METODA VOJTY



Lata 50. XX w. – Vaclaw Vojta -

twórca





DIAGNOSTYKA



TERAPIA

DIAGNOSTYKA



Obserwacja swobodnej motoryki na
plecach i na brzuszku



Obserwacja symetrii ułożenia głowy i
tułowia



Jakość podporu kkd i kkg



Utrzymanie głowy



7 prowokacyjnych reakcji ułożenia ciała
w przestrzeni



Obserwacja motoryki spontanicznej –



Ocena rozwoju dziecka w oparciu o badanie

zgodności wieku kalendarzowego z poziomem

motorycznym.



Vojta wyróżnił 8 głównych funkcji motorycznych oraz

podał prawidłowy czas ich występowania.



Raczkowanie, siadanie, chodzenie, chwytanie,

percepcja, mówienie, rozumienie mowy, rozwój

społeczny.



Dzieci dotknięte mózgowym porażeniem, niezależnie

od stopnia rozwoju ruchowego, jaki osiągnęły zawsze

dysponowały wzorcami ruchowymi, których jakość

nigdy nie wykraczała poza trzeci miesiąc życia w

porównaniu z prawidłowo rozwijającym się

niemowlęciem!

7 prowokacyjnych reakcji
ułożenia ciała w
przestrzeni:

1.

Reakcja trakcyjna –

przejście z leżenia tyłem do

pozycji siedzącej przez podciągnięcie za kkg

2.

Reakcja Landau’a –

w zwisie w leżeniu przodem,

podtrzymanie za klatkę piersiową

3.

Reakcja zawieszenia pachowego –

w zwisie

podtrzymanie za klatkę piersiową

4.

Reakcja wychylenia bocznego wg Vojty –

w zwisie w

leżeniu bokiem podtrzymanie za kl.piersiową

5.

Reakcja zawieszenia poziomego wg Collis –

w zwisie w

leżeniu bokiem chwyt za jednoimienne kończyny

6.

Reakcja zawieszenia wg Peiper – Isbert –

w zwisie

głową w dół, przytrzymanie za dwie kkd, na

wysokości

ud

7.

Reakcja zawieszenia pionowego wg Collis –

w zwisie

głową w dół, podtrzymanie za kd



W 1,2,6 można zaobserwować
asymetrię tułowia



W 5 i 6 – trudności z podporem kkg



W 3,5,7 trudności z podporem i
napięciem mięśniowym kkd



Oceniając reakcję dziecka na
ułożenie można zakwalifikować je
do zaburzeń ośrodkowej
koordynacji nerwowej :

w stopniu Lekkim – 0-3

reakcje

nieprawidłowe

Średnio ciężkim – 4-5
Ciężkim – 6-7

bezwzględne

Bardzo ciężkim – 7+

wskazanie do terapii

TERAPIA



Wskazania:



Przepuklina oponowo – mózgowa



Urazowe porażenie splotu



Wrodzona wada budowy np.
dysplazja stawu biodrowego



Mózgowe porażenie dziecięce



Wady postawy



Przeciwwskazania:



Gorączka 37,5’



Okres od 4 do 10 dni po
szczepieniu przeciwko Heinego-
Medina



ok. 2 tygodnie po zabiegu
chirurgicznym



Kuracja hormonalna

TERAPIA



Normalizacja napięcia mięśniowego
i odruchów pod wpływem
„torowania” czynności
kompleksowej



Odruchowy trening kompleksów
ruchowych - pełzania oraz
przetaczania



Wyzwalanie czynności odruchowej
przez pobudzanie stref wyzwolenia

Strefy wyzwolenia



Strefy te umiejscowione są kończynach

tułowia, brzuścach mięśni, na ścięgnach, a

także na okostnej, w miejscach przyczepu

mięśni (np. nadkłykieć przyśrodkowy kości

ramiennej, kolec biodrowy przedni górny,

mięsień pośladkowy średni, dolny kąt

łopatki).



Poprzez rozciągnięcie jednego mięśnia

uzyskujemy reakcję skurczową, reakcja ta

przenosi się na kolejny mięsień i dochodzi

do wytworzenia reakcji łańcuchowej, w

rezultacie całe ciało małego pacjenta ulega

napięciu.

TERAPIA



Dobór odpowiedniej pozycji wyjściowej



Wybór najwłaściwszych stref wyzwolenia



Stymulacja pioprioreceptorów w okostnej,

więzadłach



Ustalenie kierunku ucisku poszczególnych

stref



Dzielimy ciało na część twarzową i

potyliczną oraz górno- i dolnoleżącą



Główne punkty stymulacji to punkty na

kończynach, punkty pomocnicze na tułowiu



Stymulacja przez wielokrotne powtarzanie



Ucisk dość nieprzyjemny

TERAPIA



Ćwiczenia na stole terapeutycznym



Ciepłe, jasne, duże pomieszczenie



30min kilka razy dziennie



Terapia do momentu opanowania przez

dziecko samodzielnego pełzania i

raczkowania



dziecko musi być syte i wyspane



ćwiczymy z dzieckiem nie ubierając go



w czasie ćwiczeń można wykorzystywać

zwykłe czynności takie jak: przewijanie,

przebieranie, szykowanie do kąpieli;

Pełzanie odruchowe



Dziecko kładziemy na brzuchu z główką

obróconą pod kontem 30

o

, jeżeli twarz dziecka

zwrócona jest w prawą stronę wówczas prawą

rączkę podnosimy ponad główkę dziecka,



( jeżeli główka zwrócona jest w lewą stronę

wówczas lewą rączkę unosimy ponad główkę),

w dłoni należy umieścić kawałek drewna.

Prawą nogę, (gdy głowa skierowana w prawą

stronę) lekko ugiąć i skręcić na zewnątrz

(supinacja). Drugą rączkę obrócić wewnętrzną

stroną w kierunku stołu i ułożyć ją na stole

wzdłuż ciała z otwartą dłonią. Lewą nogę

lekko uginamy i obracamy na zewnątrz.

Obrót odruchowy



Faza pierwsza:



Dziecko układamy na plecach, głową obróconą o 30

o

,

ręce układamy wyprostowane wzdłuż tułowia, nogi

wyprostowane, lekko odwiedzione.



Strefy w tym ułożeniu: piersiowa (łuk żebrowy, 6

żebro), występuje opór przy głowie (kresy barkowe),

a także brodzie.



Kierunek działania:



głowę układamy w pozycji naturalnej;



dokonujemy obrotu obręczy barkowej w kierunku

ramienia;



prostujemy miednicę;



obracamy miednicę w kierunku kończyny dolnej;



zginamy staw biodrowy pod kątem 90

o

;



zginamy kolana pod kontem 90

o

;



zginamy stopy grzbietowo;



Faza druga:



Układamy dziecko na boku, z twarzą ułożoną na stole,

przedramię zginamy pod kątem 90

o

w stosunku do

ciała, uginamy obie nogi w biodrach, a także w

kolanach pod kątem 40

o

, ramię układamy na cielę

skierowane w kierunku wewnętrznym.



Kierunek działania:



głowa w pozycji środkowej;



łopatkę układamy przy kręgosłupie, ramię

przywodzimy w rotacji zewnętrznej, zginamy łokieć, a

dłoń pozostawiamy otwartą;



podudzie prostujemy i odwodzimy, kolano pozostaje

wyprostowane, stopę układamy tak jak w pierwszej

fazie;



uginamy ramię i odwodzimy w rotacji zewnętrznej,

prostujemy łokieć i odwracamy na zewnątrz,

nadgarstek układamy w pozycji częściowo

wyprostowanej, a częściowo zgiętej grzbietowo;



udo uginamy w biodrze i odwodzimy w rotacji

zewnętrznej, kolano uginamy pod kątem 80

o

, stopę

układamy w pozycji zerowej z rozwartymi palcami;



Faza trzecia:



Dziecko układamy tak jak w fazie
drugiej z tym wyjątkiem tego, że
stawy biodrowy i kolanowy należy
ugiąć pod kątem 90

0

.



Kierunek działania:



Podobnie jak w fazie drugiej, lecz
reakcje podudzi odpowiadają
reakcji uda.



Faza czwarta:



Zastosowanie tej fazy poprawia różnicowanie

się bioder w przypadku porażenia

obustronnego, faza ta pomocna jest w leczeniu

skrzywień dolnej części kręgosłupa, kręgosłupa

lędźwiowego (skolioza). Dziecko układamy w

tak jak w fazie trzeciej.



Kierunek działania:



Stawy biodrowe ugięte i odwiedzione w rotacji

zewnętrznej.



Metoda Vojty wzmacnia siły mięśniowe,

stabilizuje napięcie w poszczególnych grupach

mięśni wokół punktu podporu na łokciu,

kolanie, a także pięcie. Oddziałuje na oś

(głowa-tułów), dzięki czemu pomaga w

uzyskaniu fizjologicznego wyprostu kręgosłupa.

Ćwiczenia te wzmacniają mięśnie brzucha, co

pozwala na koordynację procesu pionizacji.

Plusy i minusy metody
Vojty



„+”



Terapia trwa krótko – od 2min



Pojedyncze reakcje łatwo nauczyć

rodziców



Wystarczy 3 x dziennie po 0,5 h



Bardzo intensywna (dla dziecka

ciężkie ćwiczenia oporowe)



„-”



Stosowana nieprawidłowo może

przynieść szkodę



Dzieci i rodzice jej nie lubią

KONIEC