Semiotyka teatru – początki, szkoła praska
Zapoczątkowana pracami: Otakara Zicha Estetika dramatičeskĕho umĕni (1931) oraz Jana
Mukařovskiego, Studia (1934).
Początki semiotycznego podejścia do teatru (ujmujące przedstawienie teatralne jako
uporządkowany zbiór znaków, który ma być odczytany przez widza, a został zapisany przez
twórców przedstawienia teatralnego) ściśle powiązane są z rozwojem strukturalizmu w
dziedzinie badań literaturoznawczych. Korzystając z dorobku radzieckich badaczy takich, jak
Łotman, Bachtin czy Prop – dostrzeżono, że w literaturze, i w lingwistyce w ogóle, istnieją
pewne powtarzające się struktury, na których wznoszone są pojedyncze dokonania literackie.
Co można by metaforycznie ująć w ten sposób, że jest jakaś stała i w miarę niezmienna rama
(jak w rosyjskich bajkach – Prop), na których rozpinane są historie poszczególnych
bohaterów. Na przykład królewna i siedmiu bojarów.
Mukarovsky – dzieła sztuki, w tym i sztuki teatralnej nie można utożsamiać ani z obrazem,
jaki wytwarza sobie indywidualny odbiorca, ani z materialną podstawą tego dzieła. (Takie
prostackie wyjaśnienie: rzeźba Mitoraja na Rynku staje się rzeźbą nie dlatego, że sobie tak na
nią patrzymy, ani nie dlatego, że jest to tak a nie inaczej uformowana duża ilość cennego
złomu. To jest wynik oddziaływania złomu, poprzez naszą wrażliwość estetyczną,
prowadzące do uznania przez nas tego za dzieło sztuki. A to, czy się nam ono podoba czy nie
– to już jest zupełnie inna sprawa.)
Podstawowe założenie Mukarovskiego:
1. dzieło sztuki jest znakiem autonomicznym
2. dzieło sztuki jest znakiem komunikatywnym
Znak autonomiczny składa się z:
1. artefaktu
2. z przedmiotu estetycznego – funkcjonującego jako znaczenie
3. z relacji do rzeczywistości
W 1931 – analizuje fenomen gry Chaplina
