Odpowiedz na pyt 36/ Twórczość Samuela Twardowskiego
Samuel Twardowski (1600-1661) - polski twórca epicki wywodził się z nie zamożnej szlachty wielkopolskiej.
Był to pisarz, który dbał o losy swoich dzieł, a przede wszystkim o druk.
Starał się godzić we własnej poezji tendencje przeciwne: ziemiański kult „folwarku błogosławionego” i dworska fascynację przepychami cywilizacji, przyjmował potrydenckie idee reformy moralnej, zachęcał do pokuty, ale takiej pokuty, która jest przyjemnością.
Twardowski korzystał z różnych wariantów wypowiedzi epickiej.
„Przeważna legacyja… Krzysztofa Zbaraskiego… do… Cesarza tureckiego Mustafy” to poetycki itinerariusz z podróży na Wschód.
„Pałac Leszczyński” to połączenie poematu opisowego z poematem genealogicznym;
„Władysław IV, król polski i szwedzki” to złożony z epizodów poemat biograficzny.
Z batalistycznych tematów epickich najobszerniejszy utwór to „Wojna domowa”. Miała być epicka syntezą zawieruchy wojennej z połowy wieku; nie udało się jednak poecie wykrzesać z tematu głębszych walorów artystycznych. W utworach w epickiej narracji wypowiadał swoje refleksje polityczne, moralistyczne, satyryczne.
Natomiast w dwóch powieściach romansowych: „Daphnis…” (1638r.) i „Nadobna Paskwalina z hiszpańskiego świeżo w polski przemieniona ubiór” (1655) narracja przygodowa podporządkowana jest filozofii, nauce życia.
Mniej na ten temat miał do powiedzenie w „Dafnidzie”, a mówił nie tylko przez konstrukcję fabuły, przypadków ludzkich, które uczą, ale we wszystkich dłuższych utworach chętnie korzystał z dygresji, przemówień wkładanych w usta bohaterów, wątków utraconych.
Te dwie opowieści romansowe - „Dafnis” i „Nadobna Paskwalina” były najdoskonalszym osiągnięciem artystycznym w zróżnicowanym dorobku epickim poety.
„Dafnis” - jest to opowieść o tragicznym losie Dafnidy przemienionej w drzewo bobkowe. Jest to opowieść o bohaterach bezradnych wobec żywiołu, tj. miłości.
Podjęty został dialog z moralistami; podejmuje go Kupido, bóg miłości, który kpi z surowych ataków przeciw jego władzy nad ludźmi. Spod tej władzy nie ma ucieczki nawet do klasztoru.
„Nadobna Paskwalina” - jest to typowa dla baroku opowieść o przemianie, drodze do pokuty. Akcja przygodowego romansu dzieje się w Lizbonie u schyłku XVIw. Naprzeciw siebie stoja dwa pałace, pięknej Paskwaliny i bogini Wenery, rywalizujących o miano piękniejszej.
Źródłem cierpień jest miłość niewzajemna, sprawcą bezpośrednim jest Kupido, alegoria żywiołu. Tutaj miłość wzniecana przez Kupidyna nie jest żywiołem lecz „zwierzęcą żądzą” i człowiek może nad nią zapanować.
Paskwalina szuka wyjścia z dramatycznego konfliktu, szuka postaw harmonijnych, zabezpieczonych od cierpień miłości. Pełna przygód i barwna wędrówka Paskwaliny przez dziwne, nieznane kraje jest w istocie przeglądem mitów o życiu szczęśliwym: bohaterka poznaje filozofię pustelnika, rybaka chwalącego ubóstwo i życie rodzinne poza społeczeństwem itp., ale celem wędrówki i spełnieniem marzenia o szczególnej harmonii jest życie pokutne, w klasztorze. Paskwalina staje się pokutnicą i założycielką nowego klasztoru, gdzie żyć będą w pokucie, która jest rozkoszą.