RYBY
Sandacz
Zamieszkuje duże, czyste zbiorniki zlewiska Morza Bałtyckiego, Kaspijskiego i Czarnego. Spotykany na głębokościach od 2 - 30 m. W Polsce występuje na obszarze całego kraju.
Ciało krępe, wydłużone, z szarobrązowym lub szarozielonym grzbietem, boki srebrzystozielone pokryte ciemnymi, poprzecznymi smugami. Na płetwie grzbietowej i ogonowej ciemne, regularnie rozmieszczone plamki. Pysk długi, spiczasty z szerokim otworem gębowym.Dorasta do 1,3 m, osiągając do 23 kg. Przeciętna masa odławianych sandaczy wynosi 3 - 5 kg.
Karaś
Występuje w słodkich wodach śródlądowych, można go spotkać w rzekach całej Polski i zbiornikach wodnych (z wyjątkiem szybko płynących potoków i zbiorników górskich) Ich siedliska są płytkie, zarastające roślinnością zbiorniki wodne, wypłycone części dużych jezior, małe oraz ciepłe jeziora z bogatą roślinnością wodną.
Jego ciało osiąga długość: 20-35 cm , waży: 2-2,5 kg, żyje 5-10 lat (Rekordowa długość życia wynosiła 28 lat). Dojrzałość płciowa samiec osiąga gdy ma 2-3 lat , natomiast samica 3-4 lat. Są jajorodne. żywi się: larwami owadów, niewielkimi skorupiakami, oraz mięczakami
W Wilanowie występuje : karaś srebrzysty oraz złoty.
Lin
Żyje w niezbyt głębokich, mulistych i obficie porośniętych wodach rzek i jezior. Hodowany w gospodarstwach stawowych. Występuje w całej Europie prócz Islandii, północnej Szkocji, Skandynawii, Dalmacji, Grecji, Krymu. W Azji spotykany na Syberii. Spotykany w wodach słonawych, np. w zlewisku Bałtyku. Hodowlana odmiana, zwana złotym linem jest w naszym klimacie bardzo popularną rybą ozdobną, często spotykaną w przydomowych oczkach wodnych i stawkach.
Ciało lina jest pokryte drobnymi łuskami, mocno osadzonymi w śluzowatej skórze. Płetwy charakterystycznie zaokrąglone. Otwór gębowy poziomy. W kącikach znajduje się po jednym krótkim i miękkim wąsiku. Osiąga długość 70 cm i wagę 6 kg. Żywi się drobnymi zwierzętami dennymi. Jest aktywniejszy nocą. Zimę spędza zagrzebany w mule. Tarło rozpoczyna w połowie czerwca. Samica składa około 300 tys. jaj na 0,5 kg. swej wagi przylepiając je do roślin wodnych. Młode wylęgają się po 3 dniach. Dojrzałość płciową osiągają po 3-4 latach.
Karp
W warunkach naturalnych przebywa w wodach stojących lub wolno płynących. Występuje niemal we wszystkich strefach klimatycznych. Siedliskiem karpia są stawy, jeziora nizinne, w cieplejszych okresach występują w płytkich przybrzeżnych wodach, natomiast w chłodniejszych przy dnie. Forma dzika występowała pierwotnie w Europie południowo-wschodniej i zachodniej Azji w zlewiskach mórz Egejskiego, Czarnego, Kaspijskiego i Aralskiego. Na skutek hodowli, której początki notowano we wschodniej Europie ok. XII i XIII w. oraz introdukcji został rozprzestrzeniony na terenie niemal całego świata.
mocny tułów o płaskiej stronie brzusznej
Karp występuje w kolorach od żółtobrunatnego do ciemnobrunatnego - zależne od odmiany oraz warunków środowiskowych. Otwór gębowy z grubymi wargami i czterema wąsikami - dwa małe, na górnej wardze, i dwa większe, w kącikach pyska, wysuwalne górne szczęki. Płetwa grzbietowa pojedyncza, długa, początek przypada w najwyższym punkcie grzbietu przed nasadą płetwy brzusznej, koniec sięga nasady płetwy odbytowej, płetwa ogonowa nieco zaokrąglona, słabo wcięta, krótka płetwa odbytowa.
Odżywia się drobnymi zwierzętami wodnymi, owadami i ślimakami. W czasie żeru wydaje odgłosy przypominające mlaskanie. Bardzo ostrożny i płochliwy. Może żyć ponad 20 lat. Ryba bardzo płodna, na 1 kg masy ciała samicy przypada średnio 100-200 tys. ziaren ikry. W wodach polskich nie odbywa naturalnego tarła, z powodu zbyt niskiej temperatury wody.
Okoń
Ciało okonia jest bardzo silnie wygrzbiecone w przedniej części, ścieśnione w płaszczyznach bocznych całej długości i owalne w przekroju. Posiada dwie płetwy grzbietowe, które stykają się podstawami. Tylna krawędź pokrywy skrzelowej jest zakończona dużym, wyraźnym, ostrym hakiem. Głowa okonia jest mała, a pysk zakończony paszczą, ustawioną nieco skośnie ku górze i uzbrojoną w liczne, ostre i drobne ząbki. Okoń może dorastać do 30-50 cm długości i osiągać ciężar nawet 1,5 kg. Młode okonie żywią się planktonem i larwami owadów. Prędko jednak stają się one drapieżnikami polującymi na młode ryby i wyjadającymi ikrę złożoną na tarliskach. Tarło okonia odbywa się od marca do maja. Samica w tym czasie składa 30 000 do 300 000 jaj, wydzielanych wraz z dużą ilością śluzu.
Zasięg występowania tego gatunku obejmuje wody całej Europy, z wyjątkiem półwyspów Pirenejskiego, Apenińskiego i zachodniej części Bałkańskiego oraz Irlandii, północnej Anglii i Norwegii. Jest znany także na obszarach wód północnej i środkowej Azji. U nas jest to jeden z najpospolitszych gatunków, spotykanych we wszystkich typach wód śródlądowych oraz w przybrzeżnych wodach Bałtyku.
Szczupak
Występuje w prawie całej Europie (z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, południowych Włoch i południowej części Półwyspu Bałkańskiego), a także w pólnocnej oraz środkowej Azji i w Ameryce Północnej. Żyje w wodach słodkich, zarówno płynących jak i stojących, oraz w słonawych wodach Bałtyku.
Osiąga długość do 1,5 m i masę do około 35 kg. Ciało ich jest spłaszczone, opływowe. Głowa wydłużona, ze zwężającymi się szczękami i bardzo szerokim spłaszczonym pyskiem. Zęby szczupaka na dolnej szczęce są skierowane do środka i bardzo ostre, szczęka górna jest ich pozbawiona. Ponadto liczne zęby występują na kości podniebiennej, kościach międzyszczękowych, lemieszu, kości gnykowej oraz łukach skrzelowych. Łuski są dosyć małe, owalne, mocno osadzone w skórze. Linia boczna dobrze rozwinięta, często poprzerywana, posiada ona dwa lub trzy rozgałęzienia wzdłuż boków. Na głowie znajdują się liczne jamki zmysłowe. Płetwy grzbietowa i odbytowa są przesunięte mocno do tyłu i położone blisko siebie. Ubarwienie zmienne w zależności od warunków środowiska. Młode osobniki są zwykle jasnozielone, brązowawe lub srebrzyste. Ciemne plamy na bokach zlewają się czasami w poprzeczne smugi. Starsze osobniki mają ciemnozielony grzbiet, jaśniejsze nakrapiane żółtymi plamami boki i biały brzuch. Płetwy parzyste są czerwonawe i jasne, na nieparzystych występują ciemne poprzeczne paski. W dobrych warunkach rośnie bardzo szybko. Szczupak jest rybą drapieżną. Tarło odbywa wczesną wiosną w marcu i kwietniu, na zarośniętych płyciznach, starorzeczach i zalanych łąkach. Ikra jest bardzo drobna, jest ona przytwierdzana do roślinności wodnej. Wylęg następuje po 12-15 dniach.
Brzana
Ma długie, niskie i walcowate ciało. Otwór gębowy dolny wysuwany zaopatrzony w dwie pary wąsików. oczy skierowane nieco ku górze. Płetwa ogonowa głęboko wcięta. Ostatni promień płetwy grzbietowej jest twardy i gruby, na tylnej krawędzi ząbkowany. Grzbiet oliwkowozielony lub ciemnoszary, boki jaśniejsze, brzuch biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa szare z ciemniejszym obrzeżeniem, pozostałe płetwy czerwonawe. Osiąga przeciętnie około 70 cm, maksymalnie 120 cm długości i 12 kg wagi.
Głównym pokarmem są larwy owadów wodnych (muchówki, chruściki, widelnice, jętki) oraz kiełże, mięczaki i skąposzczety, rzadziej małe ryby.
Samce dojrzewają płciowo w 2 lub 3 roku życia, samice w wieku 4-5 lat. Tarło odbywa się etapami od maja do sierpnia, w temperaturze 15-18 °C, na piaszczystym lub kamienistym podłożu w płytkiej wodzie.
Jest to ryba typowo rzeczna. Przebywa zazwyczaj w miejscach o twardym, kamienistym lub kamienisto-żwirowym dnie i szybkim nurcie. Osobniki młode najczęściej przebywają bliżej brzegu, starsze zaś w głównym nurcie, w głębszej wodzie. Młode brzany są wrażliwe na spadek zawartości tlenu w wodzie.
Sum
Występuje głównie w rzekach i zbiornikach zaporowych, w jeziorach sporadycznie. Zamieszkuje rzeki zlewiska Bałtyku, Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego po Ren. Introdukowany we Francji, Włoszech oraz na Półwyspie Iberyjskim.
Aktywny zazwyczaj po zmroku, dzień spędza leżąc nieruchomo na dnie w głębokich miejscach o spokojnym przepływie. Jest wybitnie ciepłolubny. Zimą nie żeruje.
Osiąga długość ponad 2 m i wagę ponad 100 kg.Ciało długie pozbawione łusek, głowa duża, otwór gębowy duży silnie uzębiony. Nad górną szczęką znajdują się dwa długie, a pod dolną cztery krótkie wąsy. Płetwa grzbietowa jest silnie zredukowana, posiada tylko 3-5 promieni, natomiast płetwa odbytowa jest bardzo długa i sięga prawie do zaokrąglonej płetwy ogonowej. Ogon bardzo długi, stanowi 3/5 długości ciała. Oczy małe, nozdrza zakończone krótkimi mięsistymi rurkami. Ubarwienie zależy od środowiska. Grzbiet jest ciemny lub prawie czarny, czasem z zielonkawym, niebieskawym lub brązowawym odcieniem. Boki ciemnożółtawobiałe z wyraźnym szarobrązowym marmurkowym wzorem, brzuch szarobiały z ciemnymi nieregularnymi plamami. Czasami występują czerwonookie osobniki albinotyczne. Dożywa ponad 30 lat. Jest drapieżnikiem. Dojrzałość płciową osiąga w wieku 3-6 lat. Tarło odbywa się w czerwcu, czasem w lipcu w temperaturze około 20 °C. Ikra składana jest na roślinach, samica buduje gniazdo i składa do niego około 500 tys. ziaren ikry, której pilnuje samiec.
Płoć
Występuje w całej Europie z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, zlewiska Adriatyku, Grecji oraz północnej Skandynawii, na wschodzie sięga daleko w głąb Azji. Występuje we wszystkich wodach słodkich w Polsce (w rzekach i w jeziorach, z wyjątkiem górskich), także w wodach przybrzeżnych Bałtyku.
Ciało krótkie, wysoko wygrzbiecone, bocznie ściśnięte, w wodach ubogich w pokarm bardziej wysmukłe. Głowa krótka, szczęka górna nieco wysunięta przed mały, końcowo położony otwór gębowy. Płetwy piersiowe najdłuższymi promieniami sięgają nasad płetw brzusznych. Grzbiet ciemnobrązowy lub szaroczarny z niebieskawym lub zielonkawym połyskiem, boki jasnosrebrzyste, brzuch biały. Płetwa grzbietowa i ogonowa są szare z czerwonawym odcieniem, inne płetwy czerwonawe. Tęczówka oka czerwona. Płoć rośnie wolno, w wieku 10 lat osiąga długość 22cm. Żyje do 15-18 lat.
Zjada zarówno pokarm roślinny jak i zwierzęcy. Rodzaje pokarmu i żerowiska zmienia kilkakrotnie. Narybek żywi się planktonem skorupiakowym na płyciznach.
Samice osiągają dojrzałość płciową w 3-4 roku życia przy długości około 10 cm, samce o rok wcześniej. Tarło odbywa się zazwyczaj na przełomie kwietnia i maja przy temperaturze 15-16 stopni C.
Wzdręga
Występuje w wodach całej Europy z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, Szkocji, północnej Skandynawii i Krymu. Preferuje nizinne silnie zarośnięte, wolno płynące rzeki lub jeziora. Żyje w małych stadach.
Osiąga długość 25-30cm i wagę do 1 kg. Ciało bocznie spłaszczone. Otwór gębowy mały przedni, skierowany skośnie ku górze. Pomiędzy płetwami piersiowymi a odbytową występuje ostry, pokryty łuskami kil. Płetwa grzbietowa przesunięta do tyłu, jej przednia krawędź znajduje się na wysokości tylniej krawędzi płetw piersiowych. Grzbiet jest niebieskozielony, boki srebrzystobiałe z wyraźnym złotawym odcieniem. płetwy grzbietowa i piersiowe szare z czerwonawym odcieniem, pozostałe płetwy jaskrawoczerwone. Tęczówka oka żółta lub pomarańczowa.
Młode osobniki żywią się planktonem, a po osiągnięciu długości około 7 cm zaczynają zjadać głównie roślinnnoś wodną.
Tarło odbywa się w kwietniu i maju, ikra jest składana na roślinach.
Leszcz
Jest gatunkiem bytującym w głębokich słodkich wodach stojących, zasobnych w osady mułowe,
Ma wydatny brzuch i grzbiet, co dowodzi dużej zwrotności ryby w płaszczyznach pionowych i ryjkowaty pyszczek . Dzięki właściwościom swojego aparatu gębowego jest w stanie zasysać muł, a następnie wypluwać go i wyszukiwać cząstki pokarmu. Żyje w stadach: gromadnie odbywa tarło, zespołowo żeruje, a zimuje w wielkich zgromadzeniach. Stada rzeczne nie są jednak tak liczne jak te jeziorne. Ryba jest gatunkiem ciepłolubnym; ma wysokie wymagania cieplne w czasie rozrodu. Temperatura tarła wynosi 13-18 °C, wylęg zdrowych larw odbywa się w temp. 19-22 °C. Optymalna temperatura żeru to 17-23 °C.
Osiąga przeciętnie 3,5-4 kg wagi i do 70 cm długości. Zdarzają się także osobniki 7 kilogramowe. Leszcz żywi się pokarmem zalegającym w mule