METODA
WARUNKOWANIA
INSTRUMENTALNEGO
• Warunkowanie instrumentalne zwane pierwotnie
przez jego odkrywców J. Konorskiego i S. Millera
warunkowaniem II typu (w odróżnieniu od
warunkowania I typu zwanego klasycznym lub
pawłowowskim) a ostatnio (jako kalka z j.
angielskiego) także warunkowaniem sprawczym.
Wymaga od badanego organizmu wykonania
określonej reakcji ruchowej lub powstrzymania
się od niej (reakcje te zwane są reakcjami
instrumentalnymi lub sprawczymi) w odpowiedzi
na znak ustalony przez eksperymentatora (zwany
bodźcem warunkowym). W efekcie zwierzę ma
możliwość zaspokojenia swojej potrzeby
(uzyskuje pokarm, wodę, itp.) lub unika bodźca
nieprzyjemnego (np. dmuchnięcia w ucho).
• Chcąc uzyskać większą liczbę reakcji stosuje
się wzmocnienie nieregularne, co kilka
naciśnięć dźwigni. Zwierzę ma określoną
pojemność żołądka, aby zaspokoić głód musi
wtedy więcej razy nacisnąć dźwignię.
• Po utrwaleniu warunkowania wprowadza się
dodatkowe elementy eksperymentu np.
różnicując bodziec warunkowy można
sprawdzić czułość zmysłu go odbierającego,
przecinając operacyjnie nerwy można ustalić
drogę odruchu warunkowego, wpływ różnych
ośrodków mózgu na ten odruch i wiele
innych zagadnień.
Warunkowanie instrumentalne:
uwagi wstępne
• Istotą w.i. jest to, że organizm otrzymuje
wzmocnienie, jeżeli wykona reakcję (R) w
sytuacji bodźcowej (S)
• W.I. jest wiązane z badaniami Thorndike’a
• Wzmocnienie zależy od współwystąpienia
bodźca i reakcji, czyli organizm może
kontrolować to, czy pojawi się wzmocnienie
• Warunkowanie klasyczne i instrumentalne
mają wiele wspólnych właściwości
behawioralnych
Bodziec warunkowy
• Generalizacja: organizmy mają biologiczne
predyspozycje do traktowania niektórych
wymiarów bodźców i różnic w tych
wymiarach jako ważnych dla definiowania
bodźców jako bodźce warunkowe
• Różnicowanie: organizmy mogą zostać
wyćwiczone w różnicowaniu pomiędzy
wartościami bodźca i w reagowaniu tylko
na niektóre z nich
Zastosowania praktyczne
• Stosowana analiza zachowania
• Nauczanie programowane
• Nauczanie wspomagane
komputerowo
• Uczenie się sprawnościowe (mastery
learning)
• Psychoterapia
Roznice pomiedzy
warunkowaniem klasycznym a
instrumentalnym :
• Warunkowanie klasyczne zostało wykryte i
opisane przez radzieckiego uczonego –
Pawłowa. Opisał on zachowanie psa, który
śliniąc się na widok jedzenia (reakcja
bezwarunkowa), zaczął po jakimś czasie
ślinić się na dźwięk kamertonu. Stało się tak,
gdyż przed każdym podaniem jedzenia
uderzano w kamerton. Pies skojarzył
współwystępowanie dwóch elementów
(jedzenie + kamerton), oraz ich następstwo
czasowe. Czyli warunkowanie klasyczne to
taki proces uczenia się, kiedy bodziec
neutralny (kamerton) wywołuje zachowanie
odruchowe (wydzielanie śliny) i nie mają tu
znaczenia wcześniejsze doświadczenia psa
czy osoby badanej (pies wcześniej nie słyszał
tego dźwięku i nie kojarzył go z jedzeniem).
• Warunkowanie instrumentalne, którego
twórcą był Thorndike, polega na tym,
że określone zachowania są
wzmacniane, czyli nagradzane lub
karane. Nagrodą może być w
przypadku ludzi np. uznanie społeczne,
premia a karą np. nagana; w
przypadku zwierząt nagrodą może być
pokarm, głaskanie zwierzęcia a karą
np. ból wywołany skarceniem
zwierzęcia. Zachowania nagradzane
utrwalają się i występują częściej,
natomiast zachowania karane
występują coraz rzadziej, aż w końcu
zanikają – czyli nagrody są
skuteczniejsze niż kary.
• warunkowanie instrumentalne jest
bardziej złożone i reakcje w tym
warunkowaniu nie są przeważnie
odruchowe (bodziec – reakcja –
wzmocnienie pozytywne lub
negatywne, czyli nagroda lub kara).