murawy solniskowe
murawy wydm nadmorskich

Charakterystyka zbiorowisk

trawiastych i ziołoroślowych

Przygotowali:

• Siwek Dariusz

• Janowski Michał

• Bystrzejewski Tomasz

• Lenke Borys

Murawy wydm

nadmorskich

Wydmuchrzyca

piaskowa

Wydmuchrzyca piaskowa (Leymus
arenarius (L.) Hochst.)
– gatunek rośliny z
rodziny wiechlinowatych (Poaceae).
Występuje na środkowych i
północnych terenach Europy, głównie
na wydmach nadmorskich, rzadziej na
śródlądowych. Nie występuje w
basenie Morza Śródziemnego.

Morfologia

Trawa trwała, bardzo masywna, w gęstych kępach, z daleko
sięgającymi kłączami o budowie piętrowej.

Wysokości 60-200 cm, wzniesione lub nieco rozpostarte, dość
mocne, nagie, nierozgałęzione.

Języczki liściowe długości ok. 1 mm., nieco zgrubiałe, delikatnie
owłosione. Pochwy liściowe nagie, na górnym końcu z wąskimi,
zagiętymi uszkami. Blaszki liściowe, podobnie jak pochwy
niebieskawoszare, o ostrym wierzchołku, bardzo sztywne i mocne,
długości 20-60 cm, płaskie lub trochę zwinięte, szerokości 7-20 mm,
z wyraźnie wystającymi nerwami z wierzchu, delikatnie szorstkie od
górnej strony, od spodu zupełnie gładkie.

Kłosy wzniesione, długości do ok. 30 cm i szerokości 2-2,5 cm,
gęste, sztywne. Kłoski prawie bez szypułek, ustawione parami,
naprzemianległe po obu stronach osadki, długości 2-3 cm,
wydłużone, nieco spłaszczone, 3-6 kwiatowe. Plewy z wyraźnym
grzbietem, prawie tak długie jak kłoski, zaostrzone, dość
sztywne. Plewki dolne zaostrzone, 7-nerwowe, delikatnie
owłosione.

Piaskownica

zwyczajna

Piaskownica zwyczajna (Ammophila
arenaria Link.) – gatunek rośliny
należącej do rodziny wiechlinowatych.
Występuje
na wydmach nadmorskich Europy. Ma
bardzo długie korzenie zakotwiczające ją
w podłożu. Młode rośliny wyrastają z
podziemnych rozłogów. Roślina broni się
przed zasypaniem rosnąc bardzo szybko
w górę i wypuszczając nowe rozłogi.
Dzięki rozbudowanemu systemowi
korzeniowemu jest rośliną stabilizującą
piaski.

Murawy

solniskowe

Mannica

Mannica (Puccinellia Parl.) – rodzaj roślin z
rodziny wiechlinowatych (Poaceae). Należy do niego około 200
gatunków występujących w strefie klimatu umiarkowanego i
arktycznego na obu półkulach, także w górach w strefie
międzyzwrotnikowej. Wiele gatunków spotykanych jest na glebach
zasolonych wzdłuż brzegów mórz i nad słonymi jeziorami

Mietlica rozłogowa

Mietlica rozłogowa jest gatunkiem masowo pojawiającym się na
mokrych łąkach o przerzedzonej runi, w lokalnych, podmokłych
obniżeniach terenu, nad brzegami wolno płynących wód, gdzie
tworzy charakterystyczne spilśnione warstwy. W takich miejscach
stanowi doskonały gatunek przeciwerozyjny. Jest trawą trwałą,
jednak stosunkowo słabo odporną na mrozy, typu ozimego, dlatego
też w roku siewu nie wykształca pędów generatywnych. Wiosną
rozwija się późno, a jesienią wcześnie zamiera, tracąc zieloną
barwę. Mietlica rozłogowa podobnie jak inne gatunki mietlic łatwo
krzyżuje się w obrębie rodzaju, co stanowi podstawę dużej
zmienności morfologicznej i powoduje problemy w
rozpoznawaniu. 

Wartość żywieniowa:

Liczba wartości użytkowej -5- średnia roślina pastewna (wg
Filipka 1973)
Jest to gatunek o niewielkiej wartości paszowej. Jego skład
chemiczny jest słabo poznany. Zawiera śladowe ilości glukozydów
cyjanogennych i barwniki antocyjanowe w kwiatostanach. 

Siedlisko:

Optymalne warunki dla swojego rozwoju Mietlica rozłogowa
znajduje w siedliskach wilgotnuch i umiarkowanie żyznych.
Doskonale rozwija się na płytkich, długotrwałych rozlewiskach, na
glebach pochodzenia organicznego. Pojawia się w miejscach o
rozluźnionej i zniszczonej we wcześniejszych latach darni.

Kostrzewa

czerwona

Kostrzewa czerwona jest gatunkiem szeroko
rozpowrzechnionym w naszym kraju. Gatunek
ten wykazuje jednak dużą zmienność cech
morfologicznych, co pozwala wyróżnić szereg
innych podjednostek. Najczęściej wyróżnia się
dwa podgatunki:Festuca rubra ssp. genuina -
Kostrzewa czerwona rozłogowa oraz Festuca
rubra ssp.Fallax - Kostrzewa czerwona kępowa.
Pierwszy z nich charakteryzuje się obecnością
długich, podziemnych rozłogów i
pozapochwowym typem krzewienia, przez co
wykształca równomiernie zwartą darń i
doskonale wypełnia luki w runi pastwiskowej.
Drugi natomiast występuje w formie kępowej.
Posiada węższe, szczeciniaste blaszki liściowe.
Wykazuje mniejsze potrzeby pokarmowe,
dlatego spotykany jest na siedliskach bardzo
ubogich

Siedlisko:

Jest gatunkiem mało wybrednym w stosunku do siedliska.
Najlepsze warunki do swojego rozwoju znajduje na
stanowiskach dobrze nasłonecznionych, zmiennie wilgotnych i
umiarkowanie żyznych. Najczęściej pojawia się jednak w
siedliskach okresowo przesychających, ubogich w składniki
pokarmowe, na niskich torfach i przesuszonych murszach, tam
gdzie bardziej wymagające gatunki nie znajdują warunków dla
swojego rozwoju. Kostrzewa czerwona może wtedy dominować
na znacznych powierzchniach. 

Bibliografia

• Szafer w., Zarzycki K.(red.): Szata roślinna Polski T. I i II. PWN, Warszawa, 1792.