Myśl polityczna po 1945r. - ćwiczenia.

21.02.2012r.

Karl Popper – Nędza historycyzmu.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Karl_Popper#Krytyka_historycyzmu_i_psychologizmu

Popper uważał, że w kontraście do prawdziwej nauki, która tworzy falsyfikowalne teorie, takie koncepcje jak marksistowska teoria walki klas czy psychoanaliza mają charakter pseudonaukowy, gdyż ich konstrukcja jest taka, że są one w stanie "wyjaśnić" każdy fakt i nie da się w związku z tym wymyślić dla tych teorii eksperymentu lub choćby obserwacji, która byłaby w stanie je obalić.

W przypadku psychoanalizy i innych tego rodzaju "nauk" (w tym również np. wszelkich "naukowych" teorii sztuki) nie można ich sfalsyfikować, gdyż badają one zjawiska silnie subiektywne, mające źródło wyłącznie w ludzkiej wyobraźni. Ta zaś jest bardzo plastyczna, dlatego sprawny psychoanalityk, czy krytyk sztuki, jest w stanie wmówić wielu ludziom, że ich emocje czy gusty są takie jak oni sugerują. Występuje tu więc zjawisko kreowania "faktów" przez samych rzekomo obiektywnych badaczy, po czym te fakty same potwierdzają ich teorie.

W przypadku marksizmu i innych koncepcji, które Popper nazwał teoriami historycystycznymi (heglizm, rozmaite teorie religijne itp.) występuje w nich jakaś "przewodnia" teoria natury metafizycznej, która jest przyjmowana na wiarę i która nie może być praktycznie w żaden sposób sfalsyfikowana. Teoria ta "tłumaczy" wszelkie zjawiska, w jeden zunifikowany sposób i rzekomo stosując ją można przewidzieć ogólny przebieg przyszłych zdarzeń. Ponadto, ta teoria działa bezwzględnie, niezależnie od ludzkiej woli, choć zwykle dotyczy ona ludzkich zachowań. Np. wg marksistów cała historia ludzkości da się wyjaśnić w kategoriach walki klas. Nawet jeśli aktualny przebieg historii zdaje się zaprzeczać teorii, to wg marksistów i innych historycystów jest to tylko "chwilowy" zwrot, po którym historia z pewnością wejdzie na "właściwe tory". Tak skonstruowane teorie, mimo że czasem wychodzą z wcześniejszej obserwacji i uogólniania prawdziwych faktów, nie są w istocie naukowe, gdyż nie można ich sfalsyfikować.

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Poverty_of_Historicism

Publikacja

"Ubóstwo historyzmu" został po raz pierwszy zapisane w postaci dokumentu, który został odczytany w 1936 roku, a następnie aktualizowany i publikowany w formie książkowej w 1957 roku. To był poświęcony "Pamięci niezliczonych mężczyzn i kobiet wszystkich wyznań i narodów i ras kto padł ofiarą faszystowskiej i komunistycznej wiary w nieubłaganych U. Historycznego Destiny ".

Kiedy opublikowane w formie książkowej w 1957 roku, Ubóstwo historyzmu został okrzyknięty przez antykomunistycznej autora Arthur Koestler jako "prawdopodobnie książce tylko opublikowanym w tym roku, który przeżyje wieku".

Fabuła

Książka jest traktatem o metodologii naukowej w naukach społecznych . Popper określa historyzm jako: ". podejścia do nauk społecznych, która zakłada, że historyczny przewidywania jest ich głównym celem ..." "wiara ... że jest Zadaniem nauk społecznych odsłanianie prawo ewolucji społeczeństwa, aby przepowiadać swoją przyszłość ... może być opisana jako centralna doktryna historyzmu. ".

On rozróżnia dwa główne nurty historyzmu, "pro-naturalistyczne" podejście, które "sprzyja stosowanie metod fizyki", i "anty-naturalistyczne" podejście, które sprzeciwia się tych metod.

Dwie pierwsze części książki zawierają ekspozycję Poppera poglądów historicist w obu pro-i anty-naturalistyczny), a drugi dwa na krytykę z nich. Popper kończy kontrastujące starożytności historyzmu (które, na przykład Platon Mówi się, że forsowane) z twierdzeniami nowoczesności dokonywanych przez swoich wyznawców XX wieku.

Poppera krytyka historycyzmu

Poppera krytyka ubóstwa idei historycznej przewidywania można ogólnie podzielić na trzy obszary: podstawowe problemy z sama idea, wspólne niespójności w argumentacji historycystów i negatywne praktycznych skutków wprowadzenia w życie idei historyzmu.

Podstawowe problemy z teorii historyzmu

1) Opis całej historii całego społeczeństwa jest niemożliwa, ponieważ lista cech tworzących taki opis byłby nieskończony. Jeśli nie możemy wiedzieć całość obecnego stanu ludzkości wynika, że ​​nie możemy poznać przyszłość ludzkości.

"Jeśli chcemy badać rzeczy, jesteśmy zobowiązani do wyboru niektórych jego aspektów. Nie jest możliwe dla nas do obserwacji lub opisać cały kawałek świata, czy cały kawałek natury;. W rzeczywistości, nawet najmniejszy cały utwór może być tak opisane, ponieważ wszystko opis jest więc selektywna "

2) Historia ludzkości jest jedno wyjątkowe wydarzenie. Znajomość przeszłości dlatego nie musi pomóc jeden znać przyszłość. "Ewolucja życia na Ziemi, czy społeczności ludzkiej, jest unikalnym procesem historycznym ... Jego opis, jednak nie jest prawem, lecz tylko pojedyncze zdanie historyczne ".

Badanie historii może ujawnić trendy. Jednak nie ma gwarancji, że tendencje te będą kontynuowane. Innymi słowy: nie są one prawa, "oświadczenie twierdząc istnienie trendu w określonym czasie i miejscu byłaby pojedyncza historyczne oświadczenie, a nie powszechnym prawem".

Ponadto, biorąc pod uwagę, że historycy są zainteresowani wyjątkowości zdarzeń przeszłych, można powiedzieć, że przyszłe wydarzenia będą posiadać Wyjątkowość nie może być z góry znane.

3) Indywidualne ludzkie działanie lub reakcja nigdy nie można przewidzieć z pewnością, dlatego nie można w przyszłości: "Czynnik ludzki jest ostatecznie pewne i nieobliczalny elementem w życiu społecznym i we wszystkich instytucji społecznych. W rzeczywistości jest to element, który ostatecznie nie może być w pełni kontrolowany przez instytucje (jak Spinoza pierwszy raz zobaczyłem), na każda próba kontrolowania go całkowicie musi prowadzić do tyranii, co oznacza, na wszechmoc ludzkiego czynnik - Kaprysy kilku mężczyzn, lub nawet jedna. ".

Popper twierdzi, że psychologia nie może prowadzić do pełnego zrozumienia "czynnika ludzkiego", ponieważ "" natura ludzka "znacznie różni się od instytucji społecznych, a jego badania w związku z tym zakłada zrozumienie tych instytucji".

4) Prawo naturalne (np. naukowych) lub społeczne, może pozwoli nam wykluczyć pewnych zdarzeń, ale nie pozwalają zawęzić zakres możliwych rezultatów tylko jeden. Wynika to z teorii Poppera z nauka: hipoteza proponuje się (nie ma znaczenia, jak hipoteza wywodzi) i poddaje się rygorystycznym testom, których celem jest obalić tę hipotezę. Jeśli żadne testy obalić tę hipotezę może stać się znany jako prawo, ale w rzeczywistości pozostaje po prostu tak daleko unfalsified hipoteza.

Podobnie, przykłady, gdzie teorie są poprawne są bezużyteczne udowadniania zasadności teorii.

5) Jest logicznie niemożliwe znać przyszłość bieg historii, gdy kurs zależy częściowo od przyszłego wzrostu wiedzy naukowej (który jest niepoznawalny wcześniej).

Wspólna niespójności w argumentacji historyków.

1) historycy często wymagają przebudowy człowieka stać pasuje do przyszłego społeczeństwa lub przyspieszyć nadejście tego społeczeństwa. Biorąc pod uwagę, że społeczeństwo składa się z ludzi, przerabianie człowieka dla danego społeczeństwa może prowadzić do wszelkiego rodzaju społeczeństwa. Ponadto, potrzeba człowieka przemodelowanie sugeruje, że bez tej przebudowy, nowe społeczeństwo nie może dojść, a zatem nie jest nieuniknione.

2) historycy są złe na wyobrażając sobie warunki, w których zidentyfikowano tendencja ustaje. Generalizacji historycznych może być zmniejszona do zbioru praw wyższej ogólności tj jedno można powiedzieć, że historia zależy od psychologii). Jednak w celu stworzenia prognozy z tych uogólnień musimy również specyficzne warunki początkowe. Do tego stopnia, że warunki zmieniają lub zmieniają każde "prawo" może stosować w różny sposób i tendencje mogą zniknąć.

3) historyzm przejawia pomylić historyczne interpretacje dla teorii. Badając historię możemy badać tylko ograniczoną aspekt przeszłości. Innymi słowy, musimy zastosować "historyczne interpretacja". Należy doceniać wiele ważne interpretacji (choć niektóre mogą być bardziej płodne od innych).

4) Mylące kończy ma na celu: historyzm przejawia wspierać ideę, że cele społeczne są dostrzegalne w tendencji historii, lub co nieuchronnie nadejdzie staje się to, co powinno się stać. Celem społeczeństwa może być bardziej użyteczny myślał jako przedmiot wyboru dla tego społeczeństwa.

Negatywne skutki praktyczne wdrażanie pomysłów historicist

1) Nieprzewidziane skutki: realizacja programów historicist takich jak marksizm często oznacza fundamentalną zmianę w społeczeństwie. Ze względu na złożoność interakcji społecznych to powoduje mnóstwo niezamierzonych konsekwencji (tzn. ma tendencję, by nie działać poprawnie). Równie niemożliwe staje się wydobyć przyczynę danego efektu tak nic się nie nauczyłem się od eksperymentu / obrót.

2) Brak informacji: skalę eksperymentów społecznych nie może zwiększyć naszą wiedzę o procesie społecznym, bo jak moc jest scentralizowane w celu umożliwienia teorie w praktyce, niezgoda muszą być stłumione, a więc jest coraz trudniej dowiedzieć się, co ludzie naprawdę myślą, , a więc czy utopijny eksperyment działa poprawnie. Zakłada się, że dyktator w takiej pozycji może być życzliwy i nie uszkodzony przez nagromadzenie energii, które mogą być wątpliwości.

Ponadto, Popper odrzuca tezę, że historia nie może być przedmiotem eksperymentu i aby ewentualna "prawa historii" może mieć zastosowanie do danego okresu historycznego. Oba te pomysły są traktowane jak typowe anty-naturalistyczny podejścia historyzmu przez Poppera.

Pozytywna strona historyzmu

Popper przyznaje, że historyzm ma odwołania jako antidotum na idei, że historia jest ukształtowana w wyniku działań "wielkich ludzi".

Poppera alternatywa

Jako alternatywę dla Poppera historyzmu przedstawia swoją preferencję dla "fragmentaryczny inżynierii społecznej", dzięki którym małe i odwracalne zmiany wprowadzone zostały do społeczeństwa, aby być w stanie najlepiej uczyć się od zmian. Nieprzewidywalność przyszłości sprawia, że ​​ewentualnych większych zmian losowych i niewykrywalne. Małe zmiany uaktywnić jedną aby ograniczone, ale sprawdzalne i dlatego falsyfikowalna wypowiedzi na temat wpływu działań społecznych.

Zajęcia.

Historycyzm to wszelkie podejście do nauk społecznych, gdzie głównym celem jest sformułowanie prognoz historycznych. Doktryny dzieli na antynaturalistyczne, w których nie można używać praw fizyki i naturalistyczne, w których praw fizyki można używać.

Każde zjawisko jest warunkiem nowym i nie da się go przebadać, gdyż jest jedno w określonych warunkach i więcej się nie powtórzy. Eksperyment, którego nie da się powtórzyć na niewiele się zdaje.

Popper krytykuje, że nie można być obiektywnym. Każdy obserwujący jakoś wpływa na to, co się dzieje, zawsze przybierze jakiś tok myślenia, może się zdarzyć, że będzie wpływał na działania, które miał obserwować. Rozumienie intuicyjne jest ważne w naukach społecznych, bo dąży do zrozumienia celu i sensu. Mówi też, że w fizyce stosowane są metody ilościowe, których w naukach społecznych nie można uprawiać, bo się zmieniają – ilość uczestników, warunki społeczne etc. nominalistyczne podejście do różnych obiektów badan – najpierw nazywamy coś np. białym i wszystkie białe obiekty zbieramy do zbioru lub esencjonalistyczne – najpierw grupujemy przedmioty a później wyciągamy z nich cechę wspólną. Uważał astronomię za naukę, z której nauki społeczne mogłyby się uczyć prognozowania. Kurwa ale stypa.

Liberalizm polityczny – Rawls, do opracowania.

28.2.2012r.

Hanna Arendt – Eichmann w Jerozolimie.

Książka ta jest uważana za jedną z najważniejszych w XX wieku, jeśli chodzi o tematykę holokaustu. Eichmann był ważny jedynie jako pewien symbol, który teraz mógł być ostatecznie pokonany, dostając się w ręce żydów. Eichmanna oskarżano o to, ze był główną postacią odpowiedzialna za wcielanie w życie ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Proces miał charakter pokazowy, zadbał o to premier Izraela i prokurator. Obrona Eichmanna wnosiła do rządu niemieckiego o jego ekstradycje, jednak Niemcy wykorzystali to, ze oskarżony wyjechał do Argentyny i był uważany za osobę bezpaństwowa, ponadto nie chcieli go widzieć w swoim kraju. Znaczenie miało to, ze mnóstwo osób publicznych i funkcjonariuszy w Niemczech miało swoja niechlubna przeszłość z czasów hitlerowskich i oczywistym było, ze mogły się pojawić kolejne watki w tych kwestiach. Obrona dążyła jednak do ekstradycji, bo o wiele lepiej być sadzonym w Niemczech, w kraju gdzie za zabicie 20tys osób dostaje się 4,5 roku wiezienia niż w Izraelu, gdzie wyrok był znany już właściwie na początku. Nie było w zasadzie jasnych dowodów na to, ze Eichmann osobiście kogokolwiek zabił. Utrzymywał, ze za swoje czyny czuje się winny i odpowiedzialny przed bogiem, ale nie w świetle prawa bo robił to, co sankcjonował ówczesny system prawny w nazistowskich Niemczech. Wyrzuty sumienia mógłby mieć wtedy, gdyby nie wypełnił rozkazu Hitlera. Kariera Eichmanna zaczęła nabierać tempa po 1934 roku kiedy wstąpił do SD. W latach 30 Niemcy były arena wprowadzania w życie nowych przepisów żydowskich z ustawami norymberskimi na czele z 35 roku. Eichmann nie miał żadnego wpływu na te ustalenia, nie brał udziału we wprowadzaniu w życie tych ustaw. Jego rola w eksterminacji żydów była mniejsza, niż próbowano to później w Jerozolimie uwypuklić. Eichmann nigdy nie myślał o fizycznej eksterminacji żydów. Eichmann był jednym z większych orędowników podroży żydów do Palestyny i tam utworzenia ich państwa. Pogardzał zwolennikami asymilacji żydów i ortodoksyjnymi żydami, którzy dla niego byli śmieszni. Niemożność realizacji planu wysiedlenia żydów na Madagaskar spowodowała, ze hitlerowcy od słowa emigracja przeszli do polityki deportacji.

Po najeździe Hitlera na ZSRR wydano rozkaz o globalnym rozwiązaniu kwestii żydowskiej, instrukcje zostały przekazane Himmlerowi, a następnie Eichmannowi. Plany eksterminacji żydów pojawiały się już wcześniej, jednak Eichmann wyjaśniał, ze nie należał do wyższych sfer partyjnych i nie wiedział o wszystkich wcześniejszych planach. Instrukcja od tej pory sprawiła, ze Eichmann był nosicielem HIV tajemnicy. Podczas pobytu w lublinie Eichmann dowiedział się jak maja funkcjonować komory gazowe. Mimo ze wielokrotnie odwiedzał obozy koncentracyjne, to wiedział o nich niewiele, a przynajmniej tak twierdził. Wiedział ze w obozach zostały podjęte środki ostrożności by zwodzić ofiary o samego końca. Eichmann widział miejsca do których były kierowane transporty. W jego przypadku powoływano się na dwie ustawy, 10 i 11 czyli ustawę o nazistach i osobach z nimi wspolparcujacych. Eichmann jako członek SS nie podlegał jurysdykcji sadów wojskowych, zawsze spełniał obowiązki i wykonywał rozkazy, to dokonał wszelkich starań, by pogorszyć skutki jego czynów. Wyrok mógł być łagodniejszy ze względu na wykonywanie rozkazów idących z góry, ale nic to nie dało.

Eichmann otrzymał memoriał, gdzie jeden SSman stwierdził, ze nie będzie możliwe dalsze żywienie żydów dlatego należałoby zabić tych, którzy nie są zdolni do pracy. Miała to być lepsza śmierć niż śmierć głodowa. Dzięki Himmlerowi w umysłach nazistów lęgła się świadomość, ze działają oni w jakiejś pięknej historii (LOL).

Eichmanna nie ma w Norymberdze, został aresztowany krotko po wojnie przez amerykanów, ale go nie rozpoznali. Stal się trochę takim kozłem ofiarnym. W Norymberdze część oskarżonych zrzuca winę na Eichmanna za to, co się stało. Po Norymberdze Eichmann urósł do rozmiarów większych, niż rzeczywiście posiadał. Był w Argentynie do 60 roku, specjalnie się nie ukrywał, został rozpoznany przez byłego więźnia w Dachau.

Proces Eichmanna nie był typowym procesem po Norymberdze.

„Eichmann w Jerozolimie. Rzecz o banalności zła.”.

06.03.2012r.

Raymond Aron

Pisząc swoje dzieło Opium intelektualistów, podzielił je na trzy części. Pierwsza z nich opowiada o micie lewicy. Wg Littiego lewica to partia opozycyjna w parlamencie frankfurckim na lewo od przewodniczącego. Lewica jest wtedy, kiedy tworzy rząd. Pojawia się pytanie czy lewica zawsze walczy o ustrój konstytucyjny. Francja jest ojczyzną sporu lewicy i prawicy. Do II wś w wielkiej brytanii o takim sporze się nie pojawiło.lewica mogła podkopac autorytet konserwatystow przez swoj antyklerykalizm. Wiek XVIII i XIX jest gwaltownymi latami ekspansji demokracji na europe. Lewica we francji miala mit spadkobierczyni rewolucji francuskiej. Ta mitycznosc wplywa również na jej jednosc, lewica jednak w ogole nie była jednolita. To, ze zniesiono przywileje jest nieodwracalne, ale problem pozostal, bo dalej się spieraja czy ustroj ma być republikanski, czy ma to być monarchia. Partia postepu jest mitem w tamtych czasach. Od wielkiego kryzysu gospodarczego lewica strasznie marksizuje. W wielkiej brytanii zdobyla duza popularnosc, widziala mozliwosc przejecia berla po kapitalizmie. Doszlo do wielkiego podzialu w srodowiskach lewicowych, z czego wylonil się komunizm.

Kiedy lewica doszla do wladzy, prawica zaczela tworzyc argumenty, ze lewica nie chroni obywateli przed wladza. Socjalisci po rewolucji uwazali, ze pozycje wyparl pieniadz.

Proletariat albo będzie rewolucyjny, albo będzie niczym. Proletariat jest bojową mniejszością, która ma reprezentować całość.

Lewica we francji w latach '50 kojarzy się z komunistami, socjaliści są bardzo słabi. Mit lewicy. Trzy mity lewicy – mit rewolucji, mit proletariatu. Każdy z nich nie do końca jest prawdą, nie istnieje coś takiego jak jednolita lewica. Lewica pojawia się po rewolucji francuskiej. Aron zauważa, że nigdy nie było jednej lewicy, nawet ta rewolucyjna była podzielona, byli jakobini, żyrondyści, kordelierzy etc. problem polegal tez na tym, ze ten podzial na lewice i prawice jest dość specyficzny dla myslenia europejskiego. Są formy polityczne, które czerpią z jednego i z drugiego, faszyzm może być takim przykładem, nie jest ani lewicą, ani prawicą. Nie można mieszać reżimów autorytarnych z faszyzmem. Kolejny mit to mit rewolucji, która lewica pojmuje tradycyjnie jako zmiana wladzy dokonana sila, gwaltowne zerwanie z przeszloscia i calkowicie nowy poczatek. Istotny jest tu element gwaltownego zerwania i sily, przemocy. Jeśli rewolucja jest tylko zmiana elit, nawet przy uzyciu sily, to nic nie swiadczy o tym, ze rewolucja może być tylko i wylacznie lewicowa. Rewolucja może być również prawicowa, rewolucja może być kontrrewolucyjna. Rewolucja wcale nie musi przynosic postepu i wpisywac się w lewicowa wizje dziejow, przy okazji Aron zauwaza, ze rewolucja w rozumieniu lewicowym korzysta z mitu awangardy. Polaczenia które dokonuje się w XIX wieku. Trzeci mit, w przyadku francuskim, to mit proletariatu. Aron zadaje pytanie czym jest proletariat – tego nie da się okreslic. Nie ma czegoś takiego jak jednolity proletariat, czym innym jest robotnik kwalifikowany który zarabia więcej niż prosty, niewyksztalcony robotnik, ich interesy są rozne. Ten podzial powtarza się we wszystkich systemach, nie ma jednolitego proletariatu nawet w ZSRR, nie mowiac o tym, ze ZSRR oznacza rzady proletariatu. Jeśli chodzi o gospodarke Aron jest bardzo stonowany, nie zajmuje się kwestiami gospodarczymi. Awans proletariatu dokonuje się tak samo w kapitalizmie jak i socjalizmie, stopa zyciowa robotnikow podniosla się w ciagu ostatnich kilkudziesieciu lat niebotycznie. Pod tym wzgledem, kapitalizm, a wlasciwie demokracja liberalna okazuje się znaczeni skuteczniejsza od komunizmu w wydaniu sowieckim.

Druga część.

Aron ujmuje marksizm jako świecką religię, w ujęciu partii kounistycznej francuskiej nosi wszelkie znamiona świeckiej religii. Ma swoje zbawienie po rewolucji, ma swoją mękę, ma zbawiciela, którym jest proletariat, ma obietnicę niesiona przez marksizm, ma włąsnych kapłanów, „ludzi kościoła” - ludzie partii komunistycznej. Odroznia ich bezwzgledna wierność, to ci którzy za kazdym razem są przyjac twierdzenia partii komunistycznej i się im podporzadkowac. Komunisci francuscy dysponuja również druga grupe, okreslona jako ludzi wiary. Nie mogą oni przystapic do partii, nie identyfikuja się z nia w calosci. Typowym czlowiekiem wiary był dla Arona Sartr. Ludzie wiary to ci którzy towarzysza komunistom, ich wspieraja, organizacyjnei jednak do nich nie naleza i nie są w stanie podpisac się pod wszystkimi dogmatami. Aron krytykuje jednych i drugich. Gdy pisze o prawdziwych intelektualistach mowi, ze nie może być on czlonkiem kosciola, funkcjonariuszem partii, który zmienia front razem z ta partia. Rola prawdziwego intelektualisty jest protest przeciw niesprawiedliwosciom za kazdym razem, gdziekolwiek by one nie mialy miejsca.

20.03.2011r.

Von Hayek.

Socjalizm dla niego jest rezygnacja z tradycji cywilizacji europejskiej, co prowadzi do nowego zniewolenia, do zburzenia systemu w ktorym zyjemy.

Wolnosc rozwinela nauke, wolnosc polityczna i wlasnosc prywatna. Zaszczepila w ludziach dazenie do podniesienia poziomu.

Hayek boi się nie tyle monopolu jakiegoś przedsiębiorstwa, ile monopolu państwa, bo z monopolem firmy jakoś można sobie poradzić, ale nie da się walczyć z państwem, które ma na coś monopol.

17.4.2012r.

Louis Althusser.

Urodził się 16 października 1918 roku, zmarł 22 października 1990 roku. W roku 1980 udusił swoją żonę (LOL), następnie przez trzy lata przebywał w klinice psychiatrycznej. Od 1969r. stał się znany na całym świecie.

Althusser stawia tezę, że Marks nie wytworzył żadnej filozofii.

15.5.2012r.

Komunitaryzm.

Podkreśla wartość wspólnoty w życiu człowieka. Do głównych teoretyków zalicza się Taylora, Walzera, Etzioniego, MacIntyre etc. Komunitaryzm nie narzuca żadnej opcji politycznej. Nie zależy mu, by narzucać jakąś formę, bo byłoby to narzucenie czegoś jednostce, a dwa – wspólnocie. Komunitaryzm dąży do równowagi między jednostkami a wspólnotami. Każde takie dążenie jest na tle jakiegoś czasu historycznego i miejsca i należy się do tego dostosować. Nie dla rządów większości, tak dla silnej demokracji.

Etzioni – jego zdaniem państwo powinno bezpośrednio służyć społeczeństwu. Etzioni jest twórcą teorii sterowania w „społeczeństwie aktywnym” - zwolennik silnej władzy centralnej, będącej pod kontrolą społeczeństwa, a nie jednostek. Ład i porządek społeczny powinien opierać się na równowadze między podporządkowaniem, a autonomią, pomiędzy tym co indywidualne a tym, co wspólne. W każdej siły działają siły dośrodkowe i odśrodkowe, między którymi należy utrzymywać równowagę.

„Osobowość a zobowiązania moralne”. Autor uważa partykularyzm i ... za różne formy altruizmu. Klasycznym przykładem partykularyzmu jest nepotyzm. Religia jest partykularystyczna wówczas, gdy chce utrzymac pozycje świetej wspolnoty czy jakiegos narodu wybranego. Siur.