Dziecko a pies

Na początku naszej wspólnej drogi ze zwierzakiem, warto uświadomić sobie, że każde żywe stworzenie

odczuwa emocje: strach, ból, radość, miłość. Dziś wiemy już, że uczucia te wcale nie są mniej

intensywne od emocji przeżywanych przez ludzi. Pies tak samo jak człowiek cierpi na depresję, tęsknotę,

nudę. Okazywane przez niego przywiązanie do właściciela jest porównywalne do przywiązania do siebie

innych członków rodziny. Zatem zwierzak wymaga też takiego samego traktowania.

Niestety nie zawsze jesteśmy w stanie wszystkiego dopilnować. Rozwój i dorastanie dzieci związane są z

próbą przekraczania granic, a także z eksperymentowaniem na ile mogą sobie pozwolić. Ofiarami takich

prób często padają zwierzęta domowe, zajęci codziennymi sprawami nie zauważymy w porę, że nasza

pociecha źle traktuje zwierzaka. Tego problemu nie będzie w przypadku młodego osobnika (szczeniaka),

równie skorego do zabawy. Dzieci szybko się uczą, że ma on ostre ząbki i twarde pazury, jest szybki i

zwinny. Ale w przypadku dorosłych albo wręcz starych osobników problem jest dużo poważniejszy. W

obawie o zdrowie naszego dziecka, jeśli szczeniak za bardzo się „rozhasa” i łapie ząbkami

lub skacze na dziecko, karcimy tego pierwszego. Od małego wpajamy psu, że nie wolno

„atakować” (mam tu oczywiście na myśli zabawę w gonienie, łapanie i ciągnięcie) naszego

dziecka. Zwierzę uczy się, że jeśli dziecko mu dokucza, to jedynym sposobem uniknięcia przykrych

doznań z jego strony jest ucieczka, chowanie się najczęściej pod stół, fotel, do łazienki, czyli takie

miejsce gdzie można by przeczekać napastliwość ze strony małego człowieka. Jeśli to nie skutkuje

zwierzę zaczyna popadać w apatię, depresję, a nawet w nerwicę. Co powinno nas zastanowić? Pies unika

naszego dziecka, a z czasem wszystkich dzieci, gdyż ich zachowanie kojarzy mu się z bólem i

nieprzyjemnościami. Jeśli sytuacja nie będzie ulegać zmianie, pies może mieć kłopoty żołądkowe takie

jak: brak apetytu, biegunki, z czasem zacznie wygryzać sobie sierść z łap lub okolicy ogona. Niestety lęk

prowadzi do agresji i z czasem dręczone przez nasze dziecko zwierzę może stać się niebezpieczne. I

chociaż będzie to spowodowane chęcią obrony własnej, stanie się to dla niego wyrokiem: zmianą domu

lub w ekstremalnych przypadkach uśpieniem.

Co zatem robić? Cofnijmy się do początku, kiedy jeszcze szczeniak traktuje zachowanie naszego dziecka

jak zabawę i próbuje się odgryźć. Na takie zachowanie absolutnie nie możemy pozwolić. Pies z pewnością

będzie silniejszy od dziecka. Jeśli pozwolimy, nawet w dobrej wierze, „odgryźć się”, po tym

jak zostało boleśnie pociągnięte za ucho, dajemy tym razem przewagę psu i uczymy bezkarnie

dominować nad naszym dzieckiem. Teraz sytuacje by się odwróciły. To pies poczułby się panem sytuacji,

a nasza pociecha zwyczajnie zaczęłaby się go bać i unikać.

Jedynym wyjściem w tej sytuacji jest aktywne spędzanie czasu razem z psem i dzieckiem. Codziennie

poświęcamy godzinę na wspólny, rodzinny spacer, podczas którego bawimy się w rzucanie piłeczki, naukę

nowych komend, prowadzenie zwierzaka na smyczy itp. Dobrym pomysłem jest wspólne zapisanie się na

tresurę. Podczas nauki posłuszeństwa lekcje pobierają wszyscy: dorośli, dzieci i zwierzęta. Ze wspólnego

spędzania czasu wynikną same korzyści: zacieśniają się więzi rodzinne, nabywamy nowe umiejętności,

dowiadujemy się nowych rzeczy o sobie. Pies i dziecko się męczą, więc w domu są grzeczniejsi. Wszyscy

są bardziej odprężeni i szczęśliwsi.

Dziecko

http://dziecko.ebrzuszek.pl

Kreator PDF

Utworzono 21 December, 2010, 21:52