Choroby układu

moczowego u dzieci.

Choroby układu moczowego

wymagają specyficznej opieki

lekarskiej i pielęgniarskiej.

Objawy chorób nerek

Choroby nerek często przebiegają skąpo

lub bezobjawowo. To duży problem

medyczny, często prowadzi do

rozpoznania choroby w późnym stadium

poważnego zaawansowania. Często

występuje to w momencie w którym,

postępowanie terapeutyczne jest bardzo

spóźnione. W wielu sytuacjach poniższe

objawy powinny zwrócić szczególną

uwagę rodziców lub opiekunów i skłonić ją

do zgłoszenia się z dzieckiem do lekarza.

Do tych objawów należą:

- ból w okolicy lędźwiowej poniżej dolnych żeber,
nienasilający się podczas ruchu,
- zmiany zabarwienia moczu,
- obrzęki wokół oczu,
- pieczenie i bolesność w trakcie oddawania
moczu,
- zaburzenia oddawania mocz, np. częstomocz,
oddawanie moczu w nocy, moczenie dzienne i
nocne,
- zmieniony zapach, mocz o ostrej woni,
przypominający zapach amoniaku,
- podwyższone ciśnienie krwi,
- oporna na leczenie niedokrwistość.

Kolor moczu:

Prawidłowy mocz ma kolor bursztynowy,

jest jasny i przejrzysty. Zabarwienie

czerwone lub krwiste świadczy o utracie

krwinek czerwonych lub hemoglobiny

przez układ moczowy. Barwa brunatna

wskazuje na zawartość w moczu bilirubiny

i może towarzyszyć żółtaczce.jest też

charakterystyczna dla ostrego

kłębuszkowego zapalenia nerek. Mocz

ciemniejszy po oddaniu jest

charakterystyczny dla alkaptronurii.należy

jednak zapamiętać , iż zmiany

zabarwienia moczu niekoniecznie mogą

wskazywać na chorobę nerek! W

przebiegu wysokiej gorączki po zjedzeniu

buraków i jagód zabarwienie moczu może

się zmieniać.

Pieczenie i ból w

trakcie oddawania

moczu:

Są charakterystyczne dla zakażenia

układu moczowego. Objawy te mogą też

towarzyszyć przechodzeniu kamieni przez

cewkę moczową. Nie zawsze jednak

objawy te występują u chorych z

zakażeniem układu moczowego. U

młodszych dzieci choroba może rozwijać

się bezobjawowo lub objawy mogą być nie

typowe. W pierwszej fazie zakażenia

układu moczowego mogą się jedynie

pojawiać bakterie w moczu. Dopiero

potem mogą wystąpić: gorączka,

wymioty, biegunka. Więc często

rozpoznanie tej choroby jest z początku

ciężkie.

Zaburzenia oddawania

moczu:

występują pod postacią zatrzymania

moczu, częstomoczu i moczenia mogą

również towarzyszyć infekcją. Mogą być

też skutkiem wrodzonych zaburzeń

czynności pęcherzyka moczowego,

zagęszczania moczu lub wad w układzie

moczowym.

Zapach moczu:

Świeżo oddany mocz ma

charakterystyczny zapach. Na przykład

mocz z obfitą zawartością fosforanów

amonowych ma woń amoniaku, w kwasicy

cukrzycowej przybiera zapach acetonu, a

w niektórych zatruciach pachnie trucizną,

która przeniknęła do organizmu.

Zakażenie układu moczowego również

prowadzi do zmiany zapachu moczu.

Badania diagnostyczne

i laboratoryjne:

Podstawowe postępowanie diagnostyczne

u chorego z podejrzeniem choroby nerek

powinno obejmować: dokładne badanie

przedmiotowe, pomiar ciśnienia krwi,

badanie ogólne moczu i posiew z moczu,

podstawowe badanie biochemiczne krwi-

określenie stężenia mocznika, kreatyniny,

kwasu moczowego, sodu, potasu, wapnia,

fosforu, białek, cholesterolu oraz oraz

oznaczenia OB. Morfologii krwi. Do badań

podstawowych należy też USG nerek,

częste również badanie immunologiczne.

Badanie ogólne moczu:

Dostarcza ono bardzo ważnych informacji

koniecznych do ustalenia rozpoznania

wielu schorzeń układu moczowego.

Przede wszystkim pozwale ocenić

fizykochemiczny stan cech moczu, w tym

oznaczenie ciężary właściwego moczu.

Utrzymuje się niskie jego wartości w

przypadku moczówki we wczesnym

okresie niewydolności nerek. Kolejna

istotna informacja to oznaczenie odczynu

moczu. Średnie pH prawidłowego moczu

wynosi 4,8-7,4 co znaczy że mocz jest

lekko kwaśny. Kolejne elementy, o których

informuje nas to badanie to obecność

białka, cukru i urobilinogenu. Białkomocz

występuje w wielu chorobach.

Badanie ogólne moczu:

Jest szczególnie duży w zapaleniu

kłębuszków nerkowych w zespole

nerczycowym. Cukier w moczu obecny

jest w cukrzycy oraz niezwykle rzadkim

zaburzeniu wydalania

węglowodanów,jakim jest łagodna

glikozuria nerkowa. W większości chorób

nerek cukromocz raczej nie występuje

lecz może być konsekwencją leczenia

steroidami. Urobilinogen występuje w

ilościach śladowych u ludzi w pełni

zdrowych, jego stężenie rośnie w

chorobach wątroby. W tym badaniu

zawarta jest również ocena morfologiczna

odwirowanego osadu moczu.Można dzięki

temu określić skład i nieprawidłowości w

moczu.

Ocena wielkości

przesączania

kłębuszkowego:

Przeprowadza się ją w większości

przypadków na podstawie stężenia

kreatyniny i mocznika w surowicy krwi.

Niestety dane nie zawsze są w pełni

wiarygodne. W sytuacjach wątpliwych

więcej informacji na ten temat daje

oznaczenie klirensu krestyniny. Klirens to

współczynnik oczyszczania.Odpowiada

objętości osocza, które przepływając

przez nerkę zostaje oczyszczone

całkowicie z danej substancji w ciągu 1

minuty. Aby badanie to przeprowadzić,

należy dokonać dobowej zbiórki moczu. W

trakcie pobiera się też krew by ocenić

poziom kreatyniy w osoczu.

Pozostałe testy

czynnościowe:

Przy podejrzeniu zaburzeń zagęszczenia

moczu można przeprowadzić testy

rozcieńczania zagęszczenia moczu. Aby

ocenić funkcję zakwaszania moczu,

można przeprowadzić test zakwaszenia

moczu oraz oznaczyć lukę anionową w

surowicy i w moczu.

Badania serologiczne:

Celem ich przeprowadzania jest ocena

stopnia nasilenia procesu zapalnego, oraz

ocena zaburzeń immunologicznych czy

stopnia aktywności dopełniacza. Moją

duże znaczenia , pomagają w prawidłowej

interpretacji biopsji nerek. Czułość testu

określa prawdopodobieństwo dodatniego

wyniku testu u osób u których naprawdę

występuje jakaś patologia. Swoistość

testu pozwala określić

prawdopodobieństwo ujemnego wyniku

testu u osób naprawdę zdrowych.Wartość

predykcyjna dodatnia natomiast

prawdopodobieństwa, że patologia

naprawdę nie występuje u osób z

ujemnym wynikiem testu.

Badania serologiczne:

Wartość predykcyjna ujemna określa

prawdopodobieństwo, że patologia

naprawdę nie występuje u osób z

ujemnym wynikiem testu. Idealne badanie

powinno się charakteryzować wysokimi

wartościami tych wskaźników.

Miano przeciwciał

przeciwpaciorkowcowych-ASO. Badanie to

należy do najczęściej zalecanych przez

lekarzy nefrologów. Lecz wyniki tych

badań są bardzo różne. Podwyższone ASO

świadczy jedynie o przeżyciu dowolnej

infekcji paciorkowcowej. U osób chorych

na poinfekcyjne kłębuszkowe zapalenie

nerek ASO jest podwyższone 75%.

Przeciwciała

antywirusowe:

Wirusowe zapalenie wątroby typu B.

Może

być ono przyczyną zarówno

kłębuszkowych zapaleń nerek jak i

guzkowego zapalenia naczyń. Dotyczy to

jednak mniejszości chorych a

kłębuszkowym zapaleniem nerek typu B.

Najczęstszą jego postacią jest błoniaste,

błoniastorozplemopwe typ I oraz czasem

rozplemowe formy tego zapalenia. Należą

one do typowych chorób spowodowanych

obecnością krążących kompleksów

immunologicznych.

Przeciwciała

antybakteryjne:

Zespół hemolityczno-mocznicowy (ZHM).

Większość postaci epidemicznych oraz

część postaci sporadycznych ZHM

związana jest z zakażeniem E.

coli

typu

O157-H7. Ten typ serologiczny, określany

mianem krwotoczno-jelitowego, wytwarza

wysokie miano toksyn.Powodują one

bezpośrednie uszkodzenie śluzówki jelita

oraz wywierają wpływ na komórki

śródbłonka naczyń krwionośnych.

Źródłem zakażenia jest bydło i pomiędzy

innymi osobami. Rozpoznanie opiera się

na podstawie wyizolowania

drobnoustrojów w postaci stolca.

Przeciwciała przeciw błonie

podstawnej kłębuszka

nerkowego:

Powodują one wystąpienie zespołu

Goodpasture’a lub tzw. Kłębuszkowe

zapalenie nerek z obecnością przeciwciał

anty-GBM. Są skierowane przeciwko

niekolagenowej domenie kolagenu typu

IV. U chorych stwierdza się linijne

depozyty przeciwciał w obrębie kłębuszka

nerkowego. Badania wskazują że u

chorych,że przeciwciała te odnoszą się do

innej składowej kłębuszka, tj. entaktyny,

lamininy i innym pośrednim włókienkom.

Oznaczenia wykonuje się w surowicy

metodami immunofluorescencji pośredniej

oraz metodami immunohistochemicznymi.

Przeciwciała przeciw

jądrowe:

Należą ona do najczęściej wykonywanych

testów serologicznych u osób z

podejrzeniem tzw. Wtórnych

glomerulopatii. Mimo, że u 95% chorych z

aktywnym tocznikiem układowym

stwierdza się ich obecność, to swoistość i

czułość tego testu jest bardzo

mała.Dyskusyjne jest wciąż miano, od

którego należy oznaczyć je jako dodatnie.

Obecnie do ich oznaczenia stosuje się test

immunofluorescencji pośredniej lub test

ELISA.

Duże lepszym markerem w diagnostyce

rumieniowatego tocznia układowego (SLE)

jest obecność przeciwciał anty-

SM.Trudnością jest to,że te przeciwciała

występują u25% chorych.

Przeciwciała przeciw

niciom DNA:

Przeciwciała należące do tej grupy

skierowane są przeciwko DNA,

kompleksom białkowym związanym z DNA

i białkom związanym z chromatyną.

Obecnie dostępne są tasty wykrywające

zarówno przeciwciała przeciw pojedynczej

(anty-ssDNA, u 70-95% chorych), jak i

podwójnej (anty-dsDNA u 40-75%) nici

DNA.Czułość tych drugich jest znacznie

niższa. W ich wykrywaniu stosuje się

metody radioimmunologiczne i test ELISA.

Przeciwciała

przeciwhistonowe:

Wiele przeciwciał przeciwjądrowych nie

reaguje z DNA lub RNA, lecz z białkami

jąder komórkowych takich jak histony.

Wykrycie tych przeciwciał o dużej

swoistości i czułości ułatwia diagnostykę

tocznia układowego. Są one obecne u

około 25% chorych z SLE. Szczególnie

przydatne są one w diagnostyce tocznia

układowego spowodowanego przez

stosowanie różnych leków (np.

prokainamidu i dihydralazyny).

Krążące kompleksy

immunologiczne:

Testy te okazały się zupełnie nie

przydatne w praktyce klinicznej. Obecnie

nie są one polecane w diagnostyce

kłębuszkowego zapalenia nerek

związanego z obecnością kompleksów

immunologicznych. Wynika to z

jakiejkolwiek możliwości określenia

antygenu i przeciwciała tworzącego dany

kompleks immunologiczny. W metodach

diagnostycznych wykorzystuje się

precypitację z użyciem polietylenu glikolu

lub metody nefelometrii laserowej oraz

metody ELISA.

Przeciwciała przeciw

cytoplazmie granulocytów

obojętnochłonnych:

Wśród przeciwciał należących do tej grupy

wyróżnia się obecnie dwa typy: typ

cytoplazmatyczny oraz typ około jądrowy. Ten

pierwszy przeciwciał skierowany jest przeciw

proteinazie 3, występującej w ziarnistościach

granulocytów obojętnochłonnych i wykazującej

właściwości uszkadzające śródbłonek naczyń

krwionośnych. Zaś drugim przeciwciał

skierowany jest m. in. Przeciw

mieloperoksydazie. Oba są obecne w wielu

chorobach układowych takich jak ziarniniak

Wegenera, zapalenie naczyń czy zespół Churga-

Strausa. Stosuje się testy

immunofluorescencyjne i testy ELISA.

Zaburzenia aktywności

dopełniacza:

Badania te należą do najczęściej wykonywanych

w praktyca klinicznej. W różnych typach

kłębuszkowego zapalenia nerek dochodzi w ni do

zaburzeń stężenia poszczególnych składników,

pojawienia się różnych produktów ich rozkładu,

pojawienia się czynników aktywujących

dopełniacz oraz oraz pojawienia się depozytów

dopełniacza w obrębie kłębuszka nerkowego.

Służą diagnostyce i monitorowaniu skuteczności

leczenia. Typowo oznacza się składniki C3 i C4.

Jeśli obniżone są oba świadczy to o aktywacji

drogi klasycznej, jeśli obniżony jest składnik C3,

oznacza to aktywację drogi alternatywnej.

Izolowane obniżenie C4 występuje w

krioglobulinemii.Oznaczenia stężenia białek

pojedynczych składników dopełniacz wykonuje

się przy użyciu nefelometrii laserowej lub metody

immunoturbidymetrycznej.

Ultrasonografia:

Jest jedną z najmłodszych metod

diagnostycznych, która obecnie stała się

metodą rutynową. Jest nieinwazyjna, łatwa w

wykonaniu precyzyjna w określaniu cech

morfologicznych narządów. Badanie to jest

bardzo przydatne w ustaleniu wielkości

nerek, ich struktury, kształtu i

umiejscowienia. Po badaniu moczu jest to

teraz drugie badanie pozwalające postawić

diagnozę. Wymaga właściwego

przygotowania chorego. Najważniejsze jest

usunięcie gazów z jamu brzusznej, gdyż

stanowią barierę akustyczną. Aby tego

dokonać należy przez co najmniej 8 godzin

powstrzymywać się od jedzenia.Pęcherz

powinien być wypełniony płynem.

Badania radiologiczne:

Urografia dożylna-

Wobec rozwoju

badań ultrasonograficznych i nowszych

metod radiologicznych wskazania do

wykonania urografii uległy znacznym

ograniczeniom. Jednak nadal, szczególnie

przed zabiegami operacyjnymi

obejmującymi układ moczowy, istnieje

konieczność weryfikacji jego stanu

morfologicznego i czynnościowego.

Badanie wykonuje się po dobrym

nawodnieniu chorego, na czczo. U małych

dzieci wskazane jest przygotowanie

chorego przez usunięcie z przewodu

pokarmowego nadmiaru gazów, które

utrudniają czasem ocenę nerek.

Badania radiologiczne:

Cystoureterografia mikcyjna-

Jest

badaniem

które, wykonuje się przede

wszystkim w celu oceny morfologii

pęcherzyka moczowego i dróg

wyprowadzających mocz. Pozwala na

rozpoznanie odpływów pęcherzykowo-

moczowodowych, stanowiących jedną z

częstszych wad układu moczowego u dzieci.

Ponadto dostarcza pewnych informacji

dotyczących funkcji gromadzenia moczu i

opróżniania pęcherzyka moczowego.

Wskazania do jej wykonania obejmują

zakażenia układu moczowego, wady

rozwojowe kręgosłupa i zewnętrznych

narządów płciowych oraz obecności

odpływów pęcherzowo-moczowodowych

u rodzeństwa.

Badania radiologiczne:

Tomografia komputerowa-

Jest to

nowoczesna metoda pozwalająca na

uzyskanie bardzo dokładnych obrazów

przekrojów narządów i tkanek za pomocą

komputerowej obróbki obrazów

radiologicznych. W tomografii lampa

rentgenowska porusza się ruchem

okrężnym wokół badanej warstwy, a

detektory, czyli odbiorniki, są

umieszczone na obwodzie koła. W efekcie

powstaje obraz bardzo precyzyjny.

Badanie trwa około 30-60min. Pacjent jest

badany w pozycji leżącej za pomocą

poruszających się wokół niego głowic.

Badanie służy do oceny kształtu, struktury

i wielkości narządów.

Biopsja nerki:

Jest to badanie polegające na pobraniu

wycinka nerki do dalszych badań

histopatologicznych, badań pod

mikroskopem elektronowym i

immunoluorescencyjnym. Prawidłowa ocena

morfologii na poziomie tkankowym i

komórkowym pozwala na ocenę stopnia

rozwoju choroby, ułatwia klasyfikację oraz

ustalenie rokowania. U małych dzięki biopsja

nerki jest wykonywana metodą otwartą,

operacyjną. U starszych dzieci i dorosłych

matą przezskórną. Powikłania po tym

zabiegu występują bardzo rzadko. Lecz może

się pojawić krótkotrwały krwiomocz lub

krwinkomocz, rzadko krwiak nerki. Biopsja

jest niezbędna przy ostrej niewydolności

nerek, długotrwałym białkomoczu lub

krwinkomoczu.

Wady wrodzone układu

moczowego:

Mogą one obejmować zarówno zaburzenia

liczby, jak i połączenia nerek, wady

budowy miąższu nerkowego oraz wada

dróg odprowadzających mocz.

Wady wrodzone układu

moczowego:

Brak/niedorozwój jednej nerki-

jest to

wada przypadkowo wykrywana w czasie

badania USG. Nie daje objawów, bo druga

dobrze działająca nerka zwykle przejmuje

wszystkie funkcje.

Torbielowatość nerek-

jest

uwarunkowana genetycznie, może się

ujawniać w okresie dziecięcym, jak i w

życiu dorosłym. Jej istotą jest obecność

torbieli w obu nerkach, co z czasem może

doprowadzić do ich niewydolności.

Wady wrodzone układu

moczowego:

Ektopia nerki-

utrwalone nieprawidłowe

położenie nerek, zwykle w miednicy,

często połączone z dysplazją. Może mu

towarzyszyć przemieszczenie nerki na

stronę przeciwną. Rozpoznanie ma

miejsce przy badaniu występującym w

zaburzeniach w odpływie moczu z

towarzyszącymi zakażeniami układu

moczowego.

Wodonercze-

jego przyczyną jest

utrudniony odpływ moczu z miedniczki

spowodowany różnymi przeszkodami,

najczęściej podmiedniczkowym

zwężeniem moczu. Zastój ten doprowadza

do zaniku miąższu nerki.

Wady wrodzone układu

moczowego:

Moczowód podwójny-

zdwojenie

moczowodu może być całkowite lub

częściowe. Czasem występuje obustronnie.

Ujście pęcherzykowe moczowodu

podwójnego ulega często przemieszczeniu i

może być powikłane obecnością torbieli

ujścia moczowodu. Wtedy leczenie polega na

usunięciu dodatkowego moczowodu i górnej,

zdrowej części nerki.

Odpływ pęcherzykowo-moczowy-

wsteczny odpływ moczowodów z pęcherza

moczowego. Przy współistnieniu zakażenia

pojawia się niebezpieczeństwo uszkodzenia

miąższu nerki, co może polegać na

długotrwałej terapii odkażającej lub na

operacyjnej korekcie.

Zakażenie układu

moczowego

To stan wtargnięcia drobnoustrojów do

jałowych dróg moczowych. U zdrowego

dziecka mocz znajduje się w drogach

moczowych i jest jałowy. Najlepszą

metodą pobrania moczu jest nakłucie

nabłonkowe , które wykonywanie jest dość

rzadko, gdyż rozpoznanie stawia się na

podstawie wyniku posiewu moczu

pobranego do woreczka przyklejonego

pod skórą. Dopiero stwierdzenie wzrostu

tego samego drobnoustroju u dwóch lub

trzech niezależnie pobranych próbkach

moczu decyduje o rozpoznaniu zakażenia

moczowego.

Zakażenie układu

moczowego

Stany ułatwiające rozwój zakażenia:

- płeć żeńska,

- współistnienie wad w układzie

moczowym,

- okres nauki toalety ciała,

- zaburzenia czynnościowe oddawania

moczu,

- kąpiele w wannie z urządzeniami do

wytwarzania bąbelków,

- ciasne ubranie,

- zaparcia,

- aktywność seksualna,

- zabiegi w obrębie dróg moczowych.

Zakażenie układu

moczowego

Objawy:

Choroba ta może przebiegać

bezobjawowo. U małych dzieci symptomy

mogą być nie charakterystyczne i

utrudniać rozpoznanie choroby. Zalicza się

do nich, brak łaknienia, stany gorączkowe,

niepokój brak przyrostu masy i

przedłużona żółtaczka. Razem z nimi

mogą występować ostre odmiedniczkowe

zapalenie nerek.U starszych dzieci

objawami są też, parcie na pęcherz i ból

przy jego oddawaniu. Przy zapaleniu

występuje również krwinkomocz i

leukocyturia. Może występować także

nocne moczenie bóle całego brzucha,

nudności, wymioty i stany gorączkowe.

Zakażenie układu

moczowego

Leczenie

Leczenie powinno być zaczęte jeszcze przed

uzyskaniem wyników badań. Skuteczność

leczenia farmakologicznego zależy od poprawy

warunków anatomicznych i czynnościowych.

Określony czas leczenia jest ciągle tematem

dyskusji. Według większości powinno być

natychmiastowe i długotrwałe. Ma na celu

wyjałowienie układu moczowego, usunięcie

przyczyn i zapobieganie

nawrotom.Bezwzględnym wskazaniem do

leczenia natychmiastowego jest posocznica i

ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek.

Antybiotyki są półsyntetyczne penicyliny,

cefelosporyny i antybiotyki aminoglikozydowe i

polipeptydowe.Okres leczenia wynosi od7 do14

dni. Jeśli stan dziecka poprawi się można zmienić

preparat pozajelitowy na doustny.

Kamica układu

moczowego:

Polega ona na wytrącaniu się w drogach

moczowych nierozpuszczalnych złogów

substancji chemicznych stanowiących

prawidłowy lub patologiczny składnik

moczu. Występuje dwukrotnie częściej u

mężczyzn niż u kobiet. Pojawia się raczej

u ludzi młodych, między 20 a 40 rokiem

życia. Dotyka prawie jednej dziesiątej

populacji. Chorują także dzieci.

Wytrącanie się kamieni występuje wtedy

gdy stężenie związków wchodzących w

ich skład przekracza próg

rozpuszczalności. Powiększanie kamieni

może prowadzić do całkowitej

niedrożności dróg moczowych i do

zniszczenia miąższu nerkowego.

Kamica układu

moczowego:

Tworzenie się kamieni w drogach

moczowych zależy przede wszystkim od

składników zawartych w moczu, odczynu

moczu, oraz zaburzeń wydalania moczu.

Inną przyczyną może być guz gruczołu

przytarczycowego. Nadmiar witaminy D

zwiększa ilość wapnia wchłanianego w

przewodzie pokarmowym i może

prowadzić do powstania złogów.

Przyczyną tej choroby bywa też

zwiększone wydalanie kwasu moczowego

w dnie moczanowej.

Zespół nerczycowy:

Patogeneza i obraz kliniczny:

Charakteryzuje się objawami klinicznymi i

biochemicznymi wywołanymi

białkomoczem przekraczającym

możliwości kompensacyjne ustroju.

Rozpoznajemy go gdy białkomocz

przekracza 40 mg/m

/godz. Objawom

klinicznym towarzyszą; obrzęki,

hipowolemia, nadkrzepliwość krwi i

zwiększona wrażliwość na infekcje. Zespół

nerczycowy to nie jednostka nozolgiczna,

ale zespół objawów, który może rozwijać

się w przebiegu różnych chorób. U części

chorych stwierdza się skłonności do

zatrzymywania jonu sodowego co

prowadzi do zaburzeń immunologicznych.

Zespół nerczycowy:

Leczenie objawowe:

Objawy

Cel leczenia

Leki

Kryza nerczycowa

Zwiększenie objętości

wewnątrznaczyniowej

Albuminy, dekstran,

furosemid

Przewodnienie

Zmniejszenie obrzęków Leki moczopędne

Nadciśnienie

Obniżenie RR

Inhibitory ACE,

BloeryAT1

Zakażenia

Profilaktyka

Antybiotyki,

szczepionki

Nadkrzepliwość

Zapobieganie CH Z-Z

Leki przeciwkrzepliwe

Hiperlipidemia

Zapobieganie

miażdżycy

Inhibitory HMG-CoA

reduktazy

Zaburzenia hormonalne

Przywrócenie

prawidłowej funkcji

hormonalnej

Substytucja

hormonalna

Utrata białka

Obniżenie GFR

NLPZ, inhibitory ACE.

Zespół nerczycowy:

Leczenie immunologiczne

Leczenie to obejmuje wiele leków

takich

jak np., kortykosteroidy, cyklofosfamid,

chlorambucyl, cyklosporyna A,

mykofenolan mofetylu, lewamizol.

Rzadziej sięga się do innych prób z

zastosowaniem takich leków jak

takrolimus, azatriopryna, merkatropuryna,

indometacyna, ibuprofen czy winkrystyna.

Zespól nerczycowy:

Leczenie wspomagające:

Inhibitory ACE-

polega na zmniejszeniu

ciśnienia wewnątrzkłebuszkowego,

zmniejszeniu syntezy Ang II i syntezy

macierzy pozakomórkowej.

Blokery receptora AT1-

hamują aktywność

receptora AT1 dla angiotensyny II.

Ostra niewydolność nerek:

Jest to stan chorobowy, w którym

dochodzi do nagłego pogorszenie funkcji

nerek, czego następstwem jest

nagromadzenie w ustroju produktów

przemiany materii oraz wiele zaburzeń

metabolicznych. Spośród wielu toksyn

mocznicowych można wymienić

guanidynę metyloguanidynę,

indoksylosiarczany, miozytol i

inozytol.Toksyny te wpływają hamująco na

na ATPazę sodowo-potasową, upośledzają

komórkowy transport kwasów

organicznych, hamują metabolizm

glukozy i ertropoezę. Obniżają odporność

osmotyczną erytrocytów, powodują bóle

głowy, wymioty i jadłowstręt, zaburzenia

agregacji płytek, zaburzenia fagocytozy

granulocytów obojętnochłonnych.

Ostra niewydolność nerek:

Może ona rozwijać się w przebiegu ostrych

chorób nerek oraz wielu chorób

ogólnoustrojowych.

Przyczyny niewydolności nerek:

1) Przyczyny pozanerkowe: wady odpływu

moczu, odpływy pęcherzowo- moczowe,

kamienie i skrzepy krwi.

2) Przyczyny przednerkowe: spadek objętości

osocza-biegunka, spadek stężenia albumin,

rozszerzenie naczyń.

3) Przyczyny nerkowe: przedkłebuszkowe-

guzy, zakrzep tętnic nerkowych, choroby

naczyń nerkowych; choroby kłębuszków

nerkowych- Kłębuszkowe zapalenie nerek;

pozakłębuszkowe- wewnątrznaczyniowa

obstrukcja, choroby okołonaczyniowe,

zapalenia śródmiąszowe, guzy,

torbielowatość nerek, Martwica cewek

nerkowych.

Ostra niewydolność

nerek:

Postępowanie lecznicze u chorego obejmuje:

1)Unikanie potencjalnych przyczyn tej choroby:

-nieprawidłowy bilans płynów u chorych

wymagających nawadniania;

-niezgodne przetoczenia krwi,

- Stosowanie środków kontrastowych

niepotrzebnie,

- stosowanie środków nefrotoksycznych.

2)Szybkie wyrównanie/usunięcie przyczyn

przednerkowych:

-właściwe i szybkie wyrównanie niedoboru wody,

-pomiar ośrodkowego ciśnienia żylnego i temp,

- rozważenie środków o działaniu inotropowo

dodatnim,

3)Utrzymanie diurezy:

-odpowiednie nawadnianie,

-ewentualne włączenie do leczenie dopaminy

4)Ograniczenie płynów, przy współistnienia cech

przewodnienia;

Ostra niewydolność

nerek:

5)Leczenie zaburzeń metabolicznych,

takich jak hiperkaliemia, kwasica

metaboliczna,

6)Usunięcie pozanerkowych przyczyn tej

choroby w przypadku ich istnienia,

7)Monitorowanie postępu leczenia w

zakresie:

-bilansu płynów i kontroli masy ciała 2x

dziennie,

-badania krwi

8)Rozważenie ewentualnych wskazań do

leczenie nerkozastępczego,

9)Leczenie choroby podstawowej.

Przewlekła

niewydolność nerek:

Najczęstszą przyczyną tej choroby u

dzieci są: zapalenia kłębuszków

nerkowych, odmiedniczkowe zapalenie

nerek i uropatie zaporowe, hipoplazje i

dysplazje nerek, wrodzone nefropatie,

schorzenia naczyniowe, zakrzepy.

Objawy przewlekłej niewydolności nerek

obejmują zachamowanie tempa wzrostu,

ograniczenie rezerwy wysiłkowej,

męczliwość, bladość, ograniczenie

zdolności percepcyjnych i trudności w

uczeniu się, nukturię, bóle kości i

skłonności dotworzenia siniaków.

Przewlekła

niewydolność nerek:

Przygotowując pacjenta do programu

dializoterapii, najpierw powinno się

przedstawić rodzica i dzieciom zabieg. Często

o wyborze dializy decyduje poza lekarzem

wizyta w domu chorego dziecka, pielęgniarki

środowiskowej.

Wskazanie momentu rozpoczęcia dializy u

dziecka jest bardzo trudne. Nie powinno się

czekać do wystąpienia poważnych powikłań

mocznicowych.Przygotowanie dzieci do

leczenia nerkozastępczego powinno

obejmować: zakończony program szczepień

przeciwko wirusowemu zapaleni wątroby

typu B, właściwą kontrolę nadciśnienia

tętniczego, niedokrwistości.

Przewlekła niewydolność

nerek:

Wskazania do rozpoczęcia dializoterapii:

Wskazania wczesne:

nasilenie objawów mocznicowych;

- pogorszenie funkcji percepcyjnych dziecka,

- wtórne problemy kostne,

- zahamowanie tempa wzrostu,

- opóźnienie dojrzewania płciowego,

- zmiana jakości życia,

- nieprawidłowe wyniki badań.

Wskazania bezwzględne

- śpiączka mocznicowa,

- mocznicowe zapalenie osierdzia,

- objawowa polineuropatia obwodowa,

- hiperkaliemia,

- poważna oliguria, anuria.

Leczenie dietetyczne w

chorobach przewlekłych

nerek:

Dieta i edukacja dietetyczna stanowią

integralny element terapii przewlekłych

chorób nerek na każdym etapie. Wraz z

rozwojem procesu chorobowego zmieniają

się również zalecenia żywieniowe.

Wymaga to stałej, dobrej współpracy

dietetyka z pacjentem, a nawet z jego

rodziną.

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19
Slide 20
Slide 21
Slide 22
Slide 23
Slide 24
Slide 25
Slide 26
Slide 27
Slide 28
Slide 29
Slide 30
Slide 31
Slide 32
Slide 33
Slide 34
Slide 35
Slide 36
Slide 37
Slide 38
Slide 39
Slide 40
Slide 41
Slide 42
Slide 43
Slide 44
Slide 45
Slide 46
Slide 47
Slide 48
Slide 49
Slide 50
Slide 51

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Choroby układu moczowego
Choroby układu moczowego wykład 5
Sylabus7 Letni 7, IV rok, Choroby układu moczowego
WYKLAD 3 Zastosowanie ziol i preparatow ziolowych w chorobach ukladu moczowego i nerek
WYKŁAD 3 Zastosowanie ziół i preparatów ziołowych w chorobach układu moczowego i nerek
CHOROBY UKŁADU MOCZOWEGO
Fitoterapia chorób układu moczowego
CHOROBY UKŁADU MOCZOWEGO
Choroby układu moczowego 2
Choroby układu moczowego 3
CHOROBY UKŁADU KRWIOTWÓRCZEGO U DZIECI
9 CHOROBY UKŁADU ODDECHOWEGO U DZIECI
choroby układu moczowego, Ratownictwo medyczne, pediatria, Pediatria
CHOROBY UKŁADU MOCZOWEGO - REFERAT, Anatomia, Anatomia(1)
Zakażenia układu moczowego u dzieci pielęgniarstwo
Nawracajace zakazenia ukladu moczowego u dzieci
Nagłe zagrożenia w chorobach układu moczowego(1)

więcej podobnych podstron