Wysoka samoocena

Wysoka samoocena

wiąże się z

pragnieniem kontroli

zdarzeń, motywacją

osiągnięć,

wytrwałością,

potrzebą aprobaty

społecznej i

skłonnością do

częstego przeżywania

uczuć pozytywnych.

Osoby z wysoką samooceną cechują się

lepszym samopoczuciem psychicznym i

lepszym stanem zdrowia somatycznego.

Podkreśla się, że wysoka samoocena

sprzyja szczęściu i umożliwia realizację

ambitnych

osiągnięć życiowych.

Niska a wysoka samoocena?

wysoka samoocena idzie w parze z innymi

„dobrymi” cechami osobowości, natomiast

niska samoocena wiąże się najczęściej ze

„złymi” korelatami funkcjonowania

społecznego. Ale! osoby z wysoką

samooceną widzą siebie ewidentnie w

sposób pozytywny, o tyle niska samoocena

nie oznacza radykalnie negatywnego osądu

własnej osoby.

Osoby z wysoką samooceną są zazwyczaj

pewne siebie, asertywne, ekstrawertywne,

nierzadko pyszałkowate, z tendencją do

dominacji, ambitne, żądne uznania ze

strony innych. Czy człowiek o wysokiej

samoocenie to totalny szczęściarz, a niska

samoocena decyduje o poczuciu

niezadowolenia z życia? Niekoniecznie. Są

blaski, ale również i cienie wysokiego

poczucia własnej wartości.

Osoby o wysokiej samoocenie,

mają największą skłonność do

gniewu i agresji, ponieważ

czują się pokrzywdzone albo

niesprawiedliwie potraktowane

w sytuacji krytyki. Wysoka i

stabilna samoocena redukuje

skłonność do agresji słownej

czy obronnych taktyk ego. Poza

tym, pozytywne myślenie o

sobie czasami wcale nie

przynosi praktycznych korzyści,

a wręcz szkodzi. Stwierdzono

np., że osoby przejawiające

wysoce pozytywną samoocenę

są często nielubiani, uważani za

aroganckich czy egoistycznych.

Przejawy wysokiej

samooceny

Do końca nie wiadomo,

czy wysokie poczucie

wartości to skutek, czy

przyczyna pozytywnych

doświadczeń życiowych.

Niemniej jednak daje się

wyróżnić kilka

konkretnych

symptomów,

świadczących o tym, że

dana osoba wykazuje

wysoką samoocenę. Są

to m.in. takie

zachowania, jak:



bycie spontanicznym i towarzyskim,



inicjowanie nowych kontaktów i występów na
forum publicznym,



stawianie sobie ambitnych celów, na miarę
własnych możliwości,



podejmowanie wyzwań, by sprawdzić swoje
możliwości,



otwartość na nowe doświadczenia,



bycie samodzielnym, ale również chęć
współpracy z innymi,



rzeczowe analizowanie słów krytyki,



ufanie ludziom i wiara w ich bezinteresowność,



obiektywna ocena sukcesów i porażek,



dawanie sobie prawa do pomyłek,



zdolność uczenia się na błędach,



koncentracja na własnych zaletach i mocnych
stronach,



maksymalistyczna postawa wobec życia,



autorefleksja i wgląd w siebie,



bycie asertywnym, domaganie się
respektowania własnych praw.

Podsumowanie:

Ogólnie wysoka samoocena wiąże

się przede wszystkim z

poczuciem, że jest się osobą

kompetentną, moralnie

nienaganną i lubianą przez innych.

Warto pamiętać jednak, że ludzie z

niską samooceną nie przejawiają

zwykle negatywnych ocen własnej

osoby, a raczej brak ocen

pozytywnych. Paradoksem w

psychologii jest fakt, że trafna

samoocena wcale nie sprzyja

szczęśliwemu życiu, bo demaskuje

zarówno zalety, jak i wady, które

są niewygodne i raczej redukują

poczucie satysfakcji.

Bibliografia



Pankowska D., Pedagogika dla nauczycieli

w praktyce. Materiały metodyczne, Impuls,
Kraków 2008, ISBN 978-83-73087-17-0.



Wojciszke B., Człowiek wśród ludzi. Zarys

psychologii społecznej, Wydawnictwo
Naukowe SCHOLAR, Warszawa 2002, ISBN
83-88495-81-X.