Kubizm jest to kierunek sztuki zainicjowany we Francji ok. 1906 przez Pabla Ruiza Picassa i Georga Braque'a. Nowy kierunek oznaczał pojawienie się sztuki koncepcyjnej. Nazwa kubizmu pochodzi z łacińskiego cubus czyli kostka, sześcian. Kubizm obejmował przede wszystkim malarstwo, a także rzeźbę i nieliczne realizacje architektoniczne, egzystował w latach 1906-1914 we Francji.

Jednym z obrazów Picassa, który zapoczątkował kubizm był "Panny z Awinionu", który to stał się przełomowym dziełem zapowiadającym nowe ujęcie bryły w malarstwie dzięki ostrym, łukowatym i linearnym podziałom figury, dając początek nowej koncepcji przestrzeni w malarstwie. Fakt uznania Picassa za ojca kubizmu zawdzięcza on wielkiej ilości wykonanych kompozycji oraz głębi wyrazu i treści, które udało mu się przekazać.

Sztuka kubistyczna wydaje się niekiedy bliska abstrakcji, zwłaszcza geometrycznej, ale w rzeczywistości przedstawia realne obiekty, tyle że "spłaszczone" na płótnie i pokazane równocześnie z różnych punktów widzenia. Kubiści świadomie definiowali obiekt w dwóch wymiarach płaszczyzny obrazu. Pomysł ten pozwolił zupełnie inaczej spojrzeć na wzajemny związek formy i przestrzeni. Prostota, szorstkość i ekspresja- były ważniejsze niż forma zewnętrzna przedmiotu.

Kubizm rozwinął się w 3 fazach:

1) prekubistycznej (1906-1909), odrzucenie perspektywy i przestrzeni atmosferycznej, geometryzacja, wydobycie struktury podziału przedmiotu, tłumienie koloru.

2) analitycznej (1909-1912), rozbicie form przedmiotu, dekompozycja w celu osiągnięcia efektu profilów zachodzących na siebie, widzianych z kilku stron jednocześnie.

3) syntetycznej (od 1912/13), wprowadzenie kolażu, podkreślenie konstrukcji obrazu, a nie przedmiotu przedstawianego, przywrócenie koloru.