Orzeczenie nr 3

I OSK 961/06 - Wyrok NSAData orzeczenia

2007-06-01 orzeczenie prawomocne

Data wpływu

2006-07-03

Sąd

Naczelny Sąd Administracyjny

Sędziowie

Irena Kamińska

Janina Antosiewicz /przewodniczący/

Małgorzata Pocztarek /sprawozdawca/

Symbol z opisem

6037 Transport drogowy i przewozy

Hasła tematyczne

Transport

Sygn. powiązane

VI SA/Wa 1840/05 - Wyrok WSA w Warszawie z 2006-02-16

Skarżony organ

Inspektor Transportu Drogowego

Treść wyniku

Uchylono zaskarżony wyrok w części i skargę w tym zakresie oddalono

Powołane przepisy

Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 188

Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Janina Antosiewicz Sędziowie NSA Irena Kamińska Małgorzata Pocztarek (spr.) Protokolant Joanna Szcześniak po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1840/05 w sprawie ze skargi H. O. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej 1. uchyla zaskarżony wyrok w zaskarżonej części i skargę w tym zakresie oddala, 2. odstępuje od zasądzenia od H. O. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 16 lutego 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1840/05 w pkt 1 uchylił decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...], nr [...] w części dotyczącej nałożenia kary pieniężnej w kwocie 8000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez licencji, w pkt 2 oddalił skargę w pozostałej części, w pkt 3 stwierdził, że decyzja w uchylonej części nie podlega wykonaniu oraz w pkt 4 zasądził od organu na rzecz skarżącego H. O. kwotę 320 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że decyzją z dnia [...], nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego po rozpatrzeniu odwołania H. O. wniesionego od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...], nr [...] o nałożeniu na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 2 i 6, art. 92 ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088), lp. 1.1.1 i lp. 1.11.10 ust. 2 lit. a załącznika do ustawy o transporcie drogowym oraz art. 3 rozporządzenia Rady (EWG) 881/92 z dnia 26 marca 1992 r. w sprawie dostępu do rynku rzeczy we Wspólnocie, na lub z terytorium Państw Członkowskich lub w tranzycie przez jedno lub więcej Państw Członkowskich (Dz.Urz. WE L 095 z 9 kwietnia 1992 r.) oraz art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.Urz. WE nr L 370 z 31 grudnia 1985 r. - zwanym dalej rozporządzenie Rady EWG Nr 3821/85) kary pieniężnej w łącznej wysokości 8400 zł w tym: kary w kwocie 8000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek oraz kary w kwocie 400 zł za to, że zastosowany typ wykresówek nie był zatwierdzony i przeznaczony do danego typu przyrządu kontrolnego wskutek czego kontrola była niemożliwa - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ jako podstawę faktyczną wskazał fakt wykonywania w dniu 8 listopada 2004 r. w A. transportu drogowego przez J. O. prowadzącego pojazd marki Renault o nr rej. [...] wraz z naczepą o nr rej. [...], bez wymaganej licencji, a ponadto naruszenie polegające na zastosowaniu niewłaściwego typu wykresówki do zainstalowanego w pojeździe tachografu. Organ podniósł, że przewóz z dnia kontroli nie spełniał wszystkich określonych w art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym przesłanek dla przewozu na potrzeby własne na rzecz przedsiębiorcy H. O., tj. nie spełniał przesłanki prowadzenia pojazdu przez pracownika skarżącego, gdyż kontrolowany kierowca - J. O. był synem H. O., nie był zaś zatrudniony na podstawie umowy o pracę. Zatem przewóz nie mógł być uznany za przewóz na potrzeby własne, przez co stanowił na podstawie art. 4 pkt 3 transport drogowy. Podczas kontroli J. O. okazał m.in. wypis zaświadczenia na wykonywanie transportu drogowego na potrzeby własne wydane na rzecz H. O. oraz wykresówki z dni 4, 5 i 7 listopada 2004 r. W dniu 27 listopada 2004 r. skarżący H. O. złożył pisemne oświadczenie, że w dniu kontroli przewoził węgiel kupiony od A. N. na potrzeby prowadzonej przez siebie firmy. Wyjaśnił także, że z uwagi na konieczność odbioru chorej matki ze szpitala wyjątkowo w tym dniu wysłał po węgiel syna J. O. (ucznia), który nie jest zatrudniony w firmie, ale sporadycznie pomaga w prowadzeniu firmy. Organ uznał, że skoro był to transport drogowy, to brak licencji uzasadniał nałożenie kary pieniężnej z l.p. 1.1.1. załącznika do ustawy o transporcie drogowym. Odnośnie drugiego stwierdzonego naruszenia przepisów organ stwierdził, że zastosowany typ wykresówki nie był przeznaczony do danego typu urządzenia kontrolnego zainstalowanego w pojeździe, bowiem ten przyrząd kontrolny posiadał typ zatwierdzenia wykresówki e1-57, zaś użyte przez kierowcę wykresówki nie zawierały znaku e1-57. W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego skorygowano ponadto stanowisko organu pierwszej instancji, że w chwili kontroli właścicielem węgla była A. N., natomiast od miejscowości Ł. właścicielem tego węgla stał się skarżący i dopiero od tego momentu wykonywał on przewóz na potrzeby własne poprzez stwierdzenie, iż towar stał się własnością strony już w chwili jego odbioru.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi H. O. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarżący wskazał, że J. O. jest studentem, pozostaje na utrzymaniu rodziców i zamieszkuje wraz z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym, zatem jego status prawny należy rozważyć w kategoriach art. 8 ust. 11 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Główny Inspektor Transportu Drogowego w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

W powołanym na wstępie wyroku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podzielił argumentację skarżącego i uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Sąd podzielił stanowisko organu, iż termin "pracownik" użyty w przepisie art. 4 pkt 4 lit. a ustawy o transporcie drogowym należy interpretować zgodnie z art. 2 kodeksu pracy czyli stosować uznane reguły wykładni systemowej lecz z drugiej strony, zdaniem Sądu, nie została poddana właściwej analizie szczególna sytuacja faktyczna jaka zaistniała w sprawie, która wiąże się ze specyfiką wykonywanego przewozu. Specyfika ta polegała na tym, że kierowcą był syn przedsiębiorcy (uczeń), a zatem osoba pozostająca we wspólnym gospodarstwie domowym, zaś czynność przewiezienia towaru była wykonywana w zastępstwie przedsiębiorcy. Konieczność zastępstwa, jak wyjaśnił skarżący w swym piśmie z dnia 27 listopada 2004 r., wynikła z przyczyn losowych, bowiem skarżący musiał pilnie zająć się chorą matką. W ocenie Sądu ta ważna kwestia została pominięta przez organ i potraktowana jako niemająca w sprawie znaczenia.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że organ dokonując wykładni przepisów art. 4 pkt 3 i 4 ustawy o transporcie drogowym uznał, że niezależnie od okoliczności przedsiębiorca może wykonywać przewozy na potrzeby własne jedynie przy pomocy kierowcy zatrudnionego na umowę o pracę albo kierując pojazdem osobiście. W innych wypadkach musi uzyskać licencję na wykonywanie transportu drogowego. Oznacza to, że każdy pojedynczy nawet przewóz drogowy jest transportem drogowym w przypadku, gdy pojazd użyty do tego przewozu jest kierowany przez osoby inne niż przedsiębiorca lub pracownik. W ocenie Sądu taka wykładnia nie może być zaakceptowana bowiem prowadzi do naruszenia konstytucyjnej zasady wolności gospodarczej wyrażonej w art. 20 i art. 22 Konstytucji RP.

Sąd Wojewódzki podniósł, że w odniesieniu do zasady wolności gospodarczej, wynikającej z art. 20 i 22 Konstytucji, Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wyrażał pogląd, że obejmuje ona wolność wyboru działalności gospodarczej oraz wolność jej wykonywania. W wyroku z dnia 10 kwietnia 2001 r., U 7/00 (OTK ZU 2001, nr 3, poz. 56) stwierdzono, że "art. 22 konstytucji pełni dwojaką funkcję. Z jednej strony traktować go należy jako wyrażenie jednej z zasad ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej (i w tym zakresie stanowi on konkretyzację ogólniejszych zasad, wyrażonych w art. 20), z drugiej strony - może on stanowić podstawę do konstruowania prawa podmiotowego, przysługującego każdemu, kto podejmuje działalność gospodarczą". Ponadto w wyroku z dnia 7 maja 2001 r., K 19/00 (OTK ZU 2001, nr 4, poz. 82), Trybunał Konstytucyjny wskazał, że z użycia w art. 20 i art. 22 Konstytucji zwrotu "wolność działalności gospodarczej" wynika, że chodzi o działalność jednostek (osób fizycznych) oraz instytucji "niepaństwowych" (czy też - szerzej rzecz ujmując - niepublicznych), które mają prawo samodzielnego decydowania o udziale w życiu gospodarczym, zakresie i formach tego udziału, w tym możliwie swobodnego podejmowania różnych działań faktycznych i prawnych, mieszczących się w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Chodzi tu więc o osoby fizyczne i inne podmioty, które korzystają z praw i wolności przysługujących człowiekowi i obywatelowi". Sąd wskazał, że z przepisów Konstytucji i ugruntowanego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego wynika, iż wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego i może zostać w pewnych sytuacjach ograniczona, co może jednakże nastąpić wyłącznie w formie ustawowej i tylko ze względu na ważny interes publiczny. Jednocześnie "ustawodawca nie może ustanawiać ograniczeń przekraczających pewien stopień uciążliwości, a zwłaszcza zatracających proporcje pomiędzy stopniem naruszenia uprawnień jednostki a rangą interesu publicznego, który ma w ten sposób podlegać ochronie" (orzeczenie z dnia 26 kwietnia 1995 r., K. 11/94, OTK 1995, cz. I, poz. 12). Ponadto Trybunał Konstytucyjny wskazał na "konieczność uwzględnienia przy ograniczaniu praw jednostki zasady wymagającej odpowiedniego wyważenia wagi interesu publicznego, któremu służy ograniczenie danego prawa i wagi interesów naruszonych przez takie ograniczenie" (wyrok z dnia 26 kwietnia 1999 r., K. 33/98, OTK ZU 1999, nr 4, poz. 71).

W ocenie Sądu pierwszej instancji dokonując wykładni przepisów ustawy o transporcie drogowym należało pamiętać o interpretacji pojęcia "przedsiębiorca" użytym w art. 4 pkt 4 lit. a ustawy. Przepis ten mówi, że pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez przedsiębiorcę lub jego pracowników. Oczywistym zatem jest, że do pojęcia "przedsiębiorcy" w znaczeniu tego artykułu nie można zaliczyć osób prawnych, gdyż z istoty rzeczy nie mogą one kierować pojazdem. Zdaniem Sądu za "przedsiębiorcę" w rozumieniu powołanego przepisu można uznać tylko osoby fizyczne lub ewentualnie spółki osobowe. Ponadto przepis ten ma charakter przedmiotowy w tym sensie, że odnosi się do rzeczy czyli "pojazdu samochodowego używanego do przewozu".

Sąd wskazał, że wykładnia tego przepisu uwzględniająca opisane wyżej kryteria nie przynosi zadawalających rezultatów, gdy się weźmie pod uwagę stan faktyczny ustalony w przedmiotowej sprawie. Niewątpliwie skarżący H. O. jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą jednoosobowo, co potwierdza złożony wypis z ewidencji Urzędu Gminy w T. Interpretacja przepisu art. 4 pkt 4 lit. a powołanej ustawy dokonana przez organ jest zatem restrykcyjna i prowadzi do powstania sytuacji nieracjonalnych, w których zakazuje się angażowania domowników do pomocy w prowadzonym jednoosobowo przedsiębiorstwie w sytuacjach awaryjnych, natomiast możliwość takiej pomocy istnieje jedynie pod warunkiem uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego lub zatrudnienia kierowcy na podstawie umowy o pracę. Z tych przyczyn Sąd uznał, że dokonana przez organy wykładnia narusza konstytucyjną zasadę wolności działalności gospodarczej przez to, że wprowadza ograniczenia nieprzewidziane w ustawie o transporcie drogowym. Ograniczenia te dotyczą obowiązku posiadania licencji w sytuacji kierowania pojazdem przez członka rodziny w zastępstwie przedsiębiorcy, który z powodów losowych nie jest w stanie kierować pojazdem osobiście lub przymusu zatrudnienia takiej osoby na umowę o pracę.

Zdaniem Sądu, nie ma żadnych przeszkód, aby w takiej sytuacji uznać w drodze wykładni zgodnej z Konstytucją, że pod pojęciem "przedsiębiorcy" wymienionym w art. 4 pkt 4 lit. a ustawy o transporcie drogowym należy rozumieć także osobę będącą członkiem najbliższej rodziny przedsiębiorcy, pozostającą z przedsiębiorcą we wspólnym gospodarstwie domowym, która prowadzi pojazd samochodowy w zastępstwie tego przedsiębiorcy.

Sąd stwierdził, że w przedmiotowej sprawie organ odwoławczy całkowicie zbagatelizował wskazane wyżej okoliczności sygnalizowane przez stronę w toku postępowania administracyjnego. Poprzestał jedynie na wyjaśnieniu przyjętej interpretacji pojęcia pracownika użytego w art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym pomijając kwestię interpretacji pojęcia "przedsiębiorcy", co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia stronie kary pieniężnej w kwocie 8000 zł za brak licencji.

Sąd uznał, że organ w części dotyczącej wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej w wysokości 400 zł za nieprawidłowości związane z okazanym typem wykresówek dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz kwalifikacji prawnej, tym samym nie dopuścił się innych uchybień procesowych mających wpływ na wynik sprawy, które powodowałyby konieczność wyeliminowania decyzji z obrotu prawnego.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Główny Inspektor Transportu Drogowego zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie pkt 1 i 4. Zaskarżonemu wyrokowi organ zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego polegające na nieprawidłowej wykładni art. 4 pkt 3 i 4 lit. a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym poprzez wadliwe przyjęcie, że termin "przedsiębiorca", którym posłużono się w tym przepisie obejmuje członków najbliższej rodziny i domowników przedsiębiorcy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ podniósł, że Sąd oparłszy się o konstytucyjną zasadę wolności gospodarczej dokonał błędnej wykładni pojęcia przedsiębiorcy określonego w art. 4 pkt 4 lit. a powołanej ustawy. W ocenie organu ani w obowiązującej w dniu zdarzenia ustawie o swobodzie działalności gospodarczej (art. 4), ani w definicji zawartej w kodeksie cywilnym (art. 431) nie można doszukać się argumentów przemawiających za twierdzeniami Sądu pierwszej instancji. W obu tych definicjach przedsiębiorcą jest osoba wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą (zawodową). Rozciąganie tego terminu na współpracowników przedsiębiorcy, a tym bardziej jego krewnych lub powinowatych nie ma normatywnego uzasadnienia. Dokonana przez Sąd wykładnia prowadzi również do trudnych do akceptacji konsekwencji, tj. konieczności wytyczenia granic powinowactwa lub pokrewieństwa, w ramach których osoby te będą działać jako przedsiębiorca. Ponadto organ wskazał, że stanowisko Sądu jest niekonsekwentne, bowiem przy wykładni terminu "pracownik" akceptuje regułę konsekwencji terminologicznej prawodawcy, by przy wykładaniu terminu "przedsiębiorca", także w aktach rangi kodeksowej zdefiniowanego, od reguły tej odstąpić. Ustawa o transporcie drogowym limituje i ogranicza swobodę działalności transportowej określając zasady jej prowadzenia, ze względu na potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa publicznego oraz bezpieczeństwa obrotu gospodarczego.

W konkluzji skargi kasacyjnej organ wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i oddalenie skargi w tym zakresie, względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna złożona w rozpoznawanej sprawie zasługuje na uwzględnienie.

Uzasadniony jest bowiem zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przepisów prawa materialnego - art. 4 pkt 3 i 4 lit. a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym poprzez wadliwe przyjęcie, że termin "przedsiębiorca" obejmuje członka najbliższej rodziny, pozostającego we wspólnym gospodarstwie domowym, który w zastępstwie przedsiębiorcy prowadzi pojazd samochodowy.

Tak dokonana przez Sąd I instancji wykładnia użytego w wymienionych przepisach pojęcia "przedsiębiorcy" jest nieuprawniona. Chociaż ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088 ze zm.) posługując się tym pojęciem, nie wyjaśnia jego znaczenia czyni to jednak ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.) i zgodnie z jej art. 4 ust. 1 przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Z powyższego uregulowania wynika, że kryterium decydującym o posiadaniu statusu przedsiębiorcy jest fakt wykonywania działalności gospodarczej we własnym imieniu. Podjęcie przez osoby fizyczne działalności gospodarczej wymaga dokonania wpisu do ewidencji działalności gospodarczej oraz spełnienia innych wymogów, uzależnionych od rodzaju podejmowanej działalności.

W przypadku gdy, tak jak miało to miejsce w rozpoznawanej sprawie, działalność gospodarcza polega na handlu obwoźnym i transporcie, a przedsiębiorca pomocniczo w stosunku do prowadzonej działalności gospodarczej zamierza dokonywać przewozów drogowych na potrzeby własne, niezbędnym warunkiem podjęcia działalności w tym zakresie jest uzyskanie zaświadczenia potwierdzającego zgłoszenie przez przedsiębiorcę tego faktu - art. 33 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. Zgodnie z ust. 3 art. 33 ww. ustawy zaświadczenie potwierdzające zgłoszenie prowadzenia przewozów na potrzeby własne m.in. powinno zawierać oznaczenie przedsiębiorcy i numer w ewidencji działalności gospodarczej. Dla zidentyfikowania więc przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wystarczy zatem ustalenie jego danych w oparciu o informacje wynikające z ewidencji działalności gospodarczej oraz zaświadczenia o jakim mowa w art. 33 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. Oznacza to, iż w rozumieniu ustawy o transporcie drogowym przedsiębiorcą będzie tylko ten podmiot, który zgłosił właściwemu organowi we właściwej formie zamiar podjęcia działalności gospodarczej i uzyskał stosowny wpis w ewidencji tego organu oraz posiada licencję na podjęcie i wykonywanie transportu drogowego, zezwolenie lub zaświadczenie na wykonywanie niezarobkowego przewozu drogowego. Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy przedsiębiorcą jest H. O.. Rozszerzenie przez Sąd I instancji pojęcia przedsiębiorcy na syna H. O. pozostaje w sprzeczności z wykładnią językową, celowościową i systemową art. 3 i 4 lit. a ustawy o transporcie drogowym.

Należy zgodzić się z argumentami skargi kasacyjnej co do braku konsekwencji Sądu I instancji, który dokonując wykładni terminu "pracownik" posługuje się definicją zawartą w Kodeksie pracy, podczas gdy przy wykładni terminu "przedsiębiorca" pomija zupełnie wyjaśnienie tego pojęcia przez ustawodawcę, zawarte w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

Taki sposób wykładni jest nieusprawiedliwiony i nosi cechy dowolności. Tak jak w przypadku definiowania pojęcia "pracownik", użytego w przepisie art. 4 pkt 4 lit. a ustawy o transporcie drogowym, tak i w przypadku definiowania zawartego w tym samym przepisie pojęcia "przedsiębiorca" podstawą powinna być definicja legalna.

Powoływanie się przez Sąd I instancji przy wykładni przepisu art. 4 pkt 4 lit. a ustawy o transporcie drogowym na konstytucyjną zasadę swobody gospodarczej nie znajduje żadnego uzasadnienia wobec istnienia normatywnej definicji przedsiębiorcy zawartej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej. Przytoczona przez Sąd I instancji treść zasady swobody działalności gospodarczej, na którą składają się wolność wyboru i wolność wykonywania tej działalności nie oznacza bowiem zupełnej dowolności w tym zakresie, ponieważ swoboda działalności gospodarczej może być realizowana wyłącznie na gruncie prawa, a więc winna uwzględniać warunki określone ustawą, a dotyczące osób wykonujących działalność gospodarczą.

Z tych wszystkich względów, mając na względzie, że zarzuty skargi kasacyjnej dotyczyły wyłącznie naruszenia prawa materialnego Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) uwzględnił skargę kasacyjną.

Mając na uwadze przedstawioną na rozprawie przez H. O. jego trudną sytuację materialną, Naczelny Sąd Administracyjny z mocy art. 207 § 2 ww. ustawy odstąpił w całości od zarządzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Powrót do listy

Powered by SoftProdukt