Zasada pewności prawnej jest zbiorem reguł wyodrębnionych z podstawowych zasad narodowych porządków prawnych a w jej skład wchodzą: ochrona praw nabytych, ochrona ekspektatywy prawnej, zakaz retroakcji. Wyraża ona uzasadnione przekonanie strony pokrzywdzonej na skutek określonego działania UE czy państw członkowskich, które to przekonanie nie może zostać naruszone poprzez ten środek, chyba że takie naruszenie jest uzasadnione ochroną interesu publicznego. Zgodnie zasadami pewności i przewidywalności prawa jego stosowanie w konkretnej sprawie sytuacji musi być bezwątpliwe dla podmiotów. Zasada pewności prawa odgrywa znaczą rolę w procesie jego interpretacji. Zasada przewidywalności prawa odnosi się do nieustannych zmian zachodzących zarówno w systemie jak i w praktyce prawa unijnego ze szczególnym uwzględnieniem jego stosowania przez instytucje unijne.

Zasada subsydiarności (pomocniczości) jest jedną z podstawowych zasad funkcjonowania UE. W dziedzinach, które nie należą do kompetencji UE, podejmuje ona działania zgodnie z zasada pomocniczości, tylko wówczas i tylko w takim zakresie w jakim cele proponowanych działań nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki proponowanych działań możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie UE. Dodatkowym warunkiem jest skuteczność działania UE lub państwa członkowskich. Konkretne działanie musi charakteryzować się aspektem ponadnarodowym a państwa członkowskie które jej we własnym zakresie nie mogą uregulować spodziewają się odnieść rzeczywiste korzyści za zrealizowania tego zadania przez wyższy szczebel. Zasada proporcjonalności i pomocniczości jest często przywoływana z Traktach, w odniesieniu do zakresu kompetencji państwa członkowskich i UE. Parlamenty narodowe czuwają nad przestrzeganiem zasady subsydiarności zgodnie z procedura przewidzianą w Protokole. Projekty aktów prawodawczych są uzasadnione w odniesieniu do zasad pomocniczości i proporcjonalności. TSUE jest właściwy do orzekania w zakresie skarg w sprawie naruszenia przez akt prawodawczy zasady subsydiarności wniesionych przez państwo członkowskie lub przekazanych przez nie zgodnie z porządkiem prawnym w imieniu jego parlamentu narodowego.

Zasada proporcjonalności środki które mają być użyte przez UE muszą być proporcjonalne do założonego celu. Zakres i forma działania UE nie wykraczają poza to co jest konieczne do osiągnięcia celów TUE i TofUE. Zasada proporcjonalności jest dość często powoływana przez Trybunał przy rozpatrywaniu spraw związanych za swobodnym przepływem towarów. Proporcjonalność zakłada że nie wolno nakładać obowiązków które by nie współmierne i nieproporcjonalnie obciążały obywateli chyba że jest to zgodne z interesem publicznym. Powinien istnieć uzasadniony związek pomiędzy środkiem a przewidywanym celem, a ewentualnie wyrządzona szkoda musi być proporcjonalnie znikoma w stosunku do osiągniętej korzyści społecznej.

Zasada przyznania zgodnie z tą zasadą Unia działa wyłącznie w granicach kompetencji przyznanych jej przez państwa członkowskie w traktatach do osiągnięcia określonych w nich celów. Unia może podejmować tylko takie działa, do których posiada traktatowe upoważnienie wynikające z przyznania przez państwa członkowskie, jeżeli jest brak takiego upoważnia, to istnieje domniemanie kompetencji państwa członkowskich. Unia ma wykonywać swoje kompetencje zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności.

Zasada pierwszeństwa oznacza że norma prawa unijnego w zakresie swojego działania wywiera pierwszeństwo w przypadku kolizji z normą prawa krajowego, bez względu na hierarchię krajowego aktu prawnego oraz chwilę jego wejścia w życie. Porządkuje relację pomiędzy obydwoma porządkami prawnymi unijnym i krajowym. TL nie przewidział zapisu o pierwszeństwie prawa unijnego w TofUE. Traktaty i prawo przyjęte przez UE na podstawie Traktatów mają pierwszeństwo przed prawem państw członkowskich na warunkach ustanowionych przez orzecznictwo TSUE.

Zasada efektywności celem jej jest podniesienie efektywności stosowania prawa UE przez sądy oraz organy administracyjne państwa członkowskich. Oznacza uprawnienie jednostki do powoływania się na akt prawa unijnego przed sądami krajowymi w szczególności gdy wydany przez instytucję UE akt prawny w postaci dyrektywy nakazuje państwu podjęcie określonych działań. Środki które mają być podjęte w różnych państwach członkowskich doprowadziły do tego by prawo unijne było tam stosowane skutecznie i równoważnie do tego jak stosuje się własne prawo krajowe.

Okres transpozycji podany jest każdorazowo w treści dyrektywy – na ogół wynosi od roku do 3 lat. W tym czasie państwa są zobowiązane do dostosowania prawa krajowego do założeń i postanowień dyrektywy. Transpozycja następuje poprzez przyjęcie przez odpowiednie organy prawodawcze danego państwa odpowiedniego aktu prawnego, powszechnie obowiązującego (w polskim porządku prawnym rolę taką pełni ustawa). Obowiązek transpozycji dyrektywy jest jednym z podstawowych obowiązków ciążących na państwach członkowskich,

Zasada bezpośredniego obowiązywania prawa wspólnotowego oznacza, że normy prawa wspólnotowego stają się automatycznie częścią porządku prawnego w państwach członkowskich od dnia wejścia ich w życie. Funkcjonują one obok norm prawa wspólnotowego i nie wymagają procesu inkorporacji. Prawo wspólnotowe nie staje się częścią prawa krajowego, zachowując swą odrębność. Konsekwencją zasady bezpośredniego obowiązywania prawa wspólnotowego jest zasada bezpośredniego stosowania.

Bezpośredni skutek i bezpośrednia stosowalność problem stosowania i skutku bezpośredniego pojawił się bardzo wcześnie w praktyce TSUE w sprawie Simenthal, w którym uznano iż bezpośrednio obowiązujące przepisy stanowią źródło praw i obowiązków dla wszystkich których one dotyczą. Bez względu na to czy chodzi o państwa członkowskie czy też o poszczególne osoby. Skuteczność ta dotyczy również każdego sądu które zadanie jako organu państwa członkowskiego polega na ochronie praw przyznanych jednostkom przez prawo unijne. Koncepcja stosowalności bezpośredniej zakłada że normy prawa unijnego muszą być stosowane jednolicie oraz w całości we wszystkich państwach członkowskich od dnia ich wejścia w życie przez cały okres obowiązywania. Bezpośrednie stosowanie sposób w jaki prawo Unii staje się częścią porządku krajowego państw członkowskich. Bezpośrednia stosowalności norm z prawa Unii, przyznające jednostkom uprawnienia, do których bezpośredniego respektowania zobowiązane są sadz krajowe. Skutek bezpośredni to możliwość bezpośredniego dochodzenia przez osobę fizyczną lub prawną praw przed sądami krajowymi natomiast bezpośrednia stosowalnośćwystępuje w sytuacji w której normy prawa traktatowego stosowane są w państwach członkowskich bez wprowadzania ich przy pomocy jakichkolwiek prawnych środków krajowych. W cechę stosowalności i skutku bezpośredniego są wyposażone rozporządzenia – nie jest to reguła w odróżnieniu od dyrektyw. Wertykalny – pionowy możliwość bezpośredniego dochodzenia przez osobę fizyczna lub prawną swoich uprawnień przed sądami krajowymi wobec instytucji. Horyzontalny – poziomy możliwość bezpośredniego dochodzenia przez osobę fizyczną lub prawną swoich uprawnień przed sądami krajowymi wobec osób fizycznych lub prawnych.

Wykładnia językowa - polega na ustaleniu znaczenia i zakresu wyrażeń tekstu prawnego ze względu na język, w którym zostały sformułowane. Stosowana przez TSUE w sposób porównawczy co wynika z multilingwistycznej natury prawa unijnego. Najbardziej charakterystyczne dyrektywy wykładni językowej: Gdy w systemie prawnym wiążąco ustalono znaczenie określonych zwrotów prawnych, to należy używać ich właśnie w tym znaczeniu. Dyrektywa ta związana jest z tzn. definicją legalną - występującą w tekstach prawnych, wprowadzoną przez prawodawcę w celu ustalenie wiążącego rozumienia poszczególnych terminów; gdy nie ma w tekście prawnych definicji legalnych: interpretowanych zwrotom prawnym nie należy nadawać znaczenie odmiennego od potocznego, chyba że istnieją dostateczne rację przypisania im odmiennego znaczenia; bez umotywowanych racji nie należy identycznym sformułowaniom w tym samym akcie prawnym nadawać różnych znaczeń.; Należy ustalać znaczenie przepisów prawnych w taki sposób, by żadne fragmenty nie okazały się zbędne, wypowiedź powinna być traktowana jako pewna całość; wolno odstąpić od znaczenia literalnego jeśli znaczenie to nie prowadzi do absurdalnych konsekwencji ; tam gdzie rozróżnień nie wprowadza sam prawodawca, tam nie wolno ich wprowadzać interpretatorowi.

Wykładnia celowościowa - przepis ustawy musi być tłumaczony tak, aby był najbardziej zdatnym środkiem do osiągnięcia celu ustawy. Wykładnia funkcjonalna - interpretując przepis prawny należy uwzględniać jego funkcję. Dyrektywy interpretacyjne wykładni funkcjonalnej: przy interpretacji należy brać pod uwagę normy moralne, zasady sprawiedliwości, słuszności, konsekwencje społeczne i ekonomiczne i wybrać taką interpretację która będzie najkorzystniejsza ; interpretując przepisy należy brać pod uwagę cel regulacji prawnej; przepisy prawne należy interpretować zgodnie z wolą historycznego i aktualnego prawodawcy.

Wykładnia systemowa - założenie, że przepis w danym akcie prawnym nie jest umiejscowiony przypadkowo, lecz wynika z racjonalnego działania prawodawcy. Z takiej wykładni może wynikać wniosek że przepis ma mniejsze znaczenie ze względu na treść przepisu wyżej położonego. Dyrektywy interpretacyjne wykładni systemowej: wszystkie normy powinny być interpretowane w sposób zgodny z zasadami prawa; interpretując normy należy mieć na względzie przed wszystkim zasady konstytucji; interpretacja norm prawa polskiego powinna być zgodna z normami prawa międzynarodowego publicznego; normy prawa wewnętrznego powinny być interpretowane w zgodzie z normami prawa europejskiego;nie należy interpretować przepisów tak aby były one sprzeczne z innymi przepisami ; nie wolno interpretować przepisów prawa w sposób prowadzący do luk.

Komitologia definiuje się jako działalność specjalnych komitetów nadzorujących wykonywanie przez Komisję Europejską przekazanych jej uprawnień. Komitety te, zwane komitologicznymi, działają na podstawie czterech znormalizowanych procedur: procedury doradczej, procedury zarządzania, procedury regulacyjnej oraz procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą. We wszystkich procedurach w skład komitetów wchodzą mianowani przez rządy państw członkowskich urzędnicy merytoryczni (średniego i niższego szczebla) oraz przedstawiciel Komisji Europejskiej, będący przewodniczącym komitetu. Często w posiedzeniach biorą udział – z głosem doradczym – reprezentanci różnych grup interesu.