Zaburzenia czynności układu

oddechowego



Badanie wstępne: wywiad, badanie kliniczne, ocena stanu psychofizycznego.

Palenie papierosów. BMI. Pomiary; częstość oddechów, częstość uderzeń

serca, ciśnienie krwi .Spirometria: pojemność życiowa płuc i pojemność

oddechowa pierwszosekundowa FEV1, FEV1/VC tzw test Tiffeneau



FEV1 Forced Expiratory Volumne – Natężona objętość wydechowa

sekundowa . Badany wykonuje maksymalny wdech, zatrzymuje powietrze w

płucach na kilka sekund, następnie jak najgłębszy wydech. Objętość

wydychanego powietrza w pierwszej sekundzie wynosi około 75% natężonej

pojemności życiowej płuc FVC, w następnych 2-3 sekundach 25%.



W chorobach restrykcyjnych np po wycięciu tkanki płucnej równolegle

zmniejsza się FEV1 i VC tak, że ich wzajmny stosunek jest zachowany i

wynosi około 80%. W niewydolności obturacyjnej (astma oskrzelowa)

zmniejszenie VC jest znacznie mniejsze niż FEV1 . Test Tiffeneau poniżej

40%.U zdrowych roczny ubytek FEV1 20-30ml (większy u palaczy), w POCHP

40-80ml. Im większy gorsze rokowanie. Większe znaczenie rokownicze ma

FEV1 zmierzona po leku rozszerzającym oskrzela.



POCHP FEV1 30-40% - ćwiczenie fizyczne w istotny sposób zwiększają

wydolnośc wysiłkową



Spirometria z próbą rozkurczową.

Zaburzenia czynności układu

oddechowego



Gazometria krwi tętniczej, pulsooksymetria.



Rtg klatki piersiowej.Morfologia. EKG



6MWT Próba 6 minutowego marszu – próba wysiłkowa z gazometrią krwi

tętniczej lub pulsooksymetrią - jest czulsza w ocenie desaturacji wysiłkowej

niż próba na cykloergometrze.



Ocena wydolności wysiłkowej, wynik próby wysiłkowej są konieczne do

intensywności rehabilitacji pulmonologicznej.



Wykrycie hipoksemii powysiłkowej, zmian pozapłucnych wpływających na

zdolność do wysiłku, zaburzeń w układzie krążenia, powysiłkowego skurczu

oskrzeli.



Względne przeciwskazanie do rehabilitacji pulmonologicznej: choroba

wieńcowa niestabilna, niewydolność serca, ostre serca płucne, ciężkie

nadciśnienie płucne, znaczne zaburzenia czynności wątroby, uzależnienie od

narkotyków.



Czynniki wpływające na czynność mięśni u chorych na POCHP: wiek, palenie

papierosów, hipoksemia, przewlekły stan zapalny, dieta ubogoenergetyczna,

niedożywienie, otyłość, brak lub nadmierny wysiłek .



Suplementacja pokarmowa, hormonalna.

Zaburzenia czynności układu

oddechowego



Ruchomość klatki piersiowej



POCHP :klatka piersiowa beczkowata, mała ruchomość oddechowa, RTG

rozedma ze spłaszczoną przeponą



Rozedma: klatka piersiowa beczkowata, głośny odgłos opukowy,

zmniejszone granice stłumienia serca, zwiększona pojemność całkowita,

zwiększona objętość zalegająca (>40% pojemności ogólnej), nisko

ustawione mało ruchome granice płuc, <FEV1, < FEV, > pojemność

całkowita, > pojemność zalegająca, szerokie przestrzenie mż, RTG,

zwiększona przenikalność promieni, szerokie przestrzenie mż, małe

ustawione pionowo serce.



Rozstrzenia oskrzeli: wilgotne szmery oddechowe, obfita, cuchnąca

plwocina, trzywarstwowa.



Plwocina do badania, morfologia, IgE, eozynofila, brak antytrypsyny, RTG,

EKG.



Zwłóknienie płuc: zmniejszenie wszystkich pojemności płuc, osłabione

szmery przy oddychaniu, objawy niewydolności oddechowej,

prawokomorowej (obrzęk nóg, zastój żyły szyjnej, powiększona watroba,

puchina brzuszna).

Zaburzenia czynności układu

oddechowego



3 postacie zaburzeń wentylacji płuc



1) ograniczająca (restrykcyjna) zmiany zwłókniste w płucach (marskość

płuca, śródmiąższowe zwłóknienie, azbestoza, krzemica, płuco talkowe),

nacieki zapalne, zrostu opłucnowem płyn w jamie opucnej, odma opłucnej,

choroby mm, ograniczające ruchomość klatki piersiowej, duża otyłość.



2) zaporowa (obturacyjna) zwiększone opory w oskrzelach, zwiększona

sprężystość w klatce piersiowej przewlekłe zapalenie oskrzeli= ćw torem

przeponowy 70% wymiany gazowej , rozedma płuc, astma oskrzelowa,

mukowiscydoza



3) mieszana rozstrzenia oskrzeli w obszarze zwłókniałej tkanki płucnej



4)postawa ciała, napięcie mm, ruchomość w stawach



Przeciwskazania do oklepywania: niewydolność oddechowa, zator tętnicy

płucnej, odma opłucnowa, osteoporoza, guz nowotworowy, uszkodzenie

skóry, rany.



W zaawansowanych chorobach ukłądu oddechowego ćwiczenia fizyczne

przy prawidłowej wartości wysycenia tlenem wspomagane podawaniem 30-

40% tlenu przy przepływie 3-6 l/min.

Zaburzenia czynności układu

oddechowego



Stopnie zaburzeń wentylacji typu zaporowego



I (małego stopnia) niewielka duszność wysiłkowa, rozlany szmer

tchawiczy FEV1 lub FCV 50-80% normy, pH=,>, pO2%<,

pC02=,>



II (średniego stopnia) duszność spoczynkowa, udział

dodatkowych mm oddechowych, głośny szmer tchawiczy FEV1

lub FCV 50% normy, pH=,>, pO2<, pC02 <,>



III (dużego stopnia) ciężka duszność, udział dodatkowych mm

oddechowych, brak szmerów oddechowych, szmer tchawiczy,

tętno paradoksalne, spadek skurczowego RR w fazie wdechowej

FEV1 lub FCV 25% normy, pH<, pO2<, pC02 <,>



IV (ostre, zagrażające życiu) bardzo ciężka duszność,

zaburzenia świadomości FEV1 lub FCV 15% normy, pH<, pO2<,

pC02 >



Norma FEV1 meżczyzna 3,0l, kobieta 2,2 l, zależne od wieku,

masy ciała, wysokości

Zaburzenia czynności układu

oddechowego



POCHP . Tylko nieliczni chorzy z pO2 poniżej 40mmHg

przeżywaja ponad 2 lata. Długotrwała tlenoterapia domowa

wydłuża czas życia. Nocna tlenoterapia z zastosowaniem

oddechania pod dodatnim ciśnieniem.



Długotrwała tlenoterapia nie powoduje zmniejszenia

pogarszania się FEV1.



Krótsze przeżycia u chorych z ciężkim nadciśnieniem płucnym.



Śródmiąższowe włóknienie płuc – znaczenie rokownicze pomiar

ciśnienia w tętnicy płucnej.



Utrata masy ciała jest złym sygnałem rokowniczym.



Przeciwskazania do wykonywania ćwiczeń oddechowych:
niewydolność oddechowa, krwotok płucny, częstość oddechów
powyżej 30/min (wykluczyć hiperwentylację fizjologiczną np. w
przebiegu stresu, bólu).

Zaburzenia czynności układu

oddechowego



Zaporowe choroby dróg oddechowych:



POCHP



Ostry napad astmy: łagodzenie uczucia strachu, ułatwianie oddechu:

hamule wargowy, pozycja ciała, manualna pomoc wydechowa



Przemijanie napadu: uwolnienie wydzieliny, powstrzymywanie (unikanie

kaszlu) krótko zatrzymać powietrze, oddychać powoli, powierzchownie,

przez nos. Skoncentrować się na powierzchni przyłożonych rąk.



Ułatwianie oddychania: oddychanie ziewające, samodzielne chwyty za

dolny brzeg żeber, pozycje ułatwiajace oddychanie, leżenie na boku z

nieco podniesioną górną częścią ciała, jedną ręką podeprzeć się przed

ciałem, brzuch bez oporów.



Rozedma: ułatwienie wydechu przy duszności w pozycji spoczynkowej i po

wysiłku – przy duszności, wysiłku stosować hamulec wargowy, robić

przewy w czasie wysiłku



Unikać oddechania w czasie uruchmionej tłoczni brzusznej. Normalizacja

napięcia nadmiernie napiętych mm tułowia: masaż pasa barkowego,

brzucha: gładzenie, lekkie ugniatania, wibracje.



Optymalna ruchomość klatki piersiowej i wytrzymałość

Zaburzenia czynności układu

oddechowego



Restrykcyjne choroby płuc:



Ruchomość klatki piersiowej i postawa wyprostowana, pozycje

rozciągnięte, w tych pozycjach masaż piersiowy i żebrowo – brzuszny;

gładzenie, przestrzenie mż, podnoszenie skóry, zwijanie. Oddechanie

wolne, głebokie z przedłużoną przerwą ma maksymalnym wydechu

powoduje odruchową aktywność mm oddechowych. Czynne i bierne

rozciąganie kończyn naprzemiennie kończyn po stronie chorej podczas

wdechu i wydechu. Podczas maksymalnego wydechu sss, fff, kilka razy

dziennie 5-10 minut.



Zwłóknienie płuc: powstrzymywanie kaszlu w/w, optymalna pojemność

życiowa i zmniejszenie częstości oddechów.



Zapalenie opłucnej. Ułożyć na bolącycym boku, przy pogłębianiu oddechu

unieruchomić bolesne miejsce przycyskając dłonie. Bandaże uciskające. Po

ustąpieniu bólu akcentowanie wydechu w pozycji rozciągniętej zapobiega

zrostom- zgrubieniu opłucnej.



Zator tętnicy płucnej



Zapalenie płuc: oddychanie przez zwężenie nosa, wydech przez hamulec

wargowy



Motywowanie do aktywności przystosowane do stanu pacjanta

Cele i zasady fizjoterapii

w chorobach układu oddechowego



Cele:



Zmniejszenie nasilenia objawów choroby, poprawa jakości życia,

zmniejszenie liczby hospitalizacji i wizyt u lekarza ze wskazań

nagłych.



Zwiększenie tolerancji wysiłku i wydolności fizycznej, wydłużenia

czasu życia, pracy zawodowej.



Zasady:



Edukacja z zajęciami dotyczącymi zaprzestania palenia (plastry, gima

z nikotyną, bupropionu HCL)



Trening fizyczny ogólny i ćwiczenia mm odechowych.



Fizjoterapia klatki piersiowej.



Korekta sposobów odżywiania i sposoby uzyskania właściwej masy

ciała. Optymalizacja leczenia farmakologicznego.



Inhalatory, nebulizatory, mierniki szczytowego przepływu

wydechowego, koncentratory tlenu, aparaty cPAP, BiPAP, respiratory,

ssaki.



Oddziaływania psychospołeczne i wsparcie psychosocjalne.

Cele i zasady fizjoterapii

w chorobach układu oddechowego



Poprawa mechaniki oddychania w przewlekłych chorobach układu

oddechowego



Utrzymanie prawidłowej wentylacji płuc, zwiększenie ruchomości klatki

piersiowej i przepony,zwiększanie siły mięśni oddechowych, pobudzenie

do efektywnego kaszlu



Zapobieganie powikłaniom i następstwom chorób układu oddechowego



Zapobieganie obniżeniu ogólnej sprawności i wydolności



Wykorzystanie rezerw oddechowych w razie nieodwracajacych zmian



Ćwiczenia oddechowe - perfuzja bardziej jednolita (regionalizacja

wentylacji górne części płuc są lepiej rozszerzane, dolne lepiej

wentylowane i większa perfuzja), opór naczyń płucnych maleje, wrasta

płucny przepływ krwi, wzrasta ciśnienie płucne.

Trening fizyczny – zwiększa się pojemność życiowa płuc, maksymalna

wentylacja płuc, zmniejsza się praca oddechowa przypadajaca na litr

powietrza przepływajacego przez płuca, częstość oddechóa podczas

sybmaksymalnych wysiłków mniejsza, głębokość większa, większa

pojemność dyfuzyjna płuc

Ćwiczenia oddechowe



1) lecznicze w przewleklych chorobach układu nerwowego- usprawnianie

chorego, kompensacja istniejących zaburzeń



2) zapobiegawcze – u unieruchomionych po zabiegach, urazach, udarach 3)
rozluźniająco-uspokajające – w trakcie wszelkich ćwiczeń leczniczych



1)bierne-bierne - ruchy kończyn górnych



2) czynno-bierne – oddech czynnie przy biernym ruchach kończyn górnych i
dolnych



3) wspomagane- czynnymi ruchami kończyn górnych i dolnych



4) wolne- czynne wykonywanie prawidłowych oddechów w dogodnych
pozacjach



5) z oporem w czasie wdechu, wydechu lub podczas obu faz. Opór mogą
stwarzac pozycja ułożeniowa (leżenie tyłem utrudniona faza wdechu, w staniu
wydechu), stabilizacja części klatki piersiowej, środowisko (woda), reka
fizjoterapeuty, przybory (woreczki z piaskiem), ruchy kończyn, zmniejszenie
drogi oddechowej np wydech przez rurkę.



Ćwiczenia oddechowe



Ćwiczenia w pozycjach ułożeniowych. W pozycji leżącej utrudniony jest

wdech, ułatwiony wydech, im wyższa pozycja tym łatwiejszy jest wdech,

trudniejszy wydech. Ułożenie w pozycji Trendelenburga znacznie utrudnia

wdech, ułatwia wydech.Pozycja na boku powoduje ograniczenie ruchomości

częsci klatki piersiowej bliżej podłoża, a zwiększenie ruchomości drugiej

połowy. Jednocześnie czesć przepony od strony podłoża pracuje szczególnie

wydajnie, pokonuje opór trzewi, kompensuje brak żebrowego ruchu

oddechowego.



Należy rozpoczynać od wydechu. Stosunek czasu wdechu wykonywanego

nosem do wydechu przez usta 1:2, 1:3. Maksymalne wydłużenie wydechu aż

do uczucia braku powietrza. Podczas wdechu brzuch się unosi, w czasie

wydechu zapada. Przed ustami chorego kawałek ligniny - [pdczas wydechu

ma się jak najdłużej poruszać.



Liczba powtórzeń ćwiczeń oddechowych 3-4 w serii.



T SB Z SK Z na brzuchu woreczek 1-2kg. Wdech nosem – wypchnięcie

brzucha do górym wydech udstami – brzuch opada.



PB, lewa kończyna górna ułozona za głową. Na lewym boku opór
powodowany woreczkim lub ręką terapeuty. Wdech nodem, wydech ustami.



PB pod żebrami wałek, uniesienie lewej KG w górę – wdech, opuszczanie KG
wydech . Siad na krześle : uniesienie ramion przodem w górę wdech,
wydech przy opuszczanych ramionach.

Ćwiczenia oddechowe



Oddychanie torem przeponowym; umiejętność obniżania przepony

podczas wdechu (uwypuklania brzucha) oraz unoszenia podczas

wydechu (zapadanie brzucha) pod kotrolą wzrokową, rąk chorego,

fizykoterapeuty, przedmiotów ułożonych na nadbrzuszu.



Oddychanie torem brzusznym: wdech przez nos, wydech przez usta,

stosunek fazy wdechu do wydechu 2/3, ruchy wahadłowe ramion

kilkakrotnie w ciągu dnia 3-5 min. 1) głębokie wdechy i wydechy 2)

oddychanie wspomagane ruchami ramion wdech- rotacja

zewnętrzna KG 3) wspomaganie wydechu przez wzmocnienie tłoczni

brzusznej uciskiem na powłoki brzucha 4) odkrztuszanie

poprzedzone oklepywaniem 5) wdech z oporem (przez dmuchanie na

zawieszone lekkie przedmioty, przedmuchiwanie płynu w naczyniach

połączonych, nadmuchiwanie gumowych przedmiotów)

Ćwiczenia ogólnokondycyjne



Określenie wydolnosci chorych oraz dopuszczalnych obciążeń- intensywnośc

wysiłku nie powinna przekraczać 20-40% maksymalnego poboru tlenu



Ćwiczenie kondycyjne należy stosować jako trening interwałowy 3-4xdziennie
po 5-10 minut



U chorych z niewydolności oddechową nie angażować dużych grup mm. Ćw
KG łatwiejsza uzyskanie przemian beztlenowych i większej ekonomii pracy.



Poprawiają wydolności i jakość życia chorych na przewl. ch. układu oddech
przez koordynacją ruchów.



Ćwiczenia zwiększające siłę mm oddechowym do poprawy wentylacji
pęcherzykowej.



Ćwiczenia na ruchomej bieżni, cykloergometrze, spacery, marszobiegi



Wysiłek interwałowy wytrzymałościowy

Ćwiczenia oddechowe –

zaporowa postać zaburzeń

oddychania



Najczęstsze oczyszczanie oskrzeli z zalegajacej wydzieliny: drenaż

ułożeniowy, oklepywanie klatki piersiowej, masaż wibracyjny ćwiczenia

oddechowe



Ćwiczenia oddechowe torem przeponowym



Ćwiczenia skutecznego kaszlu- nieskuteczny kaszel jest szkodliwy- wzrasta

ciśnienie wewnątrz klatki piersiowej , ucisk drobnych oskrzeli, naczyń i

zamknięcie ich światła, niedotlenienie krwi, wzrasta ciśnienie w prawej

komorze serca, zastój żylny – rozedma, serca płucne. Ćwiczenia

skutecznego kaszlu- w jak najkrótszym czasie usunięcie zalegającej

wydzieliny, w czasie najszybszego wydechu jako seria 3-4 bezpośrednio po

sobie następujących kaszlnięć. Poprzedzone ćwiczenia oddechowe

symulujące warunki kaszlu - wykonywanie przerywanego wydechu lub

wydechu z wymawianiem gardłowej głoski. Inne metody pobudzajace do

skutecznego kaszlu: inhalacje, oklepywanie klatki piersiowej, pozycje

drenażowe.

Ćwiczenia oddechowe



Ćw kG, skręty, skrętoskłony tułowia, rytmicznie w spokojnym tempie



Rozgrzewka i cześć końcowa ćwiczeń powinny zawierać ćwiczenia
rozciągające mieśnie tułowia, umiarkowany wysiłek, wzmacnianie mm
brzucha, rozluźniajace, korygujące postawę ciała,< nap mm: pozacje
ułożeniowe, masaż, sprężynowanie, ćw z nieelastyczną opaską



Pływanie, marszobiegi, biegi.



Przewlekła obturacyjna choroba płuc. Duszność – przeciążenie i

osłabienie mm oddechowych, zaburzenia wymiany gazowej, zwiększone

zapotrzebowanie wentylacyjne w stosunku do pojemności oddechowej,

zaburzenia czynności układu krążenia.



Kotrolowane oddychanie – czynny wdech, powolne i pogłębione

oddychanie, oddychanie przez przymknięte usta, ćwiczenia relaksacyjne,

specyficznie układania ciała, trening mięśni wdechowych, oddychanie

przeponowe.



Cele: polepszenie wentylacji regionalnej i wymiany gazowej,

wyeliminowanie dynamicznej hiperwentylacji, polepszenie

funkcjonowania mm oddechowych, zmniejszenie duszności, zwiększenie

toleracji wysiłku, poprawa jakości życia.

Ćwiczenia oddechowe –

POCHP



Duszność – Techniki kontrolowanego oddychania zmierzające do

zmniejszenia dynamicznej hiperinflacji. Hiperinflacja spowodowana jest

nadmierną aktywacją mieśni wdechowych w czasie wydechu,

zmnieszeniem skoku spreżystego i zjawiskiem pułapki powietrznej.



Zmniejszenie częstosci oddechów, zwiększenie objętości oddechowej -

korzystniejsza praca mięśni w zależności długość / napięcie m, zmniesza

się praca oddechowa i uczucie duszności, oddychanie przy mniejszych

wartościach czynnościowej pojemności zalegającej FRC zwiększy wymianę

pęcherzykową przy tej samej objętości oddechowej



1) ćwiczenia relaksacyjne



2)oddychanie przez przymknięte usta w spoczynku lub w czasie wysiłku –

wymusza czynny i przedłużony wydech oraz zapobiega zapadaniu się

oskrzeli.



Czynny wydech – skurcz mm brzucha zwiększa ciśnienie śródbrzuszne w

czasie czynnego wydechu, wydłuża przeponę, która pracuje bliżej

optymalnych długości włókien mm, spadek FRC.



Techniki mobilizacji klatki oddechowej mało skuteczne – utrwalona

patologiczna biomechanika.Bardzo skuteczna po przeszczepie płuc, kiedy

znacznie zwiększona FRC.

Ćwiczenia oddechowe –

POCHP



Duszność – Techniki kontrolowanego oddychania dla poprawienia funkcji

wdechowych



Kontrolowane oddychanie i odpowiednie układanie ciała . Przy tej samej

wielkości pobudzenia nerwowego siła mięśnia zwiększa się przy jego

wydłużeniu.



Przepona może ulec wydłużeniu poprzez zwiększenie ciśnienia

śródbrzusznego w trakcie czynnego wydechu lub poprzez przyjęcie

pochylonej do przodu pozycji ciała.



Pochylenie się do przodu z oparciem na ramionach pozwala na zwiększenie

udziału mięśni pomocniczych (piersiowych większych i mniejszych) w

unoszeniu klatki piersiowej dzięki stabilizacji głowy i ramion.



Pas brzuszny – w czasie oddychania spoczynkowego – przemieszczanie

przepony do góry – bez pozytywnego efektu



Trening mięśni oddechowych cel:zwiększenie udziału włókien I typu,

skrócenie sarkomerów, zwiększona ilość mitochondrów, zwiększona

wytrzymałość mm oddechowych: oddychanie z oporowanym wydechem np

przez mały otwór, progowe obciążenie wdechowe – urządzenie gdzie opór

nie zależy od przepływu powietrza- zastawka otwiera się po przekroczeniu

progu.

Ćwiczenia oddechowe –

POCHP astma oskrzelowa



POCHP obciążanie progowe zwiększa szybkość skracanie się włókien mm,

skraca czas wdechu, wydłuża czas wydechu i rozluźnienia. Wydłużony czas

rozluźnienia zapobiega zmęczeniu. Większa wydolność wysiłkowa,

mniejsza desaturacja nocna Kontrolowana intensywność treninga

(obciążenie treningowe powyżej 30% PI max maksymalnego ciśnienia

wdechowego). Czas treningu 30 minut dziennie. Hiperwentylacja

normokapniczna (maksymalne oddychanie przez 15- 20 minut).



Trening mm oddechowych połączony z treningiem wysiłkowym



Duszność – Techniki kontrolowanego oddychania stosowane dla

optymalizacji ruchów klatki piersiowej i brzucha.



Oddychanie przeponowe lub spowolnione i pogłębione oddychania

koryguje nieprawidłową ruchomość klatki piersiowej, zmniejsza pracę

oddechową, zmniejsza prace mięśni pomocniczych, zmniejsza duszność,

poprawia skuteczność oddechania i poprawia dystybucję wentylacji.



Skutecznośc oddychania przeponowego nie jest udowodniona w POCHP.

Program fizjoterapii oddechowej

ambulatoryjnej



Program rehabilitacji POCHP



3 miesiące, 3x tygodniowo po 2,5 godziny (30 minut edukacji, 45 minut

treningu, 30 minut fizjoterapii i relaksacji, 45 minut gimnastyki na zewnatrz

– pływanie lub ćwiczenia w wodzie)



Trening aerobowy kończyn dolnych



Poprawa siły kończyn górnych i ćwiczenia ogólnoustrojowe



Trening indywidualny w miarę poprawę wydolności ogólnej może być

intensyfikowany



Intensywnoć treningu powinna wynosić 60-70% VO2max, jednak korzyści

mogą być większe z trening o większym nasileniu



Trening powinien obejmować co najmniej 3 sesje po 20-30 min w tygodniu, 2

pod nadzorem



Osoby, u których w czasie wysiłku stwierdza się desaturację powinny

otrzymywać tlen do odychania.



Trening mięśni oddechowych 2xdziennie przez 15 minut – oddychanie za

zwiększonym oporem, który odpowiada 30-40% maksymalnego ciśnienia

wdechowego.



Najbardziej udokumentowana w POCHP jest skuteczność treningu ogólnego.

Fizykoterapia w chorobach

układu oddechowego



Inhalacje (aerozoloterapia) metody naturalne: oddychanie

aerozolem morskim, oddychanie w mikroklimacie wyrobisk solnych

lub sztolni



Światłolecznictwo naświetlania promieniami nadfioletowymi i
podczerwonymi (filtr niebieski i czerwony)-
<nap.mm,>przekrwienie, PB: nieżyt oskrzeli, astma oskrzelowa,
rozedma płuc, wysiękowa zap opłucnej, strzenia oskrzeli



Elektroterapia: diatermia krótkofalowa, galwanizacja, jonoforeza,
prądy diadynamiczne: PB, PZ,>przekrwienie, < skurcz oskrzeli:
przewlekły nieżyt oskrzeli, astma oskrzelowa, rozstrzenie oskrzeli



Ultradźwięki: < nap mm, przekrwienie, PZ, PB: astma oskrzelowa,
nieżyt oskrzel



Masaż leczniczy klasyczny, segmentarny, łącznotkankowy,
oklepywanie, wibracja, wstrząsanie: < nap mm, ułatwia
odkrztuszanie, uelastycznia tkanki; zapalenie oskrzeli, astma
oskrzelowa, nieżyt oskrzeli



Oklepywanie, sprężynowanie (uciśnięcie odpowiedniej części klatki
piersiowej w czasie wydechu i nagle zwolnienie ucisku podczas
wdechu)

Inhalcje (aerozoloterapia)



Podział aerozoli zależnie od wielkości częsteczek:

0,5-1um drobnocząsteczkowa frakcja, aerozol suchy, wydychany

1-5um drobnocząsteczkowa frakcja, aerozol suchy, dociera do pęcherzyków

5-10um średniocząsteczkowa frakcja, aerozol wilgotny, dociera do

oskrzelików 10-20um średniocząsteczkowa frakcja, aerozol wilgotny, dociera

do oskrzeli 20-30um średniocząsteczkowa frakcja, mokra mgła, dociera

do oskrzeli powyżej 30 um grubocząsteczkowa frakcja, mokra mgła,

tchawica, oskrzela główne, jama nosowa, gardłowa



Sprężone powietrze wytwarza cząstki 10-30um, fale ultradźwiękowe 1-8um.



Przeciwwskazaniem do aerozoloterapii: ostre stany zapalne układu
oddechowego, gruźlica, niewydolność oddechowa, niewydolność krążenia



W czasie inhalacji chory powiniem oddychać wolno i głęboko, rytm 5-6
oddechów na minutę, w miarę zmniejszania częstości oddechów
wzrasta skuteczność inhalacji. Na szcycie wdechu 3-5 sekundowa
przerwa oddechowa

Ćwiczenia oddechowe –

ograniczająca postać

zaburzeń oddychania



Pozycje ułożeniowe, drenażowe, oklepywanie klatki piersiowej, masaż

wibracyjny



Faza wydechu z oporem, ćwiczenie skutecznego kaszlu



Drenaż ułożeniowy:przeciwskazanie- urazy głowy, krwawienie mózgowe,
niewydolność krążenia, nadciśnienie . Drenowany odcinek płuca ma
znajdować się powyżej wnęki, kilkakrotnie dz przez 15-60 minut : łóżka
pionizacyjne, 30cm podkładki pod nogi łóżka, sztywny wałek pod biodra, aby
uzyskać 10-20 stopni uniesienia. Pozycje drenażone kilka xdz przez 10 – 30-
60min. Pozycja Trendelenburga gorzej znoszona przez starsze osoby lub ze
schorzeniami ukł. krążenia

POZYCJE DRENAŻOWE PŁUCA PRAWEGO



Płat górny segment:1) szczytowy PD:siad prosty O: między obojczykiem i

łopatką 2)przedni PD:leżenie na plecach, z poduszką pod nieznacznie

zgiętymi kolanami, rotacja tułowia w lewo O: między obojczykiem i sutkiem

3)tylny PD:leżenie na lewym boku z rotacją tułowia do przodu pod kątem

45 st,klatka piersiowa uniesiona O:szczyt łopatki



Płat środkowy PD:leżenie tyłem rotacją tułowia w lewo pod kątem 45 st ,
z poduszką pod prawym bokiem, uniesienie łóżka o 30 cm od strony stóp
chorego O:prawy bok na poziomie sutka



Płat dolny segment: 1)szczytowy PD:leżenie nabrzuchu , z poduszką pod
brzuchem nieznaczna rotacja rułowia w lewo O: środek grzbietuna
wysokości dolnega kata łopatki 2) podstawowy przedni PD:leżenie na
plecach, z poduszką podzgiętymi kolanami, nieznaczna rotacja tułwia w
lewo, uniesienie łóżka o 30 cm od strony stóp chorego O: z przodu na
poziomie dolnych żeber 3) podstawowy tylny ; PD:leżenie na brzuchu z
rotacją tułowia w lewo, z poduszką pod biodrami, uniesienie łóżka o 30 cm
od strony stóp chorego O: z tyłu okolica kręgosłupa 4) podstawowy boczny
PD:leżenie na lewym boku z poduszką pod miednicą, uniesienie łóżka o 30
cm od strony stóp chorego O:z tyłu na poziomie dolnych żeber

POZYCJE DRENAŻOWE PŁUCA LEWEGO



Płat górny segment:1) szczytowy PD:siad prosty O: między obojczykiem i

łopatką 2)przedni PD:leżenie na plecach, z poduszką pod nieznacznie

zgiętymi kolanami, rotacja tułowia w prawo O: między obojczykiem i

sutkiem 3)tylny PD:leżenie na prawym boku z rotacją tułowia do przodu

pod kątem 45 st , klatka piersiowa uniesiona O:szczyt łopatki



Języczek PD:leżenie tyłem z rotacją tułowia w prawo pod kątem 45 st , z
poduszką pod lewym bokiem, uniesienie łóżka o 30 cm od strony stóp
chorego O:lewy bok na poziomie sutka



Płat dolny segment: 1)szczytowy PD:leżenie na brzuchu , z poduszką pod
brzuchem nieznaczna rotacja rułowia w prawo O: środek grzbietuna
wysokości dolnega kata łopatki 2) podstawowy przedni PD:leżenie na
plecach, z poduszką podzgiętymi kolanami, nieznaczna rotacja tułwia w
prawo, uniesienie łóżka o 30 cm od strony stóp chorego O: z przodu na
poziomie dolnych żeber 3) podstawowy tylny ; PD:leżenie na brzuchu z
rotacją tułowia w prawo, z poduszką pod biodrami, uniesienie łóżka o 30
cm od strony stóp chorego O: z tyłu okolica kręgosłupa 4) podstawowy
boczny PD: leżenie na prawym boku z poduszką pod miednicą, uniesienie
łóżka o 30 cm od strony stóp chorego O:z tyłu na poziomie dolnych żeber

Duszność wysiłkowa



Podczas wysiłku fizycznego następuje nadmierna w stosunku do

obciążenia wentylacja płuc, przyspieszenie oddechów, mniejszy wzrost

objętości oddechowej, wentylacji pęcherzykowej, pojawia się hipoksja,

odruchowe zwiększanie wentylacji = chemoreceptory z zatoki szyjnej do

hiperkapni.



Zmęczenie mm oddechowych występuje mm gdy wentylacja płuc
przekracza 40% maksymalnej minutowej dowolnej wentylacji



Niedostateczne zwiększenie objętości wyrzutowej serca, znaczny wzrost
ciśnienia w tętnicy płucnej w czasie wysiłku



Wysiłek limitowany dusznością nie prowadzi do zakwaszania mm



Wysiękowe zapalenie opłucnej-ułożenie chorego na zdrowym boku, nawet
z pewnym przeprostem – poduszka pod bok- kilkakrotna w ciągu dnia
rotacja tułowia do przodu i do tyłu przez 30-45 min. Po wchłonięciu
wysięku z jamy opłucnej =ćw. Oddechowe przepony lub jej połowy po
stronie chorej w ułożeniu na chorym boku. Ćw na boku zdrowym- tor
żebrowy. Rozciągnięcie zrostów opłucnowych

Fizjoterapia w chorobach

układu oddechowego



POCHP -Rozedma- ćwiczenia z oporem wydechu przez zwężonoe usta,

rurkę, gwizd, przez rurkę do butelki- powoduje wzrost ciśnienia w

oskrzelach i zapobiega wydechowemu mechanizmowi wentylowemu.

Przerwa oddechowa po zakończeniu wydechu, a nie wdechu!!. Ćwiczenie

wydechu wspomaga się za pomocą nieelastycznej taśmy obejmującej

klatkę piersiowąna wysokości dolnych żeber, którą napina się w fazie

oddechu.



Astma oskrzelowa- zapobieganie napadom duszności, postępowanie w
czasie napadu duszności-pozycja siedzące z lekkim pochyleniem do
przodu, ułożenie przedramion na stole rozluźnienie mm, spokojne oddechy
zbyt forsownego wydechu. Astma powysiłowa- rehabilitaca-stan chorego
stabilny, pojemność wydechowa pierwszosekundowa nie mniejsza niż 80%
normy.15 minut przed ćwiczeniami lek rozszerzajacy oskrzela