Bruzdogłowiec szeroki

Diphyllobothrium latum

Morfologia

Osiąga od 3 do nawet 20 m długości jest

najdłuższym tasiemcem, jaki pasożytuje u

człowieka. Składa się z około 3000

proglotydów. Skoleks pasożyta jest mały (2-3

mm długości, około 1 mm szerokości),

spłaszczony grzbietowo-brzusznie,

zaopatrzony w bruzdy czepne (bothria). Za

skoleksem znajduje się rozciągliwa cienka

szyjka. Około 20% pierwszych członów jest

jałowych, męskich i hermafrodytycznych.

Dalsze 80% jest dojrzałych, w których

znajduje się macica zawierająca jaja.

Występowanie

Występuje na półkuli północnej, w rejonach

podbiegunowych i w klimacie umiarkowanym.

W Europie spotykany przede wszystkim w

krajach nadbałtyckich, w Irlandii, Szwajcarii,

w delcie Dunaju; także w Azji, w Turkiestanie,

Izraelu, północnej Mandżurii, Japonii, na

Syberii. Do Ameryki Północnej

prawdopodobnie zawleczony został z falą

emigrantów z Europy na początku XX wieku.

Pojedyncze przypadki zachorowań na

difylobotriozę notowano w Kanadzie, w Afryce

wschodniej, na Madagaskarze, w Australii.

Pojecia:

• Koracidium: I forma larwalna, wolno pływająca, która zostaje  połknięta przez I żywiciela pośredniego, z gatunku

widłonogów - oczlika (raczek słodkowodny).

• Procerkoid: II forma larwalna, wystepuje w oczliku, przekształcone koracidium.
• Plerocerkoid: III forma larwalna, powstaje w organizmie ryby która polknela skorupiaka zawierajacego procerkoid

Tą III formą larwy zaraża się żywiciel ostateczny, człowiek lub też inne liczne ssaki mięsożerne.

Cykl rozwojowy

Zapłodnione jaja wydostają się wraz z
kałem do wody (zbiorniki i cieki wodne).
Wylęgłe onkosfery (koracidia) dzięki
posiadaniu rzęsek pływają; wyposażone są
w 6 haków. Zostają pożarte przez widłonogi
- oczliki. W jelicie widłonoga (Cyclops,
Diaptomus) koracidium traci rzęski,
przebija się do jamy ciała i przekształca w
procerkoid Procerkoid posiada cerkomer,
czyli wachlarzykowaty ogonek z 6 hakami.

Cykl rozwojowy c.d.

• W ciele ryby procerkoid traci

cerkomer i rozwija się w finnę
pleurocerkoid (forma wągra
niepęcherzykowata).
Pleurocerkoid zasiedla tkankę
mięśniową i wątrobę ryby.

Cykl rozwojowy c.d.

• Człowiek lub inny ssak staje się

żywicielem ostatecznym po spożyciu
ryby z finnami. Pasożyt
rozpowszechniony jest wśród ludności
spożywającej ryby surowe lub półsurowe
(Kanada, Norwegia, Finlandia, kraje
byłego Związku Radzieckiego, Alaska,
Afryka, Eskimosi).

Objawy

Tasiemiec chłonie znaczne ilości kobaltu i

witaminy B12, przez co człowiek narażony jest

na wystąpienie niedokrwistości

megaloblastycznej (Addisona-Biermera).

Istotna jest rozmowa z pacjentem na temat

stosowanej diety i zwyczajów dietetycznych,

co może ułatwić podjęcie właściwych metod

diagnostycznych. U chorych występują

nudności, wymioty, zgaga, wilczy głód lub

brak łaknienia, rozszerzenie źrenic,

wychudzenie, biegunka, eozynofilia, bóle

brzucha, dreszcze nocne.

Unikanie zarażenia:

• Przyczyną zakażenia jest spożywanie

przez ludzi niedogotowanego lub
niedosmażonego mięsa rybiego.
Przykładowo żywicielem pośrednim
pasożyta są smaczne i popularne
szczupaki, okonie a także łososie.
Zakażenia można uniknąć gotując mięso
ryb i soląc, gdyż postacie larwalne są
mało odporne na sól i temperaturę.

LECZENIE TASIEMCZYC

Skutecznymi lekami przeciwrobaczymi
niszczącymi tasiemce są np.
 albendazol.
Albendazol jest wskazany w leczeniu
bąblowicy, wągrzycy układu
nerwowego (oraz większości inwazji
nicieni jelitowych). Nie wolno go
jednak podawać kobietom
ciężarnym!).