Informowanie
pacjentki o
niepowodzeniu
położniczym

Magdalena Szymańska
Studium Filozofii i Psychologii
Człowieka AMB

Komunikowanie się pomiędzy lekarzem i

pacjentką rozwija się między innymi na

płaszczyźnie psychologicznej, następuje

wymiana informacji i emocji, podejmowane

są też czynności mające na celu

oddziaływanie wzajemne na siebie.

Większy wpływ wykazuje tutaj zazwyczaj

lekarz, używając środków

psychologicznych do oddziaływania na

pacjentkę, łagodzenia jej przykrych

doświadczeń oraz informowania o

medycznych aspektach choroby, jak

również kształtowania jej postawy w ten

sposób, aby osiągnięty został cel

terapeutyczny .

Cel

Celem badania jest ocena stopnia
przygotowania lekarzy w zakresie
komunikowania się z pacjentką oraz
samoocena badanych w zakresie
umiejętności informowania pacjentek
i ich rodzin o medycznych aspektach
niepowodzenia położniczego, a także
problem podnoszenia kwalifikacji
lekarzy w tym zakresie.

Materiał

Badaniami objęto 164 lekarzy
ginekologów z pierwszym (30%) i
drugim (53%) stopniem specjalizacji
oraz częściowo (17%) w trakcie
specjalizacji według nowych zasad.
Badanie przeprowadzono w latach
2002 – 2005.

Metoda

Zastosowano kwestionariusz
ankiety, jako niezależne
postępowanie empiryczne,
powstały w oparciu o teorię postaw
i kwestionariuszy: WCQ (The Ways
of Coping Questionnaire) – Folkman,
Lazarus, Dukiel – Scheiera i
Weintraub, jako własna adaptacja
tego narzędzia na potrzeby pracy.

Ryc.1. Stopień przygotowania lekarzy w zakresie

komunikowania się z pacjentką (1 – wystarczający; 2 –

niewystarczający)

1 0 %

9 0 %

1

2

p y t2 9

0 %

1 2 %

2 4 %

3 7 %

4 9 %

6 1 %

7 3 %

8 5 %

9 8 %

P

ro

ce

nt

o

bs

er

w

ac

ji

0

2 0

4 0

6 0

8 0

1 0 0

1 2 0

1 4 0

1 6 0

Ryc. 2. Ocena własnych kompetencji w zakresie informowania

pacjentki 1 – wystarczająca; 2 – niewystarczająca

3 5 %

6 5 %

1

2

p y t3 0

0 %

1 2 %

2 4 %

3 7 %

4 9 %

6 1 %

7 3 %

P

ro

ce

nt

o

bs

er

w

ac

ji

0

2 0

4 0

6 0

8 0

1 0 0

1 2 0

Van zauważył, iż pracownicy służby

zdrowia unikają rozmów na temat

straty dziecka, ponieważ żal po stracie

dziecka, uważają za nieznaczący.

Shaap proponuje, żeby w rozmowie z

pacjentką lub rodzicami zachęcić ich

do: wyrażenia uczuć oraz omówienia

trudnych do przyjęcia reakcji

otoczenia. Należy też zapewnić

wsparcie parom po wypisie ze szpitala,

a po starcie dziecka np.

upośledzonego przeznaczyć czas na

reakcję emocjonalną rodziców oraz

zapewnić o normalności ich reakcji.

Wiener podkreślił ogromną
potrzebę wsparcia rodziców,
pocieszenia ich i dostępności
lekarza. Lekarz zaś powinien być
przygotowany na złość, niechęć
rodziców i powinien umieć sobie z
tym radzić. Weston zaś stwierdza,
że lekarz może podzielić się tym, co
wie z rodzicami na temat ludzkich
uczuć.

Wnioski



Położnicy/ginekolodzy nie czują się

kompetentni w zakresie

komunikowania się z pacjentką.



Badani w samoocenie stwierdzili

niewystarczające umiejętności w

zakresie informowania o

niepowodzeniach położniczych.



Lekarze wyrazili chęć podnoszenia

kwalifikacji w dziedzinie

komunikowania się i umiejętności

informowania o trudnych

problemach klinicznych.