POLITYKA JAKO ZAWD I POWOANIE Max Weber


POLITYKA JAKO ZAWÓD I POWOŁANIE Max Weber

Co rozumie przez politykę?

POLITYKA

- szerokie pojęcie obejmujące każdy rodzaj samodzielnej działalności kierowniczej. Kierowanie lub wywieranie wpływu na kierowanie związkiem politycznym, czyli w dobie współczesnej- państwem;

- dążenie do udziału we władzy lub do wywierania wpływu na podział władzy czy to między państwami, czy też w obrębie państwa między grupami ludzi, jakie ono obejmuje

- kto uprawia politykę, ten dąży do władzy- rozumianej jako środek w służbie innych celów, idealnych bądź egoistycznych, lub do władzy dla niej samej, by rozkoszować się poczuciem prestiżu, jakie ona daje

PAŃSTWO

- trudno zdefiniować, nie ma takiego zadania, którym związek polityczny tak czy inaczej by się nie zajmował, z drugiej strony nie ma też takiego, o którym można by powiedzieć, że byłoby ono w każdym czasie, wręcz zawsze, właściwe wyłącznie dla związków określanych jako polityczne, czyli dla dzisiejszych państw, bądź tez dla związków, które historycznie poprzedzały nowoczesne państwo;

- socjol. definicja nowoczesnego państwa odwołuje się do specyficznego środka, który właściwy jest państwu, tak jak i każdemu związkowi politycznemu: do przemocy fizycznej;

- gdyby istniały jedynie twory społeczne, którym przemoc jako środek byłaby nieznana, wówczas odpadłoby pojęcie „państwa”, a pojawiło pojęcie „anarchii”;

- państwo jest taką wspólnotą ludzką, która w obrębie określonego terytorium, które stanowi jej wyróżnik, rości sobie z powodzeniem prawo monopolu na wywieranie prawomocnej przemocy fizycznej; innym związkom czy pojedynczym osobom prawo to jest przyznawane na tyle, na ile zezwala państwo, gdyż jest ono jedynym źródłem prawa do przemocy;

- państwo to oparty na środkach prawomocnej przemocy stosunek panowania ludzi nad ludźmi, a by mogło istnieć, ludzie poddani panowaniu muszą podporządkować się autorytetowi, jaki przypisują sobie ci, którzy w danym wypadku panują:

3 WEWNĘTRZNE UPRAWOMOCNIENIA (podstawy prawomocności panowania):

  1. tradycyjne- autorytet tego, co bezpowrotnie minione, obyczaju uświęconego szacunkiem, jakim cieszył się od niepamiętnych czasów, wynika z przyzwyczajenia, by go przestrzegać (książę patrymonialny, patriarcha)

  2. charyzmatyczne- autorytet niecodziennego daru łaski, całkowite oddanie i zaufanie objawieniom, bohaterstwu lub innym właściwościom przywódczym jednostki (prorok, wódz wojenny, władca plebiscytowy, demagog, przywódca partii politycznej)

  3. legalne- na mocy wiary w ważność legalnego ustanowienia i racjonalność reguł, nastawienie na posłuszeństwo w wypełnianiu wynikających z ustanowienia obowiązków; posłuszeństwo uwarunkowane silnie motywami strachu przed zemstą i nadziei na nagrodę; posługiwanie się wynagrodzeniem materialnym i godnością społeczną w stosunku do sztabu administracyjnego

Weber:

-zwraca uwagę na: panowanie na mocy oddania tych, którzy są posłuszni czysto osobistej charyzmie przywódcy: tu zakorzeniona jest idea powołania w najpełniejszej postaci-> oddanie charyzmie oznacza, że jednostka uchodzi za powołanego przewodnika ludzi, że w niego wierzą, a on tym samym żyje dla swojej sprawy, zabiega o swoje dzieło

POLITYKA JAKO ZAWÓD

-„politycy zawodowi” pojawiają się najpierw w służbie książąt- są to ludzie, którzy sami nie chcą być panami, jak charyzmatyczni wodzowie, a tylko podejmują służbę u politycznych władców. W tej walce oddawali się oni do dyspozycji książętom, a działanie na rzecz książęcej polityki, z jednej strony, przynosiło im dochody materialne, z drugiej- stanowiło ideową treść ich życia

- nie uprawiają polityki okazjonalnie (tak jak oddający kartkę wyborczą) czy też ubocznie (tak jak szefowie partyjnych stowarzyszeń, którzy prowadzą tę działalność tylko w razie potrzeby i nie stanowi to głównej treści ich życia, ani w sensie materialnym, ani ideowym)

DWA PRZYPADKI TRAKTOWANIA POLITYKI JAKO ZAWODU:

  1. żyje się dla polityki

- dla kogoś, kto tak żyje, stanowi ona w sensie wewnętrznym całe jego życie-albo napawa się samym tylko posiadaniem władzy, którą sprawuje, albo też świadomość, że poprzez służbę sprawie nadaje swemu życiu sens, jest pożywką dla jego równowagi wewnętrznej oraz poczucia ważności

-człowiek taki musi być gospodarczo zbędny, tzn. jego dochody nie mogą zależeć od tego, że stale osobiście angażuje całkowicie lub w przeważającej mierze swoją siłę roboczą i swoje myślenie dla ich pozyskania, np.

* rentier- ma dochód bez pracy (właściciele ziemscy)

  1. żyje się z polityki

- tak żyje ten, kto usiłuje uczynić z niej stałe źródło dochodów

- we wszelkich walkach partyjnych chodzi nie tylko o cele rzeczowe, lecz przede wszystkim o patronat nad urzędami (Niemcy, Francja, Ameryka, Hiszpania, Szwajcaria)

- tendencja ta rozwija się wraz z powszechną biurokratyzacją liczby urzędów i rosnącym popytem na formę zabezpieczenia bytu

- w opozycji do tego zjawiska rozwija się nowoczesna klasa urzędnicza, która poprzez długoletnie kształcenie przygotowawcze staje się specjalistycznie i fachowo wyszkoloną, wysoko wykwalifikowaną, intelektualną grupą pracowniczą; jej cecha jest uczciwość, ma rozwinięte poczucie stanowej godności,

- rozwój techniki wojennej pociągał za sobą pojawienie się fachowego oficera, a udoskonalenie postępowania prawego-wyszkolonego jurysty. Tym samym wraz z rozwojem książęcego absolutyzmu skierowanego przeciw stanom książęta zaczęli stopniowo rezygnować z samowładztwa i dopuszczali do wpływu fachowych urzędników, dzięki którym owo zwycięstwo nad stanami stało się możliwe

- wraz z awansem fachowo wyszkolonej klasy urzędniczej zaczęli pojawiać się coraz liczniej polityce zajmujący się kierowaniem (np. wezyr w krajach Orientu, minister) , zaczęli zajmować oni coraz wyższą pozycję, przez to książę, by utrzymać naczelne kierownictwo, grupował wokół siebie osobistych zauszników -gabinet i przez nich wydawał decyzje

-po jakimś czasie nastąpił podział tych urzędników na fachowców i politycznych, czyli takich, którzy mogą być dowolnie przesuwani i zwalniani, lub tez przenoszeni w stan spoczynku

GŁÓWNE TYPY POLITYKÓW ZAWODOWYCH

  1. duchowni- używano ich do walki ze względu na to, że byli piśmienni (bramini, buddyjscy kapłani, lamowie, biskupi i księża); duchowny przestrzegający celibatu pozostawał poza mechanizmem normalnych polit. i ekonom. interesów i nie podlegał pokusie, by wbrew swemu panu dążyć do władzy politycznej z myślą o swoich potomnych; byli oddzieleni od środków zarządzania książęcej administracji

  2. literaci- o humanistycznym wykształceniu- posługiwanie się greką i łaciną, by zostać politycznym doradca księcia, a przede wszystkim autorem jego politycznych memoriałów

  3. szlachta dworska- wykorzystywana w służbie politycznej i dyplomatycznej

  4. gentry- twór typowo angielski, patrycjat, obejmujący drobną szlachtę i miejskich rentierów; utrzymywała w swym posiadaniu wszelkie urzędy lokalnej administracji

  5. wykształceni na uniwersytetach prawnicy

- warstwa specyficzna dla Zachodu, gł. dla kontynentu europejskiego i miała decydujące znaczenia dla jego całej struktury politycznej; ich dziełem było zrewolucjonizowanie zarządzania politycznego sensie jego rozwoju ku racjonalnemu państwu;

- jego rzemiosłem jest realizacja interesów politycznych, zwycięsko i logicznie, posługując się odpowiednimi argumentami potrafi poprowadzić każdą sprawę

f) prawdziwi urzędnicy- nie powinien uprawiać polityki tylko administrować i być przy tym bezstronnym, swój urząd powinien sprawować sine ira et studio- bez gniewu i stronniczości, nie powinien walczyć, gdyż ira et studium (gniew i namiętność) to cechy polityka oznaczającego przywódcę; ponoszą oni także odpowiedzialność osobistą

g) dziennikarz

h) urzędnik partyjny

- względnie łatwo podporządkowuje się osobowości przywódcy o silnym oddziaływaniu demagogicznym: jego materialne i ideowe interesy pozostają w ścisłym związku ze spodziewanymi przez niego skutkami działania władzy partyjnej, a praca dla przywódcy sama prze się daje więcej satysfakcji wewnętrznej

-przykłady:

* Anglia->whip- stał obok lidera gabinetu; miał obowiązek dbać o przestrzeganie dyscypliny wśród w współtowarzyszy; w jego rękach spoczywał patronat nad urzędami

* Ameryka-> boss

- polityczny, kapitalistyczny przedsiębiorca, który na swój rachunek i na własne ryzyko stara się o głosy wyborcze. Pierwsze stosunki nawiązuje jako np. adwokat, następnie rozszerza je dalej aż jest w stanie kontrolować określoną liczbę głosów, na koniec nawiązuje kontakt z innymi bossami; swoją gorliwością, zręcznością i dyskrecją, zwraca uwagę na tych, którzy s swej karierze zaszli dalej a następnie sam pnie się do góry

-partia jest scentralizowana w jego ręku, on dostarcza jej środków, które zdobywa np. z łapówek i napiwków

-bezposrednio przyjmuje pieniądze od wielkich magnatów finansowych

- człowiek trzeźwo myślący

-nie dąży do społecznych honorów

- szuka władzy jako źródła finansów ale też dla niej samej

- sam nie przemawia tylko sugeruje mówcom co mają powiedzieć, aby osiągnąć stosowne cele

-jest pogardzany towarzysko

*Niemcy->politykom zawodowym ciężko było piąć się w górę, dlatego pojawiły się dwa aparaty:

-złożone z amatorów, gł. studentów szkół wyższych, którzy człowiekowi wg nich posiadającemu właściwości przywódcze, chcą zapewnić, to, co trzeba do wykonania niezbędnej pracy

-złożone z ludzi interesu- zgłaszali oni gotowość przejęcia agitacji osobom, które wg miały właściwości przywódcze w zamian za stałe kwoty płacone od każdego głosu wyborczego

POLITYKA JAKO POWOŁANIE

-daje ona poczucie wewnętrznych radości:

* poczucie władzy- ta świadomość, że trzyma się w ręku nerwy ważnych wydarzeń historycznych może wynieść polityka ponad codzienność

* należy posiadać 3 cechy:

a) namiętność

b) odpowiedzialność

c) wyczucie w ocenie- umiejętność poddania się wewnętrznym skupieniom i spokój, dystans wobec rzeczy i ludzi; brak tego to grzech który prowadzi do nieudolności; w tej samej duszy należy mieć gorące serce i chłodne oko

- polityk musi codziennie pokonywać swoją próżność- dążenie do władzy jest cechą normalną jednak staje się grzechem, gdy zaczyna być nierzeczowe, gdy staje się przedmiotem czysto osobistego upojenia zamiast występować wyłącznie w służbie sprawy

-należy walczyć z potrzebą próżności-wystąpienia w najbardziej spektakularny sposób na pierwszym planie, posługiwania się pozorami władzy, rozkoszowania się władzą bez względu na stanowiące jej treść cele

- nie wolno chełpić się władzą jako taką, adorować jej, popadać w samouwielbienie

-w tym co się robi musi być jakaś wiara

- etos polityki jako sprawy, jej powiązanie z etyką- obowiązek głoszenia prawdy, posługiwanie się etyką przekonań lub odpowiedzialności, odrzucenie środków, które są moralnie niebezpieczne, politykę należy uprawiać nie tylko przy użyciu głowy( przemoc, przymus)

-prawdziwy człowiek powołany do polityki stosuje zarówno etykę przekonań jak i odpowiedzialności

- „tylko ten, kto jest pewien, że nie załamie się w sytuacji, gdy świat widziany jego oczyma, okaże się zbyt głupi lub zbyt podły, by przyjąć to, co chce on światu ofiarować, i jest pewien, że wbrew wszystkiemu potrafi powiedzieć „mimo wszystko”- tylko ktos taki ma powołanie do polityki”.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Max Weber polityka jako zawód i powolanie
Max Weber polityka jako zawód i powolanie
Max Weber Polityka jako zawód czy powołanie
Max Weber polityka jako zawód i powolanie
weber polityka jako zawod i powolanie
jako 9c e6+i+polityka+jako 9cci+ 2823+strony 29 XZ44TF3D26BPSTF6T53JYRWSADLYGEM4ISZZSIQ
Polityka jako zjawisko spoleczne
hs, hs 9 Weber I - gospodarka i spoleczenstwo, Zajęcia 9: Max Weber - część I, z: „Gospodarka
OCR Klementewicz T , Polityka jako poznanie
polityka jako zawod mweber
Kolokwium I opracowania, MAX WEBER, MAX WEBER
Karwat Polityka jako festiwal hipokryzji
Polityka jako zjawisko społeczne, wypracowania
max weber
Tilman Karl Mannheim Max Weber ant the Problem of Social Rationality in Theorstein Veblen(1)
Max Weber Protestantism and The Spirit of Capitalism
Max Weber 2

więcej podobnych podstron