U schyłku XV w. król Jan Olbracht wprowadził
regulacje dotyczące kontroli nad ubogimi. W
wydanym w 1496r. statucie została podjęta
próba "licencjonowania" żebraków oraz
określenia dopuszczalnej liczby żebrzących -
tzw. "kontyngentów żebraczych".
Działania represyjne wobec ubogich
przeplatały się ze wsparciem dla nich
udzielanym przez instytucje charytatywne.
Statut zawierał między innymi „ankietę
diagnostyczną”:
1.
Jakie imię i nazwisko?
2.
Skądeś?
3.
Dawnoś tu?
4.
Masz żonę, albo męża, albo dzieci?
5.
Masz pana, albo powinne, którzy by cię winni żywić,
albo syny, albo córki dorosłe?
6.
Co za lata masz?
7.
Co za chorobę?
8.
Skąd ci choroba przyszła?
9.
Jakoś do ubóstwa przyszedł i dawno żebrzesz?
10.
Zna cie tu kto?
11.
Gdzie mieszkasz?
12.
Byłeś w którym szpitalu ?
13.
Robisz co, albo możesz robić, jeśli umiesz rzemiosło
jakie?
Lata 1923-1991
Do 1991 r. pomoc społeczna regulowała
ustawa o opiece społecznej z 1923 roku
oraz wiele aktów wykonawczych, które
dostosowywały stan rozwiązań prawnych do
aktualnych w danym czasie potrzeb i
sytuacji. W historii państwa polskiego była
to jedna z najdłużej obowiązujących ustaw.
Brak nowej ustawy wynikał z przyczyn
doktrynalnych; oficjalnie w ,,realnym
socjalizmie” nie mogło być osób ubogich,
bezdomnych, niewydolnych ekonomicznie i
wychowawczo.
D. Zalewski, opieka i pomoc społeczna.
Dynamika instytucji, Warszawa 2005
Cechy polityki społecznej prowadzonej w
socjalistycznym państwie opiekuńczym:
- wysokie dotacje do cen podstawowych
towarów,
- szeroko rozbudowana działalność socjalna
zakładów pracy,
- dobrze rozbudowany system świadczeń
socjalnych.
Reformy gospodarcze, zapoczątkowane po
1989 r., doprowadziły do demontażu
dotychczasowych podstaw polityki
społecznej, tj. szerokiego systemu
subsydiów państwowych oraz
realizowanego przez państwowe podmioty
gospodarcze paternalizmu socjalnego
Likwidacji starego systemu nie towarzyszyło
wprowadzenie nowego modelu polityki
społecznej, nawet nie próbowano
rekompensować utraty dotychczasowych
przywilejów.
W ten sposób dokonał się proces społecznej
degradacji dużych grup zagrożonych
pauperyzacją ( samotne matki, wielodzietne
rodziny, mieszkańcy terenów
defaworyzowanych)
Polityka społeczna jest miejscem ujawniania i
ścierania się interesów różnych grup, jest
dziedzina konfliktogenną, a przez to
niewygodną dla elit rządzących
(przykład konflikt
Pawlak – reszta świata, GW)
Krytyka polityki społecznej odbywa się
zazwyczaj z pozycji ideologicznych: lewica
zarzuca jej zbytnią polaryzację społeczeństwa i
pogłębianie nierówności; prawica – np. brak
polityki prorodzinnej.
Podstawową wadą polityki społecznej jest brak
całościowego widzenia problemów społecznych
we wzajemnych związkach, wymagających
skoordynowanego działania.
Tytuły z gazet…
Kiedy zerwiemy z iluzją państwa
opiekuńczego (,, Wprost ”);
Aspiracje, owszem mamy, za to polityki
społecznej – nie (,, Polityka”)
Przed wyborami samorządowymi 1990 roku
dokonano transferu organizacji pomocy
społecznej z Ministerstwa Zdrowia do
Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej
System pomocy społecznej po 1989 r.
budowany był pod hasłami decentralizacji
państwa i tworzenia samorządności lokalnej.
Niósł na sobie ciężar ułomności całego okresu
transformacji. Wobec braku rozwiązań
całościowych w polityce społecznej i
przebudowy systemu zabezpieczeń
samorządowa pomoc społeczna stała się swego
rodzaju substytutem działań innych organizacji
Zasady funkcjonowania pomocy społecznej po 1989 r.
określiła uchwalona
29 listopada 1990 roku ustawa o pomocy
społecznej.
Celem działań stała się pomoc wszystkim osobom i
rodzinom, które same nie są w stanie przezwyciężyć
trudności życiowych. Jedną z form działania stałą się
po raz pierwszy ustawowo zapisana praca socjalna.
Powstałe ośrodki pomocy społecznej stały się głównym
podmiotem świadczącym pomoc w gminie. Partnerem
ośrodków pomocy społecznej są wojewódzkie zespoły
pomocy społecznej ( jednostki merytoryczno-kontrolne
i koordynujące), będące agendami rządowymi.
Inni partnerzy samorządowej pomocy społecznej w
świetle ustawy to: lokalne instytucje, organizacje,
Kościół, zakłady pracy, stowarzyszenia i fundacje
Głównym celem pomocy społecznej jest
doprowadzenie podopiecznego do
całkowitego usamodzielnienia.
Skuteczna pomoc powinna działać tak, aby
podopieczny nie był zmuszony ponownie
ubiegać się o pomoc i z niej korzystać
Celem pomocy społecznej jest także
zaspokajanie podstawowych potrzeb tak,
by umożliwić podopiecznym bytowanie
w warunkach odpowiadających godności
człowieka
Kładzie nacisk na rozwój niematerialnych form
pomocy;
Wytycza nowy kierunek myślenia o nowoczesnej
pomocy społecznej zakładającej odpowiedzialność
za siebie i aktywność osób korzystających z pomocy;
Zadania wykraczają poza działania o charakterze
naprawczym, obejmując m.in. zapobieganie i pomoc
o charakterze niematerialnym w rozwiązywaniu
trudnych sytuacji życiowych – praca socjalna;
Instytucja pomocy ma dążyć do upodmiotowienia
świadczeniobiorcy poprze współdecydowanie o
rodzaju najbardziej skutecznej pomocy;
Akcent na zaspokajanie potrzeb całej rodziny, a nie
tylko jej poszczególnych członków;
Ustala dla potrzeb pomocy ,,próg ubóstwa” Jasno
określa zadania państwa i samorządu terytorialnego
jako organizatorów pomocy
Konstytucja RP
Europejska Karta Społeczna z 1996 r.
Art. 13
„każdy nie mający wystarczających zasobów ma
prawo do pomocy społecznej i medycznej”
Europejski Kodeks Zabezpieczenia Społecznego
z 1964 r. (
pomoc społeczna jest zorganizowana w
każdym kraju z uwzględnieniem jego specyfiki,
doświadczeń i rozpoznanych potrzeb)
Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych,
Społecznych i Kulturalnych z 1996r.
, „każdy ma
prawo do odpowiedniego poziomu życia dla siebie i swojej
rodziny”
K.Zamorska, R.Szarfenberg, Prawa socjalne, w: Prawa i wolnosci I i II
generacji, red. A. Florczak, Toruń 2006
A.Rutkowska, Europejska Karta Socjalna – nowe zadania dla pracy
socjalnej, w: Społeczeństwo. Demokracja. Edukacja – nowe wyzwania
w pracy socjalnej, red. K. Marzec-Holka, Bydgoszcz 2000,
Ustawa o pomocy społecznej z 12 marca
2004r.
(tekst jednolity: Dz. U. 2009r. Nr 175, poz.
1362)
us tawa s pis tresci.pdf
osobom posiadającym obywatelstwo polskie mającym
miejsce zamieszkania i przebywającym na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
cudzoziemcom mającym miejsce zamieszkania i
przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
a) na podstawie zezwolenia na osiedlenie się,
zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego
Wspólnot Europejskich, zezwolenia na zamieszkanie na
czas oznaczony udzielonego w związku z okolicznością
lub w związku z uzyskaniem w Rzeczypospolitej Polskiej
statusu uchodźcy lub ochrony uzupełniającej,
b) na podstawie zgody na pobyt tolerowany - w formie
schronienia, posiłku, niezbędnego ubrania oraz zasiłku
celowego;
mającym miejsce zamieszkania i przebywającym na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelom państw
członkowskich Unii Europejskiej,
przyznawaniu i wypłacaniu świadczeń,
pracy socjalnej,
prowadzeniu i rozwoju niezbędnej infrastruktury
socjalnej,
analizie i ocenie zjawisk rodzących
zapotrzebowanie na świadczenia z pomocy
społecznej,
realizacji zadań wynikających z rozeznanych
potrzeb społecznych,
rozwijaniu nowych form pomocy społecznej i
samopomocy w ramach zidentyfikowanych
potrzeb.
wsparcie osób i rodzin w przezwyciężeniu trudnej
sytuacji życiowej, doprowadzenie - w miarę możliwości -
do ich życiowego usamodzielniania i umożliwienie im
życia w warunkach odpowiadających godności człowieka,
zapewnienie dochodu na poziomie interwencji socjalnej –
dla osób nie posiadających dochodu lub o niskich
dochodach, w wieku poprodukcyjnym i osobom
niepełnosprawnym,
zapewnienie dochodu do wysokości poziomu interwencji
socjalnej osobom i rodzinom o niskich dochodach, które
wymagają okresowego wsparcia,
zapewnienie profesjonalnej pomocy rodzinom
dotkniętym skutkami patologii społecznej, w tym
przemocą w rodzinie,
integracja ze środowiskiem osób wykluczonych
społecznie,
stworzenie sieci usług socjalnych adekwatnych do
potrzeb w tym zakresie.
Świadczenia pieniężne:
Zasiłek stały
Zasiłek okresowy
Zasiłek celowy
Zasiłek i pożyczka na ekonomiczne
usamodzielnienie
Pomoc dla rodzin zastępczych
Pomoc na usamodzielnienie lub
kontynuowanie nauki
Pokrycie kosztów nauki języka polskiego
Podstawą ustalania wysokości pomocy pieniężnej jest od 1
października 2006 r. kwota 1 647 zł zwana dalej podstawą.
W zależności od stanu zdrowia, wieku dziecka, pokrewieństwa lub jego
braku, mogą mieć miejsce dodatkowe modyfikacje wysokości kwoty.
Określenie zawarte w ustawie i rozporządzeniu, mówiące o "częściowym
pokryciu kosztów", sygnalizuje, że może zaistnieć potrzeba wkładu
finansowego rodziny zastępczej w wydatki na utrzymanie dziecka.
Wysokość pomocy pieniężnej wynosi miesięcznie w przypadku
dziecka:
do 7 lat- 60% podstawy tj. 988,20 zł
do 7 lat, posiadającego orzeczenie o niepełnosprawności- 80% podstawy
tj. 1 317, 60 zł
os 7 do 18 lat- 40% podstawy, nie mniej niż 10% tj. 658,80 zł
od 7 do 18 lat posiadającego orzeczenie o niepełnosprawności- 60%
podstawy tj 988,20 zł
od 7 do 18 lat posiadającego orzezczenie o niepełnosprawności i
umieszczonego w rodzinie zastępczej na podstawie ustawy, októrej
mowa w punkcie poprzednim- 80% podstawy tj. 1 317, 60 zł
Świadczenia niepieniężne
:
Praca socjalna
Bilet kredytowy
Składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne
Sprawienie pogrzebu
Poradnictwo specjalistyczne
Interwencja kryzysowa
Schronienie
Posiłek, ubranie
Usługi opiekuńcze i specjalistyczne
Mieszkanie chronione
Pobyt w domu pomocy społecznej
Opieka w placówce
Szkolenia, poradnictwo, terapia rodzinna
opracowanie i realizacja gminnej strategii rozwiązywania
problemów społecznych;
sporządzanie bilansu potrzeb gminy w zakresie pomocy
społecznej;
udzielanie schronienia, zapewnienie posiłku oraz
niezbędnego ubrania osobom tego pozbawionym;
przyznawanie i wypłacanie zasiłków okresowych;
przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych;
przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych na
pokrycie wydatków powstałych w wyniku zdarzenia
losowego;
przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych na
pokrycie wydatków na świadczenia zdrowotne osobom
bezdomnym oraz innym osobom niemającym dochodu i
możliwości uzyskania świadczeń na podstawie przepisów
o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu
Zdrowia;
przyznawanie zasiłków celowych w formie biletu
kredytowanego;
opłacanie składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe za osobę, która
zrezygnuje z zatrudnienia w związku z koniecznością sprawowania
bezpośredniej, osobistej opieki nad długotrwale lub ciężko chorym
członkiem rodziny oraz wspólnie niezamieszkującymi matką, ojcem lub
rodzeństwem;
praca socjalna;
organizowanie i świadczenie usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych,
w miejscu zamieszkania;
prowadzenie i zapewnienie miejsc w placówkach opiekuńczo-
wychowawczych wsparcia dziennego lub mieszkaniach chronionych;
tworzenie gminnego systemu profilaktyki i opieki nad dzieckiem i rodziną;
dożywianie dzieci;
sprawienie pogrzebu, w tym osobom bezdomnym;
kierowanie do domu pomocy społecznej i ponoszenie odpłatności za pobyt
mieszkańca gminy w tym domu;
pomoc osobom mającym trudności w przystosowaniu się do życia po
zwolnieniu z zakładu karnego;
sporządzanie sprawozdawczości oraz przekazywanie jej właściwemu
wojewodzie, również w wersji elektronicznej, z zastosowaniem systemu
informatycznego;
utworzenie i utrzymywanie ośrodka pomocy społecznej, w tym zapewnienie
środków na wynagrodzenia pracowników.
przyznawanie i wypłacanie zasiłków specjalnych
celowych;
przyznawanie i wypłacanie pomocy na ekonomiczne
usamodzielnienie w formie zasiłków, pożyczek oraz
pomocy w naturze;
prowadzenie i zapewnienie miejsc w domach pomocy
społecznej i ośrodkach wsparcia o zasięgu gminnym
oraz kierowanie do nich osób wymagających opieki;
podejmowanie innych zadań z zakresu pomocy
społecznej wynikających z rozeznanych potrzeb
gminy, w tym tworzenie i realizacja programów
osłonowych;
współpraca z powiatowym urzędem pracy w zakresie
upowszechniania ofert pracy oraz informacji o wolnych
miejscach pracy, upowszechniania informacji o
usługach poradnictwa zawodowego i o szkoleniach.
przyznawanie i wypłacanie zasiłków stałych;
opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne określonych w
przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym
Funduszu Zdrowia;
organizowanie i świadczenie specjalistycznych usług
opiekuńczych w miejscu zamieszkania dla osób z zaburzeniami
psychicznymi;
przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych na pokrycie
wydatków związanych z klęską żywiołową lub ekologiczną;
prowadzenie i rozwój infrastruktury środowiskowych domów
samopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi;
realizacja zadań wynikających z rządowych programów pomocy
społecznej, mających na celu ochronę poziomu życia osób, rodzin
i grup społecznych oraz rozwój specjalistycznego wsparcia;
przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych, a także udzielanie
schronienia, posiłku oraz niezbędnego ubrania cudzoziemcom, o
których mowa w art. 5a;
przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych, a także udzielanie
schronienia, posiłku i niezbędnego ubrania cudzoziemcom, którzy
uzyskali zgodę na pobyt tolerowany na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
opracowanie i realizacja powiatowej strategii
rozwiązywania problemów społecznych;
prowadzenie specjalistycznego poradnictwa;
organizowanie opieki w rodzinach zastępczych
zapewnienie opieki i wychowania dzieciom całkowicie
lub częściowo pozbawionym opieki rodziców, w
szczególności przez organizowanie i prowadzenie
ośrodków adopcyjno-opiekuńczych, placówek
opiekuńczo-wychowawczych, dla dzieci i
młodzieży, w tym placówek wsparcia dziennego
o zasięgu ponadgminnym, a także tworzenie i
wdrażanie programów pomocy dziecku i rodzinie;
pokrywanie kosztów utrzymania dzieci z terenu
powiatu, umieszczonych w całodobowych
placówkach opiekuńczo-wychowawczych i w
rodzinach zastępczych, również na terenie innego
powiatu;
Pokaż Opieka.doc
przyznawanie pomocy pieniężnej na usamodzielnienie oraz na
kontynuowanie nauki osobom opuszczającym całodobowe placówki
opiekuńczo-wychowawcze typu rodzinnego i socjalizacyjnego,
pomoc w integracji ze środowiskiem osób mających trudności w
przystosowaniu się do życia, młodzieży opuszczającej całodobowe
placówki opiekuńczo-wychowawcze typu rodzinnego i
socjalizacyjnego
pomoc cudzoziemcom, którzy uzyskali w Rzeczypospolitej Polskiej
status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą, mającym trudności w
integracji ze środowiskiem;
prowadzenie i rozwój infrastruktury domów pomocy społecznej o
zasięgu ponadgminnym oraz umieszczanie w nich skierowanych
osób;
prowadzenie mieszkań chronionych dla osób z terenu więcej
niż jednej gminy oraz powiatowych ośrodków wsparcia, w tym
domów dla matek z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży, z
wyłączeniem środowiskowych domów samopomocy i innych
ośrodków wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi;
prowadzenie ośrodków interwencji kryzysowej;
udzielanie informacji o prawach i uprawnieniach;
szkolenie i doskonalenie zawodowe kadr pomocy społecznej z
terenu powiatu;
doradztwo metodyczne dla kierowników i pracowników
jednostek organizacyjnych pomocy społecznej z terenu
powiatu;
podejmowanie innych działań wynikających z rozeznanych
potrzeb, w tym tworzenie i realizacja programów osłonowych;
sporządzanie sprawozdawczości oraz przekazywanie jej
właściwemu wojewodzie, również w wersji elektronicznej, z
zastosowaniem systemu informatycznego;
sporządzanie bilansu potrzeb powiatu w zakresie pomocy
społecznej;
utworzenie i utrzymywanie powiatowego centrum pomocy
rodzinie, w tym zapewnienie środków na wynagrodzenia
pracowników.
pomoc cudzoziemcom, którzy uzyskali w Rzeczypospolitej Polskiej
status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą, w zakresie indywidualnego
programu integracji, oraz opłacanie za te osoby składek na
ubezpieczenie zdrowotne określonych w przepisach o powszechnym
ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia; (także finansowanie
pobytu dzieci cudzoziemców w placówkach o-w, interwencja
kruzysowa)
prowadzenie i rozwój infrastruktury ośrodków wsparcia dla osób z
zaburzeniami psychicznymi;
realizacja zadań wynikających z rządowych programów pomocy
społecznej, mających na celu ochronę poziomu życia osób, rodzin i
grup społecznych oraz rozwój specjalistycznego wsparcia;
realizacja zadań z dziedziny przysposobienia międzynarodowego
dzieci, w tym zlecanie realizacji tych zadań podmiotom prowadzącym
niepubliczne ośrodki adopcyjno-opiekuńcze wyznaczone przez ministra
właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego.
opracowanie, aktualizowanie i realizacja strategii wojewódzkiej w zakresie
polityki społecznej;
organizowanie kształcenia, w tym prowadzenie publicznych szkół służb
społecznych oraz szkolenia zawodowego kadr pomocy społecznej;
rozpoznawanie przyczyn ubóstwa oraz opracowywanie regionalnych
programów pomocy społecznej wspierających samorządy lokalne w
działaniach na rzecz ograniczania tego zjawiska;
inspirowanie i promowanie nowych rozwiązań w zakresie pomocy społecznej;
organizowanie i prowadzenie regionalnych jednostek organizacyjnych
pomocy społecznej;
prowadzenie banku danych o wolnych miejscach w całodobowych
placówkach opiekuńczo-wychowawczych na terenie województwa;
sporządzanie sprawozdawczości oraz przekazywanie jej właściwemu
wojewodzie, również w wersji elektronicznej, z zastosowaniem systemu
informatycznego;
sporządzanie bilansu potrzeb w zakresie pomocy społecznej i przekazywanie
go wojewodzie do dnia 1 marca każdego roku;
utworzenie i utrzymanie regionalnego ośrodka polityki społecznej, w tym
zapewnienie środków na wynagrodzenia pracowników.
wydawanie i cofanie zezwoleń lub zezwoleń warunkowych na
prowadzenie domów pomocy społecznej oraz wydawanie i cofanie
zezwoleń na prowadzenie placówek zapewniających całodobową
opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom
w podeszłym wieku, w tym prowadzonych na podstawie przepisów
o działalności gospodarczej;
wydawanie i cofanie zezwoleń lub zezwoleń warunkowych na
prowadzenie całodobowych placówek opiekuńczo-
wychowawczych;
prowadzenie rejestru domów pomocy społecznej i innych,
koordynowanie działań w zakresie integracji cudzoziemców, którzy
uzyskali w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy lub ochronę
uzupełniającą, w szczególności w zakresie wskazania im miejsca
zamieszkania;
realizacja lub zlecanie jednostkom samorządu terytorialnego lub
podmiotom niepublicznym zadań wynikających z programów
rządowych;
nadzór nad realizacją zadań samorządu gminnego, powiatowego i
województwa, w tym nad jakością działalności jednostek
organizacyjnych pomocy społecznej oraz nad jakością usług,
nadzór pedagogiczny w odniesieniu do wychowawców i innych
pracowników pedagogicznych zatrudnionych w placówkach
opiekuńczo-wychowawczych i ośrodkach adopcyjno-opiekuńczych
kontrola jakości usług, o których mowa w pkt 8, wykonywanych
przez podmioty niepubliczne na podstawie umowy z organami
administracji rządowej i samorządowej;
regionalne ośrodki polityki społecznej
powiatowe centra pomocy rodzinie
ośrodki pomocy społecznej
domy pomocy społecznej
placówki specjalistycznego poradnictwa, w
tym rodzinnego
placówki opiekuńczo-wychowawcze
ośrodki adopcyjno- opiekuńcze
ośrodki wsparcia
ośrodki interwencji kryzysowej
Świadczy na poziomie obowiązującego standardu, osobom
wymagającym całodobowej opieki z powodu wieku, choroby
lub niepełnosprawności usługi: bytowe, opiekuńcze,
wspomagające, edukacyjne w formach i zakresie
wynikających z indywidualnych potrzeb.
Domy, w zależności od tego, dla kogo są przeznaczone
dzielą się na domy dla:
Osób w podeszłym wieku
Osób przewlekle somatycznie chorych
Osób przewlekle psychicznie chorych
Dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie
Dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie
Osób niepełnosprawnych fizycznie
Placówki ze względu na specyfikę działań
dzielą się na :
•
Placówki wsparcia dziennego
•
Placówki interwencyjne
•
Placówki rodzinne
•
Placówki socjalizacyjne
Ośrodek wsparcia jest środowiskową formą
pomocy półstacjonarnej służącą utrzymaniu
osoby w jej naturalnym środowisku i
przeciwdziałaniu instytucjonalizacji, a w
szczególności:
środowiskowe domy samopomocy
dzienne domy pomocy
noclegownie
ośrodki opiekuńcze