BRAK PRAWIDŁOWEGO ODDECHU

30 uciśnięć klatki piersiowej

NIE REAGUJE

Zawołaj pomoc

Udrożnij drogi oddechowe

Zadzwoń pod numer 999 lub

112

2 oddechy ratownicze

30 uciśnięć klatki piersiowej



Rurka ustno-gardłowa wykonana jest z
elastycznego i przejrzystego tworzywa.



Składa się z poprzecznej płytki,
wzmocnionego bloku o przebiegu
prostym oraz łukowato wygiętego
przewodu zakończonego otworem,



Światło przewodu umożliwia przepływ
gazów oddechowych oraz
wprowadzenie cewnika do odsysania
płynnej treści z gardła.



zapobiega przesuwaniu się języka do

tyłu i w dół, odsuwając jego nasadę od

tylnej ściany gardła, co zapewnia

swobodny przepływ powietrza przez

drogi oddechowe;



umożliwia utrzymanie rozwartych ust,

co zapewnia dostęp do jamy ustnej i

swobodne odsysanie płynnej treści;



pozwala na umocowanie rurki ustno-

tchawiczej i zapobiega jej zagryzaniu



Używa się 2 typów rurek ustno-
gardłowych: rurki Mayo i rurki
Guedela, a także specjalnych rurek
ustno-gardłowych
przystosowanych do
przytwierdzania rurki intubacyjnej.



Rozmiar rurki należy
dobrać tak, aby jej
długość odpowiadała
odległości od siekacz
pacjenta do kąta żuchwy
lub według zasad
przedstawionych w tabeli

Wiek (lata)

Masa ciała (kg)

Określenie

Numer

Długość (mm)

wcześniak

1-2,5

noworodkowa

00

35

noworodek

3-5

noworodkowa/mała

0

35

0,5

6-9

mała

1

40

1-2

10-13

mała

2

60

4-6

15-20

średnia

3

80

8-10

25-32

średnia/duża

4/5

90

12

35-45

duża

5

100

dorosły

50-90

duża

6

100



Rozmiar rurki należy
dobrać tak, aby jej
długość odpowiadała
odległości od siekaczy
pacjenta do kąta żuchwy
lub od kącika ust do
płatka ucha lub według
zasad przedstawionych w
tabeli:



Po otwarciu ust pacjenta należy wprowadzić

rurkę stroną wypukłą do języka, a następnie

szybkim ruchem obrócić ją wokół długiej osi tak,

aby krzywiznę wypukłą skierować ku

podniebieniu.



Okrągłe rurki nosowo-gardłowe o odpowiedniej

długości zakłada się do nosogardzieli przez

przewód nosowy. Obecnie - z uwagi na ryzyko

krwotoku przy ich stosowaniu - nie są używane.

Uwaga: W momencie powrotu odruchów

obronnych rurkę należy natychmiast usunąć.

Rurka ustno-gardłowa nie zastępuje intubacji

dotchawiczej, nie zapobiega zachłyśnięciu się

chorego i wymaga stałej kontroli jej położenia.

Niemowlę – po udrożnieniu dróg
oddechowych i uniesieniu żuchwy należy
ucisnąć język przy użyciu szpatułki lub łyżki
laryngoskopu i wprowadzić rurkę ustno-
gardłową w takiej pozycji, jak ostatecznie
ma być umieszczona

(bez rotacji)

.

Po założeniu rurki zawsze należy sprawdzić,
czy nie ma przeszkody w przepływie
powietrza, czasami konieczne jest uniesienie
żuchwy.



Utrzymywanie drożności dróg
oddechowych u nieprzytomnego
dziecka.



Utrzymywanie rozwarcia szczęk
przy założonej rurce intubacyjnej i
zapobieganie jej zagryzaniu przez
chorego.



Przytwierdzanie rurki intubacyjnej.

-szczękościsk,

-ruszające się zęby,

-zachowany odruch językowo-gardłowy,

-krwawienie w dolnej części gardła,

-zagrażające niebezpieczeństwo

regurgitacji lub wymiotów treścią

żołądkową.

-

uszkodzenie warg, zębów i

podniebienia,

-sprowokowanie odruchów
wymiotnych (bez wymiotów),
wymiotów lub kurczu krtani, jeżeli
zachowane są odruchy.

Zalety:



Ogranicza bezpośredni

kontakt



Zmniejsza ryzyko

zakażenia



Umożliwia podanie tlenu

Wady:



Uszczelnienie maski



Nadmuchanie żołądka

Zalety



Ogranicza bezpośredni

kontakt



Umożliwia podanie

tlenu w wysokich

stężeniach – do 85%



Może być użyty z

maską twarzową,

maską krtaniową,

Combitube, rurką

intubacyjną

Wady

Kiedy stosowany z

maską twarzową:



Ryzyka

niewystarczającej

wentylacji



Ryzyko wentylacji

żołądka



Potrzeba 2 osób aby

optymalnie

wentylować

Dzięki standardowym łącznikom możliwe
jest jego połączenie z różnymi rurkami
(maską twarzową), maską krtaniową,
Combitube, rurką intubacyjną) i
prowadzenie oddechu zastępczego.Worek
samorozprężalny (od lat nazywany workiem
Ambu) po uciśnięciu powoduje przepływ
mieszaniny oddechowej do pacjenta, na tym
końcu, na którym znajduje się zastawka
jednokierunkowa.

Jeśli wentyluje się pacjenta
workiem samorozprężalnym, bez
podłączenia tlenu, jest to
równoznaczne z wentylacją
samym powietrzem
atmosferycznym, czyli dostawą
21-procentowego tlenu.

Do worka samorozprężalnego można
podłączyć tlen podawany z butli (lub z
centralnego ujęcia gazów) za pomocą
przewodu (drenu). Jeśli nastawi się na
przepływomierzu 5–6 l/min tlenu, to
można w ten sposób zwiększyć
stężenie tlenu podawanego
pacjentowi do 45 proc.

Najlepszym sposobem zwiększenia
stężenia tlenu jest jednak podłączenie na
końcu worka samorozprężalnego, z tej
strony gdzie normalnie zasysane jest
powietrze atmosferyczne tzw. rezerwuaru
tlenu. Jest to dodatkowy worek, który
uniemożliwia zasysanie z atmosfery
powietrza i jednocześnie magazynuje
napływający tlen, dzięki czemu stężenie
tlenu przy przepływie ok. 10 l/min może
wzrosnąć powyżej 90 proc.

Są to urządzenia, które zapewniają
prowadzenie mechanicznej wentylacji.
Podczas resuscytacji można korzystać z
automatycznych respiratorów
napędzanych gazem (z butli z tlenem).
Zapewniają one stały dopływ gazu do
pacjenta podczas wdechu. Zalecane
początkowe ustawienie respiratora dla
pacjentów dorosłych to objętość
oddechowa 6–8 ml/kg i częstość
oddechów 10/min.



Terapia niskimi przepływami



Terapia wysokimi przepływami

(Tlenoterapia bierna i czynna)

urządzenie

urządzenie

Przepływ O

Przepływ O

2

2

/min.

/min.

Osiągane FiO

Osiągane FiO

2

2

Okulary tlenowe

Okulary tlenowe

1 - 2

1 - 2

3 – 5

3 – 5

6

6

0,23 - 0,3

0,23 - 0,3

0,3 - 0,4

0,3 - 0,4

0,42

0,42

Cewnik w noso-gardle

Cewnik w noso-gardle

1 - 3

1 - 3

4

4

5

5

6

6

0,21 - 0,34

0,21 - 0,34

0,34

0,34

0,38 - 0,42

0,38 - 0,42

0,42 – 0,46

0,42 – 0,46

Cewnik w przedsionku nosa

Cewnik w przedsionku nosa

uszczelniony gąbką

uszczelniony gąbką

3 - 5

3 - 5

0,3 – 0,4

0,3 – 0,4

Maska Venturiego

Maska Venturiego

4 – 6

4 – 6

6 - 8

6 - 8

0,24 – 0,28

0,24 – 0,28

0,3 – 0,4

0,3 – 0,4

Maska tlenowa

Maska tlenowa

5 - 10

5 - 10

0,4 – 0,6

0,4 – 0,6

urządzenie

urządzenie

Przepływ

Przepływ

O

O

2

2

/min.

/min.

Osiągane

Osiągane

FiO

FiO

2

2

Maska z workiem rezerwuarowym

Maska z workiem rezerwuarowym

z częściowym oddechem zwrotnym

z częściowym oddechem zwrotnym

5 -7

5 -7

0,35 – 0,75

0,35 – 0,75

Bez oddechu zwrotnego

Bez oddechu zwrotnego

Dopływ tlenu musi przekraczać wentylację

Dopływ tlenu musi przekraczać wentylację

minutową

minutową

5 -10

5 -10

0,4 – 1,0

0,4 – 1,0



Niski koszt



Dobra tolerancja



Proste w użyciu



Brak konieczności przerywania
tlenoterapii w czasie jedzenia



Wysuszanie błony śluzowej nosa



Zmienność FiO

2

w zależności od zmian

oddechowych chorego



Rozstrzeń żołądka



Osiąganie tylko nieznacznie wyższej
maksymalnej wartości FiO

2

w

porównaniu z cewnikiem donosowym



Większa możliwość kontrolowania
stężenia wdychanego gazu



Konieczność ścisłego przylegania do
twarzy ( niemożność
karmienia nawet przez sondę)



FiO

FiO

2

2

równe 0,6

równe 0,6

uważane jest za

punkt krytyczny oddzielający
bezpieczne stężenie tlenu od
toksycznego



Oddychanie mieszaniną gazu z

FiO

FiO

2

2

> 0,6

> 0,6

dłużej niż 24 godziny

dłużej niż 24 godziny

jest dla pacjenta toksyczną ekspozycją na tlen

Po 48 godz. należy zastosować inne metody

Po 48 godz. należy zastosować inne metody

(np. wentylację mechaniczną)

(np. wentylację mechaniczną)



W stosunku do tkanki płucnej - objawy jak w
ARDS ( niedobór antyoksydantów )



Zmniejszenie napędu oddechowego u
pacjentów z przewlekłą hiperkarbią



Zwłóknienie pozasoczewkowe i ślepota u
noworodków

Skuteczno

ść

defibrylacj

i z każdą

minutą

maleje o

7-10%

NIE REAGUJE

Wezwij pomoc

Udrożnij drogi oddechowe.

Brak prawidłowego oddechu.

RKO 30:2

Do momentu podłączenia AED

Defibrylacja nie zalecana

Defibrylacja zalecana

Wyślij kogoś

lub idź po AED

Zadzwoń 112 / 999

1 Defibrylacja

Natychmiast

podejmij RKO 30:2

Natychmiast

podejmij RKO 30:2

Przez 2 minuty

AED

Ocena rytmu

Kontynuuj do odzyskania

prawidłowego oddechu



Wzrost rzutu serca, objętości krwi
krążącej, wentylacji minutowej i
zapotrzebowania na tlen.



W pozycji leżącej ciężarna macica
może uciskać na naczynia miednicy i
jamy brzusznej powodując spadek
rzutu serca i RR.



Przewlekła choroba serca,



Zatorowość,



Samobójstwo,



Choroba nadciśnieniowa rozwijająca się w

przebiegu ciąży,



Sepsa,



Ciąża pozamaciczna,



Krwawienie,



Zator wywołany przez płyn owodniowy,



Inne.



Ułóż pacjentkę na lewym boku pod

kątem 15°,



Podaj 100% tlen,



Podaj bolus płynów,



Szybko oceń potrzebę podania

odpowiednich leków,



Zapewnij pomoc doświadczonego

ginekologa.



Ułożenie na lewym boku pod kątem 15°,



Może być konieczne wyższe niż normalnie

ułożenie rąk na mostku,



Defibrylacja przy standardowych

wartościach energii,



Zaleca się użycie elektrod

samoprzylepnych,



Wzrost ryzyka wymiotów, wczesna

intubacja, z zastosowaniem Manewru

Sellicka.



Utopienie - opadnięcie na dno
martwego ciała. Przyczynami
utopienia mogą być: atak serca,
wrzucenie zwłok do wody lub
inne przypadki, w których ofiara
nie

ma

zalanych

dróg

oddechowych wodą.



Utonięcie to uduszenie

będące skutkiem zanurzenia w

cieczy, najczęściej w wodzie.



Podtopieniem

nazywa

się

wszystkie przypadki przeżycia po

duszeniu

się

w

wyniku

zanurzenia w wodzie.



Zespół

popodtopieniowy

może

rozwinąć się u ofiar podtopienia w

czasie pierwszych 72 godzin po

wypadku. Schorzenie to ma charakter

zespołu

niewydolności

oddechowej

typu

dorosłych

(ARDS

-

Acute

Respiratory Distress Syndrome) i jest

spowodowane

wypłukaniem

surfaktantu, przeciekiem powstałym na

skutek uszkodzenia ścian kapilar w

pęcherzykach

płucnych

oraz

odpowiedzią zapalną w obrębie tkanki

płucnej.

"Fazy tonięcia" według Ponsolda



Bezpieczeństwo!



Wydobycie poszkodowanego na
powierzchnię,



Wydobycie na brzeg w pozycji
horyzontalnej,



Wentylacja zaraz po wydobyciu na
powierzchnię – 1 min,



Podczas dopływania do brzegu
kontynuujemy oddechy gdy czas < 5
min,



Czas > 5 min – wentylacja przez
kolejną minutę,



Metoda usta-nos,



Ocena ABC,



5 oddechów ratowniczych,



RKO 30:2,



Osuszenie poszkodowanego przed
przeprowadzeniem automatycznej
defibrylacji ,



Ochrona przed wychłodzeniem.