Rodzaj Shigella
Rodzaj
Shigella
Cechy
Kształt
pałeczka
Barwienie
metodą
Grama
ujemne
nieruchome
nie fermentują laktozy na podłożu
MacConkeya
nie wydzielają gazu w trakcie fermentacji
węglowodanów
nie wytwarzają H
2
S z tiosiarczanu
Grupa A. (S. dysenteriae)
Grupa B. (S. flexneri)
Grupa C. (S. boydii)
Grupa D. (S. sonnei)
Shigella charakteryzują właściwości inwazyjne.
Mogą penetrować śluzówkę okrężnicy,
powodując miejscowe zakażenia martwicze.
Ludzie stanowią jedyne źródło infekcji, ponieważ
bakterie te są patogenne tylko dla człowieka.
Patogeny mogą przenosić się bezpośrednio,
jednak częściej przenoszą się pośrednio za
pośrednictwem pożywienia bądź wody.
Shigella jest czynnikiem etiologicznym
czerwonki bakteryjnej ( shigellosis).
Może także wywoływać wodnistą biegunkę.
Shigella dysenteriae.
spożycie Shigella
transport do tkanki podśluzowej przez komórki M
inwazja do komórek błony śluzowej
owrzodzenie
krwawa biegunka ze śluzem i ropą
Komórki bakteryjne dostają się do organizmu pacjenta po ich spożyciu
– dawka infekcyjna to zaledwie kilkaset bakterii. Shigella docierają do
końcowego odcinka jelita krętego i okrężnicy, gdzie są wychwytywane
przez komórki M umiejscowione w błonie śluzowej w bezpośrednim
sąsiedztwie makrofagów. Następnie są fagocytowane przez makrofagi;
bakterie doprowadzają jednak do lizy fagosomu i aktywnie indukują
apoptozę makrofaga. Po opuszczeniu martwych makrofagów komórki
bakteryjne są wychwytywane przez enterocyty od wewnętrznej strony
śluzówki (transport wsteczny). Inwazja jest związana z obecnością
inwazyn (polipeptydów błony zewnętrznej) kodowanych przez geny
inv zlokalizowane na plazmidach 180-240 kb. Sąsiednie enterocyty są
atakowane przez bakterie pochodzące z zajętych komórek. W
enterocytach patogeny dzielą się, prowadząc do śmierci komórek.
Shigella dysenteriae wytwarza shigatoksynę prototyp rodziny toksyn
shigapodobnych (lub werocytotoksyn), które występują u niektórych
innych Enterobacteriaceae. Toksyna hamuje biosyntezę białka w
komórkach eukariotycznych poprzez przecinanie 23S rRNA w
określonym miejscu. Shigatoksyna odpowiada za uszkodzenie
nabłonka okrężnicy, „małą biegunkę jelitową” z wodnistymi stolcami i
(rzadziej za zespół hemolityczno-mocznicowy).
Po okresie wylęgania (2-5 dni) choroba objawia się obfitą
wodnistą biegunką („ małą biegunką jelitową). Później
w stolcu pojawia się śluz, ropa i krew. W dalszym
przebiegu choroby obserwuje się skurcze jelit, ból
przy oddawaniu stolca i gorączkę. Do powikłań
należą: masywny krwotok z jelita i perforacja z
zapaleniem otrzewnej. Te poważne skutki są
powodowane głównie przez S.dysenteriae, podczas gdy
S.sonnei zazwyczaj powoduje jedynie biegunkę.
Zespół hemolityczno-mocznicowy może rozwijać się
w przypadku zakażenia S.dysenteriae typu I i jest
przypisywany aktywności toksyny Shiga, która powoduje
rozsiane uszkodzenie śródbłonka, doprowadzając do
wewnątrznaczyniowego wykrzepiania, hemolizy i
niewydolności nerek.
1)
Inwazyjne antygeny kodowane przez
plazmidy
–
pośredniczą w przyleganiu i penetracji
do komórek nabłonkowych błony śluzowej,
warunkują ucieczkę z pęcherzyków fagocytarnych
2)
Białka związane z szerzeniem się
wewnątrzkomórkowym
–
pośredniczą w
przyleganiu do białek cytoszkieletu, ułatwiają
przechodzenie bakterii do sąsiadujących komórek
przez wypustki błon
3)
Toksyna (czerwonkowa) Shiga
-
inaktywuje
podjednostkę 60S rybosomów komórkowych ssaków,
dlatego hamuje syntezę białek
- Shigella jest ludzkim czynnikiem chorobotwórczym, który nie
ma rezerwuarów zwierzęcych. Shigella szerzy się z człowieka na
człowieka drogą fekalno-oralną przez skażony pokarm i wodę
lub przez kontakt bezpośredni (w tym kontakty seksualne).
Najbardziej pomagają czerwonce muchy i brudne ręce.
- różne gatunki Shigella przeważają w różnych regionach świata.
W USA dominuje S.sonnei (70% przypadków) następnie
S.flexneri. W krajach rozwijających się dominują gatunki:
S.dysenteriae i S.boydii.
- Wojny, trzęsienia ziemi i inne kataklizmy zwykle sprzyjają
epidemiom czerwonki.
-około pół miliona dzieci rocznie ginie na świecie z powodu
biegunki bakteryjnej
- w Polsce czerwonka jest chorobą rzadką. W 1999 roku
zanotowano 292 zachorowania. Zgonów nie było.
- w zapobieganiu chorobie najważniejszymi elementami są
higiena osobista i dobre warunki sanitarne.
Do potwierdzenia rozpoznania Shigella musi
zostać wyizolowana z odpowiednich próbek
materiału klinicznego:
- materiałem diagnostycznym pobieranym
do hodowli jest kał i wymazy odbytnicze z
owrzodzeń śluzówki, pobrane podczas
sigmoidoskopii
- barwienie błękitem metylenowym
leukocytów
- test Sereny’ego (może potwierdzać
inwazyjność wyizolowanych szczepów Shigella)