CHARAKTERYSTYKA PODSTAWOWYCH FORM

RUCHU TURYSTYCZNEGO

1. Pojęcie i formy ruchu turystycznego

2. Motywy podróżowania

3. Sezonowość ruchu turystycznego

Ruch turystyczny to zjawisko o charakterze społeczno-
ekonomicznym, którego istota polega na podróżach podejmowanych
dla

realizacji

różnorodnych

celów

(np.

poznawczych,

wypoczynkowych, rozrywkowych).

W rozwoju ruchu turystycznego wg H.W.Opaschowskiego wyróżnia się
3 fazy, które zawierają istotne zmiany:

1. Okres po zakończeniu I wojny światowej do końca lat 50-tych

XX w. (dominujący cel: wypoczynkowy i rekreacyjny).

2. Lata 1960-1980 – wyraźny wzrost liczby wyjazdów, w których

dominowała orientacja konsumpcyjna oraz bierny wypoczynek
i rozrywka.

3. od początku lat 80. – pojawiają się coraz częściej jako motywy

wyjazdów potrzeby sfery psychicznej (nowych doznań,
doświadczeń, poznania).

• Turystyka krajowa to ogół czynności rezydentów danego obszaru

podróżujących do miejsc położonych w obrębie tego kraju, ale nie
należących do ich zwykłego otoczenia;

• Turystyka przyjazdowa definiowana jest jako ogół czynności

nierezydentów podróżujących w obrębie danego obszaru, który nie
stanowi ich zwykłego otoczenia;

• Turystyka wyjazdowa to zespół czynności rezydentów danego

obszaru podróżujących do i przebywających w miejscach
znajdujących się poza obrębem tego obszaru (a tym samym poza
ich zwykłym otoczeniem).

Formy ruchu turystycznego:

3S

Sun – słońce
Sand – piasek
Sea – morze

3E

Entertainment – rozrywka
Excitement – ekscytacja
Education – edukacja

Zjawisko sezonowości to czasowe zmiany wielkości ruchu
turystycznego zależne od czynników przyrodniczych, lokalnych
zasobów

walorów

turystycznych

oraz

zagospodarowania

turystycznego.

W Polsce wyróżnia się dwa sezony turystyczne:

•mały sezon turystyczny (sezon zimowy),
•duży sezon turystyczny (sezon wakacyjny),
•inne (okazjonalne) szczyty turystyczne (długie weekendy, święta).

Skutki występowania zjawiska sezonowości:

• nadmierna koncentracja ruchu turystycznego na danym

obszarze w pewnym okresie (obciążenie środowiska),

• konieczność ponoszenia większych nakładów inwestycyjnych

(odpowiednich do potrzeb ruchu turystycznego w danej chwili, a
nie w skali np. roku),

• wyczerpanie fizyczne i psychiczne kadry turystycznej,
• nierównomierne dochody przedsiębiorstw w skali roku,
• ustalony okres wakacyjny (urlopowy) – w przeciwieństwie do

ferii zimowych,

• wysokie ceny w sezonie turystycznym.

Uczestnictwo w wyjazdach krajowych na 5 lub więcej dni

(% populacji w wieku 15 i więcej lat)

Motywy podróży turystycznych wg V.T.C. Middletona:

•Związane z pracą (m.in. konferencje, spotkania, kontakty handlowe).

•Związane z kulturą fizyczną oraz fizjologiczne (m.in. aktywna

rekreacja, sport, rehabilitacja, poszukiwanie innego klimatu).

•Kulturalno-psychologiczno-edukacyjne (m.in. festiwale, koncerty,

muzea, osobliwości przyrodnicze).

•Towarzyskie i etniczne.

•Rozrywka (zabawa), przyjemność.

•Religijne.

Motywy podróży turystycznych wg WTO:

•Wypoczynek, rekreacja, wakacje.

•Odwiedziny krewnych i znajomych.

•Podróże w sprawach zawodowych i w interesach.

•Podróże w celach religijnych, pielgrzymkowych.

•Inne.

Zagraniczne przyjazdy turystyczne do Polski z
wybranych krajów w latach 2008 i 2009

Kraj

Liczba przyjazdów w

tys. 

Zmiana w

%

2008

2009

Niemcy

4780

4560

-4,6

Ukraina

1550

1295

-16,5

Białoruś

870

865

-0,6

Litwa

695

620

-10,8

Wielka Brytania

495

450

-9,1

Rosja

410

320

-22,0

Holandia

315

300

-4,8

Austria

270

280

3,7

Włochy

260

245

-5,8

Łotwa

340

230

-32,4

Francja

215

215

0,0

USA

255

215

-15,7

Węgry

225

200

-11,1

Czechy

180

175

-2,8

Szwecja

170

155

-8,8

Norwegia

135

115

-14,8

Słowacja

80

85

6,3

Źródło: dane Instytutu Turystyki.