mgr Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
Katedra Finansów Publicznych
UMCS w Lublinie
A.
LIBERALNA TEORIA FP (Adam Smith);
B.
EKONOMIA DOBROBYTU (Adolf Wagner);
C.
INTERWENCJONIZM PAŃSTWOWY (John
Maynard Keynes);
D.
NEOLIBERALIZM.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
2
XVIII wiek, Anglia;
przedstawiciele: Adam Smith, David Ricardo, Jean Baptiste Say;
założenia:
◦
wolność gospodarcza,
◦
wolna konkurencja,
◦
indywidualizm gospodarczy (
homo oeconomicus
),
◦
własność prywatna;
LIBERALIZM GOSPODARCZY – rynek jest doskonałym regulatorem procesów gospodarczych;
państwo nie powinno ingerować w gospodarkę;
ograniczenie do minimum działalności gospodarczej państwa, a także wydatków publicznych;
koncepcja „państwa-stróża nocnego” – jego zadaniem są następujące obszary działalności:
◦
ochrona zewnętrzna i wewnętrzna,
◦
wymiar sprawiedliwości;
najlepszy plan finansowy to wydawać mało, a najlepszy podatek to ten, który jest najmniejszy;
ciężary podatkowe powinny być jak najniższe, aby nie hamować aktywności gospodarczej, ani
ograniczać zdolności gospodarstw domowych do gromadzenia oszczędności;
polityka podatkowa powinna być neutralna (w jej wyniku nie mogą następować zmiany w podziale
dochodów w społeczeństwie);
ciężary podatkowe powinny obciążać także pracowników najemnych (w formie podatków
pośrednich); pozwoli to zwiększać możliwości inwestowania i oszczędzania przedsiębiorców.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
3
XIX wiek; Niemcy;
przedstawiciele: Adolf Wagner, Franciszek List;
INERWENCJONIZM I PROTEKCJONIZM GOSPODARCZY – dostrzegano konieczność
szerszej ingerencji państwa w gospodarkę, aby zapewnić warunki do akumulacji
kapitału i do osiągania zysków;
PRAWO WZRASTAJĄCYCH WYDATKÓW PUBLICZNYCH (PRAWO WAGNERA) – wraz z
rozwojem społecznym rosną potrzeby zbiorowe; wzrost ten ma charakter
intensywny (wynika z rozwoju cywilizacyjnego) oraz ekstensywny (rośnie presja
społeczeństwa na podejmowanie przez państwo nowych funkcji i obowiązków
wobec zbiorowości); wzrost potrzeb zbiorowych powoduje konieczność wzrostu
wydatków publicznych przeznaczonych na zaspokojenie tych potrzeb; to z kolei
skutkuje zgłaszaniem przez władze publiczne coraz większego zapotrzebowania na
dochody;
koncepcja państwa dobrobytu (
welfare state
)– zaspokajanie przez państwo potrzeb
społecznych; rola podatków nie tylko fiskalna lecz również redystrybucyjna;
państwo obrońcą najuboższych warstw społecznych;
koncepcja ta była realizowana w Niemczech za czasów Kanclerza Otto von
Bismarcka (II połowa XIX wieku) m. in. poprzez organizację robót publicznych oraz
wprowadzenie pakietu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych; podobne decyzje
podjęto także na początku XX wieku w Wielkiej Brytanii, we Włoszech i w Japonii.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
4
teoria ta powstała na gruncie Wielkiego Kryzysu Gospodarczego (1929-1933), który podważył
podwaliny klasycznej teorii ekonomii – obalił przekonanie, że rynek jest doskonałym regulatorem
procesów gospodarczych i w automatyczny sposób prowadzi do równowagi;
Keynes postulował INTERWENCJONIZM GOSPODARCZY – politykę aktywnego oddziaływania państwa na
procesy gospodarcze i społeczne, której podstawowym celem jest:
◦
przyspieszenie tempa wzrostu gospodarczego;
◦
zapewnienie pełnego zatrudnienia;
Keynes twierdził, że w warunkach niedostatecznego popytu, gdy w gospodarce dochodzi do braku
równowagi, niepełnego wykorzystania zdolności wytwórczych i bezrobocia, państwo powinno przejść
do roli aktywnej - przy wykorzystaniu dostępnych środków tworzyć siłę nabywczą (kreować popyt),
pobudzając tym samym koniunkturę i wzmagając ekspansję gospodarczą;
głównym narzędziem interwencji państwa w gospodarce powinny stać się finanse publiczne – zarówno
instrumenty dochodowe (podatki, pożyczki), jak i wydatkowe;
celem ingerencji państwa w gospodarkę jest:
◦
pobudzenie efektywnego popytu w gospodarce – poprzez wzrost wydatków publicznych;
◦
łagodzenie wahań cyklu koniunkturalnego – poprzez progresywne podatki oraz zasiłki dla
bezrobotnych;
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
5
Keynes jest twórcą koncepcji DEFICIT SPENDING (tzw. PARADOKS NIEZRÓWNOWAŻENIA BUDŻETU):
◦
w okresach kryzysów gospodarczych i recesji dochodzi do:
spadku dochodów publicznych:(spadek produkcji => spadek dochodów przedsiębiorców i gospodarstw
domowych => spadek dochodów państwa z tytułu podatków);
oraz jednoczesnego wzrostu wydatków publicznych (wzrost wydatków państwa na zasiłki dla bezrobotnych
oraz na pomoc społeczną);
◦
skutkiem tego jest wystąpienie deficytu budżetowego oraz, w jego następstwie, długu publicznego;
◦
w okresach kryzysów gospodarczych, paradoksalnie, państwo powinno zwiększać wydatki publiczne, co
doprowadzi do wzrostu deficytu budżetowego i długu publicznego.;
◦
zwiększone wydatki publiczne stworzą efektywny popyt w gospodarce, co doprowadzi do wzrostu
produkcji i umożliwi szybsze wyjście z kryzysu;
◦
powiększający się deficyt budżetowy jest zatem uzasadniony, jeżeli finansuje on wydatki publiczne (np.
wydatki na prowadzenie robót publicznych), mające na celu zmniejszenie bezrobocia i zwiększenie
globalnego popytu, oddziałującego z kolei na wzrost produkcji;
poglądy Keynesa dały teoretyczne podstawy antydepresyjnej polityce Nowego Ładu (
New Deal), prowadzonej
w Stanach Zjednoczonych w latach 1933-1940 przez prezydenta Roosevelta; był to program reform
społeczno-ekonomicznych, opartych na interwencjonizmie państwowym, których celem było
przeciwdziałanie skutkom Wielkiego Kryzysu (wprowadzono m. in. program robót publicznych, zasiłki dla
bezrobotnych, dofinansowanie z funduszy federalnych wielu przedsięwzięć mających na celu wyjście z
kryzysu i likwidację bezrobocia).
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
6
przedstawiciele: Milton Friedman, Friedrich von Hayek, Guy Sorman;
skuteczność interwencjonizmu państwowego została podważona w latach 70-
tych XX wieku, kiedy w krajach rozwiniętych gospodarczo wystąpiło zjawisko
stagflacji (inflacji połączonej ze stagnacją gospodarczą);
w tych warunkach powrócono do koncepcji LIBERALIZMU GOSPODARCZEGO –
postulowano minimalizowanie roli państwa w gospodarce;
teoriom neokeynesowskim zarzucano wywoływanie inflacji poprzez kreowanie
deficytu budżetowego oraz powiększanie długu publicznego;
MONETARYŚCI postulowali oddziaływanie na gospodarkę nie za pomocą
instrumentów fiskalnych (zwiększanie wydatków publicznych), lecz
instrumentów monetarnych (rynkowych)– regulowanie podaży pieniądza za
pomocą narzędzi pośrednich takich jak: wysokie stopy procentowe
zmniejszające wydatki konsumpcyjne, stabilne kursy walutowe, stopa rezerw
obowiązkowych.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
7
budżet powinien być bezwzględnie zrównoważony w okresie roku fiskalnego;
dążono do ograniczenia długu publicznego;
postulowano ograniczenie skali redystrybucji PKB, gdyż wzrost zasobów
publicznych powoduje wypychanie prywatnych zasobów gospodarczych
budżet państwa powinien być jak najmniejszy – proponowano cięcia wydatków
publicznych;
podatki powinny być jak najniższe i neutralne dla gospodarki; teorie
neoliberalne propagują w szczególności podatki oparte na jednolitej,
proporcjonalnej, niewysokiej stawce (15% lub 16%), jednakowej dla wszystkich
podatników, pozbawione, ulg, potrąceń i zwolnień;
teorie neoliberalne znalazły współcześnie swych zwolenników w państwach
wysoko rozwiniętych, stanowiąc oficjalną doktrynę polityki gospodarczej
niektórych państw zachodnich (Ronald Reagan w USA, Margaret Thatcher w
Wielkiej Brytanii, Helmut Kohl w Niemczech), jak i w krajach Europy Wschodniej
(Leszek Balcerowicz w Polsce).
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
8
FINANSE – procesy gromadzenia i wydatkowania środków
pieniężnych przez różne podmioty.
PUBLICZNE – powszechne, jawne, przeznaczone dla ogółu, a
także: ogólnonarodowe, społeczne.
FINANSE PUBLICZNE – zjawiska oraz procesy związane z
powstawaniem i rozdysponowaniem pieniężnych środków
publicznych zapewniających funkcjonowanie sektora
publicznego.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
9
obejmują procesy związane z gromadzeniem
środków publicznych oraz ich
rozdysponowaniem a w szczególności:
1.
gromadzenie dochodów i przychodów publicznych;
2.
wydatkowanie środków publicznych;
3.
finansowanie potrzeb pożyczkowych budżetu państwa;
4.
zaciąganie zobowiązań angażujących środki publiczne;
5.
zarządzanie środkami publicznymi;
6.
zarządzanie długiem publicznym;
7.
rozliczenia z budżetem Unii Europejskiej.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
10
KRYTERIUM
FINANSE PRYWATNE
FINANSE PUBLICZNE
CEL
cel o charakterze indywidualnym
cel o charakterze publicznym (interes
publiczny)
Możemy wyróżnić 4 sytuacje decyzyjne:
1.
własne środki przeznaczany na zaspokojenie własnych (indywidualnych) potrzeb; jest to
najbardziej RACJONALNA sytuacja decyzyjna, ponieważ każda jednostka najlepiej zna
własne potrzeby;
2.
własne środki są przeznaczane na zaspokojenie cudzych potrzeb (korzyści); ta sytuacja
decyzyjna MOŻE BYĆ RACJONALNA, jednak występuje tu ryzyko błędu (niewłaściwej oceny
potrzeb jednostki);
3.
indywidualne potrzeby zaspokajamy za cudze pieniądze; ta sytuacja decyzyjna MOŻE BYĆ
RACJONALNA, jednak w rzeczywistości jest mało realna („Nie ma darmowych obiadów” M.
Friedman);
4.
cudze potrzeby są finansowane z cudzych (obcych) środków; ta sytuacja jest
NIERACJONALNA (skupia w sobie nieracjonalność sytuacji opisanych w pkt. 2 i 3); jest ona
istotą finansów publicznych, które obarczone są dużą nieracjonalnością, stąd konieczne
jest ustalenie celów i zadań publicznych (które różnią się w zależności od modelu państwa)
REGULACJE
głównym regulatorem jest rynek
regulowane przepisami prawa (głównie
podatkowego i finansowego), które określają
cele i zadania finansów publicznych
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
11
KRYTERIUM
FINANSE PRYWATNE
FINANSE PUBLICZNE
PRZYMUSO
WOŚĆ
podmioty finansów prywatnych
nie dysponują przymusem
zapewnienia sobie dochodów,
istnieje natomiast przymus
dokonywania niektórych
rodzajów wydatków, polegający
na tym, że wydatki te mogą być
przymusowo egzekwowane
władza publiczna nie ma przymusu do dokonywania
wydatków, natomiast dysponuje przymusem zapewnienia
sobie dochodów;
przymus ten jest rezultatem tzw. WŁADZTWA
FINANSOWEGO, które wyraża się w następujących
atrybutach:
w prawie do stanowienia i emitowania pieniądza jako
obowiązującego środka płatniczego;
w prawie do stanowienia i egzekwowania dochodów
publicznych;
w prawie do wydatkowania środków publicznych zgodnie
z przyjętym modelem państwa i prowadzoną polityką
społeczno-gospodarczą
SKALA
finanse publiczne trudno porównać z prywatnymi
posługując się wielkościami bezwzględnymi, dlatego
dobrym miernikiem jest używanie wartości względnych,
poprzez porównanie wielkości finansów publicznych z
rozmiarami PKB;
obecnie rozmiary sektora publicznego w różnych krajach
wahają się w granicach od 30 do 70% PKB, podczas gdy
pod koniec XIX wieku było to zaledwie 10% PKB;
w Polsce:
wskaźnik dochody publiczne/PKB wynosi ok. 37%,
zaś wskaźnik wydatki publiczne/PKB ok. 44%
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
12
KRYTERIUM
FINANSE PRYWATNE
FINANSE PUBLICZNE
ZAKRES
DZIAŁANIA
-
zakres zadań i funkcji nieporównywalny w
odniesieniu do żadnego innego podmiotu
STRUKTURA
nieskończona liczba podmiotów
dysponujących środkami prywatnymi;
brak formalizacji procesu dysponowania
środkami pieniężnymi
wysoce sformalizowana w odniesieniu do
struktur organizacyjnych – policzalna liczba
jednostek organizacyjnych wchodzących w
skład sektora;
daleko idąca formalizacja; drobiazgowa
procedura gromadzenia dochodów i
wydatkowania środków
KRYTERIA
OCENY
indywidualne kryteria oceny i indywidualne
konsekwencje
kryteria oceny o charakterze politycznym
(satysfakcja całego społeczeństwa)
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
13
Sektor finansów publicznych tworzą:
1.
organy władzy publicznej, w tym organy administracji
rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz
sądy i trybunały;
2.
jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;
3.
jednostki budżetowe;
4.
samorządowe zakłady budżetowe;
5.
agencje wykonawcze;
6.
instytucje gospodarki budżetowej;
7.
państwowe fundusze celowe;
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
14
Sektor finansów publicznych tworzą:
8.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze
oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze
zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego;
9.
Narodowy Fundusz Zdrowia;
10.
samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
11.
uczelnie publiczne;
12.
Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
13.
państwowe i samorządowe instytucje kultury oraz państwowe
instytucje filmowe;
14.
inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na
podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z
wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i
spółek prawa handlowego.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
15