- 1 -
Ś
redniowiecze - OD CESARSTWA BIZANTYJSKIEGO DO CESARSTWA OTTONÓW
I.
Cesarstwo bizantyjskie
W olbrzymim imperium rzymskim cały czas istniały, a nawet pogłębiały się, różnice między zachodnią
- łacińską a wschodnią - grecką częścią cesarstwa. Wschodnia część była lepiej rozwinięta gospodarczo
i mniej narażona na ataki z zewnątrz. Później, dysponując większą siłą militarną, skuteczniej
odpierała ataki barbarzyńców. Dokonany w 395 r. przez Teodozjusza I Wielkiego podział
cesarstwa rzymskiego na dwie części okazał się trwały. Cesarstwo zachodnio-rzymskie upadło już w
476 r. Wschodnie ze stolicą w Konstantynopolu (Bizancjum) mimo wstrząsów wewnętrznych,
głównie na tle sporów w łonie chrześcijaństwa, istniało nadal. Cesarz Justynian I Wielki (527-
565) dążył nawet do odtworzenia na zachodzie dawnych granic rzymskich. Jego wojska rozgromiły
państwo Wandalów w Afryce Północnej i południowej Hiszpanii. Zajęły też Italię, gdzie utworzono
egzarchat raweński
1
. Zdobycze te jednak zostały stopniowo utracone w następnych wiekach.
Na Półwysep Bałkański wdarli się Słowianie i Awarowie. Wschodnie prowincje przejściowo
zajęła Persja. Do tego doszły spory między ortodoksami i monofizytami (zwolennikami tylko boskiej
natury Chrystusa). Cesarz Herakliusz I (610-641) pokonał Persów, przeprowadził reformy
administracyjne i wojskowe. Nie udało mu się natomiast doprowadzić do kompromisu w kwestiach
religijnych. Za jego panowania greka stała się językiem urzędowym, ale Bizantyjczycy nadal uważali
się za Rzymian. U schyłku jego rządów rozpoczęła się ekspansja Arabów na Palestynę i Syrię.
Potem podbili oni pozostałe posiadłości bizantyjskie w Afryce Północnej. Próbowali też dwukrotnie
zdobyć Konstantynopol. Nowe niebezpieczeństwo przyszło z północy: w 680 r. Bułgarzy pokonali
wojska cesarskie, osiedlili się na Półwyspie Bałkańskim i odtąd zagrażali Konstantynopolowi.
Ostatecznie
inwazję
Arabów
powstrzymał
cesarz
Leon
III
(717-741).
W kwestiach wiary opowiedział się po stronie obrazoburców, wydając edykt potępiający kult
obrazów (726). Następstwem tego były walki religijne i olbrzymie straty dla kultury. Wywołało to też
konflikt z papieżem.
Osłabienie pozycji Bizancjum na terenie Italii ułatwiło w 800 r. koronację przez papieża króla
Franków Karola Wielkiego na cesarza rzymskiego. Cesarze bizantyjscy jako legalni spadkobiercy
1
Egzarchat Rawenny – pa
ń
stwo utworzone w 584 przez bizantyjskiego cesarza Maurycjusza na obszarze
bizantyjskich posiadło
ś
ci na Półwyspie Apeni
ń
skim, w celu zabezpieczenia ich przed Longobardami. Pa
ń
stwo
podzielone było na kilka mniejszych ksi
ę
stw (m.in. Rzym, Wenecja, Kalabria, Spoleto), co miało usprawni
ć
jego organizacj
ę
. W wyniku najazdów ze strony Longobardów oraz podległych im ksi
ę
stw Spoleto oraz
Benewentu, terytorium egzarchatu nieustannie zmniejszało si
ę
. Pa
ń
stwo upadło po zaj
ę
ciu Rawenny przez
Longobardów w 751, co poło
ż
yło kres bizantyjskiemu panowaniu w północnej Italii. Południowa cz
ęść
egzarchatu została przeorganizowana w Katapanat Italii.
- 2 -
Rzymu uznali to za uzurpację. Od połowy IX wieku następowało ponowne wzmacnianie siły
Bizancjum.
Cesarz
Bazyli
I
Macedończyk
wyparł
Arabów
z Anatolii. Jego następcy narzucili zwierzchnictwo arabskim emiratom w Syrii
i ostatecznie pokonali Bułgarów (Bazyli II Bułgarobójca). Podstawą potęgi i zamożności
Bizancjum była gospodarka, a zwłaszcza rozległy handel kosztownościami, jedwabiem,
korzeniami i niewolnikami.
W połowie XI wieku Bizancjum zagrozili Turcy seldżuccy, którzy opanowali znaczną część
Anatolii. Stało się to m.in. powodem I wyprawy krzyżowej. Niestety, w 1204 r. uczestnicy IV
krucjaty, miast wyruszyć dalej, opanowali Konstantynopol i utworzyli własne państwo, tzw.
cesarstwo łacińskie. Cesarze bizantyjscy utrzymali w swych rękach część azjatycką swego
dotychczasowego
państwa,
tzw.
cesarstwo
nicejskie.
W 1261 r. ponownie zdobyli Konstantynopol. W sto lat później większość azjatyckich ziem
cesarstwa zajęli Turcy osmańscy. W początku XV wieku terytorium cesarstwa zmalało do
samego Konstantynopola i paru niewielkich enklaw. W 1453 r., mimo bohaterskiej obrony,
Turcy zdobyli miasto. Cesarstwo bizantyjskie upadło. Utrzymało ono przez tysiąc lat ciągłość
tradycji cesarstwa rzymskiego. Władcy bizantyjscy dodali do niej niebywały wschodni
przepych. Rozwijała się administracja, prawodawstwo, nauka i sztuka.
II.
Powstanie islamu i ekspansja Arabów
Mieszkające
na
Półwyspie
Arabskim
semickie
plemiona
arabskie
prowadziły
w pierwszych wiekach naszej ery koczowniczy bądź osiadły tryb życia. Nęciły je zawsze
bogatsze wybrzeża Morza Śródziemnego. Religia ich była początkowo politeistyczna.
Głównym centrum była Mekka, w której znajdował się czczony przez nie Czarny Kamień.
Stopniowo zaznaczył się wpływ judaizmu i chrześcijaństwa. W początku VII wieku w Mekce
proklamował się prorokiem Mahomet, głoszący wiarę w Allacha jako jedynego boga. Niechęć
bogatszych warstw zmusiła Mahometa do ucieczki w 622 r. do pobliskiej Medyny. Data tej
ucieczki
-
hidżry
stała
się
początkiem
nowej
ery
i państwa arabskiego. Zyskując coraz więcej zwolenników, w 630 r. Mahomet triumfalnie
powrócił do Mekki. Zmarł dwa lata później jako władca znacznej części Półwyspu Arabskiego.
Trwałym jego dziełem była nowa religia - islam. Jej zasady zostały potem spisane w świętej
księdze - Koranie.
- 3 -
Po śmierci Mahometa funkcję kalifa, łączącego władzę duchowną i świecką, powierzono
jego teściowi, Abu Bakrowi. Niebawem pod wodzą kolejnego kalifa Omara rozpoczęła się
ekspansja Arabów na sąsiednie kraje. Najpierw zajęli należące do cesarstwa bizantyjskiego
Syrię i Palestynę, potem Egipt. Równolegle została zaatakowana należąca do Persji
Mezopotamia. Do 652 r. Arabowie podbili całą Persję. W podbitych krajach utrzymali dawną
administrację,
która
ś
ciągała
dla
nich
podatki
i daniny. Wojsko arabskie żyło z łupów wojennych. W końcu Omar wprowadził żołd, ale łączyło
się to ze zmniejszeniem armii. Po zamordowaniu w 644 r. Omara na kalifa został wybrany
Osman
z rodu Omajjadów. Wówczas krewni Mahometa wysunęli przeciw niemu Alego, zięcia
proroka. W czasie walk wewnętrznych obaj zostali zamordowani. Po śmierci Alego funkcja
kalifa powróciła do rodu Omajjadów. Od Alego wywodzą się szyiccy imamowie.
Walki wewnętrzne praktycznie nie zahamowały podbojów arabskich. Opanowali oni Cypr,
Kretę i inne wyspy greckie. Mając silną flotę, dwukrotnie próbowali zdobyć Konstantynopol. Po
zdobyciu Afryki Północnej, wspomagani przez Barberów, przeprawili się do Hiszpanii (711),
którą podbili w ciągu kilku lat. Przeprawili się przez Pireneje i zaatakowali Akwitanię. Ponieśli
jednak klęskę w bitwie pod Poitiers (732). Hiszpania przez pięć wieków pozostawała w ich
władaniu. Na wschodzie w początku VIII wieku Arabowie opanowali Turkiestan, Afganistan i
zagrozili Indiom.
Kalifowie z rodu Omajjadów (661-750) stali się władcami dziedzicznymi. Stolicę przenieśli z
Mekki do Damaszku. Ich dwór pod względem przepychu i etykiety upodobnił się do dworów
dawnych władców starożytnego Wschodu. W 750 r. członkowie rodu Abbasydów wymordowali
Omajjadów
(ich potomek przedarł się do Hiszpanii, gdzie założył odrębny kalifat ze stolicą w
Kordobie). Kalifowie z nowej dynastii przenieśli stolicę do Bagdadu. Przyczynili się do rozwoju
nauki, kultury i sztuki. Stopniowo nastąpiło ograniczenie ich władzy. Namiestnicy
poszczególnych prowincji, emirowie stawali się praktycznie samodzielnymi władcami. Emirowie
Hiszpanii i Egiptu (Fatymidzi) sami ogłosili się kalifami. Od X wieku Arabowie byli narażeni na
ataki
Turków
seldżuckich.
W 1055 r. zdobyli oni Bagdad i kalifom pozostawili tylko władzę religijną. Ostateczną klęskę na
wschodzie zadali im Mongołowie, zdobywając w 1258 r. Bagdad. Stopniowo Arabowie byli
wypierani
z
Hiszpanii.
W
1492
r.
padła
ostatnia
ich
twierdza
w Grenadzie. Arabski Egipt został podporządkowany Turcji dopiero w 1517 r.
Arabowie
wnieśli
znaczny
wkład
do
rozwoju
ówczesnej
kultury.
- 4 -
Dzięki nim dzieła starożytnych filozofów, w tym Arystotelesa, dotarły do Europy. Sami też
przyczynili się do rozwoju medycyny, astronomii i matematyki. Stworzyli oryginalną architekturę
i zdobnictwo. Rozwinęła się także literatura arabska.
III.
Monarchia Karola Wielkiego
Po wycofaniu się w połowie V wieku legionów rzymskich z Galii zaczęły się w niej tworzyć
państewka germańskie. Jednym z nich było państwo Franków. Pod wodzą Chlodwiga I (481-
511) z rodu Merowingów w ciągu 30 lat opanowali oni prawie cały teren dzisiejszej Francji,
wypierając inne ludy germańskie (Alemanów, Burgundów, Wizygotów). Do ich sukcesu
przyczynił
się
fakt
przyjęcia
przez
Chlodwiga
chrztu
w obrządku katolickim, a więc religii wyznawanej przez romanizowaną ludność miejscową,
znacznie
liczniejszą
od
zdobywców.
Jak
i
u
pozostałych
Germanów,
u Franków państwo było traktowane jako osobista własność króla, po nim dziedziczyli je
synowie. Taki typ państwa nazywamy patrymonialnym (patrimonium - ojcowizna). Frankowie
rządzili się własnym prawem salickim, natomiast ludność podbita dawnym prawem rzymskim.
Zdobywcy z biegiem czasu ulegali romanizacji. Słabła władza królów, zwłaszcza w wyniku
podziałów i walk o tron. W VII wieku faktyczna władza należała do majordomusa, zarządcy
dóbr królewskich. Urząd ten kolejno sprawowali członkowie rodziny Karolingów. Autorytet
ich wzrósł, gdy majordomus Karol Młot rozbił w 752 r. wojska Arabów pod Poitiers. Jego syn
Pepin
I Mały (751-768) usunął ostatniego Merowinga. Swemu wstąpieniu na tron nadał
charakter
religijny
w
postaci
koronacji
i namaszczenia przez biskupa. Następnie postarał się o powtórzenie tego ceremoniału przez
papieża. Biskupi Rzymu, rywalizując z patriarchami Konstantynopola, potrzebowali
dodatkowego wsparcia. W samej Italii zagrażali im Longobardowie. Pepin Mały, rozbiwszy
dwukrotnie Longobardów (754, 756) przekazał część ich ziem (egzarchat raweński i papieżowi,
jako władcy świeckiemu. W ten sposób powstało państwo kościelne. Pepin Mały wyparł też
Arabów za Pireneje i przyłączył ponownie Akwitanię. Umierając, podzielił państwo między
dwu synów (768). Rychła śmierć młodszego brata umożliwiła starczam, Karolowi I Wielkiemu
(768-814) utrzymanie jedności państwa.
W początkach swego panowania Karol Wielki musiał walczyć z Sasami i Longobardami.
Pokonawszy tych drugich - ogłosił się ich królem. Następnie rozpoczął systematyczny podbój
- 5 -
Saksonii. Prowadził też walki ze Słowianami i Awarami. Od 795 t przez 15 lat prowadził wojnę
z Arabami, przesuwając granice swego państwa aż po rzekę Ebro. Rozległa monarchia Karola
Wielkiego
stała się mocarstwem. Wprawdzie zamieszkiwały ją różne ludy, ale łączyła je
wspólna religia. Karol Wielki myślał o tytule cesarskim, a nawet o połączeniu się - dzięki
małżeństwu
dynastycznemu
-
z
Bizancjum.
To ostatnie nie odpowiadało ówczesnemu papieżowi Leonowi III, który podczas nabożeństwa
włożył na głowę Karola diadem cesarski (800). W ten sposób w opinii publicznej papież stał się
dysponentem
korony
cesarskiej.
Akt
ten
wywołał
konflikt
z Bizancjum uznającym się za jedynego spadkobiercę Rzymu. Otrzymanie godności cesarskiej
bardzo wzmocniło pozycję Karola, który od swych poddanych zażądał nowej przysięgi
wierności.
Karol
Wielki sprawował rządy osobiste. Nie miał stałej stolicy, choć pod koniec życia
najczęściej przebywał w Akwizgranie. Przemieszczając się z dworem, dzielił obowiązek
utrzymania go między poddanych z kolejnych włości. O potrzeby władcy troszczyli się
urzędnicy dworscy: stolnik, cześnik, komornik, koniuszy, kanclerz, palatyn i inni. Obok dawnego
podziału
państwa
na
ziemie
Karol
wprowadził
hrabstwa,
a na terenach przygranicznych marchie. Hrabiowie i margrabiowie byli powoływani
i odwoływani według uznania cesarza. Ich wynagrodzeniem było użytkowanie dóbr
królewskich - beneficjów. Za panowania Karola zaczął rozwijać się system lenny. Oddanie się
pod opiekę (komedacja) feudała świeckiego bądź duchownego zwalniało wolnych chłopów
frankijskich od obowiązku służby wojskowej. W czasie panowania Karola Wielkiego nastąpiło
znaczne ożywienie kultury, nazwane później renesansem karolińskim. Wówczas też powstała
idea jedności świata zachodniego.
Następca Karola Wielkiego Ludwik Pobożny (814-840) nie miał charyzmy i autorytetu ojca.
W dodatku pojawiły się nowe zagrożenia zewnętrzne w postaci najazdów Węgrów i
Normanów. W końcu zwyciężyły tendencje odśrodkowe i synowie Ludwika Pobożnego
podzieli w 843 r. w Verdun ojcowiznę na trzy części. Ludwik I Niemiecki otrzymał położone
na wschód od Renu ziemie, które dały początek Niemcom. Karol Łysy otrzymał tereny
położone na południe od Mozy i na zachód od Rodanu, które dały początek Francji. Natomiast
część środkową i tytuł cesarza zatrzymał Lotar I, po którego śmierci jego synowie podzielili
ojcowiznę
na
Lotaryngię,
Prowansję
z
Burgundią
i Włochy. Mimo postępującego rozbicia politycznego Europa Zachodnia stanowiła jedność pod
- 6 -
względem typu gospodarki, organizacji społeczeństwa, religii i kultury.
IV.
Cesarstwo Ottonów
Po traktacie w Verdun (843) tytuł cesarza, który przypadł Lotarowi I, nie dawał realnej
władzy.
Zwierzchnictwa
cesarza
nie
uznawali
jego
bracia,
królowie
Niemiec
i Francji. W tej ostatniej szybko postępował proces decentralizacji, słabła władza królewska.
Odrywały się poszczególne ziemie, tworząc niezależne księstwa, a nawet królestwa. W
Niemczech
po
wygaśnięciu
Karolingów
(911)
tron
królewski
z dziedzicznego stał się elekcyjny. W 919 r. nowym królem wybrano księcia saskiego Henryka
z rodu Ludolfingów. Za cenę daniny zawarł on rozejm z Węgrami, których najazdy nękały
ziemie niemieckie. Sam opanował Lotaryngię i ziemie słowiańskie nad Łabą. W 936 r. nowym
królem Niemiec został jego syn Otton I. Starał się on wzmocnić swą władzę przy pomocy
wyższego duchowieństwa, którego przedstawiciele okazywali się wierniejszymi lennikami niż
krewni króla. Zainteresował się ziemiami włoskimi, żeniąc się z Adelajdą, wdową po królu
Włoch Lotarze II. Wywołało to bunt jego syna, którego Otton pokonał dzięki poparciu
duchowieństwa. Stłumił też powstanie Słowian. Sławę przyniosło mu zwycięstwo nad
Węgrami na Lechowym Polu (955). Dało też możliwość ponownej interwencji w sprawy
włoskie, której domagał się papież Jan XII.
Potrzebował on wsparcia przeciw książętom włoskim i cesarzowi bizantyjskiemu. Otton I,
wyprawiając się do Włoch, miał własne plany polityczne. Pragnął korony cesarskiej i
odnowienia imperium Karola Wielkiego. Pozbawił korony włoskiej dotychczasowego króla
Berengara
i sam koronował się w Mediolanie. Po przybyciu do Rzymu został 2 lutego 962 r.
koronowany na cesarza w bazylice św. Piotra. Nie zamierzał jednak ulegać papieżowi.
Przeciwnie, ustanowił, że wysunięty kandydat na papieża ma uprzednio złożyć przysięgę na
wierność cesarzowi.
W 973 r. rządy objął Otton II, koronowany na króla Niemiec i cesarza jeszcze za życia ojca.
Na początku swego panowania musiał stłumić bunt możnowładców niemieckich, którzy byli
niezadowoleni z zaniedbywania przez Ottona spraw niemieckich i przeciwstawili mu księcia
bawarskiego Henryka Kłótnika. Zamierzał też wyrugować z Włoch Bizantyjczyków i Arabów,
którzy opanowali Sycylię. Nagła śmierć przekreśliła te plany. Otton pozostawił liczącego 3 lata
syna, Ottona III, za którego rządy sprawowała matka, księżniczka bizantyjska Teofano.
- 7 -
Objąwszy osobiście rządy, Otton III marzył o cesarstwie uniwersalnym obejmującym całe
chrześcijaństwo. Wobec oporu Bizancjum zaczął propagować ideę zjednoczenia Europy łaciń-
skiej. Nowe cesarstwo miało obejmować Włochy, Francję, Niemcy i Słowiańszczyznę, dlatego
w roku tysiącznym wyprawił się do Gniezna na spotkanie z Bolesławem Chrobrym. Miał
poparcie mianowanych przez siebie papieży. Niestety, rychły zgon przekreślił jego plany.
Nowy władca Niemiec, Henryk II Bawarski rozpoczął długoletnią wojnę z Polską. Tytuł
cesarski odzyskali dopiero jego następcy.