Margaret Mead Przeszłosć kultury postfiguratywne czyli nieocenieni przodkowie
Rozróżnienie na kultury postfiguratywne- w których dzieci uczą się głownie od swoich rodziców (jest tak w społ. prymitywnych, wąskich gr. Religijnych, opierają się na autorytecie pochodzącym z przeszłości) kofiguratywne- zarówno dzieci jak i dorośli uczą się od swoich rówieśników(wielkie cywilizacji z konieczności wypracowały w sobie techniki przyswajania zmian), prefiguratywne- dorośli uczą się również od swoich dzieci( jest odbiciem czasu w którym żyjemy).
Kult. Postfiguratywna- zmiany zachodzą wolno i są trudno zauważalne, przeszłość dorosłych jest przyszłością młodych. Starsi nie chcą dopuścić żadnych zmian i swoim następcom przekazują poczucie niezmiennej ciągłości, cechą tej kultury jest również przekonanie członków starszego pokolenia, że ich sposób życia nie ulega zmianom, że jest odwiecznie ten sam( bez względu na to jak jest faktycznie)dostarczali wzorca całego życia. Kultury takie występują również wśród ludów koczowniczych, które wędrują 2 razy do roku, wśród grup w diasporze(Ormian czy Żydów), również wśród nielicznych grup arystokracji, wśród społeczności skazanych na wygnanie( Eta w Japonii), a także wśród ludzi, którzy niegdyś żyli w złożonych społ. znalazłwszy się na obcej ziemi mogą stracić zdolność przyswajania zmian, tym samym lgną do siebie by silniej stwierdzić wspólną tożsamość ze swymi przodkami. Wymagają jednoczesnej obecności trzech generacji, są tym samym związane ze społeczną rolą pokoleń, ciągłość opiera się na realizacji oczekiwań starszego pokolenia. Każdy w takim systemie słyszał od urodzenia tę samą wersję przeszłości. W przypadku nie wypełniania oczekiwań należycie, jednostka jest jednak takim samym członkiem swej kult jak ci którzy spełniają te oczekiwania w pełni.