Ostra niewydolność

oddechowa.

Diagnostyka

Leczenie

Dalsze postępowanie.

Agnieszka Bock

Elżbieta Dudziak

RMs2

Niewydolność

oddechowa

Niewydolnością oddechową

nazywamy zaburzenie czynności

oddychania uniemożliwiające

utrzymanie prawidłowej prężności

tlenu i dwutlenku węgla we krwi.

W przebieg niewydolności

oddechowej rozwija się sinica i

niedotlenienie tkanek.

Niewydolność

oddechowa:

postacie

- niewydolność oddechowa typ I
- niewydolność oddechowa typ II

Niewydolność oddechowa

typu I

Nazywana jest również

niewydolnością hipoksemiczną.

Zwiększenie różnicy ciśnieniem

parcjalnym tlenu w powietrzu

pęcherzykowym, a jego prężnością

we krwi tętniczej, bez

towarzyszącej hiperkapnii.

Jest to niewydolność częściowa.

Niewydolność oddechowa

typ II

Po za hipoksemią występuje również

hiperkapnia.

Za kryterium wyraźnej hipoksemii z

hiperkapnią przyjmuje się gdy:

PaO2 < 60 mm Hg

PaCO2 > 50 mm Hg

Jest to niewydolność całkowita.

Przyczyny niewydolności

oddechowej

- otyłość
- zapalenie płuc
- obrzęk płuc
- odma prężna
- urazy mechaniczne
- wstrząs
- zatrucie tlenkiem węgla

- wykrzepianie śródnaczyniowe
- niedrożność dróg oddechowych
-napad astmy oskrzelowej
- zatorowość płucna
-miastenia
-niewydolność krążenia
-zatrucie lekami ( opiaty, diazepiny )
-nowotwory

Zespół Ostrej

Niewydolności

Oddechowej

ARDS

Uszkodzenie płuc u osób z

uprzednio zdrowymi płucami.

Nie jest wywołany czynnikiem

kardiogennym.

W wyniku uszkodzenia miąższu płuc

występuje zwiększona

przepuszczalność błony

pęcherzykowo-włośniczkowej.

Uszkodzenie miąższu płuc

w ARDS:

-bezpośrednie: aspiracja treści

żołądkowej, aspiracja wody,

inhalacja toksycznych gazów

-pośrednie: posocznica, uraz

wielonarządowy, wstrząs, oparzenia,

zespół wykrzepiania

Diagnostyka

Metody diagnozowania

niewydolności oddechowej:

Ocena ogólnego wyglądu pacjenta:

czy u pacjenta występuje sinica,

obserwacja górnych dróg

oddechowych czy krtań i tchawica

są położone w linii środkowej

mostka oraz czy w okół tych struktur

anatomicznych nie występują żadne

zmiany patologiczne w postaci

narośli lub zmiażdżeń, czy klatka

piersiowa wygląda prawidłowo.

Ocena drożności dróg oddechowych:

obserwacja ruchów klatki piersiowej

i nadbrzusza, czy obecne są świsty i

czy są obecne podczas wdech lub

wydechu, czy pacjent kaszle, czy ma

problem z nabraniem powietrza, czy

występuje duszność

Osłuchanie pól płucnych

obustronnie:

określenie czy w obu płucach

występują szmery płucne

-wykonanie badania

gazometrycznego krwi tętniczej

-ocena saturacji za pomocą

pulsoksymetru

- wykonanie RTG klatki piersiowej

-wykonanie badania

ultrasonograficznego ( umożliwia

stwierdzenie obecności krwi w jamie

opłucnej, odmy nawet w okresie

przedszpitalnym )

-badanie palpacyjne klatki

piersiowej

Leczenie

W zależności od przyczyny

niewydolności oddechowej:

- usunięcie ciała obcego z dróg

oddechowych lub innego czynnika

powodującego ich niedrożność

- zabezpieczenie dróg oddechowych

za pomocą, rurki ustno-gardłowej,

rurki lub maski krtaniowej, I gel,

Tlenoterapia bierna poprzez:

- wąsy tlenowe zalecany przepływ

tlenu 4 l/min

- maska twarzowa ( Venturiego ) z

regulacją stężenia tlenu w

mieszaninie oddechowej

- maska twarzowa z rezerwuarem i

zastawkami, przepływ tlenu 15 l/min

Tlenoterapia czynna:

intubacja i wentylacja mechaniczna

ciśnieniami dodatnimi za pomocą:

-worka samorozprężalnego,

przepływ tlenu 15 l/min, bez

rezerwuaru ( SpO2 50-60% ), z

rezerwuarem ( SpO2 80-90% )

-worek anestezjologiczny, daje

najwyższe możliwe stężenie tlenu

100%

-respirator transportowy zapewnia

wentylację nieoddychającego

chorego lub ją wspomaga u pacjenta

z niewydolnym oddechem, daje

możliwość regulacji stężeń tlenu

- odbarczenie odmy prężnej i

umieszczenie drenu opłucnowego w

piątej przestrzeni międzyżebrowej

- przy napadzie astmy oskrzelowej:

podanie wziewnie salbutamolu w

dawce 5 mg, często konieczność

podawania tej dawki w odstępach

czasu 15 -20 min

-podanie w nebulizacji leków

antycholinergicznych, szczególnie u

pacjentów, którzy nie odpowiedzieli na

leczenie beta-antagonistami

-

drenaż opłucnej w przypadku

krwiaka lub gromadzenia się płynu

wysiękowego

- podanie metyloprednisolonu

- odsysanie płynnej treści ( krew,

ślina, wymiociny, wydzieliny )

Dalsze postępowanie

-przekazanie pacjenta do oddziału

intensywnej terapii

- leczenie lekami steroidowymi

( kortykosteroidy, metyloprednisolon

, prednisolon )

- dalsze wspomaganie oddychania

poprzez podawanie tlenu czynnie

lub biernie w zależności od stanu

pacjenta

-technika pozaustrojowego

natleniania krwi ECMO

-antybiotykoterapia

- leczenie operacyjne

- monitorowanie stanu pacjenta

- ekstubacja pacjenta

Technika wykorzystywaną w

leczeniu niewydolności

oddechowej jest również

Kapnograf

-

Kapnograf pozwala w graficzny

sposób pokazać nam pomiar

wartości stężenia (CO2) w

wydychanym i wdychanym

powietrzu. Kapnografy

wykorzystywane są w trakcie

prowadzenia znieczulenia

ogólnego oraz w leczeniu

niewydolności oddechowej.

-

Kapnograf pozwala na ciągły

nieinwazyjny pomiar.

Kapnograf z pomiarem w

strumieniu bocznym lub

strumieniu głównym

monitoruje:

- EtCO2 (końcowo-wydechowe

stężenie dwutlenku węgla)

- InsCO2 (wdechowe stężenie

dwutlenku węgla)

- RR (częstość oddechów).

Kapnograf wyposażony w moduł i

czujnik SpO2 umożliwia dodatkowo

pomiar:

- SpO2 (wysycenie hemoglobiny

tlenem)

- PR (puls)

Bibliografia:

1.Cebula G.; Tlenoterapia w ratownictwie medycznym. Na

ratunek. nr 1, Styczeń 2010

2.Guzek J.; Patofizjologia człowieka w zarysie. PZWL

Warszawa 2008

3.Guglielmi S.,Merz T., Gugger M.,Suter C., Nicod L.,

ARDS secondary to antisynthetase syndrome is reversible

is tacrolimus. European Respiratory Journal. Vol. 31. No

1. 2008

4.PRR. Rozdział 3: Zaawansowane zabiegi resuscytacyjne

u osób dorosłych. Wytyczne 2010

5.PRR. Rozdział 8: Zatrzymanie krążenia w warunkach

szczególnych: zaburzenia elektrolitowe, zatrucia, tonięcie,

przypadkowa hipotermia, hipertermia, astma, anafilaksja,

zabiegi kardiochirurgiczne, urazy, ciąża, porażenie

prądem. Wytyczne 2010

6.Rooney S., Hyde J., Graham T., Urazy klatki piersiowej.

ABC postępowania w urazach. Wydawnictwo Medyczne

Górnicki. 2003