ANTYSTENES I CYNICY (1)

1. najważniejsi przedstawiciele tej szkoły

to Antystenes (ok. 436-365 p.n.e.) (jej

twórca i przywódca) oraz jego uczeń

Diogenes z Synopy (ok. 413-323

p.n.e.)

2. cynicy głosili skrajny indywidualizm

oraz pochwałę trudu i wyrzeczenia,

które miały wyzwolić człowieka od

pożądań, przyjemności oraz innych ludzi

i uczynić w pełni samowystarczalnym

ANTYSTENES I CYNICY (2)

3. cynicy byli także rzecznikami

pewnej odmiany anarchizmu –
uważali, że celem filozofa powinien
być brak złudzeń (atyphia), podczas
gdy społeczeństwo wraz z jego
instytucjami jest źródłem złudzeń
(mędrzec ceni to wszystko, czym
gardzi ogół, zaś gardzi tym, co ceni
ogół)

HEDONIZM STAROŻYTNY –

CYRENAICY I EPIKUR (1)

1. twórcą szkoły cyrenajskiej był

Arystyp z Cyreny (V w. p.n.e.)

2. hedonizm – cyrenaicy utożsamiali

dobro z przyjemnością (gr. hedone);
twierdzili tak na podstawie
obserwacji, że wszyscy ludzie oraz
zwierzęta dążą do przyjemności,
zaś unikają bólu i przykrości

HEDONIZM STAROŻYTNY –

CYRENAICY I EPIKUR (2)

3. Arystyp utożsamiał szczęście z sumą

doraźnych przyjemności, chociaż
jednocześnie głosił zasadę umiaru,
właściwej miary – jego zdaniem
człowiek powinien panować nad sobą
w doznawaniu przyjemności

4. Arystyp głosił pochwałę

przyjemności pozytywnej i
zmysłowej

HEDONIZM STAROŻYTNY –

CYRENAICY I EPIKUR (2)

5. poglądy Arystypa przejął i rozwinął

Epikur (341-271 p.n.e.), który także był
hedonistą, ale wprowadził zasadę
jakościowego zróżnicowania przyjemności
– jego zdaniem wyższą wartość posiada
tzw. przyjemność negatywna, która
polega na braku bólu, jest bowiem
bardziej trwała; ponadto głosił pochwałę
przyjemności duchowej, godnej
mędrca