Szpital jako system społeczny

Grupa 16

Spis treści:

1. Definicja szpitala.

2. Szpital jako system społeczny.

3. Śmierć i umieranie.

4. Przykładowa struktura społeczna.

5. Zakres i obowiązki służb ratowniczych.

6. System szpital.

7. Podstawowe czynności i pojęcia.

8. Zakładki.

9. Bibliografia

1.

• Szpital- podstawowy zakład lecznictwa zamkniętego, służący badaniu i leczeniu chorych, wymagających stałej opieki lekarskiej i pielęgniarskiej, odpowiednich zabiegów leczniczych i diagnostycznych. W szpitalu prowadzi się szkolenie kadr, badania naukowe a także za pośrednictwem przychodni przyszpitalnych- leczenie ambulatoryjne i dobór chorych do leczenia szpitalnego. Pod względem funkcjonalnym szpital dzieli się na ogólne (wielooddziałowe z różnymi specjalnościami) i specjalistyczne (jednoimienne, np. zakaźne, psychiatryczne).

Szpitale jako miejsca izolacji chorych istniały w starożytnych Chinach, Babilonii, Egipcie, Grecji i Rzymie. Pierwsze instytucje noszące nazwę szpitala powstawały w pierwszych wiekach n.e., zwykle z pobudek charytatywnych, były to jednak raczej przytułki. Wysoki poziom uzyskały szpitale arabskie w IX-XIII w., mające biblioteki fachowe, oddziały specjalistyczne i prowadzące szeroką działalność leczniczą. W tym czasie poziom szpitalnictwa europejskiego znacznie się obniżył, rozwój nastąpił dopiero w epoce odrodzenia, a szpitale stały się w pełni zakładami leczniczymi. W XVII- XVIII w. powstały pierwsze kliniki.

Początki szpitalnictwa polskiego sięgają XII w. i wiążą się przeważnie z działalnością duchowieństwa i możnowładców. W 1791r. było 497 szpitali z 5,6 tys. łóżek, a w 1938r.- 632 szpitale z 69,4tys. łóżek. W czasie II wojny światowej wiele szpitali uległo zniszczeniu. Obecnie szpitale stanowią element państwowej służby zdrowia, (nie)liczne prywatne. W 1994r. było 701 szpitali dysponujących 215tys. łóżek.

2.

Z socjologicznego punktu widzenia szpital można rozpatrywać jako system społeczny, to znaczy system, w którym oddziałują na siebie i współdziałają dwie osoby lub więcej.

Forma wzajemnego oddziaływania nie jest dowolna, określają je reguły i normy, które mogą być wyczerpujące, albo mogą składać się z nie pisanych życzeń i ogólnych wskazówek postępowania. Czasem mówi się nawet, że poszczególne osoby w tym systemie mają przydzielone pewne funkcje stopniowo przyzwyczajają się do ich spełnienia, zgodnie z przyjętymi oczekiwaniami.

Pacjent w szpitalu również odgrywa przydzieloną mu, określoną rolę. Można się spodziewać, że będzie postępować tak, a nie inaczej, np. że będzie wykonywać polecenia lekarskie, przestrzegać przepisów obowiązujących w szpitalu. Rola lekarzy, pielęgniarek i innych pracowników w szpitalu mniej lub bardziej wyraźnie wyznacza ich stosunek do pacjenta i wzajemnie do siebie.

Rozwój medycyny i metod diagnostycznych oraz wkroczenie techniki do procesu leczenia powodują, że coraz ważniejszy staje się czynnik humanistyczny w systemie społecznym szpitala.

Parsons i Baks opracowali teoretyczny model mający na celu przedstawić jak funkcjonuje system społeczny. Wyszli oni z założenia, że w każdym systemie społecznym panuje hipotetyczna równowaga. Każdą czynność osoby wchodzącej w skład takiego systemu można klasyfikować wg wyników: czy przyczynia się do utrzymania równowagi, czy też ją narusza. Można też klasyfikować takie czynności stosownie do celu, jakiemu służą, dzieląc je na instrumentalne i ekspresywne. Czynności instrumentalne dotyczą technicznej strony wykonywania zadań, np. wykonywania operacji chirurgicznej, nałożenia opatrunku. Wg Parsona, osoba wykonująca czynność instrumentalną stwarza jednocześnie problem emocjonalny np. operacja wywołuje u pacjenta uczucie strachu i niepokoju. Równowaga systemu zostaje naruszona przez czynność instrumentalną, dopiero czynność ekspresywna przywraca tę równowagę. Czynności ekspresywne, czyli uczuciowe, są czynnościami, które usiłują wpłynąć na osobiste motywacje i zgodnie z tymi odczuciami - na psychologiczne procesy osoby wschodzącej w skład systemu.

Np. pielęgniarka, która siada obok chorego i usiłuje go uspokoić, wykonuje czynność ekspresywną. Jednym słowem - we współdziałaniu między lekarzem, pielęgniarką a chorym element instrumentalny wyraża się w rozpoznaniu, leczeniu i opiece technicznej, zaś element ekspresywny dotyczy stanu emocjonalnego, strachu, niepokoju, powstających m.in. właśnie w związku z rozstrzyganiem zadań instrumentalnych.

Podkreślono, że między lekarzem a pielęgniarką istnieje ustalony podział pracy tam, gdzie chodzi o wykonywanie zadań instrumentalnych i ekspresywnych.

Pielęgniarka ma specjalizować się w czynnościach o charakterze ekspresywnym, a lekarz - w czynnościach o charakterze instrumentalnym. To rozumowanie przedstawia się następująco: lekarz odpowiada za chorego, stawia diagnozę, dokonuje badań, przepisuje leczenie. Lekarz staje się więc autorytetem dla pacjenta. Instrukcje lekarza obowiązują zarówno pielęgniarkę, jak i samego chorego, opieka zaś pielęgniarki ma dla pacjenta znaczenie emocjonalne: pacjent widzi, że ktoś dba o niego, i to go podnosi na duchu. Opieka ta ma większe znaczenie dla dobrego samopoczucia pacjenta niż wyzdrowienie fanatyczne. Przydzielając pielęgniarce rolę ekspresywną obdarza się ją w oczach chorego także wysokim autorytetem, choć innego rodzaju niż ten, którym cieszy się lekarz.

Często u chorego występuje przygnębienie. Może je wywołać przebieg choroby, która niepokoi, lub sam fakt przebywania w szpitalu. W takich okresach chory wyraźnie szuka zrozumienia, opieki, emocjonalnego oparcia, pragnie, by znalazł się ktoś, kto przywróci mu pewność siebie. Ekspresywne zadania pielęgniarki stają się wówczas ważniejsze i pacjent może nawet wyżej postawić ekspresywną rolę pielęgniarki niż instrumentalną rolę lekarza.

W naszym społeczeństwie funkcje ekspresywną wiąże się zazwyczaj z rolą kobiety, np. matki. Dlatego też pacjent uważa za rzecz naturalną, że sprawy uczuciowe należą do pielęgniarki i nie spodziewa się pomocy w tym zakresie ze strony lekarza.

Niezależnie od tego, jakie stanowisko zajmujemy wobec tych teorii interesujące byłoby zbadanie, jak pacjent odnosi się do lekarza i pielęgniarki i czego się po nich spodziewa.

Ze zrozumiałych względów poważna funkcja w stosunku lekarz - pacjent przypada lekarzowi. Sposób jej pełnienia zależy m.in. od wiedzy, umiejętności zawodowych, od osobowości lekarza, oraz od rodzaju jego schematów poznawczych stosunków międzyludzkich.

W kontaktach z pacjentem lekarz wykorzystuje dwa kanały oddziaływania. Są to czynności wcześniej przez nas poznane, tj. instrumentalne, czyli te, które są ściśle związane z leczeniem i ekspresywne, tzn. zaspakajające potrzeby psychologiczne pacjenta.

Niekiedy obie te funkcje wyrażają się jednakowo. np. w postaci przekazywania informacji, które mogą mieć charakter albo instrumentalny albo ekspresywny.

Jeżeli lekarz pociesza chorego, uspokaja go, to można to nazwać czynnościami ekspresywnymi, a jeżeli mówi o chorobie, daje wskazówki, przypisuje kurację, to mówimy o czynnościach instrumentalnych.

Te same czynności instrumentalne mogą stworzyć problemy emocjonalne np. operacja, czy inne zabiegi wywołują niepokój pacjenta. Dopiero czynności ekspresywne ukierunkowane na stan emocjonalny pacjenta przywrócić mogą zakłóconą równowagę.

Nic więc dziwnego, że w oczekiwaniach pacjentów wobec lekarza funkcje instrumentalne mogą schodzić na dalszy plan.

Dowodem są wyniki badań kilkuset osobowej grupy pacjentów. Ankieta zawierała m.in. pytanie: „Jaki powinien być lekarz?” Na pierwszym miejscu wysunęły się wymagania dotyczące funkcji ekspresywnej.

W chwili zgłoszenia się do lekarza pacjent oczekuje przyjacielskiego potraktowania, zrozumienia i zainteresowania nie tylko chorobą, ale także osobą pacjenta. Lekarz nie może dopuścić do tego, aby chory poczuł się „przypadkiem chorobowym”. Jednym z kolejnych warunków, którego uwzględnienie umożliwia właściwe kształtowanie się stosunku lekarz - pacjent jest gotowość lekarza do ułatwienia pacjentowi wypowiedzenia się, a także gotowość do słuchania w skupieniu i akceptacji osoby chorego. Zdarza się, iż lekarz staje się dla pacjenta autorytetem, także w sprawach zawodowych, osobą o szerokich kompetencjach; pacjent zaczyna przywiązywać wielką uwagę do zachowań lekarza, a każdy z nim kontakt staje się silnym przeżyciem emocjonalnym. W tej sytuacji nabiera dla pacjenta szczególnego znaczenia właśnie międzyludzki aspekt kontaktu z lekarzem.

Należy pamiętać, że występuje pewna różnica między tym, czego pacjenci oczekują od lekarza, a tym jaki powinien on być, aby wzbudzić zaufanie. W pierwszym przypadku chodzi o to, jaki w pojęciu pacjenta powinien być lekarz w ogóle. W drugim - tylko o cechy budzące zaufanie. Jak się okazało podczas badań, kobiety w większym stopniu niż mężczyźni mają zaufanie do lekarza, który może im dać oparcie emocjonalne. Natomiast jeżeli chodzi o mężczyzn, to niemal dwukrotnie większa liczba odpowiedzi wskazuje jako źródło zaufania umiejętność i zręczność instrumentalną.

Mając na uwadze stosunki pomiędzy pielęgniarką a pacjentem można zauważyć, iż u pielęgniarek powstaje określony obraz potrzeb pacjentów, nie zawsze odpowiadający ich praktycznym oczekiwaniom. Stwierdzono, iż pacjenci oczekują od pielęgniarek, aby wykonując czynności pielęgnacyjno-lecznicze były istotami, które swą osobowością wzmacniałyby ich potencjał psychiczno - duchowy. Podstawowy problem zawarty jest w pytaniu: czy pacjent potrafi odczytać jej oczekiwania i odpowiednio do nich się zachować? Podobne pytanie kieruje się do pielęgniarki: czy potrafi ona rozpoznać potrzeby podopiecznych.

Interakcje jakie zachodzą między pielęgniarką, a konkretnym pacjentem, przebiegają w szerszym, złożonym zespole ról, uwzględniającym oczekiwania określonej zbiorowości pacjentów danej sali chorych czy całego oddziału. Tak więc indywidualny charakter relacji między pielęgniarką a pacjentem ma jednocześnie swój społeczny aspekt, z którym pielęgniarka musi mniej lub bardziej świadomie się liczyć, chcąc zaspokoić potrzeby konkretnej osoby, a jednocześnie sprostać oczekiwaniom i wymaganiom całej zbiorowości podopiecznych.

W opiece zdrowotnej kształtuje się określony model interakcji. Pierwszy to model autokratyczno-paternalistyczny, bardziej formalistyczny, zorientowany na zadania, drugi - bardziej zindywidualizowany, zorientowany na pacjenta. Jest to model partnerski. Właśnie w tym drugim modelu istnieją możliwości pełnej realizacji modelu roli pielęgniarki w jego trzech wymiarach: są to działania pielęgnacyjno-terapeutyczne związane z zaspakajaniem całej sfery potrzeb podopiecznych i działania doradczo-edukacyjne.

Rola pacjenta dostrzegana jest jako ogniwo centralne. Podmioty interakcji lekarz, pacjent, pielęgniarka przyjmują role partnerskie. Realizacja wzajemnych oczekiwań ma charakter trójstronnego porozumienia. Powyższy model jest obecnie coraz częściej stosowany w opiece zdrowotnej. Wspólnota działań przekształca zespół terapeutyczny w określoną grupę społeczną.

Choroba jest rozpatrywana w socjologii zdrowia i choroby jako przejaw szczególnej roli społecznej, jaką jest rola chorego. Oczekuje się, że człowiek chory będzie poszukiwał kompletnej pomocy lekarskiej, jednocześnie podporządkuje się reżimowi postępowania leczniczego, zaleconego przez lekarza. Osoba podejmująca tę rolę zwolniona jest od pełnienia swoich dotychczasowych obowiązków i ról.

W wzajemnym rozpoznaniu i współdziałaniu rozwijającym się w procesie opieki kształtują się i przekształcają role podopiecznych i odpowiednio do nich role pielęgniarek.

zawód pielęgniarki należy do zawodów, w których przedmiotem pracy jest człowiek zagrożony chorobą. specyfiką pracy jest przede wszystkim to, że nie mając głosu decydującego w sprawach pacjenta, pielęgniarka ma z nim najczęstszy kontakt. Do niej należy nie tylko zaspakajanie potrzeb pacjenta, stworzenie odpowiedniej atmosfery sprzyjającej procesowi leczenia ale i wypełnianie poleceń lekarza.

Jednak często występuje konflikt ról polegający na różnych oczekiwaniach w stosunku do pielęgniarki. Wśród większości lekarzy panuje przekonanie, iż pielęgniarka odgrywa tylko pomocniczą rolę w świadczeniu opieki zdrowotnej. Nie wszyscy doceniają jej działania wspierającego procesy leczenia, rehabilitacji, znaczenie oddziaływania terapeutycznego stałej obecności przy pacjencie. Jej rola kojarzy się często z pojęciem „służebnej lub podręcznej”.

W szpitalu istnieje duża trudność związana ze ścisłym podziałem pracy wg odpowiednich kompetencji. Lekarze przeciążeni koniecznością poznawania najnowszych osiągnięć medycyny przerzucają na pielęgniarki wiele zadań, do których nie były one przygotowane w szkole. Wśród pielęgniarek powoduje to obawę przed odpowiedzialnością, dodatkowe stresy. Lekarze często „nie liczą się ze zdaniem pielęgniarki” i podważają jej zdanie przy pacjentach.

Oczywiście w środowisku lekarskim występują ludzie, którzy bardzo cenią sobie czynności diagnostyczne pielęgniarek. Można to zauważyć w odniesieniu do opieki psychiatrycznej. Lekarze uważają, że pielęgniarki to ich uszy i oczy w okresach nieobecności. Również w czasie tzw. obchodów lekarskich dopuszczają do głosu pielęgniarki, by uzyskać od nich informacje o stanie pacjenta. Ta możliwość wyrażania własnej oceny pojawia się tylko w sytuacjach, gdy lekarz zadaje pytanie. To bierne zachowanie świadczy o dominującej pozycji lekarza wobec pielęgniarek. Wielu lekarzy wprawdzie wyraża szacunek do ich pracy, jak to się dzieje np. w oddziałach intensywnej terapii, rzadko jednak wymienia się pracę pielęgniarek jako działanie zespołowe dwóch grup profesjonalistów.

Należy pamiętać, iż wszelkie konflikty między personelem odbijają się z niekorzystnie na pacjentach.

3.

ŚMIERĆ I UMIERANIE

Rzeczywistość śmierci stała się tematem licznych dyskusji, badań i rozpraw naukowych.

W dobie obecnej, w której życie coraz częściej uznawane jest za wartościowe tylko wtedy, kiedy jest źródłem przyjemności, śmierć i umieranie jawi się jako coś bezsensownego. Wielu stara się nie dopuszczać tej myśli do siebie. Usiłuje zmniejszyć cierpienie, zapomnieć o śmierci lub ją odsunąć, jako coś sprzecznego z istniejącym porządkiem.

Współczesne szpitale są najczęściej dużymi instytucjami, skupiającymi personel wielu specjalności, w których miejsce przebywania chorych zajmuje niewielką część w stosunku do pozostałych. Wiele analiz wykazuje, że szpitale są miejscami, w których pomoc może otrzymać tylko pewna kategoria chorych, a mianowicie cierpiący na tzw. choroby ostre.

Ci natomiast, którzy cierpią najbardziej z chorobami przewlekłymi, nowotworowymi, umierający wymagający cierpliwego podejścia ludzkiego maj± w szpitalach mniejsze szanse otrzymania właściwej pomocy. U chorych, u których rokowanie w ich chorobie wiąże się z niepomyślną diagnozą powoduje, że wyostrzeniu ulegają problemy związane z hospitalizacją.

W przypadku tych pacjentów, lekarze są bardzo powściągliwi.

Wobec umierającego pacjenta pracownicy służb zdrowia nie potrafią zachować się, niewiedzą czy ujawnić że zbliża się śmierć i jak podejść wobec rodziny umierającego do tego problemu. W naszym szpitalu brak jest warunków spokojnego umierania. Dla człowieka umierającego najważniejsza jest możliwość porozumienia, nawiązania dialogu z otoczeniem, a często bycia razem. Chory umierający w szpitalu jest wprawdzie wśród ludzi, ale jego problemy są tylko i wyłącznie jego problemami. W takich warunkach naturalnym zjawiskiem staje się poczucie osamotnienia i izolacji.

Umierając w szpitalu, człowiek stracił przywilej umierania w znajomym mu otoczeniu, w kręgu trzymających wartę najbliższych. Kiedy człowiek umiera w domu, całe otoczenie czuje bliskość śmierci, każdy członek rodziny uczestniczy w tym zdarzeniu. Obecność rodziny ma duże znaczenie dla umierającego. Otoczenie najbliższych, rodzinny dom, mimo iż nie mogą zapewnić pomocy medycznej i nie mają wpływu na wyzdrowienie, ani nawet na poprawienie stanu zdrowia, to jednak pozostają skuteczne w sensie towarzyszenia życiu, które zanika.

W obecnych czasach coraz większego znaczenia nabieraj± ideały opieki hospicyjnej. Celem hospicjum jest sprawowanie wszechstronnej opieki medycznej, psychologicznej, duchowej i społecznej nad chorym znajdującym się w terminalnym okresie choroby. Ludzie objęci tą opieką znajdują się w sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia, przeżywaj± oni okres zaprzeczenia i izolacji, często nie godzą się z koniecznością śmierci. Pojawiaj± się w nich rozmaite uczucia, m.in. gniewu, wściekłości i rozżalenia. Jeżeli w porę nie nastąpi stan akceptacji śmierci, taki człowiek opuszcza swoich najbliższych i odchodzi z poczuciem niezrealizowania się.

Konieczność zespołowej pracy w hospicjum, składającej się z pracy lekarzy, pielęgniarek, a także rodziny chorego wynika z faktu, iż opieka hospicyjna jest nie tylko leczeniem objawów choroby, ale przede wszystkim niesieniem ulgi. Ruch hospicyjny umożliwia ludziom umierającym przeżycie ostatniego okresu życia w poczuciu godności i miłości. W obliczu zbliżającej się nieuchronnie śmierci, starania o przedłużenie życia chorego najczęściej nie przynoszą już spodziewanego efektu. dlatego też na pierwszy plan wysuwaj± się obowiązki złagodzenia dolegliwości agonii, chodzi o to, by chory mógł nie tylko spokojnie umrzeć, ale w miarę normalnie przeżyć resztę życia, która mu jeszcze pozostała.

W opiece hospicyjnej bardzo ważną rolę odgrywa towarzyszenie człowiekowi umierającemu, aby nie umierał samotny i opuszczony.

Współczesny człowiek nie tylko nie chce dopuszczać do siebie myśli o własnej śmierci, ale nie chce także myśleć ani mówić o niej. Dlaczego tak się dzieje? Trudno powiedzieć, możliwe iż powodem są atrybuty czasów w których żyjemy, czyli młodość, zdrowie, sprawność fizyczna... Śmierć wydaje się nam czymś strasznym. Czyni się niemal nadludzkie wysiłki, aby ukryć zjawisko śmierci. Ludzie boją się zapomnienia. Należy pamiętać iż po śmierci jakaś cząstka nas pozostanie w sercach bliskich nam ludzi jeszcze przez długi czas i razem z nimi będzie żyć.

4.

Szpital działa na różnych płaszczyznach politycznej, społecznej, gospodarczej itp. Współpracuje z fundacjami, jest dofinansowany z Narodowego Funduszu Zdrowia. W przypadku szpitali prywatnych zabiegi i leczenie wykonywane są za uiszczeniem opłaty.

Kadry szpitala tworzą zorganizowaną strukturę społeczną. W skład tej struktury wchodzą również pacjenci.

PRZYKŁADOWA STRUKTURA SPOŁECZNA SZPITALA

Rysunek1 struktura szpitala

Struktura szpitala

• Dyrekcja

• Dyrektor Szpitala

• Zastępca Dyrektora ds. Lecznictwa, Kierownik Kliniki Pediatrii Gastroenterologii i Żywienia

• Zastępca dyrektora ds. Pielęgniarstwa

• Zastępca Dyrektora ds. Ekonomicznych

• Zastępca Dyrektora ds. Administracyjnych

• Zastępca Dyrektora ds. Technicznych

• Główny Księgowy

• Kancelaria Dyrektora Szpitala

Kliniki i Oddziały Szpitala

Klinika Chorób Dzieci

Klinika Chirurgii Dziecięcej

Klinika Endokrynologii Dzieci i Młodzieży

Klinika Kardiochirurgii Dziecięcej

Klinka Kardiologii Dziecięcej

Klinika Nefrologii Dziecięcej

Klinika Neurologii Dziecięcej

Klinika Onkologii i Hematologii Dziecięcej

Klinika Pediatrii, Gastroenterologii i Żywienia

Klinika Urologii Dziecięcej

Oddziały Szpitala

Ośrodek Transplantacji

Centralny Blok Operacyjny

Zakłady Szpitala

Zakład Patologii

Zakład Transplantologii

Zakład Fizjoterapii

Poradnie Szpitala

Poradnia Chirurgii Stomatologicznej

Hemodynamiczna

Poradnia Foniatryczna

Poradnia Leczenia Bólu i Opieki Paliatywnej

Mikroskopii Elektronowej

Poradnia Logopedyczna

Poradnia Okulistyczna

Poradnia Radioterapii

Poradnia Chirurgii Stomatologicznej

Poradnia Stomatologii i Chorób Jamy Ustnej

Poradnia Chirurgii Ogólnej

Poradnia Chirurgii Onkologicznej

Poradnia dla Dzieci z Mielodysplazji

Poradnia Chirurgii Rekonstrukcyjnej i Oparzeń

Poradnia Wad Rozwojowych Twarzy i Jamy Ustnej

Gabinet Ortodoncji

Poradnia Chorób Dzieci

Poradnia Reumatologiczna

Poradnia Patologii i Rozwoju Noworodka

Gabinet Wczesnej Rehabilitacji

Poradnia Dermatologiczna

Poradnia Chorób Tarczycy

Poradnia Cukrzycowa

Zespół Edukacji

Poradnia Endokrynologiczna

Gabinet dla Dzieci z Zaburzeniami Jedzenia

Gabinet Ginekologii Dziecięcej

Poradnia Zaburzeń Wzrostu i Dojrzewania

Gabinet Antropologa

Poradnia Kardiochirurgiczna

Poradnia Kardiologiczna

Poradnia Laryngologiczna

Poradnia Audiologiczna

Poradnia Nefrologiczna

Poradnia Neurochirurgiczna

Poradnia Neurologiczna

Poradnia Chorób Nerwowo-Mieloniowych

Poradnia Bólów G3owy >

Poradnia Onkologiczna

Poradnia Hematologiczna

Poradnia Ortopedyczna

Poradnia Traumatologiczna

Poradnia Ogólnopediatryczna

Poradnia Gastroenterologiczna

Poradnia Żywienia i Dietetyki

Poradnia Pulmonologiczna

Poradnia Alergologiczna

Poradnia Mukowiscydozy

Poradnia Rehabilitacji

Poradnia Urologiczna

Poradnia Chorób Metabolicznych

Gabinet Fenyloketonurii

Poradnia Genetyczna

Gabinet Antropologa

Poradnia Immunologiczna

Poradnia Transplantacyjna

Gabinet Konsultacyjny Oddziału Dializ

Zespół Poradni Zdrowia Psychicznego

Pracownie Szpitala

Warsztaty Ortopedyczne

Elektromiografii i Potencja3ów Wywo3anych

Wideoelektroencefalografii

Radioterapii

Scyntygrafii - Gabinet Konsultacyjny

Wideoelektroencefalografii

Neuropsychologii

Neurorehabilitacji

Neurosonografii Dopplerowskiej

Pracownia Elektrokardiograficzna

Pracownia Echokardiograficzna

Pracownia Elektroencefalografii (EEG)

Pracownia Endoskopowa

Pracownia Motoryki Przewodu Pokarmowego

Pracownia Urodynamiczna

Radiologii

Administracja

Dział Odpłatnych Usług Diagnostycznych i Leczniczych

Biuro Akcji Odnowy

Dział Administracji

Dział Ekonomiczny

Dział Marketingu i Sprzedaży Usług Medycznych

Dział Dokumentacji Medycznej

Dział Zaopatrzenia i Transportu

Dział Techniczny

Dział Aparatury Naukowo-Medycznej

Dział Informatyki

Sekcja ds. Zamówień Publicznych

Sekcja Inwentaryzacji i Kasacji

Sekcja Pralnicza

Sekcja ds. Współpracy z Jednostkami Medycznym

Sekcja Uzdatniania Wody

Stanowisko d/s Remontów

Ciepłownia Bieżanów

Kuchnia Ogólna

Kuchnia Niemowlęca

Rzecznik Prasowy

Rzecznik Prasowy

Gabinet Lekarza Orzecznika

ODDZIAŁY SZPITALNE

Chorób Wewnętrznych

Hematologiczny

Chirurgii Urazowo - Ortopedycznej

Gruźlicy i Chorób Płuc

Ginekologiczny

Pediatryczny

Chirurgiczny dla Dzieci

Medycyny Paliatywnej

dla Przewlekle Chorych

Zakład Opiekuńczo - Leczniczy

5.

ZAKRES I OBOWIĄZKI SŁUŻB RATOWNICZYCH:

• dział służb pracowniczych

Do zadań działu należą:

• przygotowywanie dokumentów związanych z zawieraniem i rozwiązywanie umów o pracę oraz umów cywilnoprawnych, wynagrodzeniem oraz zmianą warunków pracy i płacy;

• czuwanie nad prawidłowością realizacji przepisów kodeksu pracy oraz innych przepisów określających prawa i obowiązki pracowników;

• stały nadzór nad przestrzeganiem dyscypliny pracy;

• ścisła współpraca ze związkami zawodowymi w zakresie spraw pracowniczych;

• kompletowanie dokumentów i składanie wniosków w sprawach rent i emerytur;

• zgłaszanie zapotrzebowań na nowych pracowników;

• sporządzenie obowiązujących sprawozdań.

• dział służb epidemiologicznych

Do zadań działu należą:

• pełna kontrola zakażeń występujących w Szpitalu;

• sporządzanie opinii sądowych, w części merytorycznej, dotyczących zakażeń wewnątrzszpitalnych;

• weryfikacja celowości stosowania antybiotykoterapii oraz kontrola gospodarki antybiotykami;

• kontrola bezpośrednia w oddziałach szpitalnych, mająca na celu ocenę stanu higienicznego i spełnienia procedur higienicznych;

• prowadzenie fachowej analizy Historii chorób pod katem wyselekcjonowania zakażeń wewnątrzszpitalnych;

• składanie sprawozdań na posiedzenie Zespołu Kontroli Zakażeń Zakładowych;

• sporządzanie raportów epidemiologicznych;

• współpraca z personelem lekarskim i pielęgniarskim oraz komórkami diagnostycznymi Szpitala;

• współpraca z Wojewódzką i Powiatową Stacją Sanitarno- Epidemiologiczną.

6.

System „SZPITAL”

Przepływ danych pomiędzy poszczególnymi modułami systemu SZPITAL:

System przeznaczony jest dla lekarzy, sekretarek medycznych oraz personelu Pracowni Diagnostycznych i Laboratoriów działających w strukturze zakładu opieki zdrowotnej.

Oferuje możliwość pełnej integracji wszystkich komórek organizacyjnych w strukturze danego zakładu opieki zdrowotnej.

Bogato rozbudowane raporty poszczególnych modułów kierowane są do kadry kierowniczej ZOZ- ów, ordynatorów, kierowników laboratoriów i pracowni diagnostycznych.

Głównym zadaniem Systemu jest bezpośrednia obsługa pacjentów, sporządzanie Kart Wypisowych, Kart Statystycznych i innych dokumentów pacjentów, śledzenie Ruchu chorych, gromadzenie i drukowanie wyników badań pracownianych i laboratoryjnych, generowanie raportów dotyczących hospitalizacji, badań, wykonanych procedur medycznych itp.

System nie narzuca organizacji pracy.

Przeciwnie - pracownicy danego oddziału szpitalnego lub pracowni czy laboratorium decydują o zakresie zadań wykonywanych przez system w procesie uzbrajania odpowiedniej części systemu.

System "SZPITAL" składa się z kilku modułów umożliwiających obsługę wszystkich jednostek działających w ramach struktury organizacyjnej szpitala, m.in.: Izb Przyjęć, Oddziałów, Laboratoriów, Pracowni Diagnostycznych. Moduły systemu (Oddziały, Pracownie, Laboratoria) mogą również pracować niezależnie.

Działa w lokalnych sieciach komputerowych albo za pośrednictwem Internetu a także na pojedynczych komputerach.

Tworzony jest oparciu o relacyjną bazę danych MySQL w systemach MS Windows, Linux, BSD; w architekturze klient- serwer przy użyciu środowisk programistycznych : FPC, C/C++.

W Systemie zostały uwzględnione normy dotyczące gromadzenia danych osobowych, obowiązujące przepisy Ministerstwa Zdrowia, oraz zmiany związane z wejściem Narodowego Funduszu Zdrowia.

Współpracuje z systemem START : obsługuje elektroniczne karty RUM ubezpieczenia zdrowotnego, posiada moduł eksportu i importu danych do/z Pakietu świadczeniodawcy.

system SZPITAL przeznaczony jest dla lekarzy, terapeutów, sekretarek medycznych oraz personelu Pracowni Diagnostycznych i Laboratoriów działających w strukturze zakładu opieki zdrowotnej, czyli oferuje możliwość pełnej integracji wszystkich komórek organizacyjnych w strukturze danego zakładu opieki zdrowotnej.

Bogato rozbudowane raporty poszczególnych modułów kierujemy do kadry kierowniczej ZOZ- ów, ordynatorów, kierowników laboratoriów i pracowni diagnostycznych.

Głównym zadaniem Systemu jest bezpośrednia obsługa pacjentów: tworzenie dokumentacji medycznej w procesie leczenia, sporządzanie Kart Wypisowych, Kart Statystycznych i innych dokumentów pacjentów, ?śledzenie Ruchu chorych, gromadzenie i drukowanie wyników badań pracownianych i laboratoryjnych, generowanie raportów dotyczących hospitalizacji, badań, wykonanych procedur medycznych ...

System nie narzuca organizacji pracy!!! Pracownicy danego oddziału szpitalnego lub pracowniczy laboratorium sami decydują o zakresie zadań, którego oczekują od systemu. Ta elastyczność wynika z tego, że uzbrojenia danej części systemu dokonuje dana komórka organizacyjna danego ZOZ- u.

System SZPITAL składa się z kilku różnych modułów umożliwiających obsługę wszystkich jednostek działających w ramach struktury organizacyjnej szpitala.

Moduły systemu (Oddziały, Pracownie, Laboratoria) mogą również pracować niezależnie jeden od drugiego. Zatem możliwe jest wykorzystanie poszczególnych modułów systemu w pracy komórek organizacyjnych ZOZ- u, który nie posiada sieci komputerów.=

System SZPITAL działa w oparciu o relacyjną bazę danych MySQL. Został zaprojektowany w architekturze klient- serwer w standardzie SQL, jest tworzony przy użyciu nowoczesnych narzędzi programowania Delphi 6.

W systemie zostały uwzględnione normy dotyczące gromadzenia danych osobowych, uwzględniono standard ADT i obowiązujące przepisy Ministerstwa Zdrowia, oraz zmiany związane z wejściem Narodowego Funduszu Zdrowia.

Dzięki współpracy z firmą Komputer Land system obsługuje elektroniczne karty(chipowe) ubezpieczenia zdrowotnego, a w przygotowaniu jest możliwość eksportu danych z systemu SZPITAL do Pakietu świadczeniodawcy.

7.

Podstawowe czynności i pojęcia:

W pracy z aplikacją klient-serwer niezbędne jest zrozumienie kilku pojęć ułatwiających pracę.

Serwer

Komputer, który gromadzi wprowadzane dane. Lokalizacja serwera nie musi być nam znana. Interesuje nas czy mamy z nim połączenie.

Klient

Komputer, z którym aktualnie pracujemy. Za jego pośrednictwem umieszczamy dane na serwerze.

Odśwież/Pobierz

Czynność, dzięki której dane z serwera przesyłane są do klienta. Upewniamy się, co faktycznie znajduje się w bazie danych.

Zapisz

Odwrotnie do w/w. Dane z klienta przesyłane są do serwera i zostają zapisane w bazie danych. Po wybraniu tej operacji mamy pewność, że żmudnie wprowadzane dane na kliencie nie zostaną utracone. Samo wprowadzanie danych w pola edycyjne aplikacji na kliencie nie powoduje przesłania danych do serwera i zapisania w bazie danych. Dlatego używajmy tej operacji do znudzenia.

Najważniejsze moduły systemu:

Rysunek 2 Moduły systemu.

Relacje między modułami i możliwość wymiany danych między modułami:

Moduł obsługiwany przez administratora całego systemu SZPITAL.

W tym module odwzorujemy strukturę ZOZ -u, który obsługiwany jest przez system. Tworzymy podmioty takie jak oddziały (np: Oddział Chorób Wewnętrznych, ... ), pracownie (np: Pracownia Badań endoskopowych, ...) oraz administratorów poszczególnych podmiotów wraz z hasłami dostępu.

Uzupełniamy dane ZOZ -u wraz z numerem księgi głównej ZOZ- u.

Zastanawiamy się czy system ma generować automatycznie numer kolejny pacjenta w księdze głównej przyjęć i wypisów.

8. ZAKŁADKI:

Księgi szpitala

- Księga główna: - uzupełniamy dane dotyczące numeru księgi głównej szpitala w obrębie, której działać będą poszczególne oddziały.

Pracownicy administracji

- uzupełniamy dane dotyczące użytkowników administracji ZOZ- u.

Oddziały

- odwzorowujemy strukturę oddziałów w ZOZ- ie: tworzymy skrót nazw oddziałów i administratorów dla każdego oddziału z ich hasłami dostępu - resztę danych o oddziałach uzupełniamy lub modyfikujemy w module Oddziały - Administrator.

Pracownie

- odwzorowujemy strukturę pracowni w ZOZ- ie: tworzymy skrót nazw pracowni i administratorów dla każdej pracowni z ich hasłami dostępu - resztę danych o pracowniach uzupełniamy lub modyfikujemy w module Pracownie - Administrator.

Laboratoria

- odwzorowujemy strukturę laboratoriów w ZOZ- ie: tworzymy skrót nazw laboratoriów i administratorów dla każdego laboratorium z ich hasłami dostępu - resztę danych o laboratoriach uzupełniamy lub modyfikujemy w module Laboratorium - Administrator.

Świadczenia

- przegląd świadczeń realizowanych przez ZOZ- y.

Moduły:

Bibliografia

1. „Wstęp od socjologii Norman”, Goodman Zysk i S-ka Wyd.

2. „Socjologia”, Anthony Giddens W-WA 2004 Wyd Nauk. PWN SA

3. „ Socjologia- Analiza Społeczńsw”, Piotr Sztompka

4. „ Encyklopedia”, PWN 6- tomowa 1996

Dane Personalne

Świadczenia

Rozliczenia

Izba Zleceń

Apteka Szpitalna

Laboratoria

Pracownie

Moduły

---