Środki i sposoby utrzymania higieny jamy ustnej.

Instruktaż higieny jamy ustnej, motywacja.

Profilaktyka domowa i profesjonalna-

metody i narzędzia.



Codzienna higiena jamy ustnej to
dokładne szczotkowanie przynajmniej
dwa razy dziennie szczoteczką o
średnim lub miękkim włosiu z
odpowiednia pastą do zębów,
codzienne nitkowanie zębów oraz
stosowanie fluorkowych płynów do
płukania jamy ustnej.

Jaką szczoteczkę
wybrać?



Właściwe szczotkowanie jest najskuteczniejszym
sposobem utrzymania higieny jamy ustnej, co
pomaga ograniczyć ryzyko powstania próchnicy
zębów i chorób przyzębia - głównej przyczyny utraty
zębów. Do usuwania płytki bakteryjnej, miękkich
nalotów i resztek pokarmowych należy
używać właściwej szczoteczki oraz pasty zawierającą
fluor.



Szczoteczki mają włosie miękkie i średniej twardości,
ustawione w pęczki w kilku rzędach. Rękojeści są
albo proste, albo mogą być wygięte w dwóch lub w
trzech miejscach. Część pracująca szczoteczki może
mieć pęczki włosia ścięte stożkowato lub prosto.



Właściwie rodzaj szczoteczki, głównie pod kątem
twardości, powinien zalecać lekarz stomatolog,
zależnie od stanu zębów i dziąseł. Jeśli jama ustna
jest zdrowa, szczoteczka powinna być średnio
twarda, a część pracująca raczej mała, tzn. dla
dorosłych około 2,5 cm długości, ale nie większa
niż 3 cm i około 1,2 cm szerokości. Wtedy łatwiej
można się nią posługiwać i dostać się do każdej
powierzchni zęba.



Nie trzeba chyba przypominać, że każdy powinien
mieć własną szczoteczkę do zębów, którą trzeba
wymieniać co 2-3 miesiące. Nową szczoteczkę
należy zdezynfekować, umyć dokładnie w ciepłej
wodzie, a następnie zanurzyć na 24 godziny w
środku bakteriobójczym, np.: 3% wodzie
utlenionej.

Szczoteczki elektryczne



Szczoteczką elektryczną można wyczyścić zęby i szybciej,
i łatwiej. Nie można jednak jednoznacznie stwierdzić, że
szczoteczka elektryczna jest lepsza, gdyż zwykła
szczoteczka, umiejętnie używana, również pozwoli
prawidłowo wyczyścić zęby. Zwykłą szczoteczką znacznie
trudniej jest wyczyścić trudno dostępne zęby, takie jak
siódemki i ósemki. Szczoteczka elektryczna ułatwia to w
dwojaki sposób: po pierwsze mniejszą główkę łatwiej
włożyć tam, gdzie miejsca nie jest wiele. Po drugie
szczoteczka sama wykona za nas pracę w sytuacji, kiedy
poruszanie szczoteczką zwykłą jest bardzo utrudnione.



Niekiedy spotykamy pacjentów, którzy szczoteczek
elektrycznych po prostu nie lubią i dlatego wolą zwykłe.
Jest to kwestia indywidualnych preferencji i jeśli wygodniej
jest nam myć zęby zwykłą szczoteczką, to nie należy tego
zmieniać. Ważne jest tylko, aby myć zęby dokładnie.

Techniki szczotkowania
zębów



pionowa;



pozioma;



metoda roll (obrotowo-wymiatającą);



metody wibracyjne: Chartersa,
Stillmanna oraz Bassa;



okrężna Fonesa;



szorowania.

Metoda roll



Wskazana jest u osób borykających się z chorobami
przyzębia. Jest to metoda „dziąsło-zęby”.
Szczoteczka ustawiona jest pod kątem 45˚ - w ten
sposób przyszyjkowe części zębów są pomijane.
Stosując metodę roll osoba wywijająca szczoteczką
wykonuje ruchy obrotowo-wymiatające – główka
szczoteczki przesuwana jest po dziąsłach i koronach
zębów. Niestety, sposób ten nie należy do
skutecznych, niemniej jednak jest małoinwazyjny w
przypadku chorób przyzębia. Co zatem robić, aby
metoda roll była skuteczna? Otóż zaleca się
wykonywać 4-6 ruchów wymiatająco-obrotowych w
jednym czyszczonym miejscu, a główka szczoteczki
musi obejmować trzy sąsiednie zęby.

Metoda Bassa



Metoda ta skutecznie usuwa płytkę bakteryjną z
kieszonek dziąsłowych. Wystarczy ustawić włosie
szczoteczki (wyłącznie miękkiej) pod kątem 45˚ w
okolice szyjek zębów – muszą być one skierowane do
wierzchołków korzeni zębów. Polega ona na
wykonywaniu niewielkich poziomych ruchów
drgająco-wibrujących – w ten właśnie sposób końce
włosia szczoteczki wnikają do kieszonki dziąsłowej i
skutecznie oczyszczą okolice przydziąsłową.
Wykonuje się ok. 5 powtórzeń – każde składające się
z mniej więcej 30 ruchów. Uwaga! W tym przypadku
nie wolno szorować zębów, bowiem może to
spowodować uszkodzenie szkliwa i obnażenie
korzeni.

Metoda Stillmanna



Szczoteczkę układa się poziomo pod kątem
45˚ skierowaną włosiem do wierzchołka
korzenia aczkolwiek należy mieć na uwadze,
że włosie musi częściowo znajdować się na
dziąśle, a częściowo na koronie zęba.
Przyciśniętą do dziąsła szczoteczkę „wywija
się” w kierunku powierzchni żujących z
jednoczesnym ruchem poprzecznie-
wibrującym o niewielkich drganiach. Metoda
ta uważana jest za masująco-oczyszczającą
i polecana jest m.in. przy recesji dziąseł.

Metoda Chartersa



Tak jak w przypadku metod Stillmanna i Bassa, tak
i metoda Chartersa polega na ułożeniu szczoteczki
poziomo pod kątem 45˚ lecz w tym wypadku w
kierunku płaszczyzny zgryzowej (włosie
szczoteczki winno znajdować się częściowo na
dziąśle i częściowo na koronie zęba i być
skierowane do powierzchni żującej/brzegu
siecznego). Szczoteczką wykonujemy ruchy
obrotowe przy jednoczesnym i równomiernym
ucisku na dziąsła. Metoda ta nie jest łatwa do
opanowania, a wykonywana w sposób niewłaściwy
może spowodować szkodliwe działanie na dziąsła.
Polecana jest szczególnie pacjentom z chorobami
przyzębia (ze stwierdzoną recesją dziąseł i/lub
utratą ich konturu).

Metoda okrężna (Fones)



Technika ze względu na swoją łatwość
zalecana jest dzieciom oraz osobom
upośledzonym, polegająca na ułożeniu
szczoteczki pod kątem prostym do
dziąsła i wykonywaniu okrężnych
ruchów obrotowych. Dzięki tej
metodzie zostaje usunięta płytka
nazębna z powierzchni gładkich,
niemniej płytka zalegająca na
powierzchniach stycznych nie zostaje
usunięta.

Metoda pionowa



Polega na ułożeniu włosia szczoteczki
pionowo do powierzchni językowych
zębów przednich (wzdłuż ich osi)
poczym „wymiatamy” zalegające
resztki pokarmowe.

Metoda pozioma



Polega na ułożeniu włosia szczoteczki
wzdłuż długiej osi zębów (powierzchnie
żujące zębów bocznych).
Szczotkowanie polega na wykonywaniu
ruchów „tył-przód”. Dozwolone jest
również wykonywanie delikatnych
ruchów obrotowych.

Czy szczotkowanie tylko
zębów jest
wystarczające?



Zdecydowanie nie. Szczotkować należy również język.
Grzbiet języka jest jednym z głównych siedlisk
drobnoustrojów w jamie ustnej i źródłem ich
rozsiewania, szczególnie gdy pokryty jest nalotem.



Dzięki metodzie mikroskopii elektronowej
skaningowej wykryto, że wypustki brodawek
nitkowatych pokrywających grzbiet języka otacza
gruba warstwa płytki bakteryjnej. Tym samym
uzasadnione jest - obok innych zabiegów
higienicznych w jamie ustnej - regularne czyszczenie
języka.



Produkowane są już specjalne przyrządy do
oczyszczania języka, tzw. skrobaczki. Można to jednak
robić specjalną powierzchnią czyszczącą język
umieszczoną na drugiej stronie główki szczoteczki.

Dlaczego należy
szczotkować język?



Jak wynika z badań, myjąc zęby a następnie płucząc jamę
ustną nie eliminujemy wielu bakterii, które umiejscawiają
się właśnie na powierzchni języka.



Czyszczenie języka jest zabiegiem rzadko praktykowanym.
A przecież język, integralny narząd jamy ustnej, jest
odpowiedzialny za wiele funkcji takich jak: ssanie, żucie,
połykanie czy mowę. Na języku występują brodawki
pełniące funkcje mechaniczne lub odbiorcy
odpowiedzialnego za czucia smaku. Specyficzny rodzaj
powierzchni języka sprzyja możliwościom rozwoju bakterii
czy grzybów.



Mimo, że język należy do tych części jamy ustnej, gdzie
procesy samooczyszczania są stosunkowo duże, to
procesy gnilne na jego powierzchni są bardzo częstą
przyczyną przykrego zapachu z ust, a codzienna higiena
nie przekracza czyszczenia zębów i dziąseł.

Czym należy czyścić
język?



Dentyści od dawna zalecają swoim pacjentom mycie języka
szczoteczką lub płukanie jamy ustnej. Nie jest to jednak
rozwiązanie idealne albowiem szczotkowanie zwłaszcza tylnej
części języka nie jest przyjemne, gdyż powoduje naturalny
odruch wymiotny. Poza tym podczas szczotkowania wciskamy
resztki jedzenia i bakterie między brodawki językowe zamiast je
eliminować. Płukanki tez nie do końca spełniają swoją rolę, gdyż
nie penetrują tylnej części języka a ponadto zawierają alkohol,
powodujący wysychanie jamy ustnej.



Idealnym rozwiązaniem tego problemu są specjalne przyrządy
do czyszczenia języka zwane "zamiataczami języka" – ich
używanie może mieć dobroczynny wpływ nie tylko na higienę
jamy ustnej ale również może obniżyć ryzyko chorób dziąseł a
nawet, poprzez eliminację nieświeżego oddechu, ma
dobroczynny wpływ na nasze płuca.

Jak używać "zamiatacza
języka"?



To proste. Trzymamy przyrząd (jak na rysunku -
tekstem do góry), otwieramy szeroko usta i
maksymalnie wysuwamy język.



Następnie 3 - 4 razy przeciągamy delikatnie po
języku od jego tylnej części do przedniej - raz
dziennie lub tak jak zaleci nam stomatolog. Im
głębiej dotrzemy z Tongue Sweeper’em do tylnej
części języka tym zabieg będzie skuteczniejszy.



Następnie nasz "zamiatacz" płuczemy w wodzie
i od czasu do czasu dezynfekujemy. Zabieg nie
jest zalecany u dzieci poniżej 6 roku życia.

Rola pasty



Pasty do zębów są najbardziej popularnym i
powszechnym dodatkiem stosowanym do codziennego
szczotkowania zębów. We współczesnej profilaktyce
pastom do zębów stawiane są następujące wymagania:



Właściwości oczyszczające powierzchnię zębów z
osadów i złogów.



Zwiększenie odporności zębów na próchnicę.



Korzystny wpływ na dziąsła.



Przeciwdziałanie lub ograniczenie odkładania miękkich
i twardych złogów nazębnych.



Brak szkodliwego działania na szkliwo i błonę śluzową
jamy ustnej.



Odpowiedni smak i zapach.

Skład pasty



Surowce używane do produkcji past do zębów
można podzielić na następujące grupy:



środki ścierne i polerujące;



środki powierzchniowo czynne - pieniące;



zagęstniki (substancje żelujące);



środki zapobiegające wysychaniu;



środki smakowo-zapachowe;



substancje biologicznie czynne;



środki wybielające;



fluor



Prawdopodobnie dzięki temu, że większość
past na świecie (ok. 90%) zawiera fluor, w
wielu krajach nastąpił spadek zachorowalności
na próchnicę. Jest to najprostszy i najlepszy
sposób na systematyczne dostarczanie fluoru
w odpowiedniej dawce. Każdy, kto myje zęby,
ma codziennie kontakt z fluorem.
Zawartość czystego fluoru w pastach waha się
od 525 do 1450 ppm. Zawartość poniżej 500
ppm nie wykazuje działania
przeciwpróchnicowego.



Dzieci poniżej 5 roku życia powinny używać past zawierających od 500 do 600 ppm
fluoru, ponieważ nie potrafią dokładnie płukać i wypluwać. Użycie pasty dla
dorosłych zawierającej od 1000 do 1400 ppm fluoru może spowodować połknięcie
przez dziecko zbyt dużej dawki fluoru. Dlatego czyszczenie zębów przez małe
dzieci powinno być nadzorowane przez rodziców, a ilość pasty jednorazowo użytej
nie może przekraczać wielkości ziarnka groszku. Opiekunowie muszą także czuwać
nad wypluwaniem zawartości jamy ustnej w czasie szczotkowania. Jest to
szczególnie ważne wówczas, gdy źródłem fluoru jest także dieta. Nie poleca się
stosowania u dzieci past o smakach przypominających słodycze, owoce itp., gdyż
zwiększa to prawdopodobieństwo ich połknięcia.



Dzieci powyżej 8 roku życia mogą używać past dla dorosłych z dużą zawartością
fluoru, pod warunkiem że nie zażywają tabletek z fluorem. W przypadku
fluorkowania tabletkowego należy używać past z niską zawartością fluoru. Istnieją
pasty o wysokiej zawartości fluoru, np. 1800 ppm, 2500 ppm. Stosowanie tych past
musi być nadzorowane przez lekarza, a u dzieci również przez rodziców.



Oprócz fluoru zawartego w większości past do zębów istnieją pasty o specjalnym
przeznaczeniu. Są to pasty skierowane do osób posiadających problemy z
krwawiącymi dziąsłami. Pasty takie w swoim składzie posiadają kompleks ziół o
działaniu przeciwzapalnym, odkażającym, zmniejszającym krwawienie z dziąseł.
Inne pasty skierowane są do pacjentów z nadwrażliwością zębów na ciepłe, czy
zimne pokarmy. Blokują one kanaliki zębinowe obnażonych szyjek zębowych, czy
startych powierzchni żujących zębów, przez co zmniejszają dolegliwości bólowe.



Niektóre, z kolei, pasty do zębów posiadają właściwości wybielające. Ich codzienne
stosowanie może wpłynąć na delikatne rozjaśnienie barwy zębów, jednak nie
należy zbytnio ufać tej metodzie wybielania, reklamowanej przez wiele firm
produkujących takie pasty.

Nitkowanie



Bez względu na to, jak znakomitej używa się szczoteczki, jej
działanie powinno się koniecznie uzupełnić środkami
czyszczącymi powierzchnie międzyzębowe. Najskuteczniejszym z
tych środków jest codzienne nitkowanie. Jest to skuteczny sposób
na oczyszczanie powierzchni stycznych zębów i przestrzeni
międzyzębowych z płytki bakteryjnej i resztek pokarmowych. Nici
dentystyczne są woskowane bądź niewoskowane, z fluorem lub
bez.



Odwijamy około 35 cm nitki dentystycznej. Zawijamy końce nitki
dookoła środkowych palców. Następnie pomiędzy kciukiem jednej
ręki i palcem wskazującym drugiej napinamy niewielki fragment
nici (około 20 cm), którym będziemy nitkować zęby.



Nitkę delikatnie przeprowadza się ruchami piłującymi przez punkt
styku między zębami do przestrzeni międzyzębowej, odpowiednio
w dół lub w górę. Po wprowadzeniu wykonuje się ruch pionowy po
krzywiznach zęba. Pionowy ruch jest ważny dlatego, aby nie
uszkodzić (przeciąć) przyczepu nabłonkowego. Nitki woskowane w
mniejszym stopniu grożą skaleczeniem dziąsła i dlatego lepiej
nadają się dla początkujących.



W celu oczyszczenia przestrzeni pod połączonymi
zębami mostu, oraz pod sztucznymi zębami
(korona, wkład koronowo-korzeniowy)
stosujemy: szczoteczki międzyzębowe lub nitkę
Super-Floss, którą przeprowadzamy pod koroną
lub mostem.



Na początku nitkowania, przez kilka pierwszych
dni mogą wystąpić przykre dolegliwości bólowe
lub krwawienie dziąseł. Jeśli krwawienie będzie
się przedłużało powyżej jednego tygodnia
nitkowania, należy skontaktować się ze
stomatologiem.



Jeśli mamy problemy z wykonywaniem czynności
nitkowania, możemy skorzystać z innego
asortymentu do czyszczenia przestrzeni
międzyzębowych tj. wykałaczki, irygatory.



Wykałaczki powinny być z miękkiego drewna,
zaostrzone na końcu, o trójkątnym przekroju.
Należy ich używać ostrożnie. Przeciwwskazaniem
jest używanie ich w tych miejscach, gdzie brodawki
dziąsłowe wypełniają przestrzenie międzyzębowe.

Płukanie



Niedocenioną, choć łatwą metodą
higieniczną jest płukanie jamy ustnej.
Energiczne płukanie wodą po posiłku
prowadzi do usunięcia resztek
pokarmowych, zmniejszenia ilości flory
bakteryjnej, zobojętnienia kwaśnego
środowiska jamy ustnej.



Poleca się codzienne korzystanie z płukanek
antyseptycznych dostępnych w aptekach, marketach, i
innych sklepach ze środkami do codziennej higieny.



Formą płukania są irygacje polegające na stosowaniu
środków płuczących pod zwiększonym ciśnieniem. Do
irygacji służą specjalne urządzenia, tzw. irygatory wodne.
Wytwarzają one podciśnienie w płynie zgromadzonym w
odpowiednim zbiorniku. Płyn ten wydostając się przez
odpowiednią końcówkę powoduje oczyszczenie przestrzeni
międzyzębowych, powierzchni zębów i masaż dziąseł.



Poza wodą do płukanek i irygacji można stosować roztwory
środków chemicznych hamujących tworzenie płytki
bakteryjnej, solanki, borowiny, roztwory wyciągów z ziół itp.
Do najczęściej stosowanych w płukankach należą środki
antyseptyczne, takie jak:



chlorheksydyna;



triclosan;



sangwinaryna;



i inne.



Najbardziej popularnym środkiem chemicznym jest chlorheksydyna.
Badania wykazały znaczną zdolność wiązania chlorheksydyny przez
płytkę bakteryjną, co prowadzi do oddzielenia płytki od powierzchni
zęba i zahamowania wzrostu bakterii ją tworzących.



Dzięki specyficznej interakcji między chlorheksydyną a błoną śluzową
jamy ustnej preparat dość długo utrzymuje się w jamie ustnej (6-8
godzin po jednorazowej aplikacji), co wpływa na zwiększenie jego
działania antybakteryjnego.



Niestety, pewne działania uboczne, takie jak żółtobrązowe
przebarwienia wypełnień protetycznych oraz gorzki smak, ograniczają
stosowanie czystej chlorheksydyny w codziennej higienie jamy ustnej. Z
tego względu jako środek hamujący tworzenie płytki nazębnej stosuje
się ją szczególnie:



u pacjentów po radioterapii w obrębie twarzoczaszki;



u pacjentów po urazach twarzy, z unieruchomionymi szczękami;



u chorych na padaczkę cierpiących na przerost dziąseł spowodowany
przyjmowaniem leków przeciwpadaczkowych;



u dzieci upośledzonych psychicznie i ruchowo oraz osób
niepełnosprawnych;



u pacjentów ze szczególnie nasiloną próchnicą, gdy zawodzą inne
metody higieniczne.



Oprócz środków antyseptycznych tj.
zawierających chlorheksydynę, większość
płukanek zawiera

fluor

, który jest cennym

środkiem zapobiegawczym u pacjentów
powyżej 6 roku życia z wysokim ryzykiem
próchnicy, mieszkających na terenach z
niską zawartością fluoru w wodzie.



Nie zaleca się płukanek dzieciom, które
biorą tabletki do ssania z fluorem oraz
dzieciom małym (poniżej 1 roku życia) ze
względu na możliwość połykania płynu.



Ze względu na częstość stosowania
płukanek, które zawierają jony fluorkowe
zalecane są:



do codziennego użytku, roztwory 0,05%
NaF w ilości 10 ml jednorazowo;



do użycia jeden raz na dwa tygodnie,
roztwory o stężeniu 0,2% NaF (w
szczególnych przypadkach raz na
tydzień).



Najbardziej wskazane są płukanki do
codziennego stosowania, gdyż łatwiej
przyzwyczaić się do tej formy profilaktyki i
czynność płukania staje się nawykiem.



Wiele gotowych płukanek jako środek
stabilizujący zawiera alkohol w stężeniu 4% -
27%. Dla dzieci i osób z suchością jamy ustnej
polecane są te z małą zawartością alkoholu,
gdyż wyższe stężenia mogą powodować
podrażnienia błony śluzowej jamy ustnej.



Niektóre płukanki występują w handlu w postaci
koncentratów do sporządzania roztworów, te
preparaty mogą być niebezpieczne, dlatego
trzeba je chronić przed dziećmi.

Instruktaż higieny jamy
ustnej



Nauczanie właściwego oczyszczania
zębów składa się z trzech odrębnych
etapów: motywacji, instruktażu i
kontroli. Żadnego z nich nie można
pominąć. Każdy wymaga specyficznego
postępowania.

Motywacja



Motywacja ma na celu uzasadnienie pacjentom
celowości przestrzegania właściwej higieny jamy
ustnej. Większość ludzi ma podstawowe wiadomości na
ten temat, wie jak często i jak długo czyścić zęby, ma
dostęp do dobrych past i szczoteczek, zna zasady
pielęgnacji jamy ustnej, jednak przeważnie nie stosuje
ich w codziennej praktyce. Sprawa motywacji
pacjentów do wykonywania zabiegów higienicznych w
jamie ustnej jest niezwykle istotna, ponieważ jeżeli
pacjent będzie podchodził do tego w sposób
lekceważący, wszystkie nasze wysiłki będą od samego
początku skazane na niepowodzenie. Wyrobienie
właściwej motywacji, szczególnie w profilaktyce, jest
bardzo trudnym zadaniem i stanowi często problem,
gdyż łączy się z reguły ze zmianą dotychczasowych
zachowań i przyzwyczajeń w utrzymywaniu higieny
jamy ustnej.



Celowe będzie wyjaśnianie roli płytki nazębnej w etiologii
chorób przyzębia, wybarwianie płytki w celu uwidocznienia
złogów na zębach, obliczanie wskaźników higieny i
informowanie pacjenta o wynikach, nagradzanie w różny
sposób dbałości o higienę, dawanie dobrego przykładu itp. Już
samo wykazanie obecności płytki przez wybarwianie jest dla
pacjenta motywujące, ale jeszcze lepiej jest np. oczyścić
profesjonalnie jeden ząb, szczególnie przedni, przed
wybarwieniem. Pozwala to lepiej zrozumieć powiązanie między
higieną jamy ustnej i rozwojem płytki nazębnej. U młodzieży i
pacjentów dorosłych wskazane jest też wykonanie - w miarę
możliwości - uproszczonego badania bakteriologicznego
określającego ilość drobnoustrojów próchnicotwórczych w ślinie.
Służą do tego odpowiednie testy, np. Dentocult SM oraz
Dentocult LB. Możliwe są również: określenie ilości wydzielanej
śliny w jednostce czasu oraz ocena zdolności buforowych śliny
(test Dentobuff). Dla lekarza testy te stanowią ważny element
określający narażenie pacjenta na wystąpienie próchnicy
zębów, dla pacjenta natomiast są metodą ostrzegania o ryzyku
próchnicy oraz podnoszenia motywacji do podjęcia działań
profilaktycznych.

Instruktaż



dobór szczoteczki do zębów,



dobór pasty do zębów,



dobór techniki szczotkowania,



dodatkowe środki pomocnicze,

Kontrola higieny



Po przeprowadzeniu instruktażu, konieczna jest okresowa
kontrola podanych zaleceń. Pierwszy taki sprawdzian
przeprowadzamy po kilku dniach. Pacjent przynosi do
gabinetu swoją nową szczoteczkę i pastę. W ten sposób
mamy okazję przekonać się czy są one zgodne z naszymi
zaleceniami. Następnie pacjent demonstruje przed lustrem
technikę szczotkowania. Pozwala to nam na ewentualną
korektę niedociągnięć i błędów. Ważne jest też wybarwianie
złogów nazębnych i ocena skuteczności oczyszczania zębów
przez obliczanie wskaźnika higieny jamy ustnej. Jego wartości
powinny być odnotowane w karcie choroby. W gabinecie
bardziej wygodne jest stosowanie roztworu fuksyny
zasadowej lub gotowych preparatów: Red Cote, Carietest czy
Plaque-test, natomiast do samokontroli płytki nazębnej,
wykonywanej przez pacjenta w domu, dobrze nadają się
tabletki z erytrozyną.