ZASADY PROWADZENIA

MEDYCZNYCH DZIAŁAŃ

RATUNKOWYCH W

KATASTROFACH

FAZY AKCJI RATUNKOWEJ

1)

Faza wstępna-

ofiary w znacznym stopniu

zdane na siebie. Ogromna rola mogących

udzielać pierwszej pomocy i poprawnie

zawiadomnienie o zdarzeniu.

2)

Faza konsultacji-

znaczne zarządzanie

siłami ratowniczymi i logistyką.

3)

Faza likwidacji skutków-

działanie

dwutorowe: leczenie w szpitalu i

likwidowanie zniszczeń.

4)

Faza odległa-

likwidowanie skutków

odległych: zdrowotnych, psychologicznych,

społecznych, ekonomicznych, planowanie na

wypadek następnego zdarzenia.

Zarządzenie logistyką

Im większa skala

zdarzenia tym

bardziej rośnie rola

łączności, sprawności

zarządzania i

logistyki.

Działania prowadzi się

na trzech poziomach:

 Strategicznym,
 Taktycznym,
 Wykonawczym-

zwykle tu działamy.

Punkt dowodzenia

Punkt dowodzenia (sztab akcji- poziom

taktyczny)

lokalizuje się blisko miejsca

zdarzenia:

 Tu jest najlepsze rozeznanie w skali

potrzeb,

 Tu są obecni przedstawiciele

wszystkich służb,

 Tu zapadają decyzje dotyczące

doraźnego leczenia i transportu, w tym
kierunku transportu.

Punkt dowodzenia

Dowódcą całości akcji jest oficer PSP.

On wyznacza

strefę niebezpieczną

w

której działa PSP.

On zezwala na wejście

zespołów

ratownictwa medycznego

na miejscu

zdarzenia. Podlega mu

koordynator

medycznych działań ratunkowych.

Koordynator medycznych

działań ratunkowych

Może nim być lekarz pierwszego

ambulansu.

(poziom wykonawczy):

 Powiadamia centrum operacyjne o skali i

rodzaju zdarzenia oraz potrzebach,

 Dowodzi zespołami ratownictwa

medycznego,

 Kieruje segregacja medyczną ofiar

katastrofy,

 Kieruje pracą punktu pomocy medycznej,

 Kieruje ewakuacją poszkodowanych z

miejsca zdarzenia.

Centrum operacyjne

(sztab kryzysowy- poziom strategiczny)


przy dobrej łączności może być odległe od

miejsca zdarzenia,



zabezpiecza redystrybucję potrzebnych

zasobów (w tym ludzkich) i środków, nawet z

innych powiatów i województw,



powiadamia i stawia w stan gotowości szpitale i

ośrodki specjalistyczne, monitoruje ich

wydolność,



Organizuje informacje o ofiarach dla ich bliskich

i o zdarzeniu dla mediów.

Strefa niebezpieczna

Za życie i zdrowie odpowiadają ratownicy-

strażacy:



udzielają pomocy stosownie do

kwalifikacji,



ewakuują poszkodowanych poza strefę

niebezpieczną i przekazują ich pod opiekę

zespołów ratownictwa medycznego,



jeśli jest taka potrzeba zabezpieczają

logistycznie dekontaminacje ofiar,



w miarę możliwości pomagają w opiece

medycznej.

Strefa niebezpieczna

Czas w którym uznaje się część miejsca

zdarzenia za strefę niebezpieczną może
być różne i zależy od rodzaju katastrofy.

Jeżeli niebezpieczeństwo zostaje szybko

zażegnane dowódca akcji

dopuszcza

zespoły ratownictwa medycznego do
pracy w miejscu zdarzenia i one
przejmują odpowiedzialność za zdrowie
i życie.

Poza strefą

niebezpieczną

Należy ustalić podległe koordynatorowi

medycznych działań ratunkowych:

 Punkt segregacji

jeśli ofiary są

ewakuowane ze strefy niebezpiecznej
mamy do czynienia z

obszarem

segregacji,

 Punkt dekontaminacji (jeśli są

wskazania),

 Strefę udzielania pomocy i oczekiwania,
 Obszar ewakuacji i transportu.

Aby

zrobić jak najwięcej dla jak

największej liczby
poszkodowanych jest szybkie
prowadzenie segregacji (triage).

W warunkach pokoju

decyduje

stopień zagrożenia życia,

ale w

warunkach skrajnych

należy też

brać pod uwagę rokowania.

Największe zagrożenia

życia wynikają z:

A niedrożność dróg oddechowych,
B niewydolności oddechowej-

może zabić

w ciągu kilkunastu minut,

C niewydolność krążenia/ wstrząs-

po

godzinie szansa na przeżycie

dramatycznie spada,

D obniżenie progu świadomości-

zagrożenie zapadnięcia się języka i

narastania ciasnoty śródczaszkowej.

SĄ TO Z PUNKTU WIDZENIA WIEDZY

MEDYCZNEJ PRIORYTETY!!!

TRIAGE



PIERWSZA KOLEJNOŚĆ-
zagrożenie ABCD, wymagający
natychmiastowych zabiegów
ratujących życie i rozpoczęcia
leczenia w szpitalu do 1 godziny,



DRUGA KOLEJNOŚĆ –
wymagający leczenia szpitalnego,
stabilni w miejscu zdarzenia,

TRIAGE cd.



TRZECIA KOLEJNOŚĆ- wymagający
zbadania i zaopatrzenia, ale nie
wymagający hospitalizacji.



Zmarłych na miejscu pozostawia się.



Zmarłych w trakcie leczenia gromadzi
się w wyznaczonym miejscu.

Zorganizowanie punktu

pomocy medycznej

Może to być pozostający na miejscu

ambulans, namiot lub zaadoptowane
pomieszczenie.



pozwala to na koncentrację dostępnych
„ sił i środków” tj. wykwalifikowanego
personelu medycznego, leków i sprzętu.



ułatwia prowadzenie na miejscu
zdarzenia zabiegów ratujących życie i
wstępną stabilizację chorych przed
transportem do szpitala.

W punkcie medycznym

obowiązuje BTLS

SYTUACJA KATASTROFY MOŻE

USPRAWIEDLIWIĆ

„ KOMPROMISY

MEDYCZNE”

wynikające ze złego

rokowania. Nie usprawiedliwia błędów
będących skutkiem niedbalstwa. Nie
usprawiedliwia lekceważenia bólu.

Zabiegi ratujące życie na

miejscu wypadku:



udrożnienie dróg oddechowych i
zabezpieczenie ich drożności,



tlenoterapia, oddech wspomagany i zastępczy,



odbarczenie odmy prężnej nakłuciem,
zamknięcie opatrunkiem rany ssącej klatki
piersiowej,



zatamowanie krwotoku zewnętrznego,



wkłucia dożylne lub śródkostne i rozpoczęcie
przetaczania płynów,



odbarczenie tamponady serca,



wyjątkowo amputacja.

Zabiegi ratujące życie na

miejscu wypadku:



grupa poszkodowanych

wymagających pomocy w pierwszej
kolejności winna opuszczać miejsce
zdarzenia jak najszybciej,



W zależności od sytuacji- badanie

szczegółowe obrażeń, ogrzewanie
chorego, przetaczanie płynów,
zakładanie opatrunków.

Akcja ratunkowa

Przyjeżdża pierwszy ambulans:
Lekarz I-

koordynuje działania w

porozumieniu z dowódcą akcji,
orientuje się w sytuacji i wzywa
pomoc, wyznacza punkt
medyczny, miejsce oczekiwania
ofiar, strefę transportu, punkt
segregacji lub sektory obszaru
segregacji.

Akcja ratunkowa

Pielęgniarka I-

przygotowuje

sprzęt, leki, materiał do pomocy

medycznej,

Kierowca I-

czuwa w strefie

transportu i kieruje ruchem

nadjeżdżających ambulansów,

Ratownik I-

rozpoczyna I etap

triage kierując mogących chodzić w

wyznaczone miejsce i pokazując

gdzie układać przynoszonych.

Akcja ratunkowa

Nadjeżdża drugi ambulans:
 Lekarz II-

URUCHAMIA PM I W NIM PRACUJE

(ABC),

 Pielęgniarka II-

pracuje w PM razem z

pielęgniarką I,

 KIEROWCA II-

pracuje w PM,

 RATOWNIK II- rozpoczyna triage wraz z

ratownikiem I.

PO ZAKOŃCZENIU TRIAGE RATOWNICY OPIEKUJĄ

SIĘ OCZEKUJĄCYMI, SĄ DO DYSPOZYCJI

KOORDYNATORA, KTÓRY PRZYDZIELA OFIARY

WYPADKU DO KOLEJNYCH AMBULANSÓW.

UZYSKALIŚMY



Koordynatora działań medycznych,



Mocny punkt medyczny,



Dwóch ratowników do

prowadzenia triage i opieki nad
zakwalifikowanymi do 2 i 3
kolejności działania,



Kierującego ruchem ambulansów

transportowych.

Nie należy przenosić

katastrofy do szpitala



Dlatego należy wykonać zabiegi

potrzebne do stabilizacji podstawowych

funkcji na miejscu zdarzenia,



Rozsyłać poszkodowanych do wielu

szpitali gdzie otrzymają pomoc bez

zbędnej zwłoki,



Przetrzymać na miejscu zdarzenia

wymagających pomocy w 3 kolejności

przynajmniej do czasu ewakuowania 1

kolejności lub rozesłać ich do odległych

szpitali.

Panika

Może zwielokrotnić skutki katastrofy.
Jest zwykle wynikiem współistnienia

poczucia zagrożenia,
nieznajomością dróg ucieczki lub
dalszego losu i braku jednolitego
kierownictwa.

STRES

Atakuje zarówno ofiary katastrofy

jak i ratowników.

Dziękujemy Państwu za

uwagę!