Wonne łąki i ogrody

Czyste rzeczki ciche wody

Zieleń lasów - błękit nieba

Razem wielki bochen chleba

W czarną ziemię go zasiały

Czarne ręce choć bolały

Nim z ziarenka stał się chlebem

Wpierw był kłosem - rósł pod niebem

Ciepłe deszcze go podlały

Szumem wiatry zapylały

Złote słońce mu świeciło

I nadzieją serce biło

Że w mozolnym żniwnym trudzie

Ręce rękom - ludziom ludzie

Dadzą bochen z ziemi wzięty

Bochen chleba - cały święty.

---