7 Cywilizacja egipska
podręcznik, str. 32-35
1. Wierzenia Starożytnych Egipcjan:
a. panteon ( ogół bogów) bogów egipskich:
Re- bóg Słońca, każdy faraon był wcieleniem boga Re na ziemi
Ozyrys- pan odradzającego się życia, bóg śmierci i zmartwychwstania
Izyda- żona Ozyrysa, królowa nieba i ziemi
Set- bóg burzy i pustyni
Thot- opiekun pisarzy i uczonych
Horus- bóg nieba i światła, opiekun władzy królewskiej
Anubis- bóg zmarłych, przyprowadzał duszę przed sąd boski
b. antropomorfizm ( wygląd ludzki) i zoomorfizm ( wygląd, cechy zwierząt) wyobrażeń bogów egipskich
c. wiara z zjawiska przyrodnicze: słońce, wylewy Nilu,
d. wysoka pozycja kapłanów ( obrzędy, umiejętność czytania i pisania, skromne szaty, wygolone głowy)
e. kult religijny- modlitwy, składanie darów, święta, procesje
f. wiara w życie pozagrobowe:
sąd Ozyrysa ( Ozyrys kładł na szali wagi serce zmarłego i pióro- bogini prawdy),
Księgi umarłych- spowiedź duszy zmarłego, zbiór zaklęć, przepisów i modlitw, które spisywano na papirusie i wkładano do grobowców
mumifikacje - zabiegi, które mają na celu zapobieganie rozkładowi ciała zmarłego ( nasączanie olejkami, wypełnianie płótnem, żywicą, owijanie bandażem)
składanie mumii w sarkofagach ( kamienne skrzynie)
umieszczanie w grobach przedmiotów codziennego użytku, żywności, broni, ozdób
g. piramidy - grobowce faraonów, kapłanów i wysokich dostojników państwowych
piramidy w Gizie Cheopsa, Cherfena i Mykerinosa - jeden z siedmiu cudów świata antycznego
świątynie grobowe w Dolinie Królów k/ Teb ( stolicy państwa)- najbardziej znany grobowiec Tutenchamona
h. rewolucja religijna Amenhotepa IV Echnatona - nieudana próba wprowadzenia kultu Atona
2. Osiągnięcia starożytnych Egipcjan:
pismo obrazkowe- hieroglify ( pisano n papirusie, wykuwano w kamieniu)
medycyna- mumifikacje, chirurgia, ziołolecznictwo, mierzenie pulsu, lewatywa, aromaterapia, trepanacja czaszki, usztywnienia złamań, wypalanie guzów, ran,
piramidy, świątynie - Luksor, Karnak, Sfinks
astronomia- zaćmienia księżyca, ustalenie długości roku, podział na 365 dni i 12 miesięcy
zegar wodny i piaskowy ( klepsydra)
Opis mumifikacji
Obrzędy pogrzebowe rozpoczynano kąpaniem mumii w Basenie Chonsu;
potem nogi, tors, plecy i ramiona odpoczywały przez 36 dni w Domu Puryfikacji.
Do nasączania płótna "tkaniny bogów i bogiń"- używano mirry, olejku cedrowego i innych wonnych olejków. Rodzaj płótna stanowił o hierarchii społecznej, a najlepsze pochodziło z Sais.
W czasie pierwszych 36 dni było 8 ceremonii, a dziewiąta miała miejsce przy składaniu mumii do grobu. W sumie ceremonii było 17, a każda była związana z inna częścią ciała. Chodzi tu o 17 części ciała: 7 otworów głowy (uszy, oczy, nozdrza i usta), 4 synów Horusa (organy wewnętrzne), 2 nogi, 2 ramiona, przód tułowia i tył.
W obrzędzie uczestniczył kapłan w masce szakala. Głowa nacierana była kadzidłem, natomiast pozostałe części ciała świętym "olejem". Wcierał go kapłan nazywany "Skarbnikiem Boga". Tył ciała nacierano tłuszczem, a czaszkę wypełniano aromatycznymi ziołami. Co do bandażowania głowy, to każdy z bandaży miał swoją magiczną nazwę. Po obandażowaniu szerokie na dwa palce płótno nasączano gęstym "olejem", czyli żywica, która pochodziła z sosnowych drzew, rosnących w Syrii, w Aleppo. Oddzielne instrukcje dotyczą bandażowania rak i nóg. Balsamowanie przeprowadzano na wzgórzu, w namiocie, ze względu na niemiły zapach towarzyszący tym zabiegom. Wiadomo wszystkim, ze patronem i bogiem mumifikacji był Anubis. Miał on dwa przydomki:" Ten, który mieszka w namiocie" i "Ten, który znajduje się na wzgórzu".
Według tych przedstawień ciało zmarłego niesiono w procesji nad Nil w prostokątnej trumnie; następnie przewożono je na drugi, zachodni brzeg rzeki, gdzie mieli swe pracownie balsamiści. Łódź, którą transportowano trumnę, nie miała wioseł; była po prostu holowana przez dwie inne, wyposażone w wiosła. Potem ciało niesiono do Namiotu Puryfikacji, który przypominał świątynię. Procesję prowadził kapłan, niosący zwój papirusu, balsamista i płaczka. Ciało niesione było w trumnie i jednocześnie znajdowało się na łożu pogrzebowym. Po oczyszczeniu ciała niesiono je do pracowni balsamisty.
W pracowni tej znajdowało się wiele pomieszczeń i unosiło wiele zapachów, niekoniecznie miłych dla nosa. Potem w dużej sali organizowano ucztę pożegnalną zmarłego z rodziną i przyjaciółmi. Następnie ciało oddawano balsamistom, a pusta trumna wracała z rodziną do domu. Tam oczekiwała czterdzieści dni. Później rodzina przepływała ponownie Nil razem z trumną, odbierała ciało z pracowni balsamisty i zanosiła do Namiotu Puryfikacji na Ceremonię Otwarcia Ust. W tym ostatnim obrzędzie kapłan w sposób magiczny i jak najbardziej symboliczny "otwierał" usta zmarłego, aby ten mógł odetchnąć i przemówić w zaświatach. W pierwszych trzydziestu dniach procesu mumifikacji ciało leżało w natronie. W ciągu następnych czterdziestu dni miały miejsce pozostałe obrzędy. Amulety i wyposażenie grobowe.
Skarabeusz sercowy, nawiązujący do roli serca jako siedziby intelektu i osobowości. Właśnie dlatego serce ważono na sądzie Ozyrysa - jeśli było ciężkie od grzechów, zmarłego czekało potępienie. Aby powstrzymać serce od wyznania niecnych postępków, umieszczano wśród bandaży na piersi skarabeusza sercowego z wypisanym trzydziestym rozdziałem Księgi Umarłych: "...Serce moje z matki mojej, moje serce na ziemi! Nie stan przeciwko mnie jako świadek w obecności Pana Rzeczy!...". Tak wyposażone, owinięte w zewnętrzny całun ciało mogło zostać złożone w trumnie. Złożeniu ciała na wieczny spoczynek towarzyszyły rytuały nie mniej wyszukane niż podczas mumifikacji.
W czasach, kiedy oba kraje zostały zjednoczone, trumny zwykle wykonywano z gliny, plecionek lub drewna, zaś ciało (wówczas jeszcze nie zabalsamowane) umieszczano wewnątrz w pozycji embrionalnej. Później zmumifikowane ciała układano w pozycji wyprostowanej w jednej lub więcej drewnianych trumnach, umieszczonych jedna wewnątrz drugiej, pokrytych tekstami i zaklęciami, mającymi pomóc zmarłemu w zaświatach. Bogatsi mogli zamówić sobie dodatkowe "opakowanie" w postaci kamiennego sarkofagu (to słowo pochodzenia greckiego oznacza "pożeracza ciał"), w którym troskliwie składano drewniane trumny. Grobowce uważano za nieco większe trumny. Ściany zdobiono scenami z życia codziennego i z zaświatów, zaklęciami mającymi chronić zmarłego oraz symbolami odrodzenia. Grobowce zawierały tez często teksty ksiąg, takich jak Księga Umarłych, Księga Jaskiń i Księga Bram, które również miały wspierać zmarłego podczas jego pośmiertnej podróży. W grobie umieszczano wszystko, czego zmarły mógł potrzebować: meble, odzież (w tym nawet i sandały), żywność, narzędzia, łodzie (aby nimi podróżować), a czasem nawet sprzęty toaletowe. Wśród darów były też przedmioty, których zmarły lubił używać za życia . Inny ważny element grobowca stanowił posąg, przedstawiający zmarłego; wierzono, ze mogło w nim przebywać, aby cieszyć się dobrami, które mu zostawiono.
Mumia Ramzesa II Mumia Nefretete
popiersie Nefretete złota maska Tutenchamona tak wyglądał Tutenchamon ?
kamień z Rosetty piramidy w Gizie