Joanna T

Irmina B

Joanna G

Iwona Z



Zapadalność: 3,4/100000/rok. Rocznie

rozpoznaje się w Polsce około 1300

przypadków raka przełyku.



Częściej chorują mężczyźni, prawie

wyłącznie po 40. roku życia.



Dynamizm wzrostu zachorowalności na

gruczolakoraka przełyku jest największy

spośród wszystkich raków u ludzi

(związane jest to ze wzrastającą

częstością występowania przełyku

Barreta).



Rak przełyku zwykle występuje u osób

po 50 roku życia, częściej u mężczyzn,

aniżeli kobiet. Histologicznie jest rakiem

płaskonabłonkowym (około 80%) lub

gruczolakorakiem. 20% zmian występuje

w górnej części przełyku, 50% w

środkowej, a 30% w dolnej.



Rozwój raka przełyku jest spowodowany zaburzeniami kontroli

proliferacji i różnicowania oraz apoptozy komórkowej. Dochodzi

do mutacji w obrębie genów supresorowych, takich jak: p53,

p21, p14, p16, a także onkogenów - Bcl-1.

 
Czynniki ryzyka
  Czynniki etiologiczne:

  * Wiek - średnia wieku zachorowań dla mężczyzn wynosi 66 lat,

a dla kobiet 67 lat.

* palenie papierosów
* alkohol
* gorące napoje
* otyłość
* niski status społeczny
* refluks żołądkowo-przełykowy
* rak głowy i szyi w wywiadzie
* stan po radioterapii śródpiersia
* nitrozaminy
* aflatoksyna
* orzeszki betelu
* wirusy Papilloma (HPV-16)
 



Stany przedrakowe:



Endoskopowy obraz przełyku Barretta

 
* przełyk Barretta
* wieloletnia achalazja
* oparzenia przełyku
* modzelowatość
* zespół Plummera-Vinsona
* zwężenia pozapalne i po oparzeniach
* brodawczak płaskonabłonkowy
 



Największym czynnikiem ryzyka gruczolakoraka przełyku jest

przełyk Barretta.

 



Postacie

 
1. Rak płaskonabłonkowy - najczęściej spotykana postać.
2. Gruczolakorak.
3. Rak śluzowonaskórkowy.
4. Rak torbielowatogruczołowy.
 



Dwa ostatnie spotykane są bardzo rzadko.



Pierwsze etapy transformacji
nowotworowej śluzówki przełyku
przebiegają bezobjawowo. Z czasem
występują problemy z przełykaniem,
zwłaszcza pokarmów stałych
(dysfagia). U połowy chorych
występują bóle przełyku, wymioty,
krwioplucie, a niekiedy również
chrypka. U 80% chorych następuje
znaczna utrata wagi.

Najczęściej:
 
* dysfagia
* zmniejszenie masy ciała
* odynofagia
 
Rzadziej:
 
* duszność
* kaszel
* chrypka
* ból zamostkowy promieniujący do pleców
* czkawka
 
Powiększenie nadobojczykowych i szyjnych

węzłów chłonnych świadczy o znacznym

zaawansowaniu procesu chorobowego.



Obecnie najwyższy odsetek wykrywalności

zmian daje badanie endoskopowe, które

powinno być poprzedzone badaniem

radiologicznym. Endoskopii powinno

towarzyszyć zrobienie wymazu

cytologicznego (materiał uzyskiwany za

pomocą szczoteczki) oraz wykonanie

biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej, w celu

pobrania komórek z podejrzanej zmiany do

badania histopatologicznego. Dwa ostatnie

sposoby pozwalają na stwierdzenie czy

występują tam komórki nowotworowe czy

nie.



Doskonałą metodą służącą do oceny

rozległości zmiany i głębokości nacieku jest

echoendoskopia, czyli ultrasonografia

endoskopowa – niestety jeszcze mało

popularna metoda.



Na podstawie badania
endoskopowego i oceny
histopatologicznej pobranego
wycinka.



W celu ustalenia stopnia
zaawansowania choroby należy
wykonać następujące badania:

* bronchoskopię - ustalenie stopnia

ucisku na tchawicę lub oskrzela

* PET - ocena miejscowego

zaawansowania i przerzutów



wziernikowanie przełyku czyli ezofagoskopia z pobraniem

wycinków z guza celem ustalenia rozpoznania

mikroskopowego.



badanie radiologiczne przełyku i żołądka (z podwójnym

kontrastem).



badanie komputerowej tomografii spiralnej (KT) z podaniem

kontrastu



i ewentualne badanie rezonansu magnetycznego (MR) z

oceną szyi, śródpiersia i nadbrzusza.



wewnątrzprzełykowa ultrasonografia celem oceny

naciekania guza w głąb ściany przełyku i oceny węzłów

chłonnych śródpiersia



badanie radiologiczne klatki piersiowej (PA + prawy bok),



badania ultrasonograficzne szyi i jamy brzusznej.



bronchoskopia celem oceny drzewa oskrzelowego.



badanie laryngologiczne celem wykluczenia zmian

nowotworowych w zakresie nosogardła.



endosonografia (EUS) - ocena głębokości penetracji raka w

obrębie przełyku i sąsiadujących struktur, a także zajęcie

regionalnych węzłów chłonnych. Umożliwia także wykonanie

celowanej biopsji cienkoigłowej węzła chłonnego.



markery nowotworowe (CEA, CA 19-9, CA 125) - mała

czułość i swoistość. Mogą być przydatne w monitorowaniu

nawrotów.



Leczenie radykalne



Leczenie chirurgiczne-Skuteczne jest jedynie leczenie operacyjne,

polegające na wycięciu zmienionego chorobowo fragmentu

przełyku oraz połączeniu pozostałej części z żołądkiem. Jeśli nie

jest to możliwe zamiast przełyku wstawia się odcinek jelita.



Kwalifikują się do niego tylko chorzy bez przerzutów. Wybór

metody zależy od stopnia zaawansowania choroby: 

* T1 N0 M0 - wstępna operacja lub wstępna chemioterapia (stosuje

się 5-fluorouracyl i cisplatynę)

* T4 N1 M0 - nowotwór nieoperacyjny, wstępna chemioradioterapia
* T2/3 N0 M0/1a - wstępna operacja + terapia adiuwantowa;

wstępna chemioradioterapia; chemoradioterapia neoadiuwantowa

z późniejszą operacją

 



Podstawową metodą operacyjną w leczeniu raka przełyku jest jego

całkowite lub subtotalne wycięcie wraz z okolicznymi węzłami

chłonnymi. Ciągłość przewodu pokarmowego odtwarza się przez

przemieszczenie żołądka do klatki piersiowej lub wytworzenia

wstawki z jelita.

 



Leczenie paliatywne -W przypadkach bardzo zaawansowanych

zmian, gdy niemożliwe jest usunięcie przełyku, wykonuje się

tzw. zabiegi paliatywne mające na celu przywrócenie drożności

przełyku poprzez rozszerzanie przełyku, wstawienie protezy

lub usunięcie zmiany przez promienie laserowe.



Samorozprężalny metalowy stent zastosowany w paliatywnym

leczeniu raka przełyku - obraz endoskopowy

 



Metody:

 
* radiochemioterapia
* elektrokoagulacja
* terapia laserowa
* koagulacja argonowa
* terapia fotodynamiczna - 72 h po podaniu substancji

uczulającej na światło (np. hematoporfiryny) stosuje się

napromienianie guza laserem. Wcześniejsze podanie

fotouczulacza prowadzi do powstania wolnych rodników w

guzie. Powodują one destrukcję błony komórkowej, śmierć

komórki i martwicę guza.

* protezowanie przełyku
* gastrostomia
 



Leczenie ma na celu zminimalizowanie objawów i poprawę

jakości życia pacjentów z nieoperacyjnym rakiem przełyku.



Stopień 5-letnie przeżycie



0 >95 % %



I 50-80 %



IIA 30-40 %



IIB 10-30 %



III 10-15 %



IVA

<5 %



IVB

<1 %



 



W większości przypadków rozpoznanie raka

przełyku następuje w stadium

zaawansowanym, dlatego średni odsetek

przeżyć wynosi 5-10%.