Rehabilitacja

Rehabilitacja po udarach

• Rehabilitacja wczesna- działania niefarmakologiczne

zmierzające do najszybszego i najpełniejszego usprawnienia

chorego po udarze

• Podejmowana w ciągu pierwszych tygodni

• Fizjoterapeuci, logopedzi, psycholodzy
Cele:

• uzyskanie maksymalnej sprawności ruchowej i samodzielności

w czynnościach życia codziennego

• zapobieganie powikłaniom wynikającym z unieruchomienia

• zmniejszenia ryzyka powikłań ze strony narządu ruchu:

przykurcze stawowe, zaniki mięśniowe

• zapobieganie nadmiernej wiotkości lub spastyczności

• zapobieganie zaburzeniom ortostatycznym

• powrót funkcji psychomotorycznych

• poprawa samopoczucia chorego, przywrócenie godności

osobistej

Rehabilitacja po udarach

Sposoby:
• Odpowiednie ułożenie i częsta zmianę

pozycji

• Ćwiczenia oddechowe
• Bierne ruchy kończyn, masaż i inne zabiegi

fizykalne

• Ćwiczenia czynne
• Terapia mowy
• Terapia zaburzeń psychicznych
• Terapia zajęciowa

Rehabilitacja po udarach

• Plan rehabilitacji
• Indywidualnie określone cele
• Udział chorego i rodziny
• Chory powinien być tak traktowany

jakby miał szansę na pełną sprawność

• Plan rehabilitacji zależy od: stanu

klinicznego chorego, sprawności

przed udarem, warunków domowych i

sytuacji rodzinnej

Rehabilitacja po udarach

Wynik rehabilitacji zależy od:

• Stopnia deficytu neurologicznego

i niepełnosprawności

• Stopnia deficytu funkcji poznawczych

• Czasu od zachorowania do rehabilitacji

• Karmienia sondą, obecność rurki

tracheostomijnej

• Zaburzenia zwieraczy, obecności cewnika

• Wieku biologicznego chorego

• Stanu emocjonalnego

Rehabilitacja po udarach

Skale służące do monitorowania przebiegu
leczenia i obiektywizacji oceny chorego:
FIM - pomiar niezależności funkcjonalnej (8

funkcji motorycznych, 5 funkcji

poznawczych, zdolności mobilne)

BI( skala Barthel) 10 czynności życia

codziennego

Skale oceny motorycznej: MASA, RMA
Skala do oceny afazji

Rehabilitacja po udarach

Oddziały rehabilitacji udarów mózgu:
1.

Chorzy z umiarkowanym lub wyraźnym

deficytem ruchowym

2.

Chorzy z dużym deficytem

neurologicznym

3.

Chorzy nie podejmujący współpracy

z terapeutą

4.

Chorzy z dużego stopnia

niewydolnością krążeniowo-oddechowa

Rehabilitacja po udarach

Wczesna rehabilitacja ambulatoryjna
1. W warunkach domowych
2. W przychodniach i poradniach

rehabilitacyjnych

3. W ośrodkach dziennego pobytu (2-5 h

dziennie

Chorzy z niewielkim deficytem
neurologicznym, bez zaburzeń funkcji
poznawczych, w dobrym stanie ogólnym

Rehabilitacja kardiologiczna

• Na rehabilitację kardiologiczną powinni być

kierowani chorzy:

• po przebytych zawałach serca
• po zabiegach kardiochirurgicznych

(pomostowanie naczyń wieńcowych, wszczepienie

sztucznych zastawek serca, plastyka i usunięcie
tętniaka serca, przeszczep serca)
• po przezskórnej plastyce naczyń wieńcowych
• z chorobą niedokrwienną serca leczoną
zachowawczo
• z niewydolnością serca

Rehabilitacja kardiologiczna

• Rehabilitacja kardiologiczna oparta jest na 45

minutowych interwałowych treningach

rowerowych, ze stopniowym zwiększaniem

obciążeń, odbywających się trzy razy w tygodniu

oraz prowadzonych dwukrotnie w ciągu tygodnia

ćwiczeń ogólnousprawniających w sali

gimnastycznej.

• Ze względu na różny stan kliniczny oraz

ograniczenia ze strony schorzeń współistniejących

istnieje możliwość indywidualnego skonstruowania

cyklu rehabilitacji kardiologicznej

uwzględniającego własne preferencje chorego

Rehabilitacja kardiologiczna

• Czy jest potrzebna w dobie nowoczesnej

kardiologii interwencyjnej i kardiochirurgii

• Rehabilitacja oparta na ćwiczeniach fizycznych

u pacjentów z choroba niedokrwienna serca

powoduje redukcję umieralności ogólnej i

związanej z układem krążenia o 20-32%

• Badania potwierdziły, że nowoczesne metody

leczenia interwencyjnego i farmakologicznego nie

wpłynęły na zmniejszenie korzystnych efektów

uzyskiwanych podczas kompleksowej rehabilitacji

lub tylko rehabilitacji ruchowej

• Rehabilitacja chorych z niewydolnością serca

powoduje redukcję zgonów o 29 % w tej grupie

chorych

Rehabilitacja kardiologiczna

Rehabilitacja oparta na ćwiczeniach
fizycznych
1. Zmniejsza poziom cholesterolu

całkowitego i TG

2. Obniża skurczowe ciśnienie tętnicze
3. Motywuje do zaprzestania palenia

tytoniu

4. Obniża poziom glukozy i zmniejsza

wykładniki insulinooporności

Rehabilitacja kardiologiczna

• Czynnikiem decydującym o zmniejszeniu

ryzyka zgonu jest poprawa wydolności
fizycznej w efekcie stosowania treningu
rehabilitacyjnego

• Poprawie wydolności fizycznej

rehabilitowanych po zabiegach
pomostowania towarzyszy korzystna
modyfikacja funkcji układu autonomicznego,
mającego wpływ na zachowanie rytmu serca

Rehabilitacja kardiologiczna

• Współcześnie rozumiany kompleksowy program

rehabilitacji kardiologicznej zakłada działania,

specjalnie przeszkolonego personelu medycznego

i pomocniczego, które mają doprowadzić do:

• przyspieszenia powrotu chorego do optymalnego

stanu zdrowia,

• ułatwienia zaakceptowania przez niego nowej

sytuacji życiowej,

• zmniejszenia prawdopodobieństwa nawrotu

choroby i jej powikłań,

• utrzymania przez chorego, najdłużej jak to

możliwe, pełnej samodzielności

Rehabilitacja kardiologiczna

Stałymi elementami kompleksowej rehabilitacji
kardiologicznej są:
• – ocena stanu klinicznego chorego,
• – ustalenie optymalnego leczenia farmakologicznego,
• – rehabilitacja fizyczna,
• – rehabilitacja psychospołeczna,
• – ocena i zwalczanie czynników ryzyka choroby
wieńcowej,
• – modyfikacja stylu życia,
• – edukacja pacjentów i ich rodzin,
• – monitorowanie postępów rehabilitacji.

Rehabilitacja kardiologiczna

• Kompleksowość rehabilitacji kardiologicznej to

łączenie i wzajemne uzupełnianie się trzech

oddziaływań terapeutycznych:

• rehabilitacji w dotychczasowym rozumieniu,

bardziej kojarzonym z rekonwalescencją ruchową

chorych,

• prewencji schorzeń sercowo-naczyniowych

• wpływaniem na sferę psychologiczną chorych.

• Szczególną rolę w tak rozumianej kompleksowej

rehabilitacji ma wysiłek fizyczny, który nie tylko

poprawia jakość życia, ale i je wydłuża, spowalnia

postęp choroby i ogranicza występowanie kolejnych

jej nawrotów. Tak rozumiany stał się równocześnie

zarówno „lekarstwem”, jak i „sposobem na życie”.