Adam Bodnar: Wytrzymałość Materiałów. Nośność sprężysto-plastycznych ustrojów
prętowych
253
19. NOŚNOŚĆ SPRĘŻYSTO-PLASTYCZNYCH USTROJÓW PRĘTOWYCH
19.1. Idealizacja wykresu rozciągania
Wykres rozciągania stali miękkiej, otrzymany ze statycznej próby rozciągania, daje obraz
rzeczywistego zachowania się tego materiału przy osiowym rozciąganiu. Nieregularny i
skomplikowany kształt tego wykresu sprawia, że w zastosowaniach aproksymuje się go
odcinkowo możliwie dobrze przybliżającymi, prostymi funkcjami analitycznymi. Tej
idealizacji dokonuje się w zależności od charakteru rzeczywistego wykresu i konkretnego
zastosowania. Najczęściej stosowane aproksymacje pokazane są na rys.19.1.
Rys. 19.1
Model materiału liniowo sprężystego (ciało Hooke’a) stosowany jest w zagadnieniach, w
których nie dopuszczamy wystąpienia odkształceń plastycznych. Takie ciało było
przedmiotem naszych dotychczasowych rozważań.
Model materiału idealnie sztywno plastycznego (ciało de Saint-Venanta) używany jest w
zagadnieniach technologicznej plastyczności, jak np. walcowanie lub przeciąganie, czyli w
procesach w których odkształcenia plastyczne są dominujące i sprężyste mogą być
pominięte.
Model ciała idealnie sprężysto-plastycznego (ciało Prandtla) stosowany jest do opisu
zachowania się materiału, w którym występuje wyraźna platforma płynięcia i w
zagadnieniach, w których dopuszczamy umiarkowane odkształcenia plastyczne.
Stosowane też bywają bardziej skomplikowane modele materiału uwzględniające np.
wzmocnienie plastyczne czy nieliniowe odkształcenia sprężyste.
19.2. Zginanie prętów z materiału sprężysto-plastycznego.
Rozważać będziemy zginanie poprzeczne prętów pryzmatycznych wykonanych z materiału o
jednakowych własnościach na rozciąganie i ściskanie (materiał izonomiczny), opisanych
modelem ciała idealnie sprężysto-plastycznego, którego wykres zależności
ε
σ
− wraz z
równaniami dla jednoosiowego stanu naprężenia pokazany jest na rys. 19.2.
Rys. 19.2
σ
R
H
ε
materiał
liniowo sprężysty
R
e
ε
σ
materiał sztywno
plastyczny
R
e
ε
σ
materiał sprężysto-
plastyczny
ε
σ
E
=
dla
pl
pl
ε
ε
ε
<
<
−
e
R
=
σ
dla
pl
ε
ε
≥
e
R
−
=
σ
dla
pl
ε
ε
−
≤
e
R
−
pl
ε
σ
ε
pl
ε
−
e
R
Adam Bodnar: Wytrzymałość Materiałów. Nośność sprężysto-plastycznych ustrojów
prętowych
254
Analizy zachowania się takich prętów dokonamy przyjmując następujące założenia:
• spełniona jest zasada płaskich przekrojów,
• obciążenie i przekrój poprzeczny belki spełnia warunki poprzecznego zginania,
• pomijalny jest wpływ sił poprzecznych na osiągnięcie stanu plastycznego.
Zaczniemy od analizy wybranego przekroju pręta, pokazanego na rys. 19.3, w którym
moment zginający, działający w jego płaszczyźnie symetrii, pręta jest równy M (dla
uproszczenia zapisu opuszczony został dolny indeks). W zależności od wartości tego
momentu zginającego mogą wystąpić następujące stany mechaniczne tego przekroju i
odpowiadające im rozkłady naprężeń normalnych (patrz rys. 19.3):
1- stan sprężysty,
2- graniczny stan sprężysty,
3- stan sprężysto-plastyczny (częściowe uplastycznienie przekroju),
4- graniczny stan plastyczny (pełne uplastycznienie przekroju).
Rys. 19.3
Przy niewielkiej wartości momentu zginającego w przekroju występuje stan sprężysty,
rozkład naprężeń normalnych jest liniowy, zerują się one na osi Y (osi obojętnej), a ich
największa wartość jest mniejsza od granicy plastyczności
e
R
.
Zwiększaniu wartości momentu zginającego odpowiadać będzie wzrost odkształceń
liniowych (zarówno tych dodatnich, jak i ujemnych) i stowarzyszony z tym wzrost naprężeń
normalnych. Przy pewnej wartości M – nazywanej granicznym momentem sprężystym
punkty najbardziej oddalone od osi obojętnej zostaną uplastycznione, wystąpią w nich
naprężenia o wartości równej
e
R
, i stan ten nazywamy granicznym stanem sprężystym.
Dalsze zwiększaniu momentu zginającego powoduje dalszy wzrost odkształceń i naprężeń,
ale naprężenia mogą się zwiększać tylko w tych punktach, gdzie były one mniejsze od granicy
plastyczności
e
R
. W tym stanie nazywanym stanem sprężysto-plastycznym w przekroju
poprzecznym wystąpią obszary sprężyste, jak i uplastycznione.
Stan końcowy, w którym we wszystkich punktach przekroju naprężenia są równe granicy
plastyczności, nazywamy granicznym stanem plastycznym, a moment zginający M , przy
którym ten stan się realizuje nazywamy - granicznym momentem plastycznym. Przekrój jest
wówczas w pełni uplastyczniony i zgodnie z przyjętym modelem fizycznym materiału
odkształcenia liniowe mogą wzrastać w nim nieograniczenie.
Zajmiemy się wpierw granicznym stanem sprężystym.
e
x
R
=
σ
e
x
R
=
σ
e
x
R
=
σ
e
x
R
<
σ
e
x
R
<
σ
Y
pl
Y
Z
M
A
e
x
R
<
σ
1
e
x
R
=
σ
4
e
x
R
=
σ
3
3
e
x
R
=
σ
2
Adam Bodnar: Wytrzymałość Materiałów. Nośność sprężysto-plastycznych ustrojów
prętowych
255
Zależności określające w stanie sprężystym rozkład naprężeń normalnych, krzywiznę osi
belki i jej przemieszczenia są znane z poprzednich rozważań. Oś obojętna sprężystego
zginania to główna centralna ,oś bezwładności przekroju poprzecznego, równoległa do
wektora momenty zginającego. Wartość granicznego momentu sprężystego M , tj. momentu
zginającego, który powoduje uplastycznienie skrajnego punktu (lub punktów) przekroju
poprzecznego, wyznaczymy z zależności:
spr
e
spr
e
x
W
R
M
W
M
R
max
=
→
=
=
σ
.
(19.1)
gdzie:
z
max
J
W
W
y
y
spr
=
=
to wskaźnik wytrzymałości względem osi obojętnej sprężystego
zginania.
Przejdźmy teraz do granicznego stanu plastycznego.
Oznaczmy przez
1
A
uplastycznioną rozciąganą część przekroju, a przez
2
A
uplastycznioną
ś
ciskaną część przekroju (rys. 19.4). Rozdziela je oś obojętna zginania plastycznego, której
położenie nie jest, na razie, znane.
Rys. 19.4
Chcemy wyznaczyć położenie osi obojętnej tego zginania i wartość granicznego momentu
plastycznego
M
, tj. momentu zginającego, który powoduje całkowite uplastycznienie
przekroju poprzecznego.
Do dyspozycji mamy dwa równania równoważności układów sił wewnętrznych i
zewnętrznych.
0
=
∫∫
A
x
dA
σ
,
M
dA
z
A
x
=
∫∫
σ
.
Podstawiając do pierwszego równania wartości naprężeń w tym granicznym stanie dostajemy
zależność
(
)
2
1
2
1
0
2
1
A
A
dA
R
dA
R
A
e
A
e
=
→
=
−
+
∫∫
∫∫
,
(19.2)
która dowodzi, że oś obojętna zginania plastycznego połowi przekrój poprzeczny.
Z drugiego równania równoważności otrzymujemy wartość granicznego momentu
plastycznego:
e
x
R
=
σ
e
x
R
=
σ
Y
pl
Z
M
A
2
A
1
Adam Bodnar: Wytrzymałość Materiałów. Nośność sprężysto-plastycznych ustrojów
prętowych
256
(
)
pl
e
A
e
A
e
W
R
M
M
dA
z
R
dA
z
R
=
→
=
−
+
∫∫
∫∫
2
1
2
1
(19.3)
gdzie :
2
1
ypl
ypl
pl
S
S
W
+
=
- plastyczny wskaźnik wytrzymałości
(19.4)
∫∫
=
1
1
1
A
ypl
dA
z
S
,
∫∫
=
2
2
2
A
ypl
dA
z
S
- momenty statyczne odpowiednich części przekroju
poprzecznego względem osi obojętnej plastycznego zginania.
Oba graniczne momenty zginające zależne są jedynie od materiału i kształtu przekroju
poprzecznego.
Przejdźmy teraz do analizy belek z materiału Prandtla pracujących w warunkach zginania
poprzecznego.
W ogólności na długości belki poszczególne jej przekroje mogą się znajdować we wszystkich
wyżej opisanych stanach mechanicznych i zależeć to będzie od wielkości przyłożonych
obciążeń. W pewnej analogii do wyżej wprowadzonych określeń, dotyczących momentów
zginających możemy obciążenia przyłożone do belki podzielić na:
•
graniczne obciążenie sprężyste (graniczna nośność sprężysta)
•
graniczne obciążenie plastyczne (graniczna nośność plastyczna)
•
nośność graniczna.
Graniczne obciążenie sprężyste P lub q - to taka wielkość obciążenia danej belki, przy
której choć w jednym jej przekroju wystąpi graniczny moment sprężysty M .
Graniczne obciążenie plastyczne
P
lub q - to taka wielkość obciążenia danej belki przy
której choć w jednym jej przekroju wystąpi graniczny moment plastyczny
M
.
Nośności graniczna
*
P
lub
*
q
- to taka wielkość obciążenia danej belki przy którym traci
ona zdolność do jego przenoszenia (belka staje się geometrycznie zmienna).
W belkach statycznie wyznaczalnych graniczne obciążenie plastyczne jest tożsame z
nośnością graniczną, gdyż pełne uplastycznienie przekroju jest równoważne powstaniu w
nim przegubu plastycznego, co czyni belkę kinematycznie zmienną. Przegub plastyczny, w
odróżnieniu od zwykłego przegubu przenosi graniczny moment plastyczny
M
, ale obrót
sąsiednich przekrojów jest w nim swobodny co daje belce dodatkowy stopień swobody.
W belkach statycznie niewyznaczalnych sytuacja jest trochę odmienna bo na ogół powstaniu
jednego przegubu plastycznego nie czyni belki geometrycznie zmienną, a tylko obniża jej
stopień statycznej niewyznaczalności. Stąd na w belce n-krotnie statycznie niewyznaczalnej
maksymalna liczba przegubów plastycznych, potrzebna do zamiany belki w mechanizm
wynosi
n
+1.
Nośność graniczną można otrzymać w dwojaki sposób:
•
pierwszy, polega na zwiększaniu obciążeń i analizie kolejnych wywołanych przez nie
stanów konstrukcji od sprężystych aż do stanu nośności granicznej,
•
drugi, polega na bezpośredniej analizie stanów nośności granicznej tzn. analizie
konstrukcji w której wprowadzonych zostało tak wiele przegubów plastycznych (w ogólności
obszarów uplastycznionych), że stała się geometrycznie zmienna i wykorzystaniu twierdzeń
ekstremalnych teorii plastyczności.
W teorii plastyczności występują pojęcia pól statycznie i kinematycznie dopuszczalnych w
konstrukcji, które definiujemy następująco:
•
polem statycznie dopuszczalnym, nazywamy pole naprężeń, które spełnia warunki
Adam Bodnar: Wytrzymałość Materiałów. Nośność sprężysto-plastycznych ustrojów
prętowych
257
równowagi i jest niesprzeczne z warunkiem plastyczności tzn.
M
M
≤
max
(
e
R
≤
σ
max
)
• polem kinematycznie dopuszczalnym nazywamy pole przemieszcze
ń
, które jest
niesprzeczne z istniej
ą
cymi wi
ę
zami.
Twierdzenia ekstremalne teorii plastyczno
ś
ci mo
ż
emy sformułowa
ć
nast
ę
puj
ą
co:
• twierdzenie o oszacowaniu dolnym:
najwi
ę
ksze spo
ś
ród statycznie dopuszczalnych obci
ąż
e
ń
granicznych jest rzeczywist
ą
no
ś
no
ś
ci
ą
graniczn
ą
,
• twierdzenie o oszacowaniu dolnym:
najmniejsze spo
ś
ród kinematycznie dopuszczalnych obci
ąż
e
ń
granicznych jest rzeczywist
ą
no
ś
no
ś
ci
ą
graniczn
ą
.
St
ą
d wnosimy,
ż
e wyznaczona metod
ą
pól statycznie dopuszczalnych (podej
ś
cie statyczne)
no
ś
no
ść
graniczna jest oszacowaniem od dołu rzeczywistej no
ś
no
ś
ci granicznej, natomiast w
przypadku pól kinematycznie dopuszczalnych ( podej
ś
cie kinematyczne) jest oszacowaniem
od góry.
Mo
ż
na wi
ę
c powiedzie
ć
,
ż
e rezultat otrzymany podej
ś
ciem statycznym jest bezpieczniejszy
gdy
ż
okre
ś
lona t
ą
metod
ą
no
ś
no
ść
graniczna jest mniejsza od rzeczywistej i w istocie rzeczy
konstrukcja mo
ż
e przenie
ść
wi
ę
ksze obci
ąż
enie.
Te dwa sposoby pokazane zostan
ą
na przykładzie belki jednokrotnie statycznie
niewyznaczalnej o prostok
ą
tnym przekroju poprzecznym b
×
h
=0.06
× 0.12 m, obci
ąż
onej jak
na rys. 19.5 i wykonanej z materiału, którego granica plastyczno
ś
ci
225
=
e
R
MPa.
Rys. 19.5
Wpierw obliczymy graniczne momenty spr
ęż
ysty i plastyczny. Poniewa
ż
przekrój jest
bisymetryczny wi
ę
c o
ś
Y jest osi
ą
oboj
ę
tn
ą
zginania zarówno spr
ęż
ystego jak i plastycznego.
Wska
ź
nik wytrzymało
ś
ci spr
ęż
ystego zginania wynosi:
144
6
2
=
=
/
bh
W
spr
cm
3
, natomiast
wska
ź
nik wytrzymało
ś
ci plastycznego zginania jest równy:
216
4
/
8
/
*
2
2
2
=
=
=
bh
bh
W
pl
cm
3
.
St
ą
d graniczny moment spr
ęż
ysty:
32400
10
144
10
225
6
6
=
=
=
−
*
*
*
W
R
M
spr
e
Nm, a
graniczny moment plastyczny wynosi:
48600
10
216
10
225
6
6
=
=
=
−
*
*
*
W
R
M
pl
e
Nm.
Pierwsza metoda okre
ś
lenia no
ś
no
ś
ci granicznej wymaga wyznaczenia momentów w tej
jednokrotnie statycznie niewyznaczalnej belce. Aby to uczyni
ć
musimy zna
ć
reakcje, których
wyznaczenie z samych równa
ń
równowagi nie jest mo
ż
liwe. Gdyby
ś
my jednak znali jedn
ą
z
nich to pozostałe łatwo wyznaczymy z równa
ń
równowagi. Wyznaczmy wi
ę
c warto
ść
momentu w utwierdzeniu
A
M
. W tym celu zast
ą
pimy dan
ą
belk
ę
statycznie niewyznaczaln
ą
równowa
ż
n
ą
jej wolnopodpart
ą
belk
ą
statycznie wyznaczaln
ą
obci
ąż
on
ą
prócz sił skupionych,
momentem
A
M
. Warto
ść
A
M
wyliczymy z warunku zerowania si
ę
k
ą
ta ugi
ę
cia na podporze
A
w belce wolnopodpartej. Mo
ż
emy to uczyni
ć
korzystaj
ą
c np. z metody Mohra obliczania
ugi
ęć
.
X
Z
b
Y
h
2 l
l
l
A
B
C
D
P
2 P
Z
l
= 1.0 m
h
= 0.12 m
b
= 0.06 m
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
258
0
3
2
*
2
1
2
*
3
5
.
1
2
1
2
*
4
2
1
3
4
*
2
4
2
1
4
*
0
=
−
−
−
+
→
=
∑
l
l
EJ
Pl
l
l
EJ
Pl
l
l
EJ
Pl
l
l
EJ
M
l
V
M
y
y
y
y
A
fA
fD
y
A
fA
EJ
M
Pl
V
12
16
27
2
−
=
,
Pl
l
P
M
EJ
M
Pl
V
A
y
A
A
fA
6875
.
1
16
27
0
12
16
27
2
=
=
→
=
−
=
=
ϕ
.
Znajomo
ść
momentu utwierdzenia
A
M
pozwala na wyznaczenie wykresu
momentów zginaj
ą
cych w zast
ę
pczej
statycznie wyznaczalnej belce
wolnopodpartej, który jest równocze
ś
nie
wykresem momentów w danej belce
statycznie niewyznaczalnej. Wida
ć
z
niego,
ż
e najwi
ę
kszy co do bezwzgl
ę
dnej
warto
ś
ci moment zginaj
ą
cy wyst
ę
puje w
utwierdzeniu, wi
ę
c graniczne obci
ąż
enie
spr
ęż
yste obliczymy z zale
ż
no
ś
ci:
19200
6875
.
1
=
→
=
P
l
P
M
N.
Zwi
ę
kszanie warto
ść
sił powoduje rozwój obszarów uplastycznionych i skutkuje
pojawieniem si
ę
pierwszego granicznego momentu plastycznego. Wyst
ą
pi on w utwierdzeniu
bo tam jest najwi
ę
kszy moment zginaj
ą
cy w tej belce. Zatem graniczne obci
ąż
enie plastyczne
b
ę
dzie miało warto
ść
:
28800
6875
.
1
=
→
=
P
l
P
M
N.
M
A
=1.6875 Pl
2 l
l
l
A
B
C
D
P
2 P
M
1.6875
P
l
1.57812
P
l
1.15625
P
l
belka rzeczywista
belka fikcyjna
M
A
/
E
J
y
Pl/EJ
y
2 l
l
l
B
C
A
D
M
A
2 l
l
l
A
B
C
D
P
2 P
P
l
1.5
P
l
M
A
1.5Pl/EJ
y
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
259
Pełne uplastycznienie przekroju w
utwierdzeniu nie zamienia tej belki w
mechanizm, powoduje jedynie wyst
ą
pienie w
utwierdzeniu przegubu plastycznego czyni
ą
c
belk
ę
statycznie wyznaczaln
ą
obci
ąż
on
ą
siłami skupionymi i granicznym momentem
plastycznym M . Wykres momentów
zginaj
ą
cych w tym stanie mechanicznym
belki pokazuje rysunek obok.
Belka stanie si
ę
kinematycznie zmienna gdy w wyniku dalszego zwi
ę
kszenia sił
obci
ąż
aj
ą
cych pojawi si
ę
drugi przegub plastyczny i wyst
ą
pi on w przekroju C
gdy zostanie
on całkowicie uplastyczniony. No
ś
no
ś
ci graniczn
ą
tej belki wyznaczymy z zale
ż
no
ś
ci:
30375
8
5
4
2
*
=
=
→
−
=
∗
l
M
P
M
l
P
M
N.
Przejdziemy teraz do wyznaczenia no
ś
no
ś
ci granicznej danej belki wykorzystuj
ą
c twierdzenia
ekstremalne teorii plastyczno
ś
ci.
Wpierw wyznaczymy jej no
ś
no
ść
graniczn
ą
metod
ą
pól kinematycznie dopuszczalnych
(podej
ś
cie kinematyczne), a nast
ę
pnie metod
ą
pól statycznie dopuszczalnych (podej
ś
cie
statyczne).
Metoda pól kinematycznie dopuszczalnych – podejście kinematyczne.
W tym podej
ś
ciu rozwa
ż
amy konstrukcj
ę
w stanie granicznym z odpowiedni
ą
liczb
ą
przegubów plastycznych czyni
ą
c
ą
j
ą
geometrycznie zmienn
ą
. Nast
ę
pnie do takiej konstrukcji
stosujemy zasad
ę
prac wirtualnych mówi
ą
c
ą
,
ż
e: suma prac wirtualnych sił zewn
ę
trznych
jest
równa sumie prac wirtualnych sił wewn
ę
trznych.
Z równania prac wirtualnych wi
ążą
cych
zadane obci
ąż
enie zewn
ę
trzne i graniczne momenty plastyczne w przegubach plastycznych
jako siły wewn
ę
trzne wyznaczamy no
ś
no
ść
graniczn
ą
belki. Pewnym problemem tego
podej
ś
cia jest konieczno
ść
okre
ś
lenia a priori poło
ż
enia przegubów plastycznych Dobr
ą
wskazówk
ą
do okre
ś
lenia miejsca ich wyst
ę
powania jest wykres momentów zginaj
ą
cych w
stanie spr
ęż
ystym, gdy
ż
przeguby b
ę
d
ą
w miejscach ekstremalnych warto
ś
ci lub załamania
tych wykresów. Ale w ogólno
ś
ci, zwłaszcza w wielokrotnie statycznie niewyznaczalnej i
nieprostej w swej geometrii konstrukcji nie jest łatwo okre
ś
li
ć
poło
ż
enie przegubów
odpowiadaj
ą
ce rzeczywistemu stanowi granicznemu. St
ą
d konieczno
ść
rozwa
ż
enia kilku
schematów zniszczenia i wyznaczenia dla ka
ż
dego odpowiadaj
ą
cej mu no
ś
no
ś
ci granicznej.
Najmniejsz
ą
z nich uznajemy za no
ś
no
ść
graniczn
ą
i jak ju
ż
wspomniano wy
ż
ej mo
ż
na
dowie
ść
,
ż
e jest to górne oszacowanie rzeczywistej no
ś
no
ś
ci granicznej konstrukcji.
Kinematycznie dopuszczalne schematy zniszczenia.
Schemat pierwszy.
Zakładamy,
ż
e obci
ąż
enie spowoduje pełne uplastycznienie przekroju w utwierdzeniu i
punkcie B (tzn. powstanie przegubów plastycznych), bo tam s
ą
lokalne ekstrema funkcji
momentów w stanie spr
ęż
ystym (załamania wykresu momentów). Z odpowiadaj
ą
cego
przyj
ę
temu schematowi zniszczenia planu przemieszcze
ń
przygotowanych wynikaj
ą
wyra
ż
enia na prac
ę
wirtualn
ą
sił zewn
ę
trznych i wewn
ę
trznych.
M
2 l
l
l
A
B
C
D
P
2 P
M
M
2
2
M
P
−
4
2
M
P
−
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
260
Praca wirtualna sił zewn
ę
trznych:
∆
∆
P
P
L
z
+
=
1
2
.
Praca wirtualna sił wewn
ę
trznych:
θ
M
L
w
3
=
.
Poniewa
ż
:
θ
∆
*
2l
=
,
θ
∆
*
1
l
=
,
to zasady prac wirtualnych
θ
θ
θ
M
l
P
l
P
L
L
w
z
3
2
*
*
2
=
+
→
=
l
M
P
4
3
1
=
Schemat drugi
.
Tym razem zakładamy,
ż
e pełne uplastycznienie przekroju wyst
ą
pi w utwierdzeniu i punkcie
C
(tzn. powstanie przegubów plastycznych). Z odpowiadaj
ą
cego temu schematowi
zniszczenia planu przemieszcze
ń
przygotowanych wynikaj
ą
wyra
ż
enia na prac
ę
wirtualn
ą
sił
zewn
ę
trznych i wewn
ę
trznych.
1
2
∆
+
∆
=
P
P
L
z
,
1
2
θ
θ
M
M
L
w
+
=
,
1
1
*
,
*
2
θ
θ
l
l
=
∆
=
∆
,
1
*
*
3
θ
θ
l
l
=
w
z
L
L
=
,
θ
θ
θ
θ
M
M
l
P
l
P
3
2
3
*
*
2
2
*
+
=
+
,
l
M
P
8
5
2
=
Za no
ś
no
ść
graniczn
ą
uznajemy mniejsz
ą
z tych dwóch sił,
zatem
30375
8
5
=
=
∗
l
M
P
N, i jak wy
ż
ej zostało powiedziane rzeczywista no
ś
no
ść
graniczna nie jest wi
ę
ksza od tej warto
ś
ci.
Metoda pól statycznie dopuszczalnych – podejście statyczne.
Potrzebujemy zało
ż
y
ć
(przypu
ś
ci
ć
)
statycznie dopuszczalne schematy zniszczenia. Tak jak
poprzednio pewnym problemem tego podej
ś
cia jest konieczno
ść
okre
ś
lenia a priori poło
ż
enia
przegubów plastycznych. I, jak poprzednio b
ę
dziemy je zakłada
ć
w miejscach ekstremalnych
warto
ś
ci lub załamania wykresów momentów w stanie spr
ęż
ystym. Dla ka
ż
dego, zało
ż
onego
statycznie dopuszczalnego pola wyznaczymy odpowiadaj
ą
c
ą
mu no
ś
no
ść
graniczn
ą
.
Najwi
ę
ksz
ą
z nich uznajemy za no
ś
no
ść
graniczn
ą
i jak ju
ż
wspomniano wy
ż
ej mo
ż
na
dowie
ść
,
ż
e jest to dolne oszacowanie rzeczywistej no
ś
no
ś
ci granicznej konstrukcji.
Schemat pierwszy.
Zakładamy,
ż
e obci
ąż
enie spowoduje pełne uplastycznienie przekroju w utwierdzeniu i
punkcie B (tzn. powstanie przegubów plastycznych), bo tam s
ą
lokalne ekstrema funkcji
momentów w stanie spr
ęż
ystym (załamania wykresu momentów).
θ
θ
∆
∆
1
A
B
C
D
P
2 P
M
M
M
θ
1
θ
∆
∆
1
A
B
C
D
P
2 P
M
M
M
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
261
Nale
ż
y teraz obliczy
ć
warto
ś
ci wszystkich sił
działaj
ą
cych na konstrukcj
ę
, które musz
ą
spełnia
ć
warunki równowagi.
Z warunków równowagi otrzymujemy:
l
M
V
M
l
V
M
A
A
L
B
∑
=
→
=
−
→
=
0
*
2
2
*
0
,
∑
→
=
−
−
→
=
0
*
2
2
*
0
M
l
P
l
V
M
D
P
B
l
M
P
V
D
2
+
=
,
l
M
P
P
V
V
Y
D
A
4
3
0
*
3
0
1
∑
=
→
=
−
+
→
=
,
l
M
V
D
4
5
=
.
Wykres momentów pokazuje,
ż
e zało
ż
one pole nie jest statycznie dopuszczalne gdy
ż
w
punkcie C moment zginaj
ą
cy
M
M
>
4
5
i nie spełniony jest warunek plastyczno
ś
ci.
Schemat drugi.
Zakładamy,
ż
e obci
ąż
enie spowoduje pełne uplastycznienie przekroju w utwierdzeniu i
punkcie C.
Warunki równowagi daj
ą
nast
ę
puj
ą
ce warto
ś
ci sił
działaj
ą
cych na konstrukcje przy tym zało
ż
onym
schemacie zniszczenia:
∑
→
=
−
−
→
=
0
*
*
2
3
*
0
P
l
M
l
V
M
A
L
C
(
)
l
l
P
M
V
A
3
2
+
=
,
l
M
V
M
l
V
M
D
D
P
C
=
→
=
−
→
=
∑
0
*
0
,
l
M
P
P
V
V
Y
D
A
8
5
0
*
3
0
2
∑
=
→
=
−
+
→
=
l
M
V
A
8
7
=
.
Odpowiadaj
ą
cy b
ę
d
ą
cym w równowadze siłom działaj
ą
cym na belk
ę
wykres momentów
pokazuje,
ż
e w konstrukcji spełniony jest warunek plastyczno
ś
ci. A wi
ę
c zało
ż
one pole
napr
ęż
e
ń
jest statycznie dopuszczalne, i mo
ż
emy przyj
ąć
,
ż
e no
ś
no
ść
graniczna rozwa
ż
anej
belki wynosi:
30375
8
5
2
=
=
=
∗
l
M
P
P
N, i jak wy
ż
ej zostało powiedziane rzeczywista
no
ś
no
ść
graniczna nie jest mniejsza od tej warto
ś
ci.
Poniewa
ż
z podej
ś
cia kinematycznego otrzymali
ś
my taki sam wynik wi
ę
c
30375
8
5
=
=
∗
l
M
P
N, jest rzeczywist
ą
no
ś
no
ś
ci
ą
graniczn
ą
rozwa
ż
anej konstrukcji.
M
M
M
2 l
l
l
A
B
C
D
M
M
V
A
V
D
M
4
5 M
M
P
2P
M
M
2l
l
l
A
B
C
D
M
V
A
V
D
M
4
3M
M
2P
P
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
262
19.2.1. Przykłady
Przykład 19.2.1.1.
Dla podanej belki o
przekroju prostok
ą
tnym bxh = 0.02x0.06 m
wyznaczy
ć
graniczne obci
ąż
enie spr
ęż
yste
q
, graniczne obci
ąż
enie plastyczne
q
oraz
no
ś
no
ść
graniczn
ą
*
q
je
ś
li
granica plastyczno
ś
ci
300
=
e
R
MPa.
Rozwiązanie
Maksymalny moment zginaj
ą
cy w belce
8
2
l
q
M
max
=
Spr
ęż
ysty wska
ź
nik wytrzymało
ś
ci dla przekroju prostok
ą
tnego
6
2
h
b
W
W
y
spr
=
=
Plastyczny wska
ź
nik wytrzymało
ś
ci dla przekroju prostok
ą
tnego
4
4
2
2
2
h
b
h
h
b
*
W
pl
=
=
Graniczny moment spr
ęż
ysty
3600
10
300
6
10
6
2
6
6
2
=
=
=
−
*
*
*
*
R
W
M
e
spr
Nm.
Graniczny moment plastyczny:
5400
10
300
4
10
6
2
6
6
2
=
=
=
−
*
*
*
*
R
W
M
e
pl
Nm.
Graniczne obci
ąż
enie spr
ęż
yste wyznaczymy z zale
ż
no
ś
ci:
1800
4
3600
8
8
8
2
2
2
=
=
=
→
=
→
=
*
l
M
q
M
l
q
M
M
max
N/m.
Graniczne obci
ąż
enie plastyczne wynosi:
2700
4
5400
8
8
8
2
2
2
=
=
=
→
=
→
=
*
l
M
q
M
l
q
M
M
max
N/m.
Belka jest statycznie wyznaczalna, obci
ąż
enie jej granicznym obci
ąż
eniem plastycznym
spowoduje powstanie w jej
ś
rodku rozpi
ę
to
ś
ci dodatkowego przegubu zmieniaj
ą
c j
ą
w
mechanizm i dlatego graniczne obci
ąż
enie plastyczne jest równe no
ś
no
ś
ci granicznej
2700
=
= q
q
*
N/m.
W belce statycznie wyznaczalnej o przekroju prostok
ą
tnym
5
1.
W
W
q
q
q
q
spr
pl
*
=
=
=
i to
dowodzi,
ż
e obci
ąż
enie powoduj
ą
ce zniszczenie belki jest o 50 % wi
ę
ksze od obci
ąż
enia
które powoduje uplastycznienie włókien skrajnych w przekroju maksymalnego momentu
zginaj
ą
cego. Łatwo mo
ż
na stwierdzi
ć
,
ż
e to zwi
ę
kszenie no
ś
no
ś
ci w przypadku belek
statycznie wyznaczalnych zale
ż
e
ć
b
ę
dzie jedynie od stosunku wska
ź
ników wytrzymało
ś
ci
plastycznego i spr
ęż
ystego, czyli od kształtu przekroju. W przypadku belek statycznie
niewyznaczalnych zwi
ę
kszenie no
ś
no
ś
ci belki zale
ż
e
ć
jeszcze b
ę
dzie od stopnia jej statycznej
niewyznaczalno
ś
ci.
l
= 4 m
q
Y
Y
pl
Z
h
b
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
263
Przykład 19.2.1.2.
Wyznaczy
ć
graniczne obci
ąż
enie spr
ęż
yste, plastyczne i no
ś
no
ść
belki,
je
ś
li granica plastyczno
ś
ci
345
=
e
R
MPa.
Rozwiązanie
Maksymalny moment zginaj
ą
cy, jak pokazuje poni
ż
szy wykres wyst
ę
puje w utwierdzeniu i
wynosi: max M = 12q.
O
ś
oboj
ę
tna zginania spr
ęż
ystego to o
ś
Y
przechodz
ą
ca przez
ś
rodek ci
ęż
ko
ś
ci przekroju,
równoległa do wektora momentu zginaj
ą
cego. Jej
poło
ż
enie wyznaczamy z warunku zerowania si
ę
momentu statycznego w sposób ju
ż
wielokrotnie
stosowany w zagadnieniach zginania.
0
88
4
10
14
2
2
10
.
*
*
*
A
=
+
+
=
cm
2
0
768
2
4
10
11
14
2
19
2
10
0
.
*
*
*
*
*
*
S
y
=
+
+
=
cm
3
73
8
88
768
0
.
A
S
z
yo
=
=
=
cm.
78
4582
73
7
20
12
2
10
27
2
68
12
14
8
12
18
10
2
3
2
3
3
.
.
*
*
.
*
*
*
J
y
=
+
+
+
−
=
cm
4
.
Wska
ź
nik wytrzymało
ś
ci spr
ęż
ystego zginania
63
406
27
11
78
4582
.
.
.
z
max
J
W
W
y
y
spr
=
=
=
=
cm
3
.
O
ś
oboj
ę
tn
ą
zginania plastycznego to o
ś
równoległa do wektora momentu zginaj
ą
cego
dziel
ą
ca przekrój poprzeczny na dwie cz
ęś
ci o równych polach.
M
= 4q
4
q
4
.5
q
1
2
q
M
4 m
6 m
P
= 7q
q
X
Z
4 m
6 m
q
M
= 4 q
P
= 7 q
Z
2
4
4
4
2
14
Y
wymiary w
cm
Y
0
Y
Z
4
4 2
2
4
14
cm
ζ
ζζ
ζ
11.27
14
8.73
Y
pl
wymiary w
cm
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
264
Z kształtu przekroju wida
ć
,
ż
e b
ę
dzie ona przechodzi
ć
przez
ś
rodnik i je
ś
li współrz
ę
dna
ζ
wyznacza jej poło
ż
enie to musi spełnia
ć
warunek:
0
12
2
2
10
88
2
1
.
*
*
=
→
+
=
ζ
ζ
cm.
Wska
ź
nik wytrzymało
ś
ci plastycznego zginania:
0
568
4
4
10
1
2
2
6
12
2
13
2
10
2
1
.
*
*
*
*
*
*
*
*
S
S
W
ypl
ypl
pl
=
+
+
+
=
+
=
cm
3
.
Graniczny moment spr
ęż
ysty
29
140
10
345
10
63
406
6
6
.
*
*
*
.
R
W
M
e
spr
=
=
=
−
kNm.
Graniczny moment plastyczny
96
195
10
345
10
568
6
6
.
*
*
*
R
W
M
e
pl
=
=
=
−
kNm.
Graniczne obci
ąż
enie spr
ęż
yste wynosi:
69
11
12
29
140
12
12
.
.
M
q
M
q
M
M
max
=
=
=
→
=
→
=
kN/m.
Graniczne obci
ąż
enie plastyczne i no
ś
no
ść
graniczna ma warto
ść
:
33
16
12
96
195
12
12
.
.
M
q
M
q
M
M
max
=
=
=
→
=
→
=
kN/m.
Przykład 19.2.1.3
.Wyznaczy
ć
no
ś
no
ść
graniczn
ą
belki jak na rys. stosuj
ą
c podej
ś
cie
statyczne i kinematyczne.
Podejście statyczne.
Belka jest dwukrotnie statycznie niewyznaczalna. Trzy przeguby czyni
ą
j
ą
kinematycznie
zmienn
ą
. Zakładamy,
ż
e pełne uplastycznienie przekroju wyst
ą
pi w utwierdzeniu oraz
punktach B i D.
Obliczamy warto
ś
ci wszystkich sił działaj
ą
cych na
konstrukcj
ę
, które musz
ą
spełnia
ć
warunki
równowagi.
Z warunków równowagi otrzymujemy warto
ś
ci sił
działaj
ą
cych na belk
ę
, które s
ą
w równowadze:
l
M
V
M
l
V
M
A
A
L
B
2
0
2
*
0
∑
=
→
=
−
→
=
,
l
M
V
M
l
V
M
D
D
P
D
=
→
=
−
→
=
∑
0
*
0
,
∑
→
=
+
−
−
→
=
0
5
*
3
*
6
*
0
M
l
P
l
V
l
V
M
C
D
P
B
3
5
3
7
P
l
M
V
C
−
=
,
l
M
P
V
P
V
V
Y
D
C
A
4
5
0
0
∑
=
→
=
−
−
+
→
=
,
l
M
V
C
4
=
A
C
D
E
B
2P
P
3 l
l
2 l
l
M
M
M
5
.
0
M
M
A
M
M
M
2P
M
M
P
3 l
l
2 l
l
D
C
B
E
V
D
V
C
V
A
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
265
No
ś
no
ść
graniczna jest nie mniejsza ni
ż
:
l
M
P
4
5
=
∗
.
Podejście kinematyczne.
Kinematycznie dopuszczalne schematy zniszczenia.
Schemat 1.
∆
P
L
z
2
=
,
1
2
2
θ
θ
M
M
L
w
+
=
,
l
θ
∆
=
,
l
l
3
*
*
1
θ
θ
=
w
z
L
L
=
3
2
2
*
2
θ
θ
θ
M
M
l
P
+
=
l
M
P
3
4
1
=
Schemat 2.
∆
P
L
z
=
,
1
2
θ
θ
M
M
L
w
+
=
,
l
2
*
θ
∆
=
,
l
l
*
2
*
1
θ
θ
=
w
z
L
L
=
θ
θ
θ
M
M
l
P
2
2
2
*
+
=
l
M
P
2
2
=
Schemat 3.
1
2
∆
∆
P
P
L
z
+
=
,
2
1
2
2
θ
θ
θ
M
M
M
L
w
+
+
=
,
l
*
θ
∆
=
,
l
2
*
1
1
θ
∆
=
,
l
l
3
*
*
1
θ
θ
=
,
l
l
*
2
*
2
1
θ
θ
=
w
z
L
L
=
3
2
3
2
2
3
2
*
*
2
θ
θ
θ
θ
θ
M
M
M
l
P
l
P
+
+
=
=
+
l
M
P
4
5
3
=
l
M
P
P
P
i
4
5
)
min(
3
*
=
=
=
. I jest to rzeczywista nośność graniczna belki bo takim sam rezultat
otrzymano z podejścia statycznego.
Przykład 19.2.1.4.
Wyznaczy
ć
no
ś
no
ść
graniczn
ą
belki o podanej geometrii i obci
ąż
eniu
stosuj
ą
c podej
ś
cie kinematyczne je
ś
li
215
=
e
R
MPa.
θ
1
θ
∆
A
P
3 l
l
2 l
l
D
C
B
E
M
M
M
2P
M
M
M
θ
θ
2
θ
1
∆
1
A
P
D
C
B
E
M
M
3 l
l
2 l
l
2P
∆
M
θ
θ
1
P
3 l
l
2 l
l
D
C
E
M
∆
A
M
B
M
2P
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
266
Rozwiązanie
Kinematycznie dopuszczalne schematy zniszczenia:
w
z
L
L
=
1
1
1
1
2
2
θ
θ
∆
∆
M
M
P
P
+
=
+
1
1
1
4
4
4
θ
θ
θ
∆
θ
∆
=
=
=
;
;
M
.
P
25
2
9
1
=
M
.
P
25
0
1
=
w
z
L
L
=
θ
∆
M
P
3
2
2
=
θ
∆
4
=
M
P
3
8
2
=
M
.
P
375
0
2
=
w
z
L
L
=
1
3
θ
θ
∆
M
M
P
+
=
1
1
4
4
θ
θ
θ
∆
=
=
;
M
P
5
4
3
=
M
.
P
25
1
3
=
w
z
L
L
=
θ
∆
M
P
3
4
=
θ
∆
4
=
M
.
P
75
0
4
=
M
.
P
)
P
(
min
P
i
*
25
0
1
=
=
=
Poło
ż
enie osi plastycznego zginania
Jest to o
ś
równoległa do wektora momentu zginaj
ą
cego dziel
ą
ca przekrój poprzeczny na dwie
cz
ęś
ci o równych polach.
2P
P
4 m
4 m
4 m
2 m
4 m
24 cm
12 cm
θ
M
θ
2P
P
M
∆
schemat
4
M
θ
θ
M
M
∆
schemat
2
2P
P
M
θ
M
θ
1
2P
P
M
∆
schemat
3
M
θ
1
θ
θ
2P
P
M
M
∆
schemat
1
∆
1
24 cm
Y
pl
ζ =16.97 cm
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
267
Zatem jej poło
ż
enie mo
ż
na wyznaczy
ć
z zale
ż
no
ś
ci:
97
16
2
1
2
1
2
1
24
12
2
1
.
*
*
*
*
*
*
=
→
=
ζ
ζ
ζ
cm.
Wska
ź
nik plastycznego zginania:
83
674
3
03
7
515
3
2
1
2
03
7
12
97
16
3
1
2
97
16
2
1
2
2
2
.
.
*
.
*
.
*
.
*
.
*
W
pl
=
−
+
=
cm
3
.
No
ś
no
ść
graniczna belki jest równa:
11
36272
10
215
10
83
674
25
0
25
0
6
6
.
*
*
*
.
*
.
R
*
W
*
.
P
e
pl
*
=
=
=
−
N.
Przykład 19.2.1.5
.
Wyznaczy
ć
no
ś
no
ść
graniczn
ą
belki stosuj
ą
c podej
ś
cie kinematyczne.
Rozwiązanie
Kinematycznie dopuszczalne schematy zniszczenia:
θ
∆
M
L
;
P
L
w
z
2
2
=
=
θ
∆
M
P
2
2
=
θ
∆
2
=
M
.
P
5
0
1
=
θ
∆
M
L
;
P
L
w
z
2
2
=
=
θ
∆
M
P
2
2
=
θ
∆
2
=
M
.
P
5
0
2
=
θ
∆
M
L
;
P
L
w
z
2
=
=
θ
∆
M
P
2
=
θ
∆
2
=
M
P
=
3
θ
∆
∆
M
L
;
P
P
L
w
z
2
2
=
−
=
2P
1
2 m
2 m
2 m
2 m
1
P
θ
2P
M
M
∆
P
schemat
1
θ
θ
θ
θ
2P
M
M
∆
P
schemat
2
P
θ
2P
M
M
∆
schemat
3
P
θ
θ
θ
2P
M
M
∆
∆
schemat
4
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
268
θ
∆
∆
M
P
P
2
2
=
−
θ
∆
2
=
M
P
=
4
No
ś
no
ść
graniczna belki wynosi:
M
.
)
P
(
min
P
i
*
5
0
=
=
.
Przykład 19.2.1.6
.Wyznaczy
ć
no
ś
no
ść
graniczn
ą
belki jak na rys. stosuj
ą
c podej
ś
cie
kinematyczne.
Symetria konstrukcji pozwala na
analizowanie równowa
ż
nej belki
jednoprz
ę
słowej, utwierdzonej na
jednym ko
ń
cu a na drugim
wolnopodpartej.
Jedyny kinematycznie dopuszczalny schemat
zniszczenia b
ę
dzie miał dwa przeguby, jeden w
utwierdzeniu a drugi w prze
ś
le przy czym jego
poło
ż
enie nie jest znane, ale mo
ż
emy je wyznaczy
ć
z
zasady prac wirtualnych.
1
2
θ
θ
M
M
L
w
+
=
,
∫
∫
−
+
=
a
l
a
z
dx
x
q
xdx
q
L
0
1
1
1
0
θ
θ
,
(
)
a
l
a
−
=
*
*
1
θ
θ
,
a
l
a
l
l
a
M
q
L
L
w
z
−
−
=
→
=
2
2
.
Poniewa
ż
podej
ś
cie kinematyczne daje oszacowanie od góry, poszukujemy najmniejszego
obci
ąż
enia q. Warunek konieczny jego istnienia daje równanie:
(
)
l
l
a
l
la
a
a
q
586
.
0
2
2
0
2
4
0
2
2
=
−
=
→
=
+
−
→
=
∂
∂
.
St
ą
d ostatecznie otrzymujemy no
ś
no
ść
graniczn
ą
belki
2
657
.
11
l
M
q
=
∗
.
Przykład 19.2.1.7
.Belk
ę
o schemacie jak na rys. nale
ż
y podeprze
ć
dodatkowo w prz
ęś
le w
miejscu zapewniaj
ą
cym jej najwi
ę
ksz
ą
no
ś
no
ść
graniczn
ą
.
Wprowadzenie dodatkowej podpory C czyni
l
l
q
l
q
θ
1
θ
M
M
M
q
l - a
a
A
B
q
l
A
C
l - a
a
B
q
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
269
belk
ę
dwukrotnie statycznie niewyznaczaln
ą
.
Kształt wykresu momentów zginaj
ą
cych w
stanie spr
ęż
ystym sugeruje dwa
kinematycznie dopuszczalne schematy
zniszczenia.
Schemat 1.
No
ś
no
ść
graniczna dla tego schematu
zniszczenia została wyznaczona w
poprzednim przykładzie.
Wynosi ona :
2
1
657
.
11
a
M
q
=
Schemat 2.
W tym schemacie zniszczenia przegub
plastyczny w prz
ęś
le AC wyst
ą
pi w
ś
rodku
tego prz
ę
sła. Zatem:
θ
M
L
w
4
=
,
∫
−
=
2
/
)
(
0
2
a
l
z
xdx
q
L
θ
,
(
)
2
2
16
a
l
M
q
L
L
w
z
−
=
→
=
.
Widoczne jest
ż
e zwi
ę
kszanie a powoduje zmniejszanie q
1
i zwi
ę
kszanie q
2
. Przy ustalonej
długo
ś
ci belki jej no
ś
no
ść
graniczn
ą
wyznaczymy z warunku równo
ś
ci:
(
)
→
=
−
+
→
−
=
→
=
0
657
.
11
314
.
23
343
.
4
00
.
16
657
.
11
2
2
2
2
2
1
l
al
a
a
l
M
a
M
q
q
l
a
4605
.
0
=
.
Odpowiadaj
ą
ca temu poło
ż
eniu dodatkowej podpory no
ś
no
ść
graniczna belki wynosi:
(
)
2
2
970
.
54
4605
.
0
657
.
11
l
M
l
M
q
=
=
∗
19.3. Nośność graniczna osiowo rozciąganych układów prętowych
Rozwa
ż
a
ć
b
ę
dziemy konstrukcje wykonane z pr
ę
tów prostych przegubowo poł
ą
czonych i
obci
ąż
onych tylko w w
ę
zach w sposób powoduj
ą
cy ich osiowe rozci
ą
ganie. Pr
ę
ty wykonane
s
ą
z materiału o własno
ś
ciach ciała idealnie spr
ęż
ysto plastycznego (rys. 19.2).
Poniewa
ż
rozkład napr
ęż
e
ń
normalnych w dowolnym przekroju poprzecznym na długo
ś
ci
pr
ę
ta rozci
ą
ganego sił
ą
P jest jednorodny to w przekroju i tym samym w pr
ę
cie mog
ą
wyst
ą
pi
ć
tylko dwa stany mechaniczne w zale
ż
no
ś
ci od wielko
ś
ci przyło
ż
onej siły a
mianowicie stan spr
ęż
ysty, gdy napr
ęż
enia s
ą
w nim mniejsze od
e
R
i stan pełnego
uplastycznienia, gdy równaj
ą
si
ę
e
R
. Co wi
ę
cej je
ś
li napr
ęż
enia osi
ą
gn
ą
warto
ść
granicy
M
θ
θ
M
C
B
q
M
M
a
(l–a)/2
(l–a)/2
A
θ
1
θ
M
C
B
q
M
M
l - a
b
a - b
A
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
270
plastyczno
ś
ci to pr
ę
t mo
ż
e si
ę
wydłu
ż
a
ć
dowolnie du
ż
o i dlatego graniczne obci
ąż
enie
spr
ęż
yste, plastyczne i no
ś
no
ść
graniczna s
ą
w nim takie same i wynosz
ą
:
A
R
P
P
P
e
*
=
=
=
.
(19.5)
Analogicznie jest w dowolnej statycznie wyznaczalnej konstrukcji kratowej z tym
ż
e o jej
no
ś
no
ś
ci granicznej decyduje no
ś
no
ść
pr
ę
ta w którym wyst
ę
puj
ą
najwi
ę
ksze napr
ęż
enia
normalne w stanie spr
ęż
ystym.
W kratownicach statycznie niewyznaczalnych sytuacja jest bardziej zło
ż
ona gdy
ż
w
zale
ż
no
ś
ci od wielko
ś
ci obci
ąż
enia wszystkie pr
ę
ty mog
ą
by
ć
w stanie spr
ęż
ystym albo
niektóre w stanie spr
ęż
ystym inne za
ś
uplastycznione, albo wreszcie liczba uplastycznionych
pr
ę
tów jest taka
ż
e konstrukcja staje si
ę
geometrycznie zmienna i nie mo
ż
e przenosi
ć
zadanego obci
ąż
enia. Dlatego w konstrukcjach zło
ż
onych z osiowo rozci
ą
ganych pr
ę
tów
wykonanych z materiału idealnie spr
ęż
ysto-plastycznego mo
ż
na przyj
ąć
okre
ś
lenia:
• graniczne obci
ąż
enie spr
ęż
yste (no
ś
no
ść
spr
ęż
ysta) – to najwi
ę
ksza warto
ść
obci
ąż
enia
przy której we wszystkich pr
ę
tach konstrukcji wyst
ę
puje stan spr
ęż
ysty
• no
ś
no
ść
graniczna – to taka wielko
ść
obci
ąż
enia przy którym konstrukcja traci zdolno
ść
do
jego przenoszenia.
19.3.1. Przykłady
Przykład 19.3.1.1.
Wyznaczy
ć
no
ś
no
ść
graniczn
ą
danego układu kratowego je
ś
li przekroje
wszystkich pr
ę
tów s
ą
jednakowe o polu A = 2.0 cm
2
a granica plastyczno
ś
ci
225
=
e
R
MPa.
0
4
1
.
l
=
m
0
3
2
.
l
=
m
6
.
0
sin
=
α
8
.
0
cos
=
α
Rozwiązanie
Obliczenie sił w pr
ę
tach układu.
Równania równowagi:
0
sin
cos
0
2
1
=
+
−
=
α
α
Σ
N
N
X
P
N
N
Y
=
+
=
α
α
Σ
cos
sin
0
2
1
Siły w pr
ę
tach wynosz
ą
:
P
N
6
.
0
1
=
,
P
N
8
.
0
2
=
.
α
1
3.2 m
K
P
1.8 m
2.4 m
2
N
1
P
N
2
α
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
271
Poniewa
ż
pola przekrojów obu pr
ę
tów s
ą
równe wi
ę
c o no
ś
no
ś
ci układu decyduje pr
ę
t 2 .
Przy wzrastaniu warto
ś
ci obci
ąż
enia on pierwszy ulegnie uplastycznieniu i poniewa
ż
krata
jest statycznie wyznaczalna ulegnie zniszczeniu.
No
ś
no
ść
graniczna konstrukcji wynosi:
56250
8
.
0
10
*
2
*
10
*
225
8
.
0
4
6
*
*
=
=
→
=
−
P
A
R
P
e
N.
Przykład 19.3.1.2.
Dla stalowej konstrukcji przegubowo pr
ę
towej jak na rysunku.
w której pola przekrojów wszystkich pr
ę
tów i
ich moduły spr
ęż
ysto
ś
ci podłu
ż
nej s
ą
równe
wyznaczy
ć
potrzebne pole przekrojów
poprzecznych pr
ę
tów oraz no
ś
no
ś
ci graniczn
ą
je
ś
li P = 30 kN, R = 215 MPa, R
e
= 235 MPa,
E
= 205 GPa.
Wyznaczy
ć
wykres okre
ś
laj
ą
cy jak wzrasta
pionowe przemieszczenie w
ę
zła K w zale
ż
no
ś
ci
od wielko
ś
ci siły P.
Rozwiązanie
Obliczenie sił podłu
ż
nych w pr
ę
tach.
Układ jest jednokrotnie statycznie niewyznaczalny, wi
ę
c
komplet równa
ń
do ich wyznaczenia b
ę
dzie si
ę
składał z
równania równowagi i równania geometrycznego.
Równanie równowagi:
N
N
P
N
N
Y
=
+
→
=
+
→
=
2
1
2
1
2
cos
2
0
α
Σ
.
Równanie geometryczne:
2
1
2
2
2
2
1
1
1
1
1
2
2
2
cos
N
N
A
E
l
N
A
E
l
N
=
→
=
→
=
α
∆
∆
.
St
ą
d siły podłu
ż
ne w pr
ę
tach:
574
.
17
)
2
2
(
2
1
=
+
= P
N
kN,
787
.
8
)
2
2
(
2
=
+
= P
N
kN.
Potrzebny przekrój pr
ę
tów z warunku wytrzymało
ś
ci:
4
6
3
1
1
10
*
817
.
0
10
*
215
10
*
574
.
17
)
(
max
−
=
=
≥
→
≤
→
≤
R
N
A
R
A
N
R
A
N
m
2
.
No
ś
no
ść
graniczn
ą
układu wyznaczymy zwi
ę
kszaj
ą
c obci
ąż
enie i przechodz
ą
c kolejno jego
stany od spr
ęż
ystego poprzez spr
ęż
ysto-plastyczny a
ż
do stanu granicznej no
ś
no
ś
ci, w którym
konstrukcja nie mo
ż
e przenie
ść
zadanego obci
ąż
enia, przemieszczenia jej punktów s
ą
dowolnie du
ż
e (staje si
ę
kinematycznie zmienna).
α
α
K
P
N
1
N
2
N
2
K
K
’
∆
2
∆
1
2
2.0 m
K
P
2.0 m
2.0 m
1
2
α
α
α
α
α
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
272
Siła obci
ąż
aj
ą
ca powoduj
ą
ca pierwsze uplastycznienie w konstrukcji, które wyst
ą
pi w pr
ę
cie
1 bo w nim w stanie spr
ęż
ystym jest najwi
ę
ksza siła podłu
ż
na, ma warto
ść
:
→
=
+
=
=
=
e
R
A
P
N
N
N
)
2
2
(
2
1
1
1
3
2
10
*
776
.
32
10
*
235
*
817
.
0
2
2
2
2
2
2
=
+
=
+
=
e
R
A
P
N.
Przy tej sile konstrukcja mo
ż
e jeszcze przenosi
ć
obci
ąż
enie bo napr
ęż
enia w pr
ę
tach 2 s
ą
nadal mniejsze od granicy plastyczno
ś
ci R
e
.
Siły które wówczas wyst
ę
puj
ą
w pr
ę
tach 2
mo
ż
emy wyznaczy
ć
z warunku równowagi sił
działaj
ą
cych na w
ę
zeł K :
2
2
cos
2
0
1
2
2
1
2
1
N
P
N
P
N
N
P
N
N
Y
−
=
→
=
+
→
=
+
→
=
α
Σ
.
Konstrukcja stanie si
ę
kinematycznie zmienna gdy nast
ą
pi uplastycznienie pr
ę
tów 2 tzn.
gdy:
e
R
A
N
N
N
=
=
=
2
2
2
. Odpowiadaj
ą
ce tej warto
ś
ci siły obci
ąż
enie P
b
ę
dzie no
ś
no
ś
ci
ą
graniczn
ą
i oznaczymy je przez
*
P
. Wyznaczymy je z zale
ż
no
ś
ci:
3
1
*
1
*
2
2
2
10
*
352
.
46
)
2
1
(
2
2
=
+
=
+
=
→
=
−
=
=
=
e
e
e
R
A
N
R
A
P
R
A
N
P
N
N
N
N.
Iloraz
545
.
1
000
.
30
352
.
46
*
=
=
P
P
pokazuje wielko
ść
rezerwy (54.5 %), która tkwi w analizowanej konstrukcji je
ś
li dopu
ś
cimy
pełne jej uplastycznienie. Ale zwi
ę
kszenie obci
ąż
e
ń
jest zwi
ą
zane ze zwi
ę
kszeniem
przemieszcze
ń
i pokazuje to wykres zale
ż
no
ś
ci
∆
- pionowego przemieszczenia w
ę
zła K od
wielko
ś
ci siły obci
ąż
aj
ą
cej P.
000
.
30
=
P
kN - stan spr
ęż
ysty
EA
l
N
2
2
2
2
*
2
=
=
∆
∆
;
(
)
→
+
=
2
2
2
P
N
(
)
3
5
3
10
*
098
.
2
10
*
817
.
0
*
205
*
2
2
2
2
*
10
*
000
.
30
2
−
=
+
=
∆
m.
776
.
32
=
= P
P
kN - uplastycznienie pr
ę
ta 1
→
+
=
=
=
2
2
;
2
*
2
2
2
2
2
P
N
EA
l
N
∆
∆
α
α
e
R
A
N
N
=
=
1
1
K
P
N
2
N
2
Adam Bodnar: Wytrzymało
ść
Materiałów. No
ś
no
ść
spr
ęż
ysto-plastycznych ustrojów
pr
ę
towych
273
3
5
3
10
*
293
.
2
10
*
817
.
0
*
205
*
)
2
2
(
2
2
*
10
*
776
.
32
2
−
=
+
=
∆
m.
352
.
46
*
=
= P
P
kN - stan graniczny no
ś
no
ś
ci (uplastycznienie wszystkich pr
ę
tów)
→
=
=
=
=
e
R
A
N
N
EA
l
N
2
2
2
2
2
;
2
*
2
∆
∆
3
5
2
10
*
585
.
4
10
*
817
.
0
*
205
2
2
*
10
*
235
*
817
.
0
2
−
=
=
∆
m.
2.293
60
20
40
P
[kN]
352
.
46
*
=
P
2
4
4.585
∆
[mm]