ORGANIZOWANIE NAUKI WŁASNEJ

PROCEDURY WZBUDZANIA

MOTYWACJI DO NAUKI

Organizacja nauki własnej



organizacja miejsca pracy,



ustalenie planu czasowego nauki,



rozplanowanie materiału do nauki,



dobór metod, które doprowadzą do

wcześniej ustalonego celu.

1.Organizacja miejsca pracy



Miejscem naszej pracy powinien być odpowiednio urządzony, oddzielny pokój, spokojny
kąt lub stół do pracy. Musi być to miejsce stałe, w którym dobrze i chętnie nam się
pracuje.



Biurko, krzesło, lampka stojąca na stole z odpowiednim abażurem, szafki lub regały z
potrzebnymi książkami, zeszytami, notatkami itp.



Źródło światła z lewej strony (gdy jesteśmy praworęczni), lub z prawej strony (gdy
jesteśmy leworęczni)



Podczas nauki na biurku powinny znajdować się tylko te rzeczy, z których w danej
chwili korzystamy. Zapobiega to niepotrzebnemu rozproszeniu uwagi.



Pomieszczenie, w którym będziemy pracować, powinno być mocno przewietrzone, co
powoduje właściwe dotlenienie mózgu i zwiększenie jego wydajności.



Optymalna temperaturą do uczenia się jest ok. 20 stopni Celsjusza. Umiarkowany
powinien być również stopień wilgotności powietrza w pokoju.



Według p.Józefa Półturzyckiego najważniejszym warunkiem jest cisza i spokój w miejscu
nauki (ew. cicha muzyka).

2.Ustalenie planu czasowego nauki 



Zastanówmy się, ile czasu poświęcamy na poszczególne czynności w
ciągu dnia, a ile czasu zostanie nam na naukę. Gdy jest go za
mało, znaczy to, że nasze codzienne czynności i zajęcia trwają za
długo i należy je skrócić.



W trakcie nauki, najrzadziej co godzinę, należy sobie zrobić 2-10
minut przerwy. Przerwy są konieczne, by nasz mózg mógł
zintegrować nowe informacje, by nasze oczy mogły trochę odpocząć...
W trakcie przerwy należy przewietrzyć nasze miejsce pracy i
wykonać kilka ćwiczeń gimnastycznych, by poprawić krążenie.



Gdy mamy wybór między uczeniem się późno wieczorem i w nocy a
wstaniem i uczeniem się wcześnie rano, to wstańmy o piątej nad
ranem, a nie siedźmy w nocy, gdyż , jak udowodniły badania
naukowe, zdolność zapamiętywania informacji jest największa
wczesnym rankiem, a późnym wieczorem i w nocy jest ona bardzo
słaba. 



Planujemy ilość i jakość materiału, który musimy sobie przyswoić.

3.Rozplanowanie materiału do
nauki oraz metodyka uczenia się



Najpierw planujemy ogólnie – kolejność przedmiotów.



Najlepiej zacząć od przedmiotów najtrudniejszych lub najmniej interesujących, by na
nich skoncentrować największą uwagę.



Planowanie nauki poszczególnych przedmiotów. Sprawdzamy, co już wiemy z danej
dziedziny. Potem należy przekartkować podręczniki, zaznaczyć ołówkiem ważniejsze
tabele, wykresy, definicje.



Ustalamy, ile czasu musimy poświecić na lekturę danego zagadnienia. Jeśli jest to
większa ilość materiału, podzielmy ją sobie na mniejsze, łatwiejsze do "przetrawienia" cz.



Przy czytaniu podręcznika możemy pominąć to, co już wiemy oraz niepotrzebne wywody.



Podkreślajmy ważniejsze definicje, trudniejsze terminy związane z przedmiotem.
Zaznaczmy sobie także zakładkami strony z ważniejszymi tabelami, diagramami, definicjami
- ułatwi to nam późniejsze powtórki materiału. Po skończeniu lektury podręcznika
możemy przejrzeć notatki z zajęć.



Pierwsza powtórka powinna odbyć się bezpośrednio po zajęciach (przeczytanie notatek).



Następna powtórka - wieczorem - przeczytanie notatek i ich uzupełnienie.



Kolejna powtórka - tydzień później, a następna - po miesiącu.



Motywacja – to wrodzona naturalna zdolność
do uczenia się w aktywny sposób: powinna być
raczej wywołana czy ujawniana niż
ustanawiana. Motywację wywołują myśli, na
przykład poglądy i cele, skłaniające do działań
będących wynikiem postrzegania samego
siebie jako podmiotu panującego nad
wydarzeniami.

(B. L. McCombs, J. E. Pope, Uczeń trudny. Jak skłonić go do nauki, WSiP, Warszawa 1997)

Proces ten zachodzi, gdy spełnione są dwa

warunki:



osiągnięcie celu musi
być postrzegane
przez człowieka jako
użyteczne



prawdopodobieństwo
realizacji celu przez
jednostkę musi być
wyższe od zera

Rodzaje motywacji

Wewnętrzn

a

Brak obaw przed

niepowodzeniem.

Respekt i wsparcie

nauczyciela.

Przedmiot nauki ważny i

znaczący.

Warunki do

podejmowania decyzji.

Zewnętrzn

a

Nagrody, bodźce takie

jak punkty, wyróżnienia,

stopnie.

Przyczyna i kontrola nie

zależy od nas



Osoby niepełnosprawne umysłowo często

nie mają motywacji do nauki. Brak
motywacji może wynikać z porażek
i frustracji, jakich doświadczały podczas
dotychczasowej edukacji . Frustracja może
spowodować brak ciekawości, wycofanie
się ucznia oraz utratę zainteresowania dla
określonego zajęcia, niechęć do zgłębiania
wiedzy związaną ze strachem przed
niepowodzeniem.

Wysoka jakość relacji między

dorosłymi a młodymi

Mniej ważne jest to, co się robi, niż to,

kto to robi i jak. (Peck)

Motywacja ucznia

Co to znaczy motywować

uczniów?

Sy

tuacje

i

czy

nnośc

i

•O

so

bis

te

i

akt

yw

ne

zaa

ng

ażo

wan

ie

w

n

aukę

.

•W

łas

ny

w

yb

ór

i p

od

ejmo

wan

ie

d

ecy

zji.

Za

da

nia

szko

lne

•B

ezp

ośr

ed

nio

lu

b p

ośr

ed

nio

zw

ią

za

ne

z

oso

bis

ty

mi

po

trze

ba

mi,

zai

nte

re

so

wan

ia

mi,

ce

la

mi.

•W

łaś

ciw

y p

ozi

om

tru

dn

ośc

i –

możn

a liczy

ć n

a w

yko

na

nie

.

Oto

cze

nie

•D

ob

re

st

osu

nki

z

do

ro

sły

mi.

•D

ost

oso

wa

nie

w

sp

arci

a d

o i

nd

yw

id

ual

ny

ch p

otr

zeb

u

czn

ia

.

•P

od

ejmo

wa

nie

ry

zyka

be

z o

ba

wy

p

rze

d n

ie

po

wo

dze

nie

m.

(B. L. McCombs, J. E. Pope)

Nauczyciel – powinien dobrze poznać
swego ucznia, jego potrzeby i
zainteresowania, a także skoncentrować się
na sposobach skłaniania uczniów do tego,
by przejmowali osobistą
odpowiedzialność za własną naukę i
aktywnie się w nią angażowali.

Jak pomóc uczniom poznać i docenić

samych siebie?

Ułatwić poznanie, jak funkcjonuje

ich psychika.

Cykl myślowy ucznia

1. MYŚL

„Nauczyciel

mnie nie lubi”

2. UCZUCIA

Złość i wrogość

3. ZACHOWANIE

przeszkadzanie,

niegrzeczność

4. REZULTAT

kara

(B. L. McCombs, J. E. Pope, Uczeń trudny. Jak skłonić go do nauki, WSiP, Warszawa 1997)

Dyskusja uczniów na temat działania cyklu
myślenia.

Podanie innych przykładów negatywnych lub
pozytywnych myśli.

Opracowywanie na schemacie innych przykładów.

Wspólne propozycje, jak przełamać schemat
negatywnych myśli.

Cykl myślowy w konflikcie

interpersonalnym

TWOJE MYŚLI

UCZUCIA

ZACHOWANIE

REAKCJA

DRUGIEJ

OSONY/MYŚLI

UCZUCIA

ZACHOWANIE

(B. L. McCombs, J. E. Pope, Uczeń trudny. Jak skłonić go do nauki, WSiP, Warszawa 1997)

Jak pomóc uczniom docenić samych siebie i
cenić naukę?
Strategie nakierowane na zaspokojenie
indywidualnych potrzeb uczących się:
1. Diagnozowanie potrzeb, zainteresowań i celów
poszczególnych uczniów (np.poprzez ankiety lub
wywiady);
2. Pomoc uczniom w określaniu własnych celów;
3. Dopasowywanie ogólnych celów nauczania do
indywidualnych uczniowskich zainteresowań i
celów;
4. Uporządkowanie celów nauki i czynności tak,
by ułatwić indywidualny sukces ucznia.

Stwarzanie warunków dla rozwoju i

samostanowienia

Nauczyciel jako osoba planująca kształcenie.

Uczeń jako ekspert w wybranych przez siebie

dziedzinach.

Uczeń jako osoba przekazująca wiedzę.

Zachęcanie do podejmowania ryzyka w trakcie nauki.

Tworzenie klimatu korzystnego dla uczenia się.



Niepewność i obawa przed podjęciem ryzyka są
szczególnie silne u uczniów, którzy doświadczyli
już niepowodzeń szkolnych, przeżywali
negatywne nastawienie wobec samych siebie i
szkoły czy mają niekorzystne warunki domowe
lub środowiskowe. Takim poczuciom towarzyszą
zwykle podejrzliwość, wrogość i agresywność,
uczucia, które mogą prowadzić do wycofania i
wyłączania się. Jeśli osoby dorosłe, powodowane
troską o dzieci, wytworzą atmosferę zaufania i
wzajemnego szacunku, to poczucie niepewności
tych uczniów może się zmniejszyć.

Nauczyciele, którzy wyzwalają wewnętrzną
motywację u uczniów, to osoby:



znające potrzeby każdego ucznia;



zainteresowane rozwojem każdego ucznia;



konsekwentne i zdecydowane w sprawach reguł;



dodające odwagi;



ciepłe emocjonalnie;



widzące możliwość osiągnięcia sukcesu przez
każdego ucznia;



odnoszące się z szacunkiem.



Strategie uczenia się to

czynności ukierunkowane na
osiągnięcie pożądanego celu i sposoby
rozwiązywania zadań.
Tego typu działania podejmowane są celowo,
oraz świadomie, aby dzięki nim udoskonalić 
procesy takie jak:rozumienie,zapamiętywani
e,utrwalanie czy przywoływanie z pamięci.
Strategie jakie podejmują uczniowie,
uzależnione są od rodzaju samego zadania,
czasu trwania nauki,jak również warunków 
uczenia się.

Wybór określonej strategii jest uzależniony od
czynników takich jak:



cechy indywidualne dziecka, jego lęki,

czy stopień samodzielności;



nastawienia do przedmiotu nauczania;



poziomu motywacji i zdolności;



poziomu świadomości;



poziomu wykształcenia oraz

doświadczenia;



stylu uczenia się.



Styl poznawczy rozumiany jest

jako sposób, w jaki podchodzi się do
zadań o charakterze poznawczym, to
nic innego jak sposoby funkcjonowania w
sferach takich jak
spostrzeganie,zapamiętywanie,myślenie,
rozwiązywanie problemów i działanie.

Style poznawcze możemy podzielić  ze 
względu na:



sposób przetwarzania informacji:

refleksyjność i impulsywność;



styl postrzegania: wzrokowy, słuchowy,

kinestetyczny, dotykowy.

Osoby refleksyjne charakteryzuje:



potrzeba większej ilości czasu na zastanowienie,



łatwiejsza koncentracja na zadaniu,



precyzyjność w wykonywaniu zadań,



wolniejsze tempo uczenia się,



mniejsza ilość popełnianych błędów.

Osoby o
impulsywnym stylu uczenia się charakteryzują:



działania na zasadzie prób i błędów,



trudności z poprawnością wypowiedzi,



łatwiej się rozpraszają,



preferują zadania z dużą ilością bodźców,



dobrze wypadają w zadaniach na czas,



lubią działać.

Nauczyciel mając tę wiedzę,
może świadomie sprzyjać nabywaniu przez 
dziecko wiadomości, dzięki podejmowaniu 
takich działań, które są bliskie uczniom z 
określonymi stylami poznawczymi.

Działania wspierające styl wzrokowy to:



wizualne pomoce naukowe,



posługiwanie się kolorowymi pisakami,



eksponowanie plansz z wiadomościami do

opanowania,



obrazowanie informacji do zapamiętania,



prezentacje multimedialne, filmy

Działania wspierające styl słuchowy to:



stosowanie pomocy audio,



umożliwienie udzielania ustnych 

wypowiedzi,



głośne powtarzanie informacji do

zapamiętania,



czytanie tekstu z różną intonacją,



czytanie z podziałem na role,



prowadzenie dyskusji, debat,

Działania wspierające styl kinestetyczny to:



demonstrowanie pojęć z

wykorzystaniem gestów i ruchów,



odgrywanie scenek,



uczenie się poprzez zapisywanie 

informacji,



stosowanie gier i zabaw ruchowych,



umożliwienie manipulowania pomocami n

aukowymi,



uczenie się poprzez działanie.

Działania wspierające styl dotykowy to:



pisanie metodą kalkowania,



wykorzystywanie tablic magnetycznych,



wykonywanie diagramów, rysowanie,



sporządzanie notatek,



tworzenie obrazów interaktywnych,