Zagrożenie pożarem na budowie wynika
przede wszystkim
z następujących przyczyn
(często
występujących łącznie):
• wykonywanie budowli zarówno z materiałów
niepalnych, jak i z trudno palnych i palnych,
• stosowanie elementów budowlanych o
zróżnicowanej odporności ogniowej (różnym
stopniu niebezpieczeństwa pożarowego),
• prowadzenie robót w pomieszczeniach o
znacznym obciążeniu ogniowym,
• użytkowanie bardzo licznych przewodów i linii
elektroenergetycznych oraz maszyn i urządzeń
elektrycznych,
• stosowanie technologii wymagających wysokiej
temperatury (np. wszystkie odmiany procesów
spawalniczych),
• stosowanie urządzeń suszarniczych i grzewczych,
• stosowanie czasami materiałów wybuchowych.
Ponadto istnieje
prawdopodobieństwo powstawania
pożarów z przyczyn zawinionych
przez załogę lub losowych (np.
zaprószenie ognia przy paleniu
papierosów, pożar w wyniku
wyładowań atmosferycznych).
Materiały stosowane do budowy obiektów
budowlanych oraz ich wyposażenia można
usystematyzować według kryterium czy są one
palne, czy też są to materiały niepalne.
Do kategorii materiałów niepalnych są zaliczane
te, które w trakcie stworzonych w procesie badań
warunków nie ulegają procesowi spalania.
• Zakwalifikowanie materiałów budowlanych do
grupy niepalnych
(przeprowadzenie znormalizowanej
próby ich podpalenia wg kryteriów wcześniej obowiązujących
norm)-
podczas 10 min. materiał nie powinien
zapalić się, a także wydzielać palnych gazów
takich, które podtrzymywałyby płomyk kontrolny.
• Materiały trudno palne to takie, które przy tej
samej próbie wprawdzie zapalają się i wydzielają
gazy podtrzymujące płomyk kontrolny, ale nie
powodują rozwijania się ognia, tzn. proces palenia
się trwa nie dłużej niż 1 min. po usunięciu źródła
powodującego zapalenie się.
Materiały palne to takie, które nie
spełniają warunków ani dla materiałów
niepalnych, ani dla trudno palnych
, tj. przy
znormalizowanej próbie podpalenia wykazują:
• zapalenie się,
• wydzielanie palnych gazów w takiej ilości,
że
wystarczają one do podtrzymania płomyka
kontrolnego,
• po usunięciu źródła ognia palą się przez czas
dłuższy niż 1 min.
Proces spalania jest zdefiniowany w normie „Ochrona
przeciwpożarowa budynków. Metoda badania niepalności materiałów
budowlanych" - PN-93/B-02862 oraz PN-99/B-02874/Az1, natomiast
w normie „Ochrona przeciwpo żarowa budynków. Metoda badania
stopnia palności materiałów budowlanych"- PN-96/B-02874 oraz
dokonanych zmianach, podanych w normie PN-99/B-02874/Az1,
sprecyzowane zostały kryteria, w myśl których materiały są
przypisywane do grupy palnych.
• Wyodrębnione zostały
trzy stopnie palności
materiałów
. Pod pojęciem stopnia palności materiału
należy rozumieć taką jego właściwość, której parametry
charakteryzowane są poprzez wielkość:
•
wskaźnika zapalności - określanego symbolem
„i",
• wskaźnika spalania - oznaczanego symbolem
„c”.
Poszczególne klasy palności materiałów spełniają
następujące warunki:
• materiały, które spełniają wymóg I stopnia palności, tj. są
to materiały niepalne, charakteryzują się tym, że ich
wskaźnik zapalności i
śr
= 0, a wskaźnik spalania c
śr
≤1,0,
• - materiały, które spełniają wymóg II stopnia palności, tj.
są to materiały trudno zapalne, charakteryzują się tym, że
ich wskaźnik zapalności i
śr
< 1,0 i wskaźnik spalania c
śr
< 1,0,
• - materiały, które spełniają wymóg III stopnia palności, tj.
są to materiały łatwo palne charakteryzują się tym, że ich
wskaźnik zapalności i
śr
>1,0 lub wskaźnik spalania c
śr
> 1,0.
Rozpatrując procesy przebiegające
w budynku lub jego wydzielonej
części można dostrzec, że różnią się
one niebezpieczeństwem
użytkowym;
przykładem może tu być porównanie
magazynu materiałów pędnych oraz
zbrojarni.
Przy dokonywaniu klasyfikacji wyrobów w
zakresie ich reakcji na ogień (poddanie
oddziaływaniu termicznemu na pojedynczy
płonący przedmiot) - parametr określany
mianem euroklasy (A1,A2,B,C,D,E,F)-
stosowane są następujące kryteria:
• ilości wydzielanego ciepła w trakcie
procesu spalania,
• szybkości wydzielania ciepła,
• ilości czasu niezbędnego do zapalenia,
• zjawiska rozprzestrzeniania się pożaru,
• ilości wytwarzania dymu,
• występowania zjawiska płonących kropelek.
W normie PN – EN 13501-2 w odniesieniu do
parametrów
charakteryzujących skuteczność działania elementów
konstrukcyjnych w zakresie ich odporności ogniowej
stosowane są poniższe oznaczenia-
literą:
• R jest określana nośność ogniowa,
• E jest określana szczelność ogniowa,
• I jest określana izolacyjność ogniowa,
• W jest określane promieniowanie,
• M jest określana odporność na oddziaływanie mechaniczne,
• C jest określana samozamykalność,
• S jest określana dymoszczelność,
• G jest określana odporność na „pożar sadzy",
• K jest określana zdolność do zabezpieczenia ogniochronnego.
Procedura przeprowadzania klasyfikacji poszczególnych elementów
konstrukcyjnych zakłada, że klasyfikacja w odniesieniu do
następujących kryteriów:
• nośności ogniowej (R),
• szczelności ogniowej (E),
• izolacyjności ogniowej (I),
• promieniowania (W),
dokonywana będzie w oparciu o kombinację klas i czasów (określonych
na podstawie badań).
W obecnie obowiązującym Rozporządzeniu Ministra
Spraw Wewnętrznych i Administracji, które dotyczy
ochrony przeciwpożarowej budynków, innych
obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. 06.80.563),
zamieszczono podstawy prawne w tym zakresie.
Podano interpretację m in., poniższych sformułowań:
• materiały niebezpieczne pożarowo, to materiały,
które obejmują następujące materiały niebezpieczne
– gazy palne, ciecze palne o temperaturze zapłonu
niższej od temperatury 328,15° K (550C),
wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy palne
zapalające się samoczynnie na powietrzu,
wybuchowe, pirotechniczne, ulegające samorzutnie
rozkładowi względnie polimeryzacji,
charakteryzujące się skłonnością do samozapalenia,
• zagrożenie wybuchem,
które to pojęcie
należy interpretować jako
możliwość
tworzenia – przez gazy palne, pary
palnych cieczy, pyły jak również włókna
ciał stałych, w różnych warunkach
mieszanin z powietrzem
charakteryzujących się tym, że w
sytuacji zaistnienia czynnika
inicjującego zapłon (np. iskra, łuk
elektryczny, przekroczenie temperatury
samozapłonu) wybuchają, tj. ulegają
gwałtownemu spalaniu
połączonemu ze wzrostem
ciśnienia.
Zagrożenie pożarem przy robotach
budowlanych
Przy wykonywaniu robót budowlanych (realizacji
poszczególnych technologii) na budowie występują
różnorodne zagrożenia pożarem.
Do najważniejszych czynników, mających wpływ
na te zagrożenia, należą;
• stosowanie maszyn i urządzeń elektrycznych
wymagających doprowadzenia prądu
przewodami stałymi (np. stosowanie giętarki lub
prościarki prętów zbrojeniowych z silnikiem
elektrycznym, zainstalowanych na stałe),
• stosowanie maszyn i urządzeń elektrycznych
wymagających doprowadzenia prądu
przewodami ruchomymi (np. stosowanie
koparki lub wieżowego żurawia torowego z
silnikiem elektrycznym, zasilanych przez kabel
rozwijany i zwijany w miarę poruszania się
maszyny),
• stosowanie materiałów palnych (np.
drewna),
• wykonywanie budowli narażonych na
wyładowania atmosferyczne (np. montaż
masztów, wykonywanie budynków wysokich),
• stosowanie materiałów wybuchowych (np.
stosowanie do malowania lakierów
rozpuszczalnikowych),
• stosowanie technologii wymagających
bardzo wysokiej temperatury (np.
wykonywanie spoin metodą elektryczną lub
gazową),
• stosowanie technologii, przy których
powstają wióry, pyły lub gazy łatwo palne
(np. praca w stolarni mechanicznej).
Roboty, przy których stosuje się wielkie maszyny,
łatwo palne paliwa lub wysoką temperaturę (np.
roboty wykonywane za pomocą maszyn
wymagających paliwa płynnego, roboty spawalnicze
itp.), są obarczone licznymi czynnikami
pożarogennymi.
Inne roboty, uważane powszechnie za zupełnie
bezpieczne, niosą za sobą też wiele zagrożeń
ogniowych
(np. roboty wykonywane maszynami do drewna,
roboty, przy których stosowane są maszyny z doprowadzeniem
prądu kablem ruchomym).
Nie ma robót budowlanych, których technologia
oraz zastosowane maszyny i urządzenia nie niosłyby
zagrożenia pożarowego.
Nawet roboty tapeciarskie, przy
których stosuje się czasem palne tapety, lub roboty
kamieniarskie, wykonywane piłami o napędzie elektrycznym
również, choć w nieznacznym stopniu, niosą zagrożenie
pożarowe.
Dlatego też, każdy pracownik budowy powinien
być zapoznany w ramach szkolenia
zakładowego – poza przepisami z dziedziny
bhp – również z przepisami przeciwpożarowymi
Organizacja zabezpieczenia
przeciwpożarowego
W przypadku pożaru na budowie pomoc z reguły niosą jednostki
zawodowej Straży Pożarnej, a w małych miejscowościach –
jednostki ochotniczej Straży Pożarnej.
Budowy nie organizują własnych oddziałów przeciwpożarowych –
z dwoma wyjątkami:
• w przypadku specyficznie niebezpiecznych lub bardzo dużych i
długotrwałych budów,
• w ramach oddziałów Obrony Cywilnej.
Organizacja zabezpieczenia
przeciwpożarowego budowy
obejmuje
następujące czynniki:
• przeszkolenie załogi w dziedzinie ochrony przeciwpożarowej
(wstępne- przed podjęciem pracy; na stanowisku pracy;
każdorazowe przeszkolenia przy zmianie stanowiska lub
rodzaju pracy),
• dopilnowanie przestrzegania przez załogę przepisów
przeciwpożarowych,
• dopilnowanie przestrzegania przepisów dotyczących
organizacji placu budowy i wznoszonych obiektów,
• zaopatrzenia budowy w sprzęt gaśniczy i dopilnowanie
jego eksploatacji,
-zorganizowanie, tj. zaprojektowanie, wykonanie i
wyraźne oznakowanie dróg i bram przeznaczonych do
dojazdu jednostek Straży Pożarnej i do ewakuacji w
razie pożaru;
drogi te nie mogą być pod
żadnym pozorem zatarasowane ani
wykorzystywane do innych celów
(np. do
składowania materiałów); brama musi być tak zamknięta,
aby nikt nie mógł przechodzić w sposób niekontrolowany
przez wartowników (tzn. zamknięta w sposób „porządkowy"),
a jednocześnie tak, aby w razie alarmu można było ją łatwo
otworzyć, bez poszukiwania kluczy; stosuje się często
zamknięcie na kłódkę poprzez słaby łańcuch itp.,
• zorganizowanie w budynkach dróg i przejść
ewakuacyjnych, przy czym należy umieścić w
poszczególnych, łatwo dostępnych miejscach
plan
ewakuacji
zawierający te przejścia; na trasie i w
znajdujących się tam drzwiach należy umieścić
wyraźne
oznakowanie
; przejścia takie nie mogą być
zatarasowane przez ustawianie w nich skrzyń, szaf itd., a
drzwi muszą być zawsze otwarte,
• umieszczenie w widocznych
miejscach instrukcji
przeciwpożarowej,
• zapewnienie możliwości zaalarmowania
Straży Pożarnej,
• zorganizowanie ewentualnej pomocy
załogi dla Straży Pożarnej w czasie akcji
gaszenia pożaru w zakresie
wymaganym przez tę Straż i pod jej
nadzorem,
• zorganizowanie punktu udzielania
pierwszej pomocy.
Pracownik ma obowiązek przestrzegać
przepisów przeciwpożarowych, kierownik zaś
powinien zorganizować szkolenie pracownika w tym
zakresie, kontrolować, czy przestrzegane są
przepisy i reagować na nieprawidłowości.
Kierownictwo ma obowiązek zaopatrzyć budowę
w niezbędny sprzęt gaśniczy zgodnie z
wymaganiami przepisów przeciwpożarowych.
Ponadto, ma obowiązek:
• odpowiednio rozmieścić sprzęt gaśniczy, tj. w
pobliżu tych obiektów, dla, których ochrony ma on
służyć,
• sprawdzać okresowo stan sprzętu gaśniczego,
• wymieniać elementy uszkodzone lub niesprawne i
naprawiać dostrzeżone usterki (jeśli jest to w danym
sprzęcie dopuszczalne),
• badać stan gaśnic i terminy ich ważności; wymieniać
gaśnice przeterminowane na prawidłowo, świeżo
napełnione,
• nie dopuszczać do wykorzystywania przez
kogokolwiek sprzętu gaśniczego do innych
celów niż przeciwpożarowe,
• w przypadkach wątpliwych konsultować
stan ochrony przeciwpożarowej z
pracownikami przedsiębiorstwa
odpowiedzialnymi za te sprawy,
• wykonywać dokładnie wszystkie polecenia
kontrolujących budowę przedstawicieli
służby przeciwpożarowej przedsiębiorstwa
oraz Straży Pożarnej,
• wyciągać konsekwencje służbowe w
stosunku do pracowników. którzy niszczą,
przemieszczają lub używają do
niewłaściwych celów sprzęt
przeciwpożarowy.
• Na budowie należy umieścić tablice ostrzegawcze „NIE
WOLNO
PALIĆ” i inne dotyczące bezpieczeństwa przeciwpożarowego.
• Pracownicy budowy muszą mieć możliwość zaalarmowania Straży
Pożarnej w przypadku zaistnienia pożaru. W tym celu
na budowie musi być umieszczona tablica
z podanym numerem telefonu Straży
Pożarnej
• Budowa musi być wyposażona w urządzenie umożliwiające
zaalarmowanie załogi w przypadku pożaru (np. ręczna „syrena").
• W momencie zaistnienia pożaru załoga zgodnie ze
wskazówkami kierownika budowy chroni i zabezpiecza
ludzi oraz majątek budowy.
• Po przybyciu Straży Pożarnej wszyscy przebywający na
budowie podporządkowują się poleceniom kierującego
akcją kierownika jednostki Straży Pożarnej, zarówno w
zakresie zasad postępowania w tym czasie na budowie,
jak też przy niesieniu pomocy podczas akcji
ratowniczej.
• Na budowie musi być także zorganizowany punkt
pierwszej pomocy.
Sprzęt ochrony
przeciwpożarowej
Właściwe zaopatrzenie budowy w sprzęt ochrony
przeciwpożarowej pozwala na gaszenie miejscowych
źródeł ognia, przeciwdziałanie powstawaniu dużych
strat, ratowanie ludzi zagrożonych pożarem oraz
pomaganie w akcji ratowniczej Straży Pożarnej.
Dlatego też budowa musi być wyposażona we
właściwy, dobrze konserwowany i racjonalnie
rozmieszczony sprzęt ochrony przeciwpożarowej, a
pracownicy powinni być przeszkoleni w zakresie
posługiwania się nim.
• Stosowanym sprzętem ochrony przeciwpożarowej na
budowie są:
– gaśnice (śniegowe, proszkowe, pianowe i halonowe).
– beczki i zbiorniki z wodą,
– skrzynie i pojemniki z piaskiem,
– siekiery i topory, bosaki, drabiny,
- koce gaśnicze.
• Gaśnice śniegowe
są napełnione skroplonym
dwutlenkiem węgla.
Po uruchomieniu tego typu gaśnic następuje gwałtowne
rozprężanie wydobywającego się dwutlenku węgla i jego
przechodzenie w stan lotny, a to z kolei odcina powietrze od
palących się elementów, powodując ich zgaszenie.
Gaśnice śniegowe przeznaczone są do gaszenia:
- przewodów i urządzeń elektrycznych, znajdujących się
pod napięciem,
– farb i lakierów rozpuszczalnikowych,
- materiałów, których nie wolno gasić wodą, bo to
powoduje szkodliwe lub groźne reakcje chemiczne,
- cieczy palnych,
- gazów palnych.
Działanie tych gaśnic nie niszczy i niezanieczyszcza
ratowanych przedmiotów. Dlatego stosuje się je szczególnie w
przypadkach, gdy konieczne jest zachowanie urządzeń i
przedmiotów w dobrym stanie. Wiadomo, że poza
zniszczeniem przez ogień, podczas akcji ratowniczej (np. z
zastosowaniem wody) bardzo często powstają również straty i
uszkodzenia.
• Gaśnice proszkowe
są napełnione
proszkiem oraz sprężonym
dwutlenkiem węgla. Proszek skierowany
na źródło ognia przez sprężony gaz
powoduje przerwanie palenia się.
Gaśnicami proszkowymi gasi się:
• ciecze i gazy palne,
• przewody i urządzenia elektryczne
znajdujące się pod napięciem,
• silniki spalinowe,
• pojazdy mechaniczne.
Gaśnice te nie prowadzą do uszkodzeń
gaszonych obiektów.
• Gaśnice pianowe są naładowane ciałami będącymi
kwasami i zasadami, z których powstaje gęsta
piana (chemicznymi roztworami pianotwórczymi
magazynowanymi w gaśnicy oddzielnie).
Pod ciśnieniem dwutlenku węgla piana ta jest
narzucana na źródło ognia, powodując gaszenie.
Gaśnice pianowe służą do gaszenia:
• cieczy palnych,
• ciał stałych palnych.
W stosowaniu tych gaśnic są ograniczenia, ponieważ
substancje wyrzucane z nich przewodzą prąd
elektryczny, a ponadto wchodząc w reakcje
chemiczne z wodą tworzą niebezpieczne związki.
• Gaśnic pianowych nie wolno stosować do
gaszenia:
- przewodów i urządzeń elektrycznych pod
napięciem,
- tych materiałów, które w wyniku reakcji
chemicznych z substancją gaszącą tworzą
niebezpieczne związki.
• Gaśnice halonowe
są napełnione ciekłymi
związkami chloru i bromu. Przy gaszeniu
rozgrzanych elementów powstają pary,
charakteryzujące się dwoma cechami: są one
niepalne oraz cięższe od powietrza. Pary te
otulają miejsce powstałego ognia, powodując
gaszenie.
Gaśnice halonowe należy stosować do gaszenia:
• silników spalinowych,
• maszyn i urządzeń elektrycznych,
• pojazdów mechanicznych,
• samojezdnych maszyn budowlanych,
• gazów palnych.
Ponieważ środek gaszący nie przewodzi prądu
elektrycznego, więc gaśnice halonowe można
stosować, gdy przewody i urządzenia
elektryczne są pod napięciem.
Gaśnice powinny być umieszczane w
następujących miejscach na budowie:
• przy magazynach paliw i smarów,
• w warsztatach pomocniczych, a
szczególnie w ciesielniach, zbrojarniach,
spawalniach, stolarniach itd.,
• w kabinach wszystkich ciężkich
samojezdnych maszyn budowlanych,
• w pomieszczeniach użytkowanych przez
licznych pracowników (stołówki, szatnie,
umywalnie, biuro budowy itd.),
• w pobliżu składowisk drewna, węgla i
innych palnych materiałów,
• przy pomieszczeniach wytwornic acetylenu,
• przy magazynie karbidu.
Poza powszechnie stosowanym sprzętem ochrony
przeciwpożarowej teren budowy i wznoszone obiekty są czasami
wyposażane w kosztowne urządzenia pozwalające prowadzić
akcję ratowniczą w razie pożaru lub umożliwiające łatwiejsze
działanie przybywającym oddziałom Straży Pożarnej. Do takich
urządzeń należą:
• zbiorniki na wodę,
• studnie przeciwpożarowe,
• zagospodarowane dostępy do naturalnych zbiorników
wody,
• zewnętrzne instalacje p.poż. z hydrantami,
• wewnętrzne instalacje p.poż z hydrantami,
• specjalne urządzenia gaśnicze, zainstalowane w wyjątkowo
zagrożonych pomieszczeniach w zakładach przemysłowych
(urządzenia tryskaczowe, urządzenia zraszaczowe,
mgłowe zasłony wodne, kropliste zasłony wodne).
Wykorzystywanie podczas pożaru naturalnego źródła wody
(rzeki, stawu, jeziora itd.) wymaga przygotowania się do tego
wcześniej na wypadek możliwości zaistnienia pożaru. Należy
zatem na ich brzegu stworzyć warunki do dogodnego dojazdu i
dostępu (wykonanie i konserwacja: drogi dojazdowej,
umocnionego brzegu, pomostu, obudowy, itp.).
Nie wolno przy organizowaniu placu budowy i wznoszeniu
obiektów tymczasowych zastawiać drogi prowadzącej do
źródła poboru wody.
Do gaszenia pożaru wykorzystuje się także wewnętrzne lub
zewnętrzne sieci wodociągowe, istniejące lub zbudowane w
pierwszej fazie robót. Sieci te mogą być zasilane wodą z
wodociągów miejskich, z ujęć wodnych lokalnych lub z
pompowni.
Sieć wodociągowa zewnętrzna, przeznaczona do celów
przeciwpożarowych, powinna być wyposażona w hydranty.
Mogą to być hydranty służące do bezpośredniej akcji gaśniczej
lub też takie, które będą wykorzystane przez motopompy
pożarnicze.
Ważną sprawą jest prawidłowe zlokalizowanie hydrantów
względem ochranianego obiektu i innych budynków.
• Nie wolno w żaden sposób (przez zastawianie budynkiem,
ogrodzeniem, składowiskiem itp.) utrudniać dostępu do
hydrantów.
• Nie wolno na drodze lub na placu przy hydrancie parkować
pojazdów mechanicznych lub samojezdnych maszyn
budowlanych, ponieważ to uniemożliwia natychmiastowe
wykorzystanie ich w akcji gaśniczej.
Hydrantów przeciwpożarowych i innego,
sprzętu przy nich umieszczonego nie wolno
używać do innych celów niż gaszenie ognia.
Miejsca umieszczenia hydrantów (np.
drzwiczki szafek hydrantowych lub tablice
informacyjne) powinny być oznakowane
literą H oraz pomalowane na łatwo
dostrzegalny kolor– czerwony.
• W dokumentacji dotyczącej zagospodarowania
placu budowy oraz na planach
ewakuacyjnych budynków i na innych
planach ochrony przeciwpożarowej
zakładów powinny być zaznaczone miejsca
zainstalowanych hydrantów.
• W trakcie procesu projektowania systemu
zabezpieczenia przeciwpożarowego danego
obiektu, tj. wyposażania go w dany typ stałych
urządzeń gaśniczych koniecznym jest wzięcie pod
uwagę charakteru tego obiektu oraz warunków
panujących w jego przestrzeni.
Woda zastosowana jako środek gaśniczy w procesie
gaszenia pożaru bodzie powodowała, że zachodzić
będzie – w trakcie tego procesu, zjawisko
schładzania materiału oraz strefy spalania.
Zastosowanie
środka gaśniczego w postaci
piany
gaśniczej będzie skutkowało dodatkowym
czynnikiem – a mianowicie izolacją
ogniska pożaru od dopływu tlenu.
Gazy gaśnicze powodują, że ulega zmniejszeniu
w danym pomieszczeniu wielkość stężenia
tlenu.
Gazy gaśnicze dobrze spełniają swoją
funkcję jako czynnika gaszącego pożar gazów
palnych, urządzeń elektrycznych jak również
urządzeń elektronicznych.
Pożar obiektów, w których są zmagazynowane
ciecze palne, gaszony powinien być przy pomocy
środka gaśniczego w postaci piany gaśniczej,
proszku gaśniczego oraz gazu gaśniczego.
Woda stosowana jako środek gaśniczy w stałych
urządzeniach gaśniczych skutecznie zwalcza
pożar, którym są objęte stałe materiały.
• Tego typu rozwiązania techniczne powinny stanowić
wyposażenie obiektów typu – sal widowiskowych,
sportowych, użyteczności publicznej,
archiwów, muzeum jak również w obiektach
zabytkowych oraz o określonych parametrach
budynkach handlowych i wystawowych.
Powinny być wyposażane w stałe urządzenia
gaśnicze obiekty, w których są zlokalizowane
ośrodki elektronicznego przetwarzania
danych.
Wzór meldunku o pożarze
•
Krótko i wyraźnie określić miejsce pożaru Dokładne określenie pożaru i
miejsca jego powstania przyspiesza jego zlokalizowanie i likwidację.
•
Podać nr telefonu i swoje nazwisko
•
W celu szybkiego sprawdzenia, czy
alarm nie jest fałszywy, podanie
numeru telefonu, z którego się nadaje meldunek, i swojego nazwiska jest
niezbędne.
•
Potwierdzić przyjęcie. Nie rozłączać się, dopóki meldunek nie zostanie
potwierdzony.
Postępowanie w przypadku ogłoszenia alarmu i zarządzenia ewakuacji
•
Przerwać pracę, zabezpieczyć ważne dokumenty i wyłączyć
urządzenia elektryczne
•
Pozamykać drzwi i okna, aby uniemożliwić rozszerzanie się ognia lub dymu.
•
Zachować spokój, aby nie dopuścić do paniki, opuścić budynek,
korzystając z drogi ewakuacyjnej
•
Zbaczanie lub zawracanie z drogi ewakuacyjnej utrudnia sprawne
prowadzenie ewakuacji i może spowodować panikę.
•
Ściśle stosować się do poleceń kierownictwa akcji.
Wykaz telefonów alarmowych (112):
•
Państwowa Straż Pożarna 998
•
Zakładowa Straż Pożarna
•
Policja
997
•
Pogotowie ratunkowe 999
•
Pogotowie elektroenergetyczne
•
Pogotowie gazowe
•
Pracodawca
Pierwsza pomoc ofiarom pożaru
Podczas pożaru mogą zachodzić liczne zagrożenia dla zdrowia
i życia ludzkiego, a przede wszystkim: poparzenie, zapalenie
ubrania, porażenie prądem elektrycznym, zatrucie gazami,
złamania kończyn, rany cięte i tłuczone itd.
Akcja pomocy poszkodowanym powinna przebiegać
jednocześnie w dwu kierunkach:
• udzielenie pierwszej pomocy,
• wezwanie pomocy lekarskiej.
Udzielenie pierwszej pomocy jest bardzo ważne i często ma
decydujący wpływ na skutki późniejszej pomocy lekarskiej.
• W przypadku stwierdzenia objawów lub okoliczności
wskazujących na zatrucie gazami (np. duszność, kichanie,
kaszel, ból w piersiach, łzawienie oczu) należy jak najszybciej
wynieść chorego z pomieszczenia, w którym uległ zatruciu,
rozpiąć i rozluźnić ubranie oraz podać mu tlen lub zastosować
sztuczne oddychanie.
• W przypadku stwierdzenia oparzenia żrącymi kwasami lub
ługami, należy zdjąć poszkodowanemu ubranie, zmyć mu
skórę obfitą ilością wody z mydłem, a następnie założyć
jałowe opatrunki w miejsca poparzone.
MASZYNY I URZĄDZENIA
TECHNICZNE
CERTYFIKACJA
Z dniem 1 stycznia 2006 r. wszystkie maszyny
użytkowane w przedsiębiorstwach działających w Polsce
powinny spełniać
wymagania minimalne,
określone
w rozporządzeniu Ministra Gospodarki.
Pod pojęciem maszyna należy rozumieć:
• wszelkie maszyny i inne urządzenia techniczne,
• instalacje użytkowane podczas pracy,
• sprzęt do tymczasowej pracy na wysokości, w
szczególności drabiny i rusztowania.
Użytkowanie maszyny oznacza wykonywanie
wszelkich czynności związanych z maszyną - jej
uruchamianie lub zatrzymywanie,
posługiwanie się nią, transportowanie,
naprawianie, modernizowanie,
modyfikowanie, konserwowanie i
obsługiwanie, w tym także czyszczenie.
Wymagania minimalne
dotyczą bezpieczeństwa i higieny pracy w
zakresie użytkowania maszyn przez
pracowników podczas pracy, w
szczególności:
• elementy sterownicze, które mają wpływ na
bezpieczeństwo pracowników, powinny być
widoczne i możliwe do zidentyfikowania
oraz odpowiednio oznakowane;
• uruchomienie maszyny
(poza przypadkami
ponownego uruchomienia lub zmian parametrów pracy maszyny,
o ile są spowodowane prawidłowym cyklem roboczym urządzenia
automatycznego)
powinno być możliwe tylko
poprzez celowe zadziałanie na
przeznaczony do tego celu układ
sterowania;
• maszyny powinny być wyposażone w:
–
układ sterowania
przeznaczony do całkowitego i
bezpiecznego ich zatrzymywania
(każde stanowisko pracy
wyposaża się w element sterowniczy przeznaczony do zatrzymywania
całej maszyny lub niektórych jej części, w zależności od rodzaju
zagrożenia tak, aby maszyna była bezpieczna),
•
urządzenie zatrzymania awaryjnego
(ze względu
na zagrożenia, jakie stwarzają maszyny w zależności od czasu
ich zatrzymywania),
•
środki ochrony przed zagrożeniami
spowodowanymi emisją lub wyrzucaniem substancji,
materiałów lub przedmiotów,
- środki ochrony odpowiednie do występującego ryzyka upadku
przedmiotów lub ich wyrzucenia,
- odpowiednie obudowy lub urządzenia wyciągowe
znajdujące się w pobliżu źródła zagrożenia emisją gazu,
oparów, płynu lub pyłu,
•
łatwo rozpoznawalne
urządzenia służące do
odłączania od źródeł energii
(ponowne przyłączenie maszyny
do źródeł energii nie może stanowić zagrożenia dla pracowników),
• znaki ostrzegawcze i oznakowania
konieczne do
zapewnienia bezpieczeństwa pracowników.
• Jeżeli występuje ryzyko oderwania lub
rozpadnięcia się części maszyn
powodujące zagrożenie dla bezpieczeństwa i
zdrowia pracowników, pracodawca powinien
zastosować odpowiednie środki ochronne.
• W przypadku wystąpienia ryzyka
bezpośredniego kontaktu z ruchomymi
częściami maszyn, mogącego powodować
wypadki, stosuje się osłony lub inne
urządzenia ochronne, które zapobiegałyby
dostępowi do strefy zagrożenia lub
zatrzymywałyby ruch części
niebezpiecznych.
• Części maszyn o wysokiej lub bardzo
niskiej temperaturze zabezpiecza się w
celu uniknięcia ryzyka ich dotknięcia lub
zbliżenia się do nich.
Maszyny należy odpowiednio zabezpieczyć w celu
ochrony pracowników przed:
• ryzykiem pożaru, przegrzania lub uwolnienia się
gazu, pyłu, płynu oraz innych substancji
wytwarzanych, używanych lub zmagazynowanych w
maszy nach;
• ryzykiem wybuchu urządzenia lub substancji
wytwarzanych, używanych albo zmagazynowanych w
maszynach;
• zagrożeniami wynikającymi z bezpośredniego lub
pośredniego kontaktu z energią elektryczną.
Maszyny nabyte przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej
należało do dnia 01.01.2006 r. dostosować do minimalnych wymogów.
Minimalne warunki techniczne określone są w tzw.
wymaganiach zasadniczych.
Wyrób spełnia określony wymóg zasadniczy,
jeżeli jego używanie nie pociąga za sobą opisanego
w nim zagrożenia dla życia, zdrowia lub mienia.
Eksploatowane na budowach maszyny i
urządzenia, takie jak:
• dźwignice, przenośniki, betoniarki,
• ciągniki i inny sprzęt o napędzie silnikowym,
• sprzęt pomocniczy, taki jak: zawiesia,
uchwyty, bloki przenośne, podstawki
ładunkowe, pomosty przenośne, wózki
ręczne, taczki, narzędzia i inne
urządzenia pomocnicze, muszą spełniać
wymagania:
• zasadnicze,
• minimalne,
• dozoru technicznego.
Nowe maszyny, wprowadzane do obrotu po przystąpieniu Polski do
Unii Europejskiej (1.05.2004) muszą spełniać wymagania
zasadnicze:
• oznaczenie (wykonane w sposób czytelny i trwały) powinno
zawierać:
- nazwę i adres producenta;
- oznakowanie CE;
- oznaczenie serii lub typu maszyny;
- rok budowy maszyny;
• instrukcję w języku polskim (dołączoną do maszyn), zawierającą:
- informacje ułatwiające konserwację maszyny (adres importera,
serwisu);
- przewidywane zastosowanie maszyny;
- informacje o stanowisku lub stanowiskach roboczych, które może
zajmować operator;
- instrukcje dotyczące bezpiecznego przekazywania do eksploatacji,
użytkowania, przemieszczania maszyny z podaniem jej masy, montażu
i jej demontażu, regulacji, konserwacji, obsługi i napraw;
w koniecznych przypadkach:
• informacje o niedopuszczalnych sposobach użytkowania maszyny,
wskazówki szkoleniowe,
• podstawowe charakterystyki narzędzi, które mogą być stosowane w
maszynie.
Do podstawowych obowiązków pracodawcy dotyczących
bezpieczeństwa i higieny pracy przy użytkowaniu maszyn przez
pracowników należy:
* poddanie maszyn ( w przypadku gdy bezpieczne ich użytkowanie jest
uzależnione od warunków, w jakich są one instalowane):
• wstępnej kontroli po ich zainstalowaniu, a przed pierwszym
przekazaniem do eksploatacji,
• kontroli po zainstalowaniu na innym stanowisku pracy lub w innym
miejscu;
* poddanie maszyn narażonych na działanie warunków
powodujących pogorszenie ich stanu technicznego, co może
spowodować powstawanie sytuacji niebezpiecznych:
• okresowej kontroli, a także badaniom,
• specjalnej kontroli w przypadku możliwości pogorszenia
bezpieczeństwa związanego z maszyną, a będącego wynikiem: prac
modyfikacyjnych, zjawisk przyrodniczych, wydłużonego czasu
postoju maszyny, niebezpiecznych uszkodzeń oraz wypadków
przy pracy.
Wyniki tych kontroli należy rejestrować i przechowywać do dyspozycji
zainteresowanych organów, zwłaszcza nadzoru i kontroli warunków
pracy, przez 5 lat od dnia zakończenia tych kontroli.
• Jeżeli obsługa, naprawa, remont lub konserwacja maszyn powoduje
zagrożenia dla bezpieczeństwa lub zdrowia pracowników, pracodawca
powinien zapewnić wykonywanie tych czynności wyłącznie przez
pracowników upoważnionych i posiadających odpowiednie
kwalifikacje.
Wymagania dozoru technicznego
Urządzenia techniczne objęte dozorem technicznym mogą
być eksploatowane tylko na podstawie decyzji
zezwalającej na ich eksploatację, wydanej przez organ
właściwej jednostki dozoru technicznego.
• Decyzję o wstrzymaniu eksploatacji urządzenia wydaje
organ właściwej jednostki dozoru technicznego w przypadku:
– nieprzestrzegania przez eksploatującego przepisów o
dozorze technicznym,
– stwierdzenia zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzkiego
oraz mienia i środowiska.
• Eksploatujący urządzenie techniczne jest obowiązany
niezwłocznie zawiadomić organ właściwej jednostki
dozoru technicznego o każdym niebezpiecznym
uszkodzeniu urządzenia lub nieszczęśliwym wypadku
związanym z jego eksploatacją.
• Dozorowi technicznemu podlegają: żurawie, wyciągi
towarowe, wciągarki i wciągniki, dźwigniki
(podnośniki), dźwigi budowlane i dźwigi towarowe
małe, wózki jezdniowe podnośnikowe z mechanicznym
napędem podnoszenia.
Wymagania bezpieczeństwa pracy przy
eksploatacji maszyn i urządzeń budowlanych
• Sprzęt zmechanizowany i pomocniczy powinien
posiadać ustalone parametry, takie jak
dopuszczalny udźwig, nośność, ciśnienie i
temperaturę, uwidocznione przez trwały i
wyraźny napis.
• Zabronione jest przeciążanie sprzętu
zmechanizowanego oraz sprzętu pomocniczego
ponad dopuszczalne obciążenie robocze.
• Ruchome części mechanizmów sprzętu
zmechanizowanego i pomocniczego zagrażające
bezpieczeństwu powinny być zaopatrzone w
osłony zapobiegające wypadkom.
• Na stanowiskach pracy przy sprzęcie
zmechanizowanym powinny
być wywieszone instrukcje bezpiecznej
obsługi i konserwacji.
• Stałe stanowiska pracy przy sprzęcie
zmechanizowanym powinny być obudowane
ze wszystkich stron, a nad czasowymi
stanowiskami pracy powinny być wykonane
daszki ochronne.
• Zmechanizowany i pomocniczy sprzęt
powinien być przed rozpoczęciem pracy i
przed zmianą sprawdzony pod względem
sprawności technicznej i bezpiecznego
użytkowania. Sprzęt zmechanizowany
należy zabezpieczyć przed dostępem osób
nie należących do obsługi.
• Zabronione jest dokonywanie napraw,
smarowanie i czyszczenie sprzętu
zmechanizowanego będącego w ruchu.
• Zabronione jest wznawianie pracy maszyn i
urządzeń bez usunięcia uszkodzenia.
Operatorzy sprzętu budowlanego
Maszyny i urządzenia takie jak: koparki,
spycharki, równiarki, pogłębiarki, kafary i
młoty spalinowe, żurawie, betoniarki
(napędzane silnikami elektrycznymi o mocy powyżej 1 KW),
agregaty tynkarskie, podajniki do betonu,
wózki podnośnikowe i platformowe,
rusztowania – mogą być obsługiwane
wyłącznie przez osoby, które ukończyły
szkolenie i uzyskały pozytywny wynik
sprawdzianu
przeprowadzonego przez
komisję powołaną przez Instytut Mechanizacji
Budownictwa i Górnictwa Skalnego w Warszawie.
Podstawowe wymagania bezpieczeństwa
pracy obowiązujące operatorów maszyn i
urządzeń budowlanych
• Nie opuszczać stanowiska pracy w czasie ruchu
maszyny lub urządzenia budowlanego.
• Przed oddaleniem się od maszyny lub urządzenia
będącego w ruchu operator powinien zatrzymać
silnik, maszynę lub urządzenie, a w razie
potrzeby zahamować oraz uniemożliwić
włączenie do ruchu maszyny lub urządzenia
przez osoby trzecie.
• Wchodzenie i schodzenie ze stanowiska operatora
powinno odbywać się wyłącznie po przeznaczonych
do tego stopniach, schodach, drabinach itp.
• W razie stwierdzenia w czasie pracy uszkodzenia
maszyny lub urządzenia budowlanego maszynę
lub urządzenie należy niezwłocznie zatrzymać i
odłączyć od źródła zasilania w energię.