KUBIZM

Sztuka od czasów renesansowych do końca XIX wieku
pojmowana była jako odtwarzanie rzeczywistości. Miała
naśladować naturę–swój niedościgniony wzór, być jej
iluzją.
W wieku XX nastąpiły radykalne zmiany. Sztuka
przeszła od odtwarzania do tworzenia. Dzieło sztuki
stało się tworem autonomicznym, nie zastępowało
rzeczywistości, lecz tworzyło nową. Przestało być
nośnikiem treści historycznych, religijnych czy
literackich.
Powstały we Francji kubizm najbardziej drastycznie
zrywał z dotychczasowymi poglądami na malarstwo
oraz zapoczątkował krystalizowanie się nowego języka
plastycznego XX wieku. Nie bez racji termin
„awangarda” (oznaczający tych którzy idą na przedzie)
użyto po raz pierwszy w odniesieniu do kubistów. Ich
wpływ na sztukę był ogromny że mówi się nawet o
kubistycznej rewolucji

Pablo Picasso

Chłopiec z psem

Rodzina akrobatów

Autoportret_w_Plaszczu_

Asceta

Panny z Avinionu

Pewnego razu w towarzystwie, gdzie znajdował się
Picasso i jego przyjaciel także kubista, padło pytanie:

-Jeżeli je pan pomidora, czy widzi go pan tak jak wszyscy
ludzie? Czy też jako sześcian?

Przyjaciel Picassa odpowiedział:

-Jeżeli jem pomidora, widzę go tak jak wszyscy. Lecz
gdy go maluję, widzę zupełnie inaczej.

Picasso jakoby zawsze widział inaczej niż wszyscy
ludzie. Na to, jak widział, może nam rzucić nieco światła
„ Widok Paryża”. Obraz malowany jest znacznie później,
lecz artysta nawracał ciągle do swoich dawnych
sposobów. Znowu te bryły, to spiętrzone jedno nad
drugim, to biegnące w różnych kierunkach jak wręby na
kryształowym wazonie. A gdy się dobrze przyjrzeć, to
widać i mosty na Sekwanie, i ulice i oświetlone okna i
wieże.

Z biegiem czasu artysta zrywa z perspektywą, maluje
wszystko płasko jak na plakacie. Tak właśnie wykonany
jest jeden z najgłośniejszych obrazów: „Trzej muzykanci
w maskach”