System Rezerwy Federalnej.
Jednym z etapów budowania Nowego Porządku Świata, było stworzenie centralnego, prywatnego systemu bankowego w Stanach Zjednoczonych - okręcie flagowym światowej finansjery. Już wiele lat wcześniej rodzina bankierska Rotschildów stwierdziła ,że kontrolując system kredytowy danego państwa , kontroluje się jego gospodarkę i politykę. Podobnie Lenin twierdził, że ustanowienie banku centralnego to dziewięćdziesiąt procent komunizacji kraju. W istocie jednak owe banki centralne nie były własnością państwa , tylko prywatnych korporacji. Dlatego też Bank Anglii, Bank Francuski , czy Bank Niemiecki nie były w posiadaniu rządów, lecz wyłącznie prywatnie posiadanymi monopolami, darowanymi zwykle przez głowę państwa za pożyczki ([5] str. 168). W przypadku Stanów Zjednoczonych początkowo korzystano z tysięcy zupełnie niezależnych banków , stanowiących własność na poziomie lokalnym. W 1791 r. Kongres ustanowił bank centralny, pierwszy bank Stanów Zjednoczonych , przyznając mu dwudziestoletni patent. Rząd posiadał jedynie dwadzieścia procent udziałów, resztę posiadały osoby prywatne, z czego zdecydowaną większość stanowiły udziały Rotschilda. W 1811 roku patent nie został odnowiony z powodu sprzeciwu banków stanowych , które nie zgadzały się z systemem centralnym. Jednak w 1816 roku Kongres po raz drugi koncesjonował Bank Stanów Zjednoczonych ([5] str. 169). W 1822 roku prezydent Andrew Jackson "uśmiercił Bank Stanów Zjednoczonych, zakładając veto wobec kolejnej ustawy odnawiającej patent. W następnym roku zupełnie wycofał on stamtąd fundusze USA, mówiąc - "jesteście gniazdem żmij - złodziei. Zamierzam wyrwać was z korzeniami i na Boga wiecznego wyrwę was ." Stwierdził on, że Bank stanowi "władzę pieniężną" i monopol używany przez "bogatych i silnych" dla ich wyłącznej korzyści (...) oskarżył otwarcie Bank o wtrącanie się do polityki poprzez udzielanie kongresmenom pożyczek dla wywarcia wpływu na ustawodawstwo (...) Jackson faworyzował politykę "twardego pieniądza" , opierając walutę krajową na złocie i srebrze. 8 stycznia 1835 r. Jackson spłacił ostatnią ratę długu państwowego. Był on jedynym prezydentem , który tego dokonał ." Mimo tego potęga międzynarodowych banków pozostawała nadal mocna. Jak się uważa właśnie to one sfinansowały wystąpienie Południa z Unii , co spowodowało wybuch Wojny Domowej. Podobnie śmierć prezydenta Abrahama Lincolna była najprawdopodobniej bezpośrednim następstwem tego ,że odmówił on przyjęcia oferty złożonej przez Rotschildów i dotyczącej finansowania Północy. Wedle tych ustaleń Rotschildowie działali poprzez Judaha P.Benjamina, agenta Południa, by wynająć Wilkesa Bootha dla zabicia Lincolna ([5] str. 170). Wkrótce pojawiają się kolejne naciski , ze strony bankierów międzynarodowych by przywrócić bank centralny, ale tym razem nie państwowy ,ale prywatny. Na początku XX wysłali oni swoich ekspertów , by asystowali oni przy ostatecznych narodzinach amerykańskiego systemu bankowego. W 1907 roku na ich polecenie przybył do USA Paul Moritz Warburg , ze sprzymierzonej z Rotschildami firmy bankowej. W tym samym roku J.P.Morgan rozpuszcza pogłoski na temat niewypłacalności konkurencyjnego banku. Jak stwierdza badacz Des Griffin ([5] str. 170) :
"Stany Zjednoczone pogrążyły się w kryzysie monetarnym, mającym wszelkie znamiona sprytnie zaplanowanej „roboty" Rotschilda. Wynikła stąd panika zrujnowała finansowo dziesiątki tysięcy niewinnych ludzi w całym kraju i - przyniosła miliardy elicie bankowej. Cel „kryzysu" był dwojaki: (1) spowodować finansowe „zabicie" krajowców i (2) wzbudzić w Amerykanach „wielką potrzebę" banku centralnego ."
Powstała w 1907 roku panika sprawia ,że Kongres ustanawia Narodową Komisję Monetarną z senatorem Nelsonem Aldrichem na czele, który jest związany bardzo ściśle z bankierami międzynarodowymi. Jego córka wyszła za Johna D.Rockefellera Jr., którego wnuk, Nelson Aldrich Rockefeller został w 1974 roku wiceprezydentem USA ([5] str. 171). Wspomniana Komisja straciła blisko dwa lata na badaniu centralnego systemu bankowego w Europie. Pod koniec 1910 roku dochodzi do niezwykle ważnego, tajnego spotkania bankierów międzynarodowych, w czasie którego zapada ostateczna decyzja o powołaniu w USA centralnego systemu bankowego pod nazwą Federal Reserve System. W wyniku tego władza kreowania pieniądza została przeniesiona z rządu amerykańskiego na małą grupę prywatnych bankierów :
"W 1910 roku grupa międzynarodowych bankierów zebrała się pilnie na wyspie Jekyll koło Brunswicku (Georgia, USA). Aby się mogło odbyć to tajne spotkanie , ewakuowano wszystkich mieszkańców wyspy. Strażnicy uniemożliwili wejście intruzom w czasie trwania obrad. Później dowiedziano się ,że "rząd niewidzialny" świata zachodniego zdecydował się na utworzenie Federalnego Banku Rezerw i pozwolił rządowi i kongresowi amerykańskiemu, aby bank dokonywał emisji pieniędzy i kredytów [2] str. 138) (...) Na wyspie Jekyll spotykają się senator Aldrich, Warburg, Vanderlip (od Rockefellera), Davson, Strong (od Morgana), gdzie dyskutują możliwości centralizacji banków. Kongres amerykański zmienia status dwunastu banków regionalnych, należących do Rezerwy Federalnej. Banki te mają skupić w 1914 roku 7525 banków narodowych ze średnimi obrotami 400 000 dolarów nie licząc rezerw. Również zmiany obejmują 1064 banków prywatnych poza systemem, które muszą przeprowadzić subskrypcje kapitału z Banków Rezerwy w wysokości 6% swoich zasobów i złożyć kaucję 7, 10 albo 13 procent swoich zasobów. Centralizacja obejmuje 14512 banków stanowych ze średnimi obrotami 135000 dolarów. Powstała organizacja bankowa z centralną władzą pod nazwą Federal Reserve System ." ([2] str. 94) .
Wkrótce potem Aldrich wniósł do Kongresu tak zwany Projekt Aldricha, który jednak wzbudził tyle podejrzeń, że został odrzucony. Nieco później wprowadzono go ponownie pod nazwą Aktu Rezerwy Federalnej, który to akt tworzył prywatny bank centralny i przyznawał mu zupełną kontrolę stopy procentowej i rozmiaru narodowej podaży pieniądza czyli mówiąc dosłownie dawał mu "licencję" na drukowanie pieniędzy. Ostatecznie zmęczony obradami Kongres przyjął w dniu 23 grudnia 1913 roku Akt Rezerwy Federalnej ([5] str. 171).W wyniku tych decyzji, począwszy od tego roku prywatny system bankowy ma monopol na emisję pieniędzy oraz kontrolę kredytu narodowego w USA. Co więcej Federalny System Rezerw nie podlega praktycznie żadnej kontroli politycznej. Ważną konsekwencją tej narady było podjęcie decyzji gospodarczo-finansowych zobowiązujących USA do udziału w wojnie , która zresztą wkrótce wybuchła. Mimo, że jeszcze w dniu 4 sierpnia 1914 r. Stany Zjednoczone formalnie deklarowały zachowanie neutralności pod względem wojskowym, to w istocie od dłuższego czasu wspomagały intensywnie walczące strony. Ogromne pożyczki z Federalnego Banku Rezerw pomogły w znacznym stopniu w kontynuacji I wojny światowej, na długo po tym jak cała Europa była już bankrutem ([1] str. 9). Od października 1914 roku rząd USA pozwala na pożyczki i dostawy dla aliantów za pośrednictwem firmy Morgana oraz na inną pożyczkę dla Francji z banku Kuhn, Loeb & Co. W wyniku tego, zanim jeszcze Amerykanie wysłali swe oddziały do Europy, Stany Zjednoczone pożyczają aliantom 2500 milionów dolarów zaś Niemcom "tylko" 45 milionów ([2] str. 95). Po przystąpieniu w 1916 roku USA do wojny poprzez duże banki płynie nadal ogromny strumień pieniędzy. Rynek eksportowy USA wzrasta z 2329 milionów dolarów w 1914 r. do 8080 milionów w 1920 r, zaś import z 1839 do 5278 milionów. W wyniku tych działań Stany Zjednoczone przechwytują rynki handlowe Niemiec i Anglii w Azji oraz w Ameryce Południowej , przenosząc ośrodek władzy ekonomicznej z Londynu do nowego Jorku, a największe zyski uzyskują grupy bankowe Morgana i Kuhn-Loeba [2] str. 139). Niejednokrotnie tajne finansowanie różnych światowych konfliktów i wojen przez bankierów międzynarodowych odbywało się poprzez różnego rodzaju fundacje, zwolnione od opodatkowania. Najważniejsza z nich to "Fundacja Carnegiego dla Pokoju Międzynarodowego" (Carnegie Endowment for International Peace) , powołana w 1908 roku w czasie prac nad Federalnym Bankiem Rezerw. Jej pierwszym prezesem był Daniel Gilman, absolwent uczelni w Yale, gdzie w 1852 roku wstąpił do elitarnego bractwa masońskiego "Skull and Bones" (Czaszka i Piszczele), które było związane ściśle z iluminizmem Weishaupta. Jak ujawniono dopiero po wielu latach , członkowie Fundacji Carnegiego, jakby na przekór jej nazwie, przez pierwszy rok zastanawiali się nad tym "czy jest jakakolwiek znana człowiekowi skuteczniejsza od wojny droga , która zmieniłaby w takim samym stopniu życie całej ludzkości". Według Normana Dodda , w latach 1950-tych przewodniczącego jednej z komisji amerykańskiej Izby Reprezentantów, członkowie Fundacji dyskutowali nad włączeniem USA do wojny poprzez kontrolę nad Departamentem Stanu. Dodd poświadczył także, iż po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej, prezydent Wilson otrzymał od owej Fundacji telegram z radą ,żeby "nie spodziewał się że wojna skończy się zbyt prędko ." Z pomocą Fundacji Rockefellera miała ona także przejąć kontrolę nad systemem edukacji i zmienić nauczanie historii USA ([1] str. 8). Federalny Bank Rezerw odegrał także pewną rolę w wywołaniu Wielkiego Kryzysu i wynikającej z niego recesji w okresie międzywojennym. W tym samym czasie wprowadzono w USA podatek dochodowy i pozbawiono mocy amerykański system celny. Co ciekawe "centralizacja handlu w rękach państwa poprzez bank narodowy z kapitałem państwowym i wyłącznym monopolem " oraz "stopniowany podatek dochodowy" zostały wymienione jako cele udanej rewolucji komunistycznej w "Manifeście Komunistycznym" ([1] str. 9). Tymczasem Mimo upływu wielu lat System Rezerwy Federalnej przetrwał , rósł stale w siłę, nawet mimo kwestionowania jego legalności przez niektóre znane osoby ([5] str. 172-173) :
"W 1971 r. New York Times Magazine doniósł, że kongresman Louis Fadden, członek Komisji Izby Reprezentantów do Spraw Bankowość. Waluty w latach 1920-1931, zauważył, że przyjęcie Aktu Rezerwy Federalnej stworzyło „superpaństwo rządzone przez międzynarodowych bankierów międzynarodowych przemysłowców, działających razem w celu zniewolenia świata dla swojej własnej przyjemności". (...) W niespełna cztery lata od jej ustanowienia w 1913 r., w czasie I wojny światowej Rezerwa Federalna pożyczyła amerykańskie dolary komunistom sowieckim natychmiast po rewolucji rosyjskiej. Jak zobaczymy, podobny zastrzyk amerykańskiej gotówki miał miejsce w niespełna trzydzieści później, w czasie następnej wojny światowej. 15 czerwca 1933 r. kongresmen Mc Fadden wyjaśniał Kongresowi, co Rezerwa Federalna wraz z Chase Bank Rockeffelerów (mającym wkrótce połączyć się z Manhattan Bank Warburga w Chase-Manhattan Bank) uczyniła na rzecz nieopierzonego jeszcze rządu komunistycznego. Rząd sowiecki otrzymywał fundusze ze Skarbu Stanów Zjednoczonych z rąk Rady Rezerwy Federalnej i Banku Rezerwy Federalnej, działając poprzez Chase Bank ... dostalibyście zawrotu głowy widząc, jak wiele pieniędzy amerykańskich podjęto ze Skarbu Stanów Zjednoczonych na rzecz Rosji. W tym samym mniej więcej czasie Chase Bank zaczął sprzedawać bolszewikom obligacje w USA ..."
Zdaniem Williama Gilla Federalny Bank Rezerw, którego nowojorska siedziba mieści się oczywiście w jakże znanych okolicach 120 Broadway, jest "największą fabryką długów w całej historii ludzkości na planecie Ziemia" ([1] str. 8). Okazuje się także ,że jest on głównym kredytodawcą Stanów Zjednoczonych ([5] str. 173) :
"Od 1835 r., gdy prezydent Jackson spłacił dług państwowy trzeba było 147 lat na to, by sięgnął on biliona dolarów. Potem trzeba było już tylko czterech lat, by doszedł on do dwóch bilionów. W 1989 r. dług państwowy osiągnął trzy biliony dolarów. Spłaty odsetek tylko w roku podatkowym 1989 wzrosły do ponad 240 miliardów dolarów. Łączna kwota zebrana tytułem indywidualnego podatku dochodowego wynosiła tylko 445 miliardów dolarów. Innymi słowy, ponad połowa tego co Amerykanie wpłacają jako federalny podatek dochodowy, idzie do kieszeni bankierów. Jasnym jest, że Stany Zjednoczone są dosłownie na łasce olbrzymiego monopolu prywatnego, kontrolowanego przez garstkę ludzi, których nikt nie wybierał ."
Jak z powyższego wynika "produkcja" waluty narodowej w USA należy do korporacji banków prywatnych , które pozostają w rękach bardzo wąskiej grupy ludzi, a "Kontrolując emisję waluty, system kredytowy państwa, kontroluje się jego gospodarkę, a kontrolując system kredytowy i gospodarkę jest się właścicielem całego państwa: mianuje prezydentów, premierów , rządy , posłów, senatorów, ambasadorów; kieruje polityką zagraniczną, wyznacza kierunki wewnętrzne. Steruje się zwłaszcza mediami, propaganda bowiem jest tym czym pałka w ustroju totallitarnym ." ([7] str. 388).
Tak więc Amerykański Federalny Bank Rezerw (US Federal Reserve Bank) , jeśli chodzi o pieniądze, jest dyktatorem , który posiada absolutną autokratyczną władzę nad narodem amerykańskim, a pośrednio i nad resztą świata. W USA politykę monetarną kontroluje siedmiu członków Zarządu Rezerw Federalnych , dwunastu prezesów i stu ośmiu dyrektorów dwunastu Banków Rezerw Federalnych. W sumie jest to 127 osób , które działając potajemnie mają decydujący wpływ na politykę finansową USA. Ponadto w Systemie Rezerw Federalnych istnieje jeszcze bardziej elitarna grupa zwana Komitetem Otwartego Rynku (Open Market Comittee). Składa się ona z siedmiu członków Zarządu Rezerw Federalnych oraz pięciu z dwunastu prezesów Banków Rezerw Federalnych - w sumie dwanaście osób ([8] str. 34). Komitet ten zbiera się co trzy tygodnie w Waszyngtonie na tajnych, zamkniętych dla postronnych obserwatorów spotkaniach, podczas których podejmowane są decyzje dotyczące polityki finansowej, systemu monetarnego, wysokości odsetek itp. Co więcej w owych zebraniach nie może uczestniczyć nawet prezydent USA. Jak pisze D.Manifold ([8] str. 34-35) :
"240 milionów rzekomo wolnych Amerykanów zgadza się na taką absurdalną sytuację - i to jest nie do wiary. Nie jest to jednak aż tak niewiarygodne gdy pojmuje się głębię ich niewiedzy na temat tego, co dzieje się na najwyższych szczeblach. Owe miliony ludzi traktowane są tak, jakby były gromadą opóźnionych w rozwoju dzieci, których opiekunowie wiedzą najlepiej co jest dla nich dobre. Przez dwadzieścia lat w biznesie, około pięć miesięcy w roku, miałam możliwość spotykać Amerykanów codziennie. Nigdy nie traciłam okazji aby sprawdzić ich wiedzę na temat spisku i tych, którzy władają pieniądzem. W ciągu tych wszystkich lat spotkałam zaledwie jedną osobę, która coś wiedziała na temat owej potęgi kontrolującej nasze życie. Był on urzędnikiem rządowym w stanie Massachusetts. Jedyną rzeczą, jakiej obawiają się ci ludzie, to dekonspiracja, a każdy kto odważy się na takie przedsięwzięcie może oczekiwać, że wdepczą go w błoto, a nawet pozbawią życia. Bank Światowy (World Bank), Bank Eksportu i Importu (Export-Import Bank), Międzynarodowy Fundusz Walutowy (Intemational Monetary Fund) - to wszystko są instrumenty utworzone przez wtajemniczonych aby mogli kontrolować ludzkość ."
Literatura:
1. D.Cuddy - "Nowy Porządek Świata" - Poznań 1997.
2. J.A.Cervera - "Pajęczyna władzy" - Wrocław 1997.
3. R.Gładkowski - "Myślącym pod rozwagę" - Toronto 1984.
4. H.Pająk - "Piąty rozbiór Polski" - Lublin 1998.
5. W.T.Still - "Nowy Porządek Świata" - Poznań 1995.
6. P.Virion - "Rząd Światowy" - Warszawa 1999.
7. H.Pająk - "Bestie końca czasu" - Lublin 2000.
8. D.Manifold - "Fatima i wielki spisek" - Poznań 2000.
Rodowody "interbankierów".
Nowa "etyka"
Koniec XVIII wieku dał początek różnym nowym "prądom umysłowym" i poglądom filozoficznym. Powstała w lożach wolnomularskich idea "prawa natury" , a więc praw , dyktowanych przez "Najwyższego Budowniczego" , a ujawnionych człowiekowi "oświeconemu" przez "rozum naturalny" dała podstawę rozwijającym się w XVIII wieku nowym poglądom ekonomicznym. Niektóre wypływające z tego nauki głosiły, że tylko "twórcza moc natury" , a więc ziemia daje człowiekowi dochód. Spowodowało to, że już za panowania Ludwika XV i XVI we Francji ministrowie skarbu, w przekonaniu , że to głównie rolnictwo przynosi dochód, rujnują szlachtę i chłopów wysokimi podatkami ([1] str. 339). W tym samym czasie przemysł fabryczny i handel kolonialny jest pozbawiony takich ciężarów, w wyniku czego staje się on źródłem bogactw wąskiej grupy ludzi. Temu zjawisku sprzyja ówczesny liberalizm , stojący na gruncie "etyki naturalnej" . Jednym z jego przedstawicieli był angielski profesor Adam Smith głoszący między innymi ,że dążenie człowieka do zdobycia jak największej ilości dóbr materialnych najmniejszym kosztem jest właśnie działaniem naturalnym , zgodnym z ową "etyką". W ten sposób niejako "rozgrzeszano" niczym nieograniczoną pogoń wąskiej grupy osób za zyskiem, uwalniając ich jednocześnie od zarzutu wyzysku pozostałej ludności. Ponadto wspomniany liberalizm ekonomiczny zabraniał państwu wkraczać w stosunki gospodarcze w charakterze ich regulatora co powodowało ,że otwierano podwoje dla importu i eksportu , a w tych warunkach o zysku decydował ruchomy kapitał oraz liberalne pojęcia popytu, podaży i wolnej konkurencji ([1] str. 340). Przedstawicielem najskrajniejszego liberalizmu klasycznego był David Ricardo. Ten londyński bankier wydaje w 1817 roku w Anglii dzieło "Zasady ekonomii politycznej", gdzie przedstawia miedzy innymi swoją teorię "renty gruntowej". Wedle niej renta gruntowa , czyli zysk z uprawy ziemi rośnie im urodzajniejszą ziemię bierze się pod uprawę. Idąc dalej za tą myślą Ricardo dowodzi, że zamiast uprawiać nieurodzajne grunty w Anglii i Europie lepiej jest uprawiać o wiele bardziej urodzajną ziemię w południowej Ameryce i zyskać w ten sposób duże zyski. Drugi wniosek wypływający z jego teorii jest taki ,że nie należy chronić rodzimej produkcji żywnościowej, gdyż wzrost ceł na importowane zboże da w efekcie także wzrost jego ceny ,a tym samym spowoduje podrożenie życia w Anglii. W ten sposób realizując te teorie w praktyce Anglia stała się w XIX wieku państwem wyłącznie przemysłowo-handlowym i została całkowicie uzależniona w zakresie środków żywnościowych od importu zagranicznego ([1] str. 341). Opłakane skutki takiej właśnie polityki ekonomicznej były szczególnie widoczne podczas II wojny światowej. Dającą wiele do myślenia jest także teoria Ricarda dotycząca płac robotniczych. Otóż wedle niej cena płacy nie ma nic wspólnego z wartością wykonanej pracy. Cena naturalna pracy ludzkiej wynosi tyle ile trzeba , by zachować klasę robotniczą przy życiu i pozwolić jej na takie rozmnażanie się , by liczba robotników nie zmniejszyła się. Z kolei obniżanie płac robotniczych, to zdaniem Ricarda czysty zysk kapitalisty, a skoro pogoń za zyskiem jest "dążeniem naturalnym", to jest tutaj dla nich szerokie pole do popisu. Reasumując można stwierdzić, że. Ricardo swoimi teoriami otworzył bramy do opanowania gospodarczego świata przez wąską grupę ludzi, bowiem jak z owych teorii wynika, pomyślność gospodarcza ogółu da się zapewnić jedynie w ramach jednej globalnej gospodarki. Tak więc liberalizm dał podwaliny pod nowoczesny ustrój kapitalistyczny i umożliwił wąskiej grupie ludzi opanowanie centrów życia gospodarczego na świecie. Uderzył on jednocześnie w dwa fundamenty prawa rzymskiego: na pojętą po rzymsku instytucję zobowiązań i na prawo własności ziemskiej ([1] str. 342). " Zobowiązanie prawa rzymskiego nosi charakter aktu , zawieranego między dwoma określonymi osobami w sposób mniej lub bardziej uroczysty ." W przypadku kapitalizmu utworzono instytucje w których kupiec i bankier "mogli się obracać swobodnie a więc : weksel żyrowany, banknot, obligacje , akcje. Wspólną cechą tych papierów było oderwanie prawa płynącego z zobowiązania od osoby kogoś, kto uczestniczył, jako strona , w jego zawarciu, a związanie go z posiadaczem papieru , a nawet po prostu z okazicielem papieru ." Ponadto wprowadzone tzw. papiery na okaziciela umożliwiały ukrycie prawdziwego właściciela majątku i podstawienie w jego miejsce osoby fikcyjnej ([1] str. 343). Do handlu tymi papierami , przedstawiającymi rzucone na rynek zobowiązania osób fizycznych i prawnych powołano giełdę , dzięki czemu finansjera światowa stała się jeszcze bardziej ukrytą, co ułatwiało jej gospodarczy podbój świata - "uzależniła ona państwa przez popieranie lekkomyślnej gospodarki budżetowej, wywoływanie wojen, szczególnie kolonialnych , co w rezultacie zmuszało skarby do ratowania się pożyczkami , organizowanymi przez wielkie banki (...). Na ludność nałożono bezproduktywny haracz w formie oprocentowania i amortyzacji tych pożyczek państwowych ." Z kolei ogromne towarzystwa akcyjne i trusty zmonopolizowały produkcję , zmuszając konsumenta do kupna towaru po cenie dyktowanej przez przemysł i handel. Równolegle z tym dyktatem finansjery światowej prowadzony był atak na drugi fundament prawa rzymskiego, czyli prawo własności ziemskiej - "jest to z początku atak gospodarczy , mający na celu zrujnować rolnictwo, oparte na produkcji indywidualnej, na wielkiej własności , a potem na własności włościańskiej, na rzecz produkcji zamorskiej o charakterze spekulacyjnym. Potem atak wkracza w sferę prawną i dąży naprzód do ograniczenia prawa własności ziemskiej a później do wywłaszczenia ." Powodem prowadzenia takich działań było to ,że własność ziemska była zawsze i jest nadal podstawą samodzielności gospodarczej narodów , a tej własności nie można było "ukryć" i "schować" jak akcję czy weksel. Dlatego z taką nienawiścią wyrażano się o rzymskim prawie własności ziemskiej, o którym syjonista Maks Brod napisał: "Rzymianie , najobrzydliwszy naród , jaki kiedykolwiek stąpał na tej ziemi, naród, na którego prawo Europa jeszcze dzisiaj choruje, którego instytucje prywatnej własności stały się naszą zgubą ." ([1] str. 346). Tak więc dzięki rozwojowi stosunków przemysłowo-handlowych w XIX wieku powstało szeroko rozpowszechniane przekonanie , jakoby drobna własność ziemi, własność chłopska była przeżytkiem i "naturalny postęp" musi ją unicestwić. Wojny światowe spowodowane przez interesy międzynarodowego kapitału utrwaliły dyktaturę światowej finansjery, która zaczęła propagować kolejne hasła, aby umocnić się na zdobytych pozycjach . Poprzez różne agendy zaczęto w poszczególnych krajach wprowadzać takie prawa i zasady , które pozbawiają je całkowicie resztek samodzielności politycznej i gospodarczej. Potem przyjdzie zapewne czas na stworzenie jednego globalnego organizmu państwowego, kierowanego przez jeden rząd światowy. Wprowadzany konsekwentnie, również u nas, liberalizm ekonomiczny, powodujący rujnowanie gospodarki narodowej oraz walka z własnością ziemską poprzez niszczenie rolnictwa wydają się być etapami realizacji takiego właśnie planu.
Międzynarodowe dynastie pieniądza
Rozwój kapitalizmu przemysłowego wiąże się ściśle z powstaniem prawdziwych "dynastii pieniądza" w ramach poszczególnych rodzin bankierskich. Niemal regułą były w tym przypadku powiązania narodowe i bogate ożenki między ich członkami, co zapewniało dalszą koncentrację kapitału i tworzenie międzynarodowych "mega-banków", które stały się jednym z najważniejszych narzędzi w rękach architektów Wielkiego Planu. Jedną z owych dynastii, która odegrała bardzo istotną rolę w tworzeniu zrębów Nowego Porządku Świata była rodzina Rothschildów. Pochodziła ona z biednej dzielnicy Frankfurtu. Z rodziny tej wyłonił się Mayer Amschel Bauer. Na frontonie jego domu wisiał szyld, zawierający symbol rodziny w postaci czerwonego heksagramu. Heksagram , zwany też pieczęcią Salomona, posiada konotacje okultystyczne i kabalistyczne, będąc używanym w starożytnych religiach jako symbol Molocha, Astortecha i Saturna - planety ważnej w okultyźmie i kabale. W średniowieczu był on wykorzystywany przez arabskich magików, kabalistów a także przez satanistów. Symbol ten musiał mieć chyba dla Mayera Amschela Bauera duże znaczenie skoro zdecydował się na zmianę swojego nazwiska na Rothschild ("Rot-schildt" co oznacza po niemiecku "czerwony szyld") ([8] str. 61). W 1753 roku wysłano dziesięcioletniego Mayera na nauki , zaś w wieku 12 lat zaczął on pracę w banku, należącym do Oppenheimera w Hanowerze. Tam przez siedem lat poznawał tajniki bankowości. W Hanowerze poznał generała von Estorffa , numizmatę, który w 1763 roku opuścił to miasto i dołączył do dworu Williama IX - księcia Hesse Hanau - właściciela Frankfurtu. Znajomość Rotschilda z von Estorffem pozwoliła mu na rozpoczęcie interesów z samym księciem jak też dała mu możliwość wejścia w kręgi Iluminatów, bowiem dynastia Hesse była z nimi ściśle związana. Zresztą Rothschildowie zawsze odgrywali wielką rolę w Zakonie Iluminatów . Po tym jak bawarscy "Oświeceni" zostali zdemaskowani, główny ośrodek okultyzmu i kontroli tajnych towarzystw w Europie przeniósł się do Włoch. Był on tam znany jako Alta Vendita (Wysoka Wenta) i był kierowany przez syna Amschela Rotschilda - Carla (Kalmanna) ([8] str. 63). Organizacja ta była tajnym stowarzyszeniem , które w pierwszej połowie XIX wieku zdawało się przejmować dziedzictwo iluminatów w kierowaniu tajnymi związkami. Jak głosi wyjątek z nadal obowiązującej instrukcji Wysokiej Wenty (tekst pochodzi z 1819 roku):
"Nasz cel ostateczny to cel Voltaire'a i Rewolucji Francuskiej: unicestwienie na zawsze katolicyzmu, a nawet wszelkiej idei chrześcijańskiej, i niedopuszczenie, by przetrwała na ruinach Rzymu".
W sumie protoplasta rodu Mayer Amschel miał pięciu synów i pięć córek. Zgodnie z jego wolą, aby zachować ciągłość rodu, tylko synowie dziedziczyli interesy i fortunę, zaś córki zostały wydane za innych bankierów. Wszyscy synowie mieli takie samo drugie imię - Mayer i zostali wtajemniczenie w sprawy rodzinnych interesów już w wieku 12 lat , a byli to: Amschel Mayer, Jakob (James) Mayer, Salomon Mayer, Nathan Mayer, Kalmann (Carl) Mayer ([2] str. 64). Wkrótce, jak pisze ks. J.A.Cervera ([2] str. 85) : "Amschel Rothschild został intendentem i miał w 1787 r. dostęp do finansów Fryderyka II. Kiedy Wilhelm wyrzucił Francuzów z Frankfurtu i wysłał 8000 ludzi do Anglii, Rothschild już prosperował jako dostawca wojskowy. Skorzystał z zamknięcia giełdy w Amsterdamie tak, że jego dochody wzrosły z 2000 do 15 000 florenów. Wkrótce jego fortuna wzrasta do 1 miliona. To był dopiero początek. Żeni swego syna Salomona z Karoliną Stern, z bogatej rodziny z Frankfurtu. Zaangażował się w sprawę pożyczki księcia Hesse dla cesarza. W nagrodę otrzymuje tytuł oficjalnego agenta dworu cesarskiego oraz niesamowicie wysokie zarobki. Kiedy Francuzi atakują w 1805 roku Kassel, Rotschild ukrył swoje akcje i 5 milionów w srebrze w skrzyniach, które umieścił w domu ambasadora Austrii. W 1798 r. Rothschild wysłał swojego trzeciego syna Nathana do Anglii, który zainstalował się w Manchesterze mając do dyspozycji od ojca 250 000 florenów. Osiedla się w Londynie i w 1805 roku, żeni się z niejaką Cohen i nawiązuje kontakty z kuzynem bogatego Mojżesza Montefiore z rodziny żydowskiej z Liorno we Włoszech. Udziela pożyczek hrabiemu York i Clarence, co umacnia jego pozycję. Ten Rothschild zaczyna międzynarodową działalność, kiedy Hesse poleca mu kupić akcje brytyjskie, na których dzięki manipulacjom zarabia grube pieniądze. Kupuje sztabki złota z Kompanii Indyjskiej i specjalizuje się w złodziejskich, nielegalnych transakcjach. W 1810 r. Amschel Rothschild, dzieli 370 000 florenów dając po połowie dwóm najstarszym synom Amschelowi i Salomonowi. Młodszym synom Charlesowi i Jamesowi dodaje po 30 000 florenów, w ten sposób powstało imperium Rothschildów. Rothschild wysyła swoich delegatów na Kongres Wiedeński i rozdziela tam hojne podarki ." Nathan wysyła swojego brata Salomona do Berlina , aby ten sfinalizował pożyczkę dla Prus w dwóch ratach o wysokości 200 000 i 150 000 funtów, a sam wkrótce zostaje honorowym konsulem w Londynie. Niedługo później Rothschildowie rozpoczynają swoją ekspansję także na terenie Włoch. Salomon dostarcza funduszy na wyposażenie korpusu ekspedycyjnego z Austrii , który po wygraniu bitwy pod Rieti wkracza do Neapolu. Tam z kolei najmłodszy z braci - Charles emituje w 1821 roku całą serię pożyczek - po 16 milionów dukatów. Wkrótce klan Rothschildów opanowuje całą Europę, w czym pomaga im wielce posiadanie własnej , najszybszej na świecie poczty , mającej immunitet dyplomatyczny. Amschel jest we Frankfurcie, Nathan w Londynie, Salomon w Wiedniu, James w Paryżu a Charles w Neapolu. Nadal widoczne są związki Rothschildów z tajnymi towarzystwami. James był w Paryżu masonem najwyższego 33 stopnia Obrządku Szkockiego, jego brat Nathan członkiem loży "Emulation" w Londynie, później także Salomon zostaje wprowadzony do wolnomularstwa ([8] str. 64). Wkrótce Rotschildowie znowu pojawiają się na scenie. W sierpniu 1832 r. francuski minister finansów w związku z deficytem 25 milionów franków był zmuszony zwiększyć budżet obrony narodowej z 231 000 do 434 000. Wtedy z pomocą pospieszył Rothschild z pożyczką 150 milionów. Austria dozbrajając 3 armie we Włoszech, Czechach i w Austrii mając deficyt 85 milionów florenów zwróciła się do Salomona Rothschilda i Sina Geymullera, otrzymując kolejno pożyczki w wysokości 36, 30 i 50 milionów. Nawet papież Grzegorz XVI, chcący wyposażyć oddziały wojskowe zastępujące Austriaków, prosił o pomoc finansową Charlesa Rothschilda, który pożyczył milion florenów. Często różni historycy podkreślają wpływy dynastii bankierskich na rozwój wypadków historycznych. Szczególnie dotyczy to Rothschildów, określanych często jako: "Królowie bankierów i bankierzy królów". Jak twierdzą niektórzy Ludwik Filip pokazywał Jamesowi Rothschildowi tekst swojego przemówienia przed jego wygłoszeniem? , a Metternich uważany za konserwatywnego męża stanu miał powiedzieć: "We Francji dom Rothschilda był ważniejszy od rządów ..." W czasie Komuny Paryskiej w 1871 roku międzynarodówka socjalistyczna zwróciła się do Banku Francji z prośbą o pożyczenie 10 milionów franków. Wówczas to kolejny członek bankierskiej dynastii - Alfonso Rotschild - dał im 500 000 franków. W rezultacie tego 150 posiadłości Rostchilda w Paryżu zostało ominiętych przez rebeliantów, którzy podpalili miasto z czterech stron. Dynastia Rotschildów nadal angażuje się mocno w politykę międzynarodową, popierając Anglię, a potem Bismarcka przeciwko Austrii i Francji, a jej bogactwa pozostają nadal w rękach tej rodziny bowiem ([2] str. 89) : "Anzelm idzie w ślady swego ojca i walczy z konkurencją w Wiedniu. Meyer Charles usadawia się we Frankfurcie, Adolf zastępuje ojca w Neapolu. Po odmowie pożyczki 500 000 dukatów królowi Franciszkowi Obojga Sycylii, Alfonso jest zmuszony do opuszczenia Wiednia. W połowie XIX w. Rothschildowie mają 4 główne biura. W Londynie urzęduje Lionel, a następnie Nathaniel. W Paryżu James a w Wiedniu Anzelm, a następnie Albert. We Frankfurcie działa Meyer Charles, potem Wilhelm, a kiedy ten umiera w 1901 r. w formie ajencji kontynuuje urzędowanie Goldsmith żonaty z córką Rothschilda." Potomkowie założycieli dynastii Rothschildów nawiązują także kontakty z innymi bankierami w Europie i poza nią np: z Sassoonem z Bagdadu, Guinsburgiem w Petersburgu, z Schombergiem w Nowym Jorku , z Bauerem i Weisweilerem w Madrycie oraz ze wspólnikami w praktycznie wszystkich stolicach europejskich. Gdy Bismarck zaczyna dochodzić do władzy, Rotschildowie uznają, że trzeba go poprzeć. Mianowany kanclerzem negocjuje z Bleichroederem, reprezentantem konsorcjum Rothschildów, uzyskanie funduszy na wojnę z Austrią. Przed śmiercią (17 października 1868 r.) James popiera nowego kanclerza Niemiec, starego przyjaciela rodziny, który często zatrzymywał się w posiadłości Amschela w czasie pobytu we Frankfurcie. W czasie ustalania wielkości odszkodowań narzuconych przez Niemcy Francji w Wersalu obecny jest Alfons Rothschild ze wspólnikiem Bleichroderem, którzy sugerują wysokość miliarda, co zostaje podwyższone przez Bismarcka do 5 miliardów. W Niemczech sytuacja jest podobna jak we Francji, gdyż tutaj także rynek finansowy kontrolują w zasadzie wielcy międzynarodowi bankierzy tacy jak: Gustaw Mevissen, który przy współpracy z Oppenheimerem założył w 1848 r. "Schaafhausenscher Bankverein" w Kolonii. W 1858 r powstaje również "Bank fur Handel und Industrie" przy poparciu "Berliner Handelgeselschaft" Mendelssohna, a w 1872 r. Eugene Gutman zakłada "Dresdner Bank", który wchłaniając inne banki stał się potęgą i w 1904 r. kontrolował 1200 mniejszych banków. Wkrótce cała ta sieć bankowa rozszerza się na całą Europę z odgałęzieniami w USA i w Turcji. Rothschildowie mieli także swój wielki udział w jej rozwoju na terenie Stanów Zjednoczonych, wspomagając finansowo takich bankierów jak choćby: Abrahama Kuhna, Salomona Loeba, Jakuba Schiffa, Johna D.Rockefellera, Johna P.Morgana, czy Edwarda Harrimana. Jak stwierdza W.T.Still ([5] str. 156) :
"Z pewnością Rotschildowie mieli głęboki wpływ na przemysłową Amerykę. Działając za pośrednictwem firm z Wall Street, a mianowicie Kuhn, Loeb & Co oraz J.P. Morgan Co. , Rotschildowie finansowali Johna D. Rockefellera, tak że mógł on stworzyć imperium Standard Oil. Finansowali oni także działalność Edwarda Harrimana (koleje żelazne) i Andrew Carnegiego (stal). Do początków XX w. bogactwo niewidocznego obecnie Domu Rotschildów urosło do takiej skali, że oceniano, iż kontrolują oni połowę świata."
Do wymienionych wyżej przemysłowców i bankierów, niejednokrotnie stosujących różne oszukańcze i spekulacyjne metody, którzy odegrali istotną rolę w gospodarce i finansach Stanów Zjednoczonych można dodać takie osoby jak ([2] str. 92-93):
Robert Morris - armator i dostawca wojskowy, który przy pomocy 104 milionów dolarów finansował wojnę.
Chaim Salomon, który będąc udziałowcem "Bank of America" opłacał oddziały francuskie w Ameryce, a w latach 1871 - 1874 udzielił nowemu państwu pożyczek na sumę 658 000 dolarów Jak pisała gazeta "Hajnt" z 9 sierpnia 1927 r. w uznaniu za te zasługi temuż Salomonowi chciano nawet wystawić pomnik na Madison Square Garden w Nowym Jorku, ale nie zgodziła się na to tamtejsza komisja municypalna ([1] str. 384).
Rodzina Seligmanów - Józef i 8 braci emigrowali z Bawarii w 1837 i ulokowali się w stanie Pensylwania, otwierając sklepy z ubraniami i mając duży magazyn w Nowym Jorku. W czasie wojny domowej braciom Seligman opłaciło się bardzo poparcie kandydatury Abrahama Lincolna i już w 1862 r. rząd jest im winien milion dolarów za mundury wojskowe. Otwierają mały bank, który ma oddziały w Londynie, Paryżu, Frankfurcie i w San Francisco. Generał Grant, przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych, będąc masonem zakonu York (posiadającego w 1880 roku 10 000 lóż masońskich z 450 000 członków) staje się marionetką w rękach finansjery i w czasie kryzysu w 1873 roku ofiarowuje Józefowi Seligmanowi stanowisko Sekretarza Skarbu.
William H.Vanderbilt kupował używane statki i sprzedawał je rządowi USA po podwójnej cenie.
John Pierpont Morgan kupował przestarzałe karabiny po 3,5 dolara za sztukę i sprzedawał rządowi po 22 dolary.
John D. Rockefeller stawiając na „czarne złoto" w Pensylwanii w 1859 r. otwiera szereg rafinerii ropy naftowej pod nazwą "Standard Oil". W momencie, kiedy staje się właścicielem rynku naftowego podnosi cenę baryłki nafty z 10 centów do 20 dolarów.
Meyer Guggenheim, w wieku 19 lat wyemigrował ze Szwajcarii do Ameryki gdzie początkowo handlował nićmi i brokatami, potem kupił sklep spożywczy w Filadelfii i zajmował się rafinacją miedzi. Wkrótce wraz z 7 synami posiadał kapitał 1 250 000 dolarów. Później kupując różne rafinerie tworzy międzynarodowy trust. Staje się właścicielem „Chile Copper" , posiada przedsiębiorstwa na Alasce, handluje nitratami w Chile, metalami w Boliwii i diamentami w Kongo.
Rodzina Lazardów (Simon, Lazare, Elie, Aleksander) zaczął od skromnego biura w San Francisco. Potem posiadł firmę eksportowo-importową w Paryżu, przekształconą w 1876 r. w bank. Wkrótce potem przeniósłi się do Nowego Jorku i otworzył oddział banku w Londynie, zajmując się spekulacją akcjami kopalni złota i zarabiając na tym dużo pieniędzy.
Maurice Friedlander zdobył swój ogromny majątek na handlu zbożem.
J.Gould i bank Kuhn, Loeb & Co. zdobyli swoje olbrzymie fortuny na eksploatacji linii kolejowych i na poparciu ruchu, komunistycznego w Rosji. W 1860 roku jest w Ameryce 30 625 mil linii kolejowych, zaś w roku 1920 ich długość wzrasta do 263 821 mil. To gigantyczne przedsięwzięcie było finansowane przez drobnych inwestorów z zyskiem gwarantowanym przez banki. Jak się później okazało wprawdzie zyski były olbrzymie, ale nie podzielono ich między inwestorów, a banki, które okradły inwestorów były w rękach grup: Vanderbilta, Morgana, Goulda, Billa, Kuhn-Loeba oraz Rockefellera. W XX w. nadal działają niektóre z tych dynastii, stosując te same złodziejskie metody w biznesie.
Jakub H.Schiff, który wkrótce po zakończeniu wojny domowej w USA przybywa z Frankfurtu do Nowego Jorku. Jak się przypuszcza z polecenia Rothschilda miał on przejąć kontrolę nad amerykańskim systemem pieniężnym, lokując swoich ludzi w rządzie federalnym i rządach stanowych oraz organizując ruch ateistyczny i antagonizując obywateli , szczególnie białych i czarnych. Do 1872 roku Schiff pracował w Nowym Jorku jako agent handlowy, potem wraca czasowo do Niemiec, gdzie nawiązuje kontakty z bankierami w Paryżu i Holandii. Abraham Kuhn ściąga go do swojej firmy w Nowym Jorku i żeni z córką swojego wspólnika Salomona Loeba, Teresą. Zarówno Kuhn jak i Loeb byli emigrantami z terenu Niemiec, którzy przybyli do USA w połowie lat czterdziestych dziewiętnastego stulecia ([2] str. 93). Dzięki temu ożenkowi Jakub Schiff stał się współpartnerem spółki bankierskiej Kuhn, Loeb & Co. ([3] str. 21). Posiada on również udziały w rafineriach, w Westinghouse Electric, w firmach ubezpieczeniowych i telekomunikacyjnych. Schiff kierując firmą Kuhn, Loeb & Co. , która reprezentuje jedną trzecią systemu bankowego w USA, jednocześnie inwestuje ogromne sumy pieniędzy aby obalić carat w Rosji, licząc na udzielenie pomocy, której będzie potrzebować rewolucja z 1905 i 1917 r. w rękach Lenina i Trockiego.
Rodzina Warburgów - w 1907 roku ze sprzymierzonej z Rotschildami, firmy bankierskiej - Domu Warburga, wysłano do Stanów Zjednoczonych Paula Moritza Warburga , aby został partnerem w najpotężniejszej firmie bankowej Ameryki Kuhn, Loeb & Co. P.Warburgowi jako "ekspertowi" płacono wówczas astronomiczne wynagrodzenie w wysokości 500 000 dolarów rocznie ([5] str. 171). Jeden z braci Paula, Max pozostał w Niemczech by zarządzać rodzinnym bankiem, zaś drugi Felix ożenił się z córką Jakuba Schiffa - Fredą. Innym przedstawicielem klanu Warburgów był James P. Warburg , związany podczas wojny z Roosveltami. Będzie on później jedną z wyroczni Franklina Delano - gubernatora Nowego Jorku, a następnie prezydenta USA. Tenże James P.Warburg tak określił w 1932 roku swoją filozofię rodzinną : " Powinniśmy pobudzać gospodarkę planową i socjalistyczną , a następnie włączyć ją w jeden socjalistyczny system o wymiarze światowym ." ([7] str. 72). Paul Warburg , spadkobierca starej dynastii bankierskiej założonej jeszcze w 1798 r w Hamburgu, otrzymał za żonę, córkę Salomona Loeba - Ninę, wchodząc do spółki Kuhn, Loeb & Co. Później córka Warburga wyszła za mąż za W.Rothschilda, jednego z głównych doradców prezydenta USA W.Wilsona na Konferencji Wersalskiej. W ten sposób dzięki tym małżeństwom i pieniądzom Rothschildów spółka Kuhn, Loeb & Co. stała się dominującą i zaczęła wpływać na losy świata. ([3] str. 23). Firma ta kierowana przez Jakuba H.Schiffa, wsparła finansowo między innymi cesarza japońskiego w jego konflikcie z carską Rosją w 1905 roku, a później w 1917 roku także rewolucję bolszewicką w Rosji. Gdy w czasie wojny rosyjsko-japońskiej kilkadziesiąt tysięcy rosyjskich żołnierzy zostało wziętych do niewoli, członkowie amerykańskiej organizacji "Przyjaciół Wolności Rosjan" , finansowanej przez Schiffa, rozsiewali wśród nich rewolucyjną propagandę. Wówczas to między innymi przetransportowano z USA do Japonii półtora tony papieru z rewolucyjną propagandą. Tenże Schiff w 1907 roku przestrzega surowo nowojorską Izbę Handlową , że jeżeli nie ustanowi się banku centralnego , to wyniknie stąd chaos finansowy. Z kolei w 1913 roku zakłada on w USA organizację pod nazwą: Anti-Defamation League (ADL) , która zaczęła kontrolować wszystkie organizacje "walczące o ludzkie prawa" , radiostacje, agencje reklamowe i środki masowego przekazu i uzyskując swoisty "monopol na prawdę" ([3] str. 24). Z inspiracji sterników międzynarodowej finansjery spółka Kuhn, Loeb & Co. działa także na rzecz stworzenia za Atlantykiem prywatnego, scentralizowanego systemu bankowego - pod nazwą Federal Reserve System , który istnieje zresztą do dzisiaj. Jednym z jego administratorów od 1914 roku był wspomniany już Paul Warburg ([7] str. 72). Wkrótce do wymienionych bankierów międzynarodowych dołącza także Bernard Baruch, który szybko zaczyna dorównywać bogactwem Warburgom. Zostaje on mianowany przez Wilsona przewodniczącym Komitetu Morskiego i Rady Obrony Narodowej USA. Odtąd Baruch staje się światowym "królem stali", podstawowego surowca dostarczanego aliantom w czasie I wojnie światowej ([4] str. 14).
Reasumując można stwierdzić, że w latach 1900-1914 wysuwają się na czoło w Ameryce i na świecie dwie międzynarodowe potęgi finansowe ([7] str. 65): Rockefellerów i grupa Morgana, które jak już wcześniej wspomniano powstały przy wydatnej pomocy finansowej klanu Rotschildów. Rockefellerowie rządzą imperium naftowym "Sandard Oil", przejmują kontrolę nad rynkami miedzi , stali , tytoniu oraz centrów bankowych, w szczególności "National City Bank" i U.S. Trust Company" jak też nad jednym z największych przedsiębiorstw ubezpieczeniowych na świecie "Equitable Life and Mutual " w Nowym Jorku. Z kolei Morganowie rządzą przemysłem stoczniowym, elektrycznością, kauczukiem, jak również centrami bankowymi - "National Bank of Commerce" i "Chase National Bank" oraz firmami ubezpieczeniowymi. Klejnotami ich fortuny są "General Electric" oraz "Guaranty Trust Company". Z grupą Morgana jest także zrzeszona poprzez "American International Corporation" (AIC) wspomniana już firma Kuhn, Loeb & Co. ([7] str. 123). Oczywiście często bywa tak, że wspomniane imperia finansowe współdziałają ze sobą w różnych przedsięwzięciach. Wśród ich najbliższych współpracowników można spotkać również takie nazwiska jak Edwarda Harrimana , którego syn Averell, będzie jednym z doradców prezydenta Roosevelta, braci Dulles, szczególnie aktywnych w trakcie przygotowywania Traktatu Wersalskiego , a także Clarence Dillona ze stojącymi za nim firmami : "Goodyear", "Dodge" i "Chrysler" ([7] str. 65). Co więcej większość z osób zajmujących kierownicze stanowiska w korporacjach finansowych miała także bardzo ścisłe koneksje z tajnymi towarzystwami, a szczególnie z Zakonem Skull &Bones, jednym ze spadkobierców IluminatówWeishaupta. Zakon ten gromadził i gromadzi także obecnie w swoich szeregach elitę polityczną, bankową i finansową w Stanach Zjednoczonych. Dla przykładu można podać, że członkami tego stowarzyszenia byli miedzy innymi ([9] str. 135,169) :
Averell Harriman , (inicjowany w 1913) - dyrektor "Morgan Guaranty Trust"
E.Roland Harriman , brat Averella (inicjowany w 1917) - dyrektor "Union Banking Corporation"
Knight Woolley (inicjowany w 1917) - dyrektor "Morgan Guaranty Trust" oraz "Federal Reserve Bank of New York"
Percy Rockefeller (inicjowany w 1900) - syn J.D.Rockefellera, dyrektor "Morgan Guaranty Trust"
Prescot Sheldon Bush - ojciec George Busha Seniora- (inicjowany w 1917) - partner "Brown Brothers, Harriman"
George Bush Senior (inicjowany w 1947 ) - były prezydent USA
Powyższe powiązania wyjaśniają, przynajmniej częściowo, dlaczego wymienione potęgi finansowe poprzez podległe im firmy wspólnie i konsekwentnie brały udział w tworzeniu Nowego Porządku Świata ,a więc w finansowaniu obu wojen światowych, budowaniu Związku Sowieckiego, hitlerowskich Niemiec i "New Dealu" Roosevelta. Co ciekawe część z nich posiadała swe siedziby zlokalizowane w jednym miejscu, przy Wall Street i 120 Broadway w Nowym Jorku.
Literatura:
1. H.Rolicki - "Zmierzch Izraela" - Warszawa 1932.
2. J.A.Cervera - "Pajęczyna władzy" - Wrocław 1997.
3. R.Gładkowski - "Myślącym pod rozwagę" - Toronto 1984.
4. H.Pająk - "Piąty rozbiór Polski" - Lublin 1998.
5. W.T.Still - "Nowy Porządek Świata" - Poznań 1995.
6. P.Virion - "Rząd Światowy" - Warszawa 1999.
7. P.Villemarest - "Źródła finansowe komunizmu i nazimu" - Warszawa 1997.
8. H.Pająk - "Bestie końca czasu" - Lublin 2000.
9. A.C.Sutton - "Americas Secret Establishment" - Liberty House Press 1986.