"

Stworzył więc Bóg człowieka

na swój obraz, na obraz

Boży go stworzył: stworzył

mężczyznę i kobietę"

/Rodz 1,27/

• „Chyba najbardziej istotną

syntezę posłannictwa

mężczyzny daje pojęcie „ojciec”

(...). Chodzi o posłannictwo

życiowe, obejmujące każdy

właściwie wiek, każdą fazę życia

— choć w sposób różny. Zadania

przynoszące ogromny zaszczyt.

— «Jeżeli Pan chwali i nagradza

wiernego sługę za pomnożenie

pięciu talentów, to jakąż

pochwałę, jaką zapłatę

przeznaczy dla ojca, który

powierzone mu życie ludzkie,

daleko droższe niż wszystko

złoto i srebro świata, ustrzegł i

wychował dla Niego?»

• (Pius XII, Przemówienie z 29 X

1951)”.

• Prawdziwe ojcostwo nie ogranicza się jedynie do płodności

fizycznej, ale rozciąga się także na płodność duchową i

emocjonalną. Stąd też dojrzałość, jakiej ono się domaga, ujawnia

się nie tylko w relacji do dziecka, ale w każdej relacji

międzyosobowej: do własnych rodziców, do kobiet, do

społeczeństwa, do świata, do siebie samego oraz do Boga. Stąd

też "naturalne ojcostwo" przeżywane w rodzinie, (jak też "duchowe

ojcostwo" przeżywane w celibacie), domaga się z jednej strony

uzdrawiania relacji konfliktowych, z drugiej zaś pozytywnego

budowania dojrzałych więzi międzyosobowych.

• Przygotowanie do dojrzałego

ojcostwa wymaga najpierw

przeanalizowania tego ojcostwa,

którego młody człowiek doświadczył

w dzieciństwie i okresie

dojrzewania. Dobry kontakt

emocjonalny z ojcem w okresie

dzieciństwa i dojrzewania staje się

natomiast fundamentem

"stabilności emocjonalnej" i

poczucia bezpieczeństwa na całe

późniejsze życie zarówno u

dziewcząt jak i u chłopców. Chłopcy

zaś mający dobry emocjonalny

kontakt z ojcem, o wiele łatwiej

radzą sobie z poczuciem własnej

wartości, z problemami natury

emocjonalnej i seksualnej oraz z

szukaniem potwierdzenia siebie w

pracy zawodowej i właściwie

rozumianym sukcesie.

• Współczesną cywilizację nazywa się cywilizacją bez ojca. Rosnąca

liczba rozwodów i uciekania się do metod sztucznego zapładniania
sprawiają, że w wielu przypadkach nie można wskazać tego
jedynego mężczyznę, który jest naprawdę ojcem. Jest wszakże
jeszcze inne zmartwienie: czy mnożenie się faktów życia w
konkubinacie nie oznacza kresu ojcostwa? W każdym razie można
powiedzieć, że obraz ojca stał się kruchy: czy już nie rozpadł się
ostatecznie na kawałki? Ojciec jest coraz słabszy, coraz bardziej
przygnębiony, coraz mizerniejszy, nic więc dziwnego, że staje się
narzędziem ciemnych sił. Wartość ojcostwa należy dopiero odkryć,
świadomie wybrać, pielęgnować i stopniowo wcielać w życie.

• Czego można oczekiwać po

mężczyźnie w roli ojca.

Wymieńmy choćby kilka

ważnych cech ojcowskiej

tożsamości, które przybliżają

postawę dobrego ojca. Wydaje

się, że ojca szukać będziemy

wśród mężczyzn, którzy będąc

opiekunami starają się być

wychowawcami; również wśród

tych, którzy mając władzę

sprawują ją w miłości oraz wśród

tych, którzy będąc wierzącymi

dążą do świętości. Ojcem więc

nie będzie się nazywało

mężczyzny tylko dlatego, że jest

on opiekunem, sprawuje władzę

czy deklaruje się jako wierzący.

Ojcostwo domaga się bowiem od

mężczyzny oddania samego

siebie.

• Tajemnica autorytetu ojca tkwi w pogodzeniu dwóch

wartości: mocy i czułości. Sama czułość, bez mocy jest

po prostu przejawem słabości. Natomiast sama moc,

bez czułości jest tylko zwykłą przemocą. Formacja do

dojrzałego ojcostwa, to zatem formacja mocnego

charakteru i czułego serca, które ze sobą współdziałają

jako jeden organizm i wzajemnie się równoważą w

działaniu. Ta tajemnica ujawnia się w życiu św. Józefa,

który "posłużył się władzą, przysługującą mu prawnie

w świętej Rodzinie, aby złożyć całkowity dar z siebie,

ze swego życia, ze swojej pracy".

• Ojciec wprowadza w świat prawa - wiąże się to z wprowadzeniem

dziecka w świat obowiązujących zasad i wyznawanych wartości. O

św. Józefie czytamy, że "jego zadaniem było zatroszczyć się o

uporządkowane wprowadzenie Syna w świat, z zachowaniem Boskich

nakazów i praw ludzkich". Ojciec jest potrzebny, aby ukształtować w

dziecku pojęcie prawdy. I w tej dziedzinie brak ojca w rodzinie jest

problemem. To właśnie on powinien być osobą, która poprowadzi

dziecko do dojrzałości. Funkcja ojca polega na tym, żeby pomóc

swojemu dziecku oderwać się od matki i stać się samodzielnym.

Mężczyzna w roli ojca jest zatem powołaniem

każdego. Chłopiec zostaje stworzony jako mężczyzna,

aby ukształtował się w nim ojciec. Taka jest natura

człowieka, który urodził się jako mężczyzna. Ojcostwo

w żadnym zatem przypadku nie jest zarezerwowane

tylko dla wybranych. Pragnienie przekazania życia i

odpowiedzialności za przekazane życie jest wpisane w

naturę człowieka. Pragnienie rozumiane oczywiście

nie tylko w sensie fizycznym ale także w znaczeniu

duchowym. To pragnienie występuje zatem zawsze,

niezależnie od tego czy człowiek wybrał drogę życia w

małżeństwie, w samotności czy w celibacie a więc

niezależnie od tego czy ma swoje własne dzieci czy

też pełni funkcję ojcowską wobec innych. Każdy

mężczyzna nosi w sobie powołanie do ojcostwa, tak

jak każda kobieta jest powołana do macierzyństwa.

„Rodzina Bogiem silna staje się

siłą człowieka i całego narodu”

[Jan

Paweł II]