundesrepublik Deutschland, Frei-

burg im Breisgau 1987, s. 20 z dokładnym przedstawieniem wzajemnych obowiązków państw, wy-

nikających z umowy ekstradycyjnej.

Wyjaśnienie pojęć „pomoc” i „współpraca” zob. A. Lach, Europejska pomoc prawna w sprawach

karnych, Toruń 2007, s. 37–54, zwłaszcza s. 38. Autor przedstawia poglądy doktryny w kwestii zakre-

su znaczeniowego tych pojęć. Określa on współpracę (cooperation) w sprawach karnych jako pojęcie

najszersze i zwraca zarazem uwagę na niejednolite stosowanie obu przywołanych pojęć. Problem

ten nie ma jednak znaczenia dla precyzji używanych w niniejszym opracowaniu pojęć.

Por. na ten temat w literaturze polskiej w szczególności A. Wasilkowski, Przestrzeganie prawa

międzynarodowego (art. 9 Konstytucji RP) (w:) K. Wójtowicz (red.), Otwarcie Konstytucji RP na prawo

międzynarodowe i procesy integracyjne, Warszawa 2006, s. 9–31. Obowiązek ten jest typowym obo-

wiązkiem ustrojowym, zawieranym co do zasady w konstytucjach krajów członkowskich Unii

Europejskiej.

O definicji porządku westfalskiego W. Mattli, Sovereignty Bergains in Regional Integration, In-

ternational Studies Review 2000, vol. 2 (Westphalian Issue), s. 149–150. Powołując się na Krasnera,

W. Mattli stwierdza, że „państwo westfalskie jest definiowane jako system władzy politycznej opar-

tej na terytorium i autonomii”; Ch. Rudolph, Sovereignty and Territorial Borders in a Global Age, Inter-

national Studies Review 2005, no. 7, s. 1–20 oraz szczególnie J. Caporaso, Changes in the Westphalian

Order: Territory, Public Authority and Sovereignty, International Studies Review 2000, vol. 2, s. 1–28,

który podaje taką samą definicję westfalskiego państwa (porządku), jak W. Mattli (Sovereignty…, s. 2).

O pojęciu westfalskiej państwowości również L. Friedman-Goldstein, Constituting Federal Sovereignty.

The European Union in Comparative Context, Baltimore 2001, s. 7–9.

na terytorium innego państwa bez zgody tego państwa

. Co za tym idzie,

porządek westfalski ugruntował zapatrywanie, że norma prawa między-

narodowego nie ma i nie może mieć charakteru „ponadnarodowego”

wynikającego z jakiejś „wyższej władzy”, bowiem wynika ona wyłącznie

z woli całkowicie suwerennych państw

. To, co nieznane przez porządek

krajowy, jest według tego zapatrywania „niebytem prawnym”, niezależnie

od tego, czy realizuje konieczne cele i w jaki sposób usiłuje się owe regu-

lacje legitymizować. Wszystko to sprawiało, iż wielość koncepcji

i ogrom

opracowań odnoszących się do powstania ponadnarodowego prawa kar-

nego były przez długie lata odwrotnie proporcjonalne do rzeczywistych

działań i osiągnięć w tym względzie.

Mimo dominacji tego typu myślenia o międzynarodowym ściganiu

karnym z biegiem czasu państwa zaczęły przejawiać wolę współdziała-

nia na forum różnego rodzaju organizacji międzynarodowych, a także na

forach regionalnych, co poniekąd wymuszane było zupełnie podstawo-

wymi potrzebami w tym względzie. W pracy tego typu trudno o szcze-

W kontekście międzynarodowej współpracy w sprawach karnych wyraźnie stwierdza to

przede wszystkim D. Spinellis, Securing Evidence Abroad. European Perspective (w:) M.Ch. Bassiouni,

International Criminal Law…, s. 351 i cytowana tam literatura.

Chyba że coś innego wyraźnie wynika z unormowań konstytucyjnych. Co interesujące, ter-

min „prawo karne ponadnarodowe” w kontekście prawa europejskiego używany był już wiele lat

temu w literaturze niemieckiej, zob. K. Tiedemann, Der Allgemeine Teil des europäischen supranationa-

len Strafrechts (w:) T. Vogler (Hrsg.), Festschrift für Hans-Heinrich Jescheck zum 70. Geburtstag Ber-

lin 1985, s. 1411–1440.

Tego typu podejście do międzynarodowych systemów regulacyjnych w obecnym systemie

prawnym krytykuje N. Walker, The Idea of Constitutional Pluralism, The Modern Law Review 2002,

vol. 65, s. 334. Jest to krytyka typowa dla zwolenników teorii multikonstytucyjnych i ogólnie multi-

centrycznych teorii prawnych, o których niżej.

Zob. M.Ch. Bassiouni, E. Wise, Aut Dedere Aut Judicare: The Duty to Extradite or Prosecute in In-

ternational Law, Dordrecht i in. 1995, z niezwykle interesującym przeglądem teoretycznych koncep-
cji odnoszących się do ponadnarodowego ścigania karnego oraz rozważaniami odnoszącymi się do
wspólnego interesu państw w zwalczaniu przestępczości; M.Ch. Bassiouni, International Criminal
Law, 3rd ed., vol. I–III, Leiden 2008; Ch. Maierhofer, „Aut dedere aut iudicare”. Herkunft, Rechtsgrund-
lagen und Inhalt des völkerrechtlichen Gebotes zur Strafverfolgung oder Auslieferung, Berlin 2006; A. Eser,
O. Lagodny (eds.), Principles and Procedures for a New Transnational Criminal Law, Freiburg im Breis-
gau 1992; M.Ch. Bassiouni, A Comprehensive Strategic Approach on International Cooperation for the Pre-
vention, Control and Suppression of International and Transnational Criminality, Nova Law Review 1991,
no. 2, s. 356–371, z opublikowanym tam projektem statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego;
R. Cryer i in., An Introduction to International Criminal Law and Procedure, Cambridge 2007; K. Ambos,
Der Allgemeine Teil des Völkerstrafrechts. Ansätze der Dogmatisierung, Berlin 2004; R. Havelman, O. Kar-
van, J. Nicholls (eds.), Supranational Criminal Law: A System Sui Generis, Antwerpen i in. 2003; N. Pas-
sas, International Crimes, Darmout 2003; idem (ed.), Transnational Crime, Darmouth 1999.

1. Uwagi ogólne. Podstawy prawne, zasady podstawowe...

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

gółowy opis zarówno ewolucji prawa karnego międzynarodowego

, jak

i samej współpracy w sprawach karnych, podejmowanej w różnych for-

mach. Znajduje się on przede wszystkim w książce A. Cassese

, cytowa-

nej już pracy D. Oehlera

, zaś jeśli chodzi o współpracę i pomoc prawną

w sprawach karnych, w opracowaniu J. Kohlera

oraz w publikacji F. von

Martitza

. Bogate w wątki historyczne jest również opracowanie H. Lam-

mascha

oraz F. Meiliego

. Istotną wartość informacyjna w tym względzie

Zarówno pojęcie prawa karnego międzynarodowego, jak i przestępstw prawa karnego mię-

dzynarodowego (delicta iuris gentium) jest dalekie od jednoznaczności. Zob. w tej kwestii L. Gardo-
cki, Zarys prawa karnego międzynarodowego, Warszawa 1985, s. 7–16. L. Gardocki do materialnej części
prawa karnego międzynarodowego zalicza delictae iuris gentium, przestępstwa przeciwko pokojowi,
zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości. Zob. również idem, Über den Begriff des Internatio-
nalen Strafrechts, ZStW 1986, s. 703–709. G. Werle podkreśla, iż do przestępstw prawa międzynaro-
dowego zalicza się tzw. core crimes, natomiast przynależność do tej grupy takich deliktów, jak han-
del narkotykami jest sporna, zob. Principles of International Criminal Law, Haag 2005, s. 25–26. Z kolei
M. Bassiouni rozumie przedmiot prawa karnego międzynarodowego ekstensywnie, wliczając w to
przestępczość zorganizowaną, przestępstwa związane z obrotem narkotykami, prawnokarną ochro-
nę środowiska, International Criminal Law, Leiden 2008, s. 129–205, zwłaszcza 152–155. Również eks-
tensywnie wydaje się rozumieć to pojęcie A. Cassese, International…, s. 15. Bardziej kategorycznego
podziału dokonuje N. Boister, rozumiejąc międzynarodowe prawo karne jako sensu stricto core cri-
mes oraz przestępstwa o zasięgu międzynarodowym (crimes of international concern), które proponu-
je utożsamiać z kryminologicznym pojęciem „prawo karne transnarodowe”, Transnational Criminal
Law, EJIL 2003, no. 5, s. 953–976.

Odnośnie do ewolucji prawa karnego międzynarodowego por. N. Boister, International Crimi-

nal Law, Oxford 2003, s. 37–42, z cytowaną tam literaturą.

Idem, Internationales…, w szczególności s. 60–62 oraz 141–150.

Ibidem, s. 142–187. Wydaje się to być do dzisiaj najbardziej miarodajna pozycja dotyczącą histo-

rii międzypaństwowej współpracy w sprawach karnych. J. Kohler zwraca zarazem uwagę na słabe

opracowanie historii pomocy i współpracy w sprawach karnych w tak podstawowych opracowa-

niach, jak cytowane niżej prace J.B. Moore’a czy F. Billota.

Idem, Internationale…, s. 146 i n. Z punktu widzenia historycznego interesujące może być rów-

nież opracowanie F. Koeniga, Grundzüge des Internationalen Strafrechts, Bern 1915 oraz J. Heimber-

gera, Einige Fragen des Internationalen Strafrechts im Vorentwurf zu einem Deutschen Strafgesetzbuch (w:)

Festgabe für Paul Krüger, Berlin 1911; zupełnie fragmentarycznie z punktu widzenia historycznego

interesować może opracowanie S. Heimgartena, Auslieferungsrecht, Erich 2002, s. 5–8.

Zob. ibidem, s. 11–27. Warto podkreślić, iż wciąż aktualne jest zawarte tam pod koniec XIX w.

w jednym z przypisów stwierdzenie, że „dogłębne przedstawienie historii instytucji ekstradycji
wymaga samodzielnego opracowania. Do tej pory brak takowego [tłum. moje – A.G.]”. W 1899 r.
powstało jednak dość skrótowe opracowanie odnoszące się do powstawania doktryn prawa mię-
dzynarodowego prywatnego i karnego, nie zaś samej ekstradycji, zob. F. Meili, Über das Historische
Debut der Doktrin des Internationaloen Privat- und Strafrechts, Lipsk 1899; zob. również jego późniejsze
opracowanie Die hauptsachlichen Entwicklungen des Internationalen Strafrechts seit der mittelalterisch-ita-
lienischen Doktrin, Zürich 1908.

Zob. ogólnie F. Meili, Lehrbuch des Internationalen Strafrechts und Strafprozessrechts, Zürich 1910.

ma też książka K. Neumeyera

. Sporą poznawczą wartość historyczną ma

opracowanie Ch.L. Blakesleya

oraz M. Płachty

Jeśli chodzi o pierwszą wymienioną formę współdziałania (na forum

organizacji międzynarodowych), dość powszechnie przyjmuje się, iż zapo-

czątkowała ją współpraca na forum Ligi Narodów, zaś w drugim przypad-

ku modelowym przykładem współpracy regionalnej w sprawach karnych

był Związek Żeglugi na Renie

. W żaden sposób nie miało to wpływu na

modyfikację wyżej skrótowo nakreślonych zasad współpracy, które zakła-

dały brak automatyczności wykonania orzeczeń

To samo można by początkowo powiedzieć o wysiłkach podejmowa-

nych w łonie Wspólnot Europejskich i Unii Europejskiej. Traktaty założy-

cielskie nie przewidywały w ogóle jakiejkolwiek roli Wspólnoty w podej-

mowaniu działań na rzecz przeciwdziałania i zwalczania przestępczości.

W tej fazie ewolucji Wspólnoty trudno w ogóle mówić nawet o próbie wy-

znaczania ram instytucjonalnych współpracy i określenia istoty wspólnego

interesu tego organizmu w przeciwdziałaniu i zwalczaniu przestępczości

Wspólnoty nie były wówczas oczywiście w żadnej mierze organizmem po-

litycznym, tylko zaś twór polityczny podejmuje ze swej natury działania

Zob. idem, Die gemeinrechtliche Entwicklung des internationalen Privat- und Strafrechts bis Barto-

lus, München 1901.

Idem, The Law of International Extradition. A Comparative Study, RIDP 1991, no. 62, w szczegól-

ności s. 38–390.

Zob. idem, Development and main Tendencies in the Polish Bilateral Treaties on Extradition: 1925–1989,

RIDP 1991, no. 62, s. 635–669.

M. Płachta, Wykonywanie zagranicznych wyroków karnych. Zarys historycznego rozwoju instytucji,

NP 1985, nr 11–12, s. 106–121, zwłaszcza s. 106–108. Autor zauważa (s. 107), że jeszcze nawet pod

koniec XIX w. uznawanie orzeczeń innych państw było rzadkim wyjątkiem.

Historycznie wyjątkiem od takiego podejścia w zakresie wykonywania obcych orzeczeń kar-

nych była konwencja podpisana w Paryżu 12 kwietnia 1912 r. między Francją a księstwem Monako

w zakresie ceł i sąsiedztwa, która nie przewidywała procedury exequatur i tym samym nie przewi-

dywała prawa, według jakiego ma być wykonane orzeczenie, ibidem, s. 108. Rozwiązanie to potrak-

tować można jako swoisty prototyp zasady wzajemnego uznawania.

Chodzi tu o to, jakie dobra prawne (i czy w ogóle jakiekolwiek) wynikające z traktatów o Unii

Europejskiej oraz o Wspólnotach Europejskich powinny być chronione przez prawo represyjne,

pochodzące z prawa Wspólnot i Unii, stosowane bezpośrednio lub inkorporowane do porządków

krajowych państw członkowskich Unii. Z chwilą wejścia w życie traktatu lizbońskiego pytanie to

nabiera nowego wymiaru. Jego najbardziej doniosłym (choć nie jedynym) nowatorskim rozwiąza-

niem w odniesieniu do prawa karnego jest zniesienie „struktury filarów”. W dużej mierze oznacza

to, iż pod rządami nowego traktatu dawny, przedstawiony niżej problem „bitwy filarów” nie tyle

zniknie, co przybierze zupełnie nowe oblicze, prawo karne w świetle traktatu lizbońskiego staje

się bowiem jednolitą polityką, której wdrożeniu towarzyszyć powinna zasada pierwszeństwa oraz

bezpośredniego skutku dyrektyw, zastępujących omawiane w tej pracy szeroko decyzje ramowe.

Wątek ten zostanie rozwinięty w dalszej części wywodu.

1. Uwagi ogólne. Podstawy prawne, zasady podstawowe...

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

w zakresie tworzenia i stosowania prawa represyjnego. Inną natomiast jest

rzeczą, w jaki sposób owo prawo represyjne ocenią sądy konstytucyjne.

Pierwsze działania Wspólnot Europejskich mające na celu przeciwdzia-

łanie i zwalczanie przestępczości miały charakter nie tyle prawny, co po-

lityczny i zapoczątkowane były spotkaniem Rady Europejskiej w dniach

1–2 grudnia 1975 r. w Rzymie. Powstała tam nieformalna grupa współ-

pracy między ministrami sprawiedliwości i spraw wewnętrznych państw

członkowskich Unii Europejskiej w zakresie przeciwdziałania i zwalcza-

nia zjawiska terroryzmu, radykalizmu, ekstremizmu i przemocy (tzw. gru-

pę TREVI)

. Tego typu nieformalna współpraca została zakończona wraz

z wejściem w życie traktatu z Maastricht. Z uwagi na brak podstaw trak-

tatowych dla rozwoju współpracy w sprawach karnych, przy jednoczes-

nych rosnących potrzebach w tym względzie, podjęto wysiłek współpra-

cy niejako obok struktur wspólnotowych, w ramach grupy Schengen,

stworzonej początkowo przez pięć państw

. Podpisano wówczas dwie

międzynarodowe konwencje, które znosząc kontrolę na granicach we-

wnętrznych, miały też istotne znaczenie dla zwalczania i przeciwdziała-

nia przestępczości w najszerszym tego słowa rozumieniu. Były to Układ z

Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. oraz Konwencja wykonawcza do tego

Układu z dnia 19 czerwca 1990 r.

Szerzej na ten temat zwłaszcza W. Czapliński, Obszar wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

Współpraca w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, Warszawa 2005, s. 5–7; B. Heben-

ton, T. Thomas, Policing Europe. Co-operation, Conflict and Control, Houndmills–London 1995; J. Men-

kes, Od współpracy policyjnej do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, Sprawy Międzyna-

rodowe 1997, nr 3, s. 61 i n.; A. Gruszczak, III filar Unii Europejskiej po Tampere: wnioski i perspektywy,

SE 2000, nr 3, s. 3 i n.; A. Grzelak, Unia Europejska a prawo karne, Warszawa 2002, s. 22–23; M. Kula,

A. Sołtysińska, Ewolucja III filaru Unii Europejskiej (w:) A. Górski, A. Sakowicz (red.), Zwalczanie prze-

stępczości w Unii Europejskiej. Współpraca sądowa i policyjna w sprawach karnych, Warszawa 2006, s. 25.

A. Górski, A. Sakowicz, Geneza i istota Europejskiego Nakazu Aresztowania (w:) P. Hofmański (red.), Eu-

ropejski nakaz aresztowania w teorii…, s. 19. W 1993 r. grupy TREVI zostały zastąpione posiedzeniami

Rady Ministrów Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych.

Następnie do grupy państw Schengen przystąpiły następujące państwa Wspólnoty: Włochy,

Hiszpania, Portugalia, Grecja, Austria, Dania, Finlandia, Szwecja, Czechy, Estonia, Litwa, Łotwa, Mal-

ta, Polska, Słowacja, Słowenia, Węgry, ponadto stowarzyszone z nimi są Norwegia i Islandia, a także

Szwajcaria (tymczasowo od 2004 r.), zaś Wielka Brytania i Irlandia biorą udział tylko w niektórych

inicjatywach, podobnie zresztą jak Rumunia, Bułgaria i Cypr.

Umowa z dnia 14 czrwca 1985 r. pomiędzy Rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Re-

publiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej o stopniowym znoszeniu kontroli na wspólnych

granicach oraz Konwencja z dnia 19 czerca 1990 r. pomiędzy Królestwem Belgii, Republiką Federal-

ną Niemiec, Republiką Francuską, Wielkim Księstwem Luksemburga i Królestwem Holandii, wpro-

wadzająca w życie umowę o stopniowym znoszeniu kontroli na wspólnych granicach, podpisana

w Schengen dnia 14 czerwca 1985 r., Dz. Urz. UE L 239 z 22.09.2000. Zob. K. Heilbronner, P. Weil, Von

Schengen nach Amsterdam, Trewir 1999; N. Haas, Die Schengen Abkommen und Ihre strafprozessualen Im-

Nie bagatelizując znaczenia dotychczas opisanych inicjatyw w zakresie

przeciwdziałania i zwalczania przestępczości, należy podkreślić, że istotną

cezurę stanowiło przyjęcie traktatu z Maastricht, dał on bowiem początek

koncepcji współpracy w sprawach karnych w ramach tzw. III filara UE

i objął, zgodnie z art. K.1 TUE, politykę azylową, zasady przekraczania gra-

nic zewnętrznych UE i ich kontrolę, politykę migracyjną, walkę z narkoty-

kami, zwalczanie nadużyć finansowych, współpracę sądową w sprawach

cywilnych oraz karnych, współpracę celną, a także współpracę policyjną

w zakresie zwalczania terroryzmu oraz innych form przestępczości mię-

dzynarodowej, a nadto organizację systemu wymiany informacji w ramach

Europolu

. Traktat z Maastricht w zakresie współpracy w sprawach kar-

nych przewidywał tzw. metodę międzyrządową, wyrażającą się w formal-

nej postaci wspólnych stanowisk, wspólnych działań oraz konwencji. Ża-

den z tych aktów nawet z wielką dozą dobrej woli nie może być uznany za

istotowo odmienny od tych, które klasycznie, poza UE, kształtowały współ-

pracę w sprawach karnych. Zmianę istotową zdaje się dopiero przynosić

traktat amsterdamski, zasadniczo reorganizujący strukturę III filara UE

plikationen, Wien 2001; A. Achermann, R. Bieber, A. Epiney, R. Wehner, Schengen und die Folgen. Der

Abbau der Grenzkontrollen in Europa, Berno 1995; H.C. Taschner, Schengen. Die Übereinkommen zum Ab-

bau der Personenkontrollen an den Binnengrenzen von EU-Staaten, Baden-Baden 1997. Zob. też ogólnie

opinie zamieszczone w zbiorze: Polska droga do Schengen. Opinie ekspertów, Warszawa 2001.

W pracy tej konsekwentnie używam terminu „III filar UE”. Mimo że nie nie występuje on

w TUE, jego konotacja znaczeniowa nie budzi wątpliwości.

Zob. szerzej m.in. P. Müller-Graff, The Legal Bases of the Third Pillar and its Position in the Frame-

work of the Union Treaty (w:) J. Monar, R. Morgan (eds.), The Third Pillar of the European Union, Brus-

sels 1994, s. 21 i n. oraz F. Snyder, Institutional Development in the European Union: Some Implications of

the Third Pillar (w:) J. Monar, R. Morgan (eds.), The Third Pillar…, s. 85 i n.; G. Barrett, Cooperation in

Justice and Home Affairs in the European Union – an Overview and a Critique (w:) G. Barrett (ed.), Justice

Cooperation in the European Union, Institute of European Affairs 1997, s. 8–10; M. Kula, A. Sołtysińska,

Ewolucja... (w:) A. Górski, A. Sakowicz (red.), Zwalczanie…, s. 34; A. Górski, A. Sakowicz, Geneza i isto-

ta Europejskiego Nakazu Aresztowania (w:) P. Hofmański (red.), Europejski…; A. Walczak-Żochowska,

Współpraca sądowa w sprawach karnych (w:) T. Bieńkowska, D. Szafrański (red.), Europeizacja prawa

polskiego – wybrane aspekty, Warszawa 2007, s. 161–172; P. Saganek, Współpraca w dziedzinie wymiaru

sprawiedliwości i spraw wewnętrznych (w:) D. Milczarek, A. Nowak (red.), Integracja europejska. Wybra-

ne problemy, Warszawa 2003, s. 207–233; Z.J. Pietraś, Prawo wspólnotowe i integracja europejska, Lublin

2005, s. 588–598.

Por. ogólnie na temat instrumentów prawnych traktatu amsterdamskiego S. Peers, EU Justice

and Home Affaires, Oxford 2006, s. 72–77; M. Wasmeier (w:) H. von den Groeben, J. Schwarze, Kom-

mentar zum Vertrag über die Europäische Union und zur Gründung der Europäischen Gemeinschaft, Ba-

den-Baden 2003, s. 350–391; H. Satzger (w:) Streinz EUV/EGV Kommentar, München 2003, s. 114–142;

M. Böse (w:) J. Schwarze, EU Kommentar, Baden-Baden 2000, s. 125–172 oraz M. Płachta, W. van Bal-

legooij, The Framework Decision on the European Arrest Warrant and Surrender Procedures between Mem-

ber States of the European Union (w:) R. Blekxtoon (ed.), Handbook on the European Arrest Warrant, Haag

2005, s. 26–29; W. Czapliński, Acquis communataire w zakresie III Filara Unii Europejskiej z perspektywy

1. Uwagi ogólne. Podstawy prawne, zasady podstawowe...

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

Traktat ten przede wszystkim przeniósł do I filara materię polityki azylo-

wej, przekraczania granic, polityki migracyjnej, współpracy w sprawach

cywilnych oraz współpracy celnej. Niemniej ważne zmiany dokonały się

w sferze podejmowania decyzji w przedmiocie polityk pozostałych w za-

kresie III filara UE (zapobieganie i zwalczanie przestępczości, współpraca

policyjna i współpraca sądowa w sprawach karnych, zwalczanie rasizmu

i ksenofobii). Na szczególną uwagę zasługuje treść art. 34 TUE, w którym

na nowo zostały uregulowane formy działania w obszarze III filara UE.

Traktat nie przewidywał już wspólnych działań, pozostawiając w mocy

wspólne stanowiska (art. 34 ust. 2 TUE). Ich celem było określenie sposo-

bu postępowania Unii Europejskiej w konkretnej sprawie i miały one cha-

rakter zobowiązania politycznego państw członkowskich. Co ważniejsze,

traktat amsterdamski w art. 34 ust. 2b TUE wprowadził obok decyzji nową

formę normowania kwestii leżących w kompetencji należących do III fi-

lara UE – decyzję ramową „w celu zbliżania przepisów ustawowych i wy-

konawczych państw członkowskich”

, utrzymując przy tym jako formę

działania konwencję.

polskiego prawa wewnętrznego (w:) C. Mik (red.), Implementacja prawa integracji europejskiej w krajowych

porządkach prawnych, Toruń 1998, s. 97–109; idem, Uwagi na temat funkcjonowania III Filara (Wymiar

Sprawiedliwości i Sprawy Wewnętrzne) z perspektywy akcesji Polski do Unii Europejskiej, Biuletyn CE UW

1998, nr 3–4; idem, Obszar…; P.J. Kuiper, The Evolution of the Third Pillar from Maastricht to the European

Constitution. Institutional Aspects, CMLRev 2004, no. 41, s. 609–626; A. Łazowski, Implementation of

the Third Pillar Acquis. A Challenge for the Applicant Countries? (w:) G. de Kerkchove, A. Wyembergh

(eds.), Sécurité et justice: enjeu de la politique extérieure de l’Union européenne, Brussels 2003, s. 157–171;

J. Monar, Justice and Home Affairs in the Treaty od Amsterdam: Reform at the Price of Fragmentation, ELR

1998, no. 23, s. 320 i n.

Na temat decyzji ramowej jako instrumentu prawnego zob. przede wszystkim S. Biernat,

Framework Decision as a Legal Instrument within the Third Pillar (w:) P. Hofmański, A. Górski (red.), The

European Arrest Warrant…; J. Barcz, Europejski nakaz aresztowania – konsekwencje braku transpozycji lub

wadliwej transpozycji decyzji ramowej w państwie członkowskim UE, EPS 2005, nr 1, s. 12–16; W. Postulski,

Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych (III Filar Unii Europejskiej) (w:) A. Wróbel (red.), Wpro-

wadzenie do prawa Wspólnot Europejskich (Unii Europejskiej), Kraków 2004, s. 641; M. Szwarc, Decyzje

ramowe jako instrument harmonizacji prawa karnego w UE, PiP 2005, z. 7, s. 22–38; W. Czapliński, Obszar

wolności..., s. 58–59; C. Mik, Europejskie prawo wspólnotowe. Zagadnienia teorii i praktyki, t. I, Warszawa

2000, s. 365; P. Filipek, Komentarz do Postanowień dotyczących współpracy policyjnej i sądowej w sprawach

karnych (w:) K. Lankosz (red.), Traktat o Unii Europejskiej. Komentarz, Warszawa 2003, s. 433; A. Łazow-

ski, Źródła prawa Unii Europejskiej (w:) M. Perkowski (red.), Wymiar sprawiedliwości UE. Wybrane zagad-

nienia, Warszawa 2003, s. 33; A. Grzelak, Trzeci Filar Unii Europejskiej. Instrumenty prawne, Warszawa

2008, s. 101–133; H. Kuczyńska, Wspólny obszar postępowania karnego w Unii Europejskiej, Warszawa 2008,

s. 31–33; F. Zeder, Der Rahmenbeschluss als Instrument der EU Rechtsangleichung im Strafrecht am Bei-

spiel des Rahmenbeschlusses gegen Geldfälschung, ÖJZ 2001, H. 3, s. 83–92; C. Tinkl, Die Rechtsstellung des

Einzelnen nach dem Rahmenbeschluss über den Europäischen Haftbefehl, Frankfurt 2007, s. 91–125, gdzie

autorka w szczególności analizuje relacje zachodzące między decyzją ramową a umową międzyna-

rodową oraz z drugiej strony dyrektywą. Zob. także M. Adam, Die Wirkung von Rahmenbeschlussern

Traktat lizboński zasadniczo reorganizuje prawne formy działania

w dawnym III filarze, który obecnie przyjmuje niemal tę sama struktu-

rę prawną, co inne traktatowe sfery działania. Ponieważ będzie jeszcze

mowa o regulacji rozdziału 4 traktatu lizbońskiego, tutaj należy ograni-

czyć się do stwierdzenia, iż zasadniczą formą działania jest stanowienie

dyrektyw przez Parlament Europejski i Radę, zgodnie ze zwykłą proce-

durą prawodawczą ustalających normy minimalne, które odnoszą się do

określania przestępstw oraz kar w dziedzinach szczególnie ważnej prze-

stępczości o charakterze transgranicznym. Artykuł 82 TFUE, o którym

mowa, wymienia dalej poszczególne dziedziny przestępczości, to jest ter-

roryzm, handel ludźmi oraz seksualne wykorzystywanie kobiet i dzieci,

nielegalny handel narkotykami, nielegalny handel bronią, pranie pienię-

dzy, korupcję, fałszowanie środków płatniczych, przestępczość kompu-

terową i przestępczość zorganizowaną. W zwykłym procesie prawodaw-

czym przy stanowieniu dyrektyw nie jest już wymagana jednomyślność

wszystkich państw. Będzie ona wymagana i to po uzyskaniu zgody Parla-

mentu Europejskiego, gdyby miało dojść do rozszerzenia dziedzin prze-

stępczości objętej przedmiotem regulacyjnym dyrektyw. Co do zasady

zwykła (a więc niewymagająca jednomyślności) lub specjalna (a więc

w dalszym ciągu wychodząca z przesłanki jednomyślności) procedura

prawodawcza służyła będzie również ustanawianiu norm minimalnych

odnoszących się do określania przestępstw oraz kar w dziedzinach prze-

stępstw objętych harmonizacją. Warto zwrócić uwagę, iż pojęcie „nor-

my minimalne odnoszące się do określania przestępstw oraz kar” będzie

podlegało procesowi niewątpliwie kontrowersyjnej i spornej wykładni,

w szczególności w świetle bezdyskusyjnego chyba przymiotu dyrektyw

unijnych, jakim jest, w odróżnieniu od decyzji ramowych, bezpośredni

skutek i pierwszeństwo w stosunku do krajowego systemu prawnego.

in Mitgliedstaatlichen Recht, EuZW 2005, s. 558–561; M. Wasmeier (w:) H. von den Groeben, J. Schwa-

rze, Kommentar zum Vertrag…, s. 380–381; W. Schroeder, Der Rahmenbeschluss als Rechtssatzform in

den Verträegen (w:) O. Lagodny, E. Wiederin, R. Winkler (Hrsg.), Probleme des Rahmenbeschlusses am

Beispiel des Europäischen Haftbefehls, Graz 2007, s. 37–59 oraz M. Wasmeier, Der Rahmenbeschluss als

Rechtssatzform in der Praxis, ibidem, s. 59–71; S. Gless, Rechtsakte der EU (w:) W. Schomburg, O. Lagod-

ny, S. Gless, T. Hackner, Internationale Rechtshilfe in Strafsachen, München 2006, s. 900–901; M. Böse

(w:) H. Grützner, P.G. Pötz, K. Kreß (Hrsg.), Internationaler Rechtshilfeverkehr in Strafsachen, Karlsruhe

2008, s. 9; B. Kurcz, A. Łazowski, Two Sides of the Same Coin? Framework Decisions and Directives Com-

pared, Yearbook of European Law 2006, no. 25, s. 177–204; A. Hinarejos, On the Legal Effects of Frame-

work Decisions and Decisions: Directly Applicable, Directly Effective, Self-executing, Supreme?, ELJ 2008,

no. 5, s. 620–643. Ostatnio również monograficzne opracowanie J. Schreibera, Strafrechtsharmonisie-

rung durch europäische Rahmenbeschlusse, Hamburg 2008.

1. Uwagi ogólne. Podstawy prawne, zasady podstawowe...

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

Pojęcie to prowokować więc będzie dyskusję, na ile „normy minimalne”

wymagały będą uzupełnienia ustawowego, mimo przymiotu bezpośred-

niego skutku i pierwszeństwa dyrektyw.

2. Metody, środki prawne i instrumenty tworzenia prawa

(obszaru) europejskiego ścigania karnego

2.1. Pojęcie ścigania karnego w Unii Europejskiej

(dlaczego „europejskie ściganie karne”?)

Zanim dokonana zostanie analiza znaczenia decyzji ramowej jako in-

strumentu prawnego kształtującego wspólne ściganie karne w Unii Euro-

pejskiej, należałoby rozważyć przedstawienie podstawowych regulacji do-

robku prawnego w tym zakresie, jaki ukształtował się na podstawie opisa-

nych tu przepisów oraz instrumentów prawnych traktatu amsterdamskie-

go. Ponadto w niniejszej pracy wielokrotnie i to niekiedy zamiennie

z używanym w Traktacie o Unii Europejskiej pojęciem „współpraca w spra-

wach karnych” pojawia się pojęcie europejskiego ścigania karnego (lub

ścigania karnego w Unii Europejskiej)

. Jest to zabieg celowy, należy jed-

nak wyjaśnić zakres rozumienia tych pojęć. Pewne zagrożenie w swobod-

nym operowaniu nimi polega na tym, iż łatwo można narazić się na zarzut

daleko idącego uproszczenia, a jednocześnie wręcz nadawania zastanym

już, opisanym i zdefiniowanym pojęciom innego znaczenia (Etikettens-

chwindel). Ściganiem karnym w Unii Europejskiej albo też europejskim ści-

ganiem karnym przed rządami traktatu lizbońskiego nazywam zespół środ-

ków podjętych na podstawie traktatu amsterdamskiego (zasadniczo) w III oraz

wyjątkowo w I filarze, służących zwalczaniu przestępczości, jaką na pod-

stawie traktatu może (ma prawo) zająć się Unia Europejska. Trzeba tutaj

zaznaczyć, iż sama kompetencja zarówno Wspólnot Europejskich, jak i Unii

Europejskiej w dziedzinie tworzenia norm prawa karnego, a więc w skró-

cie problem ius puniendi Wspólnot i Unii, była kwestią niezwykle kontro-

wersyjną i dyskusyjną. Chodzi tu więc o szereg instrumentów zwalczania

Zasadniczo poza zakresem tego opracowania pozostaje regionalny system współpracy w spra-

wach karnych Rady Europy. Konsekwentnie zatem pisząc o prawie europejskiego ścigania karne-
go, rozumiem przez to pojęcie wszystkie instrumenty Unii Europejskiej (nie zaś Rady Europy) oraz
w drugim rzędzie instrumenty prawne Wspólnot, mające znaczenie dla prawa karnego.

Metody, środki prawne i instrumenty tworzenia prawa...

przestępczości, regulowanych konwencjami lub decyzjami ramowymi, któ-

re normalnie, z punktu widzenia porządku krajowego, zalicza się albo do

prawa karnego materialnego, albo też do instrumentarium procedury kar-

nej. Prawo normujące ów zespół środków nazywam w pracy europejskim

ściganiem karnym czy ściślej – prawem europejskiego ścigania karnego,

nie zaś współpracą regionalną (w ramach Unii Europejskiej), również dla-

tego, aby podkreślić socjologicznoprawny fenomen tego obszaru. Ściganie

karne w Unii Europejskiej (europejskie ściganie karne) nie jest bynajmniej

określeniem użytym pierwszy raz w tej pracy, jest ono bowiem stosowane

– co prawda incydentalnie – zarówno w literaturze polskiej

, jak i stosun-

kowo często w literaturze zagranicznej

, właściwie zamiennie z pojęciem

„europejski wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych” (europäische

Strafrechtspflege)

. To drugie pojęcie wydaje się jednak znacznie mniej za-

korzenione w języku polskim niż „ściganie karne w Unii Europejskiej”,

mimo że być może bardziej obrazowo opisuje fenomen, z którym przyszło

mi się w tej pracy zmagać. Ściganie karne w Unii Europejskiej bądź euro-

pejski wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych jest w moim przeko-

naniu czymś więcej niż współpraca w sprawach karnych o walorze regio-

nalnym. O ile bowiem to ostatnie pojęcie, na co przynajmniej pośrednio

zwrócono już uwagę, charakteryzuje się zupełnie marginalnym znacze-

niem wspólnych celów i wspólnej aksjologii zwalczania przestępczości,

o tyle ściganie karne w Unii Europejskiej zakładać musi istnienie pewnego

aksjologicznie wspólnego obszaru, który wykazuje się, na co również już

zwrócono uwagę, zasadniczą odmiennością od jakiegokolwiek innego ob-

P. Hofmański, Przyszłość ścigania karnego w Europie, EPS 2006, nr 12, s. 4. Autor używa też sfor-

mułowania „jednolity wspólny system ścigania karnego i wymierzania sprawiedliwości w sprawach
karnych w skali ogólnoeuropejskiej”, jednakże w kontekście niemożliwości utworzenia obecnie ta-
kiego systemu i obszaru, s. 9. Zob. także opracowanie Europejskie ściganie karne. Projekt alternatywny,
pod red. B. Schünemanna, Poznań 2006, z przedmową A.J. Swarca, s. 11–14, w którym używa on
również pojęcia „europejskie ściganie karne”.

W szczególności w piśmiennictwie B. Schünemanna, Ein Alternativ-Entwurf zur Regelung der

europäischen Strafverfolgung im Verfassungsvertrag der EU (w:) E. Pache (Hrsg.), Die Europäische Union
– Ein Raum der Freiheit, der Sicherheit und des Rechts?, Baden-Baden 2005, s. 81–100.

Zob. B. Schünemann, Fortschritte und Fehltritte…; idem, Gefahren für den Rechtsstaat durch die

Europäisierung der Strafrechtspflege? (w:) E.W. Plywaczewski (Hrsg.), Aktuelle Probleme des Strafrechts
und der Kriminologie, Bialystok 2005, s. 359–380; idem, Ein Gesamtkonzept für die europäische Strafrechts-
pflege (w:) B. Schünemann (Hrsg.), Ein Gesamtkonzept für die europäische Strafrechtspflege, Köln, Berlin,
München 2006, s. 61–64.

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

szaru prawnego

dotyczącego prawa karnego. Ów wspólny obszar

może

być w moim przekonaniu uważany za swoistą hybrydę systemu wyłącznie

państwowego i systemu ściśle międzynarodowego, której z pewnością nie

można (jeszcze) nazwać systemem ścigania karnego w Unii Europejskiej.

Uściślijmy tu wcześniejsze rozważania, stwierdzając, iż za pojęciem euro-

pejskiego ścigania karnego kryje się pewien nowy fenomen, który wyma-

ga nie tylko przyczynkowego traktowania i opisowych dywagacji, ale też

systematycznej analizy, w szczególności z punktu widzenia prawnokon-

stytucyjnego. Jest to mianowicie fenomen tworzenia prawa represyjnego

przez niepaństwo (niepaństwa), zasadniczo w celu ochrony pewnych

wspólnych interesów. Potrzeba takiej ochrony pojawiła się z pewnością

wcześniej i istnieje na różnych forach międzynarodowych, jednak pierw-

szy raz podjęto próbę systematyzacji i definicji tej potrzeby w opisanej już

wyżej pokrótce formie prawnej. Z jednej strony można oczywiście bronić

tezy, iż ściganie karne w Unii Europejskiej jest po prostu odmianą regio-

nalnej współpracy w sprawach karnych, z drugiej zaś łatwo jest wyodręb-

nić pewne cechy określające różnice tego obszaru w stosunku do regional-

nej współpracy w sprawach karnych. Można wstępnie ocenić, że oba te

punkty widzenia mają istotną wartość poznawczą i wymagają rozważenia.

Przewaga jednych argumentów (ściśle prawnomiędzynarodowych) nad

drugimi (które można by tu nazwać „wspólnotowymi”) ma podstawowe

znaczenie dla zagadnień natury konstytucyjnej i oczywiście odpowiedzi

na nie. Opieranie się w naszej analizie prawnokonstytucyjnej wyłącznie na

argumentach przedstawionych przez sądy konstytucyjne byłoby mimo

wszystko zubożeniem przestrzeni rozważań. Po pierwsze bowiem dopiero

przedstawienie dorobku UE w zakresie budowy przestrzeni ścigania kar-

nego w Unii Europejskiej pozwoli rozważyć intencje (lub ich brak), jakie

towarzyszyły przyjmowaniu kolejnych instrumentów zwalczania przestęp-

czości. Pozwoli oddać też ogólnego „ducha” tego procesu, zrozumieć prze-

szkody i rozbieżności w treści przyjmowanych instrumentów oraz zastrze-

żenia natury konstytucyjnej podnoszone przez poszczególne państwa. Na

dorobek ten składają się zarówno normy współpracy w sprawach karnych,

Trzeba mieć oczywiście świadomość, że dyskusyjna jest przynależność tego pojęcia do języ-

ka prawnego.

Zob. tytuł pracy H. Kuczyńskiej, Wspólny obszar postępowania karnego w prawie Unii Europej-

skiej, Warszawa 2008. Pojęcie wspólnego obszaru prawnego wydaje się więc zyskiwać w literaturze

polskiej w kontekście prawa karnego prawo obywatelstwa. Zob. też wstęp do tej pracy autorstwa

J. Skupińskiego, w którym używa on terminu „uwspólnianie”, odnoszonego do reguł funkcjono-

wania postępowania karnego oraz organów stosujących te reguły, s. 9.

Metody, środki prawne i instrumenty tworzenia prawa...

jak i normy materialnoprawne, przy czym dla tych ostatnich znaczenie

miały zarówno instrumenty I, jak i III filara UE. Z jednej strony takie kom-

pleksowe ujęcie problemu widoczne w stosowanej w pracy terminologii

pozwala określić jego złożoność, z drugiej zaś naraża na zarzut brzemien-

nego w skutkach braku precyzji terminologicznej. Należy zauważyć, iż sta-

nowiska konstytucyjne państw członkowskich oraz tworzone w tych pań-

stwach doktryny ustrojowe nierzadko nie odnoszą się wyłącznie do współ-

pracy w sprawach karnych, siłą rzeczy dotykając również problematyki

prawa karnego materialnego. Do tej ostatniej problematyki należy choćby

badanie i definiowanie istoty zasady podwójnej karalności. Użycie w pra-

cy takiego pojęcia jest też wskazane z uwagi na wiele podobieństw między

dawnym prawem I i III filara UE oraz widocznej gołym okiem tendencji do

zniwelowania, a nawet zniesienia różnic między prawem unijnym a wspól-

notowym, mającego swój wyraz przede wszystkim w traktacie lizbońskim.

Wejście w życie traktatu lizbońskiego wydaje się jeszcze bardziej uzasad-

niać używanie pojęcia „europejskie ściganie karne”. Nowością staje się, to,

iż tworzenie zarówno prawa karnego sensu stricto (europejskiego prawa

karnego materialnego), europejskiego prawa procesowego, jak i prawa

współpracy w sprawach karnych (przed traktatem lizbońskim głównej do-

meny III filara) następuje za pomocą tych samych środków prawnych

i dawne zróżnicowanie filarowe przestaje mieć zasadnicze znaczenie, przy-

najmniej z punktu widzenia „aktów prawnych” (form działania w kształ-

towaniu) europejskiego ścigania karnego. Jak wiadomo, w dawnym III fi-

larze decyzję ramową zastępuje dyrektywa, która w sposób bezpośredni

regulowała będzie zarówno materię współpracy w sprawach karnych, jak

i materię (europejskiego) prawa karnego materialnego oraz procesowego.

Dualizm regulacyjny istniejący przed rządami traktatu z Lizbony był czę-

sto uważany za swoisty hamulec rozwoju prawa europejskiego ścigania

karnego. Jak zauważono również w tej pracy, dla pewnej grupy obserwa-

torów nie ulegało wątpliwości, iż UE nie miała kompetencji do stanowienia

bezpośrednio przepisów prawa karnego materialnego w obszarze będącym

niegdyś domeną I filara, kompetencja zaś do kształtowania prawa karnego

w III filarze była ogólnie określona i odnosiła się w zasadniczej mierze do

współpracy w sprawach karnych. Objęcie tą kompetencją innych dziedzin

szeroko rozumianego prawa karnego (a więc materialnego i procesowego)

w znacznej mierze zależało od (rozszerzającej) wykładni kompetencji trak-

tatowej. Obecnie, pod rządami traktatu lizbońskiego, tracą zupełnie lub

w dużej mierze na znaczeniu pewne grupy problemów, zaś zyskują nowe.

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

Do problemów, które zasadniczo tracą na znaczeniu, należą przede wszyst-

kim wszelkie tożsamości i różnice między prawem I i III filara i wynikające

z nich konsekwencje dla doktryn i stanowisk konstytucyjnych. Ich twórcy

będą więc musieli na nowo przemyśleć znaczenie, jakie nadawali (ograni-

czonej) doktrynie pierwszeństwa i bezpośredniego skutku dyrektyw, oraz

– co do zasady – brak tych przymiotów w odniesieniu do decyzji ramo-

wych, a więc do prawa karnego. Znika też używany często i dyskutowany

w tej pracy argument, zgodnie z którym szczególne cechy dyrektyw odno-

szą się wyłącznie do uprawnień, jakie te ze sobą niosą, nie zaś do obowiąz-

ków. Wydaje się, iż te nowe cechy dyrektyw – i rozciągnięcie ich również

na dawne prawo III filara, są akceptowalne wobec prawa karnego przede

wszystkim w następstwie względnej demokratyzacji procesu prawotwór-

czego, przy względnym określeniu rodzajów przestępczości, w której wol-

no Unii Europejskiej stanowić dyrektywy. Sposób ich akceptacji zależał

będzie od sposobu rozumienia owego procesu demokratyzacji. Argument

demokratyzacji będzie więc bezwzględnym novum w myśleniu o europej-

skim ściganiu karnym i powinien nadawać kształt doktrynom i oficjalnym

stanowiskom konstytucyjnym. Będzie on determinował rozumienie bez-

pośredniego skutku i pierwszeństwa tych instrumentów w tak osobliwej

i szczególnej dziedzinie, jak prawo europejskiego ścigania karnego. Z dru-

giej strony szczególną uwagę poświęcić należy utracie przez instrumenty

przewidziane w traktacie lizbońskim pewnych cech, które bywały uzna-

wane za swoistą gwarancję demokratycznej legitymacji, choć przez wielu

komentatorów postrzegane były jako niewystarczające. Mowa tu miano-

wicie o (bezwzględnej) zasadzie jednomyślności, która znika w wypadku

dyrektyw prawnokarnych stanowionych według zwykłej procedury pra-

wodawczej. Można powiedzieć, że jest ona poniekąd zastępowana przez

wspólnotę działania Parlamentu Europejskiego i Rady w procesie tworze-

nia dyrektywy regulującej zagadnienia prawnokarne. Warto i należy zatem

określić, czy ta cecha zastępuje niejako cechę jednomyślności, w szczegól-

ności przy wzmożonym udziale parlamentów krajowych w kontroli sub-

sydiarności dyrektyw oraz przy możliwości kwestionowania proponowa-

nego rozwiązania z punktu widzenia podstawowych aspektów wymiaru

sprawiedliwości w sprawach karnych danego państwa. Przypomnijmy też

tylko w tym miejscu, iż jednomyślność pozostaje w pewnych wypadkach

sposobem tworzenia dyrektyw w interesującym nas obszarze prawnym.

Wszystkie te problemy, rzutujące na ostateczny kształt pojęcia europej-

skiego ścigania karnego oraz oczywiście samego prawa europejskiego ści-

Metody, środki prawne i instrumenty tworzenia prawa...

gania karnego, zostaną przeanalizowane w odpowiednich częściach pracy.

Ilekroć zaś pojęcie europejskiego ścigania karnego okaże się zbyt wąskie,

by opisać kompleksowe zjawiska ustrojowe, zostanie to zaznaczone lub też

będzie wyraźnie wynikało z kontekstu.

Poniższe przedstawienie status quo w zakresie rozwoju prawa europej-

skiego ścigania karnego z założenia nie może mieć wyłącznie charakteru

deskryptywnego. Dopiero jednak próba przedstawienia zrębów dorobku

prawnego UE w tym względzie pozwoli zrozumieć wagę orzeczeń sądów

konstytucyjnych (oficjalnych stanowisk konstytucyjnych) dla całości for-

mowanego w ten sposób obszaru i umożliwi z dużym prawdopodobień-

stwem doszukanie się racji w argumentach doktryn konstytucyjnych lub

wskazanie na niewłaściwość całości albo części tej argumentacji. Co nie

mniej istotne, być może, choć nie jest to zasadniczym celem tego opraco-

wania, analiza przyjętych instrumentów pozwoli na znalezienie innych

potencjalnych pytań czy problemów konstytucyjnych (problemów natu-

ry ustrojowej). Nie sposób zamknąć się w rozważaniach ustrojowych bez

znajomości stopnia rozwoju oraz zniuansowania prawa ścigania karnego

w Unii Europejskiej. To ostatnie stwierdzenie nie oznacza jednak systema-

tycznego opisu instrumentów prawnokarnych i procesowych, które skła-

dają się na prawo tego obszaru, a tylko przybliżenie ogólnych założeń in-

strumentów procesowych. Warto natomiast bliżej przyjrzeć się metodom

tworzenia tego prawa.

Już na początku istnieje potrzeba wyjaśnienia, co rozumiem pod poję-

ciem prawa ścigania karnego w Unii Europejskiej. Jest to problem zasad-

niczy, tego typu sformułowaniu można bowiem postawić zarzut zbytniego

uproszczenia i zamazania granic między prawem krajowym a międzynaro-

dowym. Również dlatego, że granice te w pewnym stopniu zamazują się,

należy wyjaśnić, o który aspekt prawa ścigania karnego w Unii Europejskiej

w istocie chodzi: przetworzony do porządku krajowego w postaci ustaw,

tworzony poprzez instrumenty unijne lub wspólnotowe czy też mający

postać dyrektywy unijnej stanowionej przez Parlament Europejski i Radę

w trybie zwykłej lub szczególnej procedury prawodawczej. W wypadku

dyrektyw unijnych granice między prawem krajowym a prawem unijnym

mogą zamazywać się jeszcze bardziej, ponieważ z jednej strony przymiot

pierwszeństwa i bezpośredniego skutku czyni z dyrektywy autonomiczny

i bezpośrednio stosowalny instrument prawny, z drugiej zaś w tej formie

prawnej stanowi się „normy minimalne”, których możliwość zastosowania

– zwłaszcza w tak newralgicznym obszarze, jak prawo karne – wydaje się

Rozdział I. Zarys problematyki. Źródła pytań ustrojowych

być dyskusyjna. Wzmianka dotycząca tego, czy w danym wypadku cho-

dzi o regulację krajową, czy unijną będzie czyniona, ilekroć będzie to miało

zasadniczy wpływ na tok rozważań. Zasadniczo jednak przez prawo eu-

ropejskiego ścigania karnego rozumiem instrumenty prawa europejskiego

i wyjątkowo wspólnotowego (w dawnym stanie prawnym) oraz jednoli-

te instrumenty prawa unijnego w obecnym stanie prawnym pod rządami

traktatu lizbońskiego, nie zaś źródła prawa krajowego.

2.2. Metody tworzenia prawa europejskiego ścigania karnego

i ich ustrojowe konsekwencje

2.2.1. Uwagi ogólne

Zanim przystąpimy do definiowania i przedstawiania znaczenia zarów-

no materialnoprawnych, jak i procesowych instrumentów europejskiego

ścigania karnego, nie sposób w tego typu pracy nie zgłębić sposobów i mo-

deli tworzenia prawa europejskiego ścigania karnego. Na pierwszy rzut oka

zasady te wydają się być bowiem zupełnie nowym co do metody podej-

ściem do zjawiska internacjonalizacji przestępczości, w którym widzi się

często rodzaj kopernikańskiej zmiany w myśleniu o prawie karnym poza

państwem lub wręcz, jak wynikałoby to z niektórych rozważań, ponad

państwem. Chodzi tu rzecz jasna o zasadę wzajemnego uznawania, która

z chwilą wejścia w życie traktatu lizbońskiego stała się w sposób dobitny

wartością traktatową. Artykuł 82 stanowi, iż współpraca sądowa w spra-

wach karnych opiera się na zasadzie wzajemnego uznawania wyroków

i orzeczeń sądowych

oraz obejmuje zbliżanie przepisów ustawowych

i wykonawczych państw członkowskich. Interesujące jest to, iż w świetle

traktatu lizbońskiego zasada wzajemnego uznawania (wyraźnie zresztą

odnosząca się do orzeczeń, co można uznać za normatywny refleks dys-

kusji na temat pojemności znaczeniowej tej zasady) może być rozumiana

jako ograniczona przedmiotowo i odnosząca się, przynajmniej na pierw-

szy rzut oka, tylko do określonej w art. 83 „materii unijnej”. Ta norma trak-

tatowa przysparzać może problemów interpretacyjnych. W zależności od

Należy mieć na uwadze niefortunność użycia w języku polskim w formie koniunkcji pojęcia

wyroków i orzeczeń, ponieważ pierwsze mieści się w drugim. Nie wydaje się to jednak mieć zna-

czenia dla praktycznej roli tej normy traktatowej.

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

kliknij tutaj

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

Salon Cyfrowych Publikacji ePartnerzy.com

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Charakter Wspolnoty Europejskiej, Pelne opracowanie zagadnien do egzaminu z podstaw prawa ustrojoweg
zagadnienia ustrój
Prawo karne[1], Zagadnienia I
prawo karne - zagadnienia, SZKOŁA, PRAWO KARNE
Zakłady Karne - zagadnienia penitencjarne, różne, Pedagogika resocjalizacyjna
zagadnieni z ustroju adm, WSAP
PRAWO KARNE - ZAGADNIENIA KOLEJNE, PRAWO KARNE
zagadnieni z ustroju adm pytania(2), NAUKA, wsap
PRAWO KARNE ZAGADNIENIA WSTĘPNE
Europejskie prawo karne wybór
Prawo karne zagadnienia
Pytania i odpowiedzi z zagadnień, Prawo karne i prawo wykroczeń
ZAKRES ZAGADNIEN PRAWA WYKROCZEN939356, studia, I semestr, karne wykroczeń
Ekonomia zagadnienia 13 i 14, Notatki Europeistyka Studia dzienne, II semestr
Zagadnienia na zaliczenie Europejskiego prawa?ministracyjnego

więcej podobnych podstron