Kolejną szkołą byli Epikurejczycy. Założył ją Epikur z Samos (341-270), wg którego największe szczęście spotyka człowieka, gdy oddaje się przyjemnościom. Dot. to gł. Przyjemności ciała, natomiast największym nieszczęściem jest cierpienie. Człowiek powinien posiadać radość życia, dlatego że ma tylko 1 życie, które bezpowrotnie przemija. Powinien zatem skorzystać z niego do granic możliwości. Wg Epikura największą radością dla człowieka powinny być przyjemności negatywne (brak potrzeb). Szczęście polega na osiągnięciu cnoty, a ta z koleji jest przyjemnością. Na równi z cnotą Epikur stawiał przyjaźń. Wg niego człowiek nie może czuć się szczęśliwy i bezpieczny, jeśli nie ma przyjaciół. Epikurejczycy przyjmowali, że nieodłącznym elementem materii jest ruch. On powoduje wszelkie zmiany, jakie dokonują się w świecie. Dla uspokojenia zapewne sumień swoich wielbicieli Epikur stwierdził, że bogowie są, żyją wiecznie, są szczęśliwi, ale zupełnie nie interesują się człowiekiem. Dusza ludzka umiera wraz z ciałem, stąd też nie może być żadnej odpowiedzialności za popełnione czyny, gdyż człowiek ginie bezpowrotnie i przestaje istnieć. Radość życia i przyjemność jest największą cnotą, a największym złem zaś jest cierpienie. Bogów nie należy się lękać, bo zupełnie nie mieszają się do ludzkiego życia. Natomiast śmierć „nie dotyka nas ani trochę”, gdyż dopóki jesteśmy i żyjemy nie ma śmierci. A gdy śmierć przyjdzie - nie ma nas.
Początek szkole Sceptyków dał Pyrron z Elidy (ok.365-275). Uważał on, że wszelkie poznanie w świecie jest niemożliwe, ponieważ: zawsze istnieje rozbieżność poglądów, dowodzenie jest nieskończone, posługujemy się zawsze niedowiedzionymi przesłankami, musimy się więc oprzeć na względnych spostrzeżeniach. Wg Sceptyków ani indukcja ani dedukcja nie dają wiedzy pewnej i obiektywnej. Nie możemy więc poznać jakie są właściwości rzeczy, powinniśmy powstrzymywać się od sądów, a to da nam szczęście. Takie sceptyczne pełne uprzedzenia podejście do wiedzy sprawiło, że Sceptycy tę wiedze b ograniczali, gdyż uważali, że nie można jej na pewno zdobyć. Trzeba zatem porzucić swoje starania.