Orzeczenie nr 2

I OSK 1667/06 -

Wyrok NSA

Data orzeczenia

2007-12-04 orzeczenie prawomocne

Data wpływu

2006-10-17

Sąd

Naczelny Sąd Administracyjny

Sędziowie

Barbara Adamiak /przewodniczący/

Małgorzata Pocztarek

Tomasz Zbrojewski /sprawozdawca/

Symbol z opisem

6037 Transport drogowy i przewozy

Hasła tematyczne

Transport

Sygn. powiązane

VI SA/Wa 620/06 - Wyrok WSA w Warszawie z 2006-05-17

Skarżony organ

Inspektor Transportu Drogowego

Treść wyniku

Oddalono skargę kasacyjną

Powołane przepisy

Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 134 par. 1, art. 145 par. 1 pkt. 1 lit. a, art. 184, art. 204 pkt. 2 art. 205 par. 2 i 3

Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Dz.U. 2002 nr 163 poz 1349 par. 14 ust. 2 pkt. 2 lit. a, b, c i d

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Dz.U. 1964 nr 16 poz 93 art. 860 par. 1, art. 861 par. 1, art. 864, art. 865 par. 1 i 2

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny.

Dz.U. 2004 nr 173 poz 1807 art. 4 ust. 1 i 2

Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej

Dz.U. 2004 nr 204 poz 2088 art. 5 ust. 1 i 3, art. 13 ust. 1, art. 92 ust. 1

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędziowie NSA Małgorzata Pocztarek, Tomasz Zbrojewski (spr.), Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 maja 2006r. sygn. akt VI SA/Wa 620/06 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 maja 2006r., sygn. akt VI SA/Wa 620/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie nałożenia na J. K. kary pieniężnej w wysokości 8.000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu oraz zasądził od organu na rzecz skarżącej kwotę 1.520 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że zaskarżoną decyzją Główny Inspektor Transportu Drogowego uchylił decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...], nr [...] w części dotyczącej nałożenia na S. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "[...]" s.c. kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji i w tym zakresie postępowanie pierwszej instancji umorzył. W pozostałym natomiast zakresie t.j. nałożenia kary pieniężnej wysokości 8000.00 zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji na J. K., będącą drugim wspólnikiem wymienionej spółki utrzymał decyzję w mocy. Podstawę faktyczną tego rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie, że w dniu [...] czerwca 2005r. pojazdem marki [...] o nr rej. [...] z naczepą o nr rej. [...], na drodze krajowej [...], w miejscowości M., był wykonywany transport drogowy na rzecz przedsiębiorców - S. S. i J. K. prowadzących działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej. W trakcie kontroli kierowca pojazdu okazał wypis z licencji nr [...] na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy, wydanej S. S.. Nie okazał natomiast żadnego dokumentu uprawniającego drugiego ze wspólników do wykonywania tego rodzaju usług. W toku postępowania stosowny dokument nie został organowi doręczony. Zdaniem Głównego Inspektora Transportu Drogowego z art. 5 i art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2004r., nr 204, poz. 2088 ze zm.) oraz art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2004r., nr 173, poz. 1807 ze zm.) wynika, że skoro spółka cywilna nie posiada podmiotowości prawnej, to w sytuacji, gdy transport drogowy rzeczy wykonywany jest w ramach spółki cywilnej, każdy ze wspólników winien uzyskać licencję transportową, zaś licencja udzielona jednemu ze wspólników spółki cywilnej nie uprawnia drugiego do wykonywania tego rodzaju transportu. W związku z tym, organ odwoławczy utrzymał zaskarżoną decyzję w stosunku do drugiego ze wspólników spółki cywilnej - J. K..

Na powyższą decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła J. K., wnosząc o jej uchylenie w zakresie orzeczonej kary za brak licencji. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie prawa materialnego - art. 5 i 8 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym poprzez błędne przyjęcie, że wszyscy wspólnicy spółki cywilnej mają obowiązek posiadania licencji na wykonywanie transportu drogowego. Spółka cywilna może zajmować się wieloma rodzajami działalności, w tym transportem drogowym. Między wspólnikami często dochodzi do podziału czynności. Nie ma więc potrzeby, aby w sytuacji, gdy jeden z nich zajmuje się, np. transportem drogowym, pozostali zabiegali o uzyskanie licencji i certyfikatu kompetencji zawodowych. Skarżąca zarzuciła także naruszenie przepisów postępowania - art. 7 i art. 77 k.p.a. polegające na nieuwzględnieniu zaświadczenia Starostwa Powiatowego w B. z dnia [...] lipca 2005r. stwierdzającego, że firma "[...]" s.c. z siedzibą w S. posiada licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznając skargę za zasadną stwierdził, że zgodnie z art. 5 ust. 1 i 3 ustawy o transporcie drogowym podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego. Licencji udziela się przedsiębiorcy. Pojęcia "przedsiębiorcy" ustawa o transporcie drogowym nie definiuje. Definicję przedsiębiorcy zawiera art. 4 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej zgodnie, z którym za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Stosownie do art. 75 ust. 3 tej ustawy uzyskania licencji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie określonym w przepisach, m.in. ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym. Porównanie przepisów ustawy o transporcie drogowym i ustawy o swobodzie działalności gospodarczej upoważnia do przyjęcia, że jeżeli przedsiębiorca działa w formie spółki cywilnej to licencja udzielona wspólnikowi uprawnia do prowadzenia działalności wszystkich wspólników. Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego jest wykonywaniem działalności gospodarczej, która może być prowadzona również w formie spółki cywilnej. Z momentem zawiązania spółki cywilnej jej wspólnicy nie są już tylko przedsiębiorcami - są przedsiębiorcami, wspólnikami spółki cywilnej. Posiadają wprawdzie odrębne wpisy w ewidencji działalności gospodarczej, ale są to wpisy o określonej treści, zawierającej informacje o istnieniu spółki. To spółka posiada numer identyfikacyjny REGON oraz numer identyfikacji podatkowej NIP, niezależny od numerów NIP poszczególnych wspólników. Forma, w jakiej działalność gospodarcza ma być prowadzona znana jest też organowi licencyjnemu w momencie udzielania licencji. Znając REGON i NIP wnioskodawcy organ wie, że udziela licencji wspólnikowi spółki cywilnej, który nie będzie działać samodzielnie, tylko w spółce. W sprawie niniejszej dowodzi tego zaświadczenie Starosty Powiatu B. z dnia [...] lipca 2005r., z którego wynika, że to właśnie Firma PW "[...]" s.c. z siedzibą w S. posiada licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy udzieloną dnia [...] stycznia 2004r. Tak więc przedsięwzięcie gospodarcze w istocie podejmuje i prowadzi spółka, tj. wszyscy wspólnicy. Licencja udzielona przedsiębiorcy - wspólnikowi spółki cywilnej, spełniającemu warunki ustawowe do otrzymania licencji uprawnia wszystkich wspólników do podjęcia wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego, prowadzenia transportu drogowego. Żaden przepis ustawy nie zakazuje podejmowania i wykonywania transportu drogowego w ramach spółki cywilnej ani nie nakazuje uzyskania licencji przez każdego ze wspólników podejmujących wspólne przedsięwzięcie. To, że licencji udziela się przedsiębiorcy nie oznacza jeszcze, że mający ją przedsiębiorca musi prowadzić działalność samodzielnie lub wspólnie z innymi osobami posiadającymi licencję. Takie rozwiązanie nie ma racjonalnego uzasadnienia, albowiem z góry stawiałoby wspólników spółki cywilnej w znacznie gorszej sytuacji i jest nie do zaakceptowania z punktu widzenia państwa prawa jako ograniczające swobodę prowadzenia działalności gospodarczej. Stanowisko organu jest błędne i nie ma uzasadnienia w obowiązujących przepisach. Skoro więc licencja udzielona przedsiębiorcy - wspólnikowi spółki cywilnej uprawnia wszystkich wspólników do podjęcia wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego - wykonywania transportu drogowego, nałożenie kary pieniężnej stanowi naruszenie art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym.

Powyższy wyrok zaskarżył skargą kasacyjną w całości Główny Inspektor Transportu Drogowego, wnosząc o jego uchylenie i oddalenie skargi, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, a także orzeczenie o kosztach postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi organ administracji zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania - art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a., poprzez niewłaściwe zastosowanie i art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez orzekanie poza granicami sprawy wytyczonej przez normy ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym, tj. orzekanie w zakresie postępowania o udzielenie licencji na wykonywanie transportu drogowego i uznanie, że udzielona licencja przyznaje uprawnienia do wykonywania transportu drogowego osobom w niej nie wskazanym;

2. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 5 ust. 1 i 3, art. 4 pkt 1 i 3, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym, a także art. 92 ust. 1 i Ip. 1.1.1. załącznika do tej ustawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ administracji podniósł, że Sąd I instancji naruszył nakaz zachowania tożsamości sprawy, a to dlatego, że oceniał ostatecznie i prawomocnie zakończone postępowanie administracyjne w sprawie udzielenia licencji. Ocena taka oprócz tego, że narusza art. 134 § 1 p.p.s.a. jest błędna z uwagi na pominięcie treści decyzji licencyjnej, w której w ogóle nie wskazano J. K. jako beneficjenta uprawnienia. Zdaniem Głównego Inspektora Transportu Drogowego nie sposób bowiem uznać na podstawie licencji znajdującej się w aktach sprawy, że uprawnieniem tym objęta była jakaś inna osoba niż wskazana w jej treści. W ocenie organu administracji, Sąd I instancji błędnie uznał, że z przepisów ustawy transportowej nie wynika obowiązek uzyskania licencji przez wszystkie osoby wykonujące transport drogowy w ramach spółki cywilnej, która za wspólny przedmiot ma taką właśnie działalność gospodarczą, a pogląd taki w istocie narusza zasadę praworządności. Stawarza bowiem możliwość obchodzenia przepisów ustawy transportowej, w szczególności przez dopuszczenie wykonywania przewozów drogowych przez osoby, które nie spełniają warunków niezbędnych do uzyskania licencji. Główny Inspektor Transportu Drogowego za błędne uznał również stanowisko Sądu, że organy administracji wymagają, aby każdy ze wspólników spółki cywilnej posiadał oddzielną licencję na przewozy drogowe w sytuacji, gdy przedmiotem ich wspólnego przedsiębiorstwa jest transport drogowy. Zauważył przy tym, że w żadnym z pism organów Inspekcji Transportu Drogowego poglądu takiego nie wyrażono. Właściwie to pogląd ten wyraża tylko Sąd opierając się na założeniu, że nie można udzielić jednej licencji wielu przedsiębiorcom działającym wspólnie w formie spółki cywilnej. Na gruncie art. 5 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym nie sposób dopatrzyć się jednak istnienia takiego zakazu i co więcej z procesowego punktu widzenia nie ma przeszkód do prowadzenia jednego postępowania wobec wielu podmiotów prawa (art. 62 k.p.a.). Skoro więc z przyczyn podatkowych strony prowadzą działalność w formie spółki cywilnej i żądają udzielenia jednej licencji przewozowej, to brak jest podstaw do odmowy uwzględnienia takiego wniosku. Nie stoi również na przeszkodzie wydaniu takiej licencji przepis art. 11 ust. 1 ustawy. Uzyskawszy taką "wielopodmiotową" licencję, każdy ze wspólników jest uprawniony do wykonywania przewozów w ramach utworzonej spółki, co nie narusza przepisów ustawy w zakresie obowiązku posiadania licencji. Istnieje także pewność, że każdy wspólnik poddany był procedurze weryfikacyjnej zgodnie z przepisami ustawy o transporcie drogowym. Zaniechanie uzyskania licencji o takiej treści nie czyni zadość wymogom art. 5 ust. 1 ustawy i musi być uznane za jej naruszenie skutkujące odpowiedzialnością administracyjną. Przyjęcie natomiast, że przez uczestnictwo w spółce cywilnej można "rozciągnąć" uprawnienia wynikające z licencji na innych wspólników, narusza tak samą "naturę" decyzji administracyjnych cechujących się tzw. podwójną konkretnością, jak i art. 13 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, w którym taki zakaz wprost ustanowiono.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną J. K., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują jednak przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 p.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Kwestią sporną w rozpatrywanej sprawie jest, czy w sytuacji, gdy jeden ze wspólników spółki cywilnej legitymuje się licencją na wykonywanie transportu drogowego, może zostać wymierzona kara administracyjna wspólnikowi, który jej nie posiada. W związku z tym, ocenę prawną sformułowanych w skardze kasacyjnej zarzutów poprzedzić należy wyjaśnieniem charakteru prawnego spółki cywilnej. Przepisy dotyczące spółek cywilnych znajdują swoje unormowanie w Tytule XXXI Kodeksu cywilnego w art. 860 - 875. Z uwagi na konstrukcję prawną w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że spółka cywilna nie ma osobowości prawnej ani zdolności prawnej, a więc nie posiada podmiotowości prawnej, a jej istotą jest wielostronny stosunek zobowiązaniowy łączący wspólników. Z unormowaniem tym pozostaje w pełnej korelacji art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej, zawierający definicję przedsiębiorcy. W myśl tego przepisu za przedsiębiorców uznaje się osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nie będące osobami prawnymi, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonujące we własnym imieniu działalność gospodarczą oraz wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej, a nie samą spółkę. Podmiotowość prawna w spółce cywilnej przysługuje zatem samym wspólnikom, którzy są odpowiedzialni solidarnie za jej zobowiązania oraz są uprawnieni i zobowiązani do prowadzenia jej spraw (art. 864 i 865 § 1 k.c.). Przy czym, co do zasady każdy wspólnik może bez uprzedniej uchwały wspólników prowadzić sprawy, które nie przekraczają zakresu zwykłych czynności spółki (art. 865 § 2 k.c.). Należy również zwrócić uwagę na to, że celem do jakiego wspólnicy zobowiązują się w umowie spółki dążyć w sposób w niej oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów, jest wspólny cel gospodarczy (art. 860 § 1 k.c.). Wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług (art. 861 § 1 k.c.). O tym więc, jakie konkretnie zadania realizuje w spółce dany wspólnik i jaką działalnością się zajmuje, decydują sami wspólnicy mając na względzie wspólnie założony cel gospodarczy.

W rozpatrywanej sprawie przedmiotem prowadzonej przez J. K. i S. S. działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej był, m.in. transport drogowy rzeczy. Licencja nr [...] została natomiast udzielona PW "[...]" s.c. S. S. - wspólnikowi. Niewątpliwie licencja na wykonywanie transportu drogowego jest indywidualnym uprawnieniem przyznawanym na podstawie przepisów prawa publicznego, upoważniającym do wykonywania określonej działalności, wymagającej z woli prawodawcy posiadania określonych kwalifikacji. Nie jest to prawo majątkowe o wymiernej wartości, które mogłoby być przedmiotem wkładu do spółki cywilnej. Nie mniej jednak, posiadanie licencji należy traktować, jako indywidualną cechę, zdolność jednego ze wspólników, umożliwiającą z punktu widzenia prawnego realizowanie przez wspólników spółki cywilnej celu gospodarczego, dla którego spółka została zawiązana, z wykorzystaniem jej majątku, którego współwłaścicielami są wszyscy wspólnicy. Przedsiębiorcą wykonującym transport drogowy w ramach spółki cywilnej nie może być sama spółka, która nie posiada podmiotowości prawnej, lecz każdy ze wspólników z osobna lub jeden z nich czy kilku. Udzielanie licencji na wykonywanie transportu drogowego ma zapewnić odpowiedni standard i bezpieczeństwo wykonywanych usług, przez podmioty posiadające odpowiednie kwalifikacje. Forma organizacyjna w jakiej działa podmiot świadczący usługi transportowe nie może prowadzić do ograniczania swobody działalności gospodarczej. Zaakceptowanie stanowiska wyrażonego w kwestionowanych w sprawie decyzjach, prowadziłoby natomiast do wniosku, iż działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych, wspólnik spółki cywilnej może wykonywać tylko wówczas, gdy każdy ze wspólników z osobna posiada decyzję przyznającą licencję albo jedną decyzją przyznano im wszystkim licencje. Ograniczenie takie nie wynika jednak z żadnego przepisu prawa. W spółce cywilnej posiadającej w swoim zakresie działalności wykonywanie usług transportowych, usługi te może bowiem wykonywać wspólnik posiadający odpowiednią licencję wykorzystując do tego majątek wszystkich wspólników. Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że w przypadku handlowych spółek osobowych (jawnej czy komandytowej), które także nie posiadają osobowości prawnej, choć mają zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych, oraz mają przymiot przedsiębiorców, uzyskanie licencji nie jest uzależnione od posiadania przez wszystkich wspólników certyfikatu kompetencji zawodowych ani spełnienia innych wymagań koniecznych do uzyskania licencji. Zgodnie zaś z treścią art. 13 ust. 2, pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym, organ udzielający licencji przenosi uprawnienia z niej wynikające w razie śmierci osoby fizycznej posiadającej licencję i wstąpienia w jej miejsce następcy prawnego, w tym również osoby fizycznej będącej w szczególności wspólnikiem spółki jawnej lub komandytowej. Działalność tych spółek, podobnie jak spółki cywilnej, nakierowana jest również na osiągnięcie wspólnego celu gospodarczego a przymioty i właściwości osobiste wspólników nie są obojętne dla jego realizacji. Wiele podobieństw występuje szczególnie pomiędzy spółką cywilną i spółką jawną. W tej sytuacji, przy braku jednoznacznych uregulowań prawnych, nakazujących wszystkim wspólnikom spółek cywilnych, mających w swym zakresie działalności wykonywanie transportu drogowego, posiadanie licencji, nie ma racjonalnych przesłanek do różnicowania uprawnień do wykonywania transportu drogowego przez wspólników spółek cywilnych i handlowe spółki osobowe. W przypadku spółki cywilnej do prowadzenia działalności polegającej na wykonywaniu transportu drogowego wystarczy by odpowiednią licencję posiadał jeden ze wspólników, zaś w handlowych spółkach osobowych do uzyskania licencji wystarczy by jeden ze wspólników spełniał niezbędne przesłanki do jej wydania. Można zatem powiedzieć, że w obu wypadkach wykonywanie transportu drogowego w ramach działalności omawianych spółek, uzależnione jest od indywidualnych przymiotów i właściwości pojedynczych wspólników. W związku z tym można też powiedzieć, iż uprawnienia wynikające z licencji wydanej w konkretnej sprawie S. S. stanowiły swoistego rodzaju jego wkład w prowadzoną wspólnie z J. K. działalność gospodarczą. Nie jest to oczywiście równoznaczne z odstąpieniem lub przeniesieniem uprawnień wynikających z licencji na osobę trzecią w rozumieniu art. 13 ust. 1 wymienionej ustawy o transporcie drogowym, w myśl którego licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z niej wynikających na osobę trzecią.

Konkludując, w myśl art. 5 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym licencji udziela się przedsiębiorcy. Przy czym, jak już wyżej była o tym mowa przedsiębiorcą jest wspólnik spółki cywilnej, a nie sama spółka. Zatem, aby przedmiotem jej działalności mógł być transport drogowy, gdyż podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji (art. 5 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym), uprawnienia wynikające z licencji winien posiadać przynajmniej jeden z jej wspólników. Tym samym w rozpoznawanej sprawie należało przyjąć, iż nie doszło do zarzucanego w skardze kasacyjnej naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym - art. 4 pkt 1 i 3, art. 5 ust. 1 i 3, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 13 ust. 1 oraz art. 92 ust. 1 i Ip. 1.1.1. załącznika do tej ustawy, gdyż za wystarczające uznać należy legitymowanie się licencją na wykonywanie transportu drogowego przez jednego ze wspólników spółki cywilnej prowadzących wspólną działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego. Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, że przepisy ustawy o transporcie drogowym, ani żadnej innej, nie zawierają normy prawnej, z której można by wywieść istnienie zakazu wykonywania w taki sposób transportu drogowego lub obowiązku legitymowania się licencją przez wszystkich wspólników spółki cywilnej. Nie można bowiem domniemywać z normy prawnej istnienia zakazu lub obowiązku, których naruszenie miałoby prowadzić do obciążenia strony negatywnymi skutkami, w konkretnej sprawie, administracyjną karą pieniężną. Stanowisko, że w obowiązującym stanie prawnym wymaganie licencji na wykonywanie transportu drogowego rzeczy od każdego z przedsiębiorców tworzących spółkę cywilną, mającą za przedmiot swojej działalności transport drogowy rzeczy nie ma umocowania w przepisach prawa wyraził już zresztą Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 26 czerwca 2007r., I OSK 1087/06, 17 lipca 2007r., I OSK 1203/06 i 24 lipca 2007r., I OSK 1137/06 (nie publ.).

Tym samym, w stanie faktycznym mającym miejsce w rozpatrywanej sprawie, podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, iż nałożenie kary pieniężnej na J. K. przez organ administracji stanowiło naruszenie art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym.

Z powyższych względów nie można podzielić zarzutu naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, bowiem Sąd I instancji prawidłowo uznał, iż przy wydawaniu zaskarżonej decyzji doszło do naruszenia prawa materialnego mającego wpływ na wynik sprawy. Nietrafny jest też zarzut naruszenia przepisu art.134 § 1 p.p.s.a. Omawiając treść licencji przyznanej S. S., Sąd I instancji nie poddawał ocenie prawnej decyzji mocą której przyznano licencję. Nie wyraził też poglądu, iż z treści tej licencji wynikają indywidualne uprawnienia do prowadzenia transportu drogowego przez wspólniczkę J. K.. Stwierdził jedynie, iż do wykonywania transportu drogowego w ramach spółki cywilnej, wystarczy by licencję posiadał jeden ze wspólników, który to pogląd należało uznać za w pełni uprawniony. Ponadto przypomnieć należy, że nie każde naruszenie przepisów postępowania sądowoadministracyjnego może stanowić podstawę skargi kasacyjnej, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.

Z uwagi na zawarcie w odpowiedzi na skargę kasacyjną J. K., reprezentowanej przez radcę prawnego, wniosku o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego, zauważyć należy, iż zgodnie z art. 204 pkt 2 p.p.s.a. w razie oddalenia skargi kasacyjnej strona, która wniosła skargę kasacyjną, obowiązana jest zwrócić niezbędne koszty postępowania kasacyjnego poniesione przez skarżącego - jeżeli zaskarżono skargą kasacyjną wyrok sądu pierwszej instancji uwzględniający skargę. Niezbędne koszty postępowania strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego określa art. 205 § 2 p.p.s.a. zaliczając do nich ich wynagrodzenie, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Stosownie zaś do art. 205 § 3 p.p.s.a. zasady ustalania wysokości przysługujących stronie należności i sposób wypłacania tych należności, określają przepisy odrębne. W wypadku radców prawnych przepisami tymi są unormowania zawarte w § 14 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1349 ze zm.), w którym określono stawki minimalne w postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Przy czym w pkt 2 lit. a - d tego przepisu określono w wyczerpujący sposób wysokość tych stawek za konkretne czynności procesowe w postępowaniu przed sądem drugiej instancji. Należy przy tym zauważyć, że w wypadku postępowania toczącego się w związku ze skargą kasacyjną czynnościami tymi są: sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej oraz udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym (§ 14 ust. 2 pkt 2 lit. a), sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej albo sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej (§ 14 ust. 2 pkt 2 lit. b) oraz udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym (§ 14 ust. 2 pkt 2 lit. c). Pełnomocnik J. K. nie brał udziału w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym ani też nie wykonywał żadnej innej z czynności wymienionych w § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a - c cytowanego rozporządzenia. Samo zaś sporządzenie odpowiedzi na skargę kasacyjną niewątpliwie się do nich nie zalicza. Wobec czego, brak jest podstaw do przyjęcia, że J. K. poniosła w związku z tą czynnością niezbędne koszty postępowania kasacyjnego w rozumieniu art. 205 § 2 p.p.s.a. uprawniające do zasądzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny ich zwrotu od organu administracji na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a. Podkreślić przy tym należy, iż analogiczny pogląd prawny zawarto w uzasadnieniu postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2004r., FSK 93/04 (nie publ.).

Powrót do listy

Powered by SoftProdukt