Międzynarodowa

Międzynarodowa

polityka zdrowotna

polityka zdrowotna

1.

Polityka zdrowotna Światowej

Organizacji Zdrowia (WHO)

2.

Udział innych organizacji

międzynarodowych w

kształtowaniu i rozwijaniu

międzynarodowej polityki

zdrowotnej

3.

Europejska polityka zdrowotna

4.

Polityka zdrowia publicznego

Rady Europy

5.

Inne programy międzynarodowe

Międzynarodowa Polityka

Międzynarodowa Polityka

Zdrowotna

Zdrowotna



Stanowi integralny element składowy szerszej sfery działań
jaką jest polityka społeczna (określana również mianem polityki
socjalnej).



Całokształt działań podejmowanych w państwie i

społeczeństwie dla zapewnienia możliwie najwyższego

poziomu ochrony zdrowia ludności, a w tym adekwatnej do

potrzeb opieki zdrowotnej.



Działania mające na celu niwelowanie nierówności społecznej

w dziedzinie zdrowia i opieki zdrowotnej poprzez odpowiednie

rozmieszczenie i wykorzystanie zasobów opieki zdrowotnej,

poprzez lepszy dostęp do niej ukierunkowanych na poprawę

jakości życia.



Polityka zdrowotna jest realizowana w rozmaitych
płaszczyznach i wymiarach:

◦

lokalna polityka zdrowotna,

◦

regionalna polityka zdrowotna,

◦

krajowa polityka zdrowotna oraz

◦

międzynarodowa polityka zdrowotna.

Międzynarodowa polityka

Międzynarodowa polityka

zdrowotna opiera się na:

zdrowotna opiera się na:



Planowaniu polityki zdrowotnej



Międzynarodowych programach

ochrony i promocji zdrowia



Koordynowaniu działań i programów

międzynarodowych



Pomocy krajom członkowskim



Reakcji w razie zagrożeń



Współpracy naukowej i wymianie

doświadczeń

Na politykę zdrowotną mają

Na politykę zdrowotną mają

wpływ:

wpływ:



Ekonomia



Prawo



Gospodarka



Kultura



Demografia



Geografia



Polityka



Epidemiologia

Trochę historii...



Podejmowanie racjonalnych działań w sferze polityki zdrowotnej

ma pewne tradycje w odległej historii. Dowodzą tego liczne źródła

historyczne. Jednak wyraźny ich rozwój przypada na wiek XIX a

nawet dopiero wiek XX. W ciągu ostatnich 100 lat państwa

podejmowały w coraz szerszym zakresie działania mające na celu

poprawę zdrowotności i podniesienie poziomu ochrony zdrowia

ludności. Z końcem XIX wieku pojawiły się także pierwsze próby

skoordynowania tych wysiłków w skali międzynarodowej. W II

połowie XIX zorganizowano kilka międzynarodowych konferencji,

w celu wzmożenia walki z najgroźniejszymi wówczas chorobami

epidemicznymi, jak i podjęto próby utworzenia stałych organizacji

międzynarodowych, które zajmowałyby się problemami zdro wia,

wypracowania i przyjęcia pierwszych międzynarodowych

przepisów zdrowotnych (sanitarnych). Dalsze,

zinstytucjonalizowane działania międzynarodowe w powyższym

zakresie przypadają na pierwszą połowę XX wieku. W 1907 roku

powołane zostało Międzynarodowe Biuro Higieny Publicznej z

siedzibą w Paryżu. Kolejne, nieza leżne Biuro Higieny Publicznej

utworzone zostało w 1919 roku i formalnie działało w ramach Ligi

Narodów. Działały one równolegle i nieza leżnie od siebie aż do

zakończenia II wojny światowej. Spadkobierczynią i kontynuatorką

działalności obydwu biur została utworzona w 1948 roku Światowa

Organizacja Zdrowia. Idea jej utworzenia podniesiona została już

na konferencji Narodów Zjednoczonych w San Francisco w 1945

roku, a konstytucja tej organizacji, jako najbardziej fundamentalny

dokument prawny, przyjęta została w 1946 roku.

Polityka zdrowotna
Światowej Organizacji
Zdrowia



Międzynarodową politykę zdrowotną realizuje wiele

organizacji międzynarodowych, skupiających państwa globu

ziemskiego lub poszczególnych regionów świata. Ważny wkład

w jej stały rozwój wnoszą liczne organizacje międzynarodowe

pozarządowe. Politykę w skali ogólnoświatowej ukierunkowuje

Organizacja Narodów Zjednoczonych, dając temu wyraz w

licznych dokumentach prawnych. Rozwijają ją w określonych

zakresach i wymiarach - realizując różne programy zdrowotne

- liczne agendy specjalistyczne tej organizacji. Wiodącą rolę

odgrywa jednak Światowa Organizacja Zdrowia. Od chwili

utworzenia, przez wszystkie następne lata, Światowa

Organizacja Zdrowia podejmowała dwojakiego rodzaju

działania, o charakterze ofensywnym i ekstensywnym. Z

jednej strony jej aktywność ukierunkowana była na zwalczanie

chorób masowo występujących i najbardziej zagrażających

społecznością i narodom na różnych kontynentach globu

ziemskiego. Z drugiej zaś, w miarę upływu lat, coraz częściej

inicjowane i podejmowane były działania i różnego rodzaju

akcje mające na celu zapobieganie chorobom, rozwijanie

edukacji zdrowotnej oraz zapewnienie prawa do zdrowia i

opieki zdrowotnej.

Światowa Organizacja

Światowa Organizacja

Zdrowia

Zdrowia

World Health Organization

World Health Organization



Została utworzona w celu realizacji postanowień Karty
Narodów Zjednoczonych, której artykuł 55 zobowiązał
ONZ do rozwiązywania problemów międzynarodowych w
zakresie zdrowia publicznego. Od 19 czerwca do 22 lipca
1946 r. w Nowym Jorku odbywała się Międzynarodowa
Konferencja Zdrowia zwołana przez Radę Gospodarczo-
Społeczną ONZ. Powołany przez nią komitet techniczny
opracował projekt statutu WHO, który został podpisany
przez 61 państw uczestniczących w konferencji.



Statut WHO nabrał prawnej mocy obowiązującej po
ratyfikacji przez 26 państw członkowskich ONZ.
Organizacja rozpoczęła swą działalność 7 kwietnia
1948 r. a 28 czerwca 1948 r. odbyła się pierwsza sesja
organu plenarnego WHO. Od tego czasu 7 kwietnia
obchodzimy jako Światowy Dzień Zdrowia.

Światowa Organizacja

Światowa Organizacja

Zdrowia

Zdrowia

World Health Organization

World Health Organization



Główna siedziba zlokalizowana jest w
Genewie



Obecnym Dyrektorem Generalnym WHO jest
dr Margaret Chan



Powstała w celu stworzenia prawdziwie
uniwersalnej o zasięgu globalnym,
organizacji zdrowia



Do WHO należą obecnie 193 kraje włączając
wszystkie kraje członkowskie ONZ za
wyjątkiem Księstwa Liechtenstein i dwóch
krajów, które nie są członkami ONZ: Niue i
Wysp Cook.

Margaret

Margaret

Chan

Chan

chińska lekarka,

chińska lekarka,

w dniu 9

w dniu 9

listopada 2006

listopada 2006

roku wybrana

roku wybrana

na szefową

na szefową

Światowej

Światowej

Organizacji

Organizacji

Zdrowia

Zdrowia

(funkcję zaczęła

(funkcję zaczęła

pełnić 4

pełnić 4

stycznia 2007)

stycznia 2007)

Polska w WHO



Polska została członkiem WHO

6 maja 1948 r.

Jednak w latach 1950-1957 nie
brała udziału w jej pracach,
ponieważ z innymi państwami
socjalistycznymi wystąpiła z WHO.



Od 1958 r. Polska uczestniczy

aktywnie w działaniach Światowej
Organizacji Zdrowia.

Współpraca Polski z
WHO



Dwuletnia Umowa o Współpracy 2004-2005 między

Polską, a Biurem Regionalnym Światowej

Organizacji Zdrowia dla Europy obejmowała:



Politykę zdrowotną - wiąże się to głównie z

reorganizacją systemu publicznej opieki zdrowotnej

w Polsce, aby ta mogła pełnić swe funkcje zgodnie

ze standardami WHO oraz Unii Europejskiej;



System opieki zdrowotnej - dotyczy

uporządkowania polityki w zakresie finansowania

opieki zdrowotnej;



Utworzenie narodowych wytycznych dotyczących

wpływu zmian w środowisku naturalnym na zdrowie

dzieci, a także polepszenie opieki zdrowotnej i

edukacji zdrowotnej w szkołach;



Stworzenie raportu dotyczącego sytuacji ludzi

starszych w naszym kraju oraz wytycznych do

prowadzenia polityki w tym zakresie.

Współpraca Polski z
WHO



Polska jest zobowiązana dostarczać raz do

roku raport ukazujący podjęte działania w celu

poprawy zdrowia swoich obywateli. Ponadto

jak każde państwo członkowskie powinna

niezwłocznie zawiadamiać WHO o każdej

zmianie w przepisach prawa, lub innych

regulacjach, które uzna za ważne i niezbędne

do wiadomości jej władz.



Oprócz powyższych raportów Polska jest

zobowiązana dostarczać zestawienia

statystyczne i epidemiologiczne, według

wzorów opracowanych i zaakceptowanych

przez Światowe Zgromadzenie Zdrowia, a

także udzielać Radzie Wykonawczej wszelkich

dodatkowych informacji, jeśli ta zwróci się z

taką prośbą.

Finansowanie

Finansowanie



WHO jest finansowane poprzez składki

krajów członkowskich oraz dotacje.



Obecnie praca WHO skutkuje szerszym

spektrum współpracy: ok. 80 organizacji

pozarządowych oraz z zakresu przemysłu

farmaceutycznego, jak także z fundacjami

np. Fundacja Billa i Melindy Gates i Fundacja

Rockefellera.



Dobrowolne datki na rzecz WHO lokalnych i

państwowych rządów, fundacji i organizacji

pozarządowych, innych organizacji ONZ i

sektora prywatnego przekroczyły szacowaną

sumę składek z 193 krajów członkowskich

Światowe Zgromadzenie

Światowe Zgromadzenie

Zdrowia

Zdrowia



Najważniejszy organ decyzyjny WHO, w skład którego wchodzą
delegaci wszystkich państw członkowskich (193 państw)



Światowe Zgromadzenie Zdrowia wybiera Radę Wykonawczą
składającą się z 34 członków, desygnowanych przez państwa
członkowskie na zasadzie rotacji na okres 3 lat



Zgromadzenie uchwala zarządzenia obowiązujące wszystkie
państwa członkowskie, określa standardy i normy oraz bada i
przyjmuje przedłożone raporty i sprawozdania. Wytycza ono
główne kierunki działania i priorytety, tak długofalowe jak i na
krótsze okresy czasu. Organami wykonawczymi Organizacji są
Komitet Wykonawczy, Stały Sekretariat i Dyrektor Generalny.
Siedzibą wszystkich organów wykonawczych jest Genewa.
Organy wykonawcze przygotowują propozycje rekomendacji,
rezolucji, inne niezbędne materiały oraz odpowiadają za
realizację podjętych przez Światowe Zgromadzenie Zdrowia
programów.

Światowe Zgromadzenie

Światowe Zgromadzenie

Zdrowia

Zdrowia



Odbywa obrady roczne w maju, w Genewie



Rada Wykonawcza zbiera się co najmniej 2

razy do roku.



Główna sesja Rady ma miejsce w styczniu

każdego roku, druga w maju bezpośrednio

po obradach Światowego Zgromadzenia

Zdrowia



Rada Wykonawcza przygotowuje

propozycje programowo – budżetowe,

wybór priorytetowych zadań, które są

następnie aprobowane przez Światowe

Zgromadzenie Zdrowia; ocenia jakość

realizacji tych zadań i jej zgodności z

podjętymi przez Zgromadzenie decyzjami

Deklaracja z Ałma-Ata



Kolejny etap w formułowaniu światowej strategii

zdrowia stanowił 1978 rok w którym

zorganizowana została międzynarodowa

konferencja w Ałma-Ata. Przyjęto wówczas

Deklarację w której określono, że podstawowa

opieka zdrowotna jest niezbędnym środkiem dla

zapewnienia zdrowia dla wszystkich. W

Deklaracji tej uznano, że opieka podstawowa jest

fundamentem całego systemu opieki zdrowotnej.

Winna ona być powszechnie dostępna oraz

stanowić fundamentalną bazę i zasadnicze

wsparcie dla narodowego systemu zdrowia a

także pierwszy kontakt jednostek i rodzin z

systemem opieki zdrowotnej w miejscu

zamieszkania lub pracy.

Deklaracja z Ałma-Ata określiła najbardziej

elementarne i zarazem najistotniejsze wymogi i

aspekty wobec podstawowej opieki zdrowotnej.

Są one następujące:

◦

rozwijanie w społeczeństwie edukacji w

zakresie problemów zdrowotnych,

◦

możliwie pełne wykorzystanie metod prewencji

i walki z chorobami,

◦

promowanie dobrych warunków żywienia,

◦

dostateczne zaopatrzenie w zdrową wodę i

środki jej uzdatniania i uzdrowotnienia,

◦

ochrona macierzyństwa i dziecka, a w tym

planowanie rodzinne,

◦

szczepienia przeciw głównym chorobom

zakaźnym,

◦

prewencja i kontrola lokalnych epidemii,

◦

bieżące leczenie i zaopatrzenie w podstawowe

leki.

WHO – programy
operacyjne



program wykorzenienia malarii (1955),



program wykorzenienia ospy (1967),



program rozszerzonych szczepień (1973),



program specjalnych badań i kształcenia w

dziedzinie chorób tropikalnych

(malarii, trądu i innych) (1976),



program medycyny pracy (1976),



program polityki leków (1977),



program globalnej walki z biegunką (1978),



program powszechnych szczepień dzieci

(1990).

Program Światowej

Program Światowej

Organizacji Zdrowia

Organizacji Zdrowia

1.

Promocja rozwoju

2.

Wzmacnianie bezpieczeństwa

zdrowotnego

3.

Wzmacnianie systemów ochrony

zdrowia

4.

Wykorzystywanie badań,

informacji i dowodów naukowych

5.

Poszerzenie współpracy

partnerskiej

6.

Poprawa wyników działania

Główne regiony działalności

Główne regiony działalności

WHO

WHO



Region afrykański z Biurem
Regionalnym w Harare, Zimbabwe



Region amerykański z Biurem w
Waszyngtonie , USA



Region europejski – Kopenhaga, Dania



Region południowo – wschodniej Azji –
New Delhi, Indie



Region śródziemnomorski – Kair, Egipt



Region zachodniego Pacyfiku – Manila,
Filipiny

Zadania szczegółowe

Zadania szczegółowe



Udzielanie rządom państw członkowskich,

na ich życzenie, wszelkiej pomocy w

umocnieniu systemu opieki zdrowotnej



Powoływanie i utrzymywanie takich służb

technicznych i administracyjnych, jakie są

niezbędne dla państw członkowskich, w

tym służb epidemiologicznych i

statystycznych



Udostępnienie państwom członkowskim

wszelkiej informacji o sytuacji zdrowotnej

oraz doradztwa i pomocy w tym zakresie



Stymulowanie działań zmierzających do

eliminacji wszelkich chorób

epidemiologicznych i innych

Zadania szczegółowe

Zadania szczegółowe



Promowanie prawidłowego żywienia, właściwych

warunków mieszkaniowych, sanitarnych, pracy oraz

innych aspektów szeroko pojmowanej ochrony

środowiska naturalnego człowieka



Promowanie międzynarodowej współpracy zarówno

pomiędzy indywidualnymi badaczami, jak i grupami

zawodowymi i zrzeszonymi w specjalistycznych

towarzystwach naukowych w zakresie problematyki

ochrony, promocji i wzmocnienia zdrowia



Promowanie i prowadzenie działalności naukowo –

badawczej w dziedzinie zdrowia



Opracowanie międzynarodowych standardów

żywności, leków i produktów biologicznych



Pomoc w kształtowaniu w społeczeństwach państw

członkowskich właściwej wiedzy o sprawach

zdrowia



Wszystkie powyższe działania ukierunkowane

są ostatecznie na cel główny, jakim jest dążenie

do zapewnienia możliwe najlepszego poziomu

zdrowia wszystkim członkom poszczególnych

społeczności i narodów poprzez

upowszechnienie i pełne urzeczywist nienie

prawa do zdrowia i stały rozwój opieki

zdrowotnej. Wyrazem dążenia do tego celu

tego była przyjęta wiele lat później strategia

"Zdrowie dla wszystkich w Roku 2000". W

koncepcji tej strategii zakłada się, że

poszczególne państwa jak i wszystkie regiony

winny podejmować działania mające na celu

poprawę zdrowia populacji. Zgodnie z jej

założeniami działania w tym zakresie winny

mieć charakter ciągły, uwzględniać specyfikę i

problemy danego kraju, jego charakterystykę

społeczno - ekonomiczną, faktyczny poziom

zdrowia ludności i poszczególnych jej grup a

także rozwój systemu opieki zdrowotnej.

Działalność WHO

Działalność WHO



Powołanie wielu instytutów naukowo-
badawczych (np. Ośrodek Badań nad
Gruźlicą w Kopenhadze, Światowy
Ośrodek Badań Grypy w Londynie)



Prowadzenie szkoleń, organizowanie
konferencji



Współpraca z rządami poszczególnych
państw, organizacjami społecznymi i
wszelkiego rodzaju innymi placówkami
pracującymi na rzecz poprawy
warunków zdrowia na świecie.

Działalność WHO

Działalność WHO



Działa na rzecz unifikacji przepisów
sanitarnych i nazewnictwa chorób oraz
ujednolicania i normalizacji leków



Dąży również do podnoszenia poziomu
usług świadczonych przez służby
zdrowia publicznego, przede wszystkim
w krajach rozwijających się. W tym celu
pomaga w: kształceniu kadr
medycznych, organizowaniu służby
zdrowia, propagowaniu wiedzy
sanitarnej

Aktualne programy

Aktualne programy

WHO

WHO



Koncentrują się na uznanych za priorytetowe globalnych programach
zdrowotnych.



Regionalizacja działalności WHO pozwala jednak na uwzględnienie
różnic w priorytetach zgodnie z istniejącą w danym regionie sytuacja
zdrowotną.



W całokształcie działalności WHO na pierwszym planie są potrzeby
państw rozwijających się (walka z chorobami zakaźnymi, nadzór nad
epidemiami, szczepienia ochronne, opieka nad matką i dzieckiem i
planowanie rodziny) w ostatnich dwóch 10 – leciach do problemów
globalnych doszły m. in. walka z chorobami cywilizacyjnymi,
problematyka bezpieczeństwa leków.



W miarę upływu lat liczba programów priorytetowych ulegała
rozszerzeniu i przyjęto zasadę opracowania długookresowych, 6
letnich programów pracy Organizacji.



Każdy program długookresowy był przedstawiany Zgromadzeniu
Zdrowia przez Radę Wykonawcza do aprobaty, po czym stanowił on
podstawę do opracowania przez poszczególne jednostki Sekretariatu
WHO w Genewie i Biur Regionalnych programów średnioterminowych,
jak i szczegółowych rocznych planów pracy.



Ostatni 6 – leni program pracy WHO obejmował lata 1996 – 2001 i
przewidywał m. in. eliminację trądu i tężca noworodków.

Sukcesy WHO

Sukcesy WHO



Sukces w programie szczepień: z

5 % dzieci urodzonych w danym
roku objętych szczepieniami 25
lat temu do
80 % obecnie



Wyeliminowanie ospy



Rozwijanie edukacji zdrowotnej



Zapewnienie prawa do zdrowia i

opieki zdrowotnej

Współpraca WHO z

Współpraca WHO z

organizacjami

organizacjami

międzynarodowymi

międzynarodowymi



WHO jest organizacją wyspecjalizowaną ONZ.

Bardzo ważną częścią współpracy między obiema

organizacjami jest przepływ informacji. Światowa

Organizacja Zdrowia jest zobowiązana regularnie

przesyłać raporty dotyczące podejmowanych

przez nią działań.



Ponadto na prośbę Organizacji Narodów

Zjednoczonych prowadzi wszelkie badania i

sporządza dokumenty w zakresie spraw objętych

jej kompetencjami.



ONZ informuje także opinię publiczną i wszystkie

państwa członkowskie o czynnościach i

rezultatach prac Światowej Organizacji Zdrowia.



WHO współpracuje z ONZ także w dziedzinie

polityki finansowej, w szczególności dotyczy to

włączania budżetu WHO do budżetu ONZ.

Współpraca WHO z

Współpraca WHO z

organizacjami

organizacjami

międzynarodowymi

międzynarodowymi

Światowa Organizacja Zdrowia, realizując zadania w
zakresie polityki zdrowotnej, współpracuje z wieloma
innymi

organizacjami

międzynarodowymi,

tak

rządowymi jak i bardzo wieloma pozarządowymi a w
szczególności z licznymi instytucjami i agendami
Organizacji

Narodów

Zjednoczonych,

Międzynarodową Organizacją Pracy (ILO), Świa tową
Organizacją do spraw Oświaty, Nauki i Kultury
(UNESCO), Światową Organizacją do spraw Rolnictwa
i Wyżywienia (FAO), Międzynarodową Agencją
Energii Atomowej (IEEA), Światowym Porozumieniem
Ceł i Handlu (GATT), Międzynarodowym Bankiem
Rozwoju, Bankiem Światowym i wieloma innymi.

Organizacje

Organizacje

międzynarodowe

międzynarodowe

współpracujące z WHO

współpracujące z WHO



Organizacja Pomocy Dzieciom Narodów

Zjednoczonych UNICEF - pomoc dzieciom w

zakresie wyżywienia, ochrony zdrowia, ochrony

przed przemocą i wykorzystywaniem oraz edukacji



Organizacja do Spraw Rolnictwa i Wyżywienia FAO

- podnoszenie poziomu wyżywienia narodów;

polepszenie warunków życia ludności wiejskiej



Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej IEEA -

bezpieczne i pokojowe użycie energii nuklearnej



Międzynarodowa Organizacja Pracy ILO –

ograniczanie pracy dzieci (szczególnie w

niebezpiecznych branżach), polepszaniem

warunków do pracy i życia,



Bank Światowy - do celów walki z ubóstwem i

finansowania rozwoju takich dziedzin życia

społecznego jak ochrona zdrowia, edukacja,

ochrona środowiska

Europejska polityka

Europejska polityka

zdrowotna

zdrowotna



Działania Unii Europejskiej, zgodnie z zapisami

traktatowymi, dążyć mają do poprawy zdrowia

publicznego. Należy jednak pamiętać, iż nie mogą

one kolidować z systemami służby zdrowotnej

poszczególnych państw członkowskich. Aby

odpowiednio skoordynować oba szczeble

decyzyjne w sprawie zdrowia, Unia Europejska

przykłada dużą wagę do rzetelnych badań

związanych z tą dziedziną. Ma to przyczynić się

do poprawy współpracy między państwami na tej

płaszczyźnie. Docelowo polityka zdrowotna dąży

do jak największego zakresu swobody usług

zdrowotnych w państwach członkowskich, przy

jednoczesnym wysokim poziomie leczenia.

Polityka dotycząca zdrowia to również działania

mające zapobiegać epidemiom i zapewniać

szybką reakcję w razie nagłych wyzwań.

Europejska polityka

Europejska polityka

zdrowotna

zdrowotna



Kwestie związane ze służbą zdrowia regulowane są

zarówno przez ustawodawstwo wspólnotowe, jak i

prawodawstwo każdego z państw członkowskich.



Dla pacjentów ważny jest fakt, że mogą korzystać z

usług medycznych w dowolnie wybranym kraju

Wspólnoty.



Bardzo istotnym zagadnieniem są regulacje

związane z ochroną praw pacjenta. W celu ochrony

praw pacjenta w wielu państwach europejskich

ukształtowane zostały różne formy instytucjonalne.



Jeżeli chodzi o wykonywanie zawodu lekarza,

pielęgniarki czy położnej i stomatologa, to dyplomy

uzyskane w państwie macierzystym są

automatycznie uznawane w każdym państwie

członkowskim.



W czerwcu 2004 r. wprowadzona została

Europejska Karta Zdrowia

Europejska karta
zdrowia



Stanowi dokument, na podstawie

którego wszyscy obywatele Unii
Europejskiej mogą korzystać od
czerwca 2004 r. z pomocy
lekarskiej w czasie podróży do
innych państw członkowskich



Ma umożliwić szybką

identyfikację pacjenta i leczenie,
którego koszty zwracać będzie
jego ubezpieczyciel

Europejska karta
zdrowia

Europejska polityka

Europejska polityka

zdrowotna – struktury

zdrowotna – struktury



Biuro Europejskie Światowej

Organizacji Zdrowia (EURO
WHO/ Kopenhaga)



UE (Bruksela, Strasburgu,

Luksemburg)



Rada Europy z siedzibą

organów centralnych w
Strasburgu

Polityka zdrowotna Biura
Europejskiego Światowej
Organizacji Zdrowia



Europejska strategia zdrowia nakreślona została w 1980

roku wraz z przyjęciem 38 celów strategicznych, które

winny być osiągnięte do roku 2000. Strategia europejska

koncentruje się wokół następujących celów głównych -

przewodnich linii działania:



Równość w materii zdrowia i opieki zdrowotnej,



Walka z chorobami, przedwczesną śmiercią i

inwalidztwem,



Walka z ryzykami środowiska (zanieczyszczeniem wody,

gleby, powietrza atmosferycznego, promieniowaniem

jonizującym, zanieczyszczeniem środków i produktów

spożywczych),



Promocja zachowań sprzyjających zdrowiu (walka z

paleniem tytoniu, wypadkami przy pracy, poprawą

warunków i sposobów żywienia, narkomanią,

alkoholizmem, rozwijanie edukacji zdrowotnej w rodzinie,

w szkole, w środkach masowego przekazu),



Optymalizacja usług zdrowotnych i opieki zdrowotnej

(bardziej efektywne i racjonalne wykorzystanie dostępnych

zasobów, lepsze zarządzanie opieką zdrowotną).

Programy:



"Europa bez tytoniu„



"Europa przeciw rakowi”



„Program zdrowych miast”

◦

Europejski program walki z rakiem jest głównym

przewodnim programem "Europy Zdrowia". Był to

pierwszy program globalny Wspólnoty wynikający z

woli politycznej przywódców państw członkowskich.

Program ten wywarł istotną rolę na kształtowanie się

wspólnotowej polityki zdrowotnej. W czerwcu (w

Mediolanie) i w grudniu (w Luksemburgu) 1985 roku

przywódcy państw członkowskich przyjęli zasady

europejskiego programu walki z rakiem. W 1986 roku

powołany został przy Komisji Wspólnoty Europejski

Komitet Walki z Rakiem, którego zadaniem było

wypracowanie szczegółowego programu w tej

dziedzinie.

◦

Program walki z AIDS jest, obok walki z rakiem,

drugim kluczowym problemem, realizowanym od

ponad 10 lat. Główne działania zostały ukierunkowane

na akcje prewencyjne i informacyjne w tej dziedzinie

ale także na prowadzenie badań klinicznych nad

wirusem HIV oraz wykryciem szczepionki i leków.



Program walki z toksykomania.

zainspirowała Rada Europy w 1971 roku

z inicjatywy Prezydenta Francji

Pompidou. Powołana została wówczas

tzw. grupa Pompidou której zadaniem

było koordynowanie działań w tej kwestii.



Powołane zostało europejskie

obserwatorium (centrum) walki z

narkotykami i toksykomania. Do

najważniejszych zadań tego centrum

należy zbieranie i analiza danych w

zakresie AIDS, formułowanie strategii

polityk narodowych i wspólnotowej w tej

dziedzinie, kontrola handlu substancjami

psychotropowymi oraz rozwijanie

współpracy z innymi organizacjami

międzynarodowymi europejskimi i

pozaeuropejskimi.

Badania



Unia Europejska dąży do tego, by politykę tę

skorelować z innymi politykami wspólnotowymi –

polityką konkurencji, pracy, ochrony środowiska. Jest

konieczne, aby problemy związane ze zdrowiem

wpisane zostały w szersze programy i strategie, dla jak

najlepszej ich realizacji. Niezbędne są do tego szeroko

zakrojone badania, wykraczające poza obszar jednej

tylko polityki. Stąd też w ramach Europejskiego

Obszaru Badawczego prowadzone są różnorakie

działania, mające na celu poprawę zdrowia

publicznego w Europie. Badania te dotyczą kwestii

takich jak bezpieczeństwo żywnościowe, nowe choroby

zakaźne czy też wpływ zanieczyszczeń środowiska na

zdrowie ludzi. Europejski Obszar Badawczy gromadzi w

sobie działania jakie podejmują wspólnoty z tymi, które

przeprowadzają państwa członkowskie. Pomagają w

tym programy ramowe oraz wspólne projekty

badawcze.

Wyzwania



Polityka zdrowotna ma szczególną rolę zwłaszcza

obecnie – długość życia obywateli Unii

Europejskiej rośnie, ale mają oni nadal bardzo

wiele problemów ze zdrowiem. Pojawiają się

coraz to nowe wyzwania, które wymagają

natychmiastowych decyzji. Szczególną rolę

przypisuje się wprowadzaniem w społeczeństwie

prawidłowych nawyków. Kampanie i badania

skierowane są na negatywne skutki palenia

tytoniu, spożywania alkoholu, zażywania

narkotyków, złe nawyki żywieniowe czy też brak

ruchu. Zapobieganie chorobom i promocja

zdrowia musi być więc wielowątkowa i

wykorzystywać wiele ścieżek w dotarciu do

potencjalnych odbiorców – obywateli państw

członkowskich.

Działania

Aktualny program Unii Europejskiej w dziedzinie

zdrowia zawiera główne cele na lata 2008 – 2013:

◦

poprawa bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli,

◦

promowanie zdrowia i zmniejszanie nierówności w

zakresie zdrowia,

◦

przygotowywanie oraz rozpowszechnianie informacji

i wiedzy na tematy zdrowotne.



Oprócz celów głównych jest wiele pomniejszych,

realizowanych w ramach szczegółowych działań. Ich

wspólnym mianownikiem jest promocja zdrowia oraz

wyeliminowanie czynników powodujących choroby i

wczesną umieralność. Skuteczność działań Unii

Europejskiej poprawia jej współpraca z instytucjami

międzynarodowymi. Już teraz Unia prowadzi kampanie

promocyjne zwiększające świadomość społeczeństw o

skutkach palenia tytoniu i spożywania alkoholu,

dbania o zdrowie seksualne, zapobieganiu HIV i AIDS

czy procedurach prewencyjnych w kwestii obrażeń i

wypadków.

Europejska polityka
zdrowotna - program



Wspólnotowy program zwalczania nowotworów. Jego

priorytetem jest profilaktyka (około 40-50% zachorowań

można byłoby uniknąć przez wcześniejszą zmianę stylu

życia ponieważ np. palenie tytoniu jest przyczyną około 20-

30% zachorowań na nowotwory).



Wspólnotowy program zwalczania uzależnień lekowych.

Program Wspólnoty przewiduje odrębne badania i studia

nad oceną rozmiarów zjawiska narkomanii oraz jego

uwarunkowaniami socjoekonomicznymi.



Wspólnotowy program zwalczania AIDS i innych chorób

zakaźnych. Celem programu jest wspomaganie działań

zmierzających do ograniczenia liczby zachorowań na

obszarze Wspólnoty, minimalizowanie konsekwencji

zachorowalności z powodu AIDS oraz

współdziałanie przy zwalczaniu epidemii poza obszarem

Wspólnoty.



Wspólnotowy program promocji zdrowia. Obejmuje działania

Wspólnoty w zakresie promocji zdrowia informacji, edukacji

i szkolenia, ryzyka i uwarunkowań zdrowia.



Wspólnotowy program dotyczący monitorowania stanu

zdrowia, ma na celu: ustanowienie wskaźników zdrowia

Wspólnoty, rozwój na obszarze Wspólnoty sieci

uczestnictwa i korzystania z danych dotyczących

zdrowia oraz poprawę systemu analiz i

sprawozdawczości.



Wspólnotowy program zapobiegania wypadkom i

urazom . Celem programu jest doprowadzenie do

redukcji występowania urazów szczególnie

wynikających z wypadków w domu i w czasie

odpoczynku.



Wspólnotowy program zwalczania chorób związanych

z zanieczyszczeniem

środowiska. Ogólnym celem programu jest pomoc w

rozwijaniu polityk i strategii w dziedzinie zdrowia i

środowiska.



Wspólnotowy program dotyczący chorób rzadko

występujących. Celem programu jest wysoki poziom

ochrony zdrowia wobec chorób występujących rzadko

poprzez zwiększenie wiedzy i promowanie spójnej

i uzupełniającej się europejskiej sieci informacji na

temat tych chorób oraz poprzez zachęcanie i

wzmacnianie ponadnarodowej współpracy pomiędzy

dobrowolnymi i profesjonalnymi grupami wsparcia.

Polityka zdrowia

Polityka zdrowia

publicznego Rady Europy

publicznego Rady Europy

Rada Europy



Międzynarodowa organizacja

rządowa skupiająca prawie

wszystkie państwa Europy oraz kilka

państw spoza tego kontynentu

takich jak Armenia czy Azerbejdżan



Organizacja ta zajmuje się przede

wszystkim promocją i ochroną praw

człowieka, demokracji i współpracą

państw członkowskich w dziedzinie

kultury

Organy Rady Europy



Komitet Ministrów – organ decyzyjny, składający

się z ministrów spraw zagranicznych państw

członkowskich lub ich przedstawicieli;



Zgromadzenie Parlamentarne – organ doradczy

składający się z parlamentarzystów

delegowanych przez parlamenty narodowe



Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy –

organ doradczy w zakresie samorządności

lokalnej i regionalnej;



Sekretarz Generalny Rady Europy – wybierany

przez Zgromadzenie Parlamentarne;



Komisarz Praw Człowieka Rady Europy –

niesądowa instytucja, która ma wspierać

promocję praw człowieka w edukacji, wspomagać

ombudsmanów, ustalać braki w prawodawstwie,

dostarczać informacji w zakresie praw człowieka.

Działalność Rady
Europy



Ochrona praw człowieka oparta

na Europejskiej Konwencji Praw
Człowieka (1950) 



Ochrona

mniejszości narodowych,
etnicznych, językowych itp.



Ochrona praw migrantów



Ochrona zdrowia

Szczególną rolę odgrywa Europejski Komitet

Zdrowia Publicznego powołany w 1959 roku.

Od chwili powołania Europejskiego Komitetu

Zdrowia Publicznego działalność Rady Europy

w dziedzinie ochrony zdrowia ukierunkowana

została na rozwiązywanie 10 głównych

problemów, a mianowicie:

◦

walka z chorobami nowotworowymi,

◦

higiena środowiska,

◦

badania epidemiologiczne (chorób dziecięcych,

powikłania genetyczne, wzw),

◦

badania w dziedzinie immunologii,

◦

kontrola sanitarna produktów żywnościowych,

◦

kontrola sanitarna transportu,

◦

promieniowanie jonizujące,

◦

produkcja i obrót substancjami farmaceutycznymi,

◦

rehabilitacja i readaptacja inwalidów oraz.

◦

harmonizowanie ustawodawstw w dziedzinie zdrowia

publicznego.

Decyzją Komitetu Ministrów w 1977 roku

kompetencje Komitetu Zdrowia Publicznego

zostały poszerzone. Aktualnie rozwija on i

ukierunkowuje programy działania w

następujących dziedzinach:

◦

organizacja opieki zdrowotnej, z

uwzględnieniem wszystkich sektorów -

szpitalnictwa, opieki podstawowej, opieki

specjalistycznej, opieki nad poszczególnymi

kategoriami osób; dzieckiem, matki), ludźmi

w wieku podeszłym, chorymi psychicznie,

inwalidami.

◦

prewencja chorób i edukacja zdrowotna,

◦

zwalczanie alkoholizmu i narkomanii,

◦

badania w dziedzinie transplantologii,

transfuzji krwi, przeszczepów organów,

narządów i tkanek,

◦

walka z AIDS.

Inne programy

Inne programy

międzynarodowe

międzynarodowe



Programy w dziedzinie zdrowia publicznego rozwija

wiele organizacji poza rządowych które współpracują

w tym zakresie z organizacjami rządowymi (głównie z

WHO, Wspól notą i Radą Europy). Na uwagę zasługuje

działalność Europejskiego Stowarzyszenia zarządzania

Opieką Zdrowotną (EHMA), Europejskiego

Stowarzyszenia Zdrowia Pub licznego (EPIIA),

Europejskiego Komitetu Szpitalnego, Europejskiego

Stowarzyszenia Dyrektorów Szpitali, Europejskiego

Stowarzyszenia Lekarzy Szpitalnych, Europejskiego

Komitetu Hospitalizacji Prywatnej oraz niedawno

utworzonego Europejskiego Stowarzy szeniu Młodych

Menadżerów Zdrowia. Na podkreślenie zasługuje także

działalność Europejskiego Stowarzyszenia Szkół

Zdrowia Publicznego (ASPHER' s). Każdego roku

organizo wane s;| konferencje tej organizacji

poświęcone głównym problemom zdrowia publicz

nego, edukacji zdrowotnej i zarządzaniu opieką

zdrowotną.

DRUGI WSPÓLNOTOWY
PROGRAM DZIAŁANIA W
DZIEDZINIE ZDROWIA
2008-2013



Program Zdrowia Publicznego to główny
instrument Komisji Europejskiej służący
wdrażaniu strategii UE w dziedzinie
zdrowia. Program wszedł w życie 1 stycznia
2008 roku. Jest kontynuacją pierwszego
Programu w Dziedzinie Zdrowia
Publicznego na lata 2003-2008, w ramach
którego sfinansowano ponad 300 projektów
oraz innych działań.

Cele programu:

1.

Poprawa bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli poprzez:

◦

Rozwój zdolności Państw Członkowskich do skutecznej odpowiedzi na

zagrożenia zdrowotne, m.in. przez zwiększanie stanu gotowości służby

zdrowia oraz usprawnianie planowania postępowania w nagłych

wypadkach,

◦

Działania związane z bezpieczeństwem pacjenta, wypadkami i

kontuzjami, oceną ryzyka i legislacji wspólnotowej w zakresie badań krwi,

tkanek i komórek.

2.

Promocja zdrowia i redukcja nierówności w zakresie zdrowia

poprzez:

◦

Działania w zakresie determinantów zdrowia, takich jak odżywianie się,

spożycie alkoholu, tytoniu i narkotyków, a także determinantów

środowiskowych i społecznych,

◦

Środki zapobiegające poważnym chorobom oraz nierównościom w

zakresie zdrowia w UE,

◦

Zwiększanie liczby lat przeżytych w zdrowiu oraz promocję zdrowego

starzenia się.

3.

Generowanie i rozpowszechnianie informacji i wiedzy na temat

zdrowia poprzez:

◦

Działania oparte na udostępnianiu wiedzy z zakresu wskaźników

zdrowotnych wśród obywateli,

◦

Koncentracja na działaniach wspólnotowych w zakresie wymiany

informacji w obszarach takich jak kwestie płci, zdrowia dziecięcego i

rzadkich chorób.

Program Stały ds. Zdrowia
Publicznego



Program Stały ds. Zdrowia Publicznego
koncentruje się na rozpowszechnianiu
zdrowego stylu życia i zwracania uwagi
na zagadnienia zdrowia wśród
populacji zamieszkującej dany region.

Główne cele:

1.

Zwiększenie świadomości na temat Zdrowia
Publicznego wśród społeczeństwa.

2.

Edukacja i rozwój zainteresowań tematem
Zdrowia Publicznego wśród studentów.
medycyny i innych kierunków medycznych

3.

Praktyczne wykorzystanie zdobytych
umiejętności w dziedzinie promocji zdrowia i
edukacji zdrowotnej.

4.

Współpraca z organizacjami
międzynarodowymi, narodowymi i
lokalnymi.

Podsumowanie



Na przestrzeni ostatniego półwiecza
nastąpił niezwykle dynamiczny rozwój
międzynaro dowej polityki zdrowotnej. Od
wielu lat prowadzi ją szereg organizacji
międzynarodo wych. Na kontynencie
europejskim działania w tym zakresie
prowadzą wspólnie trzy organizacje: Biuro
Europejskie WHO, Rada Europy i Unia
Europejska. Szczególnie intensywne
działania w scharakteryzowanym zakresie
zaznaczyły się od przełomu lat 80 i 90-
tych.

Dziękujemy
za uwagę!