Nowotwory układu

moczowego

•omawiane są wspólnie z uwagi na

sąsiedztwo anatomiczne i

czynnościowe, późne objawy

kliniczne choroby (poniżej 50%

przypadków jest rozpoznawanych

we wczesnych stadiach zaawans.)

•różnią się taktyką i metodami

leczenia, jak i rokowaniem

Rak pęcherza moczowego

• stanowi 3% wszystkich nowotworów

złośliwych

• u mężczyzn występuje 4-krotnie częściej niż u

kobiet

• najczęściej rozpoznawany jest w 7 dekadzie

życia

• w Polsce rocznie roznaje się 3800 przypadków

u mężczyzn, i 1000 u kobiet;

• liczba zgonów w 2003r. odpowiednio 2000 i

500;

Etiologia

• narażenie zawodowe na związki cheniczne (m.in. z

grupy amin aromatycznych)

• niektóre gałęzie przemysłu (gumowy, chemiczny,

hutniczy, gazowy)

• jest to nowotwór tytoniozależny (częstsze

występowanie raka o wysokiej złośliwości)

• przewlekłe stany zapalne- postacie raka

płaskonabłonkowego u chorych zakażonych Schistosoma

hematobium (Afryka, Azja Mniejsza)

• przebyte napromienianie miednicy
• przewlekłe przyjmowanie cyklofosfamidu i fenacetyny

potwierdzono na modelu zwierzęcym

Histologia i biologia

• ok. 90% wszystkich nowotworów pęcherza moczowego stanowią

raki z komórek przejściowych (Carcinoma transitionale)

• raki płaskonabłonkowe- 8%, raki gruczołowe- 2%, ale bywają

postaci mieszane, które winny być leczone jak raki

przejściowokomórkowe

• 1/3 przypadków to zmiany wieloogniskowe (często z ogniskami raka

in situ)- rokowanie w przypadkach wsółistnienia zmian inwazyjnych

i przedinwazyjnym jest gorsze (leczenie jak postaci naciekające)

• ocena stopnia zróżnicowania G- podstawowy czynnik rokowniczy,

obok cechy T

• raki wysokozróżnicowane G1- 44%
• raki średnio zróżnicowane G2 -30%
• raki źle zróżnicowane G3-23%
• raki niezróżnicowane G4- 7%

Diagnostyka

• objawy kliniczne: krwiomocz, częste

oddawanie moczu, ból i parcie na pęcherz,

zatrzymanie moczu

• objawy zaawansowanego raka pęcherza

moczowego: obrzęki kończyn, ból w miednicy

i w ok. pachwin, bóle kostne

• pierwszoplanowym celem działania powinno

być uzyskanie jak najszybsze wyjaśnienie

charakteru zmiany za pomocą badania

patomorfologicznego

Diagnostyka

• ocena stopnia zaawansowania lokoregionalnego: badanie

dwuręczne, z uwzględnieniem badania per rectum i miednicy,

cystoskopia (biopsja guza, mapping, elekroresekcja), urografia,

usg jamy brzusznej i transrektalne (ocena przestrzeni

pozapęcherzowej), KT (ocena m-sercowego zaawansowania i

stanu węzłów chł.), rtg klatki piersiowej, scyntygrafia (w

przypadkach klinicznego podejrzenia przerzutów do kości), u

kobiet badanie ginekologiczne

• brak markerów wczesnego wykrywania jak i monitorowania

efektów leczenia

• ocena schorzeń współisniejących
 
• ocena zaawansowania: klasyfikacja TNM

klasyfikacja wg Jewetta i Marshalla

Zasady leczenia

• zależą od stopnia zaawansowania guza, jego

zróżnicowania jak i charakteru wzrostu (rak

powierzchowny i naciekający)

• zmiany powierzchowne (Ta-T1) leczenie polega

na zapobieganiu nawrotom i progresji (w T1G3-

rozważana jest cystektomia, podobnie jak w Tis

po niepowodzeniu leczenia dopęcherzowego)

•  w przypadku zmian naciekających (>T2) u

większości chorych zalecana jest cystectomia

(ew. częściowy zabieg), a w przypadku N+

konieczne jest leczenie adjuwantowe

Chirurgia

• resekcja przezcewkowa- tylko w przypadkach zmian

powierzchownych

• częściowa resekcja pęcherza- usunięcie guza z 3 cm marginesem;

p/wskazaniem jest głębokie naciekanie guza i wysoki stopnień

złośliwości

• radykalne usunięcie pęcherza moczowego (cystektomia)-

podstwawowy sposób leczenia guzów naciekających, jak również

przy niepowodzeniach leczenia dopęcherzowego, miejscowego

oszczędzającego i radioterapii

• w wysokospecjalistycznych ośrodkach śmiertelność nie przekracza

1-3%, w ośrodkach o niższym standardzie i doświadczeniu

chirurgicznym ok. 8%, a powikłania późne bakteryjne – 30%

• wyniki radykalnej cystektomii to odpowiednio 20% i 60% 5-letnich

i 10-letnich przeżyć

Radioterapia

• stosowana w przypadku braku zgody na

leczenie chirurgiczne lub gdy istnieją
p/wskazania do tego leczenia

• dawki radioterapii: 45 Gy na miednicę +

boost na guz pęcherza do 65 Gy

• lepsze wyniki daje leczenie skojarzone

chth+rth

• radioterapia przed- i pooperacyjna wymaga

stosowania nowoczesnych technik leczenia

Chemioterapia

• w leczeniu radykalnym jest kojarzona z

innymi metodami:

– dopęcherzowa (guzy powierzchowne)- BCG,

mitomycyna, doksorubicyna, epirubicyna

• indukcyjna (20% CR, 20-45% PR)- ale

brak wpływu na OS- MVAC, MVC, PG

• pooperacyjna
• samodzielna ma znaczenie paliatywne

Rokowanie

• w stopniach zaawansowania 0, I, II

odsetek 5-letnich przeżyć wynoszą
50-70%

• w stopniu III- 20-30%, a w IV

stopniu- przeżycia objawowe (śr.
długość od kilku do klikunastu m-cy)

• najlepsze ośrodki uzyskują ok. 75%

5-letnich przeżyć po cystektomii

Rak nerki

• stanowi ok. 3% wszystkich nowotworów- rocznie 1500

nowych zachorowań u mężczyzn i ok. 900 u kobiet

• sex ratio 2:1 (M:K), szczyt zachorowania to 6 dekada

życia

• częstsze zachorowania u młodych osób oraz po

wysokodawkowej chemioterapii

• ekspozycja na niektóre czynniki chemiczne: głównie

nitrozoaminiy

• należy do grupy nowotworów tytoniozależnych
• tło genetyczne- osoby z zespołem Hippel- Lindau

(naczyniaki siatkówki i hemangioblastoma CUN)

Histopatologia

• - ponad 90% przypadków to gruczolakoraki z komorek

nabłonka kanalikow nerkowych; głowne typy:

jasnokomorkowy, ziarnistokomorkowy i mięskowaty

(wrzecionowotokomórkowy) o najgorszym rokowaniu

• - ok. 8% stanowi rak przejściowokomórkowy z nabłonka

miedniczki

• - inne rzadkie postacie: nerwiaki zarodkowe, chłoniaki,

mięśniaki łagodne i gruczolaki nerki,

hemangiopericytoma (miejscowo złośliwy)

• - przebieg i biologia nowotworu jest trudna do

przewidywania w poszczególnych przypadkach-

możliwość występowania samoistnych regresji

Diagnostyka

• objawy kliniczne: tylko ok ½ chorych prezentuje objawy w fazie

choroby lokoregionalnej (ból w ok. lędźwiowej nagły, ból o

charakterze kolki nerkowej wzdłuż moczowodów, krwiomocz u 40-

60%, obrzęki kończyn dol.), objawy ogólne (gorączka, utrata masy

ciała), u -- ok. ½ chorych występują zespoły paranowotworowe:

zmęczenie, niedokrwistość, poliglobulia z powodu nadprodukcji

erytropoetyny, objawy neurologiczne, nadciśnienie tętnicze

(nadprodukcja reniny), niewydolność wątroby

• badanie podstawowe to usg jamy brzusznej
• KT jamy brzusznej – ocenia miejscowe zaawansowanie jak i węzły

chłonne regionalne

• MRI ocenia szczególnie przedoperacyjne wrastanie nacieku do żyły

nerkowej i żyły czczej dolnej

• u 30% pacjentów w momencie rozpoznania istniej przerzuty odległe

rtg klatki piersiowej i kośćca

Leczenie - chirurgia

• zasadniczym leczeniem jest leczenie chirurgiczne-

standardowo nefrektomia radykalna (resekcja nerki

wraz z powięzią Garota, nadnercza i gór. części

moczowodu; limfangiektomia ma znaczenie

diagnostyczne, nie poprawia wyników leczenia)

• częściowa nefrektomia lub wyłuszczenie guza w

sytuacjach konieczności –obustr. Rak nerki,

upośledzenie czynności nerki

• resekcja przerzutów odległych u chorych z powolnym

przebiegiem choroby i pojedynczymi ogniskami

• leczenie paliatywne- embolizacja unaczynienia guza

Radioterapia

• większość ośrodków nie stosuje

radioterapii w standardowym

postępowaniu

• w niektórych ośrodkach stosuje się

radioterapię uzupełniającą w razie

przejścia nacieku poza nerkę- lecz nie

wykazano jednoznacznie zysku takiego

postępowania

• paliatywna radioterapia w przypadku

przerzutów do mózgu i kości

chemioterapia

• znikoma chemiowrażliwość raka nerki- aktywność poszczególnych

chemioterapeutyków w monoterapii to 5-6%

• u chorych z przerzutami do płuc – VBL i 5-FU
• w raku przejściowokomórkowym- M-VAC z 35% odsetkiem odpowiedzi,

również paklitaksel z karboplatyną

• zwyczajowo hormonoterapia- progestageny do 15% odpowiedzi, tamoksyfen

z ew. immunoterapią (wyniki nieprzekonywujące)

• immunoterapia: interferon alfa, interleukina 2- odsetek odpowiedzi do 20%,

ale duża toksyczność, stosowane w rozsianej fazie choroby, bardzo wysokie

koszty leczenia; w Europie zalecono stosowanie w ramach badań

klinicznych

• nowe metody leczenia:inhibitory kinazy tyrozynowej związanej z VEGF i

PDGF (dane z badań doświadczalnych to 70% odpowiedzi, poważne

działania niepożądane), p/ciała monoklonalne skierowane przeciwko

receptorom VEGF i EGF (bewacyzumab i erlotynib)

• leczenie objawowe: przeciwdziałanie kacheksji, leczenie p/bólowe

Wyniki leczenia

Duża rozbieżność w zależności

od ośrodka – przeżycia 5-letnie

• I stop. 70-90%
• II stop. 55-70%
• III stop. 20-30%
• IV stop. do 10%

Rak gruczołu krokowego

• w Polsce rocznie jest ok. 5 tys. nowych przypadków-

stanowi ok. 10% wszystkich nowotworów złośl. u

mężczyzn, II-gi najczęstszy nowotwór

• wzrasta liczba zgonów ok. 2,5% rocznie- 3 800

zgonów rocznie

• stały wzrost wykrywalności – głównie z powodu

szerokiej dostępności oznaczania PSA (prostate-

specific antigen)- w 1978r. nowe zarejestrowane

przypadki to 1752

• rozpoznawany jest zwykle po 60 r.ż., średni wiek

chorych w chwili rozpoznania wynosi 70 lat; bardzo

rzadki przed 50 r.ż.

Rak gruczołu krokowego

• występuje 2-krotnie częściej u osób, u których występował

to schorzenie u krewnego w pierwszej lini; 2 zachorowania

zwiększają ryzyko 9-krotnie

• czynniki żywieniowe: spożywanie pokarmów

zawierających dużo mięsa i nasyconych tłuszczów, niska

zawartość selenu i witaminy E czynniki rasowe:najczęściej

chorują Afroamerykanie, najrzadziej przedstawiciele rasy

żółtej w Azji południowo-wschodniej; działanie ochronne

przypisuje się diecie z dużą zawartością soi, warzyw i

owoców, produktów zbożowych (ogólnie dieta

ubogotłuszczowa).

•  znana jest również rola hormonów zarówno w rozwoju jak

i leczeniu

Objawy

• w przypadku ograniczonego nowotworu

do gruczołu krokowego objawu często nie

występują

• w przypadku miejscowego zaawansowania

pojawiają się zaburzenia w oddawaniu

moczu (dysuria, częstomocz, osłabienie

strumienia moczu, krwiomocz)

• w stadium rozsiewu pierwszym objawem

są bóle kostne (przerzuty do kości) lub

obrzęki kończyn dolnych (przerzuty do

węzłów chłonnych)

Wczesne wykrywanie

• badanie per rectum- co rok u mężczyzn powyżej 50 roku życia
• oznaczenie poz. PSA w surowicy u mężczyzn z objawami

dysurycznymi lub podejrzeń w badaniu per rectum

• PSA jest enzymem wytwarzanym w komórkach nabłonka i

wydzielanym z płynem nasiennym- w raku gruczołu

krokowego zmienia się bariera komórkowa utrzymująca PSA

w obrębie kanalików gruczołu i dochodzi do wzrostu poz. w

surowicy; wzrost PSA może pojawiać się w zapaleniu i

łagodnym przeroście prostaty; norma do 4 ng/ml

• zaleca się coroczne wykonywanie badania per rectum i

stężenia PSA u mężczyzn po 50 r.ż.- w w razie

nieprawidłowego wyniku jednego z tych badań biopsja

gruczołu

Histologia

• najczęstsza postać to gruczolakorak o różnym stopniu

zróżnicowania, co ma znaczenie rokownicze

• stopień złośliwości ocenia skala Gleasona- od 2 do 10;

ryzyko wystąpienia przerzutów wynosi odpowiednio: G1

(2-4 pkt)-20%; G2 (5-7 pkt)- 40%; G3 (8-10 pkt)- 75%.

• ryzyko zgonu w ciągu 15 lat w zależności od skali

Gleasona: 2-4 pkt- ryzyko 4-7%; a w przypadku 8-10 pkt

aż 87% u mężczyzny 55-letniego

• wyjątkowo rzadko występują guzy gruczołu o utkaniu

raka przejściowokomórkowego- wówczas należy leczyć

jak raka pęcherza moczowego

TNM

   T — guz pierwotny
• Tx — nie można wypowiedzieć się co do guza pierwotnego
• T0 — brak guza pierwotnego
• T1 — guz niewyczuwalny per rectum i niewidoczny w badaniach obrazowych

– T1a — stwierdzony przypadkowo w badaniach histopatologicznych i zajmuje mniej niż 5%

ocenianej tkanki

– T1b — jak wyżej, ale zajmuje ponad 5% ocenianej tkanki
– T1c — stwierdzony w biopsji z powodu podwyższenia PSA

• T2 — guz ograniczony do gruczołu krokowego

– T2a — zajmuje mniej niż połowę 1 płata
– T2b — zajmuje więcej niż połowę jednego płata
– T2c — zajmuje oba płaty

T3 — guz naciekający poza torebkę gruczołu krokowego

– T3a — guz nacieka poza torebkę gruczołu krokowego po jednej lub obu stronach
– T3b — guz nacieka pęcherzyki nasienne

• T4 — guz nieruchomy, naciekający inne narządy niż pęcherzyki nasienne (szyja

pęcherza moczowego, odbytnica, mięśnie dźwigacze odbytu, ściana miednicy)

TNM

•

N — regionalne węzły chłonne

– Nx — niemożliwa ocena węzłów chłonnych
– N0 — brak przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych

•

N1 — obecne przerzuty w regionalnych węzłach

chłonnych

•

M — obecność odległych (poza węzły chłonne

regionalne) przerzutów

– Mx — niemożliwa ocena odległych przerzutów
– M0 — nie ma odległych przerzutów

•

M1 — obecne odległe przerzuty

– M1a — przerzuty do węzłów chłonnych innych niż regionalne
– M1b — przerzuty do kości
– M1c — inna lokalizacja przerzutów

Leczenie

Wybór metody leczenia opiera się

na ocenie stopnia zaawansowania,
wartości i dynamice wzrostu
stężnia PSA oraz czynników
związanych z chorym (wiek, stan
sprawności, ew. choroby
towarzyszące i ich leczenie)

Stopień I i II

• radykalne leczenie polega na:

– radykalnej prostatektomii
– radykalna radioterapia

wyniki leczenia są porównywalne
• kontrowersyjne jest wykonywanie

limfangiektomii węzłów chł. Miednicy- należy

podejmować indywidualnie w zależności od

poz. PSA, wskaźnika Gleasona (przy T1, poz.

PSA poniżej 10 ng/ml, wskaźnik Gleasona

poniżej 7- nie należy wykonywać

limfangiektomii)

• - hormonoterapia przedoperacyjna nie

znajduje uzasadnienia

Stopień I i II

• pooperacyjna radioterapia w przypadkach patogicznie ocenionych jako

T3 prowadzi do zmniejszenia częstości nawrotów miejscowych, ale w

żadnym z badań nie wykazano korzyści w przeżyciu całkowitym- jest

stosowana w nawrotach miejscowych choroby po leczeniu chirurgicznym

• duże znaczenie w monitorowaniu chorych po leczeniu radykalnym poz.

PSA- po leczeniu chirurgicznym powinien wynosić 0

• radioterapia radykalna- planowana konformalnie (3D) lub przy użyciu

techniki intensywnie modulowanej radioterapii; Dc 70 Gy (standard) i

więcej- napromienianie z zewnątrz + ew. leczenie śródtkankowe lub w

skojarzeniu z ablacją androgenową (poprawa kontroli miejscowych i

rozsiewu krwiopochodnego)

• - inne metody leczenia miejscowego: brachyterapia, kriochirurgia pod

kontrolą USG

• - niepowodzenia po radioterapii należy leczyć hormonoterapią lub

ratunkowym leczeniem chirurgicznym

Stadium uogólnione i

niepowodzenia

postępowanie o charakterze systemowym: hormonoterapia (leczenie

ablacyjne):

• kastracja chirurgiczna- orchidektomia, najtańszy sposób leczenia o

porównywalnej skuteczności i jakości życia z kastracją farmakologiczną

– wady problemy psychologiczne i u 50% objawy hypoandrogenizmu

• antyandrogeny- flutamid, octan cyproteronu lub bikalutamid (działanie

niepożądane: uszkodzenie wątroby, biegunki)

• supresja farmakologiczna- leki z grupy antagonistów gonadoliberyny

(aLHRH) stosowane samodzielnie lub w skojarzeniu z antyandrogenami

• estrogeny- rzadko stosowane z uwagi na działania uboczne sercowo-

naczyniowe

• estramustyna- połączenie estrogenu z cytostatykiem o działaniu

alkilującym- brak większej skuteczności niż inne metody leczenia

hormonalnego, ale znaczne działania niepożądane

Stadium uogólnione i

niepowodzenia

• stosowane w IV st. zaawansowania i łączenie z radykalną

radioterapią w przypadkach miejscowo zaawansowanych

(istotne różnice w 5-letnich przeżyciach

• w leczeniu paliatywnym w IV stop. stosuje się również

metody leczenia m-scowego: przezcewkowa resekcja

gruczołu, paliatywna rdaioterapia miejscowa jak i na

ogniska przerzutowe

• paliatywne leczenie z leczeniem hormonalnym zazwyczaj

kontroluje chorobę na okres 18-24 miesięcy

• leczenie hormonalne II-giego rzutu: odstawienie

antyandrogenu, aminoglutetymid + hydrokortyzon,

ketokonazol + hydrokortyzon, ew. chemioterapia

Nowotwory jądra

• najczęstszy nowotwór u mężczyzn w wieku 20-40 lat
• w 2002 r. liczba nowych zachorowań to 733

przy[adki, a liczba zgonów 99

• 25% stanowią nasieniaki, a nienasieniaki ok. 75%
• nowotwór jądra w wywiadzie zwiększa 500-krotnie

ryzyko zachorowania- u 1-2% wyleczonych pojawia

się guz drugiego jądra

• wnętrostwo- 20-40 krotny wzrost ryzyka, przy czym

w 10% rozwinie się w zstąpionym jądrze

• brak danych o znaczeniu czynników środowiskowych

i zakaźnych

Diagnostyka i klinika

• pierwszym objawem jest niebolesne

powiększenie jądra, rzadziej wodniak jądra, bóle

brzucha związane z powiększonymi węzłami chł.

lub objawy związane z obecnością przerzutów

odległych

• najważniejszym i I-szoplanowym badaniem jest

badanie mikroskopowe całego jądra usuniętego

drogą kanału pachwinowego- nie należy

wykonywać biopsji igłowej

• usg jądra- pozwala rozpoznać zmianę litą, nie

różnicuje charakteru guza

Diagnostyka i klinika

• ocena stopnia zaawansowania – badania krwi (morfologia,

parametry wydolności nerek i wątroby, elektrolity, LDH, beta-HCG,

alfa- fetoproteina),

• rtg klatki piersiowej
• TK klatki piersiowe i jamy brzusznej
• TK mózgu u pacjentów z nienasieniakami i przerzutami do płuc
• drogi szerzenia: naczyniami limfatycznymi do w.chł.

zaotrzewnowych (gł. nasieniaki), naczyniami krwionośnymi do

płuc i innych narządów (typowe dla nienasieniaków)- u 10%

chorych przerzuty w płucach występują bez zajęcia w.chł.

zaotrzewnowych

• markery nowowtworowe (- HCG, AFP)- w czystych nasieniakach

może być podwyższony poz. - HCG, w guzach nienasieniakowych

wzrost obu markerów

TNM

T - zaawansowania guza pierwotnego (wyłącznie pT)

– T1 – guz ograniczony do jądra, nie naciekający naczyń krwionośnych ani

chłonnych

– T2 – naciekanie naczyń krwionośnych lub chłonnych, lub osłonki białawej

jądra lub najądrza

– T3 – naciekanie powrózka nasiennego
– T4 – naciekanie moszny

N – regionalne węzły chłonne (zaotrzewnowe)

– N0 – regionalne węzły chłonne niepowiększone
– N1 – guz o wymiarze poprzecznym do 2 cm
– N2 – guz o wymiarze poprzecznym od 2 do 5 cm
– N3 – guz o wymiarze poprzecznym ponad 5 cm

M – przerzuty odległe

– M0 – brak przerzutów odległych
– M1 – przerzuty odlegle

Stopień zaawansowania

• I stopień zaawansowania klinicznego

– T1 – T4, N0, M0

• II stopień zaawansowania klinicznego

– II A – T1-T4, N1, M0
– II B – T1-T4, N2, M0
– II C – T1-T4, N3, M0
– II M – T1-T4, cN0, cM0, po orchidektomii utrzymuje się

podwyższony poziom BMN

• III stopień zaawansowania klinicznego

– III A – T1 – T4, N0 – N3, M1 (pojedynczy przerzut odległy)
– III B – T1 – T4, N0 – N3, M1 (więcej niż jeden przerzut

odległy)

Histologia

Nowotwory zawierające jeden typ utkania histologicznego :

Nasieniak (seminoma) – typowy i atypowy
Nasieniak spermatocytarny (seminoma spermatocyticum)
Rak zarodkowy typu dorosłych (carcinoma embryonale)
Rak zarodkowy typu dziecięcego (yolk sac tumor, endodermal sinus tumor)
Poliembryoma
Nabłoniak kosmówkowy (choriocarcinoma)
Potworniak (teratoma)

typ dojrzały (maturum)
typ niedojrzały (immaturum)
typ z przemianą złośliwą

Nowotwory zawierające więcej niż jeden typ utkania histologicznego :

Rak zarodkowy i potworniak
Nabłoniak kosmówkowy i jakikolwiek inny typ utkania.
Inne połączenia utkania.

dobrze zróżnicowane
postacie mieszane
niedostatecznie zróżnicowane

 

Leczenie - nasieniaki

Najczęstszy typ histologiczny nowotworów

zarodkowych, występuje samodzielnie lub w

połączeniu z innymi rodzajem utkania- może

produkować HCG i LDH, ale nigdy AFP; podtyp

nasieniaka spermatocytowego występuje u

starszych mężczyzn o mniejszym potencjale

przerzutowym i prawidłowymi poz. markerów

Pierwszoplanowym postępowaniem diagnostyczno-

terapeutycznym jest orchidektomia drogą

pachwinową z badaniem histopatologicznym

(ocena czynników rokowniczych)

Leczenie - nasieniaki

• I stadium zaawansowania rozważa się:

obserwację, radioterapię elektywną na ukł.

chłonny podprzeponowy lub 2 kursy

cisplatyny lub karboplatyny

• II stadium:

– (zmiany w w.chł. podprzep. do 5 cm)- radioterapia
– przy zmianach powyżej 5 cm-chermioterapia EP

(DDP+ etopozyd)

• III stadium - chemioterapia
Efekt uboczny leczenia cytostatykami-

bezpłodność (banki spermy)

Leczenie - nienasieniaki

Trzy grupy rokownicze:
1. z dobrym rokowaniem- przeżycia 5-letnie ok. 92%

guz jądra lub ok. zaotrzewnowa z M+ do płuc lub M-
AFP<1000 ng/ml, HCG 5000 IU/l, LDH ponad 1,5 x N

2. ze średnim rokowaniem- przeżycia 5-letnie 80%

guz jądra lub ok. zaotrzewnowa z M+ do płuc lub M-
AFP 1000- 10 000 ng/ml, HCG 5000- 50 000 IU/l, LDH < 10 x N

3. ze złym rokowaniem- przeżycia 5-letnie 72%

punkt wyjścia śródpiersie
przerzuty do narządów miąszowych
AFP> 10 000 ng/l, HCG > 50 000 IU/l, LDH > 10x N

Leczenie - nienasieniaki

Leczenie pierwszoplanowe w lokalizacji jądrowej –

orchdektomia pachwinowa

I stadium:

grupa 1 obsewacja lub lymangiektomia zaotrzewnowa
grupa 3 - 2 kursy chemioterapia EP

II stadium:

po usunięciu jądra 3-4 kursy chemioterapii BEP +/-

lymangiektomia zaotrzewnowa

III stadium

grupa 1- po usunięciu jądra 4 kursy EP
grupa 2 i 3 - 4 kursy BEP + usunięcie zmian rezydualnych z ew.

2 kursami pooper.

Obserwacje po leczeniu

rtg kl.piersiowej, ocena

markerów w miesiąc po

leczeniu, następnie co 3

m-ce do 2 lat, do 5 lat co

6 m-cy