PEDAGOGIKA KULTURY zwana personalizmem pedagogicznym lub pedagogiką humanistyczną. Kierunek ten powstał jako próba pogodzenia się, a jednocześnie przeciwstawienia jednostronności tych dwóch poprzednich. Wg pedagogów kultury proces wychowania jest określony jako spotkanie jednostki ludzkiej (personalnej osoby) z dobrami kultury i określonymi warunkami, warunkami których się znajdują te trzy przedmioty (jednostka, otoczenie i dobra kultury). Człowiek bierze udział w tworzeniu dóbr kultury wzbogacając tym samym swoje siły duchowe i tworząc nowe wartości. Przedstawiciele to: Wilhelm Dilthey, a w Polsce: Zygmunt Mysłakowski, Bogdan Nawroczyński, Sergiusz Hessen, Bogdan Suchodolski.
POSTMODERNIZM - nurt kulturalny, znalazł swoje odbicie także w pedagogice. Zdaniem postmodernistów, zaciera się różnica między kulturą popularną a kulturą wysoką, między awangardą a kiczem. W kulturze dominuje swoboda, dopuszczalne jest wszystko: wieloznaczność, przeplatanie się, dowolne wybieranie i manipulowanie cytatami. Jeśli chodzi o pedagogikę, zgadza się ona na różnorodność, wieloznaczność, niejednorodność. Odrzuca się wszystkie autorytety, wzorce, fundamentalne idee. Zdaniem postmodernistów jest nauczaniem postaw (nauczyciel - uczeń, rodzic - dziecko), również odgórnym kształtowaniem osobowości młodego człowieka. Postmoderniści odrzucają urabianie, odwołują się do źródeł i tekstów popularnych, popularnych min. Bazują na symptomach subkultur, odwołują się do symboliki młodzieżowej. Postmoderniści uważają, ze pedagogika nie może rościć sobie prawa do nieomylnej wiedzy, nie ma także pewności co do jednoznaczności aktu naukowego poznania. Postmoderniści mocno akceptują probabistyczny (prawdopodobny) charakter pedagogiki) Przedstawiciele na świecie: R. Rottary, w Polsce: T. Szkudlarek.
PEDAGOGIKA MARKSISTOWSKA - nurt aktywny do końca lat 80 w Polsce. Inaczej zwana pedagogiką materialistyczną, oparta na filozofii marksistowskiej. Człowiek wprawdzie jest najwyższą wartością ale jego istota i rodzaj są całkowicie zdeterminowane przez warunki bytu społecznego i prawa rządzące ładem społecznym. Wychowanie służy zatem przekształceniu stosunków społecznych w imię sprawiedliwości społecznych. Pedagogika ta nazywana jest pedagogiką dyrektywną, inaczej narzuconą. Przedstawiciele: Karol Marks, F.Engels, Włodzimierz Lenin i jego żona Nadjeżda Krupska i pisarz rosyjski Lew Tołstoj. W Polsce to Aleksander Lewin, Wł. Spassowski, Stefania Sempołowska, ST. Rudniański i Heliodor Muszyński. Marksiści byli zdania, iż rozwój przemysłowy determinuje konieczność przechodzenia od wychowania rodzinnego, w kierunku wychowania społecznego. Głównym celem stawianym przez ustrój socjalistyczny wychowaniu, było przygotowanie wszechstronnie rozwiniętych członków społeczeństwa. Wychowanie komunistyczne składało się z wychowania umysłowego, fizycznego oraz kształcenia technicznego, a także moralnego i estetycznego.
Pedagogika krytyczna
Jest to nurt radykalne krytyki praktyki szkoły przez niektórych pedagogów łączony z konstruktywnym postmodernizmem.
Był konsekwencją powszechnego niezadowolenia z usług edukacyjnych i szkoły jako instytucji wychowawczej.
Pedagodzy krytyczni uważają, że szkoła nie nadąża za rewolucją naukowo-techniczną, a tym samym za potrzebami i wyzwaniami tych przemian.
Przedstawiciele: m.in. L. Witkowski, T. Szkudlarek.
Antypedagogika:
Jest to ruch , który radykalnie przeciwstawia się wszelkiej pedagogice wychowania autorytarnego, represyjnego, opartego na przedmiotowym traktowaniu wychowanka.
Wychowanie tradycyjne zdaniem antypedagogiki, narzuca dziecku gotowy cudzy system wartości.
Ważną formułą pedagogiki jest wspierać a nie wychowywać.
Przedstawiciele: m.in. T.Szkudlarek, B. Śliwerski.
Postmodernizm:
Nurt kulturowy mający swe odbicie również w pedagogice.
Zaciera się różnica między kultura popularną, a wysoką kultura, awangardą a kiczem.
Także w pedagogice istnieje zgoda na różnorodność, niejednoznaczność, odrzucenie wszelkich wzorców, autorytetów, fundamentalnych idei.
Według postmodernizmu edukacja jest nie tyle oświeceniem, narzucaniem postaw niewiedzącym przez wiedzących, co odgórnym kształtowaniem tożsamości innych.
Postmoderniści głoszą, że pedagogika nie może rościć sobie prawa do prawdy i szczególnej pewności poznania naukowego.
Przedstawiciele: m.in. T. Szkudlarek.
Pedagogika Waldorfska
Rudolf Steiner: Studiował matematykę, nauki przyrodnicze, filozofię, psychologię, literaturę i medycynę.
Powstała szkoła typu - Waldorf:
Prywatna , niezależna od systemu szkół państwowych, ich programów.
Dla dzieci robotników i urzędników fabryki (Waldorf - Astoria).
Radykalna forma kształcenia nauczycieli (kurs z zakresu wiedzy ogólnej o człowieku, dydaktyki i metodyki nauczania, wiedzy o charakterze ćwiczeń językowych.
Nie kieruje się narzuconymi zasadami.
Jego pedagogika ukierunkowana na tworzenie społeczeństwa przyszłości, w którym wyróżniał trzy sfery życia:
duchowo - kulturową
gospodarczą
prawno - polityczną
Podstawowym warunkiem zaistnienia w życiu sfery duchowej jest wolność.
Idea wolności:
Od urodzenia człowiek powinien dorastać w wolności od żądań władzy i życia gospodarczego.
Stworzenie jednostce szansy, by rozwinęła swoje zdolności, swoją indywidualność i zainteresowanie.
Tworzenie wolnych szkół powszechnych, średnich i uniwersytetów finansowanych przez fundacje, kwesty społeczne i indywidualne, tworząc wolne korporacje, które będą decydowały o planach, treściach i metodach kształcenia.
Szkoły - niezależne, samorządne, pozbawione hierarchicznej struktury.
Koncepcja wychowania przez pracę
Koncepcję szkoły pracy do pedagogiki wprowadzili Dewey i Kerschensteiner, którą to zasadzili na argumentach zarówno psychologicznych, jak i filozoficznych i socjologicznych. Z psychologicznego punktu widzenia, za takim pomysłem przemawiała aktywność dziecka, jego praktyczne zainteresowania i ich aktywny charakter. Z punktu widzenia filozofii, dla Deweya argumentem za wprowadzeniem takiej reformy były tezy pragmatyzmu, natomiast Kerschensteiner odwoływał się do zadań państwa prawa i kultury jako najwyższej wartości. Socjologiczna argumentacja zwraca z kolei uwagę na uspołeczniający wpływ swobodnych wspólnot pracy (jakimi miały by być szkoły pracy) oraz wychowawcze i państwowe znaczenie pracy zawodowej - w tej koncepcji wykształcenie ogólne nie jest bardziej elitarne od zawodowego.
Pedagogika personalistyczna
Personalizm (grec. prosopan - osoba; łac. persona - osoba; personalis - osobowy) to refleksja i dyskurs przypisujące osobom ważne miejsce w rzeczywistości, uznające osoby za miarę wszelkich rzeczy i podmiot wszelkich praw, w żadnym wypadku nie jest on systemem ani narzędziem politycznym - jest perspektywą myślenia, swoistą etyką, zobowiązaniem.
Pedagogika personalistyczna, stanowiąca tradycję europejskiego wychowania, ma swe korzenie w greckiej "paidei", a u jej podstaw leży określona koncepcja człowieka; człowiek to "animal rationale" - czyli zwierzę rozumne, z czego wynika, że jest on tworem przyrody i zarazem przyrodę tę transcenduje (przekracza) dzięki rozumowi. Na zwierzęcość człowieka składają się: życie biologiczne oraz życie psychiczne, natomiast sfera jego rozumności tworzy tzw. życie osobowe. To ostatnie przejawia się w poznaniu, miłości i wolności, a także w podmiotowości wobec praw, suwerenności i godności. Człowiek jest osobą, a sensem jego życia jest aktualizacja, urzeczywistnianie wymienionych potencjalności osobowych na tle poznanego i w sposób wolny uznanego ostatecznego celu jego życia. Inaczej mówiąc, życie osobowe człowieka jest w jego możności, jest mu zadane. Każdy rodzi się jako osoba, ale też każdy stoi przed koniecznością budowania swojego człowieczeństwa. Budowanie to nie dokonuje się ani spontanicznie, ani mechanicznie, wymaga ono bowiem społecznego i indywidualnego wysiłku samowychowania, realizującego się w polu kultury. Istotą wychowania jest więc aktualizacja potencjalności osobowych człowieka, a wychowanie wymaga społecznej współpracy wychowawcy z wychowankiem. Rola wychowawcy jest pomocnicza, kierująca i wspierająca; prowadzi on wychowanka do pełni człowieczeństwa