ODA DO APOLLINA

z prośbą o natchnienie poetyckie, dzięki któremu mógłby Wielmożnego Pana Gabriela Perenyiego godnie wielbić, siebie mu polecać i prosić go, aby te pierwociny talentu autora zechciał przyjąć łaskawie i pogodnie

O qui siderei dulcicana dei

O Delfijczyku, ty, co słodkim dźwiękiem strun
Królowi gwiezdnych nieb przenikasz w serca głąb,
      Który plektronem złotym
            Opiewasz chwałę wielkich bóstw -

Który szczególnym masz śpiewaków panem być
I władcą pono ich, i sędzią wieszczych strof -
      Którego w krąg otacza
            Również dziewięciu bogiń chór -

Ty, który wszystko wiesz i który wszystko znasz:
I to, co teraz jest, i to, co przyszłość śle,
      I który śmierć zadając
            Wytaczasz z ciał żywotny sok -

Który wstąpiwszy w wóz, lśniący w klejnotów skrach,
Niesiesz wszystkiemu tu twój jaśniuteńki dzień
      I który twej siostrzycy
            Dajesz bielutki, światła blask -

Tenedos służy ci, Klaros śle ofiar dym,
Miłość Delosu masz oraz delfickich ziem,
      Patary ci królestwo
            Śle chwalby, modlitwy, cześć -

Tutaj podążaj, tu, tu uwieńczywszy skroń
W świętych gałęzi liść, przy dźwięku złotych strun
      Tutaj, Febie, przyśpieszaj
            Polotny, dobroczyńco, krok.

Tutaj śpiesz, Febie, tu oddechem boskich tchnień
Napełniaj moją pierś, ażebym oto mógł
      Mojego opiekuna
            Czcić tworząc godny jego wiersz.

Jego, co czystych Muz, których pierś jako śnieg,
Jest chwalcą, co je czci i podejmuje w dom
      I który wiernie wielbi
            Majestat, boski Febie, twój.

Co darzy hojnie tak tych, co przy dźwięku strun
Trącanych tworzą pieśń, ich, którzy zdobni w bluszcz
      I w kwietne wieńczą wieńce
            Włosy uczonych swoich głów -

Który wielmożów tłum, a nawet władców, sam
Przewyższa miarą cnót i mądrej myśli - tych,
      Co żyją, którzy żyli
            I których przyszły zrodzi czas.

W nim to węgierski kraj ma swoją chlubę chlub,
Jego podporą też niezwyciężonych zwie
      Rycerskich swych zastępów.
            Chwałą ojczyzny wielką on.

Mądrości w nim jest skarb i żyje wielki duch,
On prawdy i praw stróż, hojny i czciciel nieb,
      Uprzejmy i przyjazny,
            Wierny, dostojny, godny czci.

Jemu ty o mnie więc przez nektarowy rytm,
Jemu słodkim jak miód wierszem ty o mnie mów.
      Powiedz, że jego sługą
            Wieczyście pragnąłbym ja być.

I również powiedz tak: "Życzy ci Paweł twój
Nestora dożyć lat i mieć Priama wiek,
      I wszelakiego dobra
            Całą ci oto życzy moc".

I na kolanach go jak najpokorniej proś,
Argumentami chciej nakłonić mądrych słów,
      Aby wybaczyć zechciał
            Mój gminny i prostacki styl.

I powiedz również mu, że zagram również ja
Przy dźwięku słodkich strun może już lepszą pieśń,
      Jeśli łaskawie tylko
            Przyjmie on ten obecny dar.

WOJNA PRUSKA

(fragmenty z Księgi II w przekładzie Jana Smereki)

[...]
Była pora gorąca i lipca upały
Na role dar Cerery wywiodły dojrzały,
Piękne dzieło dla żeńców zgiętych i wieśniaków.
Wówczas Mars groźny stanął na polach Prusaków.
Wstrząsnął bronią, obrócił puklerz w obie strony,
Obwieścił Prusom, Polsce wojnę i jej plony
Okrutne zapowiedział: zgonów, nieszczęść wiele
Ludom, które żądały oręża zbyt śmiele.
Tymczasem gniew się srożył, Śmierć z podziemia wstała
I spiżem zawładnąwszy przez niwy leciała,
Znacząc wężem skrwawionym trupy, których cienie
Wpaść miały w bagna Styksu i Nocy przestrzenie.
A na błoniach rozległych już się zgromadziły
Niezliczone szeregi i pancerne siły.
Zaroiły się Prusy od wojsk, a oręża
Szczęk straszny wzniecał Marsa szał, dzikiego męża.
Niepomny drogich dziatek, małżeństwa świętego,
Wzrastał gniew bladolicy i z serca każdego
Wypędzał myśl o kraju: znikł zagon spokojny
I dom sprzed oczu wszystkich; w bój słał lud Duch Wojny.
Już z obu stron zastępy ściągają pomału,
Wodzowie im przed walką dodają zapału.
Wtem na rozkaz Witolda mknie Nomadów tłuszcza,
Chwyta łuki z kołczanów, pędem konie puszcza
I straszny okrzyk wznosząc, gwałtownym napadem
Razi wrogów zastępy strzał śmiertelnych gradem.
Podobnie gdy Wszechmocny chmurom wodze puści
I w krąg świata ugodzi z burzliwych czeluści,
A śnieżyca północna szaleje na dole,
Niszczy łąki kwitnące, zasiewy i role -
Tak błyszczące w dal zbroją Prusaków oddziały,
Rażone z rąk tatarskich strzałami, padały.
Dalej w innym szeregu kroczą wprzód Rusini
Zawzięci, w ślad z włóczniami waleczni Litwini
Z rwącymi się ochoczo w bój Massagetami
Śpieszą i w hufce wroga dzielnymi piersiami
Wdzierają się... Wre walka, podwajają ciosy,
W okropnej rzezi rąbią, śląc na śmierć ciał stosy,
Zewsząd walą się szyki, krew się leje wszędzie,
Ci giną od pocisków, tych świszcząc zdobędzie
Włócznia i trupem kładzie, rwąc w Tartaru mroki.
Lecą głazy, mkną strzały jak deszcz przez obłoki,
Od grotów śmiercionośnych czernieje przestworze,
Bo ziemia tej nawały pomieścić nie może.
Wszelka broń rani groźnie, grzmi w dal Mars ponury
Strasznie, jak władca Jowisz poprzez czarne chmury
Lub ciemnych drzew wierzchołki i borów gęstwiny.
[...]
Natychmiast wzywa karne Polaków oddziały,
Aby w szyku stanęły; sam na rączym koniu
Z mieczem w ręku przebiega wzdłuż wojska po błoniu
I zagrzewa serdecznie: "Wszczyna się rozprawa.
Jeśliby z was niektórym sromotna obawa
Wstrząsnęła serca, hańbiąc zacnej krwi zaszczyty,
Lub męstwo niweczyła, plamiąc znakomity
Ród wasz, to pamiętajcie o czci i ojczyźnie,
I o sławie, Polacy, bo strach, gdy się wślizgnie,
Kala wszystko, a w wojnie jedynie pomaga
I zdobi czynem świetnym dzielność i odwaga.
Więc was proszę i wzywam, bo bój jest już bliski
I Teuton tryumfuje gotujcie pociski!
Teraz, jeśliście kiedy mężne piersi w zbroi
Okazali, pierś silną nadstawić przystoi.
Bijcie się dzielnie, proszę, a zwycięstwo z nami,
Jak ongiś nad Tatarem i Massagetami.
Jakim kto się okaże, blask osiągnie taki!"
Skończył, każe grzmieć w surmy, ruszyć naprzód znaki
I na wroga groźnego pędzi hufce śmiele.
Wypadają zastępy, a król mknie na czele.
Pierwszy szerzy śmierć straszną, wdziera się w oddziały,
Powala niezliczonych, rosną trupów wały
Wokół. Jak ongiś Tydeus dziki i ponury
Szalał koło skalistej, groźnej Sfinksa góry,
Lub Hektor wojowniczy, co zasłał ciałami
Greckich książąt równinę pod Troi murami,
Tak król srogi germańskie tłumy trupem kładzie,
Szczęśliwy wódz, szczęśliwy w zwycięskim napadzie.
Tuż rusza jazda polska w ślad za jego drogą.
Rycerze podnieceni wojenną pożogą
Rwą naprzód, ostre dzidy wcisnąwszy w ramiona,
Do ataku, puklerzem lśni pierś osłoniona,
Zwiększają siły, w ciała godzą wskroś żelazem,
Łamią wpół, ranią grotem, raz zdwajają razem,
Tną zbroje, mężów rąbią i w podziemne gaje
Germańskich dusz ślą tłumy, gdzie huk nie ustaje
Flegetonu. Do ciemnej Eumenid komnaty
Spadają dzielne ciała wskutek tchu utraty.
Zapał rośnie w żołnierzach, żądza walki warczy,
Miecze niecą błysk wokół, słychać szczęk, zgrzyt tarczy,
Okrzyk straszny się zrywa, miesza koni rżenie,
Bój na miecze się toczy i całe przestrzenie
We krwi toną od rzezi; ziemia drży zhańbiona
Stosami gęstych trupów, a niebios osłona
Od chęci błyska. Trwa zamęt i wojenna wrzawa
Tak olbrzymia, że hukiem takim nie napawa
Świata Etna, gdy Cyklop cios w jej wnętrzach zada.
[...]

Pieśń o żubrze

(Carmen... de statura, feritate ac venatione bisontis)

(fragmenty w przekładzie Jana Kasprowicza)

[...]
Mnie skóra nie nowina ni rogi sążniste:
       Nieraz je obracałem w mym ręku - to wiedz.
Cokolwiek bądź, na korzyść mi wyjdzie mój dawny
       Obyczaj polowania, twardy życia trud.
W północną gąszcz ja, Polak, choć rzymskim pisarzom
       Nie równy, zwracam przecie usilny mój krok.
Od ojcam się nauczył przetrząsać kryjówki
       Zwierzyny, przezornymi stopy tłumić szmer,
Od niego wiem, za jakim iść wiatrem, by uchem
       Lub nozdrzem zwierz nie odkrył zasadzki ni zbiegł.
On pocić mi się kazał pośród śniegów mroźnych,
       Pocisków wielki ciężar na me barki kładł,
Pasł oczy śmiercią zwierza, uszy graniem sfory,
       Niedźwiedzie kiedy giną, kiedy pada dzik.
Gdy trwożnych dzikich osłów napędzi się w sieci,
       Gdy w potrzask miot niejeden idzie już na skon,
Od strzałów gdy ognistych trzęsie się powietrze,
       Przeszyte kulą cielska gdy runą o ziem,
Gdy część, bełtami jeźdźców ubita w szalonej
       Nagonce, zlewa ziemię bryzgiem krwawych pian,
Gdy takie w głuchym lesie spełniały się sprawy,
       Jam często dorównywał w trudzie druhom mym
I rzekim, ufny w konia, przepływał koryta
       Dnieprowe, gdy przez wodę puszczał się mój zwierz
Nie przeto, iżbym nie chciał ujść niebezpieczeństwa,
       Lecz brzydko od przyjaciół być lichszym i w tym.
Zaznawszy moc przypadków na łowach litewskich,
       Nie bardzom mógł uprawiać, przyznaję, wasz kunszt.
A kunszt ci to największy: więc proszę, oględniej
       Przyjmijcie ten myśliwca niezbyt gładki wiersz.
Postaram się pokrótce opisać wam zwierza
       I jego obyczaje, ciągnąc dalej rzecz.
Od innych sroższy stworzeń, albo też im równy,
       Dla człeka jest li groźny, gdy go zranił człek.
Z największą też czujnością strzeże swego życia,
       Wystawić sobie większej nie mógłby już nikt.
Ślepiami strzela wokół, zerka na wsze strony,
       Najdalsze też wyśledzi krańce swoich dróg,
Powieki ludzkiej nagle dostrzeże on drgnięcie,
       Choćby człek swe ruchy na uwięzi miał.
Najmniejszy szmer za sobą uchwyci uszami,
       Baczący, by na tyłach przezornie się strzec.
Częstokroć też poważnym przechadza się krokiem,
       Jeżeli nie lśnią strzały, nie błyszczy się broń.
Zaś ona długie w tobie utkwiwszy spojrzenie
       Przystaje, tak ją więzić umie ludzki wzrok.
Lecz jeśli wiedzie z sobą, troskliwa, swe młode,
       Szaleje, chrzęstem broni uderzona, w mig,
Straszliwym wieści rykiem swą okrutną wściekłość;
       To znak jest, by nikt zbytnio nie zbliżał się k niej,
Lecz płocho nie napada nikogo, prócz wroga,
       Bezpieczna nie ukrzywdzi, gdy uciekać chcesz.
Wesoło igra ciołków żwawy ród, na wolę
       Puszczone, żadnych ojcom nie sprowadzą trosk.
A takie są pojętne, że sprawnymi skoki
       Za wszelkim ruchem matki podążają w trop!
Niebawem powalone przeskakują kłody
       Lub pędzą po równinie, jakby ktoś je gnał,
Umieją w chyżym biegu brać szerokie rowy,
       Różkami potrząsając pośród groźnych min;
W zapasach nieustannych ćwiczą miękkie ciała,
       Spoczynku jeno rzadkich używając chwil.
Stworzenie to wytrwałe, żądne wielkich znojów,
       Że któżby to uwierzył, patrząc na ich kształt!
A kiedy w ciasnym miejscu zatoczy swe kręgi,
       Od ruchu przegwałtowny wprowadza się w ruch.
[...]
Dziewico, Matko Boża! Gdym pragnął Twe imię
       Wypisać tutaj, z trwogi zadrżała mi dłoń.
Nie mogę też zrozumieć, oszołomień w duszy,
       Co lepiej? Czy zamilknąć, czy przemówić mam?
Zamilknąć, gdyś Ty godna, aby świat Cię sławił
       Przemówić, kiedy umysł ani język ludzki
Snadź nie wie, jakich użyć najgodniejszych słów?
       Lecz ufny w Twoją dobroć, wyższą ponad wszystko,
Cokolwiek jest niższego od Boga - o, patrz,
       Przychodzę z drżącym sercem, błagam przebaczenia
I rzucam się, Maryjo, do Twych świętych stóp.
       W tym lichym, brudnym płaszczu, z lichszym jeszcze wnętrzem,
Modlitwy trwożne z bladych wydobywam ust,
       Nie przeto, iżbym godny był rzec chociaż słowo,
Lecz wiem, że Ty nas tylko zdołasz wyrwać z klęsk.
       Litując się nad dolą człowieczą wszak - Ciebie
Posadził Bóg na górze niby zbawczy blask.
       I jako ptak bezpióre ochrania pisklęta,
Tak Ty, Dziewico czysta, troszczysz się o lud.
       Jak matka ku dziecięciu wyciąga ramiona,
Tak w górę Ty podnosisz tych, co padli w proch.
       O, kwiatu dziewiczego wielki Majestacie!
Swe modły racz dołączyć dzisiaj do mych próśb.
       Na wojny patrz zaciekle, na krwią zlane pola,
Patrz, jakie prawo miecza rości los
       Do ludu, co połączon wiarą Twego Syna
W pokoju winien bratnim żyć po wieków wiek.
       Książętom naszym, błagam, daj opamiętanie,
Niech widzą, że zdradzili obowiązek swój.
       Przecz każdy z nich, puściwszy cugle świata z ręki,
Z imienia tylko stróż jest, z istoty zaś wilk.
       Tymczasem, byśmy mogli odetchnąć, Ty wroga
Powstrzymaj zażartego, hamuj jego złość,
       Niech w jasyr nieszczęsnego tak nie pędzi ludu,
Bezbronnym niech narodom nie narzuca pęt!

PIEŚŃ O ŻUBRZE

 

Zdarzyło się niedawno, że wraz z mnogim ludem

Igrzyska byłem świadkiem, które sprawiał Rzym.

Gdy walczyć rozpoczęły rozjuszone byki

Parując swoim cielskiem srogich bełtów gąszcz,

Gdy gniew dźganych kolcami coraz to zażarciej

Do coraz częstszych razów sprawną czeladź rwał,

Gdym patrzył z podziwieniem, jak szaleje wściekłość,

Oklaskiem podniecana i udręką ran -

Północne ktoś z przyjaciół mych przypomniał puszcze:

Począłem opowiadać słuchając ich próśb.

O różnych mówię łowach i o zwierza sile

Potężnej - lecz zaszkodził mi tu język mój,

Gdyż trud mi nałożono, bym w pieśni powtórzył

Me słowa, i to zaraz - taki rozkaz mam.

 

Jeżeli wyznać prawdę, niechętnie o żubrze

Piszemy - nienawistny, straszliwy to zwierz,

Co, w dumę nas wzbijając, jeśli go uśmiercim,

Bieguna północnego zamieszkuje ląd,

A we mnie tak okrutną nieraz budził trwogę,

Że szydził z mej ucieczki zły pospólstwa tłum.

Lecz cóż mi tam pospólstwo! Stokroć niebezpieczniej

W obliczu światłych mężów wypróbować broń;

Gdyż albo się zachwieje pod takim ciężarem,

Lub poklask mi przypadnie od zbyt wdzięcznych dusz.

Lecz nie chcąc lekceważyć upomnień człowieka,

Któremum tyle winien, nie lza zwlekać już.

Nie powiem, że mi wyschły źródła wyobraźni,

Lecz daję wam, co może dać niepłodny grunt.

Do Włoch, nie znanych dotąd, przybywszy niedawno

Jęliśmy za rozkazem układać tę rzecz.

Jeżeli mi jest wolno, słusznie bez wątpienia

Upraszam - ja, z dalekich ziem przybyły gość -

Niech nikt się nic domaga, bym sprawiał się górniej,

Ni/ trzeba, iżby można zrozumieć mój płód.

Wiesz jakie, czytelniku, służy mi dziś pióro?

W kołczanie ci je noszę, co mi gniecie bok.

Z kołczanu biorę papier chcąc pisać, z kołczanu

Mkną świszcząc me pociski, by zabijać wraz.

Ty piszesz, a ja dzielniej naciągam cięciwę,

Być sobie równi możem, choć różny nasz kunszt.

Niech z wierszy mych nie szydzi człek nieokrzesany,

Pociski ja, rzecz dziwna, nader ostre mam,

Trucizną nasycone o tak dziwnej mocy:

Ugodzon nimi pada od najlżejszej z ran.

Nawykły przez północne przedzierać się puszcze,

I teraz chcę w sosnowy zaszywać się bór,

Ze skutkiem złym czy dobrym - zbłądzić można w lesie -

Niech ryczy w moim wierszu przeokrutny zwierz

I echem rozegranym niech przekaże, jakie

Złożyły się podźwięki na tę naszą pieśń.

 

Najdzikszy stwór ten w puszczach litewskich się rodzi,

A cielskiem tak ogromnym odznaczać się zwykł,

Że kiedy łeb, konając, zwyciężon pochyli,

Trzech chłopów może wpośród rogów jego siąść.

Lecz kark jego olbrzymi zbyt mały się wyda,

Jeślibyś inne członki z nim porównać chciał.

Brodzisko sterczy w strasznych zwieszając się kudłach,

Płomienne ślepia sieją przeraźliwy gniew,

Potworne włosie grzywy spływa po łopatkach

Kolana kryjąc sobą, przód i całą pierś.

Lecz jeśli wielkie sprawy mam łączyć z drobnymi,

Jeżeli się myśliwskich wolno czepiać słów,

Na kozła rogatego wygląda z postaci,

Choć z wszystkich widać członków, iże z rodu byk.

A barwy jest ciemnawej: z żółtej oraz czarnej

Tak zlała się, że wyszła stąd pośrednia z barw.

 

Mnie dziwno, że i o tym inaczej pisali

Dawniejsi, lecz przyczynę trudno mi jest znać,

A nie wiem też, dlaczego wywodzą mu z nozdrzy

Ogromne jakieś rogi, zmieniając go wręcz,

I warg ogromny ciężar przypisać mu radzi:

Mym żubrem - o, zaiste - nie będzie ich żubr!

Prastarych rzeczy wiele znalazłem ci w księgach

Rusinów, tego ludu, który język swój

Wyraża literami greckimi, przed wieki

Przejąwszy je z uwagi dla ojczystych brzmień.

Jest wiele ziem na świecie, śród różnych też ludów

Przeróżnie też bywało od najstarszych dni,

Lecz nikt takiego zwierza nie widział; być może,

Żył ongi przed potopem śród lodowych stref.

Wyraźnie mówi o tym Pliniusz i wspomina.

Iż żubr przebywał w puszczy północnej i tur.

Nie było, mówią starzy, dzikszego nad tura,

Którego w swoich lasach polski żywił kraj.

Podobnoć tu na świecie nie ma drugiej ziemi,

Co by w swoich ostępach ten chowała miot.

Najbliższy mu dzikością jest żubr, żubr grzywiasty -

Tak pisze on - trza czytać chcąc lepiej go znać.

Niejeden mi zarzuci, że zmyślam, nie wątpię,

Że trudno, by zwierz który miał podobny łeb.

Tak rzecze, kto upałów nie mieniał na chłody

Puszcz naszych! Lecz mów sobie, ile tylko chcesz,

Bylebym miał swobodę wyjawić, co razem

Z niemałą garstką mężów mój uwidział wzrok,

A nad czym jeszcze wtedy wzgardziwszy wczasami

Strawiłem nie dające się odwołać dni.

Jakże dziś ku nim tęsknię, jakże się mozolę,

Na rozmaity sposób zarzucając sieć!

Nie gnuśnych szukam leży, tylko chwile łowię

Dla nauk mych stracone za ubiegłych lat.

Lecz trudno je powstrzymać, trudno je zawrócić,

Sposobu nie ma na to, kiedy uszły raz.

Niech giną, wszak prawideł nie możem narzucać

Losowi - ani zwlekać z naglą pracą tą!

 

Co robić? Nie pokażę ja ludziom uczonym,

Do jakich starożytnych wziąć się mają ksiąg,

By poznać kształty zwierza, i z jakich się stronic

Dowiedzieć, co za rozmiar ma ten olbrzym nasz.

Czytałem ci ja dużo - niczegom nie znalazł

I mniemam, że w swych tajniach ukrywał to bór.

Diakon tylko Paweł, lombardzki dziejopis,

Wiadomość o ogromnej postaci nam dał,

Piszący, że na skórze piętnastu się chłopa

Pomieści: miał to z starca wiarygodnych ust.

Mnie skóra nie nowina ni rogi sążniste:

Nieraz je obracałem w mym ręku - to wiedz.

Cokolwiek bądź, na korzyść mi wyjdzie mój dawny

Obyczaj polowania, twardy życia trud.

W północną gąszcz ja, Polak, choć rzymskim pisarzom

Nie równy, zwracam przecie usilny swój krok.

Od ojcam się nauczył przetrząsać kryjówki

Zwierzyny, przezornymi stopy tłumić szmer,

Od niego wiem, za jakim iść wiatrem, by uchem

Lub nozdrzem zwierz nie odkrył zasadzki ni zbiegł.

On pocić mi się kazał pośród śniegów mroźnych,

Pocisków wielki ciężar na me barki kładł,

Pasł oczy śmiercią zwierza, uszy graniem story,

Niedźwiedzie kiedy giną, kiedy pada dzik.

Gdy trwożnych dzikich osłów napędzi się w sieci,

Gdy w potrzask miot niejeden idzie już na skon,

Od strzałów gdy ognistych trzęsie się powietrze,

Przeszyte kulą cielska gdy runą o ziem,

Gdy część, bełtami jeźdźców ubita w szalonej

Nagonce, zlewa ziemię bryzgiem krwawych pian -

Gdy takie w głuchym lesie spełniały się sprawy,

Jam często dorównywał w trudzie druhom mym

I rzekim, ufny w konia, przepływał koryta

Dnieprowe, gdy przez wodę puszczał się mój zwierz:

Nie przeto, iżbym nie chciał ujść niebezpieczeństwa,

Lecz brzydko od przyjaciół być lichszym i w tym.

Zaznawszy moc przypadków na łowach litewskich,

Nie bardzom mógł uprawiać, przyznaję, wasz kunszt.

A kunszt ci to największy: więc, proszę, oględniej

Przyjmijcie ten myśliwca niezbyt gładki wiersz.

 

Postaram się pokrótce opisać wam zwierza

I jego obyczaje, ciągnąc dalej rzecz.

Od innych sroższy stworzeń albo też im równy,

Dla człeka jest li groźny, gdy go zranił człek.

Z największą też czujnością strzeże swego życia,

Wystawić sobie większej nie mógłby już nikt.

Ślepiami strzela wokół, zerka na wsze strony,

Najdalsze też wyśledzi krańce swoich dróg;

Powieki ludzkiej nagłe dostrzeże on drgnięcie,

Chociażby człek swe ruchy na uwięzi miał.

Najmniejszy szmer za sobą uchwyci uszami,

Baczący, by na tyłach przezornie się strzec.

Częstokroć też poważnym przechadza się krokiem,

Jeżeli nie lśnią strzały, nie błyszczy się broń.

Zaś ona długie w tobie utkwiwszy spojrzenie

Przystaje, tak ją więzić umie ludzki wzrok.

Lecz jeśli wiedzie z sobą, troskliwa, swe młode,

Szaleje, chrzęstem broni uderzona, w mig.

Straszliwym wieści rykiem swą okrutną wściekłość,

To znak jest, by nikt zbytnio nie zbliżał się k'niej.

Lecz płocho nie napada nikogo, prócz wroga,

Bezpieczna nie ukrzywdzi, gdy uciekać chcesz.

Wesoło igra ciołków żwawy ród, na wolę

Puszczone - żadnych ojcom nie sprowadzą trosk.

A takie są pojętne, że sprawnymi skoki

Za wszelkim ruchem matki podążają w trop!

Niebawem powalone przeskakują kłody

Lub pędzą po równinie, jakby je ktoś gnał,

Umieją w chyżym biegu brać szerokie rowy,

Rożkami potrząsając pośród groźnych min,

W zapasach nieustannych ćwiczą miękkie ciała,

Spoczynku jeno rzadkich używając chwil.

Stworzenie to wytrwale, żądne wielkich znojów,

Że któż by to uwierzył patrząc na ich kształt!

A kiedy w ciasnym miejscu zatoczy swe kręgi,

Od ruchu w przegwałtowny wprowadza się ruch.

Odwraca się, porywa wyrzuconą mierzwę

I nim spadnie, na rogach rozstrząsa ten gnój.

 

Wspaniałe też i piękne czynią widowisko,

Gdy poczną się parować wśród udanych walk,

A jesień je rozbudza sprowadzając jurny

Miłości czas, trwający przez niewiele dni.

Obchodzą je w prawdziwie uroczysty sposób:

Świadectwem ich radości luby dźwięczny bek,

Powietrze rozedrganym napełnia się rykiem

- Wierzchołki krzepkich dębów jął przebiegać dreszcz -

Świadomi powiadają, że nad wszelkie surmy,

Nad wszelkich dźwięki lutni idzie ten ich głos:

Przeróżne wszystkie tony w jedną się zlewają

Harmonię, ponad którą nie ma słodszych brzmień.

Nie mam wieści, jak długo trwa ich bieg żywota

I kiedy następuje kres ich starych lat.

Są pisma, które twierdzą, podając dowody,

Że dwustu doszedł roków pewien stada wódz,

Na czole ci on białą połyskiwał grzywą,

Od grzywy tej i stado wzięto nazwę swą;

Poza tym - dla dzisiejszych też wieków to dowód -

Źrenicy go pozbawił jakiś ongi bój.

Jak bywa śród wielmożów, spór toczono srogi,

Praw sobie zaprzeczając o zwierza i las -

Procesów zakończenie widziano po czasie

Dalekim, to świadectwo długich wodza dni.

Ze jednak jest wątpliwość, ile żył nieznany

Lat przedtem, więc mi większą pewność trudno mieć.

Niejedno chyba o tym mówi wiara ludu,

Powtarzać jej nie będę, bo nie dość ją znam.

Daremnie też się łaszą zbyt ciekawe uszy:

Tu szmery tylko drżące budzi lekki wiew.

Po dawnych niech pisarzy błąkają się błoni,

My mamy swą wskazówkę, jaką drogą iść.

Są w prawie, niech swobody użyją do woli,

Ten, komu ja to piszę, tylko prawdzie rad.

Wyrasta płód i w wielką przemienia się trzodę,

I strzeże swych legowisk mocą wspólnych sił,

Nadzieja zaś spokoju polega na stróżu,

Co groźne całe stado obchodzi li sam,

A rządy tylko piękny sprawuje i dzielny:

Po władzę idą samce często poprzez krew.

Do strasznych nieraz bojów stają biedni wodze,

Ni jednej chwili pewnej nie daje im czas.

W zapasach o królestwa taka jest zażartość,

Że o tym, kto zwyciężał, rozstrzyga li śmierć.

A kto z tych walk wzajemnych wychodzi zwycięsko,

Nagrodę otrzymuje - władnie stadem, król,

Zwyciężon zaś na wieczne odchodzi wygnanie -

Samica kroczy smutna w swego pana ślad.

[...]

Nasamprzód poraniły go lekkie pociski,

Sterczały w górę pręty posłanych mu strzał.

Rozwścieklon, strasznie sapiąc drżącymi nozdrzami,

Gromadę łowców zmierzył spojrzeniem i wraz

Zwrot nagły uczyniwszy, w gwałtownych podskokach

Co prędzej jął uciekać; jeźdźce za nim w ślad

Z okrzykiem przeraźliwym puścili się w pogoń,

Rozlegał się głos w okrąg odbity od chmur.

Lecz gdy w szalonym biegu dotarł zwierz do miejsca,

Gdzie drogę mu tamował stos zwalonych kłód,

Zatrzymał go wrzask łowców: odparty, przystanął

I zdawał się namyślać, którędy by zbiec.

Wtem ranę mu zadaje świszczący znów pocisk,

Ażeby go rozpętał jeszcze większy gniew.

Widzący, jak mu cielsko przeszywa żelazo,

W szaleństwo wręcz popada rozjuszony żubr:

Myśliwych okrutnymi przebija oczami,

Wciąż bacząc, gdzie najgęściej skupia się ich tłum.

Nasamprzód, rażąc krwawo, kieruje swe ciosy

Ku sforze rozszczekanej, potem wpada w lud...

[...]

W gwałtownych mknąc podskokach, snadź większy z postaci

W tym biegu wyciągniętej, sapie, parska w krąg,

Wiatr grzywą mu potrząsa, na oba ją boki

Rozwiewa. W takim kształcie wielki, dziki stwór

Na oślep w ogrodzonym rzuca się ostępie

Szukając, czym nasycić okrutny swój gniew.

[...]

Z przedziwną mocą w piersiach każdy za swym drzewem

Stojący, na okrutny narażony skon,

Mieczykiem połyskując, pokrzykując z cicha

Dzikiego k'sobie zwierza przynęca, a ten

Od huraganu szybszy - rzuca się na wroga,

Co chroni się na drzewo odskakując w tył.

Daleki wziąwszy rozmach potwór w nie uderza

Z chyżością niespodzianą, niby błysk i grom.

Na ziemię odwalone padają gałęzie,

A po nich ciężko stąpa ich niszczyciel, żubr...

[...]

Dziewico, Matko Boża! Gdym pragnął Twe imię

Wypisać tutaj, z trwogi zadrżała mi dłoń.

Nie mogę leż zrozumieć, oszołomień w duszy,

Co lepiej? Czy zamilknąć, czy przemówić mam?

Zamilknąć, gdyś Ty godna, aby świat Cię sławił?

Przemówić, kiedy umysł ani język ludzki

Snadź nie wie, jakich użyć najgodniejszych słów?

Lecz ufny w Twoją dobroć, wyższą ponad wszystko,

Cokolwiek jest niższego od Boga - o, patrz,

Przychodzę z drżącym sercem, błagam przebaczenia

I rzucam się, Maryjo, do Twych świętych stóp.

W tym lichym, brudnym płaszczu, z lichszym jeszcze wnętrzem,

Modlitwy trwożne z bladych wydobywam ust,

Nie przeto, iżbym godny był rzec chociaż słowo,

Lecz wiem, że Ty nas tylko zdołasz wyrwać z klęsk.

Litując się nad dolą człowieczą wszak - Ciebie

Posadził Bóg na górze niby zbawczy blask,

I jako ptak bezpióre ochrania pisklęta,

Tak Ty, Dziewico czysta, troszczysz się o lud.

Jak matka ku dziecięciu wyciąga ramiona,

Tak w górę Ty podnosisz tych, co padli w proch.

O, kwiatu dziewiczego wielki Majestacie!

Swe modły racz dołączyć dzisiaj do mych próśb.

Na wojny patrz zaciekłe, na krwią zlane pola,

Patrz, jakie prawo miecza rości sobie los

Do ludu, co połączeń wiarą Twego Syna

W pokoju winien bratnim żyć po wieków wiek.

Książętom naszym, błagam, daj opamiętanie,

Niech widzą, że zdradzili obowiązek swój.

Przecz każdy z nich, puściwszy cugle świata z ręki,

Z imienia tylko stróż jest, z istoty zaś wilk?

Tymczasem, byśmy mogli odetchnąć, Ty wroga

Powstrzymaj zażartego, hamuj jego złość,

Niech w jasyr nieszczęsnego tak nie pędzi ludu,

Bezbronnym niech narodom nie narzuca pęt!

 

POWRÓT

---