Prątki, Listeria
monocytogenes,
Maczugowiec błonicy,
Włoskowiec różycy

Prątki

Ważniejsze prątki
chorobotwórcze dla
człowieka



Mycobacterium tuberculosis



Mycobacterium bovis



Mycobacterium avium-intracellulare



Mycobacterium leprae

Cechy charakterystyczne
Mycobacterium
tuberculosis



wydłużone pałeczki kwasooporne –
w ścianie komórkowej zawierają
dużo lipidów



bakterie wolnorosnące, duże
wymagania pokarmowe



bezwzględnie tlenowe



rosną w temperaturze 37° C

Mycobacterium
tuberculosis

Czynniki determinujące
chorobotwórczość

1.

Czynnik wiązkowy

– glikolipidowa

pochodna kwasu mikolowego występująca
na zewnętrznej powierzchni
Mycobacterium tuberculosis



Glikolipid hamuje migrację wielojądrzastych
leukocytów i wywołuje tworzenie ziarniniaków



Czynnik wiązkowy powoduje wzrost prątków w
hodowli w postaci „wężowych sznurów”.
Obserwacja tego typu wzrostu zwykle jest
wskaźnikiem chorobotwórczości



Czynnik wiązkowy jest immunogenny

2.

Sulfatydy

– glikolipidy zlokalizowane

na powierzchni prątków, hamują

tworzenie fagolizosomów, pozwalają

prątkom na przeżycie wewnątrz

cytoplazmy po wchłonięciu przez

makrofagi. Sulfatydy mogą również

chronić przed obniżeniem pH

poniżej 6,0 wewnątrz fagolizosomów

przez zapobieganie przyłączeniu

protonów do ATPazy, które są

odpowiedzialne za zakwaszanie

wewnątrz pęcherzyków.

Pobieranie i przesyłanie
materiałów do badania w
kierunku prątka gruźlicy

Materiały bogatoprątkowe



plwocina - najczęściej pobierany

materiał (gdy chory odkrztusza)

w gruźlicy płuc. Powinna być:



dobrze odkrztuszona, rano,

po uprzednim przepłukaniu

jamy ustnej gotowaną wodą,

do jałowego słoiczka z

ciemnego szkła



w dostatecznej ilości (min. 10

ml)

Pobieranie i przesyłanie
materiałów do badania w
kierunku prątka gruźlicy cd.

Materiały

skąpoprątkowe



popłuczyny

żołądkowe



popłuczyny

oskrzelowe



wymazy

krtaniowe

W przypadku gruźlicy

pozapłucnej:



płyn mózgowo-

rdzeniowy



mocz



wycinki skóry



krew miesiączkowa



płyny wysiękowe i

punktaty z

opłucnej, otrzewnej,

stawów

Diagnostyka
mikrobiologiczna



Wszystkie materiały, z wyjątkiem
fizjologicznie jałowych np. płyn
mózgowo-rdzeniowy, szpik kostny
należy poddać dekontaminacji
(eliminacja flory towarzyszącej) i
zagęszczeniu.

Zasada homogenizacji
materiału

materiał od

chorego

równa objętość N-acetylo-L-

cysteiny –NaOH – cytrynian

sodowy

+

osad zawiesić w ok. 2ml buforu fosforanowego, jałowego

0,9% NaCl lub jałowej wody

inkubować w temp. 37°C przez 20 min.

dodać 20ml jałowej wody

wirować 3000 obr./min

Otrzymaną zawiesinę poddaje się badaniu:

1.

Metodą bakterioskopową – preparat bezpośredni

zagęszczony barwiony metodą Ziehla-Neelsena

2.

Posiew na 2 podłoża Löwensteina-Jensena (okres

obserwacji 4-12 tygodni)

3.

Identyfikacja prątków



szybkość wzrostu:



szybko rosnące (5-7 dni),



wolno rosnące (7 dni – 43 tygodni)



charakter wzrostu: eugoniczny, dysgoniczny



typ kolonii: suche, gładkie



wytwarzanie barwnika: na świetle i w ciemności

(prątki fotochromogenne, skotochromogenne,

niefotochromogenne)



testy biochemiczne: wytwarzanie niacyny, katalazy,

peroksydazy

Wzrost Mycobacterium
tuberculosis na podłożu
Löwensteina-Jensena

Podłoże Löwensteina-
Jensena



Pożywka Löwensteina- Jensena z glicerolem

bez zieleni malachitowej służy do

identyfikacji ludzkich prątków gruźlicy.



Pożywka stosowana jest w teście

niacynowym, będącym metodą pomocniczą

do identyfikacji ludzkich prątków gruźlicy.



Pożywka ma postać skosu o zabarwieniu

żółtym.



Otrzymywana jest z masy jajowej połączonej

z wodnym roztworem soli i glicerolem.



Pożywki produkowane są w szczelnie

zamkniętych probówkach.

Szybka diagnostyka
materiałów klinicznych w
kierunku prątka gruźlicy

1.

Nowe przyspieszone systemy
hodowli prątków kwasoopornych



Bactec 460-Tb



Septi-Chek AFB



MGIT



MB/Bact T



MB Redox

2.Techniki biologii

molekularnej

Metody genetyczne: wykrywanie

kwasów nukleinowych



Hybrydyzacja z sondami
genetycznymi



PCR - polimerazowa reakcja
łańcuchowa



RFLP/DNA fingerprinting

2. hybrydyzacja DNA z użyciem sond

znakowanych radioaktywnie lub sond
związanych z chemicznymi znacznikami. Sonda
to znakowany fragment DNA o unikalnej dla
Mycobacterium sekwencji nukleotydów.
Dostępne są sondy identyfikacyjne: M.
tuberculosis, M. bovis, M. avium-intracellulare
complex (MAC), M. kansasii i M. gordonae.
Sondy stosuje się do identyfikacji prątków w
hodowli. Metoda czuła i specyficzna.

1. polimerazowa reakcja łańcuchowa (PCR) –

umożliwia wykrycie i identyfikację DNA
prątków bezpośrednio w materiale klinicznym
w dniu pobrania

3.

Wykrywanie kwasów
mykolowych

-

HPLC cieczowa

chromatografia
wysokociśnieniowa

Oznaczanie
lekowrażliwości



Do podłoża Löwensteina-Jensena dodaje
się: izoniazyd (INH), streptomycynę
(SM), rifampicynę (RMP), etambutol
(EMB) i inne.



Ocenę wrażliwości badanego szczepu na
leki tuberkulostatyczne przeprowadza
się przez porównanie wzrostu na
podłożach z określonymi stężeniami
leków ze wzrostem prób kontrolnych.

Leczenie



Coraz częściej pojawiają się prątki oporne na
leki, co stanowi jeden z głównych problemów
leczenia gruźlicy.



W 1994 roku WHO wspólnie z
Międzynarodową Unią Przeciwgruźliczą
rozpoczęło ewidencję badań
epidemiologicznych nad częstością
występowania gruźlicy lekoopornej.



Polska przystąpiła do programu WHO w 1997
roku i na podstawie przeprowadzonych badań
została zaliczona do krajów z niskimi
odsetkami gruźlicy lekoopornej u chorych
nowowykrytych (3,6%) jak i leczonych (17%).

WHO wyróżnia



Lekooporność pierwotną występującą
u chorych nigdy nie leczonych lub u
których włączono leczenie, ale nie
trwało dłużej niż jeden miesiąc



Lekooporność nabytą prątków
gruźlicy wyhodowanych od chorych
już wcześniej leczonych.
Oporność ta dotyczy dwóch
najważniejszych leków
przeciwgruźliczych INH i RMP.

Obraz radiologiczny
gruźlicy płuc

Szczepienia przeciw
gruźlicy



Szczepionka BCG – zawiera żywy,

odzjadliwiony (atenuowany) szczep

prątka bydlęcego;



Jednorazowe szczepienie BCG tylko u

noworodków



Szczepienie to jest skuteczne w

wieku dziecięcym i zapobiega jedynie

ciężkim pozapłucnym zakażeniom

gruźliczym (przede wszystkim

gruźliczemu zapaleniu opon

mózgowo-rdzeniowych w okresie

noworodkowym)

1.

Szczepienie przeciw gruźlicy w przypadku

noworodków urodzonych przedwcześnie

wykonuje się po osiągnięciu masy ciała powyżej

2000g

2.

Odstępuje się od oceny wielkości blizny

poszczepiennej oraz obowiązkowej

rewakcynacji dzieci i młodzieży. Z tego względu

w 12 miesiącu życia konieczna jest kontrola

wykonania szczepienia przeciw gruźlicy przy

urodzeniu na podstawie dokumentacji

medycznej pacjenta. Dzieci, które nie były

szczepione przy urodzeniu powinny otrzymać

szczepionkę do ukończenia 1 roku życia.

Szczepienie BCG nie zapobiega gruźlicy

płucnej u nastolatków ani u osób dorosłych

Rezygnacja z testów tuberkulinowych



Testy tuberkulinowe wykonywane w
Programie Szczepień Ochronnych są
nieprzydatne



Mają one zastosowanie jedynie w
indywidualnych przypadkach gdy zachodzi
podejrzenie zakażenia prątkiem gruźlicy



Dodatni wynik testu tuberkulinowego
może być jedynie wyrazem alergii na
tuberkulinę a nie wykładnikiem
aktywnego zakażenia prątkiem gruźlicy

Próba tuberkulinowa

Znaczenie prątków
niegruźliczych w
etiologii tzw. mykobakterioz



Mykobakteriozą nazywamy chorobę
wywołaną przez prątki inne niż prątki
gruźlicy.



Zespół M. avium-intracellulare –
obejmuje kilka gatunków. Prątki te
wywołują zakażenia oportunistyczne u
pacjentów z obniżona odpornością.



Pierwotne zakażenie obejmuje płuca, ale
może rozprzestrzeniać się na inne
narządy (chorzy na AIDS).

M. kansasii

– może powodować

choroby płuc, ale również

zakażenia skóry,

podskórnych węzłów

chłonnych

.



M. scrofulaceum

– jest najczęstszym

czynnikiem etiologicznym
ziarniniakowatego powiększenia węzłów
chłonnych u dzieci, które mogą ulegać
owrzodzeniu lub tworzyć przetoki.



M. scrofulaceum może również
powodować choroby płuc, wywoływać
zespół chorobowy przypominający
gruźlicę płuc.



Zespół

M. fortuitum

– składa się z wolno

żyjących, szybko rosnących prątków.



Rzadko powoduje choroby u ludzi.



Najczęstszą formą choroby są miejscowe
ropnie w okolicy wstrzyknięć
u ludzi nadużywających narkotyków.



Zakażenie może być także związane z
implantacją wszczepów (zastawki serca,
protezy gruczołu piersiowego).

M. marinum

– powoduje

guzkowe owrzodzenie skóry w

miejscu urazu. Zakażenie

może przez układ chłonny

rozszerzyć się na wątrobę.



W przypadku zakażenia wywołanego przez

prątki niegruźlicze poleca się wykonanie

testów oporności na wszystkie leki

przeciwprątkowe oraz na:



amikacyne,



kotrimoksazol,



erytromycynę,



ofloksacynę,



klofazymine,



rifabutynę.

Maczugowiec błonicy

Maczugowiec błonicy
(łac. Corynebacterium

diphtheriae)

– tlenowa pałeczka Gram

dodatnia

.

Błonica



Choroba zakaźna, najczęściej

występująca u dzieci.



Głównym czynnikiem

chorobotwórczym jest wytwarzana

przez niektóre szczepy

(toksykogenne) –

toksyna błonicza

.



Błonica przenosi się głównie drogą

kropelkową lub bardzo rzadko przy

zakażeniach przyrannych .

Diagnostyka



Diagnostyka laboratoryjna
prowadzona jest w celu
potwierdzenia diagnozy klinicznej
lub w celach epidemiologicznych.



Wymazy (z gardła, nosa, ucha) są
posiewane na podłoże Loefflera,
bardziej specyficzne podłoże
Clauberga oraz na agar z krwią.

Diagnostyka



Na agarze z krwią oceniana jest
obecność hemolizy, co pozwala ocenić
zjadliwość szczepów. (Na tej pożywce
wyrastają także bakterie innych
rodzajów, w tym flora fizjologiczna,
więc jej zastosowanie jest
ograniczone)



Po wyhodowaniu kolonii należy ocenić
toksyczność szczepu za pomocą testu
Eleka

Mapa występowania błonicy
w 1997



Błonica gardła

inaczej dyfteryt -

najczęstsza postać błonicy.

Objawy

: Umiarkowana gorączka,

bladość twarzy, niezbyt duże bóle
gardła, utrudnione połykanie, tzw.
mowa "kluskowata", obrzmienie
węzłów chłonnych podżuchwowych
oraz nalot w gardle (często łączący się
w jednolitą błonę rzekomą o barwie
białawoszarej). Wokół nalotów tworzą
się charakterystyczne przekrwienia.



W ciężkiej postaci błonicy naloty są
rozległe, koloru krwistobrunatnego.
Towarzyszy im znaczne powiększenie
węzłów chłonnych, powstaje szczególny
wygląd szyi, tzw. "

szyja prokonsula

",

"

szyja Nerona

" lub "

szyja cesarza

".



Dochodzi także do ogólnego zatrucia
organizmu (intoksykacji). Tętno jest
bardzo szybkie, występują zaburzenia
pracy serca-arytmia, bloki (zmiany
martwiczo-zapalne myocardium, ciężkie
zmiany prowadzą do śmierci), a także
porażenie mięśni ( w tym oddechowych).

Rekowalescencja



Wychodzenie z choroby jest
długotrwałe



Wszystkie zmiany narządowe
wycofują się bez nastepstw



Toksyna błonicy

–

jej działanie

prowadzi do wytworzenia błon

rzekomych ściśle związanych ze

skórą.



Toksyna wnika do krwioobiegu i

wykazuje powinowactwo do nerek,

serca, wątroby, i oun.



Drobnoustroje wydzielają toksyny,

same nie będąc inwazyjnymi.



Toksyna jest produkowana przez te

maczugowce, które nabyły zdolność

do jej wytwarzania w wyniku

zakażenia ich bakteriofagiem B.

Toksyna składa się z
fragmentów:



Podjednostka A:



ma właściwości nekrotyzujące i

hemolityczne . Dzięki temu

fragmentowi, tylko jedna cząsteczka

toksyny jest zdolna zniszczyć

komórkę.



Hamowanie EF-2 (elongation factor)



Podjednostka B:



odpowiada za rozprzestrzenianie się

toksyny, właściwości hemolityczne i

posiada właściwości hialuronidazy



Konsekwencją działania toksyny są:

zaburzenia widzenia, niewydolność

krążenia, duszność oraz porażenie

nerwów obwodowych.



Leczenie polega na podaniu

surowicy (antytoksyny) w celu jej

zablokowania.



Zgon nastąpi szybko, jeśli surowica

nie zostanie podana.

Dawka śmiertelna -

Toksyna błonicza

wykazuje niezwykle silne działanie

.Dawka śmiertelna dla ludzi wynosi

około 0.1 μg toksyny/kg masy ciała.



Uwolnienie większej ilości toksyny do

ciała powoduje śmiertelną w skutkach

martwicę serca i wątroby.

Historia:

Toksyna została odkryta w

1890 przez Emila Adolfa von Behringa

Błonica krtani -inaczej
dławiec występuje w
pierwszych latach życia.



Objawy: Zwężenie szpary głośni
(obrzęk i nalot, stale nasilająca się
duszność, głośny, szczekający kaszel,
narastająca chrypka -zmieniająca się
w bezgłos w końcowym stadium).



Po zainfekowaniu gardła dochodzą
objawy ogólnego zatrucia organizmu.



Przy braku odpowiedniej pomocy
prowadzi do uduszenia się.

Inne postacie błonicy



Błonica nosa

Najlżejsza postać choroby, bez objawów
zatrucia.

Objawy

: Niewielkie zmiany błony śluzowej

nosa (często jednostronne) oraz towarzyszące
im wycieki śluzowo-krwiste lub ropno-krwiste,
nadżerki nozdrzy i wargi górnej.



Choroba jest przewlekła, co ma znaczenie
epidemiologiczne



Błonica spojówek oka lub skóry

Zdarza się bardzo wyjątkowo.

Leczenie



Swoiste leczenie polega na wstrzyknięciu dawki

surowicy (ilość zależy od ciężkości i dnia choroby),

która zawiera antytoksynę błoniczą (surowicę

przeciwbłoniczą obcogatunkową).



Konieczność wykonania próby uczuleniowej



W przypadku (+) reakcji odczulanie (metoda

Besredki)



Leczenie antybiotykami: (erytromycyna,

penicylina) ma znaczenie drugorzędowe. Kurację

antybiotykową stosuje się tylko przy występowaniu

równolegle innego zakażenia gardła (na przykład

paciorkowcami)..



W błonicy krtani oprócz surowicy, konieczna jest

intubacja lub tracheotomia. Leczenie szpitalne jest

konieczne.

Zapobieganie



Polega głównie na obowiązkowych
szczepieniach dzieci. Osoby po
zetknięciu się z chorobą izoluje się
od dzieci i młodzieży, do czasu
wykonania dwóch kolejnych badań
wymazów jamy nosowo-gardłowej,
z wynikami ujemnymi.



Di-Per-Te, - skojarzona szczepionka przeciwko:



błonicy (Diphtheria) ,



krztuścowi (Pertussis) wywoływanemu przez

Bordatella pertusis



i tężcowi (Tetanus) wywoływanemu przez

laseczkę tężca (Clostridium tetani).



Jej składowe to:



anatoksyna błonicza (odzjadliwiona toksyna)



zabite, otoczkowe bakterie Bordatella

pertusis



anatoksyna tężcowa

Szczepionka pozbawiona składowej krztuścowej

nosi nazwę DiTe

PROGRAM SZCZEPIEŃ OCHRONNYCH - szczepienia przeciw:

w ciągu 24 h po urodzeniu

WZW typu B – domięśniowo (pierwsza

dawka)

GRUŹLICY - śródskórnie szczepionką BCG

Szczepienie noworodków przeciw gruźlicy powinno być wykonane

jednocześnie lub nie później niż w 24 godz. od szczepienia przeciw

WZW typu B.

2 miesiąc życia - 6-8tydzień
(po 6 tygodniach od szczepienia przeciw gruźlicy i WZW typu B)

WZW typu B – domięśniowo (druga dawka)

BŁONICY

, TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWI

(pierwsza dawka)- sc lub im szczepionką DTP

Trzy dawki szczepienia podstawowego DTP podawane są w odstępach

6-tygodniowych. Dzieciom z przeciwwskazaniami do szczepienia

przeciw krztuścowi szczepionką pełnokomórkową (DTPw) należy

zastosować domięśniowo szczepionkę bezkomórkową (DTaP) w

cyklu obowiązkowego szczepienia DTP. W przypadku orzeczenia

całkowitego przeciwwskazania do szczepienia przeciw krztuścowi

należy zastosować szczepionkę DT.

przełom 3 i 4 miesiąca życia (po 6 tygodniach od poprzedniego

szczepienia)

BŁONICY,

TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWI

(druga dawka)- sc lub im szczepionką DTP

POLIOMYELITIS - podskórnie lub im.



5 miesiąc życia (po 6 tygodniach od poprzedniego

szczepienia)

BŁONICY

, TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWI

(trzecia dawka)-

sc lub im szczepionką DTP

POLIOMYELITIS - podskórnie lub im.



16-18 miesiąc życia

BŁONICY

, TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWI

(czwarta dawka)- DTP



6 rok życia

BŁONICY

, TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWI- im szczepionką

Dta zawierająca bezkomórkowy komponent krztuśca



14 rok życia

BŁONICY

, TĘŻCOWI, KRZTUŚCOWI

(dawka przypominająca)-sc lub im szczepionką DTP

Szczepienie należy podać młodzieży w gimnazjum (I lub II

klasa).



19 rok życia lub ostatni rok nauki w szkole

BŁONICY

, TĘŻCOWI -

sc lub im szczepionką Td

Trzecia dawka przypominająca; nie powinna być podana wcześniej niż

po upływie 3 lat od ostatniej dawki szczepionki Td.

Listeria monocytogenes



ruchliwe Gram
dodatnie

pałeczki



są względnymi

pasożytami

wewnątrzkomórkowym
i.



Za

czynniki determinujące ich

chorobotwórczość

uznaje się:



internalinę (białko błonowe ułatwiające

wchłanianie bakterii przez makrofagi

i komórki śródbłonkowe),



listeriolizynę (odpowiedzialną za

 przerywanie błon fagolizosomów) i 



fosfolipazy (umożliwiające

infekowanie kolejnych komórek
bez groźby zniszczenia
przez komórki układu
odpornościowego).



Listerioza jest rzadką chorobą
występującą na całym świecie.



Bakterie Listeria monocytogenes
są można izolować z wody, gleby,
gnijącej roślinności, traw,
kiszonek oraz

różnych gatunków ssaków,

ptaków ,ryb i skorupiaków.



Źródłem zakażenia są zwierzęta,
chorujące lub będące
bezobjawowymi nosicielami
pałeczek.



Prowadzone badania
epidemiologiczne wskazują także, że
od 1 do 10% ludzi może być
nosicielami Listeria monocytogenes
(w przewodzie pokarmowym).



Na człowieka listerioza przenosi się



poprzez żywność, (głównie nie

pasteryzowane mleko i surowe jarzyny

a także sery, lody, surowy i gotowany

drób, surowe mięso -wszystkich

gatunków)



oraz surowe i wędzone ryby.



Wrotami zakażenia

jest przewód

pokarmowy; u zdrowych osób,

posiadających fizjologiczną florę

jelitową, do zakażenie nie

dochodzi, gdyż uniemożliwia ona

penetrację bakterii Listeria

monocytogenes do ściany jelita



Na listeriozę zapadają najczęściej



osoby z obniżoną odpornością



chorzy na nowotwory



po przeszczepach nerek



ciężarne



Objawy

, które u nich występują mogą

przybierać postać grypopodobną lub

postać ciężkiej listeriozy (zapalenie

wsierdzia, ogólnonarządowa bakteriemia,

zapalenie opon mózgowo – rdzeniowych).



Zapalenie żołądka i jelit (zdolność

namnażania w lodówce)



Bakterie Listeria monocytogenes wykazują
wyraźne powinowactwo do spojówek
i ośrodkowego układu nerwowego.



Najgroźniejsze jest jednak zakażenie
Listeria monocytogenes występujące
u kobiet w ciąży, gdyż dochodzi wtedy
do śródmacicznego zakażenia płodu
i w konsekwencji może wystąpić
u narodzonego dziecka bardzo ciężki
niedorozwój prowadzący do szybkiej
śmierci.

Przebieg choroby



Okres wylęgania choroby wynosi od kilku dni do 3

miesięcy.



Objawy w okresie noworodkowym:



zakażenie wczesne (objawy w 1 tygodniu życia):



posocznica



ropna ziarnica noworodków



ostra niewydolność oddechowa



zakażenie późne (objawy po ukończeniu 2 tygodnia życia):



Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych



Objawy w późniejszym okresie życia:



objawy grypopodobne



wymioty



biegunka



posocznica



zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych



Zakażenie może być bezpośrednią przyczyną poronień u

kobiet.



Listeriozę leczy się : trimetoprim-
sulfametoksazolem, ampicilliną,
gentamycyną



Nie stosuje się cefalosporyn (brak
penetracji do wnętrza komórki)



Śmiertelność wynosi od 30 do 60%.



Przebycie listeriozy pozostawia
prawdopodobnie trwałą odporność



Listeria monocytogenes preferuje
do rozwoju miejsca wilgotne oraz
odpady organiczne.



Listeria monocytogenes nie rozwija
się w temperaturze poniżej 2°C
i powyżej 45°C, ginie natomiast
w czasie obróbki cieplnej
(gotowanie i pasteryzacja) i pod
wysokim ciśnieniem.

Erysipelotrix rhusiopathie



Włoskowiec różycy jest Gram
dodatnią pałeczką należącą do
rodzaju Erysipelothrix i będącą
jego jedynym przedstawicielem.



Po raz pierwszy została
wyizolowana przez Roberta Kocha
w 1876 roku.



Pierwotnie wywołuje różycę u
zwierząt



Najczęściej zarażone są świnie, ale
znane są przypadki różycy u
ptaków, owiec, ryb i gadów.



U ludzi rzadko wywołuje łagodne
zakażenia skóry, głównie poprzez
urazy i otarcia skóry rąk u
pracowników rzeźni, rybaków, osób
handlujących rybami



Różyca-

.

( rhusiopathia suum,

erysipeloid) - groźna dla ludzi,

zakaźna i zaraźliwa bakteryjna

zoonoza o przebiegu ostrym lub

przewlekłym.



Występuje na całym świecie.



Zakażenie występuje przez

uszkodzenie skóry i drogą

pokarmową (zanieczyszczona pasza).



Okres inkubacji choroby wynosi 3-4

(2-7) dni.



Możemy wyróżnić trzy postacie

choroby:



postać posocznicowa



postać pokrzywkowa



postać przewlekła

Leczenie



Lekiem z wyboru jest penicylina

krystaliczna lub prokainowa.



Dawki wahają się od 1,2-2,4 mln

jednostek w różycy skóry do 20 mln

j. w postaci posocznicowej.



Alternatywnie można stosować:



ciprofloksacynę lub



doksycyklinę