Marcela Kołata
Kurs kwalifikacyjny ,, Pielęgniarstwo psychiatryczne `' dla pielęgniarek
Proces pielęgnowania pacjenta w oddziale psychiatrycznym.
W pielęgniarstwie psychiatrycznym nie wystarcza znajomość stosowania zabiegów, potrzebne są ponadto różne umiejętności psychologiczne, pozwalające na nawiązanie kontaktu z chorymi i wpływanie na ich zachowanie się.
Chory psychicznie często nie wie, że jest chory, nie zdaje sobie sprawy ze swojego położenia, a jest zdany,, na łaskę `' swojego opiekuna. Ważne jest, aby zdobyć zaufanie chorego, nawiązać kontakt, co ułatwi opiekę nad chorym. Jeżeli pielęgniarka nie zrozumie chorego a zachowanie jego potraktuje jako złośliwość - chorego poczuje się zagrożony i może na krzywdy doznane lub urojone odpowiedzieć agresją. Aby chorego zrozumieć wystarczy nieraz, wczuć się w jego sytuację, jego trudne położenie, a choćby w to, co odczuwa jako człowiek.
Pielęgniarka powinna postępować taktownie, a szczególnie w stosunku do chorych wrażliwych, rozdrażnionych przygnębionych i działać kojąco na ich przeżycia.
Celem leczenia i pielęgnowania chorych jest osiągnięcie poprawy ich zdrowia, nie zaś tylko zaspokajania życzeń i potrzeb chorych tak jak oni je sobie wyobrażają. W wykonywaniu obowiązków pielęgniarka musi nieraz wykazać stanowczość, aczkolwiek w sposób łagodny.
Opieka nad chorym musi być drobiazgowa.
Chorych psychicznie nie okłamujemy, tylko szczerość i prawdomówność może znowu wzbudzić w chorym zaufanie.
Na oddziale musi panować porządek; zajęcia w ciągu dnia są podzielone, postępowaniem chorych trzeba kierować. Choroba psychiczna często pozbawia chorych krytycyzmu i zdolności samodzielnego kierowania sobą. Do zadań pielęgniarki psychiatrycznej należy podnoszenie poziomu życia chorych obciążonego przez chorobę psychiczną, rozwijanie zainteresowań, rozbudzenie u chorych potrzeb wyższych i kierowanie zachowaniem się. Pielęgniarka zachęca chorych do aktywności, do pracy i współżycia społecznego.
Obserwacja chorych jest podstawową czynnością pielęgniarki psychiatrycznej. pielęgniarka przebywa z chorym całą dobę i może zauważyć to, co nie zauważy lekarz i na co zwrócić uwagę. Pielęgniarka powinna umieć ocenić stan chorego i zawczasu zapobiec grożącemu niebezpieczeństwu. Pielęgniarka musi znać każdego chorego. Obserwacja polega na czujnym i ciągłym postrzeganiu wyglądu chorego: wyraz twarzy, jego słów, ruchów i całego zachowania.
Praca pielęgniarki psychiatrycznej jest bardzo różnorodna. Polega ona na wykonywaniu zabiegów, w leczeniu farmakologicznym i w leczeniu pracą, opiece nad niespokojnymi chorymi, pracy świetlicowej.
Zdawanie i przyjmowanie odcinka pracy powinno się odbywać na salach chorych. Szczególną uwagę pielęgniarka kieruje na chorych nowo przyjętych i wymagających szczególnego nadzoru i opieki. Przy przyjmowaniu dyżuru sprawdza stan chorych, warunki bezpieczeństwa.
Pielęgniarka psychiatryczna nadzoruje lub pomaga chorym w utrzymaniu czystości ciała i odzieży.
Przy zaspakajaniu jednej z najważniejszej z potrzeb życiowych przyjmowaniu posiłków pielęgniarka obserwuje chorych. Zwraca szczególną uwagę na chorych jedzących łapczywie, słabych i nie dożywionych, odmawiających przyjmowania pożywienia.
Lęk jest jednym z najgroźniejszych objawów chorób psychicznych i najbardziej dręczącym. Pod wpływem lęku, nieokreślonego uczucia zagrożenia, chorzy dokonują nieraz aktów rozpaczy, prób samouszkodzenia się przez kaleczenie się, rozdrapywanie ran połykanie ostrych przedmiotów, a nawet prób samobójstwa. Czasem chorzy opanowani lękiem gwałtownie się bronią, uciekają albo atakują. Należy chorego pilnie obserwować i nigdy nie pozostawić samego. Lęk u chorego zawsze słabnie, gdy otoczy się go staranną opieką i gdy na każdym kroku odczuje życzliwość pielęgnujących go. Z pacjentem, który ma tendencje samobójcze trzeba nawiązać kontakt, zapewnić poczucie bezpieczeństwa oraz poddać ścisłej obserwacji.
W szpitalu psychiatrycznym przy podawaniu leków pielęgniarka jest zobowiązana sprawdzić, czy chory spożył lek, aby zapobiec przechowywaniu leków przez chorego w celach samobójczych.
Celem leczenia jest usamodzielnienie pacjenta do zwykłych warunków w społeczeństwie. Chorzy powinni się uczyć tego już w szpitalu - przez podejmowanie się coraz bardziej odpowiedzialnych zadań, oraz ćwicząc się we współżyciu z innymi chorymi. Główną formą uspołeczniania chorych są zebrania wszystkich pacjentów z całym personelem oddziału.
Chorego należy tak przygotować, aby mógł wrócić do rodziny i społeczeństwa i pracować w warunkach zwykłych lub chronionych.