ZASADY WYMOWY ŁACIŃSKIEJ
Dyftongi ae oraz oe wymawia się jak [e], np. praetor wymawia się [pretor], aerarium - [erarium]. W przypadku rozdzielnej wymowy dyftongu stosuje się znak diakrytyczny oë, np. coëmptio wymawia się jak [koemptio].
Znajdujące się przed inną samogłoską i wymawia się jak [j], np. ius - [jus]; iurisdictio - [jurisdiktio]; iustitia - [justitia]; maior - [major]. W pozostałych przypadkach i wymawiamy jak [i].
Qu wymawia się jak [kw], np. Quintus - [Kwintus]; quam - [kwam]; quaestor - [kwestor].
Ph wymawiamy jak [f], np. philosophus - [filosofus]. Rh wymawia się jak [r], np. rhetor - [retor]. Th wymawia się jak [t], np. thesaurus - [tezaurus].
Zbitkę ngu wymawia się jak [ngw], np. lingua - [lingwa].
C przed spółgłoskami oraz przed a,o,u wymawia się jak [k], np. consul - [konsul]; crimen - [krimen]; causa - [kauza]. Natomiast przed e, i, y, ae, oe, eu c wymawia się jak [c], np. Caesar - [Cesar]; civis - [ciwis]; caelibes - [celibes].
V wymawia się jak [w], np. vis - [wis]; novatio - [nowatio].