Metoda storyline
Metoda storyline nie jest w Polsce popularna. Stwarza ona jednak idealne warunki do stymulowania rozwoju i aktywności dziecka. Aktywność ta ze względu na stawiane przed dziećmi atrakcyjnych i otwartych zadań problemowych jest często aktywnością twórczą, lub aktywności własnej.
Twórcami metody storyline są metodycy z Collage of Education in Glasgow: Steve Bell i Fred Rendell w współpracy z nauczycielami, którzy pomogli im określić jakie potrzeby ma współczesna szkoła, jest więc inicjatywą odpowiadającą na problemy praktyki szkolnej.
Głównymi celami zmian w praktyce szkolnej było:
Wdrażanie podejścia skoncentrowanego na dziecku
Zapewnienie aktywnego i odkrywczego uczenia się
Integracja programu
Wspieranie zróżnicowanej pracy grupowej
Charakterystyczne cechy metody storyline:
Wspiera kreatywne partnerstwo między nauczycielem a uczniem, w którym jest miejsce na dzielenie się emocjami i pomysłami
Tematyka storyline może zostać przyjęta tylko wtedy, gdy uczniowie ją zaakceptują
Aktywny wkład uczniów, pomimo kierowania i nadawania kierunku pracy przez nauczyciela
Zaangażowanie i poczucie współtwórczości
Najistotniejsze jest rozwijanie pomysłowości
Pracę rozpoczyna się od ustalenia tego co uczniowie już wiedzą, jakie mają doświadczenia lub wiedzę wyniesioną z poprzednich etapów edukacyjnych. Dzieci sugerują odpowiedzi na przedstawione im problemy, tworzą postacie, a nawet scenariusze dalszych zdarzeń, przez co wzrasta ich zaangażowanie.
Uczniowie tworzą swoje własne modele mentalne, zanim zostaną one skonfrontowane z rzeczywistością. Uczniowie mając wyobrażenia np. na temat spotkania z zaproszonym gościem w sposób bardziej świadomy mogą zadawać mu pytania i w tym wydarzeniu uczestniczyć koncentrując się na określonych celach.
Ważne w nauczaniu jest stosowanie następujących zasad:
Zasada opowieści - opowieść jest centralną częścią doświadczenia człowieka, wiedza dotycząca wydarzeń, tradycji przekazywana jest w formie opowieści, opowieści dają przewidywalną, linearną strukturę tego, czego chcemy nauczyć,
Zasada udziału - zaangażowanie i zainteresowanie dzieci świadczy o tym, iż cały czas zachodzi proces uczenia się.
Zasada nauczycielskiej „liny” - dotyczy krytycznego partnerstwa między nauczycielem a uczniami, nauczyciel trzyma linę, którą jest opowieść, zaplanowana w celu osiągnięcia danych celów, lina jest elastyczna
Zasada własności - najsilniejszy czynnik motywacyjny dla dzieci, rozpoczynanie od dziecięcych modeli pojęciowych, poprzez zadawanie pytań np. „a jak sądzicie”, jest wyrazem szacunku dla wiedzy i doświadczeń dziecka. Ponadto dzieci zbiorowo mają więcej wiedzy i doświadczeń niż indywidualnie, wspólne pomysły są motorem do rozwoju wydarzeń.
Zasada kontekstu - łączy się z zasadą opowieści, dzieci dążą oda znanego po nieznane, kontekst daje im możliwość zrozumienia powodów uczenia się danych rzeczy, musi więc dawać poczucie związku z codziennym życiem dzieci
Zasada struktury poprzedzającej aktywność - dzieci powinny odkryć co wiedzą, a czego nie wiedzą, niedosyt wiedzy owocuje formułowaniem pytań i poszukiwaniem na nie odpowiedzi. Zadaniem nauczyciela jest tworzyć strukturę pracy, wskazać uczniom punkt wyjścia dla tworzenia postaci, wydarzeń, przeprowadzenia badań. Struktura ma pomóc mniej zdolnym uczniom poradzić sobie z zadaniem, jednak powinna dawać również wiele swobody dzieciom, które chcą osiągnąć cel na swój sposób.
Scenariusz zajęć metodą storyline
Stanowi całość złożoną z odrębnych części zwanych epizodami
Inspiracją dla nauczyciela może być bajka
Rozpoczęcie od inspirującego startu, przez ciekawe rozwinięcie, historia rozwija się i scala proces uczenia się
Fabuła historii stanowi kontekst do omawianych treści, stanowi strukturę tych treści
By osiągnąć cel nauczyciel formułuje pytania kluczowe, które muszą wiązać się z doświadczeniami uczniów, stymulować aktywność twórczą dzieci, prowadziły do aktywności będącej celem nauczyciela.
Np. Temat: Gnomy w Nowej Wsi
Epizod 1 - kontakt z gnomami
Pytanie kluczowe - jak myślisz, jak wyglądają gnomy?
Cel: przedstawienie wyobrażeń w formie plastycznej, pisemnej itp.
Dwa typy scenariuszy:
Oparte na organizacji
oparte na historyjce
Czas realizacji scenariusza uzależniony jest od tematyki.
ZALETY
Największym atutem metody storyline jest silna motywacja uczniów i ich duże zaangażowanie, a także możliwość prowadzenia z jej wykorzystaniem kształcenia zintegrowanego wykonując zadania integrujące różne treści. Umożliwia realizację idei integracji we wszystkich wymiarach:
dziecko doświadcza scalonej rzeczywistości
dokonuje się za sprawą nauczyciela, który jest organizatorem i koordynatorem twórczości dziecka
linia działania dziecka i nauczyciela łączy się
integracja celów wychowania i nauczania nauczyciela (zew.) i ucznia (wew.)
integruje oferty edukacyjne
akcentuje integrację zespołu klasowego
integruje środowiska życia dziecka
jest metodą skoncentrowaną na dziecku
daje strukturę aktywującą ucznia i integrującą treści nauczania
pokazuje przydatność wiedzy w życiu codziennym
wzbudza uczucie szacunku między nauczycielem a uczniem
oferuje możliwość aktywności wykraczających poza program
akcentuje uczenie się oparte o samodzielność i kreatywność
PRZYKŁAD
O kocie, który jadł sześć kolacji
Kot mieszkał na ulicy Słonecznej równocześnie pod numerami 1,2,3,4,5,6, miał 6 imion i codziennie jadł 6 kolacji, a 6 właścicieli nie wiedziało o zaistniałej sytuacji, bo ze sobą nie rozmawiali.
Epizod 1 - Ulica Słoneczna
Dzieci oglądają kota - żywego albo maskotkę, mówią co wiedzą o kotach, uzupełniają swoją wiedzę z różnych źródeł.
Podział klasy na 6 grup - każda grupa to rodzina, która projektuje i buduje sobie domek. Grupy nie komunikują się między sobą i zastanawiają dlaczego między rodzinami nie ma kontaktu
Epizod 2 - Kocie obyczaje
Dzieci nadają imiona swoim kotom, układają dla nich jadłospis - dyskusja o kociej diecie
Epizod 3 - Wizyta u weterynarza
Kot choruje - każda rodzina idzie z kotem do weterynarza, który orientuje się, że 6 razy był u niego ten sam kot, dzwoni do właścicieli i chce wyjaśnić sprawę (nauczyciel wykonuje „telefony”)
Epizod 4- Narada sąsiedzka
Sąsiedzi muszą zastanowić się co zrobić.
Epizod 5 - przeprowadzka
Kot nie chciał mieć 1 kolacji i się przeprowadził. Trafił na osiedle, gdzie sąsiedzi od początku wiedzieli o sytuacji posiadania wspólnego kota, ponieważ rozmawiali ze sobą. Dzieci teraz wcielają się w rolę nowych 6 sąsiadów i rozmawiają co zrobić, by 6 kolacji nie zaszkodziło kotu, nadają mu wspólne imię i organizują zabawę integracyjną.